12

the question: why is it that a woman in the process of giving birth often mimics what she has seen in films, even though they are not accurate?

This obviously goes a bit further than just not being bombarded with accurate media representations of the birth. Just to riddle off some thoughts and insights:

• A woman giving birth sounds more like an orgasm than screaming.

• The placenta is more of the child than of the mother.

• Images of a woman giving birth or with child is picked by most internet image scan algorithms as sexually suggestive — and is removed as if it is porn.

Though it raises countless questions and concerns in my head — such as which midwifery practices are illegal in North Carolina and why? — those that keep popping up are related predominately to one important questions. Why are we so passive? What is it about giving birth, especially in a hospital, that seems to evoke a sense of shame? Why do we consider birth and anything and everything around it so obscene?

Isn’t birth supposed to be sacred and beautiful? If so, why do we treat it as we do?

Talking to Scott, he reminds me that his film is not about good or bad practices, it is about showing the world one woman’s private experience of giving birth to her child.

De Rainbow Soulclub ontstond in 2005 nadat een werknemer van De Regenboog Saskia Janssen en George Korsmit uitnodigde om vanuit hun kunstachtergrond workshops te organiseren. Als kunstdocenten vonden zij dat de studenten te diep in hun kunstbubbel zaten. Zij wilden de studenten kennis laten maken met de harde realiteit en hen daarop laten reageren in hun werk.

Er werden “blind dates” met de daklozen georganiseerd, zodat verhalen en ervaringen uitgewisseld konden worden. Het project ontstond als experiment, maar inmiddels organiseren Saskia en George al twaalf jaar bijeenkomsten, iedere maandag. Centrale vragen tijdens de bijeenkomsten zijn: hoe kom je op ideeën? Hoe verwerk je die in een werk? Je zou kunnen zeggen dat Saskia en George zorg bijdragen aan het mentale welzijn van de leden. De groep is dan ook een hechte familie.

Vraag uit het publiek aan kunstenaars: zou je de workshops een sociaal project of kunst noemen? Geen van beiden is het antwoord. Het is eerder een collectief. Er wordt ook geen onderscheid gemaakt tussen de kunstenaars en daklozen/leden. Daarom heet de groep ook ‘de soulclub’.

IntroductieThe Rainbow Soulclubby Charlotte van Bijl

Ik beeld me in dat de planten mij kunnen zien. Ik praat zelfs met ze: ben je oké met het water? Doordat ik ze verzorg, verzorgen ze mij.

…to exchange stories and experiences, ‘blind dates’ with the homeless people were organised.

You could say that Saskia and George are some kind of caretakers, adding to the mental well-being of the members.

There is no difference between artists and homeless members. That is why the group is called ‘the soulclub’.

Reflecting On Of Woman Born cont’d

de vraag: waarom imiteren vrouwen tijdens hun bevalling vaak war ze hebben gezien in films, ook als dit niet de juiste weergave is?

top images of maternity operating room-bridgeport (conn.) hospital.

bottom image of private room-maternity building, bridgeport (conn.) hospital.Edward F. Stevens, Architect. 40 THE AMERICAN HOSPITAL

from the book: “The American hospital of the twentieth century; a treatise on the development of medical institutions, both in Europe and in America, since the beginning of the present century” (1918)

Sena, member of the Rainbow Soulclub

‘I imagine the plants can see me. I even talk

to them: Are you okay with the water? By taking care of

them, they take care of me.’