Oscar Wild

The Selfish Giant

Every afternoon, as they came from school, the children used to go and play in the Giant’s garden.

It was a large lovely garden, with soft green grass. Here and there over the grass stood beautiful flowers like stars, and there were twelve peach-trees that in the spring-time broke out into delicate blossoms of pink and pearl, and in the autumn bore rich fruit. The birds sat on the trees and sang so sweetly that the children used to stop their games in order to listen to them. ‘How happy we are here!’ they cried to each other.

Երեխաները, ամեն օր դպրոցից վերադառնալիս,

սիրում էին խաղալ Հսկայի պարտեզում:

Դա մի լայնատարած ու գեղեցիկ այգի էր` փափուկ, կանաչ խոտով ծածկված: Ամենուր գեղեցիկ ծաղիկներ էին, որոնք նման էին աստղիկների: Տասներկու դեղձի ծառերը գարնանը պատվում էին նուրբ վարդագույնով մարգարիտով, իսկ աշնանը տալիս էին հարուստ բերք: Ճնճղուկները նստում էին ծառերին և երգում այնքան քաղցրահնչյուն, որ երեխաները դադարեցնում էին իրենց խաղն ու լսում նրանց:

-Ի`նչ ուրախ է այստեղ,- բացականչում էին նրանք միմյանց:

One day the Giant came back. He had stayed with his friend for seven years. When he arrived he saw the children playing

in the garden.

‘What are you doing here?’ he cried, and the children ran away.

‘My own garden is my own garden,’ said the Giant; ‘any one can understand that, and I will allow nobody to play in it but

myself.’ So he built a high wall all round it, and put up a notice-board.

Եվ մի օր Հսկան վերադարձավ: Նա յոթ տարի անցկացրել էր իր ընկերոջ տանը: Ժամանելով` նա

տեսավ երեխաներին իր այգում խաղալիս:

-Ի՞նչ եք անում այստեղ,-բղավեց նա: Եվ երեխաները փախան:

-Սա իմ սեփական այգին է,- հայտարարեց հսկան,- կարո՞ղ եք հասկանալ դա: Եվ ես ոչ ոքի թույլ չեմ տա խաղալ այնտեղ:

Եվ նա բարձր պատ կառուցեց պարտեզի շուրջ և մի ցուցանակ դրեց.

«ՊԱՐՏԵԶ ՄՏՆՈՂՆԵՐԸ ԿՊԱՏԺՎԵՆ»:

He was a very selfish Giant.

The poor children had now nowhere to play. They tried to play on the road, but the road was very dusty and full of hard stones, and they did not like it. They used to wander round the high wall when their lessons were over, and talk about the beautiful garden inside.

‘How happy we were there,’ they said to each other.

Նա շատ եսասեր հսկա էր:

Խեղճ երեխաներն այժմ խաղալու տեղ չունեին: Նրանք փորձեցին խաղալ ճանապարհին, սակայն վերջինս շատ փոշոտ էր և քարքարոտ, իսկ նրանց դա դուր չեկավ: Նրանք հաճախ էին

պտտվում բարձր պարիսպի շուրջ, երբ ավարտվում էին դասերը, և խոսում այն մասին, թե որքան գեղեցիկ է պարիսպի ներսում գտնվող այգին:

-Որքա~ն ուրախ էր այնտեղ,- ասում էին իրար:

Then the Spring came, and all over the country there were little blossoms and little birds. Only in the garden of the Selfish

Giant it was still Winter. The birds did not want to sing in it as there were no children, and the trees forgot to blossom.

The only people who were pleased were the Snow and the Frost. ‘Spring forgot this garden,’ they cried, ‘so we will live

here all the year round.’ The Snow covered up the grass with her great white cloak, and the Frost painted all the trees

silver.

Հետո եկավ գարունը: Ամենուր ծաղիկներ ու երգող թռչուններ էին: Միայն եսասեր հսկայի պարտեզում էր դեռ ձմեռ: Թռչունները չէին ցանկանում երգել այնտեղ, քանի որ այնտեղ չկային երեխաներ, իսկ ծառերը կարծես մոռացել էին ծաղկել: Միայն ձյունն ու սառնամանիքն էին գոհ: «Գարունը մոռացել է այս այգի գալ,- ասում էին նրանք,-այդ պատճառով էլ մենք ամբողջ տարին այստեղ կապրենք»: Ձյունն իր լայն սպիտակ թիկնոցով ծածկել էր խոտը, իսկ սառնամանիքը

ծառերը ներկել էր արծաթով:

‘I cannot understand why the Spring is so late in coming,’ said the Selfish Giant, as he sat at the window and looked out at his cold white garden; ‘I hope there will be a change in the weather.’

But the Spring never came, nor the Summer. The Autumn gave golden fruit to every garden, but to the Giant’s garden she gave none. ‘He is too selfish,’ she said.

-Ես չեմ հասկանում` ինչու է գարունն այսքան ուշանում,-ասում էր հսկան` նստած պատուհանի մոտ և նայելով իր սառը, սպիտակ պարտեզին: - Հուսով եմ` եղանակը կփոխվի:

Բայց գարունն այդպես էլ չեկավ, ոչ էլ ամառը: Աշունը ոսկե բերք տվեց բոլոր պարտեզներին, սակայն հսկայի պարտեզին ոչ մի բերք էլ չտվեց:

-Նա այնքան եսասեր է,-ասում էր Աշունը

One morning the Giant was in his bed when he heard some lovely music. It sounded so sweet to his ears that he thought it must be the King’s musicians passing by. It was really only a little linnet singing outside his window, but as he had heard birds singing in his garden long ago and now this music was the most beautiful music in the world. Then the Hail stopped dancing over his head, and the North Wind ceased roaring, and a delicious perfume came to him through the open casement. ‘I believe the Spring has come at last,’ said the Giant; and he jumped out of bed and looked out. What did he see?

Մի առավոտ Հսկան դեռ իր անկողնում էր, երբ լսեց շատ գեղեցիկ երաժշտություն: Դա այնքան հաճելի էր նրա ականջին, և նրան թվաց, թե դա թագավորի երաժիշտներն են անցնում: Իսկ դա ընդամենը մի փոքրիկ կանեփահավ էր երգում պատուհանի տակ: Վաղուց նա իր պարտեզում երգի ձայն չէր լսել, և հիմա այս երգը ամենագեղեցիկն էր թվում աշխարհում: Կարկուտը դադարեց պարել իր գլխի վերևում, իսկ հյուսիսային քամին դադարեց ոռնալ, և բաց ճաղավանդակներից մի հաճելի բուրմունք ներս եկավ:

-Կարծում եմ` գարունը վերջապես եկավ,-ասաց Հսկան, և դուրս ցատկեց իր անկողնուց և դուրս նայեց:

Եվ ի՜նչ տեսավ...

He saw a most wonderful sight. The children had crept in through a little hole in the wall, and they were sitting in the

branches of the trees. There was a little child in every tree. And the trees blossomed again. The birds were flying about and

twittering with delight, and the flowers were looking up through the green grass and laughing. It was a lovely scene, only in

one corner it was still Winter. It was the farthest corner of the garden, and a little boy was standing there. He was so small

that he could not reach up to the branches of the tree, and he was wandering all round it, crying bitterly. The poor tree was

still covered with frost and snow. ‘Climb up! little boy,’ said the Tree; but the little boy was too tiny.

Նրա աչքի առջև բացվեց մի հրաշալի պատկեր։ Պատնեշի փոքրիկ ճեղքից երեխաները ներս էին

սողոսկել և նստել ծառերի ճյուղերին։ Յուրաքանչյուր ծառի մի երեխա էր նստած։ Իսկ ծառերն

այնքան ուրախ էին, որ անմիջապես փթթել էին ծաղիկներով և մեղմ օրորում էին ճյուղերը

երեխաների գլխավերևում։ Թռչուններն այս ու այն կողմ էին ճախրում և ծլվլում բերկրանքից, իսկ

ծաղիկները նայում էին կանաչ խոտերի միջից ու ծիծաղում։

Չքնաղ տեսարան էր։ Միայն մի այգու մի անկյունում էր դեռ ձմեռ, որտեղ կանգնած էր մի փոքրիկ տղա: Նա այնքան փոքրիկ էր, որ ձեռքը չէր հասնում ծառի ճյուղերին, պտտվում էր ծառի շուրջը և

դառնորեն լալիս։ Խեղճ ծառը դեռ ամբողջովին ծածկված էր ձյուն ու սառույցով:

- Մագլցի՛ր, մանկի՛կ,– ասում էր Ծառը:

Բայց տղան շատ փոքրիկ էր։

And the Giant’s heart melted as he looked out. ‘How selfish I was!’ he said; ‘now I know why the Spring did

not come here. I will put that poor little boy on the top of the tree, and then I will knock down the wall, and my

garden shall be the children’s playground forever and ever.’ He was really very sorry for what he had done.

-Եվ Հսկայի սիրտը փափկեց, երբ դուրս նայեց:

- Ի՜նչ եսասերն եմ եղել,– ասաց նա։– Այժմ ես գիտեմ, թե ինչու գարունը չէր գալիս այստեղ:

Հիմա խեղճ մանկիկին ծառը կբարձրացնեմ, իսկ հետո կքանդեմ պատնեշը, և իմ այգում

հավիտյանս հավիտենից կխաղան երեխաները։

Նա իսկապես անկեղծորեն զղջաց արածի համար։

So he went downstairs and opened the front door very softly, and went out into the

garden. But when the children saw him they were so frightened that they all ran

away and the garden became Winter again. Only the little boy did not run. His eyes

were so full of tears that he did not see the Giant coming. And the Giant stood

behind him and took him gently in his hand, and put him up into the tree.

Ապա իջավ սանդուղքներով, զգուշորեն բացեց դուռը և

այգի մտավ։ Բայց հենց որ երեխաները նրան տեսան,

վախեցած փախան, և այգում նորից ձմեռ սկսվեց։ Միայն

փոքրիկ տղան չփախավ: Նրա աչքերը լի էին արցունքներով, և

նա չտեսավ մոտեցող Հսկային: Հսկան կանգնեց նրա ետևում, զգույշ գրկեց նրան և ծառի վրա բարձրացրեց:

And the tree blossomed at once, and the birds came and sang on it, and the little boy stretched out his two arms

and hugged the Giant’s neck, and kissed him. And the other children, when they saw that the Giant was not wicked any

longer, ran back, and with them came the Spring. ‘It is your garden now, little children,’ said the Giant, and he took a great

axe and knocked down the wall. And when the people were going to market at twelve o’clock they saw the Giant playing

with the children in the most beautiful garden they had ever seen.

Ծառն անմիջպես փթթեց, թռչունները թռան-եկան ու սկսեց երգել ծառի վրա, իսկ փոքրիկ տղան

պարզեց ձեռքերը, գրկեց Հսկայի պարանոցն ու համբուրեց նրան։ Երբ մյուս երեխաները տեսան,

որ Հսկան այլևս չար չէ, վազելով վերադարձան, իսկ նրանց հետ եկավ նաև գարունը։

- Հիմա սա ձե՛ր այգին է, երեխանե՛ր,– ասաց Հսկան և, վերցնելով մի մեծ կացին, քանդեց

պատնեշը։

Երբ կեսօրին մարդիկ շուկա էին գնում, տեսան Հսկային երեխաների հետ խաղալիս մի գեղեցիկ

այգում, որի նմանը կյանքում չէին տեսել։

All day long they played, and in the evening they came to the Giant to wish him good-bye.

”But where is your little friend?” he said: ”the boy I put into the tree.”

‘We don’t know,’ answered the children; ‘he went away.’

”Tell him to come here tomorrow,’ said the Giant. But the children said that they did not

know where he lived, and had never seen him before; and the Giant felt very sad.

Every afternoon, when school was over, the children came and played with the Giant. But the little boy whom the Giant

loved, never came again. The Giant was very kind to all the children, but he missed his first little friend, and often spoke

of him. ‘How I would like to see him!’ he used to say.

Ամբողջ օրը նրանք խաղացին , իսկ երեկոյան եկան Հսկայի մոտ`

ցտեսություն ասելու:

-Իսկ որտե՞ղ է ձեր փոքրիկ ընկերը,- ասաց նա, - այն տղան, ում ես ծառին նստեցրի:

-Մենք չգիտենք-, պատասխանեցին երեխաները, -նա հեռացավ:

-Ասացե’ք նրան , որ գա այստեղ վաղը,- ասեց հսկան: Բայց երեխաներն ասացին, որ իրենք չգիտեն , թե որտեղ էր նա ապրում և երբեք չէին տեսել նրան նախկինում: Հսկան շատ տխրեց:

Ամեն կեսօր, երբ դպրոցի դասերն ավարտվում էին, երխաները գալիս էին և խաղում Հսկայի հետ: Բայց փոքրիկ տղան, ում Հսկան սիրել էր, այլևս չեկավ: Հսկան շատ բարի էր բոլոր երեխաների նկատմամբ, բայց նա կարոտում էր իր առաջին փոքրիկ ընկերոջը և հաճախ էր խոսում նրա մասին: “Որքան կուզենայի տեսնել նրան…”-, ասում էր նա անընդհատ:

Years went over, and the Giant grew very old and feeble. He could not play with the children any more, so he sat in a huge

armchair, and watched the children at their games, and admired his garden. ‘I have many beautiful flowers,’ he said; ‘but the

children are the most beautiful flowers of all.’

He did not hate the Winter now, because he knew that it the Spring was only asleep, and that the flowers were resting.

Տարիներն անցնում էին. Հսկան շատ էր ծերացել և տկարացել: Նա չէր կարողանում այլևս խաղալ երեխաների հետ, սակայն նստում էր մեծ բազկաթոռին, դիտում էր երեխաների խաղը և հիանում իր պարտեզով: -Ես ունեմ շատ գեղեցիկ ծաղիկներ-, ասում էր նա, - բայց ամենից գեղեցիկ ծաղիկները երեխաներն են:

Նա հիմա չէր ատում ձմեռը, որովհետև գիտեր, որ գարունն ընդամենը քնած էր, իսկ ծաղիկները հանգստանում էին:

One winter morning he looked out of his window as and suddenly he rubbed his eyes in wonder, and looked and

looked. It certainly was a marvelous sight. In the farthest corner of the garden was a tree covered with lovely white

blossoms. Its branches were all golden, and the fruits were silver, and under it stood the little boy.

The Giant ran downstairs in great joy, and went into the garden. When he came close the child his face grew red

with anger, and he said, ”Who dared to wound thee?” On the palms of the child’s hands were the prints of two nails, and

the prints of two nails were on the little feet.

Մի ձմեռային առավոտ նա դուրս նայեց պատուհանից և հանկարծ զարմանքից տրորեց իր աչքերը. նա նայում էր ու նայում: Դա անշուշտ մի սքանչելի տեսարան էր. պարտեզի ամենահեռու անկյունում մի ծառ էր`

ծածկված գեղեցիկ սպիտակ բողբոջներով: Նրա ճյուղերը ամբողջությամբ

ոսկեգույն էին, իսկ մրգերը արծաթյա, իսկ դրա տակ կանգնած էր փոքրիկ տղան:

Հսկան մեծ ոգևորությամբ վազեց ներքև և մտավ պարտեզ: Երբ նա մոտեցավ երեխային, նրա դեմքը բարկությունից կարմրեց ,և նա ասաց.

- Ո՞վ է համարձակել այսպես վիրավորել քեզ: Երեխայի ձեռքի ափերի մեջ երկու մեխերի հետքեր կային, և երկու մեխերի հետքեր` փոքրիկ ոտքերի վրա:

”Who dared to wound thee?” cried the Giant; ”tell me, and I shall take my big sword and slay him.”

”Nay!” answered the child; ”but these are the wounds of Love.”

”Who art thou?” said the Giant, and a strange awe fell on him, and he knelt before the little child.

-Ո՞վ է համարձակվել քեզ վիրավորել,-գոռաց Հսկան,-ասա‘ ինձ ,և ես կհանեմ իմ մեծ սուրը և կսպանեմ նրան: -Ո’չ,-պատասխանեց երեխան,-սրանք Սիրո վերքերն են: -Ո՞վ ես դու,-ասաց Հսկան, և մի տարօրինակ վախ համակեց նրան, և նա ծնկի եկավ տղայի առջև:

And the child smiled on the Giant, and said to him, ”You let me play once in your garden, to-day you shall

come with me to my garden, which is Paradise.”

And when the children ran in that afternoon, they found the Giant under the tree. He was dead but all

covered with white blossoms.

Տղան ժպտաց Հսկային և ասաց. -Դու մի անգամ թույլ տվեցիր ինձ խաղալ քո այգում, իսկ այսօր դու կգաս ինձ հետ իմ այգի, որը կոչվում է Դրախտ: Այդ օրը, երբ երեխաները եկան պարտեզ, նրանք գտան հսկային ծառի տակ: Նա մահացել էր , սակայն նրա մարմինն ամբողջովին ծածկված էր սպիտակ ծաղիկներով:

Օսկար Ուայլդ «Եսասեր հսկան»

Մշակումը` Լալա Մանուկյան

Թարգմանությունը` Լիլիթ Հովհաննիսյան

Մարատ Մկրտչյան

Սարգիս Մարգարյան

Մանե Համբարձումյան

«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիր Հիմնական

դպրոցԵրևան 2014թ.