larada abril 2011

8
Abril 2011 nº 27 - Ano III A vida é un constante proceso, unha continua transformación no tempo, un nacer, morrer e renacer ” (Hermann Keyserling). PASCUA 2011: CAMBIA A TÚA MIRADA Os tempos non son nin bos nin malos, o matiz poñémosllo nós, e tamén somos nós os que orixinamos as circunstancias que levan a tomar tales conclusións. Disque vivimos en “tempos de crise”: de recortes sociais, chamadas ao aforro, optimización de recursos, uso de “xenéricos”, recortes salariais, conxelación das pensions… É certo, pero non será isto consecuencia doutra crise maior da que non se fala? Os tempos sempre son bos porque a culpa non está no tempo. Di a tradición bíblica (e di con verdade) que a historia é “Tempo de Salvación”. A realidade medra só cando é capaz de facer “crise”. A orixe grega desta palabra revela o seu verdadeiro significado que non coincide co negativo que está nas nosas cabezas: crise é decidir/romper co anterior (que xa non serve, levou ao fracaso) despois dun tempo de análise e reflexión. Verdadeiramente a crise está por chegar non porque nos esperen tempos peores (iso dependerá de nós), non queremos agoireiros de máis calamidades; senón porque faltan reais rupturas” co pasado que nos levou a este presente. Porque a maior parte da sociedade non quere cambiar nada, so pide que pase rápido para que todo volva ser coma antes. Estamos en vésperas de Pascua, ultimando o camiño coresmalque cada ano nos quere levar a vivir “crises reais(persoais e comunitarias). Deus crea por amor e para salvar, non para perpetuar nada, senón para que chegue cada día: “un ceo novo e unha terra nova…”. Cando hai persoas que escoitan esta voz de Deus que está no seu interior, cando hai homes e mulleres dispostos a romper e abrir camiños novos vívense experiencias pascuais”. A Pascua é “paso”, non quedar onde xa estabamos. Para o pobo hebreo foi o duro camiño de loita que os levou da escravitude en Exipto á Terra Prometida. Para Cristo o paso da morte á VIDA, dun xeito de ser e vivir” que xeraba mortes en tantas persoas (non só físicas) a unha “humanidade nova ao estilo de Xesucristo” (onde o centro da persoa está no “amor” porque Deus é fonte dese amor en cada un de nós). Deus non está calado; falou en Xesús de Nazaret dicíndonos que esa vida é a que triúnfa. E segue a anuncialo en moitas persoas, con fe ou sen ela, que están dispostas a “ROMPER”. A Palabra “crise” segue a darnos medo, Meu pai, se queres, arreda de min este cáliz. (Lc 22,42a). Pero sen ela non hai auténtica VIDA. Cando no camiño atopamos persoas dispostas a perder, a mirarnos con tenrura e comprensión, a compartir e non acaparar, a ser e non a ter, a vivir deixando a Deus que marque a ruta porque sempre será bo guía para os nosos pasos… é cando encontramos o osíxeno que necesitamos. Esta aprendizaxe custa, é tarefa de toda unha vida. Cristo, o noso mestre, cheo de paciencia, invítanos un ano máis á “Academia Pascual” para que aprendamos a dicir con El: Pero que non se faga a miña vontade senón a túa”. (Lc 22,42b). O froito só aparece cando a semente perde o medo a morrer e deixa que a “crise” a transforme en algo novo e mellor. Que a “Pascua Florida”, que dicía o vello catecismo, cambie a nosa mirada e nos faga comprender que non hai só dificultades senón POSIBILIDADES: é a fecundidade dun Deus que coma boa semente está no noso corazón. Miguel Carneiro Mosquera. SUMARIO Igrexa na Coruña Rostros do Barrio (Páxina 2) Tempo de Coresma (Páxina 3) Á calor da Palabra (Páxina 4) O noso Antroido en imaxes (Páxina 5) Cáritas e a crise (Páxina 6) Reflexións non dogmáticas (Páxina 7) Axenda (Páxina 8)

Upload: ma-dolores-mantinan-loureiro

Post on 07-Mar-2016

222 views

Category:

Documents


1 download

DESCRIPTION

Revista parroquial de San Cristovo das Viñas (A Coruña)

TRANSCRIPT

re v is ta p a rro q u ia l m e n s u a l d e S a n C ris to v o d a s v iñ a sM a rz o 2 0 0 9 n º2 - A n o I

Abril 2011 nº 27 - Ano III

“A vida é un constante proceso, unha continua transformación no tempo, un nacer, morrer e renacer” (Hermann Keyserling).

PASCUA 2011: CAMBIA A TÚA MIRADA

Os tempos non son nin bos nin malos, o matiz poñémosllo nós, e tamén somos nós os que orixinamos as

circunstancias que levan a tomar tales conclusións. Disque vivimos en “tempos de crise”: de recortes sociais,

chamadas ao aforro, optimización de recursos, uso de “xenéricos”, recortes

salariais, conxelación das pensions… É certo, pero non será isto consecuencia

doutra crise maior da que non se fala?

Os tempos sempre son bos porque a culpa non está no tempo. Di a

tradición bíblica (e di con verdade) que a historia é “Tempo de Salvación”. A

realidade medra só cando é capaz de facer “crise”. A orixe grega desta palabra

revela o seu verdadeiro significado que non coincide co negativo que está nas

nosas cabezas: crise é decidir/romper co anterior (que xa non serve, levou ao

fracaso) despois dun tempo de análise e reflexión. Verdadeiramente a crise

está por chegar non porque nos esperen tempos peores (iso dependerá de nós),

non queremos agoireiros de máis calamidades; senón porque faltan “reais

rupturas” co pasado que nos levou a este presente. Porque a maior parte da

sociedade non quere cambiar nada, so pide que pase rápido para que todo volva ser coma antes.

Estamos en vésperas de Pascua, ultimando o “camiño coresmal” que cada ano nos quere levar a vivir

“crises reais” (persoais e comunitarias). Deus crea por amor e para salvar, non

para perpetuar nada, senón para que chegue cada día: “un ceo novo e unha terra

nova…”. Cando hai persoas que escoitan esta voz de Deus que está no seu

interior, cando hai homes e mulleres dispostos a romper e abrir camiños novos

vívense “experiencias pascuais”. A Pascua é “paso”, non quedar onde xa

estabamos. Para o pobo hebreo foi o duro camiño de loita que os levou da

escravitude en Exipto á Terra Prometida. Para Cristo o paso da morte á VIDA,

dun xeito de “ser e vivir” que xeraba mortes en tantas persoas (non só físicas) a

unha “humanidade nova ao estilo de Xesucristo” (onde o centro da persoa está no

“amor” porque Deus é fonte dese amor en cada un de nós). Deus non está calado;

falou en Xesús de Nazaret dicíndonos que esa vida é a que triúnfa. E segue a

anuncialo en moitas persoas, con fe ou sen ela, que están dispostas a “ROMPER”.

A Palabra “crise” segue a darnos

medo, “Meu pai, se queres, arreda de min este

cáliz”. (Lc 22,42a). Pero sen ela non hai

auténtica VIDA. Cando no camiño atopamos

persoas dispostas a perder, a mirarnos con

tenrura e comprensión, a compartir e non

acaparar, a ser e non a ter, a vivir deixando a

Deus que marque a ruta porque sempre será bo

guía para os nosos pasos… é cando

encontramos o osíxeno que necesitamos. Esta

aprendizaxe custa, é tarefa de toda unha vida.

Cristo, o noso mestre, cheo de paciencia,

invítanos un ano máis á “Academia Pascual” para que aprendamos a dicir con El:

“Pero que non se faga a miña vontade senón a túa”. (Lc 22,42b). O froito só aparece cando a semente perde o

medo a morrer e deixa que a “crise” a transforme en algo novo e mellor. Que a “Pascua Florida”, que dicía o

vello catecismo, cambie a nosa mirada e nos faga comprender que non hai só dificultades senón

POSIBILIDADES: é a fecundidade dun Deus que coma boa semente está no noso corazón.

Miguel Carneiro Mosquera.

SUMARIO

Igrexa na Coruña

Rostros do Barrio

(Páxina 2)

Tempo de Coresma

(Páxina 3)

Á calor da Palabra

(Páxina 4)

O noso Antroido

en imaxes

(Páxina 5)

Cáritas e a crise

(Páxina 6)

Reflexións non dogmáticas

(Páxina 7)

Axenda

(Páxina 8)

A FUME DE CAROZO

ACTIVIDADES DEL CENTRO FONSECA

Días 6 y 7: Conferencias sobre situaciones familiares

Coordina: Centro de Orientación Integral a la Familia (COIF)

Día 6: Como amargarse la vida en pareja. Alicia Moreno, Directora del Máster en Terapia

Familiar y de Pareja, Universidad Pontificia Comillas

Hora: 20.15

Lugar: Salón de Actos del Centro Fonseca

Día 7: Soluciones jurídico canónicas para los matrimonios fracasados. Cristina Guzmán,

Profesora Propia de Derecho Canónico y Eclesiástico, Universidad Pontificia Comillas

Hora: 20.15

Lugar: Salón de Actos del Centro Fonseca

Día 14: Aula de Teología: Evangelio de San Lucas

Profesor: Modesto Vázquez-Gundín

Hora: 20.00

Lugar: Sala sótano del Centro Fonseca

Día 26: Eucaristía en memoria de monseñor Romero

Hora: 20.15

Lugar: Iglesia Sagrado Corazón

Día 28: Aula Blanco Vega: “Un mes un libro”

Coordina: Sergio Gómez Parra

Hora: 19.30

Lugar: Sala del 5º Piso del Centro Fonseca

GRUPO DE BIBLIOTECA SAN CRISTOVO DAS VIÑAS

Somos miembros del grupo de los mayores de la Catequesis y este curso asumimos la responsabilidad

y el compromiso de ocuparnos de la biblioteca parroquial.

Nuestro trabajo consiste en catalogar, etiquetar y

organizar libros y películas para que todos y todas puedan

disfrutar de ellos.

Realizamos este trabajo los domingos por la mañana.

Cuando finaliza la Eucaristía realizamos los préstamos de los

materiales que quieren llevar a casa. La verdad es que, cada

domingo hay ya bastantes niños y niñas que utilizan este

servicio.

En definitiva: nos gusta hacer esto; llevamos ya

muchos años asistiendo a la Catequesis, estamos muy contentos

de estar aquí y queremos colaborar en lo que podamos.

Laura, Ana, Adrián, David, Abraham y Xoán

A LAREIRA Vivir con una mirada nueva

Nuestro Delegado Diocesano de Catequesis, el salesiano Eugenio, cada día nos regala a los catequistas

infinidad de materiales que enriquecen nuestra vivencia de fe, personal, y también nuestra labor catequética.

Estos últimos días nos hizo llegar este relato del día a día de un maestro y catequista. Te lo ofrecemos por que

puede ayudarnos a vivir cada un nuestra vida con la luminosa marca de la fe. ¡A ver qué te parece!

“Esta semana ha sido un tanto especial por la novedad de los acontecimientos, o quizás es que yo estoy

más frágil...: se me averió el coche y he tenido que andar a otro ritmo y otros horarios... más trabajo... más

tensiones... Y al final... lo único que podía hacer era dejarme conducir por el Espíritu... y hacer lo que pudiera

en relación a mi trabajo, pero eso con amor, con interés, impecablemente... como una tarea agradable a Dios,

a mi directora, a los niños, a los profes y a los padres... lo mejor de mí tenía que brindarlo en mi trabajo, en lo

que se me pide por mis funciones. Hice unos informes que han gustado mucho a mi directora y sé que pueden

favorecer a los niños. Me he dejado guiar por el Espíritu al darme a los demás continuamente:

Cuando mi madre me pidió que me quedara con ella esa noche y me quedé.

Cuando tuve un detalle de delicadeza con mi compañero de trabajo.

Cuando pedí perdón a otro compañero y recibí lo mejor de él, su sonrisa y acogida.

Cuando he trabajado duro, pero con ilusión, por el gusto por el trabajo bien hecho.

Cuando acojo y escucho con atención a los padres que vienen a preguntarme.

Cuando los niños me sonríen y les hago un guiño.

Cuando hoy, ante una situación de tensión, me ha salido Jesús al encuentro y he puesto amor,

delicadeza y paz.

Cuando busco estar con Jesús a solas.

Cuando comparto lo que tengo en la clase de la escuela de idiomas.

Cuando sonrío y trato amablemente a los que van conmigo en el

autobús.

Cuando pienso en Ti, Jesús... y te busco en mi momento presente.

Todo esto en mi día a día, lo comparto contigo…”.

Vivir en la fe es mirarlo todo con otros ojos. Esta es la llamada que

nos hace este tiempo de Cuaresma.

En CUARESMA, redescubrir nuestro BAUTISMO

“Para emprender seriamente el camino hacia la Pascua y prepararnos a celebrar la Resurrección del

Señor —la fiesta más gozosa y solemne de todo el Año litúrgico—, ¿qué puede haber de más adecuado que

dejarnos guiar por la Palabra de Dios? Por esto la Iglesia, en los textos evangélicos de los domingos de

Cuaresma, nos guía a un encuentro especialmente intenso con el Señor con vistas a nuevos y decisivos pasos

en el seguimiento de Cristo y en la entrega más plena a Él (…) sumergirse en la presencia de Dios: Él quiere

transmitirnos, cada día, una palabra que penetra en las profundidades de nuestro espíritu, donde

discierne el bien y el mal (cf. Hb 4, 12) y fortalece la voluntad de seguir al Señor (…).

En todo el período cuaresmal, la Iglesia nos ofrece con particular abundancia la Palabra de Dios.

Meditándola e interiorizándola para vivirla diariamente, aprendemos… una conversión profunda de nuestra

vida: dejarnos transformar por la acción del Espíritu Santo, como san Pablo en el camino de Damasco;

orientar con decisión nuestra existencia según la voluntad de Dios; liberarnos de nuestro egoísmo,

superando el instinto de dominio sobre los demás y abriéndonos a la caridad de Cristo (…) el camino de

conversión hacia la Pascua nos lleva a redescubrir nuestro Bautismo. Renovemos en esta Cuaresma la acogida

de la Gracia que Dios nos dio en ese momento, para que ilumine y guíe todas nuestras acciones. Lo que el

Sacramento significa y realiza estamos llamados a vivirlo cada día siguiendo a Cristo de modo cada vez más

generoso y auténtico.”

BENEDICTO XVI, Mensaje para Cuaresma 2011.

Á CALOR DA PALABRA Domingo 10 (Jn 11, 1-45)

(…) Señor, tu amigo está enfermo.

Al oírlo, Jesús comentó: Esta enfermedad

no ha de acabar en la muerte; es para gloria

de Dios, para que el Hijo de Dios sea

glorificado por ella. Jesús era amigo de

Marta, de su hermana y de Lázaro. (…).

Cuando Jesús llegó, encontró que llevaba

cuatro días en el sepulcro. (…). Cuando

Marta oyó que Jesús llegaba, salió a su

encuentro, mientras María se

quedaba en casa. Marta dijo a

Jesús: Si hubieras estado aquí,

Señor, mi hermano no habría

muerto. (…). Le dice Jesús: Tu

hermano resucitará. Le dice

Marta: Sé que resucitará en la

resurrección del último día. Jesús

le contestó: Yo soy la

resurrección y la vida. Quien

cree en mí, aunque muera, vivirá;

y quien vive y cree en mí no

morirá para siempre. ¿Lo crees?

Le contestó: Sí, Señor, yo creo

que tú eres el Mesías, el Hijo de

Dios, el que había de venir al

mundo.

Domingo 17 (Mt 21,1-11)

DOMINGO DE RAMOS

Al llegar cerca de Jerusalén,

entraron en Betfagé, junto al monte de los

Olivos. Entonces Jesús envió a dos

discípulos encargándoles: Id a la aldea de

enfrente y enseguida encontraréis una

borrica atada y un pollino

junto a ella. Soltadla y

traédmela. (…). Fueron los

discípulos y, siguiendo las

instrucciones de Jesús, le

llevaron la borrica y el

pollino. Echaron los mantos

sobre ellos y el Señor se

montó. Una gran muchedumbre

alfombraba con sus mantos el camino.

Otros cortaban ramas de árbol y

alfombraban con ellas el camino. La

multitud, delante y detrás de él, aclamaba:

¡Hosanna al Hijo de David! Bendito el que

viene en nombre del Señor. ¡Hosanna al

Altísimo! (…). Toda la población

conmovida preguntaba: ¿Quién es éste?

(…). Es el profeta Jesús, de Nazaret de

Galilea.

Domingo 24 (Jn 20, 1-9)

RESURRECCIÓN DEL SEÑOR

El primer día de la semana, muy

temprano, todavía a oscuras, va María

Magdalena al sepulcro y observa que la

piedra está retirada del sepulcro. Entonces

corre adonde estaban Simón Pedro y el

otro discípulo, el predilecto de Jesús, y les

dice: Se han llevado del sepulcro al Señor

y no sabemos dónde lo han puesto. Salió

Pedro con el otro discípulo y se

dirigieron al sepulcro. Corrían

los dos juntos; pero el otro

discípulo corría más que Pedro

y llegó primero al sepulcro.

Inclinándose vio los lienzos en

el suelo, pero no entró. Después

llegó Simón Pedro, detrás de él

y entró en el sepulcro. Observó

los lienzos en el suelo y el

sudario que le había envuelto la

cabeza no en el suelo con los

lienzos, sino enrollado en lugar

aparte. Entonces entró el otro

discípulo, el que había llegado

primero al sepulcro; vio y creyó. Hasta

entonces no habían entendido las

Escrituras, que había de resucitar de la

muerte.

Domingo 1 de mayo (Jn 20, 19-31)

Al atardecer de aquel día, el

primero de la semana, estaban los

discípulos con las puertas bien cerradas,

por miedo a los judíos. Llegó Jesús, se

colocó en medio y les dice: Paz

con vosotros. Dicho esto, les

mostró las manos y el costado.

Los discípulos se alegraron al

ver al Señor. Jesús repitió: Paz

con vosotros. Como el Padre me

envió, así yo os envío a

vosotros. Dicho esto, sopló

sobre ellos y añadió: Recibid el Espíritu

Santo. (…). Tomás, (…), no estaba con

ellos cuando vino Jesús. (…). Los otros

discípulos le decían: Hemos visto al Señor.

Él replicó: Si no veo en sus manos la

marca de los clavos y no meto el dedo por

el agujero, si no meto la mano por su

costado, no creeré. (…).

MUXICAS

O NOSO ANTROIDO EN IMAXES

O pasado 6 de marzo, domingo de antroido, na Eucaristía da Catequese estivo presente

tamén esta festa tan arraigada na nosa terra.

Como este é o Ano Internacional do Voluntariado, decidimos que ese fora o fío condutor da

nosa celebración. Acordamos que cada grupo de Catequese representara diferentes voluntariados:

axentes de Cáritas, bombeiros, sanitarios, pallasos, mestres e representantes do comercio xusto.

Así, con antelación, fomos elaborando os distintos disfraces coa axuda da rapazada e das

familias.

Cando chegou o domingo, celebramos a Eucaristía. Nela, cada grupo de voluntariado aportou

algo que simbolizaba a entrega e axuda desinteresada aos demais.

Foi unha celebración moi participativa, con moito sentido de comunidade, que nos axudou a

todos a recoñecer que outro mundo é posible se todos poñemos algo da nosa parte.

Ao rematar, celebramos unha pequena festa, que tamén contribuíu a facer FA MILIA.

(No noso blog “sancristovodasvinas.blogspot.com” podedes atopar máis imaxes

deste día)

BRASAS LA ACCIÓN DE CÁRITAS Y LA CRISIS

En la reciente carta pastoral de los Obispos del País Vasco y Navarra titulada “Una

economía al servicio de las personas. Ante la crisis, conversión y solidaridad”, además de analizar

con notable penetración los factores desencadenante de la crisis que nos invade, precisan también

cuáles son las funciones de Cáritas urgentes en esta hora. Creo que sus propuestas pueden resultar

muy útiles también para nosotros. Por ello se recogen a continuación sus directrices, contenidas en

el nº 30 del citado documento.

De un modo general, tres son las dimensiones principales de la labor de Caritas: promover la

justicia y el bien común; acompañar a los más débiles, para aliviar su situación y para tratar de

dotarlos de recursos y destrezas que les permitan alcanzar un modo de vida digno; y promover la

dimensión caritativa de la fe en la comunidad cristiana.

En cuanto a la primera de estas dimensiones, nuestras Caritas deben seguir intensificando

sus esfuerzos para ayudar a la sociedad a descubrir sus carencias para con los más débiles y

promover la adopción de las medidas necesarias de justicia social, garantía imprescindible del

bien común. Para un mejor desempeño de esta labor deseamos subrayar la necesidad de una

colaboración leal entre instituciones tanto públicas como de iniciativa social. Tal colaboración ha de

tener en cuenta las distintas responsabilidades competenciales y la naturaleza y misión propia de

cada institución. El momento presente es una llamada urgente a sumar y coordinar esfuerzos a favor

de los más débiles.

Un segundo campo de acción de las Caritas de nuestras diócesis es el de prestar ayuda a

todas aquellas personas, familias y colectivos a los que la crisis está colocando en una grave

situación. Esta labor se ha incrementado muy notablemente en los tres últimos años. El número de

personas atendidas a las que se ayuda económicamente se ha triplicado en este período. Entre ellas

hay que destacar a las mujeres que deben responder solas a las responsabilidades familiares, a las

familias jóvenes y a los inmigrantes. El porqué de esta situación es claro: la pérdida de empleo y de

las prestaciones por desempleo conlleva una disminución de ingresos, que hace que no se puedan

pagar las hipotecas o alquileres, poniendo la vivienda en peligro y dificultando seriamente poder

atender los gastos más necesarios de alimentación y ropa. A esto se une el debilitamiento del entorno

y de la red social, y, en el caso de las personas inmigrantes, los problemas legales, agravados por la

pérdida de empleo.

En este conjunto de medidas la colaboración con otras instituciones y

organizaciones sociales se ha mostrado muy fructífera. Caritas ni agota ni

puede agotar la labor de justicia social en favor de los más necesitados. Por

ello, agradecemos también su labor a otras organizaciones eclesiales, de

inspiración cristiana y de otra naturaleza. Deseamos animar a nuestras Caritas

a que, en estos momentos de grave crisis y de tragedias personales y

familiares, den todo el relieve posible a dos características que forman parte de

sus señas de identidad: la acogida y el acompañamiento cercano. Como nos

enseña la experiencia humana y lo señalan los profesionales de la salud física

y psíquica, la necesidad de sentirse bien acogido y acompañado se torna en

factor de importancia capital en los momentos difíciles.

El tercer campo de acción de Caritas es el de promover la dimensión caritativa de la fe en

la comunidad cristiana. Esta dimensión irrenunciable debe estar presente en el corazón de nuestras

parroquias, familias religiosas, comunidades, grupos e instituciones. La situación presente es un

incentivo para ahondar en este tercer cometido de nuestras Caritas. Si bien cada Caritas diocesana es

el rostro de la acción caritativa del conjunto de su diócesis, este rostro debe cobrar su perfil propio

mediante la implicación de las parroquias y otras realidades comunitarias. Ninguna comunidad

cristiana ni ninguna persona creyente puede limitarse a “delegar” en Caritas el cumplimiento de

dicha exigencia. Tampoco es conveniente que cada comunidad actúe de acuerdo a sus propios

criterios y prioridades si queremos que el ejercicio de la caridad se realice del mejor modo. De ahí la

necesidad de que nuestras Caritas diocesanas sigan manteniendo, e intensificando en lo posible, el

contacto directo con las parroquias, unidades pastorales, arciprestazgos y otras realidades eclesiales

en todos los procesos implicados en el desempeño de su misión. Sólo así alimentaremos el servicio

evangélico a los últimos del modo como nos corresponde: desde la vivencia personal y comunitaria

de la caridad, capaz de buscar las maneras concretas de poner dicha dimensión en práctica.

LUME ABERTO

DOS REFLEXIONES NO DOGMÁTICAS

Hace dos meses, en la revista del mes de febrero, presenté unas reflexiones personales sobre la peripecia eclesial de José Antonio Pagola, un teólogo en el “ojo del huracán” por un libro sobre Jesús que parece no gustar a algunas personas en el Vaticano. Sus detractores, en España y en Roma, le acusan de cosas que se dicen con duras palabras que ahora no vienen al caso.

Reconozco que siempre me ha preocupado la función de los dogmas y la interpretación de la fe en la marcha de la Iglesia. Para preservar los dogmas tenemos a las personas designadas por la institución para juzgar lo que ajusta a ellos o no; digamos que aplican la plantilla y emiten una sentencia.

En esta ocasión voy a dejar para la reflexión dos textos que se introducen en este campo de los dogmas y las normas religiosas. Provienen de dos sensibilidades distintas, de dos hombres situados dentro y fuera de la Iglesia.

El primero es el francés Lucien Jerphagnon. Es un helenista, historiador de la filosofía, profesor emérito de varias universidades y colaborador de varios organismos internacionales. Durante un debate filosófico fue interpelado por uno de los asistentes sobre su condición religiosa. Se definió como “agnóstico místico”, escuchémosle:

“El término de agnóstico místico puede parecer extraño. Digamos que fundamentalmente es un cristiano, pero que no cree de forma servil en ningún tipo de formulación dogmática. No porque yo sienta por esas formulaciones dogmáticas la menor sombra de desprecio, sino porque conozco un poco cómo se forman (….) Yo diría que cuando a lo misterioso se le adhieren conceptos filosóficos, se consiguen pequeños monstruos racionalmente concebidos y de los que tengo dificultades para extraer algo de provecho”.

El otro testimonio es de Albert Nolan, un dominico surafricano, profesor de teología,

dedicado al trabajo con los pobres y los universitarios, opositor al racismo que gobernó Suráfrica hasta 1994. Nolan escribe en su libro “Jesús Hoy. Una espiritualidad de libertad radical”:

“Jesús nunca adoptó una actitud acusadora (….) Su actitud hacia las personas que en su tiempo eran etiquetadas como “pecadores” fue asombrosamente diferente a la actitud de otros líderes religiosos. Éstos juzgaban y condenaban a las prostitutas, a los recaudadores de impuestos, a quienes no ayunaban o incumplían las leyes que regulaban cómo comer o cómo lavarse, y a quienes no guardaban el sábado o los otros mandamientos. Al volver del revés los presupuestos de su tiempo, rechazó todas las formas de religión legalistas y moralizantes”.

Ahí quedan esos dos textos. Señalo en negrita las ideas que considero nucleares. Creo

que nos interpelan a todos porque todos somos Iglesia. Claro que a unos, los encargados de las leyes y los dogmas, seguro que tienen más que decir. En todo caso, no los juzguemos porque entonces entramos en el mismo juego que ellos practican.

José Videla Rodríguez

AGENDA ABRIL 2011

INTENCIONES MISAS

Semana del 4 al 10:

Sábado 9:

18,30 h: Por Marcelino, a intención de

su prima Lola.

19,30 h: Por Carmen Sánchez Castro.

Domingo 10:

9,30 h.: Por Isabel Galán.

13 h.: Por Pedro y Jesús Landeira

Pena.

Semana del 11 al 17:

Sábado 16:

19,30 h.: Por Eugenio Fernández Toro.

Domingo 17:

9,30 h.: Por Enrique y José Juncal

Bello.

13 h.: Por los difuntos de Consuelo

Galán.

Semana del 18 al 24: Domingo 24:

9,30 h.: Por Manuel Francos, José

Tizón, esposa e hijos.

13 h.: José Sánchez Varela, Begoña Soliño y

difuntos de la familia.

Semana del 25 de abril al 1 de mayo: Sábado 30:

19,30 h: Por Difuntos de la Parroquia.

Domingo 1:

9,30 h.: Por Isabel Galán.

13 h.: Por Dominga Landeira y esposo.

Descansan en la Paz del Padre:

Antonio Liñares Rey

Carmen Suárez Rey

José Antonio Veira Suárez

Juan Andrés Canosa Roca

Quieren contraer matrimonio:

D. Fernando Martí Tenreiro, hijo de D. Fernando y Dña. Felisa , natural de

Santa Lucía (A Coruña) y vecino de ésta, con Dª Ruth Mouro Cotelo, hija de

D. Adolfo Luís y Dña. Carmen, natural de S. Xoán de Carballo y vecina de

ésta.

HORARIO ATENCIÓN:

Despacho Parroquial: martes y viernes, de 17,30 h. a 20 h.

Despacho Cáritas: todos los miércoles de 19 h a 20 h.

REUNIONES PARROQUIALES

Sábado, 9: CATEQUISTAS (11 h)

IMPORTANTE:

El Domingo de Ramos no hay catequesis ni misa de 11,30. Se saldrá del Centro Social a las 12 en

procesión hasta la Iglesia Parroquial.

SEMANA SANTA 2011

Domingo de Ramos: Procesión a las 12 h. (Salida del Centro Parroquial).

A la llegada a la iglesia: bendición de los ramos y eucaristía.

Jueves Santo: Celebración de la Última Cena a las 18 h. (Iglesia Parroquial).

Hora Santa a las 20 h. (Iglesia Parroquial).

Viernes Santo: Vía Crucis a las 18 h. (Salida del Centro Parroquial).

A la llegada a la iglesia se celebrarán los oficios propios del día.

Sábado Santo: Vigilia Pascual a las 21 h

MESA DE REDACCIÓN E

COORDINACIÓN

Miguel Loureiro Hernández

Yago Peón Alvilares

José Juan Videla Rodríguez

Miguel Carneiro Mosquera

DIRECCIÓN

“Centro Parroquial”

R/ Birloque, 52 B

15. 008 A Coruña

Tlf.: 981 132 700 / 630 023 519

981 283 945

CORRECCIÓN LINGÜÍSTICA

Loli Mantiñán Loureiro

E-MAIL

[email protected]

BLOG:

sancristovodasvinas.blogspot.com

TIRADA

500 Exemplares.

DISTRIBUCIÓN

Primeiro domingo de mes na

parroquia e no barrio.

IMPRIME

Velfer