dokudaily 04

1

CyanMagentaYellowBlack

GAZETA ZYRTARE E DOKUFESTIT VITI 13, E MARTE #4, 19 GUSHT 2014

OFFICIAL NEWSPAPER OF DOKUFEST YEAR 13, TUESDAY #4, 19 AUGUST 2014

www.dokufest.com

ENGLISH SECTION -> PAGE 12

#CHANGE DON’T HIDE

2200

1400

1600

1800

NOT ANYMORE - A STOR Y OF REVOLUTION / 15’POINT AND SHOOT / 83’

INTERNATIONAL DOX FEATUREPOINT AND SHOOT / 83’

AUSTRIAN EXPERIMENT, DIGITAL MATTUCHKAID / 10’LEGAL ERRORIST / 15’COMEBACK / 14’KÖNIGIN DER NACHT / 1’BURNING PALACE / 32’

FOCUS AMERICA - AMERICAN FILM SHOWCASEREDEMPTION / 35’EVERYBODY STREET / 83’

BALKAN DOXWAITING FOR AUGUST / 88’

KINO BAHÇE

KINO KLUBI

FOCUS AMERICA - SPOTLIGHT RICHARD PEARCEHEARTS AND MINDS / 112’

FOCUS AMERICA - AMERICAN FILM SHOWCASEBUCK / 88’

FOCUS AMERICA - SPOTLIGHT STEVE JAMESTHE INTERRUPTERS / 125’

FOCUS AMERICATHE OVERNIGHTERS / 100’

INTERNATIONAL DOX - SHORTPRISONERS OF KANUN I/ 30I’

INTERNATIONAL DOX - FEATUREDOMINO EFFECT / 76’

FOCUS AMERICA - AMERICAN FILM SHOWCASE HOW TO SURIVIVE A PLAGUE / 120’

KINO NË LUM

SHTËPIA E KULTURËS

BALKAN DOXAUTOFOCUS / 27’THE FOREST / 72’

EFA SHORT MATTERSNUCLEAR WASTE / 25’ORBIT EVER AFTER / 20’CUT / 12’HOUSES WITH SMALL WINDOWS / 15’THOUGH I KNOW THE RIVER IS DRY / 19’

INTERNATIONAL SHORTSONE OF THEM / 30’RABBITLAND / 7’THRESHOLDS / 13’RED HULK / 27’DROP BY SOMETIME / 14’

PATH TO FREEDOM: MUSIC ON FILMPULP: A FILM ABOUTLIFE, DEATH & SUPERMARKETS / 90’

HUMAN RIGHTS DOXHE MISSING PICTURE / 96’

GREEN DOXTHE SALT OF THE EARTH / 110’

DOKUKINO PLLATO

DOKUKINO

DOKUTECHTHE INTERNET’S OWN BO Y:THE STOR Y OF AARON SWARTZ / 105’

VIEW FROM THE WORLDLIFE MAY BE / 80’

PATH TO FREEDOM: MUSIC ON FILMA SPELL TO A WARD OF DARKNESS / 98’

KINO KALAJA

GREEN DOXLAST CALL / 90’2000

1200

Foto: Majlinda Hoxha

2


Ndryshimipo ndodh! POETIKA E 20

MIJË DITËVE TË NICK CAVE

Era e ndryshimit në qasje ndaj filmit të shkurtër ngadalë por sigurt ka nisur që të përhapet në Ballkan sikurse edhe në vendin tonë. Kjo ka bërë që programi i Filmave të Shkurtër në DokuFest XIII të ketë më shumë filma ball-kanik, njëkohësisht edhe më shumë tregime personale!

Si asnjëherë më parë këtë vit patëm një numër të konside-rueshëm të filmave ballkanik që aplikuan për të qenë pjesë e programit të Filmave të Shkurtër në DokuFest. Veçoritë e filmave, shtjellimet e temave akoma aktuale dhe mënyrat e shprehjes bëjnë që ato të jenë konkurrente me filmat e shkëlqyeshëm, të cilat na vijnë tashmë me vite me radhë nga shtetet që e kanë kinematografinë më të zhvilluar në krahasim me rajonin tonë. Mendoj që me programin tonë do të mund të shijoni të gjitha format e rrëfimeve nga anët e ndryshme të botës, që do t’ju ofrojnë njohuri dhe kënaqësi.

Ndërkaq nga Kosova na vjen premiera botërore e filmit “Kanarinët e Dinë” të Kaltrina Krasniqit dhe paraqitja e “Ballkoni”-t tashmë të njohur të Lendita Zeqirit, i cili pas shëtitjes nëpër botë vjen për herë të parë në vendlindje, së bashku me realizimin autorial të Ilirian Himajt të titul-luar “Njëri nga ata”. Që të tre këta filma të shkurtë do të garojnë për filmin më të mirë të shkurtë në konkurrencën ndërkombëtare.

Në anën tjetër Programi Kombëtar po ashtu karakterizo-het me filma të freskët dhe premiera, i cili pos dokumen-tarëve përmban edhe gjashtë filma të shkurtër nga Kosova dhe Shqipëria. Njëherësh kjo do të jetë mundësi e mirë për të takuar regjisorët e rinj kombëtar, të cilët do të jenë prezent gjatë prezantimit të filmave të tyre.

Miku im, Daniel Ebner nga Viena Independent Shorts en-kas për ju ka përgatitur një program fantastik me eksperi-mentet e Tscherkarssky’t, Mattuschka’s e regjisorëve tjerë të rinj unik që vijnë nga shteti i filmave eksperimental re-spektivisht Austria. Në këtë program filmat do të shfaqen në katër koleksione.

Ato që deri më tani nuk keni arritur ti shihni në Prizren, Axel na i sjellë nga Hamburgu i Gjermanisë. Ai do të përkujdeset që në këtë edicion të përjetojmë një të Premte të frikshme nën Hënën e plotë , ku tjetër pos në Kalanë e Prizrenit. Zombit dhe Speciet e ndryshme na paraqiten me programin “Fear and loathing at the Prizren castle”.

Tregimet e shkurta nga më të mirat e vitit të kaluar “Short Matters”do të jenë po ashtu edhe njëherë mysafir, si pro-gram i sponsorizuar nga Akademia Evropiane e Filmit.

Gjithashtu me kënaqësi i mirëpresim mbi 30 autorët e rinj nga mbarë Evropa që do të jenë pjesë e Kino Prizrenit, të cilët gjatë festivalit do t’i realizojnë filmat e tyre pa buxhet, që më pastaj do t’i shohim në njërën prej netëve të festi-valit në Kinemanë e Kalasë.

Kënaquni me filmat dhe bashkëngjituni ndryshimit!

Samir KarahodaPërzgjedhës i Filmave të Shkurtër

Çka ndodhë kur ke për të bërë një dokumentar në lidhje me një ikonë të muzikës i cili edhe gjërat e thjeshtë i shpërfaqë me poetikë? Përgjigja është fare e thjeshtë: Një dokumentar i jashtëzakonshëm që transformon imazhet në dialog dhe dia-logët në imazhe.

Një përshkrim i tillë i takon dokumentarit ku drama dhe re-aliteti kombinohen në një 24 orësh imagjinar të jetës së muzi-kantit dhe ikonës kulturore ndërkombëtare, Nick Cave.

I titulluar “20.000 Days On Earth” me regji të Iain Forsyth dhe Jane Pollard, dokumentar i gjatë 97 minuta ofron një por-tretizim goxha intim të procesit të krijimit artistik të ikonës së muzikës që me muzikën e tij na ka bërë të mendojmë për transformimin që njeriu mund të përjetoj nëpërmjet artit.

I shfaqur të dielën në DokuKino salla e së cilës është stërm-bushur, dokumentari të zhyt në botën krijuese të Cave dhe të jetës personale të tij nëpërmjet një rrëfimi që e jep vet këngë-tari.

Ashtu sikurse muzika e tij është e mbushur përplot poetikë, edhe kryefjala e dokumentarit është poetika. E nëpërmjet kësaj poetike dokumentari sjellë një vizion të qartë për një prej figurave më të mistershme dhe karizmatike të muzikës, ku gërshetohen mjeshtëria e kamerës që sjellë imazhe të de-tajuara të jetës së këngëtarit dhe fakteve të cilat i thotë për herë të parë.

Teksa sheh dokumentarin dhe në të njëjtën kohë mendon për muzikën e Cave, kuptohet një gjë: se universi i muzikës së tij

ka ardhur si pasojë e një procesi të hulumtimit në memorien e njeriut dhe kujtimet e tij të fëmijërisë.

Kësisoj në një moment të dokumentarit kur Cave i përgjigjet pyetjes së psikologut se nga çka ka më së shumti frikë, artisti i përgjigjet: “I frikohem humbjes së kujtesës”.

E më pas e kupton se nga rrjedh gjithë ajo poetikë ne këngët e Cave. Ai tregon sesi rikthimi në kujtimet e fëmijërisë, sikurse hedhja nga ura në lumenj apo leximi i librit “Lolita” së bashku me babanë e tij, i kanë dhënë mundësinë që të shkruaj tekste të jashtëzakonshme.

Apo sesi eksperienca e parë seksuale me një vajzë që e ka detyruar Cave-in atëherë 15 vjeçar të vishet si femër i kanë dhënë atij mundësinë që të reflektoj mbi ndjesinë e të qenit të nënshtruar. Normalisht me një dozë të lartë të poetikës.

Ka edhe një të mirë tjetër në dokumentarin “20.000 Days on Earth”. Për dallim nga dokumentarët e tjerë që fokusohen në biografitë e njerëzve të famshëm, në këtë dokumentar jeta e Cave tregohet nëpërmjet një interviste psikologjike dhe bashkëpunëtorëve të tij sikurse anëtari i bendit të tij Warren Ellis, aktori dhe shoku Ray Winstone dhe këngëtarja Kylie Minogue.

Mbi të gjitha dokumentari ndërton një tregim të realitetit të kinematografisë nëpërmjet tregimit të së vërtetave emociona-le. E jashtëzakonshme në dokumentar është edhe hulumtimi në arkivat e fotografive të Cave nëpërmjet të cilave ai ndërton historinë e tij si person, që nga lindja deri tash.

SPONSOR I

EDICIONI / EDITION 13GUSHT / AUGUST 16-24 / 2014PRIZREN / KOSOVA

LOJË SHPËRBLYESE

Konsumator të nderuar bëhun i p jesë e lo jës shpërb lyese Albi H ipermarket dhe Dokufest , duke p lo tësuar 3 hapa shumë të th jeshtë .

• Pre j kupon in nga Doku Da i ly në Koha D i to re• P lo teso të dhënat bazë (Emr in , Mbiemrin dhe kontakt in )• Bashkang j i t kupon in fiska l nga b ler ja në A lb i H ipermarket (v lera nuk është e caktuar )

Shprëb l imet janë :Vendi i parë – b ler je 200 Euro në Alb i H ipermarketVendi i dytë – b ler je 100 Euro në Alb i H ipermarketVendi i t retë – b ler je 50 Euro në Alb i H ipermarket

Vëre j t je : kupon i v lenë ve tëm për A lb i H ipermarket Pr i z ren g ja të javës së Dokufes t i t .

Emri / Mbiemri: Nr Kontaktues:

Photo: Mrinë Godanca

3


BOTA DUHET TË BASHKOHET KUNDËR GJENOCIDIT Sipas mendimit tim modest, kombet sikur individë privat duhet të krijojnë një hierarki të vlerave dhe t’i trajtojnë këto vlera në përputhje me hierarkinë e krijuar. Jeta është më e rëndësishme se pasuria. Ushqimi për njerëzit e uri-tur ka më shumë prioritet sesa artikujt luksoz. Buka është më e rëndësishme se filmat. Prandaj, gjenocidi që merret me jetën duhet të jetë listën e prioriteteve të çdo kombi të civilizuar. –Raphael Lemkin

Watchers of the sky (Rojet e qiellit) gërsheton katër tregime të guximit, dhembshurisë dhe vendosmërisë së shquar, derisa përgatit zbulimin e jetës së harruar të Ra-phael Lemkin - njeriut që krijoi fjalën “gjenocid”, dhe që besonte se ligji mund të mbrojë botën nga vrasjet masive. I frymëzuar nga libri fitues i çmimit Pulitzer, “Një prob-lem nga ferri”, të autores të Samantha Power, Watchers of the Sky ju çon në një udhëtim provokues nga Nurem-berg në Hagë, nga Bosnja në Darfur, nga kriminaliteti në drejtësi, dhe nga apatia në veprim.Në kuadër të DokuFestit ne kemi biseduar me producen-tin, Kerry Propper, i cili ka shpalosur disa fragmente në lidhje me krijimin e këtij filmi.

DD: Filmi juaj zbulon jetën e harruar të Raphael Lem-kin, i cili ka qenë i mbijetuar i Holokaustit gjatë Luftës së Dytë Botërore dhe pas kësaj përvoje të hidhur ka vendo-sur që të luftoj gjenocidin duke u munduar që ta bëj atë të dënueshëm me ligj ndërkombëtar. Na tregoni pak më shumë për sfondin e filmit tuaj...

Propper: Filmi është frymëzuar nga libri, por ne pastaj kemi vendosur që të ndjekim shumë karaktere duke përfshirë Samantha Power-in, e cila ka shpenzuar shumë kohë duke luftuar për ligje të ndryshme për të drejtat e njeriut. Ajo ka shkruar librin modern të kohës mbi gjen-

ocidin. Por çfarë në të vërtetë dëshironim të bënim ishte që të përqendrohemi në tregimet e gjenocidit modern, si në Ruandë, Holokausti, Armenia dhe në Sudan. Dhe pastaj gjithashtu ndjekim Ocampon i cili tenton që të ngre aktakuzë ndaj Bashirit në Sudan. Pra në i gërshetu-am të gjitha këto tregime me njëra-tjetrën. Kemi pas 900 orë të xhirimeve, arkivit sikurse edhe një sasi të madhe të animacionit në film. Thjeshtë ne dëshirojmë të trego-jmë se nuk ka rëndësi se kush je, çfarë religjioni ke, por ti megjithatë je në rrezik nga këto lloje të krimeve. Dhe askush nuk është në të vërtetë i sigurt dhe se bota duhet të bashkohet në një mënyrë më të përgjegjshme dhe më efektive për të ndalur këto lloje të krimeve.

DD: Pse keni vendosur që ta bëni këtë film? Cili ishte motivimi?

Propper: Soji im ka qenë motivimi im fillestar. Jam çi-fut, prandaj dhe historia ime është Holokausti. Dhe nëse e shikon historinë atëherë e sheh se në fakt kjo i ka ndodhur të gjithëve. Pastaj ti e pyet veten: Pse? Pse i ka ndodhur të gjithëve? Nëse e studion këtë dukuri atëherë i sheh temat e përbashkëta që shfaqen. Njerëzit duhet t’i njohin këto tema të përbashkëta me shpresën që të mund ta parandalojnë gjenocidin e ardhshëm. Pra qël-limi ynë nuk është vetëm filmi. Ne kemi krijuar module nga 10 minuta dhe një kurikulë që duhet të shpërnda-hen nëpër shkolla. Ne kemi punuar në partneritet me organizata të ndryshme në ShBA dhe kemi nisur në disa vende të botës, aty ku kemi mundur, shpërndarjen e kë-tyre videove 10 minutëshe mbi gjenocidin, mbi gjykatën ndërkombëtare të krimeve, mbi dështimet e saj, mbi suk-seset e saj, mbi OKB-në dhe mbi dështimet e sukseset e tij. Shpresojmë se këto informata do t’i mësojnë fëmi-

jët dhe do të vështirësojnë më shumë idenë e kryerjes së një gjenocidi tjetër. Pra, në mendjen time, mënyra e vetme për të parandaluar gjenocidin është që të trokasim në ndërgjegjen e përgjithshme të njerëzve. Ne mund të krijojmë ligje që janë të rëndësishme dhe mund të për-piqemi që ta ndalojmë gjenocidin e radhës, por ne duam që ta bëjmë kryerjen e tij aq të turpshëm në mesin e ko-munitetit global saqë njerëzit nuk do ta bëjnë më.

DD: Pra në një mënyrë mund të themi se është një tregim personal, për një çështje globale?

Propper: Ka qenë personale për mua në fillim dhe pastaj u bë çështje për komunitetin global. Unë nuk jam vetëm një çifut amerikan, por jam një qenie njerëzore. Prandaj në të vërtetë ka të bëj me komunitetin global dhe si mund të bëhemi bashkë kundër këtyre krimeve bazike, vrasjeve masive. Ndjejë se kjo nuk duhet të jetë një shtrirje e tillë sa për të krijuar një fije të përbashkët.

DD: Duke qenë se keni punuar në këtë film, dhe duke i pas gjithë këto shembuj, a mund të konstatoni se njerëzi-mi ka dështuar në këtë aspekt deri më tani, pasi që nuk ka qenë në gjendje që të parandaloj masakrat e këtilla?

Propper: Kemi identifikuar se çka është krimi dhe kemi krijuar gjykatën e krimeve, pavarësisht efektivitetit të saj. Por ne po flasim hapur për drejtësinë dhe pajtimin. Pra përfundimisht ka pas përparim, por kjo nuk i ka ndaluar krimet që të ndodhin përsëri. Prandaj kemi një rrugë të gjatë para vetes. Nga këndvështrimi im, ne po bëjmë hapa të foshnjës. Unë kam punuar në këtë çështje për afër 12 vjet me shumë organizata të ndryshme dhe çështja është e rëndësishme për mua. Prandaj nuk do të ndalem.


4


Çka ndodhë kur je regjisor dhe një vajzë të jep një vallëzim privat me një këngë dhe bie në dashuri me të?

Për shumë regjisorë kjo do të ishte një inspirim i mirë për ndonjë skenë, por për regjisorin Florian Habicht, një vallëzim i tillë e ka shtyrë që të realizoj një dokumentar për bendin që e ka kënduar këngën me të cilën ai ka shijuar vallëzimin privat.

Kështu është krijuar dokumentari “Pulp – Një Film Për Jetën, Vdekjen dhe Supermarketet” që është dhënë në DokuFest, të dielën.

Salla e DokuKino ishte pothuajse e mbushur nga njerëz qe kishin ardhur për të ndjekur filmin “Pulp- Një Film Për Jetën, Vdekjen dhe Supermarketet” (Pulp: a Film About Life, Death and Supermarkets) i realizuar nga regjisori nga Zelanda e Re Florian Habicht.

Para fillimit të filmit Habicht rrëfeu historinë se si erdhi deri tek ideja për krijimin e këtij dokumentari.

“Gjatë kohës kur isha në studime, një vajzë më dha një val-lëzim privat me njërën nga këngët e grupit Pulp, dhe kështu rashë në dashuri me këtë grup dhe muzikën e tyre” tha Habi-cht.

“Gjatë kohës kur po mbahej festivali i filmit të huaj në Londër ku unë do të prezantohesha me filmin tim “Love Story” (His-tori Dashurie) mua si një fans i madh i grupit mu duk si ide e mirë që ta ftoja solistin e grupit Pulp, Jarvis Cocker që të vinte në festival. Jo vetëm që ai erdhi për të parë filmin tim por edhe pranoi që të kemi një bashkëpunim për të punuar në një do-

kumentar rreth historisë së grupit e posaçërisht për faktin që në atë kohë grupi do të mbante koncertin e fundit të tyre në vendlindjen e tij në Shefilld të Anglisë duke përmbyllur kështu turneun e tyre”, shtoi Habicht.

Grupi Pulp ështe një grup anglez i muzikës rok alternativ, që përbëhet nga 6 anëtarë. Që nga viti 1978 ata arritën që me muzikën e tyre ti pushtojnë zemrat e shumë adhuruesve nga e gjithë bota. Këngët e tyre si “Common People” si dhe “Hard-core” janë vetëm disa prej këngëve të tyre të shumë pëlqyera. Pas 25 viteve që nga hera e fundit kur grupi kishe performuar, ata vendosën që te bashkoheshin edhe një herë për të kënduar në vendin ku gjithçka kishte filluar, në Shefilld.

Dokumentari “Pulp: A Film about Life, Death and Supermar-kets”, rrëfen storien e bendit që nga fillimet e para të tij, ku pjesëtarët e grupit tregojnë kujtimet e tyre dhe historinë se si bendi arriti një sukses aq të madh. Dokumentari përfshin po ashtu edhe intervista me adhurues të shumtë të grupit ku ata tregojnë dashurinë që kanë ndaj grupit dhe këngëve të tyre.

Qëllimi kryesor i filmit është që të portretizoj jo vetëm bendin por edhe qytetin e Shefilldit në mënyre komike. Pjesëmarrësit në film janë njerëz nga kategori të ndryshme shoqërore, mo-sha të ndryshme dhe nga vende të ndryshme të botës. Kjo bën që dokumentari të jetë shumë interesant për shikuesit.

Filmi “Pulp: A Film about Life, Death and Supermarket” është shfaqur ne kuadër të programit special të DokuFest-it “Path to Freedom: Music on Film” dhe repriza do të shfaqet me datën 19 gusht 2014 në orën 14:00 në DokuKino. Mos e humbni këtë rast të dytë!

ECJA E REGJISORIT HABICHT NGA

VALLËZIMI NË FILM

Foto: Patrik Glodzhani

FILMAT EREKOMANDUAR

BURNING PALACE

THE OVERNIGHTERS

REDEMPTION

HOUSES WITH SMALL WINDOWS

Mara Mattuschka, Chris HaringAustri - 2009, 30 min Një skenë, kolona mermeri, perdja e kuqe mbyl-let: Ti ke vetëm një sekond për të shumëfishuar mëkatin tënd.

Jesse MossSHBA - 2014, 100 min

Burra të dëshpëruar dhe të thyer ndjekin ëndrrat dhe ikin prej demonëve të tyre në fushat e naftës në North Dakota.

Jon Alpert, Matthew O’NeillSHBA - 2013, 35 min

Një dokumentar për njerëzit që mbijetojnë nga grumbullimi i shisheve dhe kanaqeve që mbledhin skaj rrugës dhe shportave të mbeturinave.

HOUSES WITH SMALL WINDOWSBülent ÖztürkBelgjikë - 2013, 15 min

Një portretizim i fuqishëm për një vrasje nderi në pjesën rurale kurde në jug-perëndim të Turqisë.

14:00KINO LUMI

16:00KINO KLUBI

12:00SHTËPIA E KULTURËS

14:00SHTËPIA E KULTURES

5


‘Ukraina akoma s’ka vdekur’ është himni i Ukrainës, i cili i përshtatet më së miri asaj që ka ndodhur në Maidan dhe asaj se ç’po ndodh sot me një vend fqinjë të Bashkimit Eu-ropian. Me këtë himn kishte vendosur ta hapte dokumen-tarin e tij regjisori Sergei Loznitsa. Mijëra njerëz në Maidan ishin mbledhur për të mbrojtur atë qe ata e quajnë kauzën e popullit ukrainas. Ne video duket sikur himni ua ngrohte zemrat dhe trupat në Kievin e acartë, e të jep përshtypjen sikur ishte mënyra më e mirë për të filluar këtë dokumentar. Në ‘Sheshin e Pavarësisë’ apo të njohur thjesht si Maid-an ose ndryshe Euromaidan, ukrainasit kanë dalë për të kërkuar pavarësinë e tyre, jo vetëm nga influenca e Rusisë, por edhe nga familja Yanukovych.

Për njerëzit ne Maidan, ajo që po ndodh është një ‘Revo-lucion antikriminal’, një revolucion kundër korrupsionit, mungesës së shtetit të së drejtës. Kjo nuk është vetëm një thirrje proeuropiane dhe antiruse, por është një thirrje kundër marrjes peng të atdheut të tyre. Autori ka arritur të tregojë pakënaqësinë dhe vendosmërinë e bashkatd-hetarëve të tij, duke treguar pamje të ukrainasve që e kanë kthyer Maidanin në shtëpinë e tyre. Ata protestojnë, sensi-bilizohen, luten, këndojnë këngë patriotike, hanë, pinë dhe flenë në shesh. Kjo I jep nota më të fuqishme protestave dhe për rrjedhojë edhe vetë dokumentarit.

Një ndër detajet interesante dhe domethënëse që shikuesi vënë re në dokumentarin e Loznitsa-s është prania e mad-he flamurit të Ukraines mbi supet e protestuesve. Kjo vihet re më së shumti në fillimet e protestave . Flamuri ukrainas shoqerohet shpeshherë dhe me flamurin europian, si shen-jë për të treguar orientimin politik, ekonomik dhe social që Ukraina duhet të marrë. Notat anti-Putin dhe anti-Ya-nukovych nuk mungonin gjatë dokumentarit, duke filluar nga fjalimet në podiumet e Maidanit, nga pankartat e deri te konvertimi i këngës së famshme ‘Bella ciao’ në ‘Vitya Ciao’ (Vitya i referohet ish-Presidentit të Ukrainës Viktor Yanukovych).Në pjesën e dytë dokumentari tregon anën e dhunshme të Maidanit, pasi në parlamentin e Ukrainës u votuan ligje që kishin për qëllim te shtypnin protestat.

Kjo e acaroi situatën në Euro-Maidan dhe protestat kaluan nga paqësore në të dhunshme. Kjo duket mjaft qartë dhe në dokumentarin dy-orësh të regjisorit ukrainas. Përleshje me policinë, gaz lotsjellës, krisma, anti-plumb të improvi-zuara, policë në çatitë përreth dhe njerëz të shtrirë përdhe formojnë pjesën e dytë të dokumentarit. Pamjet e këtij do-kumentari përfundojnë me homazhet për viktimat e rëna në Euromaidan.

Edhe pse ky dokumentar prej dy orësh arrin të informo-jë shikuesin për ngjarjet në Ukrainë që nga nëntori 2013, është e vështirë të kuptohet se përse populli ukrainas është aq i indinjuar sa të kalojë muaj të tërë në Sheshin e Pavarë-sisë, në Kievin e acartë, në qoftë se shikuesi nuk ka njohuri të përgjithshme mbi krizën në Ukrainë.

Gjithsesi autori mundohet ta shpjegojë situatën nëpërm-jet disa titrave gjatë dokumentarit. Ky dokumentar paraqet njërën anë të ngjarjeve, duke rrezikuar që shikuesi ti shohë ngjarjet bardh e zi dhe të mbajë njëanshmëri në konfliktin ukrainas.

Por autori ka arritur shumë mirë të tregojë luftën e popullit të tij kundër krimit, korrupsionit dhe mungesës së shteti të së drejtës. Ai shpreh një mesazh të fuqishëm te spektatori duke paraqitur një popull që di të luftojë për respektin e të drejtave të tyre. Ky mesazh merr forma edhe më të fuq-ishme në rajon, ku duket sikur njerëzit janë konformuar me mungesën e ligjit, korrupsionin dhe kanë rënë në gjumë letargjik.

Maidani 2014 ose Euromaidani është revolucioni ukrainas pas dështimit të nënshkrimit të Marrëveshjes së Asociimit me Bashkim Europian. Presidenti i Ukrainës, Viktor Yanu-kovych, vendosi të nënshkruajë një marrëveshje me Rusi-në, pasi nuk i bëri dot ballë presionit rus. Kjo lindi konflik-te mes pro-europianëve dhe pro-rusëve në Ukraine, duke sjellë krijimin e Republikave te vogla ne lindje te Ukrainës, të populluara me shumicë ruse.

MAIDAN

FILMAT EREKOMANDUAR

THE MISSING PICTURE

WAITING FOR AUGUST

DOMINO EFFECT

ONE OF THEM

THE MISSING PICTURERithy PanhKamboxhi, Francë - 2013, 96 min

Rithy Panh përdor figurina balte, pamjet arkivore dhe narrativën e tij për të rikrijuar mizoritë e Khmer Rouge të Kamboxhias.

WAITING FOR AUGUSTTeodora Ana MihaiBelgjikë - 2014, 88 min Pesëmbëdhjetë vjeçarja Georgiana është lënë vet për të rritur 6 vëllezërit dhe motrat e saj në Ba-cau, pasi nëna e saj shkon të punoj jashtë vendit për të mbijetuar.

DOMINO EFFECTElwira Niewiera, Piotr RosołowskiPoloni, Gjermani - 2014

Nga ekipi i “Rabbit à la Berlin” i nominuar për Oscar vjen një komedi e zezë dhe vizuelisht mahn-itëse.

ONE OF THEMIlirjan HimajKosovë - 2014, 30 min

Postieri nisë misionin më të rëndësishëm të jetës së tij.

18:00DOKUKINO

20:00KINO BAHÇE

20:00KINO KALAJA

22:00DOKUKINOPLLATO

GENERAL SPONSOR

MEDIA SPONSOR

OFFICIAL HOST

INSURED BYIT PARTNER

Komuna Prizren

European UnionOffice in Kosovo

Premium quality supplying, reputation and knowledge

end to end engineering

ECOTRADE L.L.C. Str. Fazli Grajqevci Nr. 1210000 PRISHTINA, KOSOVO

www.ecotrade-co.net

EcoTrade primary competitive advantages are its existing premium quality supplying, reputation and precise knowledge of its customer needs

Austrian Embassy KosovoEMBASSY OF FINLANDPRISTINA - KOSOVO

Embassy of the Federal Republic of Germanyin Kosovo

Embassy of theKingdom of the NetherlandsKosovo

BALKAN INVESTIGATIVEREPORTING NETWORK

GENERAL SPONSOR

MEDIA SPONSOR

OFFICIAL HOST


Komuna Prizren





www.ecotrade-co.net






6


UK, Iran, 2014, 85 min

SHBA, 2012, Colour, 120 min

Regjisor:Mania Akbari, Mark Cousins

Regjisori:David France

Producenti:David France, Howard Gertler

E marte 12:00Dokukino Pllato80’

E marte 18:00SHTËPIA E KULTURES120’

Jeta mund të jetë është një korrespondencë kinematografike prej pesë pjesëve mes regjisorit irlandez Mark Cousins dhe regjisorit iranian Mania Akbari, të realizuara gjatë vitit të kaluar, periudhë gjatë së cilës dy filmëbërësit me vendbanim në Britaninë e Madhe nuk janë takuar personalisht. Eseistike por teje intime në natyrë, çdo ‘letër’ e filmuar (tre nga Cousins, dy nga Akbari) rrëmon në tema të rëndësishme të jetës së tyre personale dhe krijuese (p.sh. mërgimin, përfaqësimin, mënyrën se si ne e trajtojmë/koncepto-jmë trupin), duke u bërë më komplekse pasi çdo letër i përgjigjet letrës së mëparshme duke na çuar në drejtime të reja.

Cousins, në kontributin e tij të dytë, thotë: “Largoni fiziken dhe ju do keni diçka pak më metafizike,” dhe ‘Jeta mund të jetë’ i

devijon përfundimisht një qasjeje narrative, në një eksplorim pa fjalë dhe emotiv të sublimës në të cilën individi në fakt bëhet i padukshëm në diskutimin e tij mbi natyrën e identitetit. Ak-bari, në segmentin më emocionues të filmit, parashtron, “Trupi im është vendi im dhe po ndryshon vazhdimisht”, dhe forma e këtij bashkëpunimi të guximshëm duket i ndikuar nga ky nocion origjinal.

Përshtypja e përgjithshme është ajo e përgjimit në jetën e dy kineastëve të pasionuar pas kinematografisë, të dy shumë dijetar dhe të mprehtë, të cilët shfletojnë një album të ilustruar me jetën e tyre personale të jetuar intensivisht.

Filmi është krijuar në mënyrë mjeshtërore nga xhirimet shumë orëshe të bëra në vijën e parë, në rrugë gjatë protestave, gjatë takimeve të lëvizjes ACT UP, në korridoret e konferencave ndërkombëtare mjekësore, në lëndinën e Shtëpisë së Bardhë dhe nga imazhet e dëshmive të anëtarëve kryesor të lëvizjes. Rezul-tati është një film mjaft fuqizues me përcëllim emocional dhe frikshëm frymëzues. Filmi i David Francës është dokumentim përfundimtar i ACT UP New York, të cilin audiencat në botën tonë të zënë duhet ta shohin patjetër.

Horizonti absolut i krizës së vazhdueshme të SIDA-s është tmer-rues madje për ta konsideruar dhe France formon filmin rreth historisë së figurave kryesore të ACT UP nga viti 1987 deri në vitin 1996. Kjo ndodh kështu jo për të thënë se kriza ishte e

pranishme vetëm këto vite, por për të shfaqur të arriturat e pa-besueshme të arritura gjatë kësaj kohe.Filmi është shtruar me ritëm dhe strukturë të përkryer, dhe tregimi është i saktë. France përfshin intervista me shkencëtarë të cilët kanë punuar në gjetjen e ilaçeve, së bashku me sekuenca të animuara për të ilustruar aspektet teknike, në mënyrë që filmi të jetë një mësim shkencor po aq sa është një mësim historie dhe dëshmitar i kësaj lëvizje të pabesueshme.

Ka disa momente që do ta lë publikun të shkatërruar dhe të rimëkëmbur, por në fund dora eksperte e Francës krijon një mesazh shpresëdhënës e frymëzues, që është një dokument his-torik i kësaj kohe dhe një testament për këtë lëvizje që fuqizon qytetarët të jenë agjentë për ndryshimin e tyre shoqëror.

RECENSIONE

JETA MUND TË JETË

SI TË MBIJETOSH NJË PLAGË

View From the World

Life May Be

Focus America - AMERICAN FILM SHOWCASE

How To Survive A Plague

7


SHBA, 1974, Color, 112 min

Francë, 2014, Colour, 110 min

Regjisori:Peter Davis

Regjisor:Wim Wenders, Juliano Ribeiro Salgado

E marte 20:00KINO BAHÇE112’

E marte 18:00Dokukino 110’

Ky film kundërthënës, fitues i çmimit Oskar, për Luftën e Viet-namit ka krijuar mjaft tronditje kur është lëshuar për herë të parë në vitin 1974 dhe vazhdon që të mbetet një krijim I fuqishëm në botën e dokumentarëve. Regjisori Peter Davis tregon rrëfimin e përfshirjes amerikane në këtë luftë përmes kujtimeve të politika-nëve, ushtarëve dhe qytetarëve të thjeshtë.

Ky krijim turbullues, shtytës dhe vërtetë armiqësor e trajton Vietnamin si një histori të vrasjes, poshtërimit, ksonofobisë, shpëlarjes kulturore të trurit dhe luftënxitjes së pajustifikuar. Da-vis i përmbahet strukturës rigjide të drejtimit-kundërdrejtimit, duke përdorur xhirime dokumentare të dorës së parë të ndër-thurura me artefakte të pop kulturës, xhirimeve të lajmeve dhe intervistave me figurat autoritative duke nisur nga politikanët te ushtarakët, nga liderët fetarë te biznesmenët, ku të gjithë shihen

si llafazan pompozë që shtrihen përgjatë vijës anësore të klisheve optimiste dhe të vetëkënaqur dhe pastaj kthehet te ish-ushtarët me përvojë dhe shikon mbi buzëqeshjet e tyre teksa tregojnë rrëfimet e tyre dhe jo patjetër i kundërshton figurat autoritative duke shpalosur rastin e frikshëm amerikan ku retorika e përcjellë nga mediat e mëdha pranohet si mendim.

Kohën e njëjtë e kalon me vietnamezët, duke filluar nga bujqit në fshatrat e bombarduara dhe politikanët barktrashë që kalojnë kohën në klube derisa shërbyesit e pjekin mishin. Hearts and Minds është një ese e treguar me zë të kontrolluar të zemërimit moral, i cili ndonjëherë kalon edhe në urrejtje vluese. Ky dokumentar hap plagën psikike të një vendi dhe qytetarëve të tij, nga e cila ende nuk janë nxjerrë mësimet e duhura, prandaj dhe ky film vazhdon të mbetet aq aktual.

Filmi dokumenton jetën dhe punën e fotografit të njohur Brazil-ian Sebastiao Salgado, fotografitë e të cilit në tri dekadat e kaluara për luftën, urinë dhe punëtorët e kanë bërë atë të famshëm. Filmi është realizuar nga regjisori gjerman Wim Wenders dhe Juliano Ribeiro Salgado, djali i fotografit, dhe ofron një ndjejnë të rrallë të çmimit që është dashur ta paguaj protagonisti për punën që ka bërë.

Fotografitë e tij mbi pasojat e luftërave të ndryshme dhe krizave të urisë në Afrikë janë tmerrësisht konfrontuese dhe ato shpjego-jnë disa nga punët tjera që i bën, sikurse fotografimi i ushtarëve të bojatisur në pjesët më të largëta të malësisë së Papuas Perën-dimore.

Salgado është rritur në Brazil, ku familja e tij merrej me blegtori. Ai u bë ekonomist para se të merrej me fotografi. Toka në të cilën punonte familja e tij ishte bërë aq djerrinë dhe e degraduar saqë ai dhe gruaja e tij vendosën që të tentojnë ta shpëtojnë, si një ushtrim për rehabilitim. Pasi mbëltuan 2.5 milionë dru, shtazët dhe rrjedha e ujit nisën që të ktheheshin. Ferma tani është një shembull se si duhet rikthyer pyjet e dendura. Tani është shndër-ruar në qendër hulumtuese dhe rezervat kombëtar.

Ky dokumentar pa asnjë dyshim është një ekspozim hetues, është një letër-dashurie e krijuar nga dy adhuruesit më të mëd-henj të fotografit. Por kjo në asnjë mënyrë nuk e zbeh bukurinë dhe ndikimin e filmit.

RECENSIONE

ZEMRAT DHE MENDJET

KRIPA E TOKËS

FOCUS AMERICA - SPOTLIGHT RICHARD PEARCE

Hearts and Minds

GREEN DOX

The Salt of the Earth

8


9


DOKU SHOP

Profecitë e lashta gjithmonë kanë paralajmëruar për një kohë kur të gjitha yjet do të renditen dhe bota do të përjetojë një ndryshim të thellë dhe shpirtëror. Ata kanë qenë duke folur për DokuFest dhe DokuNights 2014, festival që ka të bëjc me ndryshimin gjatë ditës dhe renditjen e yjeve gjatë natës. Dhe ne nuk po flasim për një yllësi të rastit.

Ne po flasim për yllësinë e muzikës në Andrra, në pjesën e qiellit që i takon vetëm ëndrrave.

Fituesit e promo skenës të këtij edicioni të NGOM Fest do të hapin koncertin për të vazhdu me electro-chill të Grimm Limbo’s. Mandej vazhdojmë me raw tech house nga Visari dhe Legoff.

E MARTE 00:0019 GUSHTAndrra MarashTuesday 00:0019 AUGUSTAndrra Marash

DOKUNIGHTS

DOKUCITY2014

CINEMAS1. Kino Bahçe2. Kino në Lum3. Kino Kalaja4. Dokukino Plato & Dokukino 5. Shtëpia e Kulturës6. Kino Klubi

OFFICES7. Main Office8. Hospitality9. Press Center10. Dokukids

PANELS11. Mullini

DOKU:TECH është konferencë katërditoreqë i dedikohet teknologjisë, internetit dheinovacionit. Kjo ngjarje sjell në një vend folës tëmirënjohur e punëtori, si dhe ngjallë debatin përkatër koncepte kryesore: burimeve të hapura:sigurisë digjitale: komunitetit: dhe përmbajtjes.DOKU:TECH is a 4-day Conference dedicated totechnology, internet and innovation. The eventbrings decent speakers, workshops and it nurtureshot discussions on four concepts Open: Security:Community: Content.17:00 Lee Bryant18:00 Deanne Zandt19:00 PANEL: Creating and running Hackerspace20:00 Bruce Sterling dhe Jasmina Tesanovic

COMPLEX CITIESBisedë në mes të arkitektëve, planifikuesveurban dhe antropologëve në lidhje mehapësirën publike dhe memorien kolektive tëtë jetuarit në qytet.A conversation between architects, urban plannersand anthropologist on public space and thecollective memory of city life.Moderator: Rozafa BashaPaneliste: Gezim Pacarizi, Dukagjin Hasimja , NitaLuci and Astrit Hajrullahu

NGJARJE / EVENT

1700

Fituesja e lojës shpërblyese të FUJIFILM :Lindita Muhaxhiri

1730

ANDRRA MARASH DOKU:TECH

MULLINI MARASH PANEL

ZHABA / GRIMM LIMBO / LegOff und Panda

10


www.procreditbank-kos.com

11


“DokuFest është nja kartëvizitë e rëndësishme e Kosovës nëpër botë”

Konferenca e dytë në kuadër të edicionit të XIII të Festivalit Ndërkombëtar të Filmit Dokumentar dhe të Shkurtër “DokuFest” ka mbledhur së bash-ku tre filmbërës dhe një gazetar anëtar jurie këtë vit në festival duke i e vënë fokus të ditës së tretë filmat që shpërfaqin fatet njerëzore nëpër botë e që kanë të bëjnë me të drejtat e njeriut.

Gazetari Enver Robelli që sivjet është anëtar ju-rie në kategorinë e dokumentarëve për të drejtat e njeriut e cilësoi këtë edicion të DokuFest si njërin prej më të rëndësishmëve për Kosovën në skenën ndërkombëtare.

“DokuFest është nja kartëvizitë e rëndësishme e Kosovës nëpër botë”, tha Robelli. Sipas tij pro-grami i filmave të këtij viti dhe në përgjithësi krejt fryma e festivalit është në atë vijë që shtron shumë pikëpyetje mbi atë se çfarë po kalon shoqëria kos-ovare në fazën e tranzicionit.

“E rëndësishme është që festivali shtron pyetje për shoqërinë dhe kësisoj kjo i ndihmon shumë kësaj shoqërie që të kërkoj përgjigjet për shumë gjëra”, tha Robelli. E një pyetje tepër të rëndësishme për shoqërinë kosovare që ende vuan traumat e luftës së fundit, e shtron edhe dokumentari i gazetares dhe regjisores

rumune Iluia Stoian e cila ka bërë një dokumentar për gratë të cilat kanë mbetur të veja pasi trupat serbe ua kanë vrarë meshkujt e familjes. I titulluar “Honey and Wounds” (Mjaltë dhe Plagë) doku-mentari 30 minutash i rumunes Stoian është pjesë e garës “Balkan Dox”. Për Stoian, realizimi i këtij dokumentari ka qenë jo i lehtë pasi i është dashur shumë punë që të bind gratë e fshatit të rrethit të Gjakovës që të flasin për përvojat e tyre gjatë luftës ku shumica e tyre kanë qenë të torturuara. Në dokumentar tregohet sesi këto gra sot po bin-den se udhëtimi i shërimit mund të filloj nga obor-ret e tyre duke u marrë me bletari.

“Kam dëgjuar në lajme për luftën në Kosovë dhe më ka rastisur të dëgjoj për gratë e veja dhe tradi-tat e tyre. Më shumë se një muaj më është dashur të qëndroj me këto gra dhe mund të them se ka qenë një eksperiencë fenomenale që më ka ndry-shuar edhe mua”, ka thënë Stoian.

Një tregim i vendosur në Kosovë është prezantuar edhe nga regjisori Visar Morina i cili në DokuFest sivjet prezantohet me filmin e shkurtër “Of Dogs and Wallpaper” që flet për një 40 vjeçar që viziton prindërit e tij të moshuar për të cilët nuk i din dy fakte: se babai është bërë pjesë e një të ashtuquaj-ture kishë e lirë dhe nëna tani është në një karrocë

invalidësh që ia pamundëson të dalë nga shtëpia.Por Morina ka folur në konferencë për filmin e tij të ri, të metrazhit të gjatë i titulluar “Babai” xhiri-met e të cilit kanë përfunduar tashmë.

“Ende nuk e kam parë draftin e parë të asaj se çfarë është montuar por mund të them se ka dalë një material shumë i mirë që mua po më pëlqen”, ka thënë Morina

E në konferencës e së hënës ka qenë i pranishëm edhe regjisori sirian, Ossama Mohammed, i cili në DokuFest këtë vit ka sjellë dokumentarin e tij që flet për ngjarjet e fundit të luftës civile në Siri.

Dokumentari i titulluar “Silvered Water, Syria Self-Portrait” është krijuar nga xhirime amatore që janë vendosur në “Youtube” nga banorët e Sirisë. Ky dokumentar është pjesë e garës së “Hu-man Rights Dox”. Ai ka folur edhe për kinematografinë siriane duke e quajtur atë si një prej më të mirave për shkak të mënyrave të shprehjes.

“Sidomos regjisorët e rinj janë tepër të talentuar dhe kjo jep shpresë për një të ardhme edhe më të mirë në kinematografinë siriane”, tha Moham-med.

FATET E BOTËS NË D O K U F E S T

Foto: Haris Alija

12


A first-time visitor to a festival that is not in one’s hometown or country might provide you with a bit of anxiety: you don’t know many people there and the place is unfamiliar. Oftentimes, these people spend most of their time within the events organized during the festival, other than a bar-hop here or there.

The likeliness that this will happen in Dokufest is near to impos-sible. Every aspect of the festival is organized in such a way as to show as many sides of the culture and society of the city as is possible. The many articles, reviews and blogs written about the Prizren and Dokufest, although intertwined with the highest praise, rarely properly capture the expanse of the festival and feeling it reverberates.

I arrived in Prizren a day before the start of the Festival, with the last bus from the capital Prishtina. Almost right after stepping out of the crowded bust, you are enveloped by the warm Prizren air and the chit-chatter of its residents, who all hit the streets once the beating heat of the summer has subsided and the daily chores have been dealt with.

The first stop for most Dokufest visitors are the Hospitality of-fices, situated on one of the many parallel streets that take you to the river in the middle of the city.

DokuHospitality, as it is called, organizes the travel and accom-modation of all the visitors to the festival. The girls who met us at the door of the DokuHospitality that night, Dafina and Fel-lenza, have working here for many years. Although most of them have other jobs or occupations during the year, they set them aside one or two weeks per year for Dokufest to help the guests feel at home at the festival.

Nobody knows the intricacy of the city, it’s winding streets and closely placed houses better than these girls. As such, no one could do their job better. As sweet and fast-talking Dafina guides us in brisk pace to our quarters, she briefs me on who will be visiting this year. “It’s going to be big this year, bigger than ever,” she says, mentioning a couple of renowned and respected names in cinema who’ll be dropping by.

Once we got there, we weren’t standing in front of a hotel or housing building. We stood in front of a two-story family home, with a large garden in front. This is where we were going to stay.

The vast majority of Dokufest’s visitors are quartered in the pri-vate homes that dot the Prizren landscape. During the week or so each year, the Prizreni people open their doors to Dokufest visitors, and rent spare rooms in their homes to the visitors.

Our hosts were waiting for us at the door. Very quickly we were on first name basis, the owner of the house even insisting I call him “uncle.” Although being Turkish-Albanian residents of Kosovo, they quickly chatted up my boyfriend in fluent Croa-tian, having lived in Rijeka and other parts of Croatia throughout their lives. “They’re practically native,” he whispered to me as we entered our room. They insisted we have coffee together in the morning, before we each left for our errands the next day.

And true to their word, we were woken up the next by the lady of the house calling from the lower floor, asking how we wanted our coffee. She had placed fresh towels for us in the bathroom, and even kindly offered to iron a shirt that I was going to wear that night at the opening. I can’t remember the last time my own mother did that for me. Again, we were escorted out of the house when we left, and told to ask for anything we needed.

A regular Dokufest visitor and DokuDaily contributor for years, I knew exactly where my first stop was that morning. To get to the restaurant we were headed towards, we had to join the slow pace of people walking from one side of the city to the other. Frankly, one should give up from the idea of getting anywhere very fast within the city, even though everything is placed a walk-ing distance away.

But we were in no hurry. Around us, tourists and citizens alike were walking around, gazing up at the sky and the beautiful weather, or around them at the various sights and quaint shops placed on both sides of the road. Most faces bore a smile, and engaged in happy conversations as they lazily walked the streets.

Food and drink could easily be the only thing people come to Prizren for. Although it is something that is often taken for granted by locals, a serving of meatballs with proscuttio, cheese and cream with a side of steaming homemade flatbread and a delicious pepper salad, makes ones stomach full and happy. The waiters stop by a couple of times, asking if everything is ok.

In Prizren, you have all your needs taken care of. People are happy to stop and help you, and most of them will delight you with their own anecdotes on the city, with what needs to be done and seen. Hours before the start of the festival, we already felt at home. It is expected then, that your impression of the festival will generally be positive, if the surroundings it is placed in make you feel like you are welcome, and most importantly, as if you were at home.

Una Hajdari

HOME-BREWNHOSPITALITY AT ITS BEST:

THE PRIZREN FEELING

The wind of change in the approach to the short film has slowly but surely begun to spread in the Balkans as well as in our country. Because of this short film program at Do-kuFest XIII is having more Balkan films, as well as more personal stories!

As never before this year we had a significant number of Balkan films that applied to be part of the Short Film Program at DokuFest. The distinction of films, unfolding the topics that are still current and ways of expression make them competitive with excellent films that come to us throughout the years from the states which have far more developed cinema-tography when compared with our region. I think that with our program you will be able to enjoy all forms of narratives from different sides of the world that will pro-vide both, knowledge and pleasure.

Meanwhile from Kosovo comes the world premiere of Kaltrina Krasniqi’s film “The Canaries Know” and the presentation of Lendita Zeqiri’s acclaimed “Balcony,” which after having a world tour comes for the first time to her home country, along with the authorial work of Ilirian Himaj titled “One of them.”All three short films are part of our international competition for the best short film.

On the other hand National Program is also characterized with fresh films and premieres, which beside documenta-ries contains six more short films from Kosovo and Alba-nia. At the same time this is a good opportunity to meet young national filmmakers, who will be present during the presentation of their films.

My friend, Daniel Ebner from Vienna Independent Shorts has prepared specially for you a fantastic program of experimental films by Tscherkarssky, Mattuschka and other young unique filmmakers that come from a state of experimental films, Austria. In this program the films will be screened in four collections.

What so far could not be seen in Prizren, Axel will bring it from Hamburg, Germany. He will ensure that during this edition we experience a frightening Friday under the full moon, where else but in Prizren’s Castle. Zombies and various species will be presented to us with the program “Fear and Loathing at the Prizren Castle”.

The best short stories of the last year will come again with “Short Matters”, a program sponsored by the European Film Academy.

Also very gladly we are welcoming over 30 new film-makers from across Europe which will be part of Kino Prizren, were during the festival they will create their zero budget films that afterwards will be screened in the Castle Cinema.

Enjoy the films and join the change!

Samir KarahodaCurator, Short Films Program

ENGLISH SECTION

Change is happening!

Photo: Blerta Kambo

13


In my humble opinion, nations like private individuals must establish a hierarchy of values and handle those values according to the hierarchy established. Life comes before property. Food for starved people has a priority before luxury articles. Bread is more important than movies. Therefore, genocide dealing with life must be on the priority list of every civilized nation. –Raphael LemkinWATCHERS OF THE SKY interweaves four stories of remarkable courage, compassion, and determination, while setting out to uncover the forgotten life of Ra-phael Lemkin - the man who created the word “geno-cide,” and believed the law could protect the world from mass atrocities. Inspired by Samantha Power’s Pulitzer Prize-winning book, A Problem From Hell, WATCH-ERS OF THE SKY takes you on a provocative journey from Nuremberg to The Hague, from Bosnia to Darfur, from criminality to justice, and from apathy to action.During DokuFest we sat down with the producer, Kerry Propper, who gave few insights regarding this film.

DD: Your film uncovers the forgotten life of Raphael Lemkin, who was a survivor of the Holocaust during World War II and after this experience he decided to fight genocide by making it sanctionable by international law. Tell us a bit more about the background of the film.

Propper: The film was inspired by the book, but then we decided to follow multiple characters including Sa-mantha Power who spent a lot of time fighting for dif-ferent human rights laws. She wrote the modern day “textbook” on genocide. But really what we wanted to

do was focus on stories on modern genocide, such as in Rwanda, the Holocaust, in Armenia, and in Sudan. And then we also follow Ocampo, who tries to go after Bashir in Sudan. So we’re intertwining all these stories with each other. We have 900 hours of footage, archival, and even a huge amount of animation in the film. Basi-cally we want to show that it doesn’t matter who you are, what religion you are, you are still at risk for these sort of crimes. And no one is really safe, and that the world needs to come together in a kind of more responsible and effective way to stop these crimes.”

DD: Why did you decide to produce this film? What was the motivation behind it?

Propper: My kin was the initial motivation. I am Jewish, so my history is the Holocaust. And if you look at histo-ry, you see that it’s basically happened to everyone. Then you ask yourself the question: Why? Why did it hap-pen to everyone? If you study this event, you see these common themes that reoccur. People need to recognize those common themes so hopefully they can prevent the next genocide. So our goal is not only the film. We created 10 minute modules and a curriculum, to actually be distributed through schools. We’ve partnered with different organization in the US and we’ve started in some places in the world where we can distribute these 10 minute videos about each genocide, about the inter-national criminal court, about its failures, about its suc-cesses, the UN and its failures and successes. Hopefully this information being taught to children will make the idea of committing another genocide more difficult.

So in my mind, the only way to prevent genocide is to tap into people’s general consciousness. We can create laws that are important and we can try to stop the next genocide, but we want to make it a shameful enough exercise amongst the global community, where people will not commit it.

DD: So in a way we can say that it’s a personal story, but a global issue?

Propper: It was personal for me at the start, and then it became an issue for the global committee. I am not just a Jewish American, I am a human being. So really it’s about the global community, and how we can come to-gether against this basic crimes, mass murder. I feel like it shouldn’t be such a stretch to create a common thread.

DD: Having worked on this film, and having all these examples, could you conclude that humanity has col-lapsed in this direction until now, not having been able to prevent such massacres?

Propper: We’ve identified what the crime is and we’ve created a criminal court, no matter how effective. We talk openly about justice and reconciliation. So there’s definitely progress, but it hasn’t stopped the crimes from happening again. So we have a long way to go. From my perspective, we’re taking baby steps. I’ve been working on this issue for almost twelve years with a lot of differ-ent organizations, and for me it’s important. So I won’t stop.

WORLD NEEDS TO COME TOGETHER AGAINST GENOCIDE


14


FrancE, 2014, Colour, 110 min

USA, 2012, Colour, 120 min

Director:Wim Wenders, Juliano Ribeiro Salgado

Director:David France

ProduceR:David France, Howard Gertler

Tuesday 18:00Dokukino 110’

Tuesday 18:00SHTËPIA E KULTURES120’

The film documents the life and work of the great Brazilian pho-tographer Sebastiao Salgado, whose pictures of war, famine and workers in the past three decades have made him famous. The film is co-directed by the great German director Wim Wenders and Juliano Ribeiro Salgado, son of the lensman, and it offers a rare sense of the toll that some of this work has taken on the photographer.

His pictures of the aftermath of various wars and famines in Africa are appallingly confronting, and they explain some of the other work he does, such as photographing painted warriors in the most remote parts of the highlands of West Papua.

Salgado grew up in central Brazil, where his family was cattle ranchers. He became an economist before taking up photog-raphy. The land on which his family farmed had become so clapped-out and degraded that he and his wife decided to at-tempt a rescue, as an exercise in rehabilitation. After they plant-ed 2.5 million trees, wildlife and water-courses started to return. The ranch is now a showpiece on how to bring back a rainforest. It has become a research centre and national reserve.

The documentary is by no measure a probing expose; it is an enamoured love-letter crafted by the photographer’s two biggest fans. But this in no way diminishes the film’s beauty and impact.

The film is skillfully crafted from hours of archival footage shot on the front lines -- on the streets at protests, at ACT UP (AIDS Coalition To Unleash Power) meetings, in the halls of interna-tional health conferences, on the lawn of the White House -- and from eyewitness accounts of key members of the movement. The result is an emotionally searing, awe-inspiring and ultimately empowering film. David France’s film is the definitive ACT UP New York documentation that audiences in our occupied world need to see.

The sheer scope of the continuing AIDS crisis is daunting to even consider, and France shapes his film around the story of the key figures of ACT UP New York from 1987 to 1996. This is not to argue that the crisis was contained only in these years,

but to showcase the incredible accomplishments achieved during this time.The film is expertly paced and structured, and the storytelling is precise. France incorporates interviews with scientists who worked on the drugs, along with animated sequences to illustrate the technical aspects, so that the film is a science lesson as much as it is a history lesson and witness to this incredible movement.

There are a few moments that will leave audience members dev-astated and reeling, but ultimately France’s expert hand creates a hopeful, inspiring message, a historical document of this time that is a testament to this movement that empowers citizens to be agents for their own social change.

REVIEWS

THE SALT OF THE EARTH

HOW TO SURVIVE A PLAGUE

GREEN DOX

Focus America - AMERICAN FILM SHOWCASE

15


RECOMMENDEDFILMS

THE MISSING PICTURE

WAITING FOR AUGUST

DOMINO EFFECT

ONE OF THEM

THE MISSING PICTURE Rithy PanhCambodia, France - 2013, 96 min

Rithy Panh uses clay figures, archival footage, and his narration to recreate the atrocities Cambodia’s Khmer Rouge.

WAITING FOR AUGUSTTeodora Ana MihaiBelgium - 2014, 88 min

Fifteen year old Georgiana is left to raiseher 6 siblings in Bacau, since her motherhas to work abroad to get by.

DOMINO EFFECTElwira Niewiera, Piotr RosołowskiPoland, Germany - 2014

From the Oscar nominated team of “Rabbit à la Berlin” comes a visually stunning Black Sea black comedy.

ONE OF THEMIlirjan HimajKosovo - 2014, 30 min

The postman is about to start the most important mission of his life

18:00DOKUKINO

20:00KINO BAHÇE

20:00KINO KALAJA

22:00DOKUKINOPLLATO

What happens when you’re a director and a young girl gives you a private dance, yet you end up falling in love with the background music she is moving to?

For many directors this would be a great inspiration for a cer-tain scene, but for director Florian Habicht, this dance has pushed him to put together a documentary about the band that sang the song to which he enjoyed his private dance.This is the backdrop of the documentary “Pulp – A Film about Life, Death and Supermarkets” which was screened at DokuFest on Sunday.

The space at DokuKino was filled to the brink – eager visi-tors coming to see the film, directed by New Zealand based director Florian Habicht. Before the film, Habicht told the story of how he came to the idea for the creation of this documentary.

“During the time when I was studying, a girl gave me a private dance with one of the Pulp songs, and I fell in love with the band and their music,” says Habicht.

“During the time when the an international film festival was being held in London, where I would be presenting my film “Love Story,” as a major fan of the group I came to the idea great to call the lead singer of the band Pulp, Jarvis Cocker, to come to the festival.

Not only did he come to see my film, but he also accepted to cooperate on a documentary focusing on the history of the group, especially the fact that at the time the group was ex-pected to have their last concert in their hometown of Shef-field in England, as such closing up their career,” Habicht added.

Pulp is an English band that plays alternative rock music, and is made up of 6 members. Since 1978 they successfully conquered the hearts of many supporters all over the world. Their songs, such as “Common People” and “Hardcore” are only some of their popular songs. 25 years since the last time the band performed, they decided to get together again to sing in the place where everything started, in Sheffield.

The documentary “Pulp: A Film about Life, Death and Su-permarkets,” tells the story of the band from their early days, where band members recount their memories, ones inter-linked closely with the history of the band that was such a success.

The documentary also includes interviews people who have followed the bands career over the years, and come from vari-ous social and age groups. The movie has been screened as part of the special program of DokuFest “Path to Freedom: Music on Film” and a repeat showing on August 19th, 2014 at 02:00 pm at DokuKino.

DIRECTOR HABICHT GOES FROM

DANCING TO FILM

Photo: Patrik Glodzhani

GENERAL SPONSOR

MEDIA SPONSOR

OFFICIAL HOST


Komuna Prizren





www.ecotrade-co.net






GENERAL SPONSOR

MEDIA SPONSOR

OFFICIAL HOST


Komuna Prizren





www.ecotrade-co.net






16


GENERAL SPONSOR

MEDIA SPONSOR

OFFICIAL HOST


Komuna Prizren





www.ecotrade-co.net






dokudaily 04

Documents