oratoria

2
CICERÓN - FILÍPICA II Tu autem, omnium stultissime, non intellegis, si, id quod me arguis, voluisse interfici Caesarem crimen sit, etiam laetatum esse morte Caesaris crimen esse? Quid enim interest inter suasorem facti et probatorem? aut quid refert, utrum voluerim fieri an gaudeam factum? Ecquis est igitur exceptis iis, qui illum regnare gaudebant, qui illud aut fieri noluerit aut factum improbarit? Omnes ergo in culpa. Etenim omnes boni, quantum in ipsis fuit, Caesarem occiderunt; aliis consilium, aliis animus, aliis occasio defuit, voluntas nemini. Sed stuporem hominis vel dicam pecudis attendite. Sic enim dixit: 'Brutus, quem ego honoris causa nomino, cruentum pugionem tenens Ciceronem exclamavit; ex quo intellegi debet eum conscium fuisse. 'Ergo ego sceleratus appellor a te, quem tu suspicatum aliquid suspicaris; ille, qui stillantem prae se pugionem tulit, is a te honoris causa nominatur? Esto, sit in verbis tuis hic stupor; quanto in rebus sententiisque maior! Constitue hoc, consul, aliquando, Brutorum, C. Cassi, Cn. Domiti, C. Treboni, reliquorum quam velis esse causam; edormi crapulam, inquam, et exhala. An faces admovendae sunt, quae [te] excitent tantae causae indormientem? Numquamne intelleges statuendum tibi esse, utrum illi, qui istam rem gesserunt, homicidae sint an vindices libertatis? Y tú, el más estúpido de los mortales, ¿no conoces que si fuera un crimen, del cual me acusas, el desear la muerte de César, también lo sería haberse alegrado de ella? ¿Qué diferencia hay entre el que aconseja una acción y el que la aplaude? ¿No es igual que haya deseado su muerte o que me haya alegrado de ella? ¿Había alguien, fuera de ti y de los interesados en que César reinase, que no quisiera su muerte, o una vez hecha, la desaprobase? Luego todos fueron culpables, porque todos los buenos en cuanto estuvo de su parte mataron a César. Faltóles a unos los medios, el valor a otros, la ocasión a muchos; la voluntad, a ninguno. Pero notad la torpeza de este hombre, o mejor dicho, de este animal. Dijo lo siguiente: «Marco Bruto, a quien nombro con el honor que merece, teniendo en la mano el ensangrentado puñal, gritó: ¡Cicerón!, de donde debe deducirse que éste conocía la conjura.» De modo que me llamas criminal porque tú sospechas que yo sospechaba algo, y al que presentaba ante sí el puñal goteando sangre le nombras con el honor que le es debido. Pero si en tus palabras se encuentra esta estúpida contradicción, ¿cuánta mayor no la hay en tus determinaciones y en tus actos? Resuelve de una vez, puesto que eres cónsul, cómo quieres que se califique el hecho de los Brutos, C. Casio, Gn. Domicio, C. Trebonio y todos los demás. Duerme tu embriaguez y despierta al fin. ¿Será preciso aplicarte teas encendidas para que, en asunto tan importante, salgas de tu letargo? ¿No comprenderás nunca que debes decidir si los que mataron a César son homicidas o vengadores de la libertad? CICERÓN - CATILINARIA I Quo usque tandem abutere, Catilina, patientia nostra? quam diu etiam furor iste tuus nos eludet? quem ad finem sese effrenata iactabit audacia? Nihilne te nocturnum praesidium Palati, nihil urbis vigiliae, nihil timor populi, nihil concursus bonorum omnium, nihil hic munitissimus habendi senatus locus, nihil horum ora voltusque moverunt? Patere tua consilia non sentis, constrictam iam horum omnium scientia teneri coniurationem tuam non ¿Hasta cuándo has de abusar de nuestra paciencia, Catilina? ¿Cuándo nos veremos libres de tus sediciosos intentos? ¿A qué extremos sé arrojará tu desenfrenada audacia? ¿No te arredran ni la nocturna guardia del Palatino, ni la vigilancia en la ciudad, ni la alarma del pueblo, ni el acuerdo de todos los hombres honrados, ni este protegidísimo lugar donde el Senado se reúne1, ni las miradas y semblantes de todos los senadores? ¿No comprendes que tus designios están descubiertos? ¿No ves tu conjuración fracasada por conocerla ya

Upload: ovillana

Post on 13-Nov-2015

21 views

Category:

Documents


3 download

DESCRIPTION

Textos de Oratoria Latina

TRANSCRIPT

  • CICERN - FILPICA II Tu autem, omnium stultissime, non intellegis, si, id quod me arguis, voluisse interfici Caesarem crimen sit, etiam laetatum esse morte Caesaris crimen esse? Quid enim interest inter suasorem facti et probatorem? aut quid refert, utrum voluerim fieri an gaudeam factum? Ecquis est igitur exceptis iis, qui illum regnare gaudebant, qui illud aut fieri noluerit aut factum improbarit? Omnes ergo in culpa. Etenim omnes boni, quantum in ipsis fuit, Caesarem occiderunt; aliis consilium, aliis animus, aliis occasio defuit, voluntas nemini. Sed stuporem hominis vel dicam pecudis attendite. Sic enim dixit: 'Brutus, quem ego honoris causa nomino, cruentum pugionem tenens Ciceronem exclamavit; ex quo intellegi debet eum conscium fuisse. 'Ergo ego sceleratus appellor a te, quem tu suspicatum aliquid suspicaris; ille, qui stillantem prae se pugionem tulit, is a te honoris causa nominatur? Esto, sit in verbis tuis hic stupor; quanto in rebus sententiisque maior! Constitue hoc, consul, aliquando, Brutorum, C. Cassi, Cn. Domiti, C. Treboni, reliquorum quam velis esse causam; edormi crapulam, inquam, et exhala. An faces admovendae sunt, quae [te] excitent tantae causae indormientem? Numquamne intelleges statuendum tibi esse, utrum illi, qui istam rem gesserunt, homicidae sint an vindices libertatis?

    Y t, el ms estpido de los mortales, no conoces que si fuera un crimen, del cual me acusas, el desear la muerte de Csar, tambin lo sera haberse alegrado de ella? Qu diferencia hay entre el que aconseja una accin y el que la aplaude? No es igual que haya deseado su muerte o que me haya alegrado de ella? Haba alguien, fuera de ti y de los interesados en que Csar reinase, que no quisiera su muerte, o una vez hecha, la desaprobase? Luego todos fueron culpables, porque todos los buenos en cuanto estuvo de su parte mataron a Csar. Faltles a unos los medios, el valor a otros, la ocasin a muchos; la voluntad, a ninguno. Pero notad la torpeza de este hombre, o mejor dicho, de este animal. Dijo lo siguiente: Marco Bruto, a quien nombro con el honor que merece, teniendo en la mano el ensangrentado pual, grit: Cicern!, de donde debe deducirse que ste conoca la conjura. De modo que me llamas criminal porque t sospechas que yo sospechaba algo, y al que presentaba ante s el pual goteando sangre le nombras con el honor que le es debido. Pero si en tus palabras se encuentra esta estpida contradiccin, cunta mayor no la hay en tus determinaciones y en tus actos? Resuelve de una vez, puesto que eres cnsul, cmo quieres que se califique el hecho de los Brutos, C. Casio, Gn. Domicio, C. Trebonio y todos los dems. Duerme tu embriaguez y despierta al fin. Ser preciso aplicarte teas encendidas para que, en asunto tan importante, salgas de tu letargo? No comprenders nunca que debes decidir si los que mataron a Csar son homicidas o vengadores de la libertad?

    CICERN - CATILINARIA I Quo usque tandem abutere, Catilina, patientia nostra? quam diu etiam furor iste tuus nos eludet? quem ad finem sese effrenata iactabit audacia? Nihilne te nocturnum praesidium Palati, nihil urbis vigiliae, nihil timor populi, nihil concursus bonorum omnium, nihil hic munitissimus habendi senatus locus, nihil horum ora voltusque moverunt? Patere tua consilia non sentis, constrictam iam horum omnium scientia teneri coniurationem tuam non

    Hasta cundo has de abusar de nuestra paciencia, Catilina? Cundo nos veremos libres de tus sediciosos intentos? A qu extremos s arrojar tu desenfrenada audacia? No te arredran ni la nocturna guardia del Palatino, ni la vigilancia en la ciudad, ni la alarma del pueblo, ni el acuerdo de todos los hombres honrados, ni este protegidsimo lugar donde el Senado se rene1, ni las miradas y semblantes de todos los senadores? No comprendes que tus designios estn descubiertos? No ves tu conjuracin fracasada por conocerla ya

  • vides? Quid proxima, quid superiore nocte egeris, ubi fueris, quos convocaveris, quid consilii ceperis, quem nostrum ignorare arbitraris? O tempora, o mores! Senatus haec intellegit. Consul videt; hic tamen vivit. Vivit? immo vero etiam in senatum venit, fit publici consilii particeps, notat et designat oculis ad caedem unum quemque nostrum. Nos autem fortes viri satis facere rei publicae videmur, si istius furorem ac tela vitemus. Ad mortem te, Catilina, duci iussu consulis iam pridem oportebat, in te conferri pestem, quam tu in nos [omnes iam diu] machinaris.

    todos? Imaginas que alguno de nosotros ignora lo que has hecho anoche y antes de anoche; dnde estuviste; a quines convocaste y qu resolviste? Oh qu tiempos! Qu costumbres! El Senado sabe esto, lo ve el cnsul, y, sin embargo, Catilina vive! Qu digo vive? Hasta viene al Senado y toma parte en sus acuerdos, mientras con la mirada anota los que de nosotros designa a la muerte. Y nosotros, varones fuertes, creemos satisfacer a la repblica previniendo las consecuencias de su furor y de su espada! Ha tiempo, Catilina, que por orden del cnsul debiste ser llevado al suplicio para sufrir la misma suerte que contra todos nosotros, tambin desde hace tiempo, maquinas.