Some were born to Some were born to sing the blues sing the blues

Hallo!

Dit is deel 5 van 'Some were born to sing the blues', het nieuwe dagboek van Svenja SimStone.

Geniet ervan!

! Let op:

Het verhaal is soms licht seksueel getint en dus niet altijd geschikt voor jongere lezers. Lezen is op eigen risico. ;)

Topic.Topic.Aangezien desims2 niet meer werkt, kan ik geen topic maken op de site. Ik hoop natuurlijk dat de site terug gaat werken maar ik vrees dat EA de site offline heeft gehaald. Dus kunnen er enkel reacties op LJ geplaatst worden.

Zoals jullie wel weten hou ik van vele berichtjes en reacties over hoe jullie het dagboek vinden, dus aarzel niet om iets op LJ te posten! ;)

Story.Story.Net zoals bij 'You and Me against theWorld', gaat het verhaal over 2 meisjes. Zedelen samen een studentenkot, en volgen ooksamen les. Maar voor de rest hebben zeniets gemeenschappelijk. Of dat denken ze toch.

Robin en Brook weten minder van elkaar dan ze op het eerste zicht dachten..

Robin.Robin.Binnen een maand hadden we weer examen, en het telefoontje van m'n moeder begon steeds meer tot me door te dringen.Ik moest een extra beurs halen om te blijven studeren. Als ik niet hard genoeg werkte zou het nooit lukken. Ik leerde elke dag aan een stuk door.

Martin vond het allesbehalve leuk dat ik nu minder aandacht had voor hem, en dat liet hij merken..

Robin.Robin.Het was al de vijfde keer dat hij me vandaag lastig viel.“Schat, ben je nu nog altijd aan het leren? Neem eens een pauze. Denk je dat het gezond is om zolang te blokken?”

“Martin, je weet dat ik geen keuze heb. Als ik geen schitterende cijfers haal kom ik niet in aanmerking voor de beurs, is het dat wat je wil?”

Robin.Robin.“Nee, maar je moet ook eens even rusten. We hebben amper nog tijd voor elkaar..”

“Luister eens. Als ik die beurs niet haal, dan kan ik niet eens meer studeren. En dan zien we elkaar nooit meer en moeten we uit elkaar gaan. Dus ofwel laat je me nu met rust ofwel ga ik gewoon meteen naar huis in plaats van mijn tijd hier nog te verspillen!”

Ik was nog nooit zo kwaad geweest op Martin en schrok er zelfs van. We hadden beide tranen in onze ogen..

Robin.Robin.“Goed.. Als het zo zit, dan ben ik weg. Het kan je toch niet schelen of ik er ben. Veel plezier met je cursussen.. Jullie worden vast heel gelukkig samen.”

Ik staarde naar de deur en zag hoe Martin uit de keuken wandelde. Hij meende het. Ik had hem nog nooit zo gezien..

Het liefst zou ik beginnen huilen en achter hem aan rennen, maar dat kon nu niet. Ik verbeet m'n opwellende tranen en ging verder met studeren..

Robin.Robin.Pas toen Martin weg was besefte ik dat ik hem en mijn vrienden had verwaarloosd. Sinds Martin en Auden bij ons kwamen inwonen, hadden Brook en ik amper nog gepraat. Toen ik snel wat eten voor mezelf klaarmaakte kwam ze de kamer binnen.

“Hé kluizenaar, zit je hier nog altijd opgesloten? En waar gaat Martin naartoe? Ik zag hem naar buiten gaan met zijn spullen. Is er soms iets gebeurd?”

Robin.Robin.“Er is niets. Hij kan gewoon beter studeren op z'n oude kot.”“Maar.. hij heeft de huur toch al opgezegd?”“Zolang niemand zijn plaats inneemt kan hij er nog in. Hij heeft de reservesleutel nog.”

Gelukkig liet Brook me daarna met rust. Ik at snel m'n tosti en ging daarna weer verder met leren...in m'n eentje..

Robin.Robin.De maand ging snel voorbij, en voor ik het wist was het de dag voor het examen. Sinds onze ruzie had ik niets meer van Martin gehoord, en ik miste hem..

Toch kwam studeren nog op de eerste plaats. Elke dag moest ik mezelf tegenhouden om naar Martin te gaan, maar als ik niet genoeg zou leren, moest ik naar huis en zouden we elkaar niet meer kunnen zien. Hij besefte het misschien niet, maar ik deed dit voor ons..

Robin.Robin.Ik was nog steeds aan het leren toen er plots op de deur werd geklopt. “Binnen,” riep ik.Ik schrok toen ik Martin zag binnenkomen, legde het boek aan de kant en ging naar hem toe.

“Robin, ik ben die stomme ruzie beu. Ik hou van je, en ik begrijp waarom je dit doet, maar wat als je het niet haalt? Dan heb je je tijd verspilt aan leren en dan worden we toch nog van elkaar gescheiden, heb je daar al aan gedacht? Je moet je tijd verdelen.”

Robin.Robin.Hij had gelijk. Ik had me nooit zo moeten gedragen. Maar om een of andere reden kon ik hem dat niet zeggen.

“Het spijt me, ik heb je zo gemist.” Dat was alles wat ik kon uitbrengen en ik gaf hem een lange knuffel.

Robin.Robin.Zodra ik Martin losliet kuste hij me. Het was lang geleden dat hij me nog zo gezoend had. Het leek weer of de tijd bleef stilstaan en ik voelde me zweverig. Martin bracht m'n hoofd op hol.

Ik vergat dat ik nog een hoofdstuk moest herhalen en ging helemaal op in de lange, passionele zoen..

Robin.Robin.Na een tijdje scheidden onze lippen elkaar weer en keek ik in zijn ogen.

“Schat, ik ben er klaar voor..”“Waarvoor?” vroeg Martin verward.Ik knikte met m'n hoofd in de richting van het bed en knipoogde.

Het was nu of nooit. De kans zat erin dat Martin en ik elkaar nooit meer zouden zien en dan moesten we onze relatie verbreken. Dus gingen we na 9 maanden eindelijk voor het eerst met elkaar naar bed. Onze eerste keer..

Robin.Robin.Martin begreep de hint en terwijl mijn jurkje op de grond viel maakte ik de knoopjes van z'n hemd los. We waren allebei zenuwachtig en bleven elkaar zoenen tot al onze kleren uit waren. Plots hield Martin me tegen.

“Schat.. Je bent mooi..”Ik bloosde en giechelde en net toen ik hem terug wou zoenen hield hij me weer tegen.“Lieverd.. waarschuw me als ik je pijn doe.”Ik moest lachen omdat hij dit zei maar het was wel erg lief van hem..

Robin.Robin.Een tijdje later deed ik m'n ondergoed weer aan en nam Martin een pyjamabroek uit zijn tas. Hij kwam weer bij ons wonen.

Ik voelde me zo goed en veilig in Martins armen en hoopte dat deze dag nooit voorbij zou gaan.

Voordat we gingen slapen herhaalden we samen nog eens het laatste hoofdstukje.

Robin.Robin.Toen we alles kenden, gingen we meteen slapen zodat we de volgende dag uitgerust op het examen konden verschijnen. Ik kroop zo dicht mogelijk tegen Martin aan en voelde de warmte van zijn lichaam. Na een tijdje merkte ik dat we gelijktijdig adem haalden. Het leek of we samen 1 waren. Uiteindelijk vielen we in een diepe slaap.

Robin.Robin.De volgende ochtend werd ik wakker door het gefluit van de vogels. Ik stond op, rekte me uit en keek op de klok.

“Wat? Dat kan niet! Misschien werkt de klok niet meer..”

Ik ging snel op zoek naar m'n horloge en kwam tot de teleurstelling dat de klok niet stuk was.

Robin.Robin.Ik rende naar Martins kant van het bed en schudde hem wakker.

“Martin! Lieverd! We moeten opstaan! We hebben ons verslapen! Haast je, we hebben over een halfuur examen!”

Martin schrok wakker en keek me versuft aan. “Wat is er?” vroeg hij.“We hebben ons verslapen! Sta nu op!”

Robin.Robin.Ik raakte in paniek en kleedde me snel aan. Er was geen tijd meer om te ontbijten, dus rende ik meteen naar de badkamer om m'n tanden te poetsen.

“Daa be-je. Hewe juwwie je ve-schla-e?”vroeg Brook met haar tandenborstel en heel wat tandpastaschuim in haar mond.

Het verwonderde me dat ik haar nog kon verstaan en ik knikte. Ze zag dat ik nerveus was en gebaarde dat ik rustig moest worden.

Robin.Robin.Martin en ik raakten nog net op tijd klaar en wandelden zo snel als we konden naar de campus. We kwamen hijgend het lokaal binnen en gingen naast elkaar zitten.

Zodra ik de vragen voor me kreeg panikeerde ik weer. Ik herinnerde me plots niets meer van alles wat ik de voorbije maand geleerd had. Bij elke vraag begon ik te twijfelen en het duurde niet lang of de tranen rolden over m'n wangen. Ik zou het verknoeien..

Robin.Robin.Ik deed m'n best om te kalmeren en kon zo gelukkig toch nog enkele vragen met zekerheid juist oplossen. Het gaf me weer wat meer moed, maar diep vanbinnen wist ik dat de kans erg klein was dat ik de beurs zou krijgen.

Martin keek af en toe naar me en hij zag dat ik huilde. Ik probeerde hem niet aan te kijken om te voorkomen dat er nog meer tranen zouden opwellen..

Robin.Robin.Toen ik alles had ingevuld wat ik wist, probeerde ik nog wat te gokken en leverde daarna als eerste het examen in. Dat betekende meestal dat je of erg slim was, of het examen had verknoeid. In mijn geval gold helaas het tweede..

Zodra Martin klaar was kwam hij me zoeken. Ik begon weer te huilen en hij probeerde me te troosten.

Robin.Robin.Ik huilde de hele weg naar huis en zodra we binnen waren omhelsde Martin me weer. Brook had gemerkt dat het niet goed met me ging en was waarschijnlijk daarom na het examen nog iets gaan drinken met Auden.

“Schat, we zullen wel zien wat het wordt. Je hebt je best gedaan. Wie weet valt het nog mee..”

Het stelde me niet gerust maar op een of andere manier bedaarde ik wel een beetje.

Robin.Robin.Twee dagen later was het zover. De telefoon ging en ik bleef ernaar staren terwijl Martin opnam.

“...”“Bedankt! Dat is geweldig nieuws! Maar euh.. komt Robin nog in aanmerking voor een extra beurs?”“...”“Oh, ok.. Ik zal het haar zeggen.”

Robin.Robin.Uit het gesprek kon ik al meteen afleiden dat ik de beurs niet kreeg.

“We zijn allemaal geslaagd, maar je hebt niet genoeg gehaald voor de beurs.”

Mijn gezicht vertrok en Martin gaf me een knuffel terwijl ik weer in snikken uitbarstte.Het was afgelopen. Ik moest mijn lief, vrienden en studententijd achter me laten, zonder diploma. In een ruk werd alles van me afgenomen.

Robin.Robin.De volgende dag moest ik al vertrekken. Sinds ik het nieuws had gehoord was ik amper uit m'n kamer gekomen..

Als afscheid doken Martin en ik 's ochtends weer samen onder de lakens.. voor de laatste keer.. Het voelde zo goed bij hem in bed, en toen we klaar waren, begon ik weer te huilen. Deels van ontlading, maar vooral omdat ik hem niet wou missen..

Robin.Robin.Toen we ons weer aangekleed hadden stroomden er nog steeds tranen over m'n wangen. Martin probeerde ze weg te vegen, maar het had geen zin.

“We hoeven niet uit elkaar te gaan als je het niet wilt. Ik kan je bezoeken en..”“Nee schat, het gaat niet. Als we nu niet stoppen dan loopt het later mis. We zullen elkaar constant missen, raken gefrustreerd, je kan je niet op de lessen concentreren.. Het is beter dat we dit in schoonheid beëindigen. Misschien komen we elkaar in de toekomst weer tegen..”

Robin.Robin.Martin ging met een zucht weer op het bed zitten en ik kwam langs hem liggen. Ik moest me bedwingen. Het liefst zou ik zeggen dat onze relatie gewoon verder kon, dat we het wel zouden overwinnen.. Maar mijn verstand wist dat het niet zo zou gaan..

Martin nam me vast en ik drukte mijn lippen weer tegen de zijne.“Ik hou zoveel van je..” jammerde ik terwijl de tranen nog steeds over m'n wangen rolden.

Robin.Robin.Toen ik uiteindelijk afscheid had genomen van Martin, was het tijd om dag te zeggen tegen Brook en Auden.

“Ik ga m'n nieuwsgierige kamergenootje en haar geweldige kookkunsten toch wel missen hoor. Maar je hoort zeker nog van ons,” zei Brook lachend. Ze gaf me een lange knuffel.

Ook Auden gaf me een knuffel en wenste me succes. “Je komt er wel,” zei ze met een knipoogje.

Robin.Robin.Vervolgens ging ik naar beneden om te wachten op de taxi. Ik wou liever niet dat ze me zouden uitzwaaien, het afscheid alleen was al pijnlijk genoeg.

Maar plots hoorde ik toch iemand naar buiten lopen.“Robin, wacht!” Het was Martin.

Robin.Robin.“Martin? Wat is er? Ben ik iets vergeten?”“Ik wilde je gewoon nog een laatste keer in m'n armen houden..”

Martin omhelsde me en ik merkte dat hij nu ook begon te huilen. Hij probeerde het te verbergen, maar dat lukte hem niet zo goed. We bleven elkaar zoenen tot de taxi stopte.

“Ik hou zielsveel van je”Dat was het laatste wat we tegen elkaar zeiden..

Robin.Robin.M'n moeder omhelsde me meteen toen ik aan de deur klopte.

“Robin, liefje! Je bent gegroeid! Je ziet er zo anders uit. Ik ben zo blij dat je weer thuis bent!”

Ik probeerde te glimlachen. M'n ogen waren nog rood en gezwollen van het huilen, maar dat had mijn moeder precies niet door. Het enige waar ze om gaf was dat ik weer bij haar was.

Robin.Robin.Enkele jaren na de dood van m'n vader moesten we naar dit appartement verhuizen omdat mijn moeder het huis niet meer kon afbetalen. Het was groot en zag er modern uit, maar het voelde niet als thuis..

Ik ging naar de slaapkamer, pakte m'n spullen uit en ging op het bed zitten.Ik staarde naar het kussentje op het nachtkastje. Enkele uren geleden lag het nog naast het bed op m'n kot.. Naast het bed waar Martin en ik in hadden gelegen..

Robin.Robin.Na het uitpakken ging ik naar de woonkamer en plofte neer op de zetel. Ik verveelde me nu al.

“Ik ben zo blij dat we weer elke dag samen kunnen zijn. Net als vroeger, hé meid?”

Mijn moeder was eenzaam sinds de dood van mijn vader. Daar kon je niet naast kijken. Ze vulde de leegte in haar leven op met een overdosis moederliefde. Ik begreep haar, maar dat wilde niet zeggen dat het niet vervelend was..

Robin.Robin.Ik stond weer op en wandelde de deur uit.

“Robin? Wat ga je doen?”“Ik denk dat ik de buurt nog eens ga verkennen, misschien wat winkelen ofzo..” mompelde ik.“Oh.. Wil je dat ik meega? Wacht ik pak mijn tas even..”“Nee.. Dat hoeft niet. Ik wil even alleen zijn.”

Robin.Robin.Ik had een heel eindje gewandeld tot ik bij een klein winkeltje aankwam. Ik had erg veel dorst en stopte dus om een blikje uit de automaat te halen die voor de deur stond.

Het winkeltje bestond al 2 jaar, maar ik was er nog nooit binnen geweest.. Iets in me zei dat ik toch eens een kijkje moest nemen..

Robin.Robin.Ik ging naar binnen en zag een erg knappe jongen aan de kassa staan. Snel draaide ik me van hem weg en wandelde de andere kant uit. Mocht ik wel naar andere jongens kijken? Ik had Martin.. Nee.. Martin en ik waren uit elkaar. Maar ik hield van hem.. Was het oké om te staren naar andere jongens? Ik voelde me in de war en keek naar een prikbord dat vol hing met jobaanbiedingen.

“Babysitter.. Schoonmaakster.. Barkeeper gezocht.” mompelde ik.

Robin.Robin.Er ging een lichtje in m'n hoofd branden. Ik wandelde naar de knappe jongen en negeerde het meisje aan de andere kassa.

“Sorry.. Mag ik iets vragen?”“Zeker,” glimlachte hij. Op zijn naamplaatje stond 'Finn'. Wat een mooie naam..“Zoeken jullie nog een barkeeper?”“Jup. Maar ik denk dat je dat beter kan bespreken met Antoine.”Hij wees naar een oudere man die met een klant stond te praten.“Oké! Bedankt!” zei ik vrolijk.

Robin.Robin.Ik wachtte tot de klant wegging en stapte vol zelfvertrouwen naar Antoine. Vanbinnen gierden de zenuwen door m'n lijf.

“Excuseer, zoeken jullie nog een barkeeper?”“Jazeker. Er is niet erg veel ervaring vereist. We zoeken gewoon iemand die de klanten een drankje kan aanbieden tijdens het winkelen.”“Kan ik..euh.. solliciteren?”“Meen je dat? Wil je het echt doen? Je wordt meteen aangenomen!”

Robin.Robin.Antoine, de baas, leidde me rond en legde uit wat ik precies moest doen. “Je kan meteen aan het werk. Straks heb je nog tijd om kennis te maken met je collega's,” zei hij voordat hij wegging.

Ik belde m'n moeder om haar het goede nieuws te vertellen.“Mam? Ik heb een baantje! Is het niet fantastisch? Misschien kan ik m'n studies ermee betalen!”“...”Ik moet nu meteen beginnen. Tot straks!”Mama klonk niet echt enthousiast...

Robin.Robin.De eerste klanten kwamen al snel. Het was helemaal niet zo moeilijk om hen te bedienen. De meesten vroegen een versgeperst fruitsapje of een glaasje schuimwijn. Af en toe wou iemand een cocktail uittesten, maar het maken ervan was niet eens zo moeilijk. Antoine had enkel gemakkelijke recepten gekozen waardoor alles vlotjes verliep.

Robin.Robin.Wanneer het minder druk was aan de kassa, zag ik dat Finn en het andere meisje de hele tijd met elkaar praatten. Ze was duidelijk aan het flirten met hem, maar hij leek niet altijd geïnteresseerd. Ik vroeg me af of ze samen waren..

Ik dacht weer even aan Martin en mij. Maar toen keek Finn opeens mijn kant uit. Hij glimlachte en knipoogde naar me. Ik schudde de gedachte over Martin weg en glimlachte terug.

Robin.Robin.Na het werk kwam Finn naar me toe.“Hé, je bent aangenomen. Proficiat en welkom bij de club! Heb je misschien zin om met Gigi en mij nog iets te gaan drinken? We gaan vaak nog even uit na het werk.”

Gigi was waarschijnlijk het meisje aan de andere kassa.

“Ik?” vroeg ik verwonderd.“Ja natuurlijk! Ik wil kennismaken met m'n nieuwe collega.” Finn nam me bij de schouder en zijn aanraking maakte binnen in mij iets los.. Het voelde goed..

Wordt vervolgd.Wordt vervolgd.Dit is het einde van het vijfde deel van 'Some were born to sing the blues'.

Laat zeker weten wat je ervan vond.

Svenja SimStone.