7/26/2019 The Masses (Οι Μάζες) - Περιοδικό

http://slidepdf.com/reader/full/the-masses- 1/7

1

The Masses ( Οι Μάζες  ) - περιοδικό 

To The Masses  ήταν  ένα  ζωντανά  καινοτόμο περιοδικό

σοσιαλιστικής πολιτικής, που εκδιδόταν κάθε μήνα από το

1911 μέχρι το 1917, όταν ομοσπονδιακοί εισαγγελείς 

απήγγειλαν  κατηγορίες κατά των συντακτών  του  ότι συνωμοτούσαν  για να εμποδίσουν την επιστράτευση. Το

διαδέχθηκε το The Liberator   και αργότερα  το The New

Masses.  Δημοσίευσε δημοσιογραφικές ανταποκρίσεις

(ρεπορτάζ), μυθιστοριογραφία, ποίηση και Τέχνη από

τους κορυφαίους προοδευτικούς της εποχής όπως ο  Μαξ

 Ήστμαν, ο Τζον Ριντ, η Ντόροθι Ντέι και ο Φλόιντ Ντελ. 

Ιστορικό 

Ο Πιέτ Βλαγκ, ένας εκκεντρικός σοσιαλιστής μετανάστης

από την Ολλανδία, ίδρυσε το περιοδικό το 1911. Το

όνειρο του Βλαγκ για ένα περιοδικό που να διευθύνεταισυνεργατικά ποτέ δεν λειτούργησε καλά, και μετά από

λίγες εκδόσεις έφυγε για Φλόριντα. Το όραμά του για ένα

εικονογραφημένο  μηνιαίο  σοσιαλιστικό  περιοδικό  είχε,

ωστόσο, προσελκύσει έναν κύκλο νεαρών ακτιβιστών στο

Γκρίνουιτς Βίλατζ προς το The Masses περιλαμβανομένων εικαστικών καλλιτεχνών από το τη Σχολή

 Άσκαν,  όπως ο Τζον Φρεντς Σλόαν. Αυτοί οι καλλιτέχνες και συγγραφείς του Γκρίνουιτς Βίλατζ

ζήτησαν από έναν δικό τους, τον Μαξ Ήστμαν  (ο οποίος τότε σπούδαζε για την απόκτηση

διδακτορικού (ντοκτορά) υπό τον καθηγητή Τζον Ντιούι στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια), να διευθύνει

το περιοδικό τους. Ο Τζον Σλόαν,  ο Αρτ Γιάνγκ,  ο Λούις Αντερμάγιερ  και η  Ίνεζ  Χέινς  Γκίλμουρ 

(ανάμεσα σε άλλους) έστειλαν μια σύντομη επιστολή στον Ήστμαν τον Αύγουστο του 1912:

“Επελέγης για διευθυντής στο The Masses. Χωρίς πληρωμή”.1 Στο πρώτο φύλλο ο Ήστμαν έγραψε τοπαρακάτω μανιφέστο:

 Ένα Ελεύθερο Περιοδικό – Το περιοδικό αυτό ανήκει και εκδίδεται συνεργατικά από τους συντάκτες 

του. Δεν πληρώνει μερίσματα, και κανείς δεν προσπαθεί να βγάλει χρήματα από αυτό. Επαναστατικό

και όχι μεταρρυθμιστικό περιοδικό. περιοδικό με αίσθηση του χιούμορ και κανένα σεβασμό για τους

αξιοσέβαστους.  ειλικρινές, αυθάδες, θρασύ, που ψάχνει τις πραγματικές αιτίες

.  περιοδικό που

ελέγχει την ακαμψία και το δόγμα, όπου κι αν βρίσκεται. δημοσιεύει ό,τι είναι πολύ απροστάτευτο ή

αληθινό για το Τύπο που βγάζει λεφτά. περιοδικό του οποίου η τελική επιλογή είναι να κάνει ό,τι το

ευχαριστεί και δεν συμβιβάζεται με κανέναν, ούτε καν με τους αναγνώστες του   –  Υπάρχει πεδίο

δράσης γι’ αυτή την έκδοση στην Αμερική. Βοηθήστε μας να το βρούμε. 

Το The Masses καθοριζόταν σε κάποιο βαθμό από τη σχέση του με την καλλιτεχνική κουλτούρα της

Νέας Υόρκης. “Η γέννηση του The Masses”, έγραψε αργότερα ο Ήστμαν, “συνέπεσε με την γέννηση

του “Γκρίνουιτς Βίλατζ”  ως αυτό-συνειδητής οντότητας, μια Αμερικάνικη Βοημία ή ένα τσιγγάνικα

σκεπτόμενο Καρτιέ Λατέν,  οι σχέσεις του, όμως, με αυτή την οντότητα δεν ήταν απλές” .2  Το The

Masses  ήταν πολύ ταυτισμένο  με ένα συγκεκριμένο μητροπολιτικό περιβάλλον, σε αντίθεση με

κάποια άλλα ανταγωνιστικά περιοδικά (όπως το  Appeal to Reason  ( Έκκληση στη Λογική), μια

μολυσμένη από τον λαϊκισμό εβδομαδιαία έκδοση με 500.000 κυκλοφορία, που έβγαινε στο Τζιράντ

του Κάνσας).

Το περιοδικό σμίλεψε μια μοναδική θέση για τον εαυτό του στην κουλτούρα του Τύπου της

Αμερικανικής Αριστεράς. Ήταν περισσότερο ανοικτό στις μεταρρυθμίσεις της Προοδευτικής Εποχής, όπως η ψήφος των γυναικών, παρά το αναρχικό Mother Earth (Μητέρα Γη) της  Έμμα Γκόλντμαν. Την

Τεύχος Ιουνίου 1914 του The Masses. ΗΕικονογράφηση του εξώφυλλου έγινε από

τον Τζον Φρέντς Σλόαν και αφορά την

Σφαγή του Λάντλοου. 

7/26/2019 The Masses (Οι Μάζες) - Περιοδικό

http://slidepdf.com/reader/full/the-masses- 2/7

2

 ίδια ώρα επέκρινε έντονα τις πιο συμβατικές αριστερές εκδόσεις,

όπως το The New Republic, για ελλιπή ριζοσπαστισμό.3 

Αφού ο Ήστμαν ανέλαβε την ηγεσία, και ιδιαίτερα μετά τον

Αύγουστο του 1914, οι καταγγελίες του περιοδικού για τον πόλεμο

ήταν συχνές και έντονες. Στο φύλλο του Σεπτεμβρίου 1914 από την

στήλη του “Γνώση κι Επανάσταση”, ο Ήστμαν πρόβλεψε: “Μάλλον

κανείς στην πραγματικότητα δεν θα είναι νικητής αυτού του

τζογαδόρικου πολέμου  –  επειδή μας επιτρέπεται  κι εμείς εξ ίσου

καλά να τον λέμε πόλεμο του τζογαδόρου. Μόνο έτσι μπορούμε να

δείξουμε τις  βαθύτερες  εμπορικές αιτίες  του, τη ματαιότητά του,

και ακόμη το μέχρι τώρα υψηλό πνεύμα στο οποίο διεξάγεται”.4 

Η Δίκη 

Μετά την ψήφιση του  Νόμου για την Κατασκοπεία  (Pub. L. 65-24,

40 Stat. 217, ψηφίστηκε  15 Ιουνίου  1917), το  The Masses 

προσπάθησε να συμμορφωθεί με τους νέους κανονισμούς, ώστε να

παραμείνει επιλέξιμο για αποστολή από την Ταχυδρομική

Υπηρεσία των ΗΠΑ. Ο διευθυντής της επιχείρησης Μέριλ Ρότζερς “έκανε προσπάθειες να είναι

σύμφωνος ζητώντας την συμβουλή  του γραφείου  του Τζορτζ Γκριλ,  Προέδρου της Επιτροπής του

Δημόσιου Ταχυδρομείου, ο οποίος  ακόμη αρνούνταν την χρησιμοποίηση  των ταχυδρομείων”.5 

Θέτοντας σε αμφισβήτηση  το περιοριστικό ένταλμα  του  ταχυδρομείου, το The Masses  είχε μια

σύντομη επιτυχία στο να ανατρέψει την απαγόρευση. ωστόσο, αφού στράφηκε το ενδιαφέρον του

κοινού στο θέμα, η κυβέρνηση προσδιόρισε επίσημα το “προδοτικό υλικό”   στο φύλλο του

Αυγούστου 1917 και, λίγο μετά, απηύθυνε κατηγορίες κατά των Μαξ Ήστμαν, Φλόιντ Ντελ, Τζον Ριντ, 

Ζοσεφίν Μπελ, Χ. Τζ. Γκλίντενκαμπ, Αρτ Γιάνγκ και Μέριλ Ρότζερς. Κατηγορούμενοι ότι επιδιώκουν

“παράνομα και εκ προθέσεως… να εμποδίσουν την στρατολόγηση και την κατάταξη στο στρατό  των

Ηνωμένων Πολιτειών”, ο Ήστμαν και οι “συνωμότες”  του αντιμετώπισαν πρόστιμα μέχρι και $10.000και είκοσι χρόνια φυλακή.

6 

Η πρώτη Δίκη 

Η δίκη άρχισε στις 15 Απριλίου 1918, και παρά την επίθεση με φθοροποιά  συναισθήματα, οι

κατηγορούμενοι δεν ήταν πολύ ανήσυχοι. Η ομάδα του The Masses, έχοντας επίγνωση των

εισαγγελικών τεχνασμάτων, έπαιξαν μια ληθαργική παράσταση παράλογου χιούμορ. “Συμβάλλοντας

στην καρναβαλική ατμόσφαιρα της  πρώτης  ημέρας  της δίκης, όταν  μια μπάντα ήταν ακριβώς έξω

από το παράθυρο της αίθουσας του δικαστηρίου παίζοντας πατριωτικές μελωδίες σε μια εκστρατεία

πώλησης Ομολόγων Ελευθερίας και διατάρασσε την επισημότητα μέσα στην ίδια την αίθουσα. Κάθε

φορά που η μπάντα έπαιζε το “Διακοσμημένο με Αστέρια Λάβαρο” (=αστερόεσσα) ο Μέριλ Ρότζερς

τιναζόταν στον κύριο χώρο της αίθουσας και χαιρετούσε τη σημαία. Μόνο μετά την τέταρτη φοράπου η μπάντα έπαιξε τη μελωδία και μόνο αφού ο δικαστής του το ζήτησε, ο Ρότζερς άφησε τελικά

κατά μέρος τον χαιρετισμό”.7 Τελικά, μόνο πέντε από τους επτά κατηγορούμενους εμφανίστηκαν για

την δίκη  – ο Ριντ ήταν ακόμη στη Ρωσία και ο Χ. Τζ. Γκλίντενκαμπ ήταν άγνωστης διαμονής, παρά το

γεγονός ότι εφημολογείτο ότι είναι οπουδήποτε από τη Νότιο Αμερική ως το Αϊντάχο. Ο Λούις

Αντερμάγιερ σχολίασε: “Καθώς η δίκη συνεχιζόταν, γινόταν φανερό ότι το κατηγορητήριο ήταν ένα

νομικό πρόσχημα  και ότι αυτό που πραγματικά δικαζόταν ήταν το ζήτημα της ελευθερίας του

Τύπου”.8 

Πριν να αποσυρθούν οι ένορκοι για να συσκεφθούν, ο Δικαστής Λέρντ Χαντ άλλαξε τις κατηγορίες

κατά των κατηγορουμένων και προσπάθησε να προλογίσει τους ενόρκους για τα συνταγματικά τους

καθήκοντα. Ο Χαντ απόρριψε όλες τις κατηγορίες κατά της Ζοσεφίν Μπελ, και απέρριψε το

 πρώτο

 

κεφάλαιο της κατηγορίας  –  “συνωμοσία για την πρόκληση εξέγερσης και άρνησης  καθήκοντος”  – 

"Σωματικά έτοιμος", ένα σχέδιο

του Χένρι Γκλίντενκαμπ, που

δημοσιεύθηκε στο περιοδικό το

1917, και αναφέρθηκε στο

κατηγορητήριο. 

7/26/2019 The Masses (Οι Μάζες) - Περιοδικό

http://slidepdf.com/reader/full/the-masses- 3/7

3

κατά των υπολοίπων κατηγορουμένων. Πριν αποσυρθούν οι ένορκοι, ο Δικαστής Χαντ δήλωσε: “Δεν

χρειάζεται να σας υπενθυμίσω ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να έχει τέτοιες οικονομικές,

φιλοσοφικές ή θρησκευτικές απόψεις όπως του φαίνεται καλύτερα, είτε είναι σοσιαλιστικές, είτε

αναρχικές ή αθεϊστικές”.9  Αφού συσκέφθηκαν από το απόγευμα της Πέμπτης ως το Σάββατο, οι

ένορκοι επέστρεψαν με δυο αποφάσεις. Πρώτον, οι ένορκοι δεν μπόρεσαν να καταλήξουν σε

ομόφωνη απόφαση. Δεύτερον, και ίσως πιο σημαντικό, οι ένορκοι που ήθελαν να καταδικάσουντους κατηγορουμένους, κατέκριναν έναν ένορκο ότι δεν μπορούσε να συμφωνήσει με την γνώμη της

πλειοψηφίας, καθώς ήταν κι αυτός σοσιαλιστής και, κατά συνέπεια, αντι-Αμερικάνος. Όχι μόνο οι

άλλοι έντεκα ένορκοι ζήτησαν ο εισαγγελέας να ασκήσει δίωξη κατά του μοναχικού ενόρκου, αλλά

κινήθηκαν να σύρουν τον υποστηρικτή των σοσιαλιστών έξω στο δρόμο και να τον λιντσάρουν. Ο

Δικαστής Χαντ, με δεδομένη την οχλαγωγία, κήρυξε κακοδικία.

Η Δεύτερη Δίκη 

Τον Σεπτέμβριο του 1918, το The Masses δικαζόταν και πάλι, αυτή τη φορά παρόντος του Τζον Ριντ (ο

οποίος επέστρεψε λαθραία στις Ηνωμένες Πολιτείες για να παραστεί   στη δίκη). Εκτός από τους

νέους συνηγόρους υπεράσπισης, οι διαδικασίες παρέμειναν πολύ παρόμοιες με της πρώτης δίκης. 

Περατώνοντας  τα τελικά του επιχειρήματα, ο Εισαγγελέας Μπαρνς επικαλέστηκε την εικόνα ενός

νεκρού στρατιώτη στη Γαλλία, λέγοντας: “Είναι νεκρός, και πέθανε για σένα και για μένα. Πέθανε για

τον Μαξ Ήστμαν. Πέθανε για τον Τζον Ριντ. Πέθανε για τον Μέριλ Ρότζερς. Η φωνή του δεν είναι

παρά μια από τις χιλιάδες σιωπηλές φωνές που απαιτούν αυτοί οι άνθρωποι να τιμωρηθούν”. Ο Αρτ

Γιάνγκ, ο οποίος κοιμόταν στις περισσότερες συνεδριάσεις του δικαστηρίου, ξύπνησε στο τέλος του

επιχειρήματος του Μπαρνς, ψιθυρίζοντας δυνατά, “Τι; Δεν πέθανε για μένα;” Ο Τζον Ριντ, καθήμενος

δίπλα στον Γιανγκ απάντησε “Χαμογέλα Αρτ, για σένα πέθανε ο Ιησούς” .10

  Όπως και στην πρώτη

δίκη, οι ένορκοι επέστρεψαν χωρίς να έχουν καταλήξει σε ομόφωνη απόφαση (αν και χωρίς απειλές

βίας).

Αφού σταμάτησε το The Masses, ο Ήστμαν και άλλοι που έγραφαν σ’ αυτό,  ήταν απρόθυμοι να

αφήσουν το πνεύμα του να χαθεί μαζί του. Τον Μάρτιο του 1918, το  νέο τους μηνιαίο περιοδικό 

υιοθέτησε το όνομα του περιοδικού του Ουίλιαμ Λόιντ Γκάρισον, του πασίγνωστου The Liberator  (Ο

 Απελευθερωτής).

Το The Masses  συνέχισε να χρησιμεύει σαν παράδειγμα για τους Αριστερούς για καιρό αφού

απαγορεύτηκε. “Το μόνο περιοδικό που γνωρίζω να έχει κάποια ομοιότητα με το (περιοδικό του

Ντουάιτ Μακντόναλντ)  Politics  (Πολιτική) και να εκτελεί μια παρόμοια λειτουργία τριάντα χρόνια

πριν”, υποστήριξε η Χάνα Άρεντ το 1968, ήταν “το παλιό Masses (1911-1917)”.11

 

Πολιτική 

Οι εργατικοί αγώνες 

Το περιοδικό έγραφε για τους περισσότερους από τις μεγάλους εργατικούς αγώνες της εποχής του:

από την απεργία του Πέιντ Κρικ-Κάμπιν το 1912 στη Δυτική Βιρτζίνια ως την Απεργία του Μεταξιού

στο Πάτερσον το 1913 και την σφαγή του Λάντλοου στο Κολοράντο. Συμφωνούσε σε πολλά με τον

Μπιγκ Μπιλ Χέιγουντ  και τους Βιομηχανικούς Εργάτες του Κόσμου,  τις πολιτικές καμπάνιες του

Γιουτζίν Β. Ντεμπς, και μια ποικιλία άλλων σοσιαλιστικών και αναρχικών στοιχείων. Το The Masses 

παρακολούθησε με αγανάκτηση και τα όσα ακολούθησαν την τοποθέτηση βόμβας στους Los Angeles

Times. 

Δικαιώματα της γυναίκας και η ισότητα των φύλων 

Το περιοδικό υποστήριζε σθεναρά τον έλεγχο των γεννήσεων (στηρίζοντας ακτιβιστές όπως η

Μάργκαρετ Σάνγκερ) και την ψήφο των γυναικών. Αρκετοί  από τους συνεργάτες του στο Γκρίνουιτς

Βίλατζ, όπως ο Ριντ και ο Ντελ, ασκούσαν οι ίδιοι τον ελεύθερο έρωτα και τον προωθούσαν (μερικές

φορές με συγκεκαλυμμένους τρόπους) στα κομμάτια τους. Η στήριξη σε αυτές τις κοινωνικές

μεταρρυθμίσεις ήταν μερικές φορές αμφιλεγόμενη μέσα στους Μαρξιστικούς κύκλους εκείνη την

7/26/2019 The Masses (Οι Μάζες) - Περιοδικό

http://slidepdf.com/reader/full/the-masses- 4/7

4

εποχή.  κάποιοι υποστήριζαν ότι ήταν περισπασμοί από

έναν πιο σωστό πολιτικό στόχο, την ταξική επανάσταση. Η

 Έμμα Γκόλντμαν  αναφώνησε κάποτε: “Είναι μάλλον

απογοητευτικό να βλέπεις το The Masses  να αφιερώνει

ένα ολόκληρο φύλλο στο “Ψήφος στις Γυναίκες”. Ίσως το

Mother Earth  να είναι το μόνο με κάποια πίστη στις

γυναίκες […] ότι δηλ. οι γυναίκες είναι ικανές και έτοιμες

να παλαίψουν για ελευθερία και επανάσταση”.12

 

Εικονογραφήσεις 

Μολονότι  η γέννηση του περιοδικού συνέπεσε με την

έκρηξη του μοντερνισμού, και ο συνεργάτης του  Άρθουρ

Μπ. Ντέιβις  ήταν  ο διοργανωτής  του Armony Show,  το

The Masses  δημοσίευε  ως επί το πλείστον  ρεαλιστική 

τέχνη, που αργότερα θα κατατασσόταν στη σχολή Άσκαν. 

Ο Αρτ Γιάνγκ,  ο οποίος ήταν στην συντακτική επιτροπή

καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του περιοδικού, πιστώνεται

με την χρησιμοποίηση για πρώτη φορά του όρου “ash can

art” (Τέχνη του σκουπιδοτενεκέ) το 1916. Αυτοί οι

καλλιτέχνες προσπαθούσαν να καταγράψουν την

πραγματική ζωή και να δημιουργήσουν ειλικρινείς 

εικόνες, και συχνά θα χρησιμοποιούσαν την τεχνική  του κραγιόν για να το κάνουν. Αυτή η τεχνική

είχε αποτέλεσμα “να αιχμαλωτίζουν το συναίσθημα με ένα γρήγορο σκίτσο που γινόταν επί τόπου

και επέτρεπε την άμεση, αδιαμεσολάβητη αντίδραση σε αυτό που είδαν”13

 και βρίσκεται συνήθως

στις σελίδες του The Masses από το 1912 ως το 1916. Αυτό το είδος εικονογράφησης έγινε λιγότερο

συχνό μετά την απεργία των καλλιτεχνών το 1916, η οποία έληξε με πολλούς καλλιτέχνες να

εγκαταλείπουν το περιοδικό. Η απεργία εκδηλώθηκε όταν ο Μαξ Ήστμαν άρχισε να διεκδικεί

περισσότερη επιρροή για το τι δημοσιευόταν και άρχισε να στέλνει στο τυπογραφείο υλικό χωρίς

πρώτα να υποβληθεί στην συντακτική επιτροπή για ψήφιση. Αν και η πλειοψηφία της συντακτικής

επιτροπής υποστήριζε τον Ήστμαν, κάποιοι από το προσωπικό αμφισβητούσαν “αυτό που είδαν σαν

προσπάθειες του Ήστμαν να μετατρέψει το The Masses  σε «ενός ανδρός περιοδικό στη θέση ενός

συνεργατικού φύλλου»”.14

  Ένα από τα βασικά θέματα που οι καλλιτέχνες έστρεψαν την προσοχή

τους στη διάρκεια της απεργίας ήταν ότι ο Ήστμαν και ο Φλόιντ Ντελ  έβαζαν σε πολλές

εικονογραφήσεις λεζάντες χωρίς έγκριση ή γνώση των καλλιτεχνών. Αυτό εξόργισε ιδιαίτερα τον Τζον

Σλόαν, ο οποίος είδε το περιοδικό να απομακρύνεται από τον αρχικό του σκοπό και δήλωσε “Το The

Masses δεν είναι πια η συνισταμένη ιδεών και τέχνης ενός αριθμού προσωπικοτήτων. Το The Masses 

κάνει «πολιτική»”.15

 Μη συμφωνώντας με την ιδέα αυτής της πολιτικής, η οποία γινόταν όλο και πιο

επικίνδυνη  με την κλιμάκωση του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου,  ο Σλόαν και άλλοι καλλιτέχνες(περιλαμβανομένων των  Μωρίς Μπέκερ,  Άλις Μπιτς Γουίντερ και Τσαρλς Γουίντερ) παραιτήθηκαν

από το περιοδικό το 1916.

Τα τελευταία χρόνια της έκδοσής του, το περιοδικό αγκάλιασε περισσότερο την μοντέρνα

(σύγχρονη) τέχνη απ’ ό,τι πριν, αν και ποτέ δεν απέρριψε τις ρεαλιστικές εικονογραφήσεις τελείως.

Πολλά εξώφυλλα το 1916 και το 1917 επιβεβαιώνουν αυτή τη στροφή. Αντί να παρουσιάζουν σχέδια

με κραγιόν ρεαλιστικών σκηνών  με ήπια κοινωνική σάτιρα, παρουσίαζαν κορίτσια-μοντέλα

εξωφύλλων (cover girls), συχνά ντυμένα με μοντέρνο ντύσιμο εκφράζοντας ένα σύγχρονο ύφος.16

 

Εκτός από την ρεαλιστική και την σύγχρονη καλλιτεχνική δουλειά, το περιοδικό ήταν επίσης γνωστό

για τις πολλές πολιτικές γελοιογραφίες του. Ο Αρτ Γιάνγκ είναι ίσως ο πιο διάσημος γι’ αυτές. αλλά κι

άλλοι καλλιτέχνες, όπως ο Ρόμπερτ Μάινορ, συνέβαλαν επίσης σε αυτή την πλευρά του περιοδικού.

Οι γελοιογραφίες, ιδιαίτερα εκείνες του Γιανγκ και του Μάινορ, ήταν κατά καιρούς αρκετά

Σατυρική άποψη του Τζον Φρεντς Σλόαν 

για το Armony Show, με λεζάντα "Μια

ανεπαίσθητη επίθεση άνοιας που

προκλήθηκε από την εκτενή μελέτη των

πολυσυζητημένων κυβιστικών εικόνων

στην Διεθνή Έκθεση της Νέας Υόρκης". 

7/26/2019 The Masses (Οι Μάζες) - Περιοδικό

http://slidepdf.com/reader/full/the-masses- 5/7

5

αμφιλεγόμενες και, αφού οι Ηνωμένες Πολιτείες εισήλθαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, θεωρήθηκαν

προδοτικές για τα αντιπολεμικά αισθήματά τους.

Οι εικονογραφήσεις που δημοσιεύονταν συχνά άνοιγαν δρόμο στην σοσιαλιστική ατζέντα για την

οποία ήταν γνωστό το The Masses. Τα σχέδια του Τζον Σλόαν για την εργατική τάξη και τους

μετανάστες, για παράδειγμα, υπερασπίζονταν τα εργατικά δικαιώματα.  το έργο της  Άλις Μπιτς

Γουίντερ ήταν γνωστό ότι έδινε έμφαση στην μητρότητα και την κατάσταση των εργαζομένων

παιδιών. και οι σκηνές από τη ζωή της πόλης του Μωρίς Μπέκερ σατίριζαν τον σπάταλο τρόπο ζωής

της ανώτερης τάξης. Ενώ πολλές από τις εικονογραφήσεις στο The Masses  είχαν πολιτική ή

κοινωνική έμφαση, ο Μαξ Ήστμαν συχνά δημοσίευε τέχνη για την αισθητική αξία της, και ήθελε το

περιοδικό να είναι μια έκδοση, η οποία να συνδυάζει τις επαναστατικές ιδέες με την λογοτεχνία και

την τέχνη, προς όφελός του.

Λογοτεχνία και κριτική 

Ο Αμερικάνικος ρεαλισμός  ήταν ένα ζωτικό, πρωτοποριακό ρεύμα στο γράψιμο της εποχής, και

πολλές  κορυφαίες προσωπικότητες  ήταν πρόθυμες  να προσφέρουν  έργο στο περιοδικό χωρίς

αμοιβή. Το όνομα που συνδέεται περισσότερο με το περιοδικό είναι του Σέργουντ Άντερσον.  Ο

 Άντερσον “ανακαλύφθηκε” από τον συντάκτη μυθιστοριογραφίας του The Masses, Φλόιντ Ντελ, και

τα κομμάτια του εκεί  αποτέλεσαν την βάση  της ομάδας  διηγημάτων  του, Γουάινσμπεργκ Οχάιο 

(ιστορίες για την ζωή σε μια μικρή πόλη του Οχάιο). Στο τεύχος του Νοεμβρίου 1916 του The Masses,

ο Ντελ περιέγραψε την έκπληξή του χρόνια πριν ενώ διάβαζε το χειρόγραφο του Άντερσον, που είχε

πέσει στα χέρια του: “εκεί ο Σέργουντ Άντερσον έγραφε σαν –  δε είχα άλλη έκφραση να το

διατυπώσω   –  σαν μεγάλος μυθιστοριογράφος”.17

  Τον Άντερσον θα τον ανέφερε  αργότερα η

συντροφιά του Partisan Review  σαν ένα από τα πρώτα ντόπια ταλέντα.

Η κριτική του περιοδικού, που επιμελούνταν ο Φλόιντ Ντελ, είχε αυθάδικα τιτλοφορηθεί

(τουλάχιστον για ένα διάστημα) “Βιβλία που Είναι Ενδιαφέροντα”. Τα διορατικά σχόλια του Ντελ

έδωσαν αναγνώριση σε πολλά από τα πιο σημαντικά βιβλία της εποχής:   Οικονομική Ερμηνεία του

Συντάγματος,  Ανθολογία του Σπουν Ρίβερ,  Διηγήματα του Θίοντορ Ντρέισερ,  Καρλ Γιούνγκ 

Ψυχολογία του Ασυνείδητου,  Γκ. Κ. Τσέστερτον  Έργα, Τζακ Λόντον  Απομνημονεύματα, και πολλές

άλλες σημαντικές δημιουργίες.

Διάσημοι συνεργάτες 

 

Sherwood Anderson 

  Cornelia Barns 

  George Bellows 

  Louise Bryant 

  Arthur B. Davies 

  Dorothy Day 

  Floyd Dell 

  Max Eastman 

  Wanda Gag 

  Jack London 

  Amy Lowell 

 

Mabel Dodge Luhan 

  Inez Milholland 

  Robert Minor 

  Pablo Picasso 

  John Reed 

  Boardman Robinson 

  Carl Sandburg 

 

John French Sloan  

Upton Sinclair 

7/26/2019 The Masses (Οι Μάζες) - Περιοδικό

http://slidepdf.com/reader/full/the-masses- 6/7

6

  Louis Untermeyer 

  Mary Heaton Vorse 

 

Art Young 

Για παραπέρα διάβασμα 

 

Fishbein, Leslie. Rebels in Bohemia: The Radicals of The Masses, 1911-1917 . Chapel Hill:

University of North Carolina Press, 1982.

  Maik, Thomas A. The Masses Magazine (1911-1917): Odyssey of an Era . New York: Garland,

1994.

  O'Neill, William. Echoes of Revolt: The Masses, 1911-1917. Chicago: Ivan Dee, 1966.

 

Watts, Theodore F. The Masses Index 1911-1917 . Easthampton, MA: Periodyssey, 2000.

  Zurier, Rebecca. Art for The Masses: A Radical Magazine and Its Graphics, 1911-

1917. Philadelphia: Temple University Press, 1988.

  The Masses | Vol. 1 (1911) | Vol. 2 (1912) | Vol. 3 (1913) | Vol. 4 (1914) | Vol. 5 (1915) | Vol.

6 (1916) | Vol. 7 (1917) |

Εξωτερικοί σύνδεσμοι 

 Archives 

  The Masses at the Marxists Internet Internet Archive. Copies provided by NYU but with a

different layout.

  The Masses at New York University Library: a cover-to-cover digital edition of all 79 issues,

from No. 1.1 (Jan 1911) through No. 10-1/2 (Nov/Dec 1917); includes a digital,

downloadable index of the magazine's contents and a homepage that displays together the

front covers of all 79 issues.

  The Masses at the Modernist Journals Project: a cover-to-cover digital edition of all 79 issues,

based on NYU's originals, that includes downloadable pdfs of each issue and a searchable

database of the magazine's contents.

 

The Masses Work Site at the Modernist Journals Project: a resource for exploring the MJP's

Masses detabase using quantitative analysis and visualization tools.

  Cover Illustrations Collection at Michigan State University 

  Complete volume/issue inventory of The Masses and U.S. libraries with original holdings 

  "The Radical Impulse" from the Library of Congress Exhibition "Life of the People" 

  Political Cartoons from the Masses, Marxists Internet Archive, www.marxists.org/

  Max Eastman Internet Archive, Marxists Internet Archive, www.marxists.org/

  John Reed Internet Archive, Marxists Internet Archive, www.marxists.org/

 Articles 

  "The Crayon Was Mightier Than the Sword" by David Oshinsky in the New York

Times (September 4, 1988).

 

The Masses article on Spartacus online encyclopedia. Retrieved on March 11, 2006.

Παραπομπές 

1 Max Eastman, Enjoyment of Living, New York: Harper & Brothers, 1948. 394.

2 Enjoyment of Living, 418.

3 The Masses, April 1916, 12.

4 The Masses, September 1914, 4.

5 Thomas Maik, "The Masses Magazine (1911-1917): Odyssey of an Era", New York: Garland, 1994.

6 "Socialists to Test The Espionage Act: Editors of Radical Publications Would Establish Their Right to

the Mails," New York Times 10 July 19177

 Thomas Maik, "The Masses Magazine (1911-1917): Odyssey of an Era", New York: Garland, 1994.8 Thomas Maik, "The Masses Magazine (1911-1917): Odyssey of an Era", New York: Garland, 1994.

7/26/2019 The Masses (Οι Μάζες) - Περιοδικό

http://slidepdf.com/reader/full/the-masses- 7/7

7

9  John Sayer, "Art and Politics, Dissent and Repression: The Masses Magazines versus the

Government, 1917-1918", American Journal of Legal History 32.1 (1988):42-78.10

 Thomas Maik, "The Masses Magazine (1911-1917): Odyssey of an Era", New York: Garland, 1994.11

 Hannah Arendt, “He’s All Dwight,” The New York Review of Book s, August 1, 1968.12

 Quoted in The Masses, January 1916, 20.13 Rebecca Zurier, Art for  The Masses: A Radical Magazine and Its Graphics, 1911-1917 , Philadelphia:

Temple University Press, 1988, 140.14

 Rebecca Zurier, Art for  The Masses: A Radical Magazine and Its Graphics, 1911-1917 , Philadelphia:

Temple University Press, 1988, 52.15

 Rebecca Zurier, Art for  The Masses: A Radical Magazine and Its Graphics, 1911-1917 , Philadelphia:

Temple University Press, 1988, 52.16

 Mark S. Morrisson, “Pluralism and Counterpublic Spheres: Race, Radicalaim, and the Masses” in  The

Public Face of Modernism: Little Magazines, Audiences, and Reception 1905-1920 (Madison:

University of Wisconsin Press, 2001), pp. 167-202.17

 The Masses, November 1916, 17.

Το παραπάνω κείμενο είναι μετάφραση του λήμματος The Masses της en.wikipedia.

Μετάφραση:  Αντώνης Αρβανίτης. 

Γράφτηκε: 9/6/2016.

Αναρτήθηκε: 10/6/2016. Scribd 

Τροποποιήθηκε: