Το έντυπο αυτό δηµιουργήθηκε από το τροχήλατο, αποτελεί κοµµάτι της αλληλεγγύης µας στους εξεγερµένους µετανάστες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αµυγδαλέζα και παράχθηκε στο πλαίσιο της καµπάνιας µε τίτλο asylum, η οποία έχει στόχο την κάλυψη της ενηµέρωσης για την δίκη. Στο τεύχος αυτό θα βρείτε το χρονικό της δίκης, κείµενα που δηµοσιεύθηκαν στις εφηµερίδες τοίχου, που κολλήθηκαν στο Βόλο, καθώς και ανέκδοτο υλικό. Η ενηµέρωση βασίζεται κυρίως στις πληροφορίες που συλλέξαµε από τη συνέλευση no lager*, τις δικηγόρους, το twitter και από απευθείας ανταπόκριση. Παρατηρήσαµε ότι η δίκη δεν αποτέλεσε θέµα ούτε στα καθεστωτικά µέσα ούτε εκφράστηκε επαρκής λόγος µέσα από κινηµατικές δοµές. Δηµιουργήθηκε έτσι ένα µεγάλο χάσµα ενηµέρωσης και ένα ακόµα µεγαλύτερο χάσµα αλληλεγγύης.

Βρισκόµαστε σχεδόν ένα µήνα µετά την λήξη της δίκης, αλλά η έκδοση αυτού του εντύπου µας φαίνεται περισσότερο από απαραίτητη. Πώς θα µπορούσε άλλωστε να µη µας φαίνεται; Παρόλο που το αποτέλεσµα της δίκης ήταν τυπικά θετικό, πολλοί από τους 65 θα κριθούν σε λιγότερο από δύο µήνες και πάλι παράνοµοι. Δεν είναι ωστόσο µόνο 65, είναι πολλοί περισσότεροι αυτοί που βρίσκονται εντός των τοίχων των στρατοπέδων συγκέντρωσης και ακόµα περισσότεροι αυτοί που βρίσκονται εγκλωβισµένοι µεταξύ συνόρων, κράτους και µαφίας.

Για το λόγο αυτό, και για χίλιους άλλους, γεννήθηκε η ανάγκη από το τροχήλατο να ξαναµιλήσουµε για την αλληλεγγύη, όχι µόνο για τους λιγότερο ή περισσότερο όµοιούς µας, αλλά για οποιονδήποτε συνθλίβεται από την βαρβαρότητα αυτής της κοινωνίας. Όχι µόνο θα έπρεπε να θεωρούµε το συγκεκριµένο ζήτηµα κρίσιµο και επείγον, αλλά και την αλληλεγγύη µας απαραίτητη και αυτονόητη. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα «κέντρα φιλοξενίας» όπως ονοµάζονται στη γλώσσα της κυριαρχίας, είναι ο καθρέφτης του κράτους έκτακτης ανάγκης και του αίσχους της εκµετάλλευσης και της υποβάθµισης της ανθρώπινης ζωής.

Η ύπαρξη και µόνο των στρατοπέδων συγκέντρωσης µας εξοργίζει και µας υπενθυµίζει ότι υπάρχει άλλη µια µάχη που πρέπει να δώσουµε, για να µη µείνει καµία και κανένας µόνος απέναντι στη βαρβαρότητα του κράτους και των αφεντικών. Να µη συνηθίσουµε τον εγκλεισµό και το θάνατο, να µη ξεχάσουµε για ακόµα µια φορά.

*Η συνέλευση No Lager (Αθήνα/Θεσσαλονίκη) συνιστά την κατάληξη μιας σειράς πρωτοβουλιών γύρω από το ζήτημα των κέντρων κράτησης μεταναστών/τριών, που ξεκίνησαν την άνοιξη του 2013 από ανθρώπους που κινούνται στα πλαίσια του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος.

Intro

Τυπώθηκε στην Αθήνα τον Ιανουάριο του 2015 και µοιράζεται στο Βόλο σε 600 αντίτυπα.

02

Αναρωτηθήκαµε συχνά, µάλιστα ρωτήσαµε και άλλους: Τι είναι; Πού είναι;* Ας πούµε πως είναι και ένα αυτοδιαχειριζόµενο κινητό στέκι. Ένα ξύλινο έπιπλο, ένα τροχήλατο έπιπλο το οποίο έχει υπάρξει καφενείο, χώρος για έντυπα και βιβλία, αποθήκη και εγκαταλελειµµένο όχηµα µε σκασµένα λάστιχα, ανοιχτό προς κατάληψη ή βανδαλισµό.

Δεν είµαστε όµως σανίδες και το τροχήλατο ποτέ δεν υπήρξε µόνο αντικείµενο. Είναι οι σκέψεις των ατόµων που συναντιούνται τακτικά γύρω από αυτό, οι προβληµατισµοί που αναδύονται από τον καθένα και η συνεχής προσπάθεια να αλλάξουµε τον κόσµο, ξεκινώντας από τον εαυτό µας. Δεν κυνηγήσαµε ποτέ καµία επικαιρότητα και τα θέµατα µε τα οποία ασχολούµαστε πήγαζαν ανέκαθεν από την ανάγκη και την επιθυµία των µελών. Δεν κυνηγήσαµε ποτέ καµία επικαιρότητα αλλά δε βρεθήκαµε τελικά ποτέ εκτός. Ο τρόπος µε τον οποίον βλέπουµε τον κόσµο ξεκινά µέσα από τις δράσεις, τις εκδηλώσεις, τις "καµπάνιες" και το λόγο µας. Είπαµε πως όποιος κοιτάει τον κώλο του, ζει µια ζωή του κώλου*, και επειδή κανένας/ καµία µας δε θέλει να ζήσει µια τέτοια ζωή, προσπαθούµε καθηµερινά να ξεπερνάµε τον εαυτό µας και να αµφισβητούµε πάντοτε αυτό που άλλοι θα παγιώνουν (και θα παγώνουν) µε χαρά. Το είπαµε άλλωστε, ξεκολλάτε, δεν ψηνόµαστε µε την καµία για µια φθηνή έκδοση του παλιού*. Είµαστε εδώ για να αποδοµήσουµε το υπάρχον και όχι για να το αναπαράγουµε ή να το εξευγενίσουµε.

Η δράση µας θα µπορούσαµε να πούµε πως χωρίζεται σε περιόδους. Περιόδους έντονης δράσης, περιόδους «µεγάλης κοιλιάς», περιόδους προβληµατισµού και εσωτερικού στοχασµού, περιόδους διαφωνιών και νέων ερχοµών και αποχωρήσεων. Δεν µείναµε ποτέ στάσιµοι, εξελισσόµαστε συνεχώς και φτάνουµε σε αυτό το σηµείο, το τώρα, όπου µετά από µια πορεία που ξεκίνησε µε το: Δεν ξεφύγαµε ποτέ από την εποχή των δουλεµπόρων* καταλήγουµε στο: They have taken over the Asylum* και στην ερώτηση πολλαπλής επιλογής: Τι είναι η Αµυγδαλέζα*; Συνειδητοποιούµε πως και τώρα , ή πόσο µάλλον τώρα, ακόµα δεν ξεφύγαµε από την εποχή των δουλεµπόρων και πως όλες οι καµπάνιες µας, η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, οι περιφράξεις και τα συρµατοπλέγµατα, οι βασανισµοί και η εξαθλίωση, είναι επικαιρότητα και θα είναι επικαιρότητα σε έναν κόσµο όπου δολοφονούν ό, τι τους µοιάζει ζωντανό*.

Όλα µας τα «seasons» είναι ανοιχτά προς ανάγνωση στο www.troxilato.espivblogs.net/

_Τι είναι; Πού είναι;

_Όποιος κοιτάει τον κώλο του, ζει μια ζωή του κώλου

_Ξεκολλάτε, δεν ψηνόμαστε με την καμία για μια

φθηνή έκδοση του παλιού

_Εξευγενίσουμε

_Δεν ξεφύγαμε ποτέ από την εποχή των δουλεμπόρων

_They have taken over the Asylum

_Τι είναι η Αμυγδαλέζα;

_Κατάσταση έκτακτης ανάγκης

_Περιφράξεις

_Δολοφονούν ό, τι τους μοιάζει ζωντανό

Το πρώτο µας ερώτηµα και αυτοκόλλητο, προ κατασκευής

Τσιτάτο αφίσας

Κύκλος εκδηλώσεων και συνεκδηλώσεων µε άλλες οµάδες

Εκδήλωση µε θέµα το gentrification

Τσιτάτο στο αρχικό για τις καταλήψεις το 2011

Εφηµερίδα τοίχου για την εξέγερση στην Αµυγδαλέζας και έντυπο

Καµπάνια για τη δίκη των εξεγερµένων της Αµυγδαλέζας

ή Κ.Ε.Α., καµπάνια αλληλεγγύης σε διωκόµενους του Βόλου το 2013

Κρίσεις, κοινά και περιφράξεις. Εκδήλωση µε το Μ. De Angelis

Τσιτάτο για αντιφά πορεία µετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα

Τί είναι το τροχήλατο;

10 Αυγούστου 2013

Πραγµατοποιείται διαµαρτυρία στην Αµυγδαλέζα, πιο δυναµική και µαζική από άλλες φορές, γιατί αντίστοιχες είχαν γίνει και στο παρελθόν και µάλιστα και τις δύο προηγούµενες µέρες από αυτή της 10ης αυγούστου. Αφορούσε τις συνθήκες κράτησης, ξεκίνησε όµως από ένα πιο ειδικό περιστατικό. Για δέκα τουλάχιστον ηµέρες οι κρατούµενοι δεν είχαν ρεύµα, πράγµα που σηµαίνει ότι δε λειτουργούσαν τα κλιµατιστικά µέσα στα container, έστω και αυτές τις 2 - 3 ώρες την ηµέρα που τους επιτρέπουν να τα λειτουργούν. Στις συνθήκες αυτές των 38-40 βαθµών - χωρίς να βασίζονται σε κάνεναν κανονισµό γιατί η αµυγδαλέζα δεν θεωρείται σοφρονιστικό ίδρυµα, οπότε δεν έχει κανονισµό λειτουργίας - τους µάντρωσαν, όπως κάθε µερά, οχτώ η ώρα το βράδυ µέσα στα container και θα τους έβγαζαν στις οχτώ η ώρα το επόµενο πρωί. Μέσα στα container δεν έχει νερό που να πίνετε, το µόνο νερό που έχει είναι από τις τουαλέτες που δεν έχει φίλτρο και δεν είναι πόσιµο. Μόνο έξω υπάρχουν κάποιοι ψύκτες. Στην πτέρυγα δέκα λοιπόν, βγήκε ένας κρατούµενος, πακιστανός, για να πάρει νερό. Οι φύλακες του φώναξαν αµέσως να µπει µέσα χωρίς νερό και όταν δεν µπήκε, ανοιξαν την πόρτα, µπήκαν και τον χτύπησαν στο κεφάλι. Αυτός έπεσε κάτω µε αίµατα και οι συγκρατούµενοι του στην πτέρυγα που είχαν ακούσει τις φωνές και παρακολουθούσαν νόµιζαν ότι είχε πεθαίνει. Βγήκαν λοιπόν έξω από τα container - αρχικά στην δέκα και µετά και στις διπλανές αίθουσες που άκουσαν τη φασαρία - και φωνάζαν να έρθει γιατρός και βοηθεία. Οι φύλακες δεν έδιναν σηµασία. Μετά άρχισαν να χτυπάνε τα συρµατοπλέγµατα και να ζητάνε να τους συνδέσουν επιτέλους το ρεύµα. Οι διακοπές ρεύµατος δεν οφείλονται στη ΔΕΗ, οφείλονται στους φύλακες που ανεβοκατεβάζουν το ρεύµα κατα βούληση. Μετά από ελάχιστο χρόνο ήρθαν τα ΥΑΤ που γέµισαν το χώρο µε κρότου λάµψης και δακρυγόνα, ξυλοφόρτωσαν όσους βρήκαν πιο µπροστά, µπήκαν στα container τους έβγαλαν όλους έξω, τους ξάπλωσαν πάνω στα χαλίκια και επέλεξαν να συλλάβουν όσους ήταν λιγότερο χτυπηµένοι ή όσους συνέχιζαν να διαµαρτύρονται.

Οι συλληψεις ήταν αρχικά γύρω στις 100, έγινε ένα ξεσκαρτάρισµα όταν τους πήγαν στο αλλοδαπών - δεν ξέρουµε µε ποιά κριτίρια - κράτησαν 65 και από αυτούς προφυλάκισαν τους 25, τους οποίους είχαν αναγνωρίσει οι φύλακες, και τους έστειλαν σε διάφορες φυλακές ανα την ελλάδα, ώστε να είναι ακόµη πιο αποµονωµένοι και ευάλωτοι και από φιλοξενούµενοι, που αρέσκονται να τους αποκαλούν οι φύλακες της αµυγδαλέζας να γίνουν πραγµατικοί κρατούµενοι. Τα αδικήµατα που τους έχουν προσάψει είναι τρία κακουργήµατα αρκετά σοβαρά. Τα δύο έχουν ποινή µέχρι δέκα χρόνια και ο εµπρησµός µε κίνδυνο ζωής µέχρι 20 χρόνια.

Αυτό είναι το ιστορικό εκείνης της ηµέρας.

Το χρονικό μιας μοναχικής εξέγερσης και μιας ντροπιαστικής δίκης

03 Νοεµβρίου 2014

Ξεκίνησε η δίκη των µετανάστών που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια αλλά και µετά την εξέγερση.Οι παρόντες κατηγορούµενοι ήταν 29, εκ των 65 συνολικά που αναφέρονταν στο κατηγορητήριο και παραπέµφθηκαν σε δίκη. Από αυτούς τους 29, οι 25 είχαν προφυλακιστεί σε διαφορετικές φυλακές ανά την επικράτεια και µετήχθησαν ενόψει της δίκης στις φυλακές Κορυδαλλού και Αυλώνας, καθώς και στα κρατητήρια της Υποδιεύθυνσης Αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη, 2 είναι διοικητικά κρατούµενoi στο κέντρο κράτησης της Αµυγδαλέζας και 3 προσήλθαν ελεύθεροι. Ως προς τους υπόλοιπους, 6 είχαν αρχικά καταφέρει να αποδράσουν και ουδέποτε συνελήφθησαν (φυγόδικοι) και 33 είναι ελεύθεροι, µε πολλούς όµως ανάµεσά τους να έχουν απελαθεί.

Η εκδίκαση ξεκίνησε µε την κατάθεση κάποιων ενστάσεων, οι οποίες απερρίφθησαν από την έδρα. Κατά τη διάρκεια της εξέτασης των πρώτων µαρτύρων αστυνοµικών, καταδείχθηκαν τα ψεύδη της κατάθεσής τους κατά την προδιαδικασία και έπεσαν οι ισχυρισµοί πως είχε κινδυνέψει η ζωή των ανθρωποφυλάκων από τη φωτιά και τα αντικείµενα που πετούσαν οι κρατούµενοι, όπως οµολογήθηκε ήταν αρκετά δύσκολη η αναγνώριση συγκεκριµένων κατηγορουµένων για συγκεκριµένες πράξεις κάτω από τις τότε δυσχερής συνθήκες. Οι διορισµένοι συνήγοροι, ως επί το πλείστον, δεν ασχολήθηκαν µε τη γενική εικόνα αλλά περιορίστηκαν σε µια εξατοµικευτική υπεράσπιση των κατηγορούµενων που εκπροσωπούν. Η δίκη συνεχίστηκε στις 7.11.14. Η πολύωρη διακοπή για την εύρεση διερµηνέων καθυστέρησε τη συνεδρίαση που τελικά άρχισε κατά τις 12. Εξετάστηκαν δύο ανθρωποφύλακες. Οι αντιφάσεις στις οποίες υπέπεσαν για τα γεγονότα και τις πράξεις, τη σύλληψη και την αναγνώριση των κατηγορούµενων δείχνουν τον ενιαίο και σκιώδη τρόπο που κατασκευάστηκε το κατηγορητήριο. Στις τέσσερις τελευταίες συνεδριάσεις (02.12.14, 04.12.14, 10.12.14, 16.12.14), ολοκληρώθηκαν οι καταθέσεις των µαρτύρων κατηγορίας και από την επόµενη συνεδρίαση, θα ακολουθήσουν οι µάρτυρες υπεράσπισης. Από τις καταθέσεις των

µαρτύρων, φάνηκε να επικρατεί σύγχυση, καθώς οι αντιφάσεις ήταν πολλές και τα στοιχεία που παρουσίαζαν οι αστυνοµικοί ήταν ασαφή. Μετάξύ των καταθέσεων ακούστηκε ότι οι µετανάστες ήταν «Χιλιάδες» ή «εκατοντάδες χιλιάδες» ή «εκατοµµύρια» και ότι πετούσαν «πέτρες» ή «πετραδάκια» ή «χαλίκια» ή «αυτοσχέδιες πέτρες» ή «µπουκάλια µε πέτρες». «Ήταν φρικτό!», είπε ένας. Όταν ρωτήθηκε πώς, παρ’ όλα αυτά, δεν υπήρξαν σοβαρότεροι τραυµατισµοί, απάντησε: «Τι να σας πω. Κάνουµε τον σταυρό µας!» «Ήταν σκοτάδι, έβλεπα µόνο σκιές», είπε ένας άλλος. Ακόµη ένας µάρτυρας κατηγορίας ισχυρίστηκε πως αναγνώρισε κατηγορούµενους βάσει «του σωµατότυπου, του κουρέµατος, του κοντοµάνικου, του παντελονιού, των παπουτσιών, του κασκόλ», παρ’ όλο που ήταν Αύγουστος. Στη συνέχεια παραδέχτηκε πως όλοι έχουν παρόµοιο ύψος, βάρος και κούρεµα. Ένας ή δύο παραδέχτηκαν πως τα ΥΑΤ χρησιµοποίησαν δακρυγόνα και κρότου λάµψης, αλλά οι υπόλοιποι ούτε τα είδαν ούτε τα άκουσαν ούτε τα εισέπνευσαν ή, τέλος πάντων, δεν τα θυµούνται.

Η τελευταία δίκη πραγµατοποιήθηκε στις 22/12/14. Παραβρέθηκαν 29 από τους κατηγορούµενους µετανάστες και η υπόλοιπη αίθουσα ήταν γεµάτη µε αλληλέγγυους/ες. Ξεκίνησε µε τις αγορεύσεις της εισαγγελέως και των δικηγόρων. Κάποιοι από τους δικηγόρους, και δυστυχώς όχι η πλειοψηφία τους, ζητούσαν την απαλλαγή όλων των κατηγορούµενων µεταναστών. Σε γενικά πλαίσια, αντέκρουσαν µέσω του λόγου τους τις κατηγορίες (άρα και τις επακόλουθες καταδίκες) του εµπρησµού και των σωµατικών βλαβών που προκλήθηκαν θεωρητικά από τους εξεγερµένους στον χώρο και στις δυνάµεις καταστολής.

Mέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου επισηµάνθηκε η διαφορά του όρου ‘κέντρο κράτησης’ από το ‘κέντρο φιλοξενίας’ όπως είθισται να αναφέρεται επισήµως και οι τρεις καταδίκες που το ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωµάτων χρέωσε την Ελλάδα για τη µεταχείριση µεταναστών (βλ. asylum 03). Συνολικότερα, αναδείχθηκαν οι αντιφάσεις των µπάτσων, όσον αφορά τους τρόπους αναγνώρισης κατηγορουµένων (σκοτάδι, φυσικά χαρακτηριστικά, ενδυµασία), τα κενά µνήµης τους και τις καρµπόν καταθέσεις τους. Χαρακτηριστικό αστειάκι συνηγόρου ‘Τόσες κόκκινες µπλούζες ούτε σε αγώνα του ολυµπιακού δεν έχουµε δει’. Μια µοναδική νοµική παραφωνία υπήρξε, που δηµιούργησε βαβούρα στην αίθουσα, όταν ένας δικηγόρος υπερασπιζόµενος τον εντολέα του, έκανε µάθηµα µεταναστευτικής πολιτικής και ισχυρίστηκε ότι οι µετανάστες µπορούν να έχουν όλα τα ταξιδιωτικά τους έγγραφα, και εν ολίγοις ότι επιθυµούν να κρατούνται. Όπως επίσης και ότι δεν

υπάρχουν στρατόπεδα συγκέντρωσης στην χώρα. Η απόφαση που πάρθηκε είναι η αθώωση όλων

των κατηγορούµενων µεταναστών (πέρα από δύο που κρίθηκαν ένοχοι λόγω προσπάθειας απόδρασης), και οι αιτήσεις για αποζηµιώσεις για όσους είχαν κριθεί προφυλακιστέοι απορρίφθηκαν από την έδρα. Εκκρεµεί να αφεθούν ελεύθεροι 4 - 5 µετανάστες αιτούντες για άσυλο. Το ελληνικό κράτος ναι µεν αθώωσε τους κατηγορούµενους µετανάστες από την εξέγερση της Αµυγδαλέζας, αφού πρώτα όµως τους είχε ποινικοποιήσει, ορίσει ως παράνοµους και επικίνδυνους για την υγιή µας κοινωνία, προκρατήσει σε κέντρα όχι φιλοξενίας αλλά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης µε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, απογυµνώσει από τα πολιτικά δικαιώµατά τους και προφυλακίσει µε αποτέλεσµα οι περισσότεροι να έχουν εκτίσει ήδη ποινή για αδίκηµα, πριν καν κριθούν αν είναι ένοχοι.

Στις 30.12.14 και µόνο οκτώ µέρες µετά την αθώωσή τους οι µετανάστες από την εξέγερση της Αµυγδαλέζας πήραν αποφυλακιστήριο από τον Κορυδαλλό. Η γραµµατέας του ανακριτή πριν από 16 µήνες, µάλλον γιατί της είχαν φανεί λιγα τα τρία κακουργήµατα που είχαν, πρόσθεσε και ληστεία και διακεκριµένες κλοπές στα εντάλµατα προσωρινής κράτησης. Έτσι όταν πήγε το απόσπασµα της αθωωτικής απόφασης στον Κορυδαλλό δε φαινόταν ότι είχαν αθωωθεί και γι' αυτά τα αδικήµατα. Και µέχρι να κουνηθούν τα γρανάζια τς γραφειοκρατίας, ειδικά ανάµεσα σε γαλοπούλες και χοιρινά, πέρασαν οι µέρες. Σήµερα λοιπόν µετά από 20 τηλεφωνήµατα και καβγάδες πήραν τελικά το αποφυλακιστήριο. Βέβαια κατ' ευφηµισµό. Γιατί µόνο ένας βγήκε έξω. Πρόβληµα να µην είσαι ευρωπαίος πολίτης στην ευρωπαϊκή Ελλάδα! Στις 31.12.2014 αφέθηκαν ελεύθεροι οι µετανάστες από την εξέγερση της αµυγδαλέζας. Τους χορηγήθηκε έγγραφο, µε το οποίο οφείλουν να φύγουν από τη χώρα σε τριάντα ηµέρες ή θα ξαναγίνουν "παράνοµοι", γιατί φυσικά νόµιµοι δεν προλαβαίνουν να γίνουν.

04

Στις 17.11.14 ξεκίνησαν απεργία πείνας οι έγκλειστοι µετανάστες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην αµυγδαλέζα µε αφορµή το θάνατο ενός µετανάστη από το Μπαγκλαντές και ενός µετανάστη από το Πακιστάν. Ο τελευταίος, Μοχάµεντ Ασφάκ, πέθανε στις αρχές του Νοέµβρη (δεν έχει διευκρινιστεί ούτε η ηµεροµηνία ούτε η αιτία θανάτου), αφού οι ανθρωποφύλακες της αµυγδαλέζας επί 2 εβδοµάδες αδιαφορούσαν για τις εκκλίσεις του να µεταφερθεί στο νοσοκοµείο λόγω αναπνευστικών προβληµάτων• ο σαδισµός των δεσµοφυλάκων είχε ξεκινήσει όµως νωρίτερα, όταν τον είχαν χτυπήσει άγρια σε εξέγερση στο στρατόπεδο της Κορίνθου. Οι δολοφονίες αυτές δεν είναι οι πρώτες και δεν θα είναι οι τελευταίες όσο οι µετανάστες συνεχίζουν να είναι έγκλειστοι στα κολαστήρια. Στις 21.11.14 ορισµένοι από τους απεργούς πείνας προχώρησαν σε αναστολή της απεργίας πείνας για πέντε µέρες (µέχρι 25.11.14) µετά την επισκέψη και τις υποσχέσεις των αξιωµατικών της υποδιεύθυνσης αλλοδαπών. Παρόλα αυτά, κάποιες πτέρυγες κρατουµένων συνεχίσαν την απεργία πείνας.

03 Νοεµβρίου 2014

Ξεκίνησε η δίκη των µετανάστών που συνελήφθησαν κατά τη διάρκεια αλλά και µετά την εξέγερση.Οι παρόντες κατηγορούµενοι ήταν 29, εκ των 65 συνολικά που αναφέρονταν στο κατηγορητήριο και παραπέµφθηκαν σε δίκη. Από αυτούς τους 29, οι 25 είχαν προφυλακιστεί σε διαφορετικές φυλακές ανά την επικράτεια και µετήχθησαν ενόψει της δίκης στις φυλακές Κορυδαλλού και Αυλώνας, καθώς και στα κρατητήρια της Υποδιεύθυνσης Αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη, 2 είναι διοικητικά κρατούµενoi στο κέντρο κράτησης της Αµυγδαλέζας και 3 προσήλθαν ελεύθεροι. Ως προς τους υπόλοιπους, 6 είχαν αρχικά καταφέρει να αποδράσουν και ουδέποτε συνελήφθησαν (φυγόδικοι) και 33 είναι ελεύθεροι, µε πολλούς όµως ανάµεσά τους να έχουν απελαθεί.

Η εκδίκαση ξεκίνησε µε την κατάθεση κάποιων ενστάσεων, οι οποίες απερρίφθησαν από την έδρα. Κατά τη διάρκεια της εξέτασης των πρώτων µαρτύρων αστυνοµικών, καταδείχθηκαν τα ψεύδη της κατάθεσής τους κατά την προδιαδικασία και έπεσαν οι ισχυρισµοί πως είχε κινδυνέψει η ζωή των ανθρωποφυλάκων από τη φωτιά και τα αντικείµενα που πετούσαν οι κρατούµενοι, όπως οµολογήθηκε ήταν αρκετά δύσκολη η αναγνώριση συγκεκριµένων κατηγορουµένων για συγκεκριµένες πράξεις κάτω από τις τότε δυσχερής συνθήκες. Οι διορισµένοι συνήγοροι, ως επί το πλείστον, δεν ασχολήθηκαν µε τη γενική εικόνα αλλά περιορίστηκαν σε µια εξατοµικευτική υπεράσπιση των κατηγορούµενων που εκπροσωπούν. Η δίκη συνεχίστηκε στις 7.11.14. Η πολύωρη διακοπή για την εύρεση διερµηνέων καθυστέρησε τη συνεδρίαση που τελικά άρχισε κατά τις 12. Εξετάστηκαν δύο ανθρωποφύλακες. Οι αντιφάσεις στις οποίες υπέπεσαν για τα γεγονότα και τις πράξεις, τη σύλληψη και την αναγνώριση των κατηγορούµενων δείχνουν τον ενιαίο και σκιώδη τρόπο που κατασκευάστηκε το κατηγορητήριο. Στις τέσσερις τελευταίες συνεδριάσεις (02.12.14, 04.12.14, 10.12.14, 16.12.14), ολοκληρώθηκαν οι καταθέσεις των µαρτύρων κατηγορίας και από την επόµενη συνεδρίαση, θα ακολουθήσουν οι µάρτυρες υπεράσπισης. Από τις καταθέσεις των

µαρτύρων, φάνηκε να επικρατεί σύγχυση, καθώς οι αντιφάσεις ήταν πολλές και τα στοιχεία που παρουσίαζαν οι αστυνοµικοί ήταν ασαφή. Μετάξύ των καταθέσεων ακούστηκε ότι οι µετανάστες ήταν «Χιλιάδες» ή «εκατοντάδες χιλιάδες» ή «εκατοµµύρια» και ότι πετούσαν «πέτρες» ή «πετραδάκια» ή «χαλίκια» ή «αυτοσχέδιες πέτρες» ή «µπουκάλια µε πέτρες». «Ήταν φρικτό!», είπε ένας. Όταν ρωτήθηκε πώς, παρ’ όλα αυτά, δεν υπήρξαν σοβαρότεροι τραυµατισµοί, απάντησε: «Τι να σας πω. Κάνουµε τον σταυρό µας!» «Ήταν σκοτάδι, έβλεπα µόνο σκιές», είπε ένας άλλος. Ακόµη ένας µάρτυρας κατηγορίας ισχυρίστηκε πως αναγνώρισε κατηγορούµενους βάσει «του σωµατότυπου, του κουρέµατος, του κοντοµάνικου, του παντελονιού, των παπουτσιών, του κασκόλ», παρ’ όλο που ήταν Αύγουστος. Στη συνέχεια παραδέχτηκε πως όλοι έχουν παρόµοιο ύψος, βάρος και κούρεµα. Ένας ή δύο παραδέχτηκαν πως τα ΥΑΤ χρησιµοποίησαν δακρυγόνα και κρότου λάµψης, αλλά οι υπόλοιποι ούτε τα είδαν ούτε τα άκουσαν ούτε τα εισέπνευσαν ή, τέλος πάντων, δεν τα θυµούνται.

Η τελευταία δίκη πραγµατοποιήθηκε στις 22/12/14. Παραβρέθηκαν 29 από τους κατηγορούµενους µετανάστες και η υπόλοιπη αίθουσα ήταν γεµάτη µε αλληλέγγυους/ες. Ξεκίνησε µε τις αγορεύσεις της εισαγγελέως και των δικηγόρων. Κάποιοι από τους δικηγόρους, και δυστυχώς όχι η πλειοψηφία τους, ζητούσαν την απαλλαγή όλων των κατηγορούµενων µεταναστών. Σε γενικά πλαίσια, αντέκρουσαν µέσω του λόγου τους τις κατηγορίες (άρα και τις επακόλουθες καταδίκες) του εµπρησµού και των σωµατικών βλαβών που προκλήθηκαν θεωρητικά από τους εξεγερµένους στον χώρο και στις δυνάµεις καταστολής.

Mέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου επισηµάνθηκε η διαφορά του όρου ‘κέντρο κράτησης’ από το ‘κέντρο φιλοξενίας’ όπως είθισται να αναφέρεται επισήµως και οι τρεις καταδίκες που το ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωµάτων χρέωσε την Ελλάδα για τη µεταχείριση µεταναστών (βλ. asylum 03). Συνολικότερα, αναδείχθηκαν οι αντιφάσεις των µπάτσων, όσον αφορά τους τρόπους αναγνώρισης κατηγορουµένων (σκοτάδι, φυσικά χαρακτηριστικά, ενδυµασία), τα κενά µνήµης τους και τις καρµπόν καταθέσεις τους. Χαρακτηριστικό αστειάκι συνηγόρου ‘Τόσες κόκκινες µπλούζες ούτε σε αγώνα του ολυµπιακού δεν έχουµε δει’. Μια µοναδική νοµική παραφωνία υπήρξε, που δηµιούργησε βαβούρα στην αίθουσα, όταν ένας δικηγόρος υπερασπιζόµενος τον εντολέα του, έκανε µάθηµα µεταναστευτικής πολιτικής και ισχυρίστηκε ότι οι µετανάστες µπορούν να έχουν όλα τα ταξιδιωτικά τους έγγραφα, και εν ολίγοις ότι επιθυµούν να κρατούνται. Όπως επίσης και ότι δεν

υπάρχουν στρατόπεδα συγκέντρωσης στην χώρα. Η απόφαση που πάρθηκε είναι η αθώωση όλων

των κατηγορούµενων µεταναστών (πέρα από δύο που κρίθηκαν ένοχοι λόγω προσπάθειας απόδρασης), και οι αιτήσεις για αποζηµιώσεις για όσους είχαν κριθεί προφυλακιστέοι απορρίφθηκαν από την έδρα. Εκκρεµεί να αφεθούν ελεύθεροι 4 - 5 µετανάστες αιτούντες για άσυλο. Το ελληνικό κράτος ναι µεν αθώωσε τους κατηγορούµενους µετανάστες από την εξέγερση της Αµυγδαλέζας, αφού πρώτα όµως τους είχε ποινικοποιήσει, ορίσει ως παράνοµους και επικίνδυνους για την υγιή µας κοινωνία, προκρατήσει σε κέντρα όχι φιλοξενίας αλλά σε στρατόπεδα συγκέντρωσης µε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, απογυµνώσει από τα πολιτικά δικαιώµατά τους και προφυλακίσει µε αποτέλεσµα οι περισσότεροι να έχουν εκτίσει ήδη ποινή για αδίκηµα, πριν καν κριθούν αν είναι ένοχοι.

Στις 30.12.14 και µόνο οκτώ µέρες µετά την αθώωσή τους οι µετανάστες από την εξέγερση της Αµυγδαλέζας πήραν αποφυλακιστήριο από τον Κορυδαλλό. Η γραµµατέας του ανακριτή πριν από 16 µήνες, µάλλον γιατί της είχαν φανεί λιγα τα τρία κακουργήµατα που είχαν, πρόσθεσε και ληστεία και διακεκριµένες κλοπές στα εντάλµατα προσωρινής κράτησης. Έτσι όταν πήγε το απόσπασµα της αθωωτικής απόφασης στον Κορυδαλλό δε φαινόταν ότι είχαν αθωωθεί και γι' αυτά τα αδικήµατα. Και µέχρι να κουνηθούν τα γρανάζια τς γραφειοκρατίας, ειδικά ανάµεσα σε γαλοπούλες και χοιρινά, πέρασαν οι µέρες. Σήµερα λοιπόν µετά από 20 τηλεφωνήµατα και καβγάδες πήραν τελικά το αποφυλακιστήριο. Βέβαια κατ' ευφηµισµό. Γιατί µόνο ένας βγήκε έξω. Πρόβληµα να µην είσαι ευρωπαίος πολίτης στην ευρωπαϊκή Ελλάδα! Στις 31.12.2014 αφέθηκαν ελεύθεροι οι µετανάστες από την εξέγερση της αµυγδαλέζας. Τους χορηγήθηκε έγγραφο, µε το οποίο οφείλουν να φύγουν από τη χώρα σε τριάντα ηµέρες ή θα ξαναγίνουν "παράνοµοι", γιατί φυσικά νόµιµοι δεν προλαβαίνουν να γίνουν.

Με τους μετανάστες είμαστε μαζίμήπως επειδή

είναι της γης οι κολασμένοι;μήπως επειδή

είναι αδέρφια μας εργάτες;μήπως επειδή

η ταυτότητα του μετανάστη ισούται με εξεγερτικό υποκείμενο;ή μήπως επειδή

Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς παρά νααηδιάζουμε στη θέα της εκμετάλλευσης και του εξευτελισμού της ζωής

Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς παρά ναεξοργιζόμαστε με την καταπάτηση της αξιοπρέπειας

Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς παρά ναμη δεχτούμε τη φρίκη των στρατόπεδων συγκέντρωσης

και την αναλωσιμότητα της ανθρώπινης ζωήςΔεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς παρά να

είμαστε δίπλα τους.

Απόσπασμα από: Οι Ανεπιθύμητοι, Sacco Joe

06

they have taken over the

Τι είναι η Αµυγδαλέζα; Φαίνεται πως και οι τρεις απαντήσεις (εξωτικό προάστιο της Αθήνας, κάτι σαν παστέλι, στρατόπεδο συγκέντρωσης) είναι το ίδιο πιθανές. Γιατί, και πώς άλλωστε, να ξέρουµε, αν δεν µας έχει πει κανείς; Αφού δεν το δείχνει η τηλεόραση.

Ας πούµε πως κυρίως για αυτόν το λόγο νιώσαµε την ανάγκη να κάνουµε µια εκδήλω-ση, µια ενηµέρωση και συζήτηση ουσιαστικά, για τα γεγονότα της 10ης Αυγούστου του 2013 στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αµυγδα-λέζα και την εξέλιξη της δίκης των -κατηγορού-µενων για την εξέγερση- 65 µεταναστών. Διότι θεωρούµε αναγκαίο και απαραίτητο να ακούµε κέντρο κράτησης και να ξέρουµε για τι µιλάµε. Να διαβάζουµε “φιλοξενούµενος” και να γνωρίζουµε τη διαφορά µε τον “κρατούµενο”. Να µας λένε “αθώος” και να καταλαβαίνουµε πως αν είσαι αναλώσιµος, η αθώωση είναι η καταδίκη σου και αντίστροφα.

Ακούσαµε ένα ηχητικό ντοκουµέντο και αποκτήσαµε µια σφαιρική εικόνα, επιτέλους, για τα γεγονότα που οδήγησαν τους 65 διωκόµενους στη σύλληψη (και κάποιους και στην προφυλάκιση) και τα συµβάντα που ακολούθησαν στην εκδίκαση της υπόθεσης των ταραχοποιών. Οι παράδοξες κατηγορίες των µαρτύρων (φύλακες, µπάτσοι και λοιπά διαµάντια) δεν έκρυψαν όµως τη βασική αµηχανία της µετέπειτα συζήτησης. Καλά, πότε έγιναν όλα αυτά και εµείς δεν πήραµε πρέφα; Πώς έχουµε αγνοήσει τη βαρβαρότητα και την υποτίµηση της ανθρώπινης ζωής που ξέρουµε και φανταζόµαστε -και δεν φανταζόµαστε- πως λαµβάνουν µέρος στα στρατόπεδα συγκέντρω-σης; Πώς δεχόµαστε ακόµα να χρησιµοποιούµε τον όρο στρατόπεδο συγκέντρωσης και να µην µας καταλαµβάνει οργή;

Ο προβληµατισµός ήταν έντονος και η συζήτηση συνεχίστηκε µε αυτό. Δεν πρόκειται ίσως ποτέ να βρεθούµε σε αυτή τη θέση, σε αυτές τις συνθήκες, και φαντάζει λίγο ταινία. Δε θα µπορούσαµε ποτέ όµως να ισχυριστούµε µε αξιοπρέπεια πως είναι πολιτικό κριτήριο η ταυτοποίησή µας µε το εκάστοτε υποκείµενο ή υποκείµενα. Θα ήταν εµετικό άλλωστε. Παρολαυτά, µας είναι πολύ εύκολο το σύνθηµα “δε δικάζεται ένας από εµάς, δικαζόµαστε

όλοι”, ενώ τώρα που δεν καίγεται ο κώλος µας, ξεκάθαρο άλλωστε, δεν γνωρίζουµε αν ήταν 3, 65 ή 365 οι συλληφθέντες, και η αλήθεια είναι, ε, εντάξει, δεν είναι κάτι άλλοι που ασχολούνται µε αυτά τα θέµατα; Προφανώς, δεν υπήρχε κανένας λόγος, και ούτε επιχειρήθηκε, να καταλήξει το σώµα της εκδήλωσης να µεταµορφωθεί σε λεγεώνα υπερηρώων για τους µετανάστες.

Η εκµετάλλευση δεν έχει µεµονωµένες περιπτώσεις και ως κοµµάτι του συνόλου θα έπρεπε να αντιµετωπίζουµε την Αµυγδαλέζα και όλες τις Αµυγδαλέζες, ελληνικές και παγκόσµιες. Η αλληλεγγύη στους βασανισµένους είναι µια οπτική του κόσµου, είναι µια ανάγνωση της κριτικής της δράσης µας και θα έπρεπε να είναι πάντα κοµµάτι της ατζέντας µας.

Πήγε καλά.Ενημέρωση για την εκδήλωση-συζήτηση-ενημέρωση για το θέμα των στρατοπέδων συγκέντρωσης και της τότε τρέχουσας δίκης.

Πρώ

ην Σ

χολέ

ς

Αστυ

φυλ

άκω

ν

Ξάνθ

η

Πρώ

ην Σ

χολέ

ς

Αστυφ

υλάκ

ων

Κομοτ

ηνή

Παρανέστι Δράμας

Τμήμα Αλλοδαπών Θεσσαλονίκης

Βαθύ Σάμου

Αμυγδαλέζα Τμήμα Αλλοδαπών Πέτρου Ράλλη Αττικής

Στρατόπεδο Καλογερογιάννη Κόρινθος

αλβανία

μακεδονία

βουλγαρία

Πρώ

ην Σ

χολέ

ς

Αστυ

φυλ

άκω

ν

Ξάνθ

η

Τυχερό

Φέρες

Σουφλί

Φυλάκιο Έβρου

Βέννα Ροδόπης

Μερσινίδι Χίου

Βαθύ Σάμου

τουρκία

« Επιβ

ιώσα

µε απ

ό τον

πόλε

µο στ

η

χώρα

µας.

Επιβι

ώσαµε

τη θά

λασσ

α

του Α

ιγαίου

. Απα

ιτούµ

ε να

επιβι

ώσουµ

ε και

από τ

ην Ε

λλάδ

α ».

they have taken over the

WELCOMETO GREECE ΧΑΡΤΗΣΣΤΡΑΤΟΠΕΔΩΝΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ77.163 µετανάστες/τριες

συνελήφθηκαν από µπάτσους και λιµενόµπατσους το 2014

Ινδονησία - Οκτώβριος 2001Ιάβα, Ινδονησία - Δεκέµβριος 2011 Λαµπεντούζα, Ιταλία - Απρίλιος 2011Αυστραλία - Οκτώβριος 2009 Ινδονησία - Αύγουστος 2012Ινδονησία - Νοέµβριος 2010 Ινδονησία - Σεπτέµβριος 2013 Λαµπεντούζα,Ιταλία - Οκτώβριος 2013 Νήσος των Χριστουγέννων, Αυστραλία - Ιούνιος 2012 Σµύρνη, Τουρκία - Σεπτέµβριος 2012

Συνολικά υπολογίζεται ότι πάνω από 4.000 μετανάστες πνίγηκαν στα νερά της μεσογείου προσπαθώντας να περάσουν στην Ευρώπη.

Τα μεγαλύτερα ναυάγια πλοίων που μετέφεραν πρόσφυγες (για όσα τουλάχιστον έχουμε στοιχεία)

(353 άτοµα)(250 άτοµα)(400 άτοµα)(105 άτοµα)(100 άτοµα)(97 άτοµα)(120 άτοµα)(πάνω από 500 άτοµα)

(73 άτοµα)(61 άτοµα)

10

“Επίσκεψη” στο κέντρο κράτησης μεταναστών χωρίς χαρτιά στην Αμυγδαλέζα

"Επισκέφτηκα" κι εγώ το κέντρο κράτησης της Αµυγδαλέζα, λίγο πιο µετά από τον Λάµπε Ρατ. Περίµενα στην ίδια είσοδο, πήρα το ίδιο, µάλλον, βανάκι, έκατσα σε ένα µεταλλικό παγκάκι απ' όπου δεν µπορούσα να δω έξω, κι αφού έχασα για τα καλά τον προσανατολισµό µου από τις στροφές, βρέθηκα στην καρδιά του µη-τόπου που είναι το κέντρο κράτησης: σε ένα µεγάλο διάδροµο που ορίζεται από τις περιφραγµένες πτέρυγες του τοµέα στον οποίο είχα πάει. Ο διάδροµος διακλαδιζόταν σε άλλους φαρδύτερους και στενότερους, δίνοντας µια αίσθηση λαβυρίνθου. Εκεί είχαν το δικό τους κοντέινερ οι φύλακες µε ένα τραπεζάκι για να ελέγχουν τα πράγµατα που είχαµε φέρει για τους µετανάστες, να ξηλώνουν τις κουκούλες και τα λάστιχα απ' τα ρούχα και να βγάζουν τα κορδόνια απ' τα παπούτσια.

Η πρώτη εικόνα από τις ψηλές σήτες και τα συρµατοπλέγµατα µου θύµισε εγκαταστάσεις ζωικής παραγωγής που είχαµε παλιά στο χωριό, αλλά αυτού του τύπου τον συνειρµό ήµουν αποφασισµένος να τον µπλοκάρω εντελώς γιατί και η θυµατοποίηση έχει τα όριά της, και το αισθητικό κλισέ είναι ξεκάθαρα ένα τέτοιο. Ευτυχώς όµως δεν χρειάστηκε να καταναγκα-στώ προς αυτή την κατεύθυνση γιατί γρήγορα πλησίασα κοντά στα σύρµατα κι στο άκουσµα του ονόµατος του φίλου που πήγα να δω, διάφορα παιδιά άρχισαν να βγαίνουν από τα κοντέινερ και να πλησιάζουν τη σήτα, να λένε γεια, να ρωτάνε ποιος είµαι, ποιον θέλω, σε πιο κοντέινερ είναι κτλ. Και τότε είδα ότι ακόµα κι εκεί, µέσα από τα κάγκελα, κάτω από το ψιλόβροχο, κάπου στο πουθενά στους πρόποδες της Πάρνηθας, ανάµεσα στις σήτες και τα συρµατοπλέγµατα, υπάρχει µια ζωή. Νέοι άνθρωποι εµφανιζόντουσαν από τα κοντέινερ και σιγά σιγά σκάγανε κάποια χαµόγελα επειδή βρήκαν την ευκαιρία να µιλήσουν µε άλλους, να κάνουν ένα τσιγάρο και να πούνε καµιά µαλακία, να ρωτήσουν τα νέα και να τα επαναλάβουν στους άλλους που µόλις πλησίασαν στην παρέα. Σίγουρα κι εκεί υπάρχει µια ζωή, αλλά επίσης σίγουρα η ζωή αυτή ζήλευε τη δική µου. Εγώ ρωτούσα, µε λίγες λέξεις και πολλές κινήσεις, πως είναι το φαΐ κι αν κάνει πολύ κρύο, κι εκείνοι απαντούσανε συµπληρώνοντας τη χορογρα-φία. Και µετά δεν είχαµε και πολλά να πούµε και αρχίσαµε να ρωτάµε ο ένας τον άλλο µήπως έχει ακούσει κανείς τίποτα για το πότε θα τελειώσει η κράτηση, κι αυτή η καθολική άγνοια ήταν κάτι που µοιραζόµουν µαζί τους, αλλά από µια πολύ διαφορετι-

κή θέση, τόσο διαφορετική που το 'µοιράζοµαι' είναι µάλλον ατυχές ρήµα να χρησιµοποιήσει κανείς.

[...]Αυτό το αναστοχαστικό παραλήρηµα πάνω στη

προνοµιακή µου κατάσταση διέκοψε ένα παιδί που πήρα από την έξοδο του κέντρου κράτησης για να τον πάω προς Αθήνα. Τον είχα σχεδόν ξεχάσει. Είχε κι αυτός επισκεφτεί κάποιον δικό του. Δεν είχαµε πει πολλά, αλλά αφού είχαµε µοιραστεί το ίδιο µεταλλικό παγκάκι στο βανάκι της αστυνοµίας, του πρότεινα να τον πετάξω µέχρι την Αθήνα και δέχθηκε. Με ρώτησε αν µπορούσε να καπνίσει - µάλλον είχε αρχίσει να το µετανιώνει που µπήκε στο αµάξι µου µετά την έβδοµη φορά που άνοιξα και έκλεισα το ραδιόφωνο. Του είπα πως δεν έχω πρόβληµα και έτσι αρχίσαµε να µιλάµε και να καπνίζουµε. Και τότε µου επιβεβαί-ωσε αυτή τη σκέψη που µε είχε ήδη πληµµυρίσει: ότι παρόλα αυτά υπάρχει µια ζωή εκεί µέσα. Κι ότι κάθε απόλυτα ζοφερή προβολή που κάνουµε γι' αυτή τη συνθήκη είναι τουλάχιστον παραπλανητική και απλά θυµατοποιεί, χωρίς να βοηθάει κανέναν µας. Κι ότι ολοκληρωτική µπορεί να είναι µόνο µια µεγάλη αφήγηση• αφήγηση για κάτι αποµακρυσµένο από την εµπειρία, γιατί µια πραγµατικότητα δεν µπορεί ποτέ να είναι ολοκληρωτική, καθώς πάντοτε ανακαλύπτοµαι και κατασκευάζονται ρωγµές που αφήνουν αχτίδες απόλαυσης, κρυψώνες µε αποθέµα-τα ελπίδας και κρυφά περάσµατα σε σοφίτες ελευθερίας.

Μου είπε πολλές ιστορίες αυτής της ζωής που υπάρχει µέσα, µιας κι αυτός είχε περάσει µια περίοδο κάποιων µηνών στην Αµυγδαλέζα, αλλά βγήκε πριν λίγο καιρό, χωρίς ακριβώς να ξέρει γιατί - ακριβώς δηλαδή όπως µπήκε. Μου είπε για τι πατέντες έχουν για να πιάνουν ραδιόφωνο, πως φτιάχνουν τσάι και πως καταφέρνουν να επικοινωνούν µε τις γειτονικές τους πτέρυγες. Και µου είπε και µια ιστορία που αν γινόταν ταινία του Αγγελόπουλου θα τον λέγαµε ροµαντικό καλλιτέχνη που ζει εκτός πραγµατικότη-τας. Είπε πως για κάποιο διάστηµα έγραφαν µηνύµατα σε χαρτί το οποίο τύλιγαν σε µια πέτρα και το πετούσαν στην απέναντι ή στη διπλανή πτέρυγα. Έτσι προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν, να ανταλλάξουν νέα και πληροφορίες για την κράτησή τους. Μόνο που κάποια στιγµή ένα τέτοιο µήνυµα έπεσε στα πόδια ενός φύλακα, ο οποίος το άνοιξε και κάλεσε κάποιον να του το µεταφράσει. Το παιδί, λέει, για να µην αποκαλύψει αυτά που γράφονταν στο

χαρτί του είπε ότι ήταν ένα ερωτικό µήνυµα από κάποιον προς κάποιον άλλο που είναι στην απέναντι πτέρυγα. Οι φύλακες το πίστεψαν αµέσως, µιας κι αυτό ήρθε µάλλον να επιβεβαιώσει την εντύπωσή τους για τους µετανάστες, ότι µπορεί όλοι τους να 'ναι και λίγο πούστηδες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τους ρωτούσαν πώς µπορούν τόσο καιρό χωρίς σεξ και αν γαµιούνται µεταξύ τους γιατί τους βλέπουνε συχνά να πιάνονται χέρι χέρι και να κοιµούνται αγκαλιά - και τί να καταλάβουν τώρα αυτοί από πολιτισµικές διαφορές. Λίγες µέρες αργότερα, λίγο για το χαβαλέ και λίγο για να υποστηρίξουν το παραµύθι, οργανώθηκε ένας γάµος στην πτέρυγα του ενός παιδιού. Κάποιος, λέει, που πιάνουν τα χέρια του και φτιάχνει διάφορα πράγµατα από πετραδάκια ότι άλλο βρει, τους έβαλε όλους να του µαζέψουν τα καλαµάκια από τους χυµούς που τους δίνανε και τα έπλεξε και έφτιαξε δύο πολύχρωµα στεφάνια. Και άλλοι έκοψαν σε πολλά κοµµατάκια εφηµερίδες και χαρτιά και τα πετούσαν στον αέρα όταν γινόταν ο γάµος. Και τους βάλανε να φορέσουν καθαρά κι ωραία ρούχα και µέχρι το βράδυ χορεύανε και τραγουδούσαν µαζί και µε τους φύλακες, οι οποίοι για δώρο προς το 'ζευγάρι', µετέφεραν, λέει, όλους τους κρατούµενους από ένα κοντέινερ ώστε να αδειάσει και το διέθεσαν σ΄ αυτούς που παντρεύτη-καν, για να κοιµηθούν µόνοι τους την 'πρώτη νύχτα του γάµου τους.'

Άκουγα και δεν πίστευα στ' αυτιά µου. Ειδικά αυτή η στάση των αστυνοµικών µου θύµισε τη συνηθισµένη αναπαράσταση του 'καλού' µπάτσου από το χόλιγουντ µε την όποια όλοι µας έχουµε κάποια στιγµή αναγουλιάσει. Ίσως όµως και να εξηγείται και µε όλες αυτές τις αναλύσεις για το στρατόπεδο συγκέντρωσης περί "κατάστασης εξαίρεσης" και "γυµνής ζωής." Μπορεί για τους µπάτσους η οµοφυλοφιλία να είναι ένα µη- ανθρώπι-νο χαρακτηριστικό των µη-ανθρώπων, κι άρα αυτοί που έχουν απολέσει την ιδιότητα του ανθρώπου να µπορούν να "αναπτύξουν κι οµοφυλοφιλία." Δε θα µου 'κανε και µεγάλη εντύπωση• είναι απίστευτο τι µπορεί να κατεβάσει ένας οµοφοβικός νους.

Κι αυτό µου έφερε στο νου κάτι άλλο που µου είχε πει ένας άλλος µετανάστης αλλά που ποτέ δεν µπόρεσα να διασταυρώσω, για κάτι που συνέβαινε σε ένα κέντρο κράτησης στη Μυτιλήνη, ή µάλλον όχι, στη Σάµο; στην Κω; κάπου εκεί. Οι θάλαµοι, λέει, είχαν ψηλά µια τηλεόραση που ήταν µονίµως ανοιχτή, και που φυσικά ρυθµιζόταν από τους φύλακες. Και αυτοί, λέει, τους έβαζαν είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο να βλέπουν σκληρό πορνό.

Ήταν τόσο δυσβάσταχτο που από ένα σηµείο και πέρα άρχισαν να διαµαρτύρονται σχεδόν αποκλειστι-κά και µόνο γι' αυτό. Δηλαδή σταµάτησαν να ζητούν καλύτερο φαγητό ή γιατρούς και ζητούσαν να σταµατήσουν να τους δείχνουν τσόντες. Αυτό το βασανιστήριο είναι σίγουρα πιο κοντά στην εικόνα που έχω για τους αστυνόµους και τους δεσµοφύλα-κες. Κι αν σκεφτώ και τα βασανιστήρια στο Αµπού Γκρέιµπ, οι µπάτσοι είναι µάλλον κάπως έτσι διεθνώς.

Οι στιγµές που σκέφτοµαι τα κέντρα κράτησης, τους µετανάστες κι όλους τους έγκλειστους σε φυλακές είναι οι κατεξοχήν στιγµές που συνειδητο-ποιώ ότι έχω σώµα. Ότι το σώµα µου έχει κάποιες βασικές ανάγκες κι κάποιες ακόµα βασικότερες που είναι ανάγκες για επιθυµία. Πως η δυνατότητα να εκπληρώνεις ανάγκες/επιθυµίες είναι ζωή - είναι αυτή η ζωή είναι που έφερε άλλωστε τους µετανά-στες εδώ, µέσα από ένα τόσο δύσκολο ταξίδι. Έτσι κάθε περιορισµός είναι ένας θάνατος.

Το που πάω το σώµα µου, πότε το δείχνω και που το κρύβω, τί το ταΐζω και το πώς το γαµάω είναι θεµελιώδες. Φυσικά και δεν υποστηρίζω ότι έχω το απόλυτο έλεγχο σε όλα αυτά. Ζω κι εγώ σε µία διευρυµένη βιοπολιτική συνθήκη, κι έτσι απέχω πολύ από την αυτοδιάθεση. Αλλά το όριο που βάζει το κέντρο κράτησης είναι εκεί για να µου επισηµαίνεται διαρκώς ότι τα πράγµατα δεν είναι σχετικά, υπάρχουν όρια ευδιάκριτα και συχνά ηλεκτροβόρα.

Κι όταν αυτά τα όρια τα περνώ, έστω κι ως επισκέπτης, µαθαίνω κάτι γι' αυτά κι άρα και για 'µένα - αν και δεν το κάνω γι' αυτό. Το κάνω για ν' αλλάξω έστω και λίγο µια µέρα τους, να τους πω κάτι να έχουν να λένε, να τους δώσω κάτι να καπνίσουν, µια τηλεκάρτα για να παίρνουν τηλέφωνο και έναν αριθµό τηλεφώνου για να τη χρησιµοποιούν, να δηµιουργήσω άλλη µια µικρή ρωγµή στην 'ολοκληρω-τική συνθήκη' για να µην καταλήξει να γίνει ολοκληρωτική, να προσπαθήσω να τους δώσω λίγη ελπίδα δείχνοντας τους ότι δεν τουν έχουν ξεχάσει όλοι µα όλοι, ότι από την άλλη µεριά της σήτας δεν υπάρχουν µόνο µπάτσοι, ότι δεν χαίρονται όλοι που είναι εκεί, ότι για κάποιους έχουν σηµασία, έχουν σώµατα, ονόµατα και ζωές.

"Επισκέφτηκα" κι εγώ το κέντρο κράτησης της Αµυγδαλέζα, λίγο πιο µετά από τον Λάµπε Ρατ. Περίµενα στην ίδια είσοδο, πήρα το ίδιο, µάλλον, βανάκι, έκατσα σε ένα µεταλλικό παγκάκι απ' όπου δεν µπορούσα να δω έξω, κι αφού έχασα για τα καλά τον προσανατολισµό µου από τις στροφές, βρέθηκα στην καρδιά του µη-τόπου που είναι το κέντρο κράτησης: σε ένα µεγάλο διάδροµο που ορίζεται από τις περιφραγµένες πτέρυγες του τοµέα στον οποίο είχα πάει. Ο διάδροµος διακλαδιζόταν σε άλλους φαρδύτερους και στενότερους, δίνοντας µια αίσθηση λαβυρίνθου. Εκεί είχαν το δικό τους κοντέινερ οι φύλακες µε ένα τραπεζάκι για να ελέγχουν τα πράγµατα που είχαµε φέρει για τους µετανάστες, να ξηλώνουν τις κουκούλες και τα λάστιχα απ' τα ρούχα και να βγάζουν τα κορδόνια απ' τα παπούτσια.

Η πρώτη εικόνα από τις ψηλές σήτες και τα συρµατοπλέγµατα µου θύµισε εγκαταστάσεις ζωικής παραγωγής που είχαµε παλιά στο χωριό, αλλά αυτού του τύπου τον συνειρµό ήµουν αποφασισµένος να τον µπλοκάρω εντελώς γιατί και η θυµατοποίηση έχει τα όριά της, και το αισθητικό κλισέ είναι ξεκάθαρα ένα τέτοιο. Ευτυχώς όµως δεν χρειάστηκε να καταναγκα-στώ προς αυτή την κατεύθυνση γιατί γρήγορα πλησίασα κοντά στα σύρµατα κι στο άκουσµα του ονόµατος του φίλου που πήγα να δω, διάφορα παιδιά άρχισαν να βγαίνουν από τα κοντέινερ και να πλησιάζουν τη σήτα, να λένε γεια, να ρωτάνε ποιος είµαι, ποιον θέλω, σε πιο κοντέινερ είναι κτλ. Και τότε είδα ότι ακόµα κι εκεί, µέσα από τα κάγκελα, κάτω από το ψιλόβροχο, κάπου στο πουθενά στους πρόποδες της Πάρνηθας, ανάµεσα στις σήτες και τα συρµατοπλέγµατα, υπάρχει µια ζωή. Νέοι άνθρωποι εµφανιζόντουσαν από τα κοντέινερ και σιγά σιγά σκάγανε κάποια χαµόγελα επειδή βρήκαν την ευκαιρία να µιλήσουν µε άλλους, να κάνουν ένα τσιγάρο και να πούνε καµιά µαλακία, να ρωτήσουν τα νέα και να τα επαναλάβουν στους άλλους που µόλις πλησίασαν στην παρέα. Σίγουρα κι εκεί υπάρχει µια ζωή, αλλά επίσης σίγουρα η ζωή αυτή ζήλευε τη δική µου. Εγώ ρωτούσα, µε λίγες λέξεις και πολλές κινήσεις, πως είναι το φαΐ κι αν κάνει πολύ κρύο, κι εκείνοι απαντούσανε συµπληρώνοντας τη χορογρα-φία. Και µετά δεν είχαµε και πολλά να πούµε και αρχίσαµε να ρωτάµε ο ένας τον άλλο µήπως έχει ακούσει κανείς τίποτα για το πότε θα τελειώσει η κράτηση, κι αυτή η καθολική άγνοια ήταν κάτι που µοιραζόµουν µαζί τους, αλλά από µια πολύ διαφορετι-

κή θέση, τόσο διαφορετική που το 'µοιράζοµαι' είναι µάλλον ατυχές ρήµα να χρησιµοποιήσει κανείς.

[...]Αυτό το αναστοχαστικό παραλήρηµα πάνω στη

προνοµιακή µου κατάσταση διέκοψε ένα παιδί που πήρα από την έξοδο του κέντρου κράτησης για να τον πάω προς Αθήνα. Τον είχα σχεδόν ξεχάσει. Είχε κι αυτός επισκεφτεί κάποιον δικό του. Δεν είχαµε πει πολλά, αλλά αφού είχαµε µοιραστεί το ίδιο µεταλλικό παγκάκι στο βανάκι της αστυνοµίας, του πρότεινα να τον πετάξω µέχρι την Αθήνα και δέχθηκε. Με ρώτησε αν µπορούσε να καπνίσει - µάλλον είχε αρχίσει να το µετανιώνει που µπήκε στο αµάξι µου µετά την έβδοµη φορά που άνοιξα και έκλεισα το ραδιόφωνο. Του είπα πως δεν έχω πρόβληµα και έτσι αρχίσαµε να µιλάµε και να καπνίζουµε. Και τότε µου επιβεβαί-ωσε αυτή τη σκέψη που µε είχε ήδη πληµµυρίσει: ότι παρόλα αυτά υπάρχει µια ζωή εκεί µέσα. Κι ότι κάθε απόλυτα ζοφερή προβολή που κάνουµε γι' αυτή τη συνθήκη είναι τουλάχιστον παραπλανητική και απλά θυµατοποιεί, χωρίς να βοηθάει κανέναν µας. Κι ότι ολοκληρωτική µπορεί να είναι µόνο µια µεγάλη αφήγηση• αφήγηση για κάτι αποµακρυσµένο από την εµπειρία, γιατί µια πραγµατικότητα δεν µπορεί ποτέ να είναι ολοκληρωτική, καθώς πάντοτε ανακαλύπτοµαι και κατασκευάζονται ρωγµές που αφήνουν αχτίδες απόλαυσης, κρυψώνες µε αποθέµα-τα ελπίδας και κρυφά περάσµατα σε σοφίτες ελευθερίας.

Μου είπε πολλές ιστορίες αυτής της ζωής που υπάρχει µέσα, µιας κι αυτός είχε περάσει µια περίοδο κάποιων µηνών στην Αµυγδαλέζα, αλλά βγήκε πριν λίγο καιρό, χωρίς ακριβώς να ξέρει γιατί - ακριβώς δηλαδή όπως µπήκε. Μου είπε για τι πατέντες έχουν για να πιάνουν ραδιόφωνο, πως φτιάχνουν τσάι και πως καταφέρνουν να επικοινωνούν µε τις γειτονικές τους πτέρυγες. Και µου είπε και µια ιστορία που αν γινόταν ταινία του Αγγελόπουλου θα τον λέγαµε ροµαντικό καλλιτέχνη που ζει εκτός πραγµατικότη-τας. Είπε πως για κάποιο διάστηµα έγραφαν µηνύµατα σε χαρτί το οποίο τύλιγαν σε µια πέτρα και το πετούσαν στην απέναντι ή στη διπλανή πτέρυγα. Έτσι προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν, να ανταλλάξουν νέα και πληροφορίες για την κράτησή τους. Μόνο που κάποια στιγµή ένα τέτοιο µήνυµα έπεσε στα πόδια ενός φύλακα, ο οποίος το άνοιξε και κάλεσε κάποιον να του το µεταφράσει. Το παιδί, λέει, για να µην αποκαλύψει αυτά που γράφονταν στο

χαρτί του είπε ότι ήταν ένα ερωτικό µήνυµα από κάποιον προς κάποιον άλλο που είναι στην απέναντι πτέρυγα. Οι φύλακες το πίστεψαν αµέσως, µιας κι αυτό ήρθε µάλλον να επιβεβαιώσει την εντύπωσή τους για τους µετανάστες, ότι µπορεί όλοι τους να 'ναι και λίγο πούστηδες. Δεν ήταν λίγες οι φορές που τους ρωτούσαν πώς µπορούν τόσο καιρό χωρίς σεξ και αν γαµιούνται µεταξύ τους γιατί τους βλέπουνε συχνά να πιάνονται χέρι χέρι και να κοιµούνται αγκαλιά - και τί να καταλάβουν τώρα αυτοί από πολιτισµικές διαφορές. Λίγες µέρες αργότερα, λίγο για το χαβαλέ και λίγο για να υποστηρίξουν το παραµύθι, οργανώθηκε ένας γάµος στην πτέρυγα του ενός παιδιού. Κάποιος, λέει, που πιάνουν τα χέρια του και φτιάχνει διάφορα πράγµατα από πετραδάκια ότι άλλο βρει, τους έβαλε όλους να του µαζέψουν τα καλαµάκια από τους χυµούς που τους δίνανε και τα έπλεξε και έφτιαξε δύο πολύχρωµα στεφάνια. Και άλλοι έκοψαν σε πολλά κοµµατάκια εφηµερίδες και χαρτιά και τα πετούσαν στον αέρα όταν γινόταν ο γάµος. Και τους βάλανε να φορέσουν καθαρά κι ωραία ρούχα και µέχρι το βράδυ χορεύανε και τραγουδούσαν µαζί και µε τους φύλακες, οι οποίοι για δώρο προς το 'ζευγάρι', µετέφεραν, λέει, όλους τους κρατούµενους από ένα κοντέινερ ώστε να αδειάσει και το διέθεσαν σ΄ αυτούς που παντρεύτη-καν, για να κοιµηθούν µόνοι τους την 'πρώτη νύχτα του γάµου τους.'

Άκουγα και δεν πίστευα στ' αυτιά µου. Ειδικά αυτή η στάση των αστυνοµικών µου θύµισε τη συνηθισµένη αναπαράσταση του 'καλού' µπάτσου από το χόλιγουντ µε την όποια όλοι µας έχουµε κάποια στιγµή αναγουλιάσει. Ίσως όµως και να εξηγείται και µε όλες αυτές τις αναλύσεις για το στρατόπεδο συγκέντρωσης περί "κατάστασης εξαίρεσης" και "γυµνής ζωής." Μπορεί για τους µπάτσους η οµοφυλοφιλία να είναι ένα µη- ανθρώπι-νο χαρακτηριστικό των µη-ανθρώπων, κι άρα αυτοί που έχουν απολέσει την ιδιότητα του ανθρώπου να µπορούν να "αναπτύξουν κι οµοφυλοφιλία." Δε θα µου 'κανε και µεγάλη εντύπωση• είναι απίστευτο τι µπορεί να κατεβάσει ένας οµοφοβικός νους.

Κι αυτό µου έφερε στο νου κάτι άλλο που µου είχε πει ένας άλλος µετανάστης αλλά που ποτέ δεν µπόρεσα να διασταυρώσω, για κάτι που συνέβαινε σε ένα κέντρο κράτησης στη Μυτιλήνη, ή µάλλον όχι, στη Σάµο; στην Κω; κάπου εκεί. Οι θάλαµοι, λέει, είχαν ψηλά µια τηλεόραση που ήταν µονίµως ανοιχτή, και που φυσικά ρυθµιζόταν από τους φύλακες. Και αυτοί, λέει, τους έβαζαν είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο να βλέπουν σκληρό πορνό.

Ήταν τόσο δυσβάσταχτο που από ένα σηµείο και πέρα άρχισαν να διαµαρτύρονται σχεδόν αποκλειστι-κά και µόνο γι' αυτό. Δηλαδή σταµάτησαν να ζητούν καλύτερο φαγητό ή γιατρούς και ζητούσαν να σταµατήσουν να τους δείχνουν τσόντες. Αυτό το βασανιστήριο είναι σίγουρα πιο κοντά στην εικόνα που έχω για τους αστυνόµους και τους δεσµοφύλα-κες. Κι αν σκεφτώ και τα βασανιστήρια στο Αµπού Γκρέιµπ, οι µπάτσοι είναι µάλλον κάπως έτσι διεθνώς.

Οι στιγµές που σκέφτοµαι τα κέντρα κράτησης, τους µετανάστες κι όλους τους έγκλειστους σε φυλακές είναι οι κατεξοχήν στιγµές που συνειδητο-ποιώ ότι έχω σώµα. Ότι το σώµα µου έχει κάποιες βασικές ανάγκες κι κάποιες ακόµα βασικότερες που είναι ανάγκες για επιθυµία. Πως η δυνατότητα να εκπληρώνεις ανάγκες/επιθυµίες είναι ζωή - είναι αυτή η ζωή είναι που έφερε άλλωστε τους µετανά-στες εδώ, µέσα από ένα τόσο δύσκολο ταξίδι. Έτσι κάθε περιορισµός είναι ένας θάνατος.

Το που πάω το σώµα µου, πότε το δείχνω και που το κρύβω, τί το ταΐζω και το πώς το γαµάω είναι θεµελιώδες. Φυσικά και δεν υποστηρίζω ότι έχω το απόλυτο έλεγχο σε όλα αυτά. Ζω κι εγώ σε µία διευρυµένη βιοπολιτική συνθήκη, κι έτσι απέχω πολύ από την αυτοδιάθεση. Αλλά το όριο που βάζει το κέντρο κράτησης είναι εκεί για να µου επισηµαίνεται διαρκώς ότι τα πράγµατα δεν είναι σχετικά, υπάρχουν όρια ευδιάκριτα και συχνά ηλεκτροβόρα.

Κι όταν αυτά τα όρια τα περνώ, έστω κι ως επισκέπτης, µαθαίνω κάτι γι' αυτά κι άρα και για 'µένα - αν και δεν το κάνω γι' αυτό. Το κάνω για ν' αλλάξω έστω και λίγο µια µέρα τους, να τους πω κάτι να έχουν να λένε, να τους δώσω κάτι να καπνίσουν, µια τηλεκάρτα για να παίρνουν τηλέφωνο και έναν αριθµό τηλεφώνου για να τη χρησιµοποιούν, να δηµιουργήσω άλλη µια µικρή ρωγµή στην 'ολοκληρω-τική συνθήκη' για να µην καταλήξει να γίνει ολοκληρωτική, να προσπαθήσω να τους δώσω λίγη ελπίδα δείχνοντας τους ότι δεν τουν έχουν ξεχάσει όλοι µα όλοι, ότι από την άλλη µεριά της σήτας δεν υπάρχουν µόνο µπάτσοι, ότι δεν χαίρονται όλοι που είναι εκεί, ότι για κάποιους έχουν σηµασία, έχουν σώµατα, ονόµατα και ζωές.

Από το 1990 που άρχισαν τα µεταναστευτικά ρεύµατα από τις πρώην ανατολικές χώρες, όλη η Ευρώπη εκµεταλλεύτηκε τη φθηνή εργασία των «παράνοµων» νεοφερµένων. Και η Ελλάδα φυσικά. Η εκµετάλλευση γινόταν µε τον greek way, δηλαδή διάχυτα, ανοργάνωτα, µε πολλή βία και θάνατο. Από τους δίδυµους πύργους και µετά, όταν οι βοµβαρδιζόµενοι πληθυσµοί ξεκίνησαν τη διαδροµή τους προς τη Δύση, η Ελλάδα ανέλαβε νέο ρόλο. Δεσµοφύλακας της Ευρώπης, µε το αζηµίωτο. Δυο χώρες ανέλαβαν αυτό το ρόλο. Η Λιβύη του Καντάφι και η Ελλάδα. Θα σταµατούν τους µετανάστες στο έδαφος τους, και η ευρώπη θα τις πληρώνει λύτρα. Στα χρόνια της κρίσης, το ελληνικό µοντέλο εκµετάλλευσης των µεταναστών, το βασισµένο στην ωµή βία, είχε φτάσει στα όρια του. Δεν µπορούσε η Ελλάδα να σκοτώσει τόσους µετανάστες. Άσε που αν τους σκότωνε θα έχανε τα λεφτά της ευρώπης. Και θυµήθηκε την τέχνη που είχε αφήσει το 1974. Τότε τα έλεγε «ξερονήσια», τώρα τα λέει «κέντρα κράτησης». Όπως κι αν ονοµάζονται, είναι στρατόπεδα συγκέντρωσης, δηλαδή χώροι φυλάκισης χωρίς δίκη, χωρίς δικαιώµατα, όπου η αστυνοµία έχει δικαίωµα ζωής και θανάτου στους έγκλει-στους. Κάθε ευρώ που δίνει το ελληνικό κράτος (µισθό, σύνταξη, επίδοµα …) έχει το αίµα των λύτρων για το βασανισµό χιλιάδων µεταναστών. Ακριβώς µε τον ίδιο τρόπο, που κάθε µάρκο του Γ΄Ράιχ είχε το αίµα των εβραίων. Κι όσο συνένοχοι ήταν οι γερµανοί πολίτες το 1944, άλλο τόσο είναι οι έλληνες το 2014.

Η Ελλαδάρα τα πάει περίφηµα σε ένα τοµέα. Μαζεύει συστηµατικά καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωµάτων για «απάνθρωπη και εξευτελιστική µεταχείριση και παραβίαση του δικαιώµατο στην ελευθερία» εξαιτίας της συµπεριφοράς της στους µετανάστες. Κάθε χρόνο η «πατρίδα της δηµοκρατίας και του ξένιου Δία» υποχρεώνεται να αποζηµιώσει µετανάστες που κρατήθηκαν άδικα ή/και βασανίστηκαν.

Τελευταίο κατόρθωµά της, δύο νέες καταδίκες πριν λίγες µέρες, για «απάνθρωπη και εξευτελιστική µεταχείριση» του ιρανού µετανάστη Α.Κ. και του ιρακινού Χουσεΐν Μοχάµαντ, ο οποίος όταν συνελήφθη για «παράνοµη είσοδο στη χώρα», στις 15 Νοεµβρίου 2010 στο Σουφλί, ήταν µόλις επτά ετών.

Φυσικά, οι κατηγορίες για βασανισµούς δεν πλήττουν την εικόνα της χώρας, όπως ισχυρίζονται τα κανάλια για τις απεργίες. Μόνοτο δηµόσιο ταµείο πλήττουν, αφού κάθε καταδίκη συνοδεύεται και από πρόστιµα.

Σε ό,τι αφορά τους µπάτσους όµως, το ελληνικό κράτος είναι large. Πληρώνει για να βγάζουν τα νεύρα τους «τα παιδιά». Και συνεχίζει να φυλακίζει, να χτίζει στρατόπεδα συγκέντρωσης (µε ευρωπαϊκά λεφτά), να βουλιάζει βάρκες.

12

Από τους αλβανούς στους ασιάτες.

Ποιός είπε ότι η ελλάδα δεν κάνει τίποτα για τους μετανάστες; Τους βασανίζει!

Τι κοινό έχουν η σίτιση του Π.Θ. ,του µουσικού σχολείου και των στρατοπέδων συγκέντρωσης, ή καλύτερα τι συνδέει τα στοµάχια των φοιτητών, των µαθητών µε τους έγκλειστους µετανάστες; Ο Χούτος, µια µεγαλοεται-ρία catering, που µεταξύ άλλων έχει αναλάβει τρία πανεπιστήµια, τα µουσικά σχολεία, νηπιαγωγεία, στρατιωτι-κές λέσχες, νοσοκοµεία και τα κέντρα κράτησης µεταναστών. Για όσους δεν το γνωρίζουν µπορούν να ψάξουν στις τοπικές εφηµερίδες για µαζική δηλητηρίαση φοιτητών στο Βόλο και για εµπλοκή στο σκάνδαλο µε το κρέας από ντοπαρισµένα άλογα (βλ. κεφτεδάκια ΙΚΕΑ). Δεν µας κάνει εντύπωση ο τρόπος µε τον οποίο έχει καταφέ-ρει να πάρει όλες αυτές τις δουλειές από το κράτος, µιας και αρκεί να γνωρίζεις ποιον πρέπει να λαδώσεις. Άλλωστε ο συγκεκριµένος γνωρίζει πολύ καλά από λάδι! Το σκανδαλώδες είναι ότι το επιχειρηµατικό του δαιµόνιο δεν τον σταµάτησε από το να αναλάβει τα ελληνικά Γκουαντάναµο και µάλιστα µε τη χειρότερη ποιότητα που θα µπορούσε να καταφέρει. Σύµφωνα µε µαρτυρίες µεταναστών, το φαγητό είναι τόσο κακό κάποιες µέρες που το αποφεύγουν γιατί φοβούνται τη δηλητηρίαση. Τα αποφάγια των φοιτητών πηγαίνουν στους µετανάστες. Σου λέει «δε βαριέσαι, είτε τους πάω φαγητό, είτε τους πάω σκατά, τα ίδια χρήµατα θα πάρω. Μετανάστες είναι, τι µε νοιάζει τι θα φάνε». Η µπίζνα είναι γνωστή. Η Ε.Ε. δίνει χρήµατα για κάθε έγκλειστο µετανάστη, το κράτος ανοίγει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και δίνει εργολαβία τις δουλειές σε εταιρίες. Έτσι, λίγες µίζες ο ένας, λίγα χρήµατα ο άλλος, φτάνουν για να φάνε όλοι έκτος φυσικά από τους µετανάστες. Φτάνουν και για να κάθεται κανείς ήσυχος στο σπίτι και να βλέπει εκποµπές µαγειρικής θεωρώ-ντας ότι βρέθηκε η λύση στη µετανάστευση. Αν για κάποιους τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι µία ακόµα ευκαιρία να πλουτίσουν, εµείς δε θα χορτάσουµε µέχρι το γκρέµισµα και του τελευταίου τοίχου τους.

βραστούς βραστούςνα φάμε τους αστούςκαι τους γραφειοκράτεςστο φούρνο με πατάτες

Σκάνδαλο!

Η κατάσταση εξαίρεσης αναφέρεται στην προσωρινή λήψη έκτακτων µέτρων σε περιόδους πολιτικής κρίσης. Ωστόσο, τόσο η κανονικοποίηση της προσωρινότητας όσο και η µονιµότητα του έκτακτου χαρακτήρα των µέτρων που λαµβάνονται παραπέµπουν στο κυρίαρχο παράδειγµα τεχνικής διακυβέρνησης στη σύγχρονη πολιτική.

Η βιοπολιτική σηµασία της κατάστασης εξαίρεσης αναδεικνύεται στις εντολές «επ’ αορίστου κράτησης» των υπόπτων για τροµοκρατικές ενέργειες, παρατεταµένων και αδικαιολόγητων κρατήσεων των µεταναστών στα κρατητήρια, στις µαζικές συλλήψεις των «παράνοµων» εκ προοιµίου µεταναστών και προωθήσεις τους σε «ζώνες αναµονής» και «κέντρα υποδοχής» όπου «στρατοπεδεύουν» στο πεδίο µιας ασαφούς χρονικότητας. Μέσω τέτοιων και άλλων πρακτικών, το άτοµο απογυµνώνεται από κάθε νοµική υπόσταση. Δεν είναι παρά ένα αντικείµενο, αναλώσιµο και εξοντώσιµο, στη διάθεση µιας απόλυτης εξουσίας. «Στο φαντασιακό της κυριαρχί-ας» γράφει η Αθηνά Αθανασίου, «ο κοινωνικός θάνατος και η φυσική εξόντωση του Άλλου επιβάλλεται ως «νόµιµο» µέσο ενίσχυσης της ασφάλειας, της ευζωίας και της καθαρής ταυτότητας του πολιτικού σώµατος, αυτού που απαρτίζεται από όσους αξίζει να ζουν». Η κατεξοχήν δοµή όπου η κατάσταση εξαίρεσης υλοποιείται κανονικά, είναι το στρατόπεδο συγκέντρωσης (Agamben).

Στον ελλαδικό χώρο, δυνητικά στρατόπεδα συναντάµε στα επονοµαζόµενα «κέντρα υποδοχής µεταναστών», στις ζώνες αναµονής των διεθνών αερολιµένων, στους χώρους κράτησης των λιµανιών της χώρας. Στρατόπεδα, γιατί προσιδιάζουν στο ρόλο, τη λειτουργία και τη λογική που γέννησε τα ναζιστικά στρατόπεδα. Στρατόπεδα, γιατί σε αυτά οριοθετείται στην πραγµατικότητα ένας χώρος όπου «η κανονική τάξη αναστέλλεται εκ των πραγµάτων και όπου το γεγονός πως διαπράττονται ή όχι φρικαλεότητες δεν εξαρτάται από το δίκαιο, αλλά µόνο από τον πολιτισµό και το ηθικό αίσθηµα της αστυνοµίας η οποία ενεργεί προσωρινά ως κυρίαρχη».

Στο πρόσωπο του µετανάστη συγκεντρώνονται τα χαρακτηριστικά εκείνα που τον καθιστούν αντικείµενο διαχείρισης της αστυνοµίας και «καταλληλότερο» ένοικο τέτοιων δοµών. Εκκινώντας από την άφιξή του στη «χώρα υποδοχής», ο µετανάστης είναι ήδη ποινικοποιηµένος. Δεν είναι απλώς µετακινούµενος. Είναι παράνο-µος. Και ακριβώς αυτός ο προσδιορισµός ενοχοποιεί το άτοµο αποδίδοντάς του την ευθύνη για την εξαθλιωτική συνθήκη που τον έθεσε σε κίνηση, αδιαφορώντας, υποκρύπτοντας και δρώντας αθωωτικά για το ιστορικό συγκείµενο που τη «γέννησε», αλλά και για τη συλλογική, κοινωνικοπολιτική και συστηµική ευθύνη αυτών των παραγωγών.

Απεκδυόµενοι λοιπόν κάθε πολιτικής υπόστασης, κάθε ιστορικού, πολιτισµικού προσδιορισµού, και εξαιρούµενοι από τον οικονοµικο-κοινωνικό σχεδιασµό, οι µετανάστες ανάγονται σε αυτό που ο Bauman χαρακτηρίζει «απόβλητους ανθρώπους» ή «ανθρώπινα απορρίµµατα», εντοπίζοντας µάλιστα ότι αποπνέουν «την ελαφρά οσµή του κάδου απορριµµάτων». Στη φιγούρα του µετανάστη παίρνει σάρκα και οστά η «αόρατη απειλή».

Η επερχόµενη λοιπόν «απόσπασή» τους από το κοινωνικο-πολιτικό πεδίο της χώρας «υποδοχής» δεν έρχεται ως έκπληξη. Η δικαιική µάλιστα βάση του εγκλεισµού τους ορίζεται ως «προστατευτική φύλαξη». Πρόκειται για ένα προληπτικό αστυνοµικό µέτρο, το οποίο συναντάµε και στη ναζιστική Γερµανία, σύµφωνα µε το οποίο «τίθενται υπό φύλαξη» άτοµα, ανεξαρτήτως του αν διέπραξαν κάτι επιλήψιµο, µε µοναδικό σκοπό την αποτροπή του κινδύνου για την ασφάλεια του κράτους» (Agamben). Στη βάση της «προστασίας» και της «ασφάλειας» δικαιολογείται η στοίβαξή τους, η αποθήκευσή τους σε κρατητήρια, ζώνες αναµονής, «κέντρα υποδοχής». Σε αυτόν το χώρο στάθηκε εφικτό ανθρώπινες υπάρξεις να στερηθούν τελείως προνόµια και δικαιώµατα, φτάνοντας στο σηµείο να διαπράττεται εις βάρος τους οτιδήποτε, χωρίς να προβάλλεται πλέον ως έγκληµα.

Μέσα από το διαχωρισµό, µέσα από οποιαδήποτε ενέργεια, πρακτική ή δράση στους χώρους του στρατοπέ-δου, επιτελείται η απόφαση επί της γυµνής ζωής µέσω της οποίας πραγµατώνεται το «υγιές» κοινωνικό, πολιτικό, εθνικό σώµα. Ο διαχωρισµός λοιπόν του σώµατος των µεταναστών συνιστά την παραγωγή του εθνικού, ευρωπαϊκού, δυτικού βιοπολιτικού σώµατος και µια σαφή κρίση σχετικά µε το «ποιες ζωές είναι άξιες να βιωθούν».

14

Γυμνή ζωή

Οι 65 µετανάστες που δικάστηκαν για την εξέγερση της Αµυγδαλέζας, κρίθηκαν αθώοι στις 22.12.14 και αφέθηκαν εν τέλει ελεύθεροι στις 31.12.2014. Ελεύθεροι να φύγουν από την χώρα, µε ηµεροµηνία λήξης καθώς τα έγγραφα που τους δόθηκαν έχουν ισχύ ενός µήνα. Πρόβληµα τους πως θα κινηθούν µέσα σε αυτό το στενά χρονικό πλαίσιο, όπως και το τι θα γίνει στην περίπτωση που παραµείνουν εδώ, άρα και ξανά γίνουν παράνοµοι. Και παρότι στη συγκεκριµένη περίπτωση είναι 65, στην πραγµατικότητα είναι πολλοί περισσότεροι. Είναι όσοι µετακινούνται, όσοι χωράνε σε µια βάρκα λαθρεµπόρου ή κρύβονται κάτω από µία νταλίκα, όσοι πνίγονται στη θάλασσα, όσοι κρατούνται παράνοµα.

Η πολιτική που ασκείται και επιβάλλεται σε αυτούς σε παγκόσµιο επίπεδο, δε θα µιλήσει ποτέ µε ποιοτικούς όρους ως προς τα πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώµατά τους. Πάντα θα επιδιώκει µηδενικό υπόλοιπο στο συνεχές έγκληµα προσθαφαίρεσης αριθµών που διαπράττει.

Σαν να λέµε ότι το µόνο που κερδίσαµε ήταν 65 ελεύθερες θέσεις στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αµυγδαλέζας για τους επόµενους. Οπότε και εµείς µε τη σειρά µας δεν θα βρούµε το όριο της δράσης µας εδώ, αλλά θα συνεχίσουµε µέχρι να µην υπάρχει καµία θέση για οποιονδήποτε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης όχι λόγω συνωστισµού, αλλά επειδή θα έχει κλείσει.

Outro

βιβλία

οπτικοακουστικά

ιστοσελίδες

για περαιτέρω διάβασµαάρθρα

_ Οι ανεπιθύμητοι, Sacco Joe_Κατάσταση εξαίρεσης, Giorgio Agamben

_ The Lunatics have taken over the asylum, Fun Boy Three_Fortress Europe, Asian Dub Foundation

_Η γυμνή ζωή στην κανονικότητα της εξαιρεσης: Στρατόπεδα συγκέντρωσης, Βάλια Καλτσή

_http://nolagerthess.espivblogs.net/_http://nolager.espivblogs.net_http://troxilato.espivblogs.net_http://www.autonomia.gr

_http://www.globaldetentionproject.org/countries/europe/greece/introduction.html_http://gdeltproject.org/globaldashboard/_http://frontex.europa.eu/

Αεροφωτογραφία από το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Αµυγδαλέζας.