Some were born to Some were born to sing the blues sing the blues

Hallo!

Dit is deel 6 van 'Some were born to sing the blues', het nieuwe dagboek van Svenja SimStone.

Geniet ervan!

! Let op:

Het verhaal is soms licht seksueel getint en dus niet altijd geschikt voor jongere lezers. Lezen is op eigen risico. ;)

Topic.Topic.Aangezien desims2 niet meer werkt,

kan ik geen topic maken op de site. Ik hoop natuurlijk dat de site terug gaat werken maar ik vrees dat EA de site offline heeft gehaald. Dus kunnen er enkel reacties op LJ geplaatst worden.

Zoals jullie wel weten hou ik van vele berichtjes en reacties over hoe jullie het dagboek vinden, dus aarzel niet om iets op LJ te posten! ;)

Story.Story.Net zoals bij 'You and Me against theWorld', gaat het verhaal over 2 meisjes. Zedelen samen een studentenkot, en volgen ooksamen les. Maar voor de rest hebben zeniets gemeenschappelijk. Of dat denken ze toch.

Robin en Brook weten minder van elkaar dan ze op het eerste zicht dachten..

Brook.Brook.

Ik kwam steeds meer te weten over m'n biologische moeder. Ze had brieven geschreven die in het dossier staken. Brieven waarin stond hoe ik haar kon vinden.

Maar het was niet zo gemakkelijk. Ze had alles uitgelegd in een soort raadsel dat ik moeilijk kon ontcijferen.

Brook.Brook.Het duurde een tijdje voor ik een deel van de brieven begreep. Blijkbaar wou m'n moeder niet dat ik haar zomaar zou vinden. Ik moest een test ondergaan en zeker zijn dat ik haar echt wilde ontmoeten. Ze wilde niet dat ik later spijt kreeg van mijn keuzes. Maar ik wist dat ik geen spijt zou krijgen.

Ze vertelde me dat ze op een van drie kleine eilandjes verbleef. De eilandjes werden met het vasteland verbonden door grote bruggen en je kon ze enkel bereiken met de trein.

Brook.Brook.Ik zocht de eilanden meteen op en kocht online een treinticket.

De volgorde waarin ik de eilanden bezocht was niet belangrijk, maar ik moest er alle toeristische plekken bezichtigen. “Als we voorbestemd zijn om elkaar te ontmoeten, dan zal het wel gebeuren,” had mijn moeder geschreven.

Dat ik haar zou ontmoeten was dus nog niet zeker, en dat maakte me nerveus. Maar ik moest het wagen..

Brook.Brook.Pas de avond voor mijn vertrek vertelde ik Auden wat ik precies van plan was. Ik wist niet hoelang ik zou wegblijven, en dat vond ze duidelijk niet leuk.

Ze barstte in tranen uit en wist niet wat ze moest doen. Aan de ene kant was ze verdrietig en wou ze de hele avond in m'n armen liggen, maar aan de andere kant was ze boos op me. Ik begreep wat ze doormaakte, maar ik moest deze reis alleen maken..

Brook.Brook.Diezelfde nacht was Auden erg onrustig.Het ene moment nam ze me vast, het andere moment duwde ze me boos weg en draaide ze zich om.

Ze maakte me vaak wakker, maar ik wist dat ze zelf nog minder sliep als mij. Misschien had ze zelfs geen oog dicht gedaan..

Ik voelde me schuldig om wat ik haar allemaal aandeed..

Brook.Brook.'s Ochtends moest ik al erg vroeg vertrekken. Auden leek niet meer zo boos op me en knuffelde me wel duizend keer.Ze huilde vaak en wou me niet meer loslaten, maar ze begreep ook dat dit belangrijk voor me was.

“Wees voorzichtig.. Ik hou van je..”“Ik hou ook van jou. En voor je het weet ben ik weer terug.”

Terwijl ik naar het station wandelde, en Auden me uitzwaaide, veegde ik vluchtig een traan weg..

Brook.Brook.De trein zag er oud uit en was nog erg leeg toen ik opstapte. Ik ging aan het raam zitten en wachtte tot de trein vertrok.

We reden langs enkele bossen, velden en meren en een kwartiertje later stopten we bij de eerste halte.

Brook.Brook.Plots zat ik niet meer alleen in de trein. Veel mensen stapten in en zochten een plekje uit.

Een man met een knaloranje trui ging schuin tegenover me zitten en knikte naar me.Buiten praatte een vrouw met de conducteur. Even later stapte ze op, blies de conducteur op het fluitje, en vertrok de trein weer. Op weg naar het eerste eiland..

Brook.Brook.Zodra ik uitstapte ging ik op zoek naar een leuk plekje om m'n namiddag door te brengen. Het eerste wat ik tegenkwam was een oude ruïne. Het eiland stond erom bekend en er bestond zelfs een legende over.

Ik ging op de rand van de waterval in de ruïne zitten en stak m'n hand in het koele water. Op de bodem voelde ik een berg van muntjes.

Brook.Brook.Een vrouw keek toe hoe ik een muntje nam en het met een plons weer in het water liet vallen.“De legende zegt dat als je een wens doet bij de ruïne, hij altijd zal uitkomen,” zei ze voordat ze weg wandelde.

Ik nam snel een muntje uit m'n tas en besloot om het erop te wagen.

“Ik wens dat ik m'n biologische moeder ontmoet,” fluisterde ik voordat ik het muntje in het water wierp..

Brook.Brook.Een eindje verderop van de ruïne kon je de zee al zien. Na mijn bezoekje aan de ruïne wandelde ik dus naar het strand. Er lag een oud piratenschip aangemeerd dat niet meer in staat was om te varen.

Je kon een kijkje nemen op het dek en de kapiteinshut binnengaan. Er hingen geruchten dat de geest van de kapitein er nog altijd ronddwaalde..

Brook.Brook.Met nog enkele andere mensen ging ik aan boord. We mochten aan het roer staan, tegen een piratenpop vechten met speelgoedzwaardjes en degenen die oud genoeg waren mochten tot bovenin de mast klimmen.

Ik klom meteen naar de top en keek uit over de zee. In de verte kon ik een van de andere eilanden zien..

Brook.Brook.Vervolgens ging ik als enige de kapiteinshut binnen. Dit schip was duidelijk een toeristische attractie en daarom geloofde ik het verhaal over de kapiteinsgeest niet.De rest van de groep was blijkbaar erg bijgelovig want ze bleven allemaal angstig toekijken hoe ik rustig naar binnen wandelde.

Brook.Brook.De deur van de hut viel met een luide klap achter me dicht en buiten hoorde ik iemand gillen.

Ik kon geen hand voor ogen zien en probeerde de deur terug te openen. Ik stootte m'n teen ergens tegenaan en bleef even staan tot de pijn wegtrok..

Toen voelde ik een fris briesje langs me heen waaien en zag ik in m'n ooghoek een man staan..

Brook.Brook.Hij keek me even aan en verdween toen weer.

Ik was verbaasd en bleef naar de plek staren waar de man enkele seconden geleden nog had gestaan.

De deur van de hut ging plots weer open en het groepje mensen keek me met open mond aan. Ze wachtten tot ik iets zou zeggen.

“Ik heb hem gezien denk ik..” zei ik glimlachend. Maar niemand geloofde me..

Brook.Brook.Even verderop zag ik op het strand enkele tentjes staan. Ik ging op zoek naar iemand die eruit zag als een van de lokale bewoners en sprak haar aan.

“Excuseer.. Is het mogelijk om hier op het strand te kamperen?”“Ja, en het is helemaal gratis. Je moet enkel betalen voor douches en toiletten.”

Brook.Brook.Ik bedankte haar en wandelde dichter naar de zee. Ik zette m'n tentje dichtbij het water op zodat ik uitzicht had over de horizon.

De zee was net ver genoeg weg, zodat het bij vloed m'n tentje niet mee in het water zou sleuren.

Brook.Brook.Zodra m'n tentje recht stond en ingericht was, ging ik naar binnen om me om te kleden. Het was een beetje krap, maar uiteindelijk lukte het om m'n bikini aan te doen.

Ik zette voorzichtig een stapje in het water. Het voelde lekker koel aan terwijl de lucht zwoel en warm was.

Ik zwom een eindje verder naar enkele rotsen die uit het water staken.

Brook.Brook.Ik bleef in het water zwemmen tot het donker werd. De andere kampeerders waren nergens te bespeuren, en alles zag er verlaten uit.

Ik maakte een klein kampvuurtje van wat stenen en hout, roosterde er wat eten boven en keek hoe de golven dichter kwamen. De zee maakte me rustig..

Brook.Brook.Het eiland had blijkbaar veel geheimen, want buiten legendes over een ruïne en kapiteinsgeesten was er ook een beoefenaar van voodoo. Hij werd gezien als de wijze van het eiland.

Na het eten kleedde ik me om en besloot ik om hem een bezoekje te brengen en hem om wijze raad te vragen.

Zijn gezicht was verborgen achter een masker, maar ik kon zien dat hij niet echt oud was.

Brook.Brook.“Euhm.. Hallo voodoo...euh..meneer.. Sorry dat ik zomaar kom binnenvallen en.. Maar.. ik heb een vraag..”

De man draaide zich om en nam een pakje vast.

“Is dit voor mij? Ik hoef geen cadeautje hoor, ik wil enkel mijn biologische ouders vinden en..”

De man duwde het pakje in m'n handen.“Euh..ok..bedankt?”

Brook.Brook.“Open,” was het eerste wat de man tegen me zei. Hij sprak duidelijk een vreemde taal en kende maar enkele woorden.

In het pakje zat een klein voodoopopje.

“Bedankt maar ik weet niet hoe een voodoopop me kan helpen met de zoektocht naar m'n ouders..”

“Geluk.. Wens.. Voodoo..”

Brook.Brook.Ik wist niet precies wat hij bedoelde, maar als hij dacht dat het popje me kon helpen, dan geloofde ik hem. Hij werd immers gezien als de wijze man van het eiland, en vergeleken met hem was ik dus maar een dom, onbekend wicht.

Ik omhelsde hem om hem te bedanken en wandelde snel terug naar mijn tentje, met het popje stevig tussen m'n vingers geklemd.

Brook.Brook.Voordat ik in m'n tentje kroop om te gaan slapen nam ik het popje vast en deed ik voor de 2de keer die dag een wens.

Tot m'n grote verbazing kwam er plots een rode gloed uit de voodoopop. Ik hoopte dat het geen radioactieve straling was die me in een eng gemuteerd beest of een superheld zou veranderen. Maar enkele seconden later verdween de gloed en zag het popje er weer normaal uit.

Verward kroop ik in de tent en viel ik in een diepe slaap..

Brook.Brook.Toen ik 's middags wakker werd aan het strand pakte ik meteen m'n spullen en nam de trein naar het volgende eiland. Iets in me zei dat ik hier niets meer te zoeken had. Omdat er op het volgende eilandje geen plaats was om te kamperen, moest ik een hotel zoeken..

Ik boekte een eenpersoonskamer en kreeg een paar handdoeken aan de balie. Tussen de stapel lag ook een outfit die op het eiland gedragen moest worden.

Brook.Brook.Ik keek snel de kamer rond en kleedde me om. De kleren stonden me wel, maar het was raar om op een eiland te belandden waar iedereen traditionele kleding moest dragen.

In de kamer stond een bed, een klein tafeltje, een kleerkast, een nachtkastje met telefoon, een bank en zelfs een televisie. Dat verklaarde dus de dure prijzen..

Brook.Brook.De schoenen zaten erg ongemakkelijk en waren een beetje te groot, dus waggelde ik naar de reisgids die voor het hotel stond.

“Hallo. Kunt u me misschien vertellen wat er allemaal te doen is op dit eiland?”“Dat kan ik inderdaad, maar alle excursies zijn al volgeboekt voor vandaag dus ik weet niet of het zinvol zou zijn om je informatie te geven.”“Maar ik wil niet op excursie gaan, ik wil gewoon in m'n eentje enkele dingen bezichtigen..”

Brook.Brook.De gids wou me geen info geven. Hij zei dat ik enkel plaatsen kon bezoeken in groep. De 'excursies' kostten €10 per dag. Er zat niets anders op dan de volgende dag met 'zijn groep' mee te gaan..

Ik besloot dan maar om de kleren die ik had gekregen uit te doen en een duikje te nemen in het zwembad van het hotel..

Brook.Brook.Daarna testte ik de sauna uit. Ik moest denken aan de verrassing van Auden op m'n verjaardag en kon haar niet meer uit m'n hoofd zetten..

Ik was nog maar 2 dagen van huis en miste haar al verschrikkelijk. Ik wou dat ze bij me was.. Ik had me niet meer zo eenzaam gevoeld sinds ik in het weeshuis verbleef..

Brook.Brook.Even later kreeg ik het benauwd in de sauna. Het was er warm en ik had nood aan frisse lucht. De sauna had zijn werk gedaan, de zweetdruppeltjes dropen langs m'n gezicht.

Ik wandelde terug naar m'n hotelkamer en draaide de kraan van het bad open. Ik stapte eerst in het met ijskoud water gevulde bad en liet vervolgens steeds meer warm water uit de kraan lopen.

Brook.Brook.Toen ik uit het kleine badkamertje kwam, was het buiten al helemaal donker. Ik had niet zolang in het bad gezeten, en het verbaasde me dat de zon zo snel onder ging.

Omdat er niets meer op tv was ging ik maar meteen naar bed. Het duurde lang voordat ik de slaap kon vatten. Eigenlijk zat ik nog boordevol energie omdat ik vandaag alleen maar had geluierd. Ik had nog niets bezocht en deze dag voelde aan als een mislukking..

Brook.Brook.De volgende ochtend stond ik vroeg op en ging ik naar buiten om de gids te zoeken. De zon scheen fel en de lucht was helder blauw. We vertrokken pas binnen een uur, dus ik had nog genoeg tijd om te ontbijten.

Ik wandelde naar de balie en vroeg waar ik kon ontbijten.“We serveren geen ontbijt. Je kan enkel 's avonds eten bestellen via roomservice. Maar er is een eettentje verderop. Het is hooguit een kwartiertje wandelen.

Brook.Brook.De gids staarde me aan en schudde zijn hoofd toen hij me alleen zag vertrekken. Ik had nog niet betaald voor de 'excursie' en hij dacht waarschijnlijk dat ik toch alleen op pad ging en dat betekende minder geld voor hem..

Er was inderdaad even verderop een eettentje. Maar ze hadden niets wat leek op ontbijt. Ik bestelde dan maar een kommetje rijst. Een vreemde man keek me aan en schoot in de lach toen hij me zag klungelen met de eetstokjes.

Brook.Brook.De gids was blij om te zien dat ik na drie kwartier terugkeerde. Even later riep hij de groep (die voornamelijk bestond uit toeristen die enkele rare blikken wierpen op de outfit die ik aan had..) bij elkaar en konden we vertrekken. De man aan de balie had me goed liggen gehad met de 'lokale outfit die verplicht was op het eiland'..

De 'excursie' bestond vooral uit souvenirwinkeltjes bezoeken en na de 3de winkel had ik er genoeg van..

Brook.Brook.Toen de gids even niet keek ging ik er stilletjes vandoor en al snel vond ik in m'n eentje een mooi plekje. Er stonden overal bomen, plantjes en bonsaiboompjes. Een eindje verderop was een vissenvijver met een soort wenstempeltje langs.

Ik had al zo vaak een wens gedaan, en een extra wens zou vast geen kwaad kunnen.. Dus wierp ik een muntje en wenste ik weer hetzelfde..

Brook.Brook.Er viel niet zoveel te bezichtigen op het eiland, maar culturele activiteiten waren er genoeg. Ik speelde mahjong, harkte een zentuintje, mediteerde met enkele lokale bewoners en dronk thee van theeblaadjes die enkel op het eiland te vinden waren.

Brook.Brook.Ik wandelde steeds verder weg van het hotel en kwam langs iets wat leek op een oude tempel. Voor het gebouw stond een hoge poort, waarop iets in vreemde tekens geschreven was. 'Tempel der Wijzen', stond er op een klein bordje langs de poort.

Ik zag een oude man die aan het mediteren was en probeerde geruisloos naar hem toe te gaan, ookal ging dit moeilijk met die vervelende schoenen.

Toen ik voor hem stond maakte ik een buiging.

Brook.Brook.De man keek naar me, stond recht, en gebaarde dat ik moest gaan zitten.“Bent u de wijze van het eiland? Kunt u me helpen bij het vinden van m'n ouders?” vroeg ik.

“Je hebt een lange weg afgelegd, Brook. En je zoektocht zal binnenkort beloond worden..”

Ik schrok toen hij m'n naam zei. Vervolgens ging de man zonder iets te zeggen gewoon weer verder met mediteren en verliet ik de tempel weer..

Brook.Brook.Toen ik uiteindelijk de weg naar het hotel weer had gevonden (misschien had de gids toch gelijk over het weggaan in groep), hield iemand me tegen.

“Je kan hier 's nachts beter niet alleen rondlopen.. Maar als je wil leer ik je een paar oude oosterse gevechtstechnieken”

Ik vond het vreemd, maar accepteerde zijn aanbod. In haar brief had mama gezegd dat ik dingen moest bijleren over de verschillende culturen, en dat deed ik dan ook.

Brook.Brook.Zodra ik op m'n kamer kwam belde ik de roomservice en vroeg ik of ik nog iets kon eten. Ik had enorm veel honger en gelukkig was de keuken nog open. Even later bracht iemand me een kommetje met een of andere oosterse specialiteit in.

Ik at het op op het terras en keek naar de hoge bergen op het derde eiland...

Na het eten ging ik naar bed en viel ik meteen in slaap..

Brook.Brook.'s Ochtends checkte ik meteen uit en gaf ik de kleren terug aan de man bij de balie. Hij glimlachte toen hij de jurk en de schoenen zag en vroeg verbaasd waarom ik zo snel van het eiland weg wilde. Ik vond niet dat hij zich ermee moest bemoeien en negeerde hem..

In de trein dacht ik aan de voorbije dagen. Ik was al dat gedoe rond wensen en wijze raad beu. Eigenlijk geloofde ik er niet eens in. Ik moest m'n ouders op het volgende eiland vinden, in m'n eentje. Zonder wensen en al dat bijgeloof.

Brook.Brook.Het eerste wat ik deed toen ik op het derde eiland aankwam, was eten. Ik nam ook meteen de kans om aan de 'kok' van het eetkraampje te vragen wat er allemaal te doen was op het eiland, om zo vervelende gidsen te vermijden.

Hij vertelde meteen over de traditionele spelen die er werden gehouden, en dat ik ze zeker eens moest proberen.

Brook.Brook.Na het eten ging ik dan ook meteen op zoek naar de beroemde spelen. Ik kwam terecht op een groot oefenterrein, waar zowel toeristen als lokale bewoners zich bezighielden met verschillende spelletjes.

Mensen wonnen bekers met deze 'sporten', maar toeristen deden het gewoon voor het plezier. Ik probeerde eerst te bijlwerpen, en het lukte best goed. Mijn eerste bijl kwam meteen in de roos. Of was het gewoon beginnersgeluk?

Brook.Brook.Een ander spel waarbij je je tegenstander in het water moest krijgen terwijl je op een draaiende boomstam liep, was veel moeilijker. Nadat ik enkele keren zelf in het water was gevallen, kon ik eindelijk winnen van mijn tegenstander. Met moeite kroop ze uit het water en probeerde ze wat water uit haar oren te krijgen.

Brook.Brook.Nadat ik alle spelletjes had gespeeld verliet ik het oefenterrein. Zelfs op zo'n openbare plek was er geen spoor te vinden van m'n moeder. Ik besloot om het hele eiland rond te lopen. Ik liep door een groot bos, toen het begon te regenen. Net op dat moment zag ik in de verte een klein houten schuurtje. Ik rende naar binnen om te schuilen. Er was niemand..

Brook.Brook.Ondertussen was het nog harder beginnen stormen en ik wist niet waar ik een slaapplaats kon vinden, dus was de enige oplossing om in het houtschuurtje te overnachten.

Er stond een hangmat in, dus hoefde ik m'n tentje gelukkig niet boven te halen. De regen tikte luid op het dak en er kwam een fris windje door de deuropening naar binnen. Het geluid van de regen maakte me rustig en al snel viel ik weer in slaap..

Brook.Brook.De volgende ochtend werd ik gewekt door een stem.

“Hé, jij daar! Wat doe je in mijn schuur?”

Ik schrok zo hard van het geluid dat me wekte en viel met een harde klap uit de hangmat.

“Euh.. Sorry mevrouw, het spijt me maar ik kwam schuilen voor de storm en er was geen hotel of camping in de buurt en..”

Brook.Brook.“Het is goed, zolang je m'n houtvoorraad maar niet komt stelen. Tijdens het 'regenseizoen', zoals we het hier noemen, sluit de camping omdat anders alle tentjes onder water lopen. En de hotels zijn redelijk duur. Maar je kan altijd bij mij logeren als je een plek nodig hebt om te overnachten.”

Ik bedankte de vrouw maar wist niet of ik op haar voorstel moest in gaan. Maar als ik geen risico's nam zou ik m'n moeder nooit kunnen ontmoeten, en misschien kende ze mijn moeder wel..

Brook.Brook.Ik volgde de vrouw en een kwartier later kwamen we aan bij een groot, wit huis.

“Wauw, woont u hier?”“Jep. Het heeft me veel moeite gekost maar uiteindelijk is het me gelukt. Ik heb het samen met vrienden die in de bouwsector werken opgebouwd.”

Het huis had een rare vorm, maar het zag er leuk uit en het was erg modern voor een huis dat tussen de bergen staat.

Brook.Brook.“Kom snel binnen, dan maak ik je wat te eten. Je zult vast wel honger hebben na zo'n helse nacht.”

Even later zette de vrouw een groot bord met omeletten op tafel.

“Eet maar lekker op. Ik heb zelf ook nog niet ontbeten dus als je het niet erg vindt dan neem ik er zelf ook eentje. Tenzij je ze allemaal wilt natuurlijk,” zei ze glimlachend.

Brook.Brook.De omelet smaakte overheerlijk. Het

was sinds Robins vertrek geleden dat ik nog zo lekker had gegeten.

“Ik besef net dat ik me nog niet heb voorgesteld. Ik ben Joanna. Maar je mag me Jo noemen, iedereen noemt me Jo.”Ze sprak het op z'n Engels uit.“Ik ben...euh...Robin”“Robin.. Da's een mooie naam..”

Omdat ik nog niet wist of ik Jo kon vertrouwen, koos ik een 'valse' naam. Maar ik had er al meteen spijt van..

Brook.Brook.Na het eten gaf Jo me een rondleiding in het huis. Het zag er even leuk en modern uit aan de binnenkant als aan de buitenkant. Er stond een gigantische tv in de woonkamer en schildersezels met daaronder enkele klodders verf op de vloer.

“Ik ben nogal onhandig,” zei Jo toen ze me naar de vloer zag kijken.“Als je daar naar boven gaat kom je in m'n slaapkamer, dat is geen uitnodiging maar een waarschuwing. Verboden terrein voor jou,” zei ze terwijl ze wees naar de trap. Ze knipoogde naar me en glimlachte.

Brook.Brook.Vervolgens liet Jo me de badkamer en hobbykamer zien.

“En tenslotte.. De logeerkamer! Ofwel: Jouw nieuwe hotelkamer!”

De logeerkamer was simpel maar gezellig ingericht. De muren waren knalgeel en de meubels en vloer waren donker.

Omdat mijn kleren vies en nat waren en stonken naar zweet, leende Jo me wat kleren van haar.

Brook.Brook.De spullen in m'n tas waren nat, maar toch haalde ik er ondergoed en een extra jeans uit en deed ze aan. Jo en ik hadden niet dezelfde broekmaat, dus ik had niet echt een keuze. Haar t-shirt en trui daarentegen pasten perfect.

Toen ik uit de logeerkamer wandelde had Jo ook andere kleren aan en was ze aan het pottenbakken.

“Ga maar wat op verkenning of schilder maar wat. Leef je uit!” zei ze voordat ze de klei onder handen nam.

Brook.Brook.Ik ging eerst op verkenning op de eerste verdieping. Behalve de trap die naar Jo's slaapkamer leidde, was er in de gang nog een andere trap die leidde naar een kamer met grote ramen. Door het raam kon je over de bergen uit kijken. Het zicht was prachtig. In de kamer stond ook een tafeltje met wat stoelen en een gezelschapsspel.

Brook.Brook.Nadat ik binnen alles nog een keertje had bekeken, ging ik naar buiten. In tegenstelling tot de dag ervoor scheen nu de zon. Jo's tuin was versierd met verschillende bloemen en struiken die zorgvuldig geplant waren in perkjes. Achterin de tuin stonden grote dennen en een waterput, omringd door een vijver met vissen in.

Ik haalde de emmer van de waterput naar boven en zag dat een grote lepel in lag. Voorzichtig nam ik een slok van het water, het was verfrissend en lekker.

Brook.Brook.Toen het donker werd, begon Jo aan het avondeten. Ze zou een lokale specialiteit klaarmaken: geroosterde meerval. Omdat er zoveel vissen in de rivieren zaten, was vis een belangrijk ingrediënt voor de meeste gerechten op het eiland.

Hoewel ik niet graag vis at, was het toch erg lekker. Jo was duidelijk een goede kok.

Brook.Brook.Na het eten nam ik een douche. Het was alweer 2 dagen geleden dat ik gedoucht had en ik voelde me erg vies. Het deed deugd om het warme water op m'n huid te voelen en de zachte geur van shampoo en zeep te ruiken. Ik kon wel uren onder de warme waterstraal blijven staan, maar om Jo van een dure rekening te besparen probeerde ik me zo snel mogelijk te wassen.

Brook.Brook.Ik had net m'n pyjama aangedaan en ging op het bed zitten toen Jo op de deur klopte.“Kom maar binnen,” riep ik.

Jo deed de deur open en ik zag dat ze een badjas droeg. Ze had zich waarschijnlijk ook net gedoucht.

“Ik kom gewoon slaapwel zeggen,” zei ze met een glimlach.

Ik stond op en omhelsde haar.“Bedankt dat ik bij je mag blijven.”

Brook.Brook.“Graag gedaan,” antwoordde Jo.Ze wandelde naar de deur toen ik plots besefte dat ik nog niet had kunnen vragen of ze m'n moeder kende.

“Jo..?”“Ja?” antwoordde ze terwijl ze nog half in de deuropening stond.

Op dat moment bedacht ik me. Misschien kon ik het haar beter morgen vragen..

“Slaapwel..” zei ik dan maar..“Slaapwel Brook,” antwoordde Jo.

Brook.Brook.Op dat moment ging er een lichtje branden in m'n hoofd. Ze wist m'n naam! Ze wist dat ik Brook heette en niet Robin!

Ik rende naar de deur en legde m'n hand op haar schouder.

“Ik hou van je mam..”“Ik hou ook van jou lieve schat..” zei ze terwijl ze m'n wang streelde. In haar ooghoek zag ik een traan die probeerde te ontsnappen..

Wordt vervolgd.Wordt vervolgd.Dit is het einde van het zesde deel van 'Some were born to sing the blues'.

Laat zeker weten wat je ervan vond.

Svenja SimStone.