ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΩΝ ΤΕΧΝΩΝ

ΤΜΗΜΑ ΘΕΑΤΡΙΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ«Δραματική Τέχνη και Παραστατικές Τέχνες στην Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση – MA in Drama and Performing Arts in Education and

Lifelong Learning» (ΠΜΣ – ΔΡΑ.ΤΕ.Π.Τ.Ε.)

Μάθημα: Δραματική Τέχνη στην εκπαίδευση: Ερευνητικό Σχέδιο Ι

Ονοματεπώνυμο Φοιτήτριας: ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ

Συνέντευξη με την ποιήτρια

Αγγελική Γιαννέλου

ΝΑΥΠΛΙΟ 2016

Προμετωπίδα του Γ. Κόρδη στο βιβλίο πένης οδίτης

Φυγή η ποίηση∙ καταφυγή.Φυγάς ο ποιητής∙ικέτης

Ποιητική συλλογή «πένης οδίτης»

Αφίδνες, 3 Ιανουαρίου 20161

Στο σπίτι της την ημέρα της συνέντευξης

Περιεχόμενα

1. Βιογραφικό Σημείωμα …………………….. 32. Περίληψη ……………………………………. 43. Συνέντευξη ………………………………….. 54. Αξιολόγηση ……………….. ………………. 95. Φωτογραφικό υλικό ……………………….106. Παράρτημα …………………………………. 11-12

2

Βιογραφικό Σημείωμα

Η Αγγελική Γιαννέλου, νυν δημότης Λυρκείας, γεννήθηκε το έτος 1957 στα Πουγκάκια Φθιώτιδας, όπου και μεγάλωσε. Μπήκε με υποτροφία στο Τμήμα Αγγλικής Φιλολογίας του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και συνέχισε τις σπουδές της στο Τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών στο ίδιο Πανεπιστήμιο. Από τα γυμνασιακά της χρόνια γράφει ποίηση και διήγημα. Έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές:

α. σκεύη κεραμέως (Δωδώνη 1997)β. Η λιτανεία των ψηγμάτων της χαράς (Αστήρ 2000)γ. πένης οδίτης (Εριφύλη 2003)δ. Άτροπος Νόστος ( Εριφύλη 2007)ε. Lacrimae Rerum (Εκδόσεις του Φοίνικα 2013)

Έχει γράψει μαζί με τον Γ. Παύλο, καθηγητή της Πολυτεχνικής Σχολής του Παν. Θράκης, τα κείμενα για το ντοκιμαντέρ “Πρώτη Διαβαλκανική και Παρευξείνια Επικοινωνία” του Ταμείου Θράκης (Εκδόσεις Σταμούλης). Το πρώτο της έργο σκεύη κεραμέως βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών το Δεκέμβριο του 1998, με το Βραβείο «Γεωργίου Αθάνα». Το δεύτερο έργο της Η λιτανεία των ψηγμάτων της χαράς τιμήθηκε με Έπαινο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό ποίησης «Μάρκος Αυγέρης» της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών τον Ιανουάριο του 2003. Το τρίτο έργο της πένης οδίτης τιμήθηκε με Έπαινο στον 22Ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Λογοτεχνίας της Ελληνικής Εταιρείας Χριστιανικών Γραμμάτων τον Μάρτιο 2005. Το ανέκδοτο διήγημά της «Τα τζιτζίκια» τιμήθηκε με Έπαινο στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Διηγήματος της Ηπειρωτικής Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών (Ιωάννινα) το Δεκέμβριο του 1998. Ποιήματα και δοκίμιά της υπάρχουν στην Ανθολογία Ποίησης και Πεζογραφίας τού "Φθιωτικού Λόγου" και στο περιοδικό “Πάροδος”. Ο όμιλος Φθιωτών Λογοτεχνών και Συγγραφέων τής απένειμε Βραβείο «για την προσφορά της στη Λογοτεχνία» τον Φεβρουάριο του 2005.Τον Ιανουάριο του 2006 της απονεμήθηκε το Μετάλλιο της Μητροπόλεως Φθιώτιδος. Είναι μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και του Ομίλου Φθιωτών Λογοτεχνών και Συγγραφέων. Ως εκπαιδευτικός της Μ.Ε με τριακονταετή πείρα έχει διδάξει σε διάφορα Γυμνάσια και Λύκεια της χώρας καθώς και στα Μειονοτικά σχολεία: Λύκειο Γλαύκης και Γυμνάσιο Ολβίου – Νομού Ξάνθης. Έχει συμμετάσχει σε Συμπόσια και Διημερίδες Ποίησης και έχει παρουσιάσει το έργο Ελλήνων ποιητών σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Είναι καθηγήτρια του Γυμνασίου Αγίου Στεφάνου, παντρεμένη με τον εκ Καρυάς - Άργους καταγόμενο Ιωάννη Π. Παναγιωτόπουλο και μητέρα τριών παιδιών.

3

Περίληψη

Το ραντεβού ορίστηκε μια Κυριακή μετά τη Θεία Λειτουργία, όπως με παρακάλεσε ευγενικά στο τηλέφωνο. Η πρώτη μας επαφή ήταν μέσω μιας σύντομης συνοδευτικής επιστολής των ποιητικών συλλογών που μου απέστειλε για να τα διαβάσω. Το επιστολόχαρτο μαρτυρούσε την ποιητικότητα της Αγγελικής Γιαννέλου. Πιο πολύ, όμως, η αφιέρωση:

«Εύχομαι Καλή Ανάγνωση κι ανάμεσα στις σειρές. Καλή Κατάδυση και στις λέξεις και στις σιωπές, προς άγραν…»

Συνάντησα μια γυναίκα με διάθεση να μοιραστεί τις εμπειρίες της και τις σκέψεις της, ώριμη και συνειδητοποιημένη με ξεχωριστή φωνή και καθαρό βλέμμα. Έναν άνθρωπο ειλικρινή, πηγαίο που ακουμπά στην Ποίηση για να υπάρξει. Η συζήτησή μας περιστράφηκε γύρω από τα παιδικά της χρόνια και τα βιώματα που είχε ώστε αργότερα να στραφεί στην ποίηση, τους αγαπημένους της δασκάλους και την επαφή της με την Ορθοδοξία. Μιλήσαμε για τη μέση εκπαίδευση αφού υπηρετεί ως Καθηγήτρια της Αγγλικής Φιλολογίας σε δημόσιο γυμνάσιο στον Άγιο Στέφανο, για την βράβευσή της από την Ακαδημία Αθηνών και για τη σχέση της με τη Γαλάτεια Σαράντη.

Λέξεις κλειδιά: ποίηση, ορθοδοξία, Θεός, χαϊκού, γλώσσα, σχολείο, Ακαδημία Αθηνών

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

Σας ευχαριστώ που ανταποκριθήκατε στο κάλεσμα γι’ αυτή τη συνέντευξη και με δεχθήκατε στο σπίτι σας. Διάβασα και τις πέντε ποιητικές συλλογές σας και το πρώτο που σκέφτομαι είναι γιατί υπάρχει μόνο ένα διήγημα και μάλιστα ανέκδοτο.

Υπάρχουν πολλά ανέκδοτα διηγήματα. Αν δεν έχω κίνητρο δεν μπορώ να τακτοποιήσω τα πράγματά μου και επειδή ό,τι κάνω είναι ιδίοις αναλώμασι, έτυχε το πρώτο βιβλίο να πάρει το βραβείο με 1.000.000 δρχ. και έτσι έβγαλα το δεύτερο. Το τρίτο το ξανάβγαλα με δικά μου χρήματα. Δεν έχω, λοιπόν, τέτοιο budget ώστε κάθε λίγο να δίνω 2.000 ευρώ. Έτυχε, όμως, τα «Τζιτζίκια» να έχει δημοσιευτεί σε ένα περιοδικό στη Θράκη.

Επομένως μοιράζεστε μεταξύ ποίησης και πεζογραφίας;

Όχι, όχι, ποίηση γράφω. Αυτά τα κείμενα του πεζού λόγου, που δεν ξέρω αν πληρούν τους όρους του διηγήματος σε επίπεδο ύφους, έρχονται «σαν έτοιμα από καιρό σα θαρραλέα» από τα βιώματά μου… Ποίηση γράφω.

4

Ξεφυλλίζοντάς τα φαίνεται ότι υπάρχει ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής σας αποτυπωμένο μέσα. Ισχύει κάτι τέτοιο; Πώς συνδυάζεται το θρησκευτικό στοιχείο που διακρίνεται έντονα μέσα;

Λοιπόν, γεννήθηκα σ’ ένα χωριό της Φθιώτιδας, στα Πουγκάκια, πολύ απομακρυσμένο, το τελευταίο της οδικής γραμμής. 150 κάτοικοι τον καιρό εκείνο. Η μάνα μου είχε πάει μέχρι την Α’ Γυμνασίου, την έφερε μαλλιοτραβώντας τη ο μεγάλος της αδελφός πίσω γιατί ήταν υπερβολικό να πάνε τα κορίτσια στο γυμνάσιο και μάλιστα εκτός της περιοχής, αν δηλαδή το γυμνάσιο δεν ήταν εκεί. Η μάνα μου, όμως, με μεγάλωσε… Θυμάμαι χαρακτηριστικά που έκανα πάνω κάτω σ’ ένα σουμιέ και εκείνη μου έλεγε του «Νεκρού αδελφού». Όλο τέτοιου τύπου πράγματα. Αυτό ήταν το ποιητικό μέρος της μάνας μου. Τώρα εγώ τη λέω μια υφέρπουσα μελαγχολία, ήταν και πολύ σκληρή η ζωή της. Ο πατέρας μου ήταν ανάπηρος πολέμου και η μάνα μου αντρογυναίκα… Ο πατέρας μου, ο καλύτερος παραμυθάς. Μπορούσε να σου στήσει αμέσως μια ιστορία. Η μάνα μου μου έλεγε τα ποιήματα, ο πατέρας μου τις πεζές ιστορίες και μου τις ζωγράφιζε με το αριστερό του χέρι. Το σχολείο μου είχε μουσείο φυσικής ιστορίας, ζώα που τα ταρίχευε ο δάσκαλος και αμμοδόχη. Είναι ένα ξύλινο κουτί στο οποίο φτιάχναμε ανάγλυφους τους χάρτες. Ο πατέρας μου, λοιπόν, μας ζωγράφιζε κουκουβάγιες…

Τους ήρωες των παραμυθιών;

Όχι, τους ήρωες της ζωής μας… Περιέργως μου άρεσαν πολύ οι κουκουβάγιες. Το βράδυ έπαιρνα ένα φακό, γιατί το σπίτι ήταν το τελευταίο στο χωριό (δείχνει εικόνα της βορινής πλευράς του σπιτιού) και με μια ξαδέλφη μου ψάχναμε για κουκουβάγια… γιατί την ακούγαμε. Δεν υπήρχε ηλεκτρικό φως. Από εκεί, νομίζω ότι είναι τα περί ρυθμού της μάνας μου τα ποιήματα, τα περί φτιαξίματος του ρυθμού του πατέρα μου. Εκείνος ήταν και αυτοδίδακτος στο βιολί. Λαϊκός οργανοπαίχτης, είχε φτιάξει μόνος του τέσσερα βιολιά, έπαιζε σε λαϊκές κομπανίες μέχρι που τραυματίστηκε και έχασε το δεξί του χέρι. Τώρα για το θρησκευτικό στοιχείο… Εμείς στα χωριά δεν προσεγγίσαμε το Θεό εγκεφαλικά (μικρή παύση λόγω συγκίνησης) αλλά εμπειρικά… Αγαπήσαμε πρώτα το Θεό και μετά μάθαμε τι και πώς… Μεγάλη Παρασκευή γινόταν η περιφορά του Επιταφίου και το νεκροταφείο ήταν στην πίσω πλευρά της εκκλησίας… και ήρθε μια διαταγή να φύγει το νεκροταφείο και να πάει στην άκρη του χωριού. Εμείς μικρά παιδιά παίζαμε… και με πλάτες ανθρώπων. Πώς να το πεις αυτό τώρα… Στην περιφορά του Επιταφίου οι άνθρωποι δεν πιάνονταν αγκαζέ αλλά ήταν με σκυμμένο το κεφάλι και έλεγαν «Κύριε Ελέησον»…

Ήταν πιο κατανυκτικά;

Ναι, γιατί ένιωθαν ότι έπρεπε να σωθούν μαζί του. Και βέβαια οι άνθρωποι θεολογούσαν με τη ζωή τους. Ζούσαμε τα έθιμα του χωριού. Τη δεύτερη μέρα του Πάσχα βγάζαμε όλες τις εικόνες έξω και αυτό το λέγαμε περιέργως «σίχνα». Ο κόσμος πήγαινε στα σίχνα. Αυτό… Αγαπήσαμε το Θεό έτσι.

5

Στο έργο σας πάντως αυτή η αφοσίωση είναι διάχυτη και θα έλεγα και μια πιο μεταφυσική σχέση. Σαν να σας απασχολεί ο θάνατος αν και η επίγεια ζωή σας καλύπτει.

Πιστεύω καθαρά στα ορθόδοξα πράγματα, δεν ψάχνω απαντήσεις. Καλύπτομαι πλήρως… Τα έχω απαντήσει παιδιόθεν. Αυτές οι απαντήσεις με καλύπτουν και δίνουν την ανάταση της ψυχής μου…

Κάτι που για τους περισσότερους αποτελεί το ζητούμενο εσείς το έχετε απαντήσει και μάλιστα σε μια νεαρή ηλικία…

Η ορθοδοξία είναι για μένα αυτή τη στιγμή ό,τι έχω κληρονομήσει και θα ήθελα να το κληροδοτήσω στα παιδιά μου.

Σας δίνει, λοιπόν, μια ηρεμία…

…μια καταφυγή, μια μεγάλη ελπίδα…

Σας καλύπτει. Δεν το ρωτώ. Βάζω τελεία. Ενώ υπάρχουν πολλοί που ψάχνουν, που αναζητούν…

Ναι, δοξάζω το Θεό γι’ αυτό. Και είναι το διακόνημά μου αυτό- η ποίηση.

Υφέρπει παντού στο έργο σας αυτό το στοιχείο. Ένα άλλο στοιχείο το οποίο με εντυπωσίασε είναι η χρήση της γλώσσας. Είμαι κι εγώ λάτρης της γλώσσας, και εξ αντικειμένου, και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ότι είστε ένας σκαπανέας της γλώσσας.

Τιμή μου φαίνεται αυτό και πολύ μεγάλη ευθύνη.

Δεν είναι λόγια κολακευτικά. Στην επιστολή που μου στείλατε μαζί με τα έργα σας μου σημειώσατε χαρακτηριστικά «Καλή κατάδυση και στις λέξεις και στις σκέψεις, προς άγραν…»

Σου είπα πριν ότι η πρώτη μου δασκάλα στα Πουγκάκια Φθιώτιδας φεύγει με άδεια κυήσεως και μας αναλαμβάνει ο άνδρας της, ο Γιώργος Έλληνας, ογκόλιθος δασκάλου…

Του οφείλετε πολλά…

Του οφείλω πολλά. Έτυχε αυτό το μικρό χωριουδάκι να φέρνει δασκάλους κάθε δύο ή τρία χρόνια, οι οποίοι αγαπούσαν τη δουλειά τους, τώρα το σκέφτομαι, και ήθελαν να ενσωματωθούν όσο καιρό ήταν εκεί και να προσφέρουν. Γεώργιος Έλληνας. Μετά Αγγελική Κούτρα. Μετά Κωνσταντίνος Μπούκαλης.

6

Εντυπωσιακό να θυμάστε τα ονόματά τους τόσα χρόνια μετά.

Ελευθερία Σακελλάρη. Αυτός ο Κωνσταντίνος Μπούκαλης έκανε και παρουσίαση του έργου μου στη Λαμία πριν από χρόνια, πάρεδρος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Αυτοί οι άνθρωποι, λοιπόν, μας έκαναν να αγαπάμε τη γλώσσα. Εμείς τότε γράφαμε πολυτονικά. Ένα άλλο που μας έκανε καλό είναι, επειδή τότε εμείς ήμασταν διθέσιο, κάναμε οι μονές τάξεις μαζί σε μια τάξη και οι διπλές σε μια άλλη. Αναγκαστικά τα πρωτάκια ακούγαμε τα της τρίτης, τα δευτεράκια τα της πέμπτης. Κάναμε δηλαδή εμπέδωση γνώσεων πολλαπλών. Την Κυριακή εκκλησιαζόμασταν εξ άπαντος και, θυμάμαι, ο δάσκαλος ο Μπούκαλης να λέει στο ψαλτήρι (παύση και ψέλνει χαμηλοφώνως): «Εξομολογείσθε…». Ήταν ένα από τα στοιχεία που με έκαναν να αγαπήσω την εκκλησία. Αυτή η φωνή του δασκάλου μας, που μας πήγαινε, που αναλισκόταν όλη την άλλη εβδομάδα… Έμεναν φυσικά εκεί οι δάσκαλοι, δεν είχαν μεταφορικό μέσο εκείνη την εποχή… Και νομίζω αυτή ήταν η πρώτη μαγιά. Μετά ευδόκησε ο Θεός και είχα μια φιλόλογο στη Λαμία, ζει και τηλεφωνιόμαστε ακόμα. Άκου φιλόλογος… Ήμασταν 54 κορίτσια, θηλέων το σχολείο, στο ίδιο τμήμα. Μας εξέταζε και τις 54 σε καθημερινή σχεδόν βάση. Ήταν μεγάλες οι ώρες, κάναμε και Σάββατο σχολείο, δεν ξέρω τι γινότανε… Δεν εξηγείται διαφορετικά… (με απορία). Λοιπόν η γυναίκα μάς έκανε μέχρι και γλωσσολογία. Μπαίνοντας στο Πανεπιστήμιο είχα και τον Μπαμπινιώτη στη Γλωσσολογία. Τα μισά τα ήξερα από τη φιλόλογο. Αθανασία Δελούση. Την παίρνω πάντα τηλέφωνο των Τριών Ιεραρχών, να της πω πόσο την ευγνωμονώ.

Είναι από τους δασκάλους που είναι σταθμός στη ζωή ενός ανθρώπου.

Σε κάποια φάση ειλικρίνειας, αν μου επιτρέπεις, μου είπε το εξής: Κρατάω τους μαθητικούς καταλόγους 35 χρόνων. Έχω μια μέρα την εβδομάδα που προσεύχομαι για τα παιδιά που πέρασαν από τα χέρια μου (παύση, φανερά συγκινημένη) Έχω βάλει ένα σημαδάκι δίπλα από τα ατίθασα και φωνάζω στο Θεό για κείνα… Αυτό.

Δάσκαλοι πραγματικοί. Από αυτούς ξεκίνησε το ενδιαφέρον για τη γλώσσα και σιγά σιγά το εξελίξατε. Η επαφή με τη γλώσσα και η ανάγκη να τη χειριζόμαστε σωστά και να μην είναι απλώς ένα εργαλείο επικοινωνίας ξεκινά από πολύ μικρή ηλικία με τέτοια ερεθίσματα.

Η γλώσσα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Είμαι στο σχολείο 32 χρόνια τώρα, στο μάθημα της Ιστορίας ρωτάω και απαντούν με δευτερεύουσα, λέω «μη μου απαντάς με δευτερεύουσα αλλά με κύρια».

Εσείς εργάζεστε στον Άγιο Στέφανο;

Ο άντρας μου υπήρξε στρατιωτικός και εγώ πάντα τον ακολουθούσα γιατί το Υπουργείο Παιδείας έχει κάνει μια σύμβαση με το Υπουργείο Άμυνας και τον ακολουθούσα. Οργανική θέση στον Άγιο Στέφανο έχω πάρει εδώ και 23 χρόνια. Δεν ήμουν, όμως, όλα αυτά τα χρόνια εκεί. Τα τελευταία 10 χρόνια είμαι στο Γυμνάσιο του Αγίου Στεφάνου.

7

Με ποια ειδικότητα;

Είμαι φιλόλογος της Αγγλικής. Έχω ξεκινήσει σπουδές στο Τμήμα Βυζαντινών και Νεοελληνικών Σπουδών αλλά δεν έχω πάρει πτυχίο. Χρωστάω ακόμη τέσσερα μαθήματα.

Πώς αποτυπώνεται η ποιητική διάσταση που έχετε στην τάξη στη διδασκαλία της γλώσσας;

Οι μαθητές μου δεν γνωρίζουν ότι γράφω. Δεν μπορώ να συστηθώ ως ποιήτρια. Κάποια παιδιά ίσως το ξέρουν. Στο link του σχολείου υπάρχει ένα βιογραφικό σημείωμα μου και κάποια από τα βιβλία μου. Στο Κρυονέρι έχουν γίνει ποιητικές βραδιές στις οποίες έχω συμμετάσχει. Κατά καιρούς έχω αναλάβει εξωδιδακτικές δραστηριότητες με παρουσιάσεις ποιητών. Μια από αυτές ήταν η εκδήλωση «Ιχνηλατώντας την ποίηση τριών Ελλήνων ποιητών».

Τα ποιήματά σας ακολουθούν τη φόρμα του χαϊκού. Πώς προέκυψε αυτή η επιλογή;

Αυτόματα μου έρχονται, χωρίς να σκεφτώ ότι τώρα θα γράψω χαϊκού.

Σε μια από τις ποιητικές συλλογές υπάρχει το ποίημα «Ο μελισσοκόμος». Αναρωτιέμαι τι ρόλο έχουν παίξει στην ποιητική σας δημιουργία οι άλλες τέχνες, ο κινηματογράφος, το θέατρο, τα εικαστικά.

Είχα δει την ταινία, άκουγα τη μουσική της Καραΐνδρου και με συγκινούσε. Κατά καιρούς έχω εμπνευστεί από μουσικές. Η μια τέχνη τροφοδοτεί την άλλη. Ποιητής είναι αυτός που μέσα από το ελάχιστο αποδίδει το όλον.

«Στο στραγγιστήρι του Καιρού ένα μένει• η αγάπη», γράφετε σε μια από τις συλλογές σας. Από πού αντλείτε αγάπη;

Έχω μια οικογένεια με τρία παιδιά. Ξεκινήσαμε με πολλές δυσκολίες. Αλλά νομίζω ότι η αγάπη και σου δίνεται και φτιάχνεται. Θυμάμαι τη μάνα μου όταν έφευγα για το σχολείο. Μου έλεγε «τόλμα, μωρέ, τόλμα».

Πώς βλέπετε την πνευματική Ελλάδα σήμερα; Οι πνευματικοί άνθρωποι αρθρώνουν λόγο;

Χωρίς να έχω επαφές τέτοιες, όσο παρακολουθώ, οι άνθρωποι θέλουν να παράγουν πολιτισμό. Τώρα αν εμείς είμαστε σε θέση να το προσλάβουμε, αυτό είναι το ερώτημα. Θεωρώ ότι γίνονται πράγματα.

Διαβάζετε λογοτεχνία; Έχετε να μας συστήσετε κάποιο βιβλίο που σας άρεσε;

Διαβάζω. Τη Γαλάτεια Σαράντη τη γνώρισα μετά από το βραβείο. Δεν γνώριζα ότι η πρώτη γυναίκα Ακαδημαϊκός ήταν η Γαλάτεια Σαράντη. Κατέθεσα το πρώτο βιβλίο στην Ακαδημία και τότε δούλευα στην Ξάνθη. Μια μέρα χτυπάει

8

το τηλέφωνο και μου ανακοινώνουν ότι πήρα το βραβείο. Ήταν η Γαλάτεια Σαράντη. Τα βραβεία δόθηκαν στις 29 Δεκεμβρίου 1998. Ένα μήνα μετά με δέχτηκε στο σπίτι της και από τότε αγαπηθήκαμε ως άνθρωποι πολύ. Μοιραστήκαμε πολλά. Δύο ποιήματα που έχω γράψει είναι για εκείνη. Έχουν τα αρχικά της. Της είχε κάνει εντύπωση η επιλογή να μην αποκαλύψω το όνομά της για να μην εκληφθεί ως αλαζονεία από την πλευρά μου.

Σας ευχαριστώ πολύ για τη συνομιλία. Χάρηκα πολύ που σας γνώρισα από κοντά.

Αξιολόγηση

Η συνέντευξη πραγματοποιήθηκε μια Κυριακή πρωί στο σπίτι της κυρίας Γιαννέλου στον απόηχο των γιορτών των Χριστουγέννων. Ακολουθήθηκε η μέθοδος της ημιδομημένης συνέντευξης. Υπήρξε μια προεργασία όσον αφορά τα θεματικά κέντρα γύρω από τα οποία θα περιστρεφόταν η συζήτηση αλλά προέκυψαν και άλλα στοιχεία που ενσωματώθηκαν κατά τη διάρκειά της. Η ευελιξία που χαρίζει η ημιδομημένη συνέντευξη βοηθά στην ουσιαστικότερη επικοινωνία συνεντευξιαστή και συνεντευξιαζόμενου. Αυτό επετεύχθη καθώς η ποιήτρια μοιράστηκε μαζί μου στιγμές πιο προσωπικές χωρίς ενδοιασμό, μου έδειξε φωτογραφικό υλικό από τα παιδικά της χρόνια και πίνακες του σπιτιού της που φιλοτέχνησαν αγαπημένοι της καλλιτέχνες.

Η εμπειρία ήταν μοναδική και η επαφή πολύ ουσιαστική. Στο τέλος της συνέντευξης μιλήσαμε για την οικογένειά της, για το φυσικό τρόπο ζωής που κάνει μακριά από την Αθήνα και για τα εγγόνια της που λατρεύει. Αυτό που κρατώ, όμως, περισσότερο είναι η αλήθεια, η ειλικρίνεια και η διάθεση να μιλήσουμε χωρίς τυπικότητες για την πορεία ενός ανθρώπου που ακουμπά στην Ποίηση για να υπάρχει και μέσω αυτής.

Στο έργο της είναι διάχυτη η ανάγκη να εξερευνήσει τον άγνωστο κόσμο των ανθρωπίνων πραγμάτων, να υπερβεί τα γήινα και να μοιραστεί τις σκέψεις της. Ο λόγος της είναι περιεκτικός, πολυσήμαντος και υπαινικτικός. Και όπως έγραψε ο Μιχάλης Δελησάββας στο Λογοτεχνικό περιοδικό «Πάροδος» «η ποιήτρια επιλέγει αυτό τον τρόπο και χρησιμοποιεί αυτό το Λόγο για να πει και να θυμίσει πράγματα σπουδαία όσο και επίκαιρα και επείγοντα όσο ποτέ άλλοτε, από τα οποία έχουμε αποξενωθεί ενώ θα έπρεπε να τα έχουμε οδηγούς και πυξίδες του βίου».

9

Κατά τη διάρκεια της βράβευσης από την Ακαδημία Αθηνών

10

Χειρόγραφο της Αγγελικής Γιαννέλου

11

Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών

12