500.000.000

NOTEBOOK

4 EDITO4

«Δηλαδή, δεν θα έχει Νησί; Ούτε Next Top Model; Δηλαδή, σε όλα τα κανάλια θα παίζει το ίδιο;». Αυτή ήταν η μέση αντίδραση των Eλλήνων, όταν συνειδητο-ποίησαν ότι τη Δευτέρα το βράδυ ο Πρωθυπουργός θα ανατρέψει διακαναλικά το πρόγραμμα της τηλεόρασης και θα μιλήσει σε δημοσιογράφους και λαό. Λανθα-σμένα θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι οι Ελληνες είναι απολιτίκ, ναρκω-μένοι και αδιάφοροι, ότι έχουν τις εκλογές και την κρίση στα τελευταία θέματα της ατζέντας των ενδιαφερόντων τους. Νομίζω ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Απλώς αυτή η διακαναλική συνέντευξη του Πρωθυπουργού ήταν τόσο ευκόλως εκλαμ-βάνουσα ως προεκλογική «αρπαχτή», ώστε λίγοι μπήκαν πραγματικά στον κόπο να παρακολουθήσουν τι ειπώθηκε. Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι, αφού έκαναν εις μάτην ζάπινγκ και επιβεβαίωσαν ιδίοις όμμασι ότι ναι, όλοι παίζουν τον Παπανδρέου, άφησαν την τηλεόραση στο mute, περιμένοντας την επανά-ληψη του Master Chef. Ως πολίτες και ως τηλεθεατές, έχουμε χάσει την υπομο-νή μας και τέτοιου είδους κόλπα δεν μας πιάνουν. Αν παίρνεις δύο παυσίπονα την ημέρα για τον πονοκέφαλο, όταν σε πιάσει το δόντι, θέλεις καμιά δεκαριά -αν με καταλαβαίνετε. Για το καλό της χώρας και για το καλό της ενότητας και της σταθερότητας, ο Πρωθυπουργός ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης από τους Ελλη-νες στις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου, και πιθανόν να την έχει, επειδή τελικά το Σύνδρομο της Στοκχόλμης έχει πολλά ποδάρια. Σαν ξέρετε ποιον. Εν τω μετα-ξύ, είτε από κάποια υποσυνείδητη νοσταλγία, είτε επειδή η μόδα είναι παράλο-γη, μία παλιομοδίτικη αισθητική έχει κατακλύσει την πόλη. Αγάπη για το ρετρό, πιο σωστά. Η συνθέτρια Μαριέττα Φαφούτη κυκλοφόρησε έναν εξαιρετικό δί-σκο, ονομάζοντάς τον “Try A Little Romance”, και κρίναμε ότι μία κουβέντα μαζί της θα μας βοηθήσει να εξερευνήσουμε -εκτός από την ίδια- και τη μουσική της, αυτή τη ρομαντική ρετρό τάση που πιστεύουμε ότι είναι εμφανής στην Αθήνα. Και να αποδείξουμε, γιατί όχι;, ότι ακόμα και στις δυσκολότερες περιόδους κρί-σης και παρακμής, η καλή αισθητική, το ενδιαφέρον στιλ και η ποιοτική μου-

σική, αν μη τι άλλο, μπορούν να είναι απείρως σημαντικότερα συστα-

τικά ζωής από ένα τηλεο-πτικό βράδυ.

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Εθνάρχου Μακαρίου & Δημητρίου Φα-ληρέως 2 Τ.Κ. 185 47 - Ν. Φάληρο Σύνταξη - Διαφήμιση: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 l Σύμβουλος Eκδοσης: Κώστας Τσαούσης l Διεύθυνση Εκδοσης: Νατάσα Μα-στοράκου, Βίκτωρας Δήμας, Αθως Δημουλάς l Στην οργάνωση, παραγωγή και επιμέλεια της έκδοσης συμμετέχουν οι: Νικήτας Καραγιάννης, Λάμπρος Αραπάκος, Ανδρέας Γιαννόπου-λος, Τάσος Γραικός, Παναγιώτης Δημητρόπουλος, Σοφία Ζήττα, Ηλίας Κολοκούρης, Αλέ-κος Λιδωρίκης, Σταύρος Πετρόπουλος, Γιολάντα Περρή, Ντίνος Ρητινιώτης, Γιώργος Ρο-μπόλας, Ρενέ Σανς, Κωνσταντίνος Σινάτρα, Βάσια Τζανακάρη, Χρήστος Τσαπακίδης, Αλέ-ξανδρος Χαντζής, Χρήστος Χαντζής, Βαλασία Χαροντάκη l Δημιουργικό: Δημήτρης Στερ-γίου l Εμπορικός Διευθυντής: Πάνος Πατρίκης l Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανου-

έλα Χειρακάκη l Φωτογραφίες: Σταύρος Πετρόπουλος, ΑΠΕ-ΜΠΕ, Actionimages, AFP, ΕUROKINISSI

Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

metropolis@metropolisnews.gr

INDEX

16

22

23

28

30

33

38

46

6

Συνήθως στην Αθήνα χτίζουμε, δεν γκρεμίζουμε. Δεν το συνη-θίζουμε. Ωστόσο, την περασμένη εβδομάδα το είδαμε και αυτό.

Πήγαμε, λοιπόν, στην οδό Βερανζέρου και παρακολουθήσαμε την κινηματογραφική κατεδάφιση του κτιρίου του πρώην ΝΑΤ,

στη θέση του οποίου αναμένεται πλέον πλατεία. Οψόμεθα.

7

Οταν το 2006 ο Νικήτας Κακλαμάνης διεκδικού-σε το Δήμο της Αθήνας, ανάμεσα στις βασικές του προεκλογικές δεσμεύσεις ήταν και η κατεδάφιση εγκαταλελειμμένων κτιρίων του Δημοσίου, με σκο-πό να δημιουργηθούν πλατείες και χώροι πρασί-νου. Τέσσερα χρόνια αργότερα -και δύο μόλις εβδο-μάδες πριν από τις εκλογές- η πρώτη κατεδάφιση έγινε τελικά πραγματικότητα μέσα σε ένα σκηνικό που θύμιζε έστω και λίγο χολιγουντιανή υπερπα-ραγωγή. Συνολικά, 70 κιλά ζελατοδυναμίτιδας ήρ-θαν με ειδική παραγγελία από το εξωτερικό, τοπο-θετήθηκαν στο κτίριο του πρώην Ναυτικού Απομα-χικό Ταμείου (ΝΑΤ) στη συμβολή των οδών Βεραν-ζέρου, Ξούθου και Μενάνδρου στην Ομόνοια, και ο δήμαρχος πάτησε -έστω και τέσσερις φορές, για να λειτουργήσει- το κουμπί για την έκρηξη! Μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα το κτίριο είχε καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος και το μόνο που είχε μείνει ήταν ένα τεράστιο σύννεφο καπνού.

Στο χώρο που μένει ελεύθερος, ο Νικήτας Κα-κλαμάνης -που πιθανότατα θα παραμείνει στο αξί-ωμά του και την επόμενη τετραετία- σκοπεύει να φτιάξει μία νέα πλατεία η οποία θα συνδέεται με πεζόδρομο με την πλατεία Ομόνοιας. «Γιορτάζουμε την έναρξη μιας μεγάλης ‘τομής’ με την Ομόνοια στο κέντρο. Η σημερινή κατεδάφιση του κτιρίου του ΝΑΤ έχει και συμβολικό χαρακτήρα. Αποτελεί τον ‘πυροκροτητή’ για την πολεοδομική αναγέννη-ση του Ιστορικού Κέντρου της Αθήνας», δήλωσε ο δήμαρχος της Αθήνας, αφιερώνοντας την κατεδά-φιση στον Αντώνη Τρίτση «ο οποίος την είχε ορα-ματιστεί πρώτος τη δεκαετία του 1980».

Η θεαματική έκρηξη, φυσικά, μεταδόθηκε από όλα τα δελτία ειδήσεων και ήταν το ιδανικό θέμα για διαμάχη ενόψει των επερχόμενων δημο-τικών εκλογών στις 7 Νοέμβρη. Αλλοι κατηγόρη-σαν τον δήμαρχο για επικοινωνιακά παιχνίδια και

άλλοι πως θυμήθηκε τους χώρους πρασίνου μόνο λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές. Συνηθισμένο, βέβαια, σκηνικό για όλους μας, αφού πιο πιθανό είναι να εντυπωσιαστούμε αν ο ΗΣΑΠ καθυστε-ρήσει για μερικούς μήνες ακόμη τα έργα του στον ηλεκτρικό, παρά αν δούμε πολιτικούς να τσακώ-νονται σε τηλεοπτικά παράθυρα για το οτιδήποτε.

Η έκρηξη αυτή, ωστόσο, «γεννάει» ωραί-ους συνειρμούς και μας αφήνει να ονειρευόμαστε ελεύθερα. Τι θα γινόταν, για παράδειγμα, αν μπο-ρούσαμε να βάλουμε TNT σε όλα τα κτίρια γύρω από την πλατεία στην Ομόνοια, και συνεχίζαμε με όλα όσα είναι επί της Αθηνάς μέχρι το Μοναστη-ράκι; Και μόλις έπεφταν στη θέση τους, να φυ-τεύαμε νεραντζιές, το ιδανικό δέντρο για αυτή την πόλη που όλοι κυνηγούν με μανία, και να πεζο-

δρομούσαμε το δρόμο; Και μετά, να συνεχίζαμε με όποιο άλλο κτίριο καταστρέφει με την αισθητική του αυτήν την πόλη; Και εμείς πάνω στην Ακρό-πολη να τα βλέπουμε να πέφτουν, όπως ο Εντου-αρντ Νόρτον στο “Fight Club” έβλεπε μέσα από τον ουρανοξύστη να πέφτουν τα πάντα γύρω του και το απολάμβανε πραγματικά. Ονειρο, βέβαια, που δεν πρόκειται να γίνει πραγματικότητα, αλλά ωραίο όνειρο.

Μπορεί, λοιπόν, μόλις «καθίσει» η σκόνη από την έκρηξη ή από τις εκλογές, να συνειδητοποιή-σουμε για ακόμα μία φορά πως στο τέλος μάλλον τίποτα δεν θα αλλάξει, όμως πρέπει να παραδε-χτούμε πως ο τωρινός μας δήμαρχος ξέρει να μας βάζει υπέροχες ιδέες...

8

“CITY BREAK”

Η είδηση: προ ημερών, ο υπουργός Πολιτισμού, κ. Π. Γερουλάνος, συναντήθηκε με Γερμανούς δημοσιογρά-φους, προκειμένου να προωθήσει την εικόνα της χώ-ρας μας ως τουριστικού προορισμού για όλο το χρόνο, και την Αθήνα ως city break (!). Μάλιστα, ο κ. Γερου-λάνος προέτρεψε τους Γερμανούς να περπατήσουν τη Δ. Αρεοπαγίτου και να απολαύσουν τις αρχαιότητες, τα μουσεία, τις γκαλερί και το σύγχρονο παλμό της νέας Αθήνας που «χτυπά» στο Γκάζι και το Θησείο...

Η απορία: πριν ο κ. υπουργός καλέσει τους ξέ-νους δημοσιογράφους να περπατήσουν στην Αθήνα, μήπως θα έπρεπε να το ξανασκεφτεί; Μήπως θα έπρε-πε να περιμένει, έως ότου το κέντρο της αναβαθμιστεί; Το Θησείο είναι ένα από τα ελάχιστα σημεία της πόλης που ακόμα είναι βιώσιμα και που -διανύοντάς το- δεν σου έρχεται να αυτοπυροβοληθείς, αλλά τι θα γίνει αν οι Γερμανοί δημοσιογράφοι παρεκκλίνουν έστω και μερικά μέτρα από την περίμετρό του, όπως στου Ψυρρή, για παράδειγμα, όπου βασιλεύει η ανομία, η βρομιά, η πορνεία και τα ναρκωτικά; Ή μήπως θεωρεί ο κ. υπουργός πως οι φιλοξενούμενοί του δεν έχουν πάρει μυρωδιά τι γίνεται στην Ομόνοια και στο Ιστορι-κό Κέντρο, αφού δεν χρειάζεται τίποτα παραπάνω από μία μικρή βιαστική βόλτα, για να τους αποκαλυφθεί σε όλο του το μεγαλείο το απόλυτο χάος που επικρατεί σε αυτές τις γειτονιές;

Δυστυχώς, δεν γίνεται να τους φορέσουμε πα-ρωπίδες ούτε να εξαφανίσουμε την υπόλοιπη Αθήνα από τον ορίζοντα. Αν θέλουμε να αρέσει η πρωτεύ-ουσα στους ξένους (για εμάς τους ντόπιους δεν γίνε-ται λόγος), τότε οφείλουμε να κάνουμε κάτι για αυτό, και δεδομένης της τραγικής κατάστασης που επικρα-τεί, πολύ γρήγορα, όσο ακόμα τα πράγματα είναι ανα-στρέψιμα (που για πολλούς δεν είναι). Εκτός και αν στο «πακέτο» διακοπών στην Αθήνα που προτείνου-με στους ξένους, περιλαμβάνεται και δωρεάν εμπειρία από τον Τρίτο Κόσμο, για να μην πούμε από τον Τέ-ταρτο και τον Πέμπτο. Δυστυχώς για εμάς, Αθήνα δεν είναι μόνο το Θησείο και η Αρεοπαγίτου. Είναι η πόλη στην οποία ζούμε καθημερινά, που μας πληγώνει κα-θημερινά και την οποία χάνουμε, επίσης, καθημερινά.

Οσο και αν ακούγεται τετριμμένη η ατά-κα «Είναι πολλά τα λεφτά, Αρη» από την κλασική ελληνική ταινία, στην περίπτωση του Money Drop ισχύει απόλυτα. Αν και η παραγωγή του παιχνιδιού καμαρώνει για τα αληθινά χαρτονομίσματα που έχουν οι παίκτες στα χέρια τους, ποιο ακριβώς εί-ναι το όφελος -σε ένα ζωντανό τηλεπαι-χνίδι- να υπάρχουν 300.000 ευρώ ακου-μπισμένα σε έναν πάγκο;

Στην έναρξη του κάθε επεισοδίου υπάρχει αναλυτική περιγραφή για τον τρόπο που τα χρήματα αυτά φτάνουν στο στούντιο. Με ιδιαίτερη προσοχή ανοίγε-ται ένα χρηματοκιβώτιο και τα χρήματα με τη συνοδεία security μεταφέρονται στο πλατό. Οι θεατές που παρακολουθούν το show έχουν περάσει τον απαραίτητο έλεγ-χο και έχουν αποχωριστεί τα κινητά τους τηλέφωνα και τις τσάντες τους.

Και όλη αυτή η προετοιμασία απλώς, για να υπερηφανεύεται η παραγωγή ότι οι παίκτες έχουν να διαχειριστούν live ένα τέτοιο μεγάλο ποσό. Η λαϊκίστικη επιλο-γή του καναλιού τονίζεται από την ακόμα πιο λαϊκίστικη συμπεριφορά του παρου-σιαστή, ο οποίος τονίζει με την πρώτη ευ-καιρία τη γνησιότητα των χαρτονομισμά-των (μιας και από πολλούς αμφισβητεί-ται), καθώς μετράει κάθε φορά τις δεσμί-δες, για να υπολογίζει το ποσό που κερδί-

ζουν ή χάνουν οι παίκτες. Σε μία εποχή που η οικονομική κατά-

σταση της χώρας, και πολύ περισσότερο των πολιτών δοκιμάζεται με τόση σκλη-ρότητα, είναι τουλάχιστον προκλητικό να βλέπεις κάθε φορά στην οθόνη της τηλε-όρασης ένα τόσο μεγάλο χρηματικό ποσό, και νέους ανθρώπους να προσπαθούν να το διαχειριστούν, ψάχνοντας τη σω-στή απάντηση στην ερώτηση: «Ποια δι-οργάνωση είναι πιο παλιά; Το Μουντιάλ, τα καλλιστεία ή η Eurovision;». Οι παί-κτες θεώρησαν πιθανή σωστή απάντηση το Μουντιάλ και η παραγωγή συμφώνησε μαζί τους, δίνοντάς τους τα 52.000 ευρώ που διεκδικούσαν. Η ιστορία, όμως, έχει άλλη άποψη, μιας και η πρώτη φορά που τα καλλιστεία έγιναν στην Αθήνα ήταν το 1929, ένα χρόνο, δηλαδή, νωρίτερα από το πρώτο Μουντιάλ. Ακόμα και αν θεω-ρηθεί σωστή η απόφαση της παραγωγής να βασιστεί στο βιβλίο του Πρεβελάκη «Οι Ομορφες: Η ιστορία των Ελληνικών Καλ-λιστείων 1952-1999», πολλοί είναι αυτοί που θα αμφισβητούν το παιχνίδι όχι μόνο γιατί τα καλλιστεία έγιναν για πρώτη φορά το 1929 και όχι το 1952, αλλά και γιατί η αδιαμφισβήτητη πρόκληση σε τέτοια συ-γκυρία μπορεί να γίνει επικίνδυνη.

9

Παρακολουθώ τα όσα γίνονται τον τελευταίο καιρό στη Γαλλία με ζήλια. Οι γαλλικές «εικόνες ντροπής» περιλαμβάνουν διαδηλώσεις με τη συμ-μετοχή εκατομμυρίων ανθρώπων. Κυρίως, περι-λαμβάνουν διαδηλώσεις που εκπέμπουν δυναμι-σμό και αποφασιστικότητα. Η αλλαγή του ορίου συνταξιοδότησης είναι μία αλλαγή άδικη, και γι’ αυτό θα αποσυρθεί. Ούτε «πρέπει να αποσυρθεί», ούτε «θα το παλέψουμε, ώστε να αποσυρθεί», ούτε καν «δεν θα αποσυρθεί, το ξέρουμε, αλλά μην μας πούνε και πρόβατα». Το έχουν ξανακάνει οι Γάλλοι πολίτες στο παρελθόν, έχουν πετύχει τέτοιες νίκες και αυτό τους γεμίζει αυτοπεποίθηση. Η ελληνική ηττοπάθεια δεν κατοικεί εκεί. Η φράση «δεν κατε-βαίνω ρε, δεν θα καταφέρουμε τίποτα» μάλλον δεν μεταφράζεται στα γαλλικά.

Τι μας οδηγεί άραγε στην τόσο έντονη «δια-δηλωσιακή» απαισιοδοξία και νωχελικότητα; Ση-μαντική φαίνεται να είναι η συνεισφορά του «φό-βου των πιθανών επεισοδίων». Η τρομοκρατία των μίντια τον ενισχύει. Ανθρωποι που έχουν αφήσει πίσω τους την πρώτη νεότητα είναι πεπεισμένοι πως, κατεβαίνοντας στο δρόμο, προκαλούν την τύχη τους. Είτε θα τραυματιστούν, είτε θα αναπνεύ-

σουν χημικά, είτε και τα δύο. Αναμφίβολα, προς την κατεύθυνση του φόβου λειτούργησαν και τα όσα συνέβησαν πριν από κάποιους μήνες στη Στα-δίου. Η παγωμάρα του τότε θανατικού δεν δείχνει διόλου να έχει ξεπεραστεί. Παρόλα αυτά, η εντονό-τατη έλλειψη μαζικής αντίδρασης που παρατηρείται στην Ελλάδα μού βάζει τη σκέψη: γιατί δεν φοβό-μαστε περισσότερο (ή έστω εξίσου) τις εγχώριες πολιτικές που χειροτερεύουν τις ζωές μας;

Ο Σλοβένος φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ στο βιβλίο του «Βία» διαχωρίζει τη βία σε υποκειμε-νική και αντικειμενική. Ως υποκειμενική ορίζει αυτή που διαπράττεται από σαφώς προσδιορί-σιμους κοινωνικούς δρώντες. Κακοποιά άτομα, κατασταλτικούς μηχανισμούς, φανατισμένα πλή-θη. Ως αντικειμενική αυτήν που δεν μπορεί να αποδοθεί σε συγκεκριμένα άτομα και τις «κακές» προθέσεις τους, αλλά είναι ανώνυμη και αμιγώς συστημική. Τονίζει με έμφαση πως πρέπει να αντισταθούμε στη σαγήνη της εμφανούς υποκει-μενικής βίας και να σταματήσουμε να αγνοούμε την κρυμμένη αντικειμενική...

Η PSV, η υπερήφανη ομάδα του Αϊντχόφεν και των εργατών του εργοστασίου της Philips δι-έπραξε την περασμένη Κυριακή με περίσσια χυ-δαιότητα ύβρη, η οποία, όπως μας έχει καλά δασκαλέψει η ζωή, δεν θα μείνει ατιμώρητη. Το 10-0 επί της παραδοσιακά μισητής Φέγενορντ ήταν μία unfair πλάκα που γράφτηκε στην ιστο-ρία ως η μεγαλύτερη ξεφτίλα όλων των εποχών για την αλλόκοτη Ερεντιβίζιε. Το σκορ αυτό, που χαράχτηκε σαν μαχαιριά στις καρδιές των οπαδών της Φέγενορντ, δεν θα σβήσει ποτέ. Θα είναι εκεί ως υπενθύμιση ότι κάποια στιγμή στο μέλλον η Αϊντχόφεν θα πρέπει να πληρώσει. Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που σερβίρεται όχι απαραίτητα κρύο, αλλά σερβίρεται πάντα.

Ο Παναγιώτης Λαγός εξελίσσεται σε μία βι-βλική φιγούρα του ελληνικού ποδοσφαίρου, με ανακατεμένα μαλλιά και γένια, με βλέμμα που γυαλίζει και θυμίζει ότι «εγώ, ο Παναγιώτης Λα-γός, που ήμουν ξεγραμμένος, είμαι πάλι ζωντα-νός». Στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό ήταν εκ των πρωταγωνιστών του αγώνα, κάνοντας μάλι-στα όλα όσα δεν περιμένει κάποιος από αυτόν: να κλείνει διαγώνια προς τον άξονα του γηπέ-δου, να μαρκάρει ως κεντρικός χαφ, να σουτά-ρει με το δεξί. Resurrection.

Αν ξαναμιλήσει κανείς για το ρεκόρ του Χάρη Μαυρία, θα σημαίνει ότι δεν έχει πραγ-ματικά τι άλλο να κάνει στη ζωή του.

Παρακαλώ, αναζητήστε στο διαδίκτυο το γκολ του Lewis McGuan στον αγώνα της Φό-ρεστ με την Ιπσουιτς. Ακούστε που σας λέω.

«Εφυγε από τη ζωή ειρηνικά κατά τη διάρ-κεια της νύχτας, από φυσικά αίτια». Με αυτά τα λόγια ανακοίνωσε ο μάνατζερ του Ενυδρεί-ου Θαλάσσιας Ζωής στο Ομπερχάουζεν, Στέφαν Πόρβολ, ότι ο πολυαγαπημένος μας Πολ έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της 26ης Οκτωβρί-ου του σωτήριου τρέχοντος έτους. Το χταπόδι-μάντης Κάλχας του Μουντιάλ της Νοτίου Αφρι-κής κατάφερε προ μηνών να γίνει σύμβολο της στοιχηματικής κοινότητας και καλτ σύμβολο της παραποδοσφαιρικής μανίας.

10

--

-

-

-

--

--

--

-

Slumdog… mannequin!--

-

--

Slum

Μην χαίρεστε ορισμένοι κακεντρεχείς, δεν αναφερόμαστε στον αντιπρόεδρο της ελληνικής κυβέρνησης, ο οποίος συνεχίζει με περίσσια προσήλωση τη δράση του εντός συνόρων. Ο συνειρμός μας αφορά τον παλιό δικτάτορα της Ελλάδας στα μέσα της δεκαετίας του 1920, καθώς στο… λαμπρό μεταρρυθ-μιστικό του έργο συμπεριλαμβανόταν και η ποινικοποίηση της μίνι φούστας.

Ενενήντα χρόνια μετά, τη σκυτάλη παίρνει ο Λουίτζι Μπόμπιο, δήμαρ-χος της Καστελανμάρε ντι Στάμπια, ο οποίος είναι αποφασισμένος να εξορί-σει από την πόλη του τις μίνι φούστες και άλλα αποκαλυπτικά ρούχα, όπως χαμηλοκάβαλα παντελόνια, κτλ. (δεν διευκρινίστηκε αν οι υδραυλικοί θα εξαιρεθούν από αυτήν τη διάταξη). Ωστόσο, ο Μπόμπιο -ο οποίος εκλέχτη-κε με την υποστήριξη του κόμματος του Μπερλουσκόνι- δεν θα περιοριστεί μόνο στον ενδυματολογικό εξαναγκασμό των γυναικών. Φιλοδοξεί να απα-γορεύσει την ηλιοθεραπεία, τη βλασφημία και το ποδόσφαιρο σε δημόσιους χώρους, με το πρόστιμο για τους παραβάτες να φτάνει στα 500 ευρώ!

Ο Τζόναθαν Χάργουντ, συντάκτης του online περιοδικού The First Post τόνισε την ειρωνεία του πράγματος: οι νέες εξουσίες δόθηκαν στον δήμαρχο από έναν πρωθυπουργό που δεν φημίζεται για τις παραινέσεις του στο «αδύ-ναμο» φύλο να ντύνεται σεμνά. Η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι ανέθεσε τέτοιες αρμοδιότητες στην τοπική αυτοδιοίκηση για την καλύτερη καταπολέμηση του εγκλήματος και της αντικοινωνικής συμπεριφοράς. Ωστόσο, ορισμένοι αξιω-ματούχοι, όπως ο Μπόμπιο, εκμεταλλεύονται αυτές τις ρυθμίσεις, για να ανα-πτύξουν τα «ταλιμπανικά» τους οράματα.

11

Μπορεί να έχουν περάσει εννιά ολόκληρα χρόνια από την ει-σβολή των αμερικανικών στρα-τευμάτων στο Αφγανιστάν, οι συγκρούσεις ωστόσο στη χώρα συνεχίζονται αμείωτες. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται εκεί περισ-σότεροι από 150.000 Αμερι-κανοί στρατιώτες μαζί με τους συμμάχους τους, αφού κατέ-φτασε ενίσχυση 30.000 στρα-τιωτών, σύμφωνα με το σχέδιο που είχε ανακοινώσει ο Μπα-ράκ Ομπάμα από το 2009. Στό-χος είναι να εδραιωθεί η σταθε-ρότητα στην περιοχή, η οποία έχει αποδειχθεί εξαιρετικά πιο δύσκολη από ό,τι είχε αρχικά εκτιμηθεί, κοστίζοντας τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Δυστυ-χώς, οι Αμερικανοί ανακαλύ-πτουν πως ο πόλεμος τελικά δεν είναι videogame, όσο και αν μοιάζει με τέτοιο. Οι Αφγα-νοί μάλλον το ήξεραν ήδη -ή καλύτερα δεν ήξεραν καν τι εί-ναι τα videogames.

Δεν αποκλείεται σε λίγα χρόνια η ανθρωπότητα να έχει το δικό της Enterprise (όχι το διαστημικό λεωφορείο, αλλά το cool διαστημόπλοιο του Star Trek), για να πραγματοποιεί μεγάλα ταξίδια στα πέρατα του Γαλα-ξία μας. Η NASA θέλει να συμβάλει προς αυτήν την κατεύθυνση, ανακοι-νώνοντας το φιλόδοξο πρόγραμμα «Αστρόπλοιο της Εκατονταετίας» με το οποίο οραματίζεται να στείλει ανθρώπους σε πρόσφατα ανακαλυφθέντες πλανήτες εκτός ηλιακού συστήματος.Σύμφωνα με τον Πιτ Γουόρντεν, διευθυντή του ερευνητικού εργαστηρίου Ames της NASA, το πρόγραμμα έχει συγκεντρώσει μόλις 1,1 εκατ. δολά-ρια από δημόσια κονδύλια, ποσό που ωχριά απέναντι στις πραγματικές ανάγκες ενός τόσο μεγαλεπήβολου σχεδίου. Ποια είναι η λύση; «Ελπίζου-με να δελεάσουμε ορισμένους δισεκατομμυριούχους, για να ιδρύσουμε ένα ταμείο για το ‘Αστρόπλοιο της Εκατονταετίας’», δηλώνει ο Γουόρντεν. Ανταπόκριση υπάρχει ήδη. Εικάζεται ότι ο Λάρι Πέιτζ, συνιδρυτής της Google, εξέφρασε το ενδιαφέρον του για τα διαστημικά ταξίδια.Πέραν, ωστόσο, της οικονομικής διάστασης, απομένουν και άλλα ζητήμα-τα που πρέπει να επιλυθούν και μόνο ως «λεπτομέρειες» δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Το ταξίδι σε έναν εξωηλιακό πλανήτη θα ήταν «μονής δι-αδρομής», επομένως ποιος θα προσφερόταν να το ακολουθήσει; Και έστω ότι θα βρίσκονταν εθελοντές, τι θα γινόταν αν ο πλανήτης-προορισμός καταστρεφόταν από κάποιο μακάβριο κοσμικό συμβάν, ενώ το αστρό-πλοιο κατευθυνόταν προς τα εκεί; Για να μην ασχοληθούμε με το ενδε-χόμενο κατοίκησης του πλανήτη-στόχου από εξωγήινους: ποια θα ήταν η υποδοχή που θα επεφύλασσαν στους γήινους; Ο Γουόρντεν, πάντως, δεν πτοείται και υιοθετεί μία σταδιακή προσέγγιση. Μέχρι το 2030 θα υπάρ-χουν ανθρώπινες αποικίες στους δορυφόρους του Αρη, Δείμο και Φόβο. Από εκεί και πέρα, βλέπουμε…

12

Ενας εναντίον πολλών

Στη γενέτειρά του, την Αυστραλία, οι τοπικές Αρχές ακύρωσαν το διαβατήριό του (επειδή «ήταν φθαρμένο»). Στη Σουηδία σύρθη-κε στα δικαστήρια με την κατηγορία του βιασμού (μία υπόθεση-παρωδία με την κατηγορία να αποσύρεται και να επαναφέρεται).

Οι ΗΠΑ θέλουν να του ασκήσουν δίωξη για την υποκίνηση κλοπής δημόσιας περιουσίας. Δεν είναι άλλος από τον Τζούλιαν Ασάντζ, επικεφαλής του WikiLeaks, ο οποίος έχει κάνει άνω-κάτω την αμερικανική κυβέρνηση, αποκαλύπτοντας 391.832 απόρρητα έγγραφα για την παρουσία των ΗΠΑ στο Ιράκ.

Ο Ασάντζ πληρώνει το τίμημα για αυτήν την κίνησή του και νιώθει πως απειλείται η ασφάλειά του. Για αυτό -κατά έναν ειρω-νικό τρόπο- έχει καταστήσει ως «απόρρητο» ένα μεγάλο μέρος της δικής του ζωής: κάνει check-in σε ξενοδοχεία με ψεύτικο όνομα και χρησιμοποιεί μετρητά αντί για πιστωτικές κάρτες.

Η… vegetarian

Είδε και απόειδε η πρώην σταρ του Baywatch με την υποκριτική της κα-ριέρα (ποια;), γι’ αυτό και είπε να το ρίξει στη φιλανθρωπία. Ή, για να είμαστε πιο συγκεκριμένοι, στη φιλο-ζωία. Η Πάμελα παρουσίασε στο Λον-δίνο μία νέα αφίσα του εαυτού της, με τα διάφορα μέρη του σώματός της να χωρίζονται με διακεκομμένες γραμμές και να επισημαίνονται κατά τμήμα (παϊδάκια, μπούτι κτλ.), όπως στις αντίστοιχες εικόνες ζώων που συνα-ντώνται στα κρεοπωλεία. Στόχος είναι η επισήμανση των κοινών στοιχείων που μοιράζονται άνθρωποι και ζώα. Η αφίσα αποτελεί τμήμα της καμπά-νιας της φιλοζωικής ΜΚΟ PETA για την προώθηση της χορτοφαγικής δια-τροφής. Με τόσες πλαστικές επεμβά-σεις, πάντως, που έχει στο ενεργητικό της η Πάμελα, είναι μάλλον ατυχής ο παραλληλισμός της με ένα μέσο άν-θρωπο. Στήθος, κανείς;

Η γκάφαΟ Πρόεδρος της Χιλής, Σεμπαστιάν Πινέρα, έχει αποσπάσει το ενδιαφέ-ρον των διεθνών ΜΜΕ μετά τη διά-σωση των 33 μεταλλωρύχων. Ωστό-σο, η έντονη δραστηριότητά του τον οδήγησε τελικά σε μία γκάφα ολκής.

Επειτα από τη συνάντησή του με τον πρόεδρο της Γερμανίας, Κρίστιαν Βουλφ, ο κ. Πινέρα υπέγραψε στο βι-βλίο επισκεπτών του οικοδεσπότη. Η έμπνευσή του, όμως, αποδείχθη-κε φτωχή.

Το “Deutschland Über Alles” που σημείωσε στο βιβλίο αποτελεί κόκκι-νο πανί στη Γερμανία, καθώς παρα-πέμπει στο ναζιστικό παρελθόν της. Εχοντας αναγνωρίσει την γκάφα του, ο κ. Πινέρα ζήτησε δημοσίως συγγνώ-μη. Εντούτοις, “scripta manent” και οι Γερμανοί υπεύθυνοι ξύνουν το κεφάλι τους με απορία, καθώς αδυνατούν να αφαιρέσουν το σχόλιο από το βιβλίο επισκεπτών…

Change we can believe inΤο Πιράν, μία μικρή παραθαλάσσια πόλη της Σλοβενίας, απέκτησε το δικό της… Ομπάμα. Ο κ. Μπόσμαν εί-ναι ο πρώτος Αφροαμερικανός που καταλαμβάνει δημαρχιακό αξίωμα στη χώρα, επικρατώντας την περασμέ-νη Κυριακή έναντι του απερχόμενου δημάρχου, με ποσοστό 51,4%. Ο 54χρονος γιατρός από την Γκάνα εγκα-ταστάθηκε στη Λιουμπλιάνα ως φοιτητής στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και «ρίζωσε» στη Σλοβενία. Ο ίδιος σχολίασε ότι δεν αντιμετώπισε ρατσιστικές επιθέσεις κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, αν και οι πολιτικοί του αντίπαλοι επέκριναν την προφορά του. Η καμπάνια του ήταν τόσο επιτυχημένη, που προβλήθη-κε και από τα media εθνικής εμβέλειας, τα οποία ήταν, μάλιστα, υπεύθυνα για τον παραλληλισμό του κ. Μπό-σμαν με τον Ομπάμα. Ο νέος δήμαρχος δηλώνει ότι επιθυμεί να βοηθήσει τους συνανθρώπους του, μία ακόμη απόδειξη ότι οι μετανάστες μπορούν να ενσωματωθούν αποτελεσματικά στην κοινωνία που τους υποδέχεται.

13

“My name is Jim Carroll, just for that you know!”. Κάπως έτσι τελειώνει ή κάπως έτσι αρχίζει η παράξενη ιστορία της Ελίζαμπεθ Τ. που συνέβη μία ηλιόλουστη ημέρα στο Λονδίνο.

Η Ελίζαμπεθ βρίσκεται στο Λονδίνο για ένα μεταπτυχια-κό πάνω στην ποίηση και κά-νει βόλτες, ψάχνοντας για σπί-τι, όταν ξαφνικά ακούει μουσι-κή. «Μου έκανε εντύπωση, για-τί πρώτον, κάποιος έπαιζε πραγ-ματικά ωραία, και δεύτερον, γιατί δεν βρισκόμουν σε περιο-χή όπου θα μπορούσες να ακού-σεις κάποιον πλανόδιο μουσι-κό». Πλησιάζει. «Ηταν ένας με-γάλος κύριος, γύρω στα 60, με μαλλί μέχρι τον ώμο. Ηταν ωραία ντυμένος και γενικά δεν θύμιζε σε τίποτα τους υπόλοι-πους πλανόδιους μουσικούς που είχα δει. Είχε κάτι το ξεχω-ριστό».

Ο άγνωστος κύριος παίζει κιθάρα και τραγουδάει, κοιτά-ζοντας τον ουρανό, ενώ η πρω-ταγωνίστρια της ιστορίας μας ψάχνει με το βλέμμα της καλά-θι, για να του αφήσει χρήματα. “I don’t need money, I don’t do this for money”, της λέει και την αφήνει άφωνη. «Τότε εγώ βγά-ζω από την τσέπη μου τα τσι-γάρα μου και έκπληκτη ακούω τον μουσικό να τα αναγνωρί-ζει. ‘Karelia, eh? You are from Greece!’. Σταματάει να παίζει και αρχίζει να μου μιλάει για τη ζωή του στην Ελλάδα».

Ο μυστηριώδης μουσικός τής εξομολογείται πως βρισκό-ταν στην Ελλάδα επί χούντας και πως διακινούσε ναρκωτικά. Στην ιστορία του μπαίνει ο δι-κτάτορας Παπαδόπουλος, αλλά και οι φυλακές του Κορυδαλλού. «Με ρωτούσε για την Πλάκα,

αλλά και για ανθρώπους, τους οποίους εγώ, φυσικά, δεν ήξε-ρα. Δεν μου είπε ποτέ το λόγο για τον οποίο είχε καταλήξει στην Ελλάδα». Η κουβέντα συνε-χίζεται και η Ελίζαμπεθ μαθαί-νει πως ο καινούργιος της φί-λος κατάγεται από τη Νέα Υόρ-κη, αλλά του αρέσει να ζει στο Λονδίνο. Η Ελίζαμπεθ μιλά για το Λίβερπουλ και τις δικές της ρίζες, και ένα μουσικό κομμάτι έρχεται να της χαριστεί ως αφι-έρωση. Είναι το “She’s leaving home” των Beatles. Με το τέλος του τραγουδιού, η πρωταγω-νίστριά μας ανακοινώνει στον μουσικό πως πρέπει να φύγει. «Τότε αυτός σηκώνεται και μου λέει: ‘My name is Jim Carroll, just for that you know!’. Σκέ-φτηκα πως πρόκειται για κανέ-ναν τρελό. Περιέργως, πάντως, φαινόταν πολύ υπερήφανος για το όνομά του».

Μία εβδομάδα μετά, η Ελί-ζαμπεθ γυρίζει στην Ελλάδα και συνεχίζει το χόμπι της: να χαζεύ-

ει κάθε μέρα τη σελίδα του CNN. Μέσα στις άπειρες αναρτήσεις του, κάποια στιγμή υπάρχει η εί-δηση: “Jim Carroll died on 11th of September in New York”. Η Ελίζαμπεθ στέκεται αμήχανη μπροστά στον υπολογιστή, προ-σπαθώντας να καταλάβει τι γίνε-ται. «Διαβάζω, λοιπόν, ότι αυτός ο τύπος ήταν πανκ ποιητής και ότι είχε ένα συγκρότημα. Οσο ήταν στο Λονδίνο, έμενε στο ξε-νοδοχείο κάτω από το οποίο τον βρήκα να παίζει. Την ημέρα μετά τη συνάντησή μας έφυγε για τη Νέα Υόρκη, όπου και πέθανε».

Το τέλος της ιστορίας βρί-σκει την Ελίζαμπεθ να έχει μά-θει τα πάντα για τον τύπο που γνώρισε και όταν ξαναγυρίζει στο Λονδίνο, να περνάει πά-ντα από το σημείο που τον είχε ακούσει τότε να παίζει. Το ση-μείο όπου κάποτε ένας μουσι-κός, με το όνομα Jim Carroll, αφιέρωσε σε μία νεαρή κοπέλα πιθανόν το τελευταίο του τρα-γούδι. Α.Χ., Σ.Π.

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΛΙΖΑΜΠΕΘ Τ.

Ορσον Ουέλς

Μία υπέροχη φάρσαΜε μία εξαιρετική ραδιοφωνική διασκευή του «Πολέμου των κόσμων» του Χ. Τζ. Γου-έλς, ο 23χρονος Ορσον Ουέλς καταφέρνει να τρομάξει τους Αμερικανούς και να τους βγά-λει πανικόβλητους στους δρόμους, πείθο-ντάς τους ότι η Γη δέχεται επίθεση από εξω-γήινους.

Το θρυλικό περιστατικό που έγινε σαν σήμερα (30/10), το 1938, χάρισε στο νεα-ρό Αμερικανό σκηνοθέτη φήμη και τον γέμι-σε αυτοπεποίθηση. Τρία χρόνια αργότερα, στα 26 του, είχε μία άλλη περίφημη ιδέα. Ο «Πο-λίτης Κέιν» ήταν μία σπουδαία ταινία, για πολ-λούς θεωρούμενη ως σήμερα η καλύτερη που έχει γυριστεί ποτέ. Σ.Ζ.

Φεντερίκο Φελίνι

Σπουδαίο αληθινό σινεμάΛίγες μέρες πριν πεθάνει, σαν σήμερα (31/10), το 1993, η αμερικανική ακαδημία τού απένειμε ένα τιμητικό Οσκαρ για το σύνολο της δουλειάς του, που προστέθηκε στα ήδη τέσσερα χρυσά αγαλματίδια καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας που είχε στη συλλογή του. Οι εμπνεύσεις και οι διακρίσεις δεν έλει-ψαν ποτέ για τον Φεντερίκο Φελίνι, τον σκηνοθέτη-σύμβολο του ιταλικού σινεμά, τον σκηνοθέτη του «81/2», του “Dolce Vita”, του “La Strada”. Τον σκηνοθέτη που τοποθέτησε το μεγαλείο και τη μικρότη-τα του ανθρώπου σε φιλμ μελαγχολικά και αληθινά, όπως οι κοινωνίες που κινηματογραφούσε. Σ.Ζ.

14

Θυμηθείτε τα μαθήματα Ιστορίας στο Γυμνάσιο. Μεγάλες κουβέντες, βαρετές αφηγήσεις, νύστα. Ιδιαίτερα δε όταν πλησιάζει η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου, ο στείρος ακαδημαϊσμός ξεσπαθώ-νει. Αλίμονο, ακόμα και αξιόλογοι εκπαιδευτικοί δύσκολα ξεπερνούν το σκόπελο της αναγκαστικής διδακτέας ύλης.

Αλλά και της καταναγκαστικής αντίληψης περί πραγμάτων. Τώρα με άλλη μία εθνική επέτειο στο χρονοντούλαπο αμφίβολο είναι εάν προβλη-ματιστήκαμε καθόλου. Εβδομήντα χρόνια πριν φρικτοί εφιάλτες έγιναν πραγματικότητα. Είναι άραγε τόσο μακρινοί; Μάλλον όχι. Και όμως, τους ξορκίζουμε και τους ξεχνάμε. Ακόμα και αν χόμπι μας είναι η ιστορία, πού χρόνος; Κοίτα να δεις που υπάρχει λύση.

Hardcore HistoryΣκεφτείτε εκείνες τις άπειρες ώρες στην κίνη-ση. Σκεφτείτε το πλύσιμο των πιάτων. Θέλετε να αποφύγετε τα ραδιόφωνα με playlist; Δεν θα σας άρεσε κάποιος να σας ψυχαγωγεί ποιοτικά; Τυ-χαία, πριν από αρκετούς μήνες ένας φίλος έπε-σε πάνω στο site www.dancarlin.com. Μεγάλη ανακάλυψη.

Ο Dan Carlin είναι γνωστός στην Αμερική για τις πρωτοποριακές του ιδέες. Οπως το να υπο-στηρίζει την ανάγκη ύπαρξης ενός τρίτου κόμμα-τος στις ΗΠΑ. Η σειρά διαδικτυακών εκπομπών του Hardcore History λατρεύεται από την ιντερ-νετική κοινότητα ιστοριοδιφών. Κατεβάστε, κάψ-τε σε cd και απολαύστε. Ιστορικά podcast για όλα τα γούστα. Σπίτι ή στο αυτοκίνητο. Από την αρχαία Αίγυπτο στο θέμα του πιθανού αλκοολισμού του Τσόρτσιλ ή αφιέρωμα στους καρχηδονιακούς πο-

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος σε podcast. Ενας Αμερικανός δημοσιογράφος, ήρωας των

απανταχού history freaks του κόσμου. Το όνομά του είναι Dan

Carlin, και η ιστορία γίνεται ψυχαγωγία.

λέμους. Και όλα αυτά με ένα ζωντανό ρυθμό αφή-γησης. Με χιούμορ και διεισδυτική ματιά. Με συ-νεντεύξεις διάσημων ιστορικών. Με ιντριγκαδόρι-κες λεπτομέρειες. Με σύνδεση της ιστορίας με την καθημερινότητα. Με μία καλώς εννοούμενη αμε-ρικανιά. Με μεράκι. Θυμάστε τα μαθήματα Ιστορί-ας; Ε, καμία σχέση!

Φαντάσματα του Β΄ Παγκοσμίου ΠολέμουΟ B΄ Παγκόσμιος Πόλεμος έχει αφήσει ανεξίτη-λα τα σημάδια του σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Αν κάποιος θελήσει να μπει στο ουσιαστικό κλίμα της επετείου -και όχι σε βαρύγδουπους λόγους και κυανόλευκες σημαιούλες-, η σειρά τεσσάρων εκ-πομπών του Carlin “Ghosts of the OstFront” είναι τουλάχιστον ανατριχιαστική. Μας μεταφέρει στο ανατολικό μέτωπο τις ημέρες του ’40. Εκεί που μία ημέρα πολέμου ισοδυναμούσε με όσους θα-νάτους είχαν όλα τα άλλα μέτωπα μαζί. Εκεί που οι Ναζί θεωρούσαν τους Ρώσους υπανθρώπους και είχαν βάλει στόχο τους 30 εκατ. νεκρούς. Εκεί που οι Σοβιετικοί ψέκαζαν με λάστιχα τους Γερμα-νούς φαντάρους και τους άφηναν να παγώσουν μέχρι θανάτου -για αντίποινα. Εκεί που οι Ναζί βίαζαν χωριά ολόκληρα. Εκεί που ο Στάλιν έβγα-ζε πύρινους λόγους για τη Μητέρα Πατρίδα. Εκεί που ο Χίτλερ δεν παραδεχόταν την ήττα του. Εκεί που στα χαρακώματα Γερμανοί και Ρώσοι συμφι-λιώθηκαν για λίγες ώρες υπό τον ήχο του τραγου-διού ενός Σοβιετικού φαντάρου. Radio Ιστορία, ένας νέος τρόπος να ξαναεξετάσουμε την ανθρώ-πινη πραγματικότητα. Και να ψυχαγωγηθούμε.

RADIO

16

«Η λεκτική βία μάς είναι πολύ γνώ-ριμη. Το ταμπεραμέντο μας είναι φωνακλάδικο… Ο Ελληνας κουβα-λάει θυμό. Οι οδηγοί τσακώνονται, θυμώνουν, κορνάρουν. Η Αθήνα εί-ναι πιεστική και εχθρική πόλη. Πολ-λά σκουπίδια, λίγο πράσινο. Δεν περπατιέται. Με θυμώνει που οι άν-θρωποι είμαστε τόσο αγενείς μεταξύ μας, δεν σέβεται ο ένας τον άλλον, παντού υπάρχει θόρυβος. Ο καθένας κοιτάει το σπίτι του και δεν νοιάζε-ται για το ευρύτερο περιβάλλον, στο οποίο και ζει. Ο καθένας κοιτάει την πάρτη του». Με αυτό το «κατηγορώ»

η Μαρία Καλλιμάνη εξηγεί ότι αυτός ο κινηματογραφικός θυμός δεν έχει «γεννηθεί» από το μυαλό ενός σενα-ριογράφου, αλλά τροφοδοτείται από τον αστικό τρόπο ζωής. Είχε ένα μι-κρό ρόλο στη «Χώρα Προέλευσης» του Σύλλα Τζουμέρκα και ένα μεγά-λο καθοριστικό ρόλο στο «Μαχαι-ροβγάλτη» του Γιάννη Οικονομίδη. «Κάναμε 2,5 μήνες πρόβες και μετά δύο μήνες γυρίσματα. Δουλέψαμε με αυτοσχεδιασμούς κατά τη διάρκεια των προβών, έτσι ώστε να μπούμε στον κόσμο των ηρώων. Ο Γιάννης είναι επικοινωνιακός σκηνοθέτης

και δένεται με τους ηθοποιούς. Είναι απαιτητικός, μέχρι να πάρει το απο-τέλεσμα που θέλει».

Η παρουσίασή της, ωστόσο, χα-μηλών τόνων και ευγενική, δεν πα-ραπέμπει εύκολα στην ηρωίδα του Οικονομίδη που θα κάνει σχέση με τον ανιψιό του άνδρα της. «Υποδύ-ομαι τη θεία Γωγώ, ενώ ο Βαγγέλης Μουρίκης κάνει τον άνδρα μου. H ταινία είναι ασπρόμαυρη. Το ασπρό-μαυρο ταιριάζει πολύ με την ασχήμια των ηρώων, αλλά και την ασχήμια της Αθήνας. Ο Οικονομίδης εστιάζει στην άσχημη πλευρά των ανθρώ-

Εχει αρχίσει να γίνεται

χαρακτηριστικό συστατικό του

ελληνικού σινεμά. Η βία, η λεκτική βία, ο θυμός, η ένταση, οι κλειστοφοβικοί

τέσσερις τοίχοι. Κατάλληλη να μας

μιλήσει για αυτή την κινηματογραφική

τάση είναι η Μαρία Καλλιμάνη, η οποία

άρχισε να γίνεται αναγνωρίσιμηα χάρη

στις εξαιρετικές της ερμηνείες τελευταία,

όπως αυτή στο ρόλο της Γωγώς στο

«Μαχαιροβγάλτη» του Γιάννη

Οικονομίδη.

17

πων και κατ’ επέκταση του Ελληνα. Θέλει να πε-ριγράψει τη λαμογιά του Ελληνα, το μικροαστικό συμβιβασμό, την καθημερινότητα που σκοτώνει τους ανθρώπους. Οι ήρωες της ταινίας είναι βί-αιοι, έχουν σπασμένα νεύρα, είναι θυμωμένοι. Οι αντιδράσεις τους είναι ενστικτώδεις. Είναι άνθρω-ποι μπερδεμένοι, βρίσκονται στα όρια. Ο μόνος σκοπός τους είναι να πληγώσει ο ένας τον άλλον. Μέσα στην ταινία υπάρχει ένα ερωτικό τρίγωνο και ένας φόνος». Την ρωτάω αν οι νέοι κουβαλούν θυμό και βία εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης της χώρας και της έλλειψης ευκαιριών. «Κάποιοι κουβαλάνε θυμό και κάποιοι είναι αποχαυνωμέ-νοι από το internet. Δεν είναι μία χαρούμενη πε-ρίοδος αυτή που βιώνουμε. Θεωρώ, όμως, ότι εάν ένας άνθρωπος θέλει κάτι, έχει πάθος για κάτι, θα τα καταφέρει. Χρειάζεται τόλμη, δύναμη, πίστη και χρόνος».

Η Μαρία έχει κάνει τον τελευταίο καιρό δύο ωραία ταξίδια για τις ανάγκες των ταινιών. Πήγε στη Βενετία για τη «Χώρα Προέλευσης» και στο Πουσάν της Νότιας Κορέας για το «Μαχαιροβγάλ-τη». Οι Κορεάτες γούσταραν το «Μαχαιροβγάλτη»; «Το κοινό ήταν άκρως νεανικό. Οταν προβλήθηκε η ταινία, η αίθουσα ήταν γεμάτη και παρακολου-θούσαν την ταινία με μεγάλη προσοχή. Στο τέλος, έκαναν ερωτήσεις και τους απαντούσα. Παρατή-ρησα ότι οι ερωτήσεις τους ήταν επί της ουσίας, είχαν μπει στο κλίμα της ταινίας και η ταινία είχε προκαλέσει αντιδράσεις. Μου άρεσε που το κοινό συμμετείχε, και μιλάμε για ένα λαό που δεν είναι και τόσο εκδηλωτικός».

Σήμερα μένει στους Αμπελοκήπους, αλλά δεν είναι Αθηναία. Μεγάλωσε στο Αίγιο και σπούδα-σε αρχαιολόγος. Εργάστηκε σε ένα Μουσείο, αλλά παράλληλα σπούδαζε στη δραματική σχολή του Εμπρός. «Αν και αγαπούσα αυτό που σπούδασα, δεν μπορώ να πω ότι μου λείπει η αρχαιολογία. Είχα την τύχη να έχω σημαντικούς καθηγητές στο Πανεπιστήμιο που με βοήθησαν να καλλιεργήσω

την κριτική μου σκέψη. Πάντως, και στο θέατρο και στην αρχαιολογία χρειάζεται ψάξιμο, σκάψι-μο... Εκείνο που μου λείπει είναι η ανασκαφή, δι-ότι είσαι σε άμεση επαφή με τη φύση. Εβρισκες ένα νόμισμα ή ένα κομμάτι από αγγείο και κατευ-θείαν έφτιαχνες στο μυαλό σου πώς ζούσαν οι άν-θρωποι τότε». Η ηθοποιία, όμως, την κέρδισε και εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκε. Πέρα από τις φετινές της εμφανίσεις, που την ανέδειξαν ως μία από τις πιο ταλαντούχες Ελληνίδες ηθοποιούς, από τα τελευταία χρόνια κρατάμε τις τηλεοπτικές εμφανίσεις της στο «Νυχτερινό Δελτίο» και το «Δέκα», αλλά και την ερμηνεία της στο “Blackbird” δίπλα στον Δημήτρη Καταλειφό. «Ισχύει αυτό που λένε ότι εμείς οι ηθοποιοί είμαστε σαν τους τσιγ-γάνους, γυρνάμε από εδώ και από εκεί, από τη μία δουλειά στην άλλη, από το ένα θέατρο στο άλλο. Για 6-7 μήνες που κρατάει μία παράσταση, δου-λεύεις πολλές ώρες και δένεσαι ψυχικά με άλλους ηθοποιούς. Κάνεις πολλή παρέα και μετά χάνεσαι. Παρόλα αυτά, με κάποιους ανθρώπους διατηρείς φιλίες για χρόνια. Ο ‘Μαχαιροβγάλτης’, για παρά-δειγμα, ήταν η αρχή της φιλίας με τον Γιάννη και τον Βαγγέλη».

INFO

18

Πρωτοετείς φοιτήτριες της Φι-λοσοφικής Σχολής, και οι τρεις από την επαρχία, κοντοστά-θηκαν, μπροστά σε ένα μικρό διώροφο σπιτάκι, από τα λίγα που δεν έχουν ανακαινιστεί στην Πλάκα, στο σοκάκι της οδού Λυσίου. Τους τράβηξε την προσοχή το ενοικιαστή-ριο, μέρος και αυτό του παζλ του τοίχου -που καταρρέει-από σχήματα και σύμβολα κόκκινου και μαύρου σπρέι, άγνωστα για εμάς, ίσως όμως κάτι να ση-μαίνουν για εκείνους που τα ζωγράφισαν.

Είναι δυνατόν να ενοικιά-ζεται αυτό το σπίτι; Ισως, όμως, εσωτερικά να είναι κατοικήσι-μο ή οι ιδιοκτήτες να θέλουν να το ανακαινίσουν και έχουν ξεκινήσει την αναζήτηση ενοι-κιαστή, αναρωτιέται ένα από τα τρία κορίτσια, τη στιγμή που το άλλο σημειώνει τα στοιχεία επικοινωνίας που αναγράφο-νται στο ενοικιαστήριο. «Μα-

κάρι να βρίσκαμε να μείνουμε όλες μαζί παρέα σε ένα τέτοιο σπιτάκι», ακούγεται να λέει η τρίτη κοπέλα της παρέας.

Είναι, άλλωστε, οι πρώ-τες τους βόλτες στην Αθήνα, καθώς μόλις έχουν συμπλη-ρώσει ένα μήνα από τότε που ήρθαν να ξεκινήσουν τη νέα τους ζωή, τη φοιτητική, μετά την επιτυχία τους στις εισαγω-γικές εξετάσεις. Λίγο πιο κάτω θα περάσουν από Λυσίου και Μνησικλέους, στα σκαλάκια που έχουν συνδεθεί με σκη-νές από ελληνικές ταινίες που γυρίστηκαν πριν από κάποιες δεκαετίες και ακόμη γνωρίζουν επιτυχία στη μικρή οθόνη, ενώ στην αρχή της Λυσίου θα συ-ναντήσουν γνωστό ιστορικό καφέ-στέκι. Ποιος ξέρει εάν τελικά τα κορίτσια θα καταφέ-ρουν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα και να μείνουν «στη συνοικία των Θεών»;

Ενας ήλιος ξερός ξημερώνει. Και το στόμα τσαρούχι από το ποτό. Μό-λις βγήκες από το «δημοτικάδικο» ο «Ελατος». Αφού τα δοκίμασες όλα, είπες να πας και εκεί. Εκεί που η μουσική θυμίζει φουστανελάδες. Η φουστανέλα μάς φαίνεται αστεία, είτε φολκλόρ θυμίζει είτε υπερ-Ελληνες να βγάζουν φιλιππικούς. Τα πόδια σου πατάνε σε δρόμο -ημε-ρομηνία και μόνο αμυδρά θυμάσαι. Στα 1846 την ομώνυμη ημέρα, κάτι άλλαξε. Ο Μακρυγιάννης είχε ορ-γανώσει ανθρώπους μυστικά, με σκοπό τον εκδημοκρατισμό της μι-κρής τότε Ελλάδας. Ο αυταρχισμός του απόλυτου βασιλιά Οθωνα δεν αντεχόταν. Συμπαραστάτης του στην προσπάθεια στάθηκε ο συνταγμα-τάρχης Καλλέργης. Ηταν αυτός που έφερε τη δυναμική του στρατεύμα-τος σε αυτή την προσπάθεια. Ο συ-νταγματάρχης εκείνο το πρωί έβαλε φωτιά στους στρατώνες με σύνθημα

«ΖΗΤΩ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ». Και ο κό-σμος ενώθηκε με τους φαντάρους. Και απαίτησε ένα Σύνταγμα, επιτέ-λους. Ο Βαυαρός υπέκυψε αναγκα-στικά. Ευτυχώς που ο φουστανελάς Μακρυγιάννης και οι σύντροφοί του διψούσαν για δημοκρατία. Αλ-λιώς, κανείς δεν ξέρει μέχρι πότε ένας ξενόφερτος ηγεμονίσκος θα έκανε του κεφαλιού του. Εφιάλτης σκέτος. Ζήτω το Σύνταγμα.

Κάθομαι στο πρώτο παγκάκι της Ασκληπιού κουρασμένη, αλλά απο-φασισμένη να περιμένω το λεωφο-ρείο, ο κόσμος να χαλάσει. Τελικά, χαλάει ο καιρός και φοράω την κου-κούλα μου. Και όπως περιμένω, σε κατάσταση λήθης, επιμένοντας στο παγκάκι και δείχνοντας εμπιστοσύ-νη στο λεωφορείο και στην άδεια Ασκληπιού, τους βλέπω μπροστά μου. Μία μικρή-μεγάλη παρέα συγ-γραφέων, εκδοτών, δημοσιογρά-φων, ηθοποιών, καλλιτεχνών και άλλων εμπνευσμένων -ανάμεσα στους οποίους και η Λιλή Ζωγράφου και ο Βασίλης Βασιλικός ενίοτε- που τα μεσημέρια του 1989-90 επέμεναν στην ορθοστασία με ένα ποτήρι ούζο στο χέρι, μπροστά σε έναν πάγκο γεμάτο περιοδικά και εφημερίδες. Αυτός ήταν «ο πάγκος της Εύας», σύμφωνα με τον Γιάννη Καιροφύλα, μπροστά από το πάρκινγκ που κοι-τάζω τώρα απέναντί μου, δίπλα στο

βιβλιοπωλείο «Πολιτεία» -άλλοτε το βιβλιοπωλείο «Δωδώνη». Ενα στέκι που αποδίδεται στον εκδότη Στρατή Φιλιππότη, αλλά που μετουσίωσε η Εύα, μετατρέποντας τον πάγκο της σε υπαίθριο μπαράκι και μεζεδο-πωλείο. Πίσω από τα περιοδικά, τις σοκολάτες και τις καραμέλες ξε-πρόβαλαν μεζέδες μετά συνοδείας μπίρας και ούζου, ενώ οι συζητήσεις δεν τελείωναν. Τώρα ησυχία. Με το τελευταίο 025 οι φιγούρες αντικαθί-στανται από μία τεράστια λαστιχένια ρόδα. Είναι από τις λίγες φορές που δεν θα πω «επιτέλους».

19

Ενας έρωτας και μία φιλία με έκαναν να ψάξω σπίτι στο Παγκράτι. Τώρα πια δεν υπάρχει τίποτε από τα δύο. Δεν πειράζει. Ξέρω, άλλωστε, ότι οι άνθρω-ποι φεύγουν και ξαναέρχονται. Και ότι οι γειτονιές υπάρχουν, για να κάνουν τις αναμνήσεις να ζωντα-νεύουν.

Μένω στην οδό Αγίου Φανουρίου, σε ένα μι-κρό σπίτι, με ένα ωραίο μπαλκόνι που βλέπει στο Λυκαβηττό. Αυτό το μπαλκόνι έχει ζήσει αλκοολι-κές, νυχτερινές, αδέσποτες κουβέντες…

Στην πολυκατοικία μου μένει η Μπλανς Ντυ-μπουά σε μεγάλη ηλικία. Την πετυχαίνω στο ασαν-σέρ, και κάθε φορά βρίσκει την ευκαιρία να μου διηγηθεί μία περιπέτεια από το ένδοξο παρελθόν της! Φοράει κολιέ και βραχιόλια που λαμπυρίζουν και χρυσά μακριά σκουλαρίκια. Τα χείλη της είναι πάντα βαμμένα κόκκινα και τα αραιά μαλλιά της καλοχτενισμένα. «Εδώ στο Παγκράτι, έζησα τον πρώτο μου έρωτα. Ηταν τραγουδιστής, και είχε μία φωνή που σε μάγευε. Ο πιο μεγάλος μου έρωτας», μου λέει η Μπλανς, δείχνοντάς μου το δαχτυλίδι που της είχε χαρίσει πριν από 50 χρόνια ο τραγου-διστής της. Εξω από την πολυκατοικία έχει τοποθε-τήσει μία ξύλινη καρέκλα και κάθεται τα απογεύμα-τα, ψάχνοντας να βρει κουβέντα. Οι άγνωστοι την εμπνέουν. Σκαρφίζεται γεγονότα από τα παλιά και τα μοιράζεται μαζί τους.

Αν και πυκνοκατοικημένη, η περιοχή διατηρεί το χαρακτήρα της γειτονιάς. Με μικρά μαγαζιά των οποίων οι ιδιοκτήτες σε ξέρουν με το μικρό σου όνομα, και κατοίκους που λένε ακόμα καλημέρα. Την πρώτη -δική μου- καλημέρα μού την λέει ο κ. Γιώργος, ο ιδιοκτήτης του ολοήμερου μπακάλι-κου, ενώ λίγο πιο κάτω συναντώ τον Σπύρο που δουλεύει σε γνωστή αλυσίδα γρήγορου φαγητού. Ο Σπύρος ξέρει όλα όσα συμβαίνουν στη γειτονιά. Ρωτάει, ψάχνει και μαθαίνει, κουβαλώντας το κου-τσομπολιό του χωριού στην τεράστια πρωτεύουσα.

Η Υμηττού είναι ένας δρόμος γεμάτος καφετέ-ριες που προκαλούν lifestyle νεανικές, θορυβώ-

δεις στιγμές. Αλλωστε, λίγα είναι τα καλά μπαράκια στο Παγκράτι. Οπως και οι παραδοσιακοί κινημα-τογράφοι. Το «Παλάς», χαρακτηριστικό σημείο συ-νάντησης, φέρνει ωραίες ταινίες εδώ και 82 χρό-νια, και επιμένει να ανταγωνίζεται το πολύ κοντι-νό multiplex που βρίσκεται στο εμπορικό μαζί με όλων των ειδών τα καταστήματα.

Πηγαίνω συχνά στην πλατεία Μεσολογγίου, με το ωραίο σουβλατζίδικο που με ταΐζει συνήθως. Αυτή την περίοδο ξαναφτιάχνεται. Η ταμπέλα λέει ότι η ανάπλαση θα γίνει με βιοκλιματικά κριτήρια και θα στοιχίσει 878.370 ευρώ. Ο περιπτεράς μου λέει ότι θα είναι έτοιμη μέχρι τα Χριστούγεννα. Το ελπίζω.

Κατηφορίζω στο περίφημο άλσος. Μία αφίσα με ενημερώνει για τις συνελεύσεις των κατοίκων. Εδώ οι άνθρωποι συναντιούνται, επικοινωνούν και καταθέτουν τις απόψεις τους για τη γειτονιά και το μέλλον του άλσους. «Είναι ένα κίνημα που απευ-θύνεται σε όσους πιστεύουν στην άμεση και αυτο-οργανωμένη δράση. Γεννήθηκε, για να υπερασπί-σει το συγκεκριμένο χώρο απέναντι στα σχέδια του δημάρχου για δημιουργία θεάτρου και καφετέριας, ‘ανάπλαση’ και εμπορευματοποίησή του», γράφει το alsospagratiou.wordpress.com. Στο μεταξύ, από το καλοκαίρι του 2009 έχει αρχίσει μία προσπά-θεια χαρτογράφησης των δέντρων του άλσους. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται γνωστό ποια δέντρα είναι υγιή, ποια χρήζουν φροντίδας και ποια είναι τα είδη βλάστησης που υπάρχουν εδώ.

Κάνω συχνά περιπάτους στο άλσος. Είναι όμορφο να έχεις τόσο πράσινο δίπλα σου... Μία παρέα ηλικιωμένων κάθεται στο παγκάκι. Συζη-τούν. Εκπέμπουν ηρεμία. Δέντρα πανύψηλα δημι-ουργούν ένα ωραίο τοπίο. Τα σκυλιά και οι γάτες μεταδίδουν ελευθερία. Οι οικογένειες μεταναστών ενωμένες κάνουν βόλτα. Στο γήπεδο τέσσερα παι-διά παίζουν μπάσκετ. Τσακώνονται ποιος θα κερ-δίσει. Πιο κάτω, ένα ζευγάρι φιλιέται και γεμίζει το άλσος με έρωτα…

20

Οι τοίχοι και οι βιτρίνες της Αθήνας γίνονται εφήμεροι καμβάδες για κάθε είδους χάρτινα μηνύματα. Σε κάθε μας βήμα, πρόσωπα, χαμόγελα, πολιτι-κές κραυγές και ιλουστρασιόν ψίθυροι της μόδας μέσα από τις αφίσες της πόλης διεκδικούν την προσοχή μας, με περισσότερο ή λιγότερο γούστο. Το γεγονός ότι παρά τους νόμους περί αφισοκόλλησης είναι σχεδόν αδύνα-τον να βρει κανείς ελεύθερη επιφάνεια, έχει μετατρέψει τη χάρτινη επέλαση μιας ανελέητης και κακόγουστης lifestyle προπαγάνδας που δέχονται οι πε-ραστικοί, σε μία από τις ανοιχτές πληγές της πρωτεύουσας. Τοίχοι, κολώ-νες, πόρτες, παράθυρα, ακόμα και δέντρα και παγκάκια, δεν γλιτώνουν από τη μανία του Νεοέλληνα αφισοκολλητή. Η ρύπανση της αφίσας είναι εδώ σε όλο της το μεγαλείο και εμείς φαινόμαστε ανίσχυροι να αντισταθούμε. Από τις πλέον κραυγαλέες περιπτώσεις είναι -ως γνωστόν- οι πολιτικές αφίσες (σε σημείο μάλιστα να αναρωτιέται κανείς με τι θράσος τα κόμματα ζητούν την ψήφο μας μετά τα τραγικά αυτά δείγματα που μας πλασάρουν) αλλά και στην πλειονότητά τους όσες ανεκδιήγητες διαφημίζουν επιθεωρήσεις στις προσόψεις των θεάτρων. Eκείνες, μάλιστα, του Δήμου Αθηναίων που αναρ-τώνται σε πλατείες και δρόμους «διψούν» για λίγες σταγόνες γραφιστικής

Ο παράδεισος του καλού γούστου στις αφίσες που βλέ-πουμε στους δρόμους της πρωτεύουσας μπορεί να περι-μένει (για πολύ ακόμα).

21

φαντασίας, αφού η σχεδιαστική εξέλιξη στα γραφεία του δημάρχου Αθηναί-ων φαίνεται να έχει σταματήσει κάπου γύρω στο 1870, όταν τελειοποιήθη-κε η έγχρωμη λιθογραφία, χαρίζοντας στον κόσμο την τέχνη της αφίσας.

Να μην παραλείψουμε και τις αφίσες των μπουζουξίδικων και των πα-ντός είδους «μουσικών χώρων» που αποτελούν από μόνες τους ένα ολόκλη-ρο αφιέρωμα θλιβερών ασκήσεων στο photoshop και στο οπτικοποιημένο ξε-κατίνιασμα, τελάληδες της απέραντης υποκουλτούρας του ελληνικού τίποτα.   

Ελάχιστες οι καλόγουστες εξαιρέσεις -φυσικά και δεν περιμένουμε να γίνουμε Παρίσι του 1884, όταν οι αφίσες είχαν πλέον κατακλύσει τη γαλλι-κή πρωτεύουσα, μεταμορφώνοντας, όπως έλεγαν οι καλλιτέχνες της εποχής, τους δρόμους σε υπαίθριες γκαλερί. Εδώ και τώρα αρκούμαστε, θέλουμε δεν θέλουμε, σε μερικά ψιλοξεθωριασμένα πόστερ πίσω από βιτρίνες καταστη-μάτων ή γκαλερί που ανακουφίζουν φευγαλέα το οπτικό μας πεδίο, δειλές υπενθυμίσεις ότι κάπου εκεί έξω, σε άλλα μήκη και πλάτη της ζωής, υπάρχει ακόμα ένας μικρός χαμένος παράδεισος καλής αισθητικής.

22

Αν επιχειρήσετε να κάνετε μία αναζήτηση στο Google, πληκτρολογώντας τη φράση “How to quit Facebook”, θα δείτε πως από την έρευνα προκύπτουν 286 εκατ. αποτελέσματα. Αν μη τι άλλο, ο συγκεκριμένος αριθμός αντιπροσω-πεύει μια υπαρκτή δυναμική, η οποία μάλλον κάνει τον ιδρυτή της δημοφι-λέστερης υπηρεσίας κοινωνικής δικτύωσης, Μαρκ Ζούκερμπεργκ, να αισθά-νεται λιγάκι άβολα. Και αυτό διότι γνωρίζει πολύ καλά πως η δυναμική αυτή πηγάζει από τις ανησυχίες μεγάλου μέρους εκ του μισού δισ. χρηστών του Facebook για το προς τα πού και με ποιον τρόπο διοχετεύονται τα προσωπικά τους δεδομένα και προτιμήσεις.

Είναι αλήθεια πως τα κοινωνικά δίκτυα εισέβαλαν ταχύτατα στις ζωές μας. Τόσο γρήγορα μάλιστα, που ελάχιστοι από εμάς συνειδητοποιήσαμε εξαρχής πως ανοίγοντας λογαριασμό στη συγκεκριμένη υπηρεσία, ανοίξαμε ταυτόχρονα και την πόρτα της ιδιωτικότητάς μας σε έναν ιδιότυπο «ηλεκτρονι-κό Δούρειο Ιππο». Πλέον, όντας περισσότερο υποψιασμένοι και επιφυλακτι-

κοί σε ό,τι αφορά στον τρόπο δια-χείρισης των προσωπικών μας

δεδομένων από τη μεγάλη «δεξαμενή πληροφορι-

ών» που διαθέτει και χρησιμοποιεί κατά το δοκούν η εταιρεία

Facebook, αναζη-

FACEBOOK!Ο βασιλιάς πέθανε! Ζήτω ο βασιλιάς! Ενα νέο κοινωνικό δίκτυο ονόματι diaspora* έρχεται, για να ταράξει τα νερά και να αμφισβητήσει την παντοδυναμία του Facebook. Λίγο πριν ανέβει επισήμως στον «αέρα», σας παρουσιάζουμε τα βασικά του χαρακτηριστικά.

τούμε μια ικανοποιητική εναλλακτική. Μια υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης, δηλαδή, που θα συνεχίζει να μας κρατάει σε επαφή με πρόσωπα της αρεσκεί-ας μας, χωρίς ωστόσο να μας γεμίζει υπόνοιες και καχυποψίες σχετικά με τον τρόπο που διαχειρίζεται τις πληροφορίες που της εμπιστευόμαστε. Και ως τέ-τοια προβάλλει το ανερχόμενο κοινωνικό δίκτυο με την ονομασία diaspora*.

«Κοινωνικό δίκτυο ανοικτού κώδικα (open source), ευαισθητοποιημένο σε ζητήματα ιδιωτικότητας, προσωπικά ελεγχόμενο και για όλες τις χρήσεις». Αυτός είναι ο ορισμός που δίνεται μέσα από το ιστολόγιο www.Joindiaspora.com, έναν προπομπό ουσιαστικά της συγκεκριμένης υπηρεσίας. Η επίσημη λειτουργία της αναμένεται σε σύντομο χρονικό διάστημα, πιθανότατα μέσα στο έτος που διανύουμε. Ωστόσο, οι εμπνευστές της, Maxwell Salzberg, Daniel Grippi, Raphael Sofaer και Ilya Zhitomirksy, νεαροί προγραμματιστές του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, έχουν ήδη δημοσιοποιήσει τον πρώτο κωδικό και τα πρώτα screenshots. Μέσα από αυτή τους την κίνηση, καλούν όλους εκείνους που διαθέτουν την απαραίτητη τεχνογνωσία να έρθουν και να προσθέσουν το δικό τους… λιθαράκι στην «οικοδόμηση» του δικτύου, επε-ξεργαζόμενοι ή ακόμα και τροποποιώντας την αρχική του δομή.

Η συμμετοχική αυτή αντίληψη των εμπνευστών του diaspora* αποσκοπεί στη δημιουργία ενός αντί-Facebook, στο οποίο οι χρήστες δεν θα ικετεύουν για τη μη διασάλευση της ιδιωτικότητάς τους, αλλά αντιθέτως θα είναι οι ίδιοι που θα την περιχαρακώνουν. «Δεν σκοπεύουμε να έχουμε τεράστιους servers στους οποίους θα αποθηκεύονται οι πληροφορίες των χρηστών», αναφέρει ο ένας εκ των ιδρυτών Salzberg, κοιτώντας μάλλον χαιρέκακα προς τις «αλά Big Brother» εγκαταστάσεις της Facebook στην Silicon Valley, και συνεχίζει: «Αυ-τές θα είναι ατομικά ελεγχόμενες και θα διαχειρίζονται, έτσι ώστε ο κόσμος να μπορεί να ισχυριστεί πως διαθέτει πλήρη έλεγχο επί των πληροφοριών που μοιράζεται με τους υπόλοιπους χρήστες».

Κατά τα άλλα, οι χρήστες του diaspora* θα διαθέτουν τις ίδιες δυνατό-τητες με αυτές που έχουν ως μέλη του Facebook. Φωτογραφίες, βίντεο, σχό-λια, ενημερώσεις, θα πηγαίνουν και θα έρχονται, με την πλήρη επίγνωση των χρηστών για το τι θα μοιράζονται και με ποιον. Πέρα από χρήστες θα είναι, δηλαδή, και οι απόλυτοι διαχειριστές, χωρίς να ανησυχούν για την ύπαρξη μεσαζόντων και κεντρικών υπολογιστών που θα ελέγχουν, θα αποθηκεύουν και θα διαχειρίζονται τα προσωπικά τους δεδομένα.

Αυτό που μένει τώρα να δούμε είναι η δοκιμαστική έκδοση του diaspora*. Ανεξάρτητα από την απήχηση που θα έχει, είναι δεδομένο πως η έλευσή του θα λειτουργήσει ανταγωνιστικά προς το μονοπωλιακά συμπεριφε-ρόμενο Facebook. Και ενδεχομένως να καταφέρει και να… «βουλώσει» επιτέ-λους εκείνο το κενό της διαδικτυακής μας κλειδαρότρυπας, σε μία εποχή στην οποία οι περισσότεροι από εμάς έχουν αρχίσει να θεωρούν την ύπαρξή του ως αυτονόητη και αναπόφευκτη.

23

ΡΕΤΡΟ ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

-

-

-

-

-

24

«Μου αρέσει το κέντρο της πόλης, έχει χρώμα. Υπάρχουν σίγουρα άσχημα στοιχεία, αλλά έχει μία αυ-θεντικότητα. Ωστόσο, δεν θα μπο-ρούσα να μένω εδώ», μου εκμυστη-ρεύεται απολογητικά. «Εχει ωραία εικαστικά στοιχεία, αλλά έχω ανά-γκη από πράσινο, να μην είναι το ένα σπίτι πάνω στο άλλο και να μην υπάρχει βαβούρα και πολύς κόσμος στο δρόμο. Θέλω ηρεμία». Δεν την αδικώ. Η ημέρα της είναι τόσο γεμά-τη που μία τέτοια επιθυμία φαντάζει απολύτως λογική. Γιατί εκτός από την αγάπη της για τη μουσική που εκφράζεται μέσα από τη δημιουργία μουσικής για ταινίες, σειρές, διαφη-μίσεις, υπάρχει και η αγάπη για τη δουλειά της που γεμίζει την ημέρα της -δουλεύει ως copywriter. Και μέσα σε όλα αυτά, προέκυψε και το

πρώτο της άλμπουμ, με τίτλο “Try A Little Romance”, που μόλις κυκλο-φόρησε από την Inner Ear.

«Δεν είχα σκοπό να βγάλω δίσκο, με ενδιέφερε να κάνω soundtrack ή κάποια συλλογή με jingles. Δεν με ενδιέφερε να κάνω ένα δίσκο, στον οποίο θα τραγουδάω εγώ. Οσες φο-ρές είχα τραγουδήσει, ήταν από ανά-γκη, γιατί δεν είχαμε τραγουδίστρια και έπρεπε να παραδώσουμε τραγού-δια. Πριν από τρία χρόνια o Νίκος Αγγλούπας (γνωστός και ως Ottomo), τωρινός μου παραγωγός, με βρήκε στο mySpace, και μου έστειλε mail, λέγοντάς μου ότι τον ενδιέφερε να έρ-θουμε σε επαφή, για να ακούσει πώς μπορούμε να γράψουμε στο στούντιό του κάποια κομμάτια. Χάρηκα πολύ, από την άλλη, όμως, σκέφτηκα ότι δεν με ενδιέφερε ουσιαστικά να βγά-

λω δίσκο. Βρεθήκαμε, ξεκινήσαμε, επειδή, όμως, δεν ήμουν και τόσο ‘ζε-στή’, ή μάλλον επειδή είχα πολλά τρε-ξίματα, το παραμέλησα λίγο, και κά-πως έτσι κύλησε ενάμισης χρόνος. Πριν από ενάμιση χρόνο επικοινώ-νησε μαζί μου ο Περικλής Πιλαβάς από την Inner Ear, λέγοντάς μου ότι ήθελε να μας βγάλει δίσκο. Κατάλαβα ότι, για να μου το λένε δύο άνθρωποι τόσο καλοί στο χώρο, ενδεχομένως να υπάρχει δυνατότητα να κάνω κάτι με το οποίο θα βγαίνω εγώ προς τα έξω. Τους πρότεινα να συνεργαστούν με τον Νίκο, γιατί τον εμπιστευόμουν, αλλά ταυτόχρονα εκτιμούσα τρομερά και την Inner Ear. Αυτοί οι άνθρωποι πίστεψαν σε μένα, δεν παρενέβησαν σε δημιουργικό επίπεδο, είναι κατα-πληκτικοί».

Αυτό που χαρακτηρίζει το “Try

A Little Romance” είναι η ρετρό αί-σθηση που αποπνέει. Ρίχνοντας μία κλεφτή ματιά στα ρούχα της Μαρι-έττας, καταλαβαίνω πως αυτή η δι-άθεση είναι ολότελα αυθεντική, και αποτυπώνεται στην εμφάνισή της μέσα από ένα λουλουδάτο φόρεμα και ένα ζευγάρι λευκές γόβες. Ηταν το ρετρό στοιχείο μία από τις άμεσες επιδιώξεις της για το άλμπουμ; «Αν ακούσεις τα ντέμο αυτών των τραγου-διών, υπάρχουν ελάχιστες διαφορές στις ενορχηστρώσεις. Ο Νίκος έδω-σε άλλη αίσθηση. Τα φωνητικά που έχω υπάρχουν και στο ντέμο, αλλά είναι πιο χαμηλωμένα και πρότεινε να τους δώσουμε ένα ‘πουσάρισμα’. Αυτό ήταν που τους έδωσε ρετρό αίσθηση. Η αλήθεια είναι πως ήθε-λα να έχει έναν vintage αέρα. Μου αρέσει η αισθητική των ’50s και των

25

’60s, και στο πώς ντύνομαι, και ως ήχος, και ως μουσική, και ως καλλι-τέχνης. Μου αρέσει που υπάρχει μία τέτοια αύρα στο δίσκο».

Η ρετρομανία, πάντως, είναι κάτι που έχει κατακλύσει την Αθή-να, σε σημείο που να μην θεωρείσαι hip (sic), αν δεν φοράς κάτι vintage. Η ίδια διαφωνεί με όλο αυτό. «Δεν μου αρέσει να χρησιμοποιεί κάποιος την vintage αισθητική, μόνο επειδή είναι της μόδας», σχολιάζει και δεν έχω λόγο να μην την πιστέψω, αν κρίνω από την αυθεντικότητα που αποπνέει το στιλ και η μουσική της. Χωρίς ακρότητες, σίγουρα, όμως, με αναφορές στο παρελθόν. Ισως στο πλαίσιο της αγάπης της για το ρε-τρό να εντάσσεται και η συνεργασία που έχει κάνει στον «Παραμυθά», το remake της περίφημης σειράς του

Νίκου Πιλάβιου. «Οι μουσικές που έγραψα για τον ‘Παραμυθά’ είναι οι μουσικές για τις οποίες είμαι πιο υπερήφανη. Στα 26 επεισόδια που βγήκαν σε remake η μουσική είναι δική μου, του Νίκου Πιλάβιου και του γιου του, Κωνσταντίνου Πιλάβι-ου, που είναι στη σκηνοθεσία. Πόσο χαζό ακούγεται να ακούς μουσική σου και να συγκινείσαι; Συγκινού-μαι με όλη αυτή τη διαδικασία, γιατί έκανα κάτι πολύ τρυφερό». Οι πολ-

λές διαφορετικές εκφάνσεις της συν-θετικής της ικανότητας με κάνουν να αναρωτιέμαι για τις μουσικές της επιρροές. Η απάντηση σχεδόν με σοκάρει: «Δεν ακούω σχεδόν καθό-λου μουσική. Σε αυτή τη φάση, θέλω να γνωρίσω τα νέα ελληνικά συγκρο-τήματα, και έτσι ακούω επί τούτου. Εχω εντυπωσιαστεί με το τι συμβαί-νει στην Ελλάδα και τι υπέροχους καλλιτέχνες έχουμε. Εχω επιρροές, αλλά δεν ακούω για πολύ μεγάλο δι-

άστημα συγκεκριμένους μουσικούς. Λατρεύω, βέβαια, τον Μπάουι, τον Ελβις, τον Φρέντι Μέρκιουρι, τους Σάιμον και Γκαρφάνκελ, τον Μάικλ Νάιμαν, τον Ντάνι Ελφμαν. Επειδή έχω συνέχεια μουσική στο μυαλό μου, θέλω, όταν δεν κάνω αυτό, να είμαι τελείως ήρεμη».

Η συζήτηση ξαναγυρίζει στο άλ-μπουμ της, και δράττομαι της ευκαι-ρίας να την ρωτήσω για τους στί-χους, που είναι στα αγγλικά. «Ο αγ-γλικός στίχος είναι πιο μελωδικός από μόνος του, με βοηθάει να φτιά-ξω ωραίες μελωδίες. Το γεγονός ότι είναι μονοσύλλαβες και δισύλλαβες οι περισσότερες λέξεις μού επιτρέ-πει να φτιάξω πάνω τους άπειρες μουσικές». Διστάζει λίγο και συνεχί-ζει: «Στα ελληνικά δεν το καταφέρνω. Ο ελληνικός στίχος έχει τη δική του

Η Ιωάννα ανοίγει την ντουλάπα της και διαλέγει τα ρούχα της ημέρας. Το αγαπημένο της 501, μπλουζάκι με γιακά και κουμπάκια (1 λίρα από second hand μαγαζί του Λονδίνου) και μάλλινη ζακέτα. Το πρώτο στάδιο της ετοιμασίας έχει τελειώσει. Στο μπάνιο συνειδητοποιεί ότι τα μαλλιά της είναι πατικωμένα, αλλά δεν ανησυχεί. Μαντήλι δεμένο πίσω, μακιγιάζ και η πόρτα κλείνει βιαστικά πίσω της. Η Ιωάννα δεν ζει στη δεκαετία του ’70 κάπου στην Ευρώπη. Αλλά στην Αθήνα του 2010. Εχει σπουδάσει στο Λονδίνο και τώρα δουλεύει σε διαφημιστι-κή εταιρεία. Αγαπάει να φοράει ρούχα της δεκαετίας του ’70, του ’60 -και γιατί όχι;- και του ’50 και να ακούει μουσική από τα βινύλια που τόσο λατρεύει να αγοράζει και που πλέον δεν είναι καθόλου δύσκολο να βρει. Στο Λονδίνο ήταν πολύ ευτυχισμένη που μπορούσε να αγο-ράζει ρούχα, αξεσουάρ και είδη σπιτιού του γούστου της, και μάλιστα σε πολύ χαμηλές τιμές, χωρίς να την νοιάζει αν ήταν μεταχειρισμένα.

Πριν από δύο χρόνια που γύρισε στην Αθήνα, μέσα στη γενι-κή της κατάθλιψη, την περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Η μόδα του vintage είχε έρθει και στην Ελλάδα και έτσι το εκκεντρικό στιλ της έγινε σχεδόν trendy, ενώ το γούστο της φαινόταν πια συνηθισμένο.

Προφανώς, η Ελλάδα δεν ανακάλυψε ξαφνικά τον τροχό. Εδώ και χρόνια η συγκεκριμένη τάση έχει κατακλύσει Αμερική και Ευρώ-πη. Ισως για τους μη μυημένους, το vintage να φαντάζει κάτι φτηνό, φθαρμένο και ντεμοντέ. Αλλά δεν είναι τίποτε από αυτά. Ο όρος ου-σιαστικά αναφέρεται σε είδη τα οποία σχεδιάστηκαν σε προηγούμενες δεκαετίες, και ειδικά μεταξύ των δεκαετιών 1920-1980. Τα είδη αυτά μπορεί να είναι ακόμη αχρησιμοποίητα ή όχι. Αν και τα μεταχειρι-σμένα πρωτοστατούν στη συνείδησή μας, υπάρχουν αφόρετα ρούχα και αξεσουάρ που έχουν έρθει στην επιφάνεια από stock μεγάλων ερ-γοστασίων (κυρίως επώνυμων σχεδιαστών) και διεκδικούν τις υψη-λότερες τιμές.

Ετσι, η πάντα θερμή υποστηρίκτρια του vintage, Τζούλια Ρό-μπερτς, έχει τώρα ανταγωνίστριες σε κάθε εμφάνισή της στο κόκκινο χαλί. Αλλωστε, το φόρεμα που επέλεξε η Πενέλοπε Κρουζ να φορέσει στην απονομή των περυσινών Οσκαρ, αποσπώντας και το βραβείο πρώτου γυναικείου ρόλου, θα μείνει σε όλους αξέχαστο. Ενα vintage Balmain που θύμιζε νυφικό ήταν η καλύτερη επιλογή, ειδικά μετά το vintage Chanel που φόρεσε στα Goya’s. Φυσικά, οι οίκοι μόδας δεν έμειναν πίσω σε όλη αυτή τη νέα τρέλα.

Τα ρούχα, όμως, είναι μόνο ένα κομμάτι αυτής της νέας τάσης που έχει προκύψει τα τελευταία χρόνια και στη χώρα μας. Η διακό-σμηση, τα αυτοκίνητα, η μουσική, τα μαγαζιά διασκέδασης είναι τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ. Του αθηναϊκού παζλ. Αν, λοιπόν, σας αρέσει να παίζετε και πάλι pacman, να διαβάζετε κόμικς που αγα-πούσατε παιδιά και να πίνετε κονιάκ σε μπαρ με ρετρό διακόσμηση, μην ανησυχείτε καθόλου. Η νέα τάση επιτρέπει τα πάντα και μάλιστα προνοώντας για την τσέπη μας. Ξεθάψτε καπέλα, γάντια, μαντήλια και κάπες της γιαγιάς, μεταποιήστε ό,τι χρειάζεται και δημιουργήστε το δικό σας στιλ. Βάλτε στο iPod το “Vintage” από Vassiliko και περι-πλανηθείτε στη χειμωνιάτικη Αθήνα. Είστε ρετρό; Τόσο το καλύτερο!

26

ομορφιά, αλλά όσες φορές έχω γρά-ψει μουσική για ελληνικό στίχο, εί-ναι μουσική ξένη προς εμένα. Σίγου-ρα, ο αγγλικός στίχος δεν μπορεί να εκφράσει τα ίδια πράγματα ούτε να μας αγγίξει τόσο πολύ. Αλλά οι πε-ρισσότεροι από εμάς τραγουδάμε ένα τραγούδι χωρίς να δίνουμε ση-μασία στα λόγια, εκτός και αν είναι

κάτι πολύ απλό».Οσο για τη μουσική έμπνευση, η

Μαριέττα έχει μία τελείως προσωπι-κή θεώρηση. «Η έμπνευση είναι κάτι παρεξηγημένο. Ενας ικανός μουσικός μπορεί να γράψει εξαιρετική μουσική με ή χωρίς έμπνευση και δεν το λέω για μένα, δεν είναι κάτι εξωπραγματι-κό αυτό που κάνω εγώ. Μουσική δεν

σημαίνει ‘είμαι ερωτευμένος και γρά-φω ένα τραγούδι για τον έρωτα’, αλλά αν θέλω να γράψω ένα όμορφο τρα-γούδι, θα αφήσω απλώς τα χέρια μου πάνω στο πιάνο, και αν πρέπει να πα-ραδώσω ένα τραγούδι, θα βάλω όλη μου την ικανότητα και θα φτιάξω ένα όμορφο κομμάτι».

Οταν της τονίζω πως αυτή εί-

ναι μάλλον μία τεχνοκρατική προ-σέγγιση, δεν προσπαθεί να με αντι-κρούσει. Συμφωνεί μαζί μου, εξηγώ-ντας πως πολύ απλά έχει συνηθίσει σε αυτή τη διαδικασία. «Δεν φοβά-μαι να μην έχω έμπνευση. Υπάρχει ο τρόπος να δημιουργήσεις εσύ την έμπνευση. Το ‘The Girl who Loved the Rain’ το έγραψα, ενώ οι αδελφές μου έβλεπαν τηλεόραση, ο ξάδερ-φός μου έψαχνε κάτι στο internet, και εγώ είχα αράξει στο κομπιούτερ, έπαιξα μερικές νότες, τραγούδησα μία μελωδία, και αυτό ήταν». Την δι-αβεβαιώνω πως εκ του αποτελέσμα-τος είναι δύσκολο να φανταστείς κάτι τέτοιο και πως ο δίσκος της πραγμα-τικά μου άρεσε πολύ. Το πρόσωπό της φωτίζεται, με χιλιοευχαριστεί, μου φαίνεται πως κοκκινίζει κιόλας. Οι θετικές κριτικές τής προκαλούν χαρά. Πώς θα αντιμετωπίσει, όμως, μία κακή κριτική; Το πρόσωπό της σκοτεινιάζει, μόλις ακούει την ερώ-τηση. «Θα με κάνει να νιώσω πολύ άσχημα, θα στεναχωρηθώ», παραδέ-χεται αμήχανα. «Πριν από δύο εβδο-μάδες με έπιασε μία κρίση πανικού», συνεχίζει, «δεν είχα καμία αίσθηση ότι μετά το δίσκο θα είμαι εκτεθει-μένη στα σχόλια του καθενός. Μία αρνητική κριτική που γίνεται με σω-στό τρόπο θα με στεναχωρήσει, αλλά έχω την ηρεμία να την δω εποικοδο-μητικά. Τα κακοπροαίρετα σχόλια θα με ενοχλούσαν σίγουρα». Αυτό που την ενοχλεί ιδιαιτέρως είναι όταν γί-νεται κριτική για το επώνυμό της και όχι για τη μουσική της. «Και εγώ η ίδια κοροϊδεύω το επώνυμό μου, αλλά άκου πρώτα τη μουσική μου, και αν δεν σου αρέσει, άκου κάτι άλλο, υπάρχουν τόσες ωραίες μου-σικές. Μην ασχολείσαι, όμως, μόνο με το επώνυμό μου».

INFO

-

27

Το Βερολίνο είναι μία πρωτεύουσα με τεράστια έκταση και πληθυσμό 4,5 εκατ. ψυχές, που πριν από 21 χρόνια ήταν διχοτομημένη. Σβήστε το προηγούμενο και κρατήστε τούτο: το Βερολίνο είναι μία πόλη που μοιάζει με δάσος και όλο της το παρόν γυρίζει γύρω από το πώς δεν θα επαναληφθεί το παρελθόν.

Στο πλαίσιο των 20 χρόνων από την ένωση της πάλαι ποτέ Ανατολικής με τη Δυτική Γερμα-νία (1990-2010), το Βερολίνο μπαίνει για ακό-μα μία φορά στο προσκήνιο. Μία πρωτεύουσα που την χώριζε ένα τεράστιο τείχος, απαγορεύο-ντας σε ομοεθνείς ακόμα και να κοιτάνε ο ένας τον άλλον. Το Βερολίνο, όμως, έμαθε και μάλι-στα αντέδρασε σωστά. Ισως να έγινε καλύτερο από αυτή τη δοκιμασία, ίσως να έμαθε να ανέ-χεται το διαφορετικό. Από την κεντρική πλατεία Alexanderplatz, πίσω από την οποία δεσπόζει ο Πύργος της Τηλεόρασης (Fernsehturm), μέ-χρι τα απομεινάρια του τείχους στην Εast Side Gallery, και από την Τοπογραφία του Τρόμου (Topographie des Terrors) των Ναζί και της Γκεστάπο μέχρι την Πύλη του Βραδεμβούργου, είναι μία πόλη που πασχίζει να μην ξεχάσει. Κάθε βήμα, κάθε έκθεμα, κάθε σημείο κρύβει μία αναφορά στο παρελθόν. Μία αναφορά που ξεχειλίζει από βομβαρδισμούς και καμένα κτί-ρια εξαιρετικής αρχιτεκτονικής. Κάθε βλέμμα

μπορεί να διακρίνει μία πόλη πληγωμένη υλι-κά και στιγματισμένη στην ψυχή της, αν μπορεί μία πόλη να έχει ψυχή. Και όμως, τα γεγονότα, τα ερείπια, η ντροπή και ο πόνος δεν θάφτηκαν κάτω από τόνους λήθης.

Μέσα στους κατάφυτους δρόμους της και στα βρεγμένα, λόγω εποχής, ξερά φύλλα που στόλιζαν τους δρόμους της, μπορούν και συνυ-πάρχουν Ασιάτες, Ευρωπαίοι, Αφρικανοί και κάθε φυλή του Ισραήλ. Είναι αυτοί που συνθέ-τουν το περίφημο “multi-culti” που η Καγκε-λάριος Μέρκελ δήλωσε ότι απέτυχε, πιθανότα-τα γιατί η δουλειά τους να ξαναχτίσουν μία ισο-πεδωμένη χώρα έφτασε στο τέλος της. Παρό-λα αυτά, στο Kreuzberg όπου η πυκνότητα των Τούρκων είναι μεγάλη, στην Nollendorfplatz όπου σε όλα τα μαγαζιά είναι αναρτημένο ένα ουράνιο τόξο ή στο Charlottenbourg όπου κα-τοικοεδρεύουν οι «καλλιτέχνες» (κάπου εκεί κο-ντά μένει και η Μυρτώ Τ. που μας φιλοξένησε), φαίνεται ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Τα πάντα είναι σε πλήρη κίνηση, σε μία ατελείωτη μεί-ξη και συγχώνευση που δείχνει να χαρακτηρί-ζει την πόλη. Ακόμα και η πρόσφατη άνοδος των Ακροδεξιών φαίνεται να μην την επηρεάζει -για καλό και για κακό, βέβαια, ορισμένες πε-ριοχές του Βερολίνου συστήνονται ως «μη φι-λικές» προς τους μελαμψούς τουρίστες και φοι-τητές.

Εντύπωση προκαλεί, επίσης, ότι αυτή η πόλη δεν «τρέχει». Μπορεί η ρυμοτομία της να είναι δαιδαλώδης, η έκτασή της αχανής (892

τετ.χλμ., ενώ η Αθήνα είναι μόλις 39 τετ.χλμ.) και οι γραμμές του μετρό να είναι 10 στον αριθ-μό, και όμως κανείς δεν δείχνει να είναι βια-στικός. Ισως γιατί οι κάτοικοί της κουράστηκαν πλέον να τρέχουν, για να ξεφύγουν, οι μεν από τις σφαίρες και το κυνηγητό της Στάζι, οι δε από τη λεγόμενη «ανάπτυξη».

Και ενώ δεν τρέχει, κατά έναν περίεργο λόγο πεινάει. Η πείνα της είναι τόση που τα «φαγάδικά» της είναι περισσότερα από αυτά της Θεσσαλονίκης. Μάλιστα, η πείνα της για φαγη-τό -ακόμα και στις στάσεις του μετρό υπογεί-ως το μόνο που θα συναντήσει κανείς είναι φα-γάδικα- μόνο με την πείνα της για πολιτισμό μπορεί να συγκριθεί. Και ανάμεσα στα πολλά της Μουσεία, αυτό που προκαλεί σίγουρα το θαυμασμό είναι το Μουσείο DDR (Deutsche Demokratische Republik), που είναι το Μου-σείο της καθημερινότητας των Ανατολικογερμα-νών. Ενώ φαίνεται ιδιαίτερα μικρό, η διαδρα-στικότητά του μπορεί να κρατήσει έναν επισκέ-πτη πάνω από τρεις ώρες. Εκεί μπορεί κανείς να «ζήσει» για λίγο, όπως ένας άνθρωπος πίσω από το τείχος, αν θεωρηθεί ότι οι Δυτικοί ήταν μπροστά από αυτό! Και μετά, μία βόλτα από το Μουσείο της Ιστορίας (Deutsches Historisches Museum), που μέχρι τις 6 Φεβρουαρίου δείχνει τι θέλει αυτή η πόλη και αυτή η χώρα να θυμά-ται τόσο πολύ, ώστε να το ξεχάσει: τον Αδόλ-φο Χίτλερ. Και κάπου εκεί, το παρελθόν συνα-ντάται ξανά με το μέλλον μέσα από το δύσκο-λο δρόμο της αλλαγής, όπως τόσο μεστά περι-γράφεται με το ρητό του Μαρξ που στολίζει τον εσωτερικό τοίχο του Πανεπιστημίου Humbolt του Βερολίνου: οι φιλόσοφοι ερμήνευσαν τον κόσμο με διάφορους τρόπους. Ο στόχος, παρό-λα αυτά, είναι να τον αλλάξουμε.

28

Πέρυσι, τέτοια εποχή, τα τηλεοπτικά πα-ράθυρα εξέπεμπαν ανησυχία, προειδοποι-ώντας πως ο ιός της νέας γρίπης καλπά-ζει. Τα νοσοκομεία οριοθετούσαν ειδικούς χώρους υποδοχής των κρουσμάτων. Αν-θρωποι που έβηχαν στο λεωφορείο αντι-μετωπίζονταν με καχύποπτα βλέμματα. Υπουργοί έκαναν μαζικές παραγγελίες εμ-βολίων. Θυμάμαι να προετοιμάζω ένα τα-ξίδι στο εξωτερικό και να χαζεύω την ιστο-σελίδα του BBC, ψάχνοντας για περαιτέ-ρω πληροφορίες. Κυριαρχούσε σε αυτήν ένας μεγάλος διαδραστικός χάρτης. «Οι κόκκινες κουκκίδες στο χάρτη αναφέρο-νται στα έως τώρα κρούσματα. Μετακίνησε το δείκτη του χρόνου και δες την εξέλιξη της πανδημίας». Σέρνοντας το δείκτη ένα μήνα μετά, έβλεπες τον πλανήτη να κατα-λαμβάνεται από το φάντασμα του κομμου-νισμού… Ο καιρός πέρασε και το θέμα ξε-χάστηκε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είχε υπερπροβληθεί. Απότομα. Τα ΜΜΕ αποφάσισαν πως δεν πουλάει πια και βιά-στηκαν να το αντικαταστήσουν με τη δημι-ουργία ενός νέου κόμματος ή κάτι παρό-μοιο. Πιστεύοντας πως τα θέματα της κοι-νωνικής μας ζωής δεν πρέπει να αντιμε-τωπίζονται ως «σούπα» (που όταν κρυώσει δεν τρώγεται), αποφάσισα να ξαναπιάσω κάποια από τα ερωτήματα που είχα τότε: Πόσο δικαιολογημένος ήταν ο φόβος μας για τον ιό; Πόσο, στα αλήθεια, κινδυνεύα-με; Σε ποιο βαθμό τα media υπερέβαλαν; Γιατί το έκαναν; Ζήτησα βοήθεια από τρεις φίλους, αποφοίτους της Ιατρικής Αθηνών. Ο Αντώνης Κυρίτσης, ο Δημήτρης Τσιλι-γκίρης και ο Παναγιώτης Σακαρέλος τελεί-

ωσαν πέρυσι τη σχολή και από τότε έχουν ξεκινήσει να συμμετέχουν στο άνοστο παι-χνίδι της αναμονής για ειδικότητα. Πριν ξεκινήσουμε να μιλάμε, τονίζουν πως πρέ-πει να λάβω υπόψη μου πως δεν είναι ει-δικοί επί του ιού της νέας γρίπης. Το λαμ-βάνω και ανοίγω τη συζήτηση.

Τους ρωτάω αν θυμούνται πώς αντι-μετωπιζόταν το θέμα στους ιατρικούς κύ-κλους. Το συζητούσαν με τους συμφοιτητές τους; Ακουγαν τις δηλώσεις των ειδικών γιατρών; Ρωτούσαν τους καθηγητές τους; Ανησυχούσαν; Ο Παναγιώτης παίρνει το λόγο: «Γενικώς, η ένταση που ο συγκεκρι-μένος ιός προκάλεσε στον ιατρικό χώρο ήταν εντελώς διαφορετική από την έντα-ση που προκάλεσε στο χώρο των media ή σε αυτόν των πολιτών. Ηταν μία ένταση (η πρώτη) πολύ χαμηλότερης κλίμακας». Ο Δημήτρης αναφέρει πως θυμάται να επι-κρατεί μια «ψύχραιμη» διάσταση απόψεων. «Υπήρχαν γιατροί που ήταν καθησυχαστι-κοί, υπήρχαν και άλλοι που εξέφραζαν ένα σκεπτικισμό. Σίγουρα, πάντως, κανείς δεν έσπερνε τον πανικό». Συνεχίζει, λέγοντας πως κατά τη γνώμη του η ανησυχία εκ μέ-ρους των γιατρών ήταν δικαιολογημένη, μιας και ο συγκεκριμένος ιός διέθετε κά-ποια «πρωτότυπα» χαρακτηριστικά. «Κατ’ αρχάς, ήταν ολοκαίνουργιος. Αποτελούσε

29

Ο Παναγιώτης χαμογελά και προσθέτει ότι «τελικά, ήταν περισσότεροι αυτοί που πέ-θαναν από την κοινή γρίπη… Θυμάμαι να κυκλοφορούν στο διαδίκτυο κάποια σαρ-καστικά άρθρα που υποστήριζαν πως οι θάνατοι από τον ιό της νέας γρίπης ήταν στατιστικά πολύ λιγότεροι από τους θανά-τους που προκλήθηκαν το ίδιο διάστημα σε πιτσιρίκια που πνίγηκαν από φιστίκια». Η συζήτηση έχει πια στραφεί στη δεοντο-λογία των μέσων και καταλαβαίνω πως έχει έρθει η ώρα για την προπαγάνδα μου. Υποστηρίζω στην ομήγυρη την άποψή μου πως τα media, συνδεδεμένα άρρηκτα με την πολιτική εξουσία, αρέσκονται στο να αποπροσανατολίζουν τον κόσμο. Στο να κατευθύνουν τα βλέμματα μακριά από τα πραγματικά προβλήματα. Ο Δημήτρης έχει ενστάσεις, αναφέροντας: «Δεν πιστεύω πως κρύβεται από πίσω κάτι άλλο. Πρόκειται μόνο για το εγγενές χαρακτηριστικό των μέ-σων που ονομάζεται λατρεία για την υπερ-βολή. Την υπερβολή που φέρνει νούμερα. Διοξίνες, τρελές αγελάδες, ιός της νέας γρίπης. Απλώς, όλα αυτά είναι άρτος και θεάματα». Ο Αντώνης δείχνει να συμφωνεί μαζί του και τελικά ο μόνος που φαίνεται να «ψήνεται» με τα λόγια μου είναι ο Πα-ναγιώτης. «Τα media κινδυνολογούν και στη συνέχεια μετρούν το φόβο που τα ίδια προκάλεσαν. Ετσι, βγάζουν συμπεράσματα για το πόσο ευάλωτοι είναι οι άνθρωποι απέναντι στην επίδρασή τους. Τα συμπε-ράσματα αυτά φαντάζομαι πως τους είναι χρήσιμα». Ενας στους τρεις, λοιπόν. Μάλ-λον δεν κάνω για πολιτικός αρχηγός.

ένα συνδυασμό από τρία κομμάτια. Πα-ρουσίαζε χαρακτηριστικά από τον ιό των χοίρων, τον ιό των πτηνών, αλλά και τον ιό της κοινής γρίπης που ξέρουμε. Μπρο-στά στο άγνωστο είναι λογικό να υπάρ-χει προβληματισμός, έτσι δεν είναι;». Ο Αντώνης συμπληρώνει: «Επίσης, είχε και την ιδιότητα να μεταλλάσσεται, ιδιότητα η οποία δεν είναι καθόλου ασυνήθιστη, είναι όμως ανησυχητική. Ανθρωποι που κολλούσαν τον ιό, μπορούσαν μετά να τον ξανακολλήσουν. Από τη στιγμή που άλ-λαζε συνεχώς, δεν ήσουν σίγουρος πως, κολλώντας τον, έχεις αποκτήσει ανοσία». Οι τρεις τους συμφωνούν πως τελικά αυτό που έκανε τον ιό τόσο ιδιαίτερο ήταν το γεγονός πως δεν έδειχνε προτίμηση στους ηλικιωμένους. «Στατιστικά, προσέβαλε όλη την γκάμα των ηλικιών με τις ίδιες πιθανότητες. Η ασθένεια που προκαλού-σε ήταν ήπια, όμως συχνά δημιουργούσε πνευμονικές επιπλοκές».

Αυτές οι επιπλοκές, σύμφωνα με τον Αντώνη, ήταν που χρησιμοποιήθηκαν «άκομψα» από τα ΜΜΕ. Ο Δημήτρης το αναλύει περισσότερο. «Τα μέσα εστίασαν σε ανθρώπους που είχαν ούτως ή άλλως προβλήματα υγείας και για τους οποίους οι εν λόγω επιπλοκές αποδείχθηκαν πραγ-ματικά επικίνδυνες, ή και θανατηφόρες».

30

Επειδή πιθανόν ακόμα και η ύπαρξη του Θεατρι-κού Μουσείου να είναι άγνωστη, ας αρχίσουμε συστήνοντας -με τα ευχάριστα, δηλαδή- τους θη-σαυρούς του. Ιδρύθηκε το 1938 και έκτοτε λει-τουργεί υπό προβληματικές συνθήκες. Εφορός του, καθώς και κύριος εμπνευστής της προσπά-θειας, ήταν ο Γιάννης Σιδέρης. Αποτελεί το μονα-δικό αρχείο στα Βαλκάνια και είναι ίσως το μονα-δικό εθνικό αρχείο θεάτρου σε ολόκληρη την Ευ-ρώπη, μαζί με το αγγλικό, με τεράστια αρχειακή περιουσία, από την Οδησσό και την Τεργέστη μέ-χρι την Αλεξάνδρεια, την Κωνσταντινούπολη και την Κύπρο. Προγράμματα παραστάσεων, αφίσες, θεατρικά κείμενα, βίντεο, ταινίες μαγνητοφώνου, παρτιτούρες. Αρχαιότερο κτήμα της συλλογής εί-ναι ένας τόμος με θεατρικά έργα του Ρακίνα του 1736, γραπτά από το χέρι του Γρηγορίου Ξενό-πουλου, ένα υλικό ανεκτίμητο. Παραπάνω από 70.000 χειρόγραφα ή δακτυλόγραφα βρίσκονται στη διάθεση των μελετητών. Περίπου 250 μετα-φράσεις του Μάριου Πλωρίτη, δεκαπλάσιες, δη-λαδή, από εκείνες που κυκλοφόρησε σε βιβλία, βρίσκονται εδώ. Ενας μεγάλος θησαυρός. Δοκί-μια, μελέτες, βιβλία αναφοράς, πλήθος πολύτι-

μων αντικειμένων, τα οποία δόθηκαν ως δωρεές. Η τελευταία ήταν ολόκληρη η βιβλιοθήκη του Ζυλ Ντασσέν. Πάρα πολλές μακέτες σκηνικών, όλοι οι καραγκιόζηδες του Βασίλαρου ανήκουν στο Μου-σείο, ενώ στην έκθεση εκτίθενται μόνον ελάχιστοι του Σπαθάρη, καθώς, επίσης, και αμέτρητα απο-θηκευμένα κοστούμια από θεατρικές παραστάσεις. Ο επισκέπτης μπορεί να δει ακριβώς πώς ήταν το καμαρίνι μεγάλων ηθοποιών, όπως της Μελί-νας Μερκούρη, της Κατίνας Παξινού και του Μά-νου Κατράκη.

Το Μουσείο δεν στέκεται στο αντικείμενο, αλλά στον ίδιο τον προσωπικό χώρο του ηθοποι-ού, και έτσι αφηγείται ουσιαστικά την ιστορία του ελληνικού θεάτρου. «Αυτή τη στιγμή θα θέλαμε να φτιάξουμε το καμαρίνι του Δημήτρη Παπαμιχα-ήλ, του Αλέκου Αλεξανδράκη, του Θάνου Κωτσό-πουλου και της Μαίρης Αρώνη. Αλλά δεν μπο-

ρούμε, γιατί δεν έχουμε χώρο. Τα κύρια προβλή-ματα, όμως, δεν είναι πώς θα ανοιχτούμε, αλλά πώς θα επιβιώσουμε υπό τις παρούσες συνθή-κες», δηλώνει αγανακτισμένος ο πρόεδρος του Θεατρικού Μουσείου, κριτικός θεάτρου και πανε-πιστημιακός, Κώστας Γεωργουσόπουλος. «Kαι φέ-τος», συνεχίζει, «αναγκαστήκαμε να μην δώσου-με το θεατρικό βραβείο ‘Κοτοπούλη’ που δίνουμε κάθε χρόνο». Εκλεισε δε και το Μουσείο Επιδαυ-ρίων το καλοκαίρι. Το προσωπικό έχει να πλη-ρωθεί ήδη έξι μήνες, ενώ η βιβλιοθήκη της οδού Καραμανλάκη, χώρος μισθωμένος από το ΥΠΠΟ, βρίσκεται με απλήρωτα ενοίκια 14 μηνών και ο ιδιοκτήτης έκανε αγωγή έξωσης στο ΔΣ του Μου-σείου. «Τελικά, ο Δήμος Αθηναίων -και είναι αυτό προς τιμήν του- μας παραχώρησε ένα χώρο στην οδό Μητροπόλεως, όπου θα πάει μόνο το εκθε-σιακό υλικό, τα καμαρίνια και οι αφίσες, ώστε να

Ο χώρος του παλιού νοσοκομείου «Ελπίς» είναι η προσωρινή στέγη του Θεατρικού Μουσείου. Κατά τραγική ειρωνεία, όμως, το αρχείο του Μου-σείου δεν έχει και πολλές ελπίδες. Η των του Μουσείου παθημάτων κά-θαρσις μένει βυθισμένη στο σκότος και την κρατική αδιαφορία.

31

μείνουν στο χώρο στην Ακαδημίας το αρχείο του Μουσείου και η βιβλιοθήκη». Οι κρατικές επι-χορηγήσεις από το ΥΠΠΟ, ωστόσο, παραμένουν σε στάσιμη κατάσταση, με μόνη προσδοκία, όταν και αν εγκριθούν, να καλύψουν μόλις το 1/3 των χρεών.

Οντας αποκλειστικά επιχορηγούμενο από το κρά-τος, τελεί υπό μία συνεχή δυσχέρεια. «Αντί να προάγουμε τη θεατρολογική έρευνα, όπως είναι το έργο μας, αναγκαζόμαστε να βγαίνουμε στη ζητιανιά», μας λέει ο άμισθος πρόεδρος του ΔΣ, Κώστας Γεωργουσόπουλος. Το περισσότερο υλικό μένει στοιβαγμένο σε δύο διαμερίσματα-αποθήκες στο Παγκράτι. «Αν είχαμε 5.000 τετ.μ., θα μπο-ρούσαμε να τα γεμίσουμε με αυτά που έχουμε. Θα μπορούσε να υπάρχει και ένας ανθρώπινος χώ-ρος για τις προβολές θεατρικών παραστάσεων, να λειτουργήσουμε, όπως πρέπει, το εργαστήριο για τα σχολεία. Τώρα αναγκαζόμαστε να δεχόμαστε τους επισκέπτες στην αίθουσα με τα γραφεία των απλήρωτων υπαλλήλων». Και μιλάμε για μία μη κερδοσκοπική εταιρεία, με άμισθο ΔΣ. Μιλάμε, επίσης, για τη μοναδική πηγή πληροφόρησης για προπτυχιακούς, μεταπτυχιακούς, αλλά και καθη-γητές. Τροφοδοτεί με δωρεάν υλικό (βίντεο πα-ραστάσεων, ηχογραφήσεις) τα σχολεία. Μπορεί κάποιος καθηγητής, αν θέλει, να προβάλει παρα-στάσεις για τους μαθητές του, ενώ λειτουργεί και η εκπαιδευτική εφαρμογή με θέμα «Αντιγόνη», ένα πολύτιμο εργαλείο για την εκπαιδευτική κοινό-τητα. Και προφανώς, για να το επισκεφθείς, δεν κόβεις εισιτήριο.

Το κτίριο που παραχωρείται από το Δήμο Αθηναίων (Μητροπόλεως 44) πληροί τις ανάγκες ενός εκθεσιακού χώρου. Δεν μπορεί να πάει εκεί ούτε το αρχείο, ούτε η βιβλιοθήκη. Οταν φύγουν τα καμαρίνια και η έκθεση από το σημερινό χώρο (Ακαδημίας 50), θα μεταφερθούν εκεί το αρχείο και η βιβλιοθήκη. Ομως, ο χώρος στην Ακαδημί-ας δεν είναι κατάλληλος, ώστε να φυλάσσονται βι-βλία. Πέριξ του Θεατρικού Μουσείου βρίσκονται τα δημόσια ουρητήρια. Το κτίριο είναι προ του 1850 και η αποχέτευσή του με πήλινους σωλή-νες. Συχνά ο χώρος πλημμυρίζει, ενώ κατατρώγε-ται και από τους τερμίτες στο υπέδαφος, παρέα με κατσαρίδες και ποντίκια. Μέσα στο ίδιο το κτίριο υπάρχει υποσταθμός της ΔΕΗ, απομεινάρι του πα-λαιού δημοτικού νοσοκομείου «Ελπίς». Εχει συμ-βεί και βραχυκύκλωμα, με κίνδυνο να καούν τα πάντα. Οπως φαίνεται, δεν είναι αυτές συνθήκες για κοστούμια, αλλά ούτε και για χάρτινα κειμήλια. Το κτίριο είναι ακατάλληλο. Τα βιβλία, αν έρθουν εντέλει στο χώρο, θα κινδυνεύουν. Διαφωνίες ως προς την αριστοτελική κάθαρση στον ορισμό της τραγωδίας συνεχίζουν να υπάρχουν, πολλοί λένε πως κάθαρση δεν υπάρχει. Εδώ, όμως, θα ήταν δυνατή, αν ενδιαφερόταν κανείς. Και ο κ. Γεωρ-γουσόπουλος δεν μπορεί να αναγκάζεται να δρα ως από μηχανής θεός: «Αν δεν βρεθεί λύση με την έξωση, εγώ θα βγάλω τα βιβλία στο πεζοδρόμιο να τα μοιράσω και θα καταλήξουμε στα κανάλια. Δεν γίνεται αλλιώς».

32

Πέρυσι μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω ένα ταξί-δι στο Λονδίνο. Ενα από τα πρωινά με το κλασι-κό του ψιλόβροχο χώθηκα σε κτίριο που μου φά-νηκε οικείο. Το σήμα μιας γλυκιάς σιωπής πλανιό-ταν στον αέρα. Κόσμος έμπαινε, κόσμος έβγαινε και η μυρωδιά των παλιών βιβλίων δεν έλεγε να κοπάσει. Σου άνοιγε την όρεξη. Και όλοι φαίνο-νταν τόσο εξοικειωμένοι με αυτήν. Τόσο μαθημέ-νοι στη δανειστική τους βιβλιοθήκη. Τότε κατάλα-βα γιατί όλο αυτό μου φαινόταν οικείο. Σαν ανά-μνηση ήρθαν οι δεκάδες περιγραφές για αυτό το αγγλικό συνήθειο.

Η φωνή της παιδικής μου δασκάλας, της Mrs July, να μιλάει για αυτές. Και οι περιγραφές της φίλης μου, της Κυριακής, για το πώς κάθε γωνιά της Λυών έχει και τη δική της βιβλιοθήκη. Πολ-λές φορές είχα κοιτάξει τη Δημοτική Βιβλιοθήκη του Δήμου Αθηναίων απέναντι από το Σταθμό Λα-ρίσης. Αλλά δεν είχα αξιωθεί να περάσω το κατώ-φλι της. Οι βιβλιοθήκες μού θύμιζαν πάντα τη βι-βλιοθήκη στο Λύκειό μου. Τότε που είχα πάρει τα βιβλία στραβά, λάθος μου.

Η καταναγκαστική μάθηση έφταιγε, όχι εκεί-να. Τώρα, όμως, ο δανεισμός βιβλίων μού φαί-νεται τόσο έξυπνη λύση. Γλιτώνεις χρήματα, κερδίζοντας γνώση και ψυχαγωγία. Τέλεια σχέση τιμής-απόδοσης. Επικοινώνησα με την υπεύθυνη του προαναφερθέντος χώρου, την κ. Μελιανού. Είχα απορία αν η ιδέα μου είχε βάση, ότι τώρα -περισσότερο από ποτέ- είναι καιρός να ανθίσει αυτή η συνήθεια. Εμαθα ότι μπορώ να ξεφυλλί-σω όχι μόνο πάνω από 50.000 βιβλία, αλλά και

τις καθημερινές εφημερίδες. Ολες, κάνοντας απλά μία βόλτα από εκεί. Και εάν σε κάποιους από εμάς περισσεύουν κάποια χρήματα, ώστε να τα διαθέ-σουμε σε βιβλία, μπορούμε άραγε να πάρουμε πανάκριβους τίτλους; Δύσκολο. Μπορούμε όμως να βρούμε όλα τα συγγράμματα που προτείνει το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο εκεί. Και όποια καινούργια λογοτεχνική έκδοση βγαίνει στο εμπόριο. Ξαφνι-κά, ένιωθα να μου δίνονται τα κλειδιά για έναν κρυμμένο θησαυρό. Στην ερώτηση εάν υπάρχει αύξηση της κίνησης της βιβλιοθήκης, η κ. Μελια-νού απάντησε ότι «βεβαίως, και έχουμε αύξηση στους δανεισμούς των βιβλίων». Και ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, τέλος πάντων; «Η πλειονότη-τά τους είναι τα νέα παιδιά», μου είπε. Η νεολαία δείχνει το δρόμο.

Ομως, αυτά στο κέντρο των Αθηνών. Στα προάστια; Μήπως απλά δεν υπάρχουν; Και όμως, βιβλιοθήκες δημοτικές υπάρχουν. Αξιόλογες. Χα-ρακτηριστικό παράδειγμα αυτή της Αγίας Παρα-σκευής. Μιλώντας με την υπεύθυνη κ. Πρωτοσυγ-γελίδου-Φλατσούση, τα νέα μού φάνηκαν ενθαρ-ρυντικά. Μου μίλησε για ένα δημοτικό οργανισμό που όχι μόνο «δεν μπαίνει μέσα», αλλά παράγει και έργο. Η οργάνωση του πολυπολιστικού δεκα-ημέρου «Αλέκος Κοντόπουλος» για τρία συναπτά έτη είναι εντυπωσιακή. Ούτε είναι τυχαία η δωρεά βιβλίων από τον Κώστα Γεωργουσόπουλο προς αυτή τη βιβλιοθήκη. Αλλωστε, όπως μας είπε η υπεύθυνη της βιβλιοθήκης, «χρειάζεται όραμα». Σίγουρα χρειάζεται, για να προχωρήσουν κάποια πράγματα. «Αφού δεν υπάρχει κάποιος γενικός σχεδιασμός, οι δημοτικές βιβλιοθήκες βρίσκονται στο έλεος της προσωπικής διάθεσης του εκάστο-τε υπευθύνου τους», συμπληρώνει η κ. Φλατσού-ση. Βέβαια, όταν η διάθεση είναι καλή, υπάρχουν αποτελέσματα. Και στην Αγία Παρασκευή οι μπό-μπιρες έρχονται σε επαφή με το βιβλίο μέσω των προγραμμάτων της βιβλιοθήκης.

Ετσι, μαθαίνουν να αγαπάνε το συγκεκριμένο χώρο της γειτονιάς τους. Και σε λίγα χρόνια θα εί-ναι έφηβοι. Και είναι οι νέοι αυτοί που πρώτοι βρί-σκουν και θα βρίσκουν λύση στην κρίση. Σαν εξε-ρευνητές σε ένα καινούργιο, πιο άγριο τοπίο, μα-θαίνουν να προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα -όσο δύσκολα και αν είναι. Αρκεί να υπάρχουν άνθρω-ποι με μεράκι, για να τους δείξουν το μονοπάτι.

--

-

-

Ακούμε συχνά ότι το βιβλίο θα είναι η ψυχαγωγική απάντηση στην κρίση. Μία καλή λύση ίσως είναι οι δημοτικές βιβλιοθήκες. Οι ποιες; Ναι, υπάρχουν, και μερικές είναι και καλές.

33

Einsturzende Neubauten? Δεν χρειάζεται να προσπα-θήσετε να το προφέρετε ολόκληρο. Δεν γίνεται και δεν υπάρχει λόγος. Μάθετε μόνο να προφέρετε «νοϊμπά-ουτεν», αρκεί. Σε μία όσο πιο ελεύθερη μετάφραση γίνεται, το όνομα του γκρουπ σημαίνει «καινούργια κατεστραμμένα κτίρια». Ενα όνομα πειραματικό και avant-garde, όσο και το ίδιο το γκρουπ. Εδώ και 30 χρόνια, λοιπόν, οι Βερολινέζοι μουσικοί έφτιαξαν αυτό το ιδιαίτερο γκρουπ το οποίο θα βρεθεί σήμε-ρα και αύριο στην Αθήνα. Αν δεν έχετε επαφή με τη μουσική τους, θα πρέπει να ξέρετε ότι απευθύνεται σε εξασκημένα, δεκτικά και υπομονετικά αυτιά. Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, μιλάμε για πραγματικά ιδι-οφυείς, σκοτεινές, industrial συλλήψεις, όπως απο-

τυπώθηκαν σε συνολικά 11 άλμπουμ. Το Σάββατο θα εμφανιστούν σε μία φυσιολογική live εμφάνιση, ενώ την Κυριακή θα παρουσιάσουν ένα ειδικό show (;), με προβολή μίας ταινίας, έκθεση φωτογραφίας και solo performance από τον Blixa Bargeld. Ολο και πιο περίεργο. Τέλος πάντων, ειδικά το live του Σαββάτου το συνιστούμε από καρδιάς. Υπάρχουν και άνθρωποι που θέλουν να ακούσουν live το “Stella Maris”, αμέ, πώς δεν υπάρχουν;

INFOEinsturzende Neubauten

Fuzz live music Club

NOTEBOOK

34 NOTEBOOK

Στο αέναο παιχνίδι της επι-θυμίας και του φόβου, όλα αρχίζουν και τελειώνουν με το ίδιο το παιχνίδι. Ο εγκλω-βισμός, η αναζήτηση χώρου, η διεκδίκηση, η σύγκρουση, η επιβολή και η απόδραση στήνουν ένα γνώριμο παι-χνίδι δράσεων που άλλοτε οδηγεί σε αδιέξοδο επανα-λήψεων και άλλοτε σε τέλος. Η παράσταση «Πάντα Κτήνη» της ομάδας χορού Ditto (3, 4 και 5 Νοεμβρίου) αγκα-λιάζει τη μουσική, εμπνέεται

από παραδοσιακά, ρυθμικά, μελωδικά μοτίβα και αποδί-δεται με μινιμαλιστικές συν-θέσεις και παράλληλη χρήση ηλεκτρονικών εφέ, ζωντανά επί σκηνής, από βιολί και φωνή. Η σύλληψη και η χο-ρογραφία είναι της Ιωάννας Βασιλακοπούλου.

INFO

Το έργο του Ντάριο Φο «Ο τυχαίος θά-νατος ενός αναρχικού», το οποίο γρά-φτηκε πριν από 40 ολόκληρα χρό-νια, παρουσιάζεται στο θέατρο ΑΛΕ-ΚΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΚΗΣ σε σκηνοθε-σία Σπύρου Παπαδόπουλου. Βρεθή-καμε στο θέατρο της οδού Κυψέλης και η αλήθεια είναι πως δεν ήταν λί-γες οι φορές που αναρωτηθήκαμε εάν τα τεκταινόμενα της κωμωδίας λαμβά-νουν χώρα στην Ιταλία του ’70 ή στην Ελλάδα του 2010. Κατάχρηση εξουσί-ας, μετάθεση ευθυνών και κυβερνητι-κή διαφθορά, χαρακτηριστικά που συ-ναντώνται συχνά στις σύγχρονες αστι-κές δημοκρατίες, μπαίνουν στο στό-χαστρο ενός… τρελού (Παπαδόπου-λος), ο οποίος καταφέρνει να κάνει «άνω-κάτω» με τις μηχανορραφίες του μια ολόκληρη αστυνομική διεύθυν-ση. Εκτός του Σπύρου Παπαδόπου-λου συμμετέουν και οι Κώστας Απο-στολάκης, Αντώνης Καρυστινός, Αλέ-ξανδρος Καλπακίδης, Στέλιος Πέτσος και Δήμητρα Στογιάννη.

Δύο μονόπρακτα του Ντέιβιντ Μά-μετ παρουσιάζει ο νεαρός σκηνο-θέτης Γρηγόρης Ρέντης στο θέατρο Τόπος Αλλού με το γενικό τίτλο “Reunion”. O Ρέντης, βραβευμέ-νος για τη μικρού μήκους ταινία του «Η Δύση», μας μεταφέρει στο 1973 και συγκεκριμένα στην Κυ-ριακή που διάλεξε η 24χρονη Κά-ρολ, για να επισκεφτεί μετά από 20 χρόνια τον πατέρα της. Ο Μπέρνι την δέχεται, για να περισώσει ό,τι αξίζει από το τσαλακωμένο παρελ-θόν του, ενώ εκείνη πάει για να βρει λύση στην αδιέξοδη ζωή της. Στη διάρκεια ενός απογεύματος θα

προσπαθήσουν να παραδεχθούν τα λάθη τους με την ελπίδα ότι θα έχουν ένα κοινό μέλλον.

Στο ρόλο του Μπέρνι κάνει το θεατρικό του ντεμπούτο ο ηθοποι-ός Γιάννης Κοκιασμένος («Στρέλ-λα», «Ένα Τραγούδι δεν Φτάνει»), ενώ το ρόλο της Κάρολ ερμηνεύ-ει η Κάτια Γκουλιώνη, πρωταγωνί-

στρια της καινούργιας ταινίας του Αγγελου Φραντζή «Μέσα στο Δά-σος».

Reunion

Δύο γυναίκες γράφουν το σενά-ριο και τέσσερις γυναίκες πρω-ταγωνιστούν στην παράσταση «Χωρίς Τίτλο Λόγω Αμνησίας» που ανεβαίνει στο Αγγέλων Βήμα σε συμπαραγωγή με τη θεατρική ομάδα ΑΝΕΜΗ. Το θηλυκό συγγραφικό δίδυμο της Σοφίας Παναηλίδου και της Μιχαέλας Αντωνίου έχει ετοι-μάσει μια κωμωδία που αφορά στην ψυχοσύνθεση του μέσου Ελληνα. Οι τέσσερις γυναίκες ξυπνούν κλειδωμένες σε μία αποθήκη με αμνησία. Δεν γνω-ρίζουν ποιες είναι, ούτε πώς βρέθηκαν εκεί. Καθώς η μνήμη τους σιγά-σιγά επανέρχεται, τα πράγματα μπλέκονται όλο και περισσότερο. Τι θα γίνει, όμως,

όταν αποκαλυφθούν οι πραγ-ματικές ταυτότητές τους, καθώς και η ταυτότητα του άνδρα που τις ενώνει;

Ενα γαϊτανάκι πίστης, απι-στίας, έρωτα, φιλίας και παρα-λογισμού, όταν τέσσερις γυ-ναίκες ξυπνούν χωρίς μνήμη μέσα σε μία αποθήκη με μόνη

κοινή ανάμνησή τους ένα μοι-ραίο πανταχού παρόντα Περι-κλή.

35

Αυτή την εβδομάδα, ένα είναι το ερώτημα: Μ. Νάιτ Σιάμαλαν ή Ντέιβιντ Φίντσερ; Από όσο φαίνεται, το διπλό θα πληρώσει τελικά, μιας και ο Σιάμαλαν έχει δημιουργήσει κακό προηγού-μενο. Μετά τα αριστουργηματικά «Εκτη Αίσθηση», «Αφθαρτος», «Σκοτεινό Χωριό», ο ινδικής καταγωγής σκηνοθέτης έπεσε σε μέτριες καλλιτεχνικά, αλλά και εισπρακτικά, ταινίες (“Lady in the water”, «Το συμβάν»), με αποτέλεσμα η καινούργια του ταινία «Ο τελευταίος μαχητής του ανέμου» μόνον επιφυλάξεις και προβληματισμούς να αφήνει. Πρόκειται για μία περιπέ-τεια φαντασίας με τέσσερα βασίλεια και πολέμους. Πολλούς πολέμους. Και δυνάμεις. Πολλές δυνάμεις. Α, ρε Μ. Νάιτ... Αντιθέτως, ο Φίντσερ κατεβαίνει με τη φερόμενη ως ταινία της χρονιάς “The social network”, και με ένα ιστορικό άκρως θεαματικό: “Seven”, “Fight Club”, “Zodiac”, «H απίστευτη ιστορία του Μπέντζαμιν Μπάτον». Η καινούργια του ταινία ασχολείται όσο καμία άλλη με την πεμπτουσία της ζωής μας, το Facebook και τη δημιουργία του. Ο συν-σεναριογράφος, μάλιστα, της ταινίας, Ααρον Σόρκιν, μάζευε από καιρό ιστορίες με το θέμα αυτό, μέσω μιας σελίδας που είχε φτιάξει (πού αλλού;) στο Facebook. Ποιος θα επικρατήσει, τελικά, θα το μάθουμε σύντομα, αν και τα πράγματα είναι όντως δύσκολα για τον Μ. τον Νάιτ τον Σιάμαλαν.

Eχει ήδη ξεκινήσει, από τις 22 Οκτώβρη, το τέταρτο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης, για να συνεχίσει ως τις 31 του ίδιου μήνα. Οι προβολές ξεκίνησαν με τον «Κυνόδοντα» του Γιώργου Λάνθιμου, για να

κλείσουν με τα «Τέσσερα Μαύρα Κοστούμια» του Ρένου Χαραλαμπίδη. Ανάμεσα στις ταινίες που θα προβληθούν ξεχωρίζουν οι ήδη γνω-στοί «ευρωπαϊκοί» μας εκπρόσωποι «Στρέλλα» και «Ακαδημία Πλάτωνος».

Μια ξενάγηση σε μία από τις γνωστές και κομβικές οδούς της Αθήνας, τη λεωφό-ρο Αλεξάνδρας, μας κάνει ο Στέργιος Νι-ζήρης στην πρώτη του μικρού μήκους ται-νία «Θαύματα στη Λεωφόρο Αλέξανδρας» (1998). Ο Θόδωρος (ο εξαιρετικός Νίκος Κουρής στην πρώτη του κινηματογραφι-κή εμφάνιση) δουλεύει πολύ. Δουλεύει και περπατάει πολύ. Ανεβοκατεβαίνει τέσσερις τουλάχιστον φορές την ημέρα τη λεωφό-ρο, με αποτέλεσμα, όπως λέει και ο ίδιος: «Δέκα χρόνια επί 240 εργάσιμες μας κά-νουν 2.400 ημέρες, επί τέσσερις φορές την ημέρα, ισούται με 9.600 φορές. Βάσει του 3642/57 νόμου περί συνκτισίας, η Αλεξάν-δρας μού ανήκει. Από σήμερα την κληρο-νομώ. Θα προχωρήσω στο σχέδιο αναμόρ-φωσης, το οποίο είναι απλό. Θα την ισο-πεδώσω». Πλάνα από διαφημιστικές πινα-κίδες, εταιρείες και μαγαζιά που δεν υπάρ-χουν πια, διανυκτερεύοντα περίπτερα, μπο-τιλιαρίσματα, το παλιό σινεμά «Ζίνα», λεω-φορεία και τρόλεϊ, Πεδίον του Αρεως, νη-σίδες με αμάξια να περνάνε την κάθε κατεύ-θυνση, ένα πειρατικό ταξί (!) και ό,τι μπο-ρεί να βρει κανείς στην Αλεξάνδρας, απο-τελούν το τοπίο της ταινίας, αλλά και το ζω-τικό χώρο του Θόδωρου. Ο τελευταίος, μά-λιστα, δίνει διορία στην Αλεξάνδρας ένα μήνα, για να αλλάξει, να ομορφύνει. Αλ-λιώς, τα κτίρια θα αντικατασταθούν από καλαμιές και η λεωφόρος θα γίνει ποτάμι. Από τα πιο απολαυστικά σημεία της ταινί-ας, οι σκέψεις του Θόδωρου για το μέλλον του κάθε κτιρίου. Αφήνει, λοιπόν, τα προ-σφυγικά, καθώς και ένα πατσατζίδικο (στο οποίο θα προστεθεί μία προβλήτα), αλλά δεν χαρίζεται στο Δικαστικό Μέγαρο, όπως και στο γήπεδο του Παναθηναϊκού. Και στο τέλος; «Τελικά, δεν θα την ισοπεδώσω την Αλεξάνδρας. Πού θα πάνε όλοι αυτοί οι άν-θρωποι;». Γιατί, πάνω απ’ όλα, η λεωφόρος Αλεξάνδρας, όπως και η Αθήνα, όπως και η ζωή μας, είναι οι άνθρωποι που μας πε-ριστοιχίζουν, στους οποίους ο σκηνοθέτης αφιερώνει το τελευταίο λεπτό της ταινίας.

36 NOTEBOOK

Η συγγραφέας υπήρξε για χρόνια μεταφράστρια του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες και της Ιζαμπέλ Αλιέντε, γεγονός που εί-ναι εμφανές και σε αυτό το μυθιστόρη-μά της. Μέσα από διαφορετικές μορφές αφήγησης -όνειρα, ημερολόγια, σενάρια και μεταφράσεις- παρακολουθούμε τον κεραυνοβόλο έρωτα και το οικειοθελές ξερίζωμα μιας σύγχρονης Ελληνίδας, τις συμβολικές μεταφυτεύσεις ενός μικρού δέντρου μπονζάι, αλλά και τη διαδικασία με την οποία η ηρωίδα Ελένη καταφέρ-νει να φτάσει στην αυτογνωσία και να βρει το δρόμο της. Είναι ο γιος της που διαβάζει όλα αυτά τα γραπτά και έτσι η αυτογνωσία γίνεται διπλή. Και η Ελένη ανακαλύπτει εαυτόν, και ο γιος της απα-ντά σε ερωτήματα που του άφησε εκείνη πεθαίνοντας. Ενα μυθιστόρημα γραμμένο με έναν κλασικό ίσως πια τρόπο, αλλά με ενδιαφέρουσες πτυχές ως προς την ψυ-χολογία της ηρωίδας και τις τάσεις φυ-γής που έδειχνε, με τον ξενιτεμό της στη Νότια Αμερική και την απόπειρά της να δημιουργήσει ρίζες εκεί. Ενα μικρό και αεί μεταφυτευόμενο μπονζάι που ήθελε πάντα να φύγει. Τάσεις φυγής, άλλωστε, πολλοί μας δεν παθαίνουμε τη σήμερον ημέρα; Ισως αυτό το βιβλιαράκι να βοηθά στο να μείνουμε σπίτι.

INFO

Στο λιγότερο διαβασμένο, αλλά πιο ονειρι-κό βιβλίο του, ο Γιώργης Γιατρομανωλάκης μας φέρνει βόλτες σε μία Αθήνα που φορά τα γιορτινά της. Είναι Εθνική Εορτή, είναι 25η Μαρτίου. Πλήθη στους δρόμους, φά-τσες ιδανικές για πορτρέτα φωτογραφικά. Πρωταγωνιστής ο Φίλιππος Μ., ένας ιδιόρ-ρυθμος τραυλός φωτογράφος Λαρισαίος, μα κάτοικος της κοιλάδας των Αθηνών. Κάπου πίσω από τη Μάρκου Μουσούρου, κοντά στο Πρώτο Νεκροταφείο. Χρόνια τώρα απα-θανατίζει τα πρόσωπα εκείνων που παρακο-λουθούν την παρέλαση. Πού θα πάει αυτή η ιστορία; Το βιβλίο είναι μια ατελεύτητη παραίσθηση, είναι πάντα 25η Μαρτίου και δεν είναι, ο Φίλιππος βρίσκεται στο Σύνταγ-μα και πετά στην Ομόνοια. Τα Χαυτεία είναι γεμάτα βλάστηση και η πλατεία επιτέλους κατάφυτη. Ο Λυκαβηττός στέκει καθαρός και αλάξευτος, στη Σόλωνος κυλάει νωχε-λικά ο ποταμός Ηριδανός. Ο Αρδηττός, ο λόφος της Πνύκας και ο λόφος του Στρέ-φη είναι γεμάτοι μυρτιές, πικροδάφνες και κουμαριές, άκτιστοι. Μα ύστερα εμφανίζεται ο Κύριος και μιλά στον φωτογράφο. Ή ο φωτογράφος στον εαυτό του. Στέκουν μαζί μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη κάθε 25η Μαρτίου, εδώ και 50 χρόνια, εδώ και τώρα. Θα φτιάξει λεύκωμα φωτογραφικό των πα-ρελάσεων ο Φίλιππος. Ομως, είναι μάλλον ασθενής, η Κλαυθμώνος είναι και δεν είναι η Κλαυθμώνος. Ολόκληρη η Αθήνα δάσος κατάφυτο. Και όμως, τραμ περνούν, και ο ηλεκτρικός στη θέση του, το «Μπάγκειον», το «Νέον», όλα είναι ζωντανά. Και δεν είναι. Μια γυναίκα εμφανίζεται σε μία αφίσα, κα-τεβαίνει από την αφίσα, μιλά, δεν ήταν ποτέ καν πάνω στην αφίσα. Σημαίες κυματίζουν για την εθνεγερτική ημέρα. Ολα ρέουν και κυλάνε, η ίδια η Αθήνα μεταμορφώνεται από σελίδα σε σελίδα. Το βιβλίο να το πεις μυθιστόρημα δυσκολεύεσαι, άλλωστε και η πρώτη του έκδοση δεν το συστήνει ως μυθι-στόρημα. Πλοκή με την κλασική έννοια του όρου δεν έχει. Τα πάντα βρίσκονται εκτός χρόνου, μα ποτέ εκτός τόπου. Κάθε σελίδα είναι γεμάτη Αθήνα, μια Αθήνα ανύπαρκτη, αλλά τόσο ωραία που μοιάζει αληθινή. Μια πόλη μπερδεμένη, μα τόσο κατανοητή. Θολή και όμως αξίζει να χαθείς στις γωνιές της. Χαμένος σαν να ζαλίζεσαι από αλκοόλ. Χα-μένος σαν να «φλουτάρει» η μηχανή. Χαμέ-νος στην κοιλάδα των Αθηνών...

Η νέα δισκογρα-φική δουλειά του Διονύση Τσακνή με τίτλο «Εαυτού-ληδες» περιέχει 12 μελοποιημέ-να ποιήματα του Γιάννη Σκαρίμπα από την ομώνυμη ποιητική συλλογή και αποτελεί μία πραγματικά πρωτότυπη κυκλοφορία, αφού διατίθεται από τις εκδόσεις Νεφέλη αποκλει-στικά μαζί με το βιβλίο «Γιάννης Σκαρίμπας - Απαντες στίχοι 1936-1970», ένας χρηστι-κός τόμος που περιλαμβάνει και τα 85 ποι-ήματα από τις τρεις ποιητικές του συλλογές, καθώς και σημειώσεις, γλωσσάρι και ευρετή-ρια. Οπως είπε και ο ίδιος ο συνθέτης στην παρουσίαση της διπλής αυτής έκδοσης την προηγούμενη Δευτέρα στο καφέ Floral στα Εξάρχεια, «γύρω από την ιδέα της μελοποίη-σης ποιημάτων του Γιάννη Σκαρίμπα ‘τσακώ-νομαι’ χρόνια με τον εαυτό μου, και ο καβγάς εντός μου μεταφέρθηκε σε άλλο επίπεδο, διότι έπρεπε να ‘ξεκλειδώσω’ τον περίεργο δάσκαλό μου και να ανακαλύψω μέσα στην έτσι κι αλλιώς άριστη μετρική του τον τρόπο που δεν θα πρόδιδε τα υπερρεαλιστικά του νοήματα». Στο πολύ καλό αποτέλεσμα συνέ-βαλαν ο επί σειρά ετών συνεργάτης του Δη-μήτρης Μπαρμπαγάλας στην ενορχήστρωση και τις κιθάρες, καθώς και όλοι οι μουσικοί, ενώ συμμετέχει ερμηνευτικά ο Γιώργος Με-ράντζας. Το εξώφυλλο δημιούργησε ειδικά ο Αλέκος Φασιανός.

INFO

Τρία ανέκδοτα για χρόνια αφηγήματα του Κώ-στα Βάρναλη περιέχονται στον τόμο. Το ομότιτλο αποτελεί την πρώτη πεζογραφική του απόπειρα και εκδόθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1923 υπό το μαχητικό ψευδώνυμο Δήμος Τανάλιας. Ο απαισι-όδοξος ποιητής αφηγείται σατιρικά μία πλατωνι-κού τύπου αλληγορία. Αναδεικνύει την αδυναμία του ανθρώπου μπροστά στην ελευθερία και την άρνησή του να ζήσει, δίχως να είναι υποτελής. Ο λόγος του πρωτόλειου είναι μεγαλόστομος, επί-τηδες όμως, γιατί ως διήγημα είναι ωραία γραμ-μένο και δυστυχώς σήμερα επίκαιρο. Η «Ιστορία του Αγίου Παχωμίου» έρχεται δεύτερη στο βι-βλίο, πιο δουλεμένη και στρωτή, χρησιμοποιεί ως έναυσμα κάποια ιερά κείμενα, αλλά με την καυστική της σάτιρα ξεφεύγει από τα τετριμμένα και αγγίζει τα όρια του διονυσιακού καρναβαλι-κού λόγου. «Οι Φυλακές» είναι το νεότερο των τριών αφηγημάτων και το πιο επιτυχημένο. Εδώ ο Βάρναλης αφήνεται στους ανθρώπινους τύπους

που περιγράφει στους στί-χους του, τους Μοιραί-ους ανθρώπους που αφέ-θηκαν να ρωτάνε ποιος φταίει για το ριζικό τους. Δίχως, ωστόσο, καμία διάθεση εξωτικότητας ή λαογραφίας, καταφέρνει να εισδύσει στο μεδούλι της κοινωνίας της εποχής του και να την κάνει διήγημα πυκνό. Εκτενέστα-το σημείωμα από τον επιμελητή Βασίλη Αλεξίου και χρήσιμο γλωσσάρι στο τέλος. Συνοπτικά, ο Βάρναλης νέος, μόλις αρχίζει να σκάει σαν λογο-τεχνικό μπουμπούκι!

INFO

37

Στο αυτοκίνητο, πλην των μεγάλων ταξι-διών, στα οποία κουβαλάω ολόκληρο βα-λιτσάκι με cd (σημείωση: πάρε ένα στικάκι, επιτέλους), ακούω ραδιόφωνο. Ακούω ρα-διόφωνο, γιατί μου αρέσει το απρόσμενο, να ακούσω ένα κομμάτι που δεν το περιμέ-νω και θα με κάνει να το τραγουδήσω και να αναπηδήσω στο κάθισμά μου. Ελα, όμως, που το απρόσμενο έχει δολοφονηθεί από το playlist -τουλάχιστον στους σταθμούς που άπτονταν περισσότερο των μουσικών μου προτιμήσεων- και οι παραγωγοί χρησι-μοποιούν τους στίχους των τραγουδιών, για να σου πασάρουν λάπτοπ, κινητό, κάμερα και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστείς, που θα αγοράσεις φυσικά από τον εκάστοτε χορηγό της εκπομπής. Παρόλα αυτά, συνέχισα να τους ακούω, από συνήθεια περισσότερο. Μέχρι που ένα πρωί, πηγμένη στην Πα-τησίων, άκουσα για 347η φορά το “Kings and Queens” των 30 Seconds to Mars. Οχι, δεν έχω τίποτα με την μπάντα, αλλά το μόνο κομμάτι που θα μπορούσε να ανεχτεί το μέσο rock αυτί, σε τέτοια συχνότητα, εί-ναι της κατηγορίας του “Crystal Ship” των Doors. Τότε, λοιπόν, αποφάσισα να αλλάξω σταθμό -και είδος. Να ακούσω Τρίτο Πρό-γραμμα (απνευστί η 1η του Μπετόβεν), pop σταθμούς με δέκα επιτυχίες στη σειρά, που δεν καμώνονται κάτι άλλο από αυτό που είναι, «συχνοτικές συμπεριφορές» σε σταθ-μούς που πρόσκεινται φιλικά σε κόκκινα χρώματα, και να αρχίσω να χρησιμοποιώ cd ακόμα και μες στην πόλη. Είμαστε στο 2010 και το ραδιόφωνο είναι πιο βαρετό από ποτέ. Και όσο σκέφτομαι ότι σαν σήμε-ρα, πριν από 70 περίπου χρόνια, ο Ορσον Γουέλς έπεισε τον αμερικανικό λαό, κάνο-ντας μία ραδιοφωνική διασκευή στον «Πό-λεμο των Κόσμων» του Χ. Τζ. Γουέλς, ότι UFO είχαν προσγειωθεί στο Νιου Τζέρσεϊ, με πιάνει μία θλίψη, άλλο πράγμα...

YELLOW BRICK ROADS

Πέρασαν κιόλας δύο χρόνια από το “Sex on Fire”; Και όμως. Οι Kings Of Leon είχαν να κερδίσουν ένα μεγά-λο στοίχημα, καθώς το “Only by the Night” (το πρώτο τους άλμπουμ) έτυχε αποδοχής και εκτός των alternative κύκλων. Η επιστροφή των «βασιλιάδων» γί-νεται με το “Come Around Sundown”, ένα άλμπουμ ενδιαφέρον και συνεπές. Ο Caleb Followill ακολουθεί το ίδιο ερμηνευτικό μοτίβο, πράγμα που ισχύει λίγο ή πολύ και για τις συνθέσεις. Ολα αυτά γίνονται με μία δόση μελαγχολίας -παρόλο που υπάρχουν και χαρούμενα κομμάτια, όπως το “Mary”- και αυτό ίσως είναι το μόνο στοιχείο που διαφοροποιεί τη φετινή τους δουλειά. Κατά τα άλλα, τα τραγούδια που έχουν μια ήπια, εξομολογητική αύρα (“The End”), βρίσκο-νται σε ισορροπία με όσα έχουν τα φόντα να γίνουν rock anthems (“Radioactive”), δημιουργώντας έτσι ένα ευχάριστο σύνολο. Πρόκειται για ένα καλοδουλεμένο άλμπουμ, χωρίς μεν ξεχωριστές αρετές, που πετυχαί-νει, δε, κάτι πολύ δύσκολο: να σε κάνει να το ακούσεις από την αρχή ως το τέλος.

INFOKings of Leon Come Around SundownSony Music

Για μία μόνο βραδιά, στις 2 Νοεμβρίου, η πιο διάσημη ορχήστρα της τζαζ, η Count Basie Orchestra, θα βρεθεί στην Αθήνα. Υπό τη διεύθυνση του αρχιμουσικού και μαέστρου Bill Hughes και με τη συμμετοχή κορυφαίων μουσικών, η ορχήστρα του μοναδικού Count Basie θα ενθουσιάσει το κοινό που θα βρεθεί στο Μέγαρο Μουσικής. Ο Clarence Banks (τρομπόνι), ο John Williams (βαρύτονο σαξόφωνο), ο Doug Lawrence (τενόρο σαξόφωνο), ο James Leary (μπάσο) και η υπέροχη τραγουδίστρια-μορφή της τζαζ Carmen Bradford είναι μερικοί από τους 18 μουσικούς που θα ανέβουν στη σκηνή. Το πρόγραμμα της ορχήστρας περιλαμβάνει τις μεγάλες επιτυχίες της από την ίδρυσή της έως σήμερα.

INFOCount Basie Orchestra

Υπήρχε μία επο-χή που ο απόλυτος gentleman της pop εξ Ηνωμένου Βασιλεί-ου άκουγε στο όνο-μα Neil Hannon. Τα-λαντούχος, ιδιοσυ-γκρασιακός και νάρ-κισσος, κατάφερε να φτάσει φέτος να μας χαρίσει το 10ο στούντιο άλμπουμ των Divine Comedy, οι οποίοι είναι στην ουσία το προσωπικό μουσικό όχημά του. Το “Bang Goes the Knighthood” κυκλοφόρησε στη χώρα μας στα τέλη Ιουλίου, αλλά, ως είθι-σται, τις καλοκαιρινές κυκλοφορίες τις «τρώει η μαρμάγκα» -ας όψεται το ελληνικό καλοκαί-ρι. Αφήστε που το εν λόγω άλμπουμ είναι τε-λείως φθινοπωρινό. Επίσης, είναι τόσο αγγλι-κό, όσο το απογευματινό τσάι και τόσο κλασι-κό, όσο η Oxford Street, γεμάτο ευγενικές με-λωδίες με pop επένδυση, πλούσιες -αλλά όχι πομπώδεις- ενορχηστρώσεις, vintage αισθητι-κή και διαχρονικό στιλ, ενώ οι στίχοι ξεχειλί-ζουν βρετανικό φλέγμα και βρετανική καθημε-ρινότητα. Το “Bang Goes the Knighthood” εί-ναι, αναφορικά με το pop στερέωμα, ασυζη-τητί ό,τι πιο καλαίσθητο εξήγαγε φέτος η Γη-ραιά Αλβιώνα. Εξαιρετικό και το δεύτερο cd που περιέχει διασκευές σε Jacques Brel, Serge Gainsbourg, κλπ.

The Divine ComedyBang Goes the KnighthoodEMI

38

Σπάνια ντοκουμέντα, αφίσες, ιστορικά πε-ριοδικά, αλλά και πλήθος αντικειμένων βιομηχανικού ντιζάιν βρίσκονται ήδη στο Μουσείο Μπενάκη στις προθήκες της έκ-θεσης «100 χρόνια Deutscher Wekbund». Το κίνημα του βιομηχανικού ντιζάιν που επηρέασε ακόμα και τη σχολή Μπαουχά-ους ιδρύθηκε το 1907 στο Μόναχο από μία επίλεκτη ομάδα Γερμανών προοδευ-τικών βιομηχάνων, πολιτικών, καλλιτε-χνών και αρχιτεκτόνων. Στόχος ήταν η «διάσωση της ποιότητας» της γερμανικής βιομηχανικής παραγωγής, η ενίσχυση των γερμανικών εξαγωγών και η προστα-σία πολιτισμικών αξιών που έδειχναν να απειλούνται από την ταχεία εκβιομηχάνι-ση και τον καταλυτικό εκμοντερνισμό της Γερμανίας.

Το 2007 γιορτάστηκαν στη Γερμανία τα 100 χρόνια από την ίδρυση του σημα-ντικού αυτού κινήματος για τον υλικό πο-λιτισμό του 20ού αιώνα. Μία μεγάλη έκ-θεση για το Werkbund, που παρουσιάστη-κε στο Μόναχο και στο Βερολίνο, οργα-νώθηκε από το Μουσείο Αρχιτεκτονικής του Πολυτεχνείου του Μονάχου, το Τμή-μα Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής του Πο-

λυτεχνείου του Ντάρμστατ, την Πινακο-θήκη του Μονάχου και την Ακαδημία Τε-χνών του Βερολίνου, με την επιστημονι-κή επιμέλεια του Winfried Nerdinger και υπό την αιγίδα της γερμανικής Καγκελα-ρίας. Το Ινστιτούτο Εξωτερικών Σχέσε-ων (Institut für Auslandsbeziehungen, Stuttgart/Berlin) συμπλήρωσε στη συνέ-χεια τον πυρήνα της έκθεσης με αντικεί-μενα κατάλληλα για διεθνείς περιοδείες. Στην αναθεωρημένη αυτή μορφή παρου-σιάζονται ακόμα έπιπλα, υφάσματα, ενδύ-ματα, βιβλία, επιτραπέζια σκεύη, ηλεκτρι-κές συσκευές και άλλα αντικείμενα της κα-θημερινότητας εδώ και δεκαετίες, σε μία μοναδική «γιορτή της καλαίσθητης φόρ-μας» και της παραδοσιακής μοντέρνας αι-σθητικής, που διαμόρφωσε εν πολλοίς το ευρωπαϊκό γούστο.

Deutscher Wekbund

39

Τι ακριβώς είναι η Ημέρα της Διαφο-ρετικότητας;Eίναι μία εκδήλωση που πραγματο-ποιείται στο πλαίσιο της ευρύτερης εκστρατείας της Ευρωπαϊκής Επιτρο-πής «Για τη διαφορετικότητα. Κατά των διακρίσεων». Πρόκειται για μία εκδήλωση που συγκεντρώνει τους βα-σικούς παράγοντες του αγώνα κατά των διακρίσεων και προσκαλεί το κοινό να αμφισβητήσει τη δική του συμπεριφο-ρά και στάση απέναντι στις διακρίσεις. Η Ημέρα Διαφορετικότητας έχει γιορ-ταστεί και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, και το Σάββατο 30 Οκτωβρίου θα είναι η πρώτη φορά που θα πραγματοποιη-θεί και στην Ελλάδα. Πείτε μας λίγα λόγια για τις δράσεις της Ημέρας της Διαφορετικότητας.Περιλαμβάνει μία σειρά από δραστη-ριότητες που στόχο έχουν να ευαισθη-τοποιήσουν τους πολίτες σε σχέση με τις πέντε αιτίες διακρίσεων: φυλετικής ή εθνοτικής καταγωγής, θρησκείας ή

πεποιθήσεων, αναπηρίας, σεξουαλι-κού προσανατολισμού και ηλικίας.

Μικροί και μεγάλοι μπορούν να συμμετέχουν σε δραστηριότητες, ερ-

γαστήρια, συζητήσεις, προβολές, αλλά και να περιηγηθούν στην έκθεση των φορέων που δραστηριοποιούνται στον τομέα της διαφορετικότητας. Οι μικροί μας φίλοι θα μπορέσουν να δοκιμά-σουν συνταγές από όλο τον κόσμο, να ζωγραφίσουν μέσα από ένα παιχνίδι ευαισθητοποίησης, ενώ θα υπάρχουν

και ευκαιρίες για τους ενήλικες να βι-ώσουν τη διαφορετικότητα, μέσα από μαθήματα νοηματικής γλώσσας, δακτυ-λογράφησης σε γραφομηχανή Braille και διαδρομές χρήσης αμαξιδίου. Αναφέρατε μία εκστρατεία της Ευρω-παϊκής Επιτροπής «Για τη διαφορε-τικότητα. Κατά των διακρίσεων». Τι ακριβώς είναι αυτή η εκστρατεία;

Η ενημερωτική εκστρατεία «Υπέρ της διαφορετικότητας. Κατά των

διακρίσεων» (FDAD) σχεδιάστηκε το 2003, για να ενημερώσει τους πο-λίτες στην Ευρώπη για τα δικαιώματα και τις ευθύνες τους, σύμφωνα με τη νομοθεσία της ΕΕ. Η εκστρατεία έχει στόχο την καταπολέμηση των διακρί-σεων με βάση τη φυλετική ή εθνοτική καταγωγή ενός ατόμου σε όλους τους τομείς της ζωής του, και όλων των δι-ακρίσεων στο χώρο εργασίας με βάση την ηλικία, την αναπηρία, το γενετήσιο προσανατολισμό και τη θρησκεία ή τις πεποιθήσεις.

Σήμερα στην Τεχνό-πολη στο Γκάζι γιορ-τάζεται η Ημέρα Δι-αφορετικότητας, μία ημέρα-αφορμή, για να επαναπροσδιορίσουμε τη σχέση και τη συμπε-ριφορά μας απέναντι στους συνανθρώπους μας. Μιλήσαμε με τον επικεφαλής (εκτελού-ντα χρέη) της Αντιπρο-σωπείας της Ευρωπα-ϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα, Αρη Περουλά-κη, και τον ρωτήσαμε όσα πρέπει να γνωρί-ζουμε για αυτήν την ημέρα και όχι μόνο.

-

-

40

Σήμερα εγκαινιάζουμε ένα μίνι αφιέρωμα σε πρώτες ύλες και συνταγές προερχόμε-νες από χώρες του πάλαι ποτέ ανατολικού μπλοκ. Χώρες με ιστορία βαριά και ακό-μα πιο βαριά κουζίνα. Τώρα που ο κύριος Χειμώνας πλησιάζει, καιρός να απλώσου-με λίγο παραπάνω λιπάκι στα δόντια μας. Μοσχάρι σοτέ, λοιπόν, σε λωρίδες μαζί με μανιτάρια. Α, και ξινή κρέμα. Sour cream αγγλιστί, ή για το σλαβόφωνο της υπόθεσης smetana. Διαδεδομένη συνταγή το μοσχα-ράκι Στρογκανόφ. Από κυριλέ εστιατόρια μέχρι άθλια ταχυφαγεία με ειδίκευση στα μικροκύματα. Με την ονομασία του, από ό,τι φαίνεται, να οφείλεται σε γνωστή οι-κογένεια της αυτοκρατορικής Ρωσίας. Οι Στρογκανόφ ξεκίνησαν το 16ο αιώνα ως φτωχοί αγρότες άποικοι. Στο βορειοδυτικό άκρο της Ευρώπης, στα αφιλόξενα παρά-λια της Λευκής Θάλασσας. Εγιναν έμποροι, έβγαλαν χρήματα και έκαναν επιχειρήσεις. Αλυκές και ορυχεία να τα δέρνει ο σιβη-ρικός άνεμος. Συνέδεσαν τις τύχες τους με τον Ιβάν τον Τρομερό. Χρηματοδότησαν πολεμάρχους, για να κατακτήσουν αδά-μαστες σιβηρικές εκτάσεις. Το 17ο αιώνα χάρισαν μερικές εκπληκτικές εκκλησίες στη Μητέρα Πατρίδα. Και ένα βλαστάρι τους, ο Pavel Alexandrovich Stroganov, έμελ-λε να χαράξει ανεξίτηλα το όνομά του στη γαστρονομία. Μέλος επιτροπής μερικών δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων στις αρ-χές του 1800, διατέλεσε διοικητής πεζικού στους Ναπολεόντειους πολέμους. Και όταν οι Γάλλοι υποχωρούσαν αποδεκατισμένοι από το βαρύ ρωσικό χειμώνα, εκείνος γιόρ-ταζε. Και είναι πιθανόν κάποιο βράδυ που χιόνιζε μονότονα, να συνόδευσε τη χαρά του με τη σημερινή μας συνταγή. Με ένα πιάτο άσπρης σάλτσας. Ασπρης σαν χιόνι. Ασπρο σαν τα άγρια κύματα που έσκαγαν στην πατρογονική εστία της οικογένειάς του.

Μία από τις καλύτερες ίσως ταινίες με φυλακές και ομήρους έρχεται από την Ισπανία με τίτλο «Κελί 211». Ο Χουάν Ολιβερ, θέλοντας να κάνει καλή εντύ-πωση στη νέα του δουλειά στο σωφρονιστικό ίδρυμα της Ζαμόρα, παρουσιάζεται μία ημέρα νωρίτερα, αφή-νοντας την έγκυο γυναίκα του Ελένα στο σπίτι. Ωστό-σο, ένα ατύχημα τον αφήνει αναίσθητο και όταν ξυ-πνά, συνειδητοποιεί ότι έχει γίνει εξέγερση από τους κρατούμενους και ο μόνος τρόπος, για να επιβιώσει, είναι να προσποιηθεί τον εγκληματία. Δυνατό σενά-ριο, συνεχείς ανατροπές, αλλά και απρόσμενο τέλος, με αρκετά καλές ερμηνείες των πρωταγωνιστών. Εχει βέβαια και αρκετή βία, αν όμως είσαι λάτρης των ται-νιών αυτού του είδους, την επόμενη φορά που θα πας στο videoclub της γειτονιάς σου, μην το χάσεις με τί-ποτα. Με τους Λουίς Τοσάρ και Αλμπέρτο Αμμάν.

-

6

8

1

2

9

6

4

8

3

9

4

7

5

3

9

7

9

5

6

4

5

2

7

9

8

5

9

6

2

2

7

1

5

3

2

6

9

2

6

3

5

4

7

1

9

7

5

4

3

7

7

5

6

9

5

7

3

2

6

5

7

41

Τετάρτη απόγευμα και δεν έχεις καμία όρε-ξη να πας σπίτι σου μετά τη δουλειά, αφού την τελευταία εβδομάδα δεν έκανες τίποτε άλλο από το να κάθεσαι μέσα. Εχεις, βέβαια, πάνω σου μόλις 20 ευρώ, αλλά λίγο ακόμα και ο καναπές θα χαλάσει από την πολλή χρήση. Αντί λοιπόν να τρέχεις να αγοράσεις νέο έπιπλο -που θα σου βγει και ακριβότε-ρο-, ακολούθησε το πρόγραμμά μας.

Βόλτα στο κέντρο, για να χαζέψεις τις βιτρίνες -μόνο να χαζέψεις- και να χα-λαρώσεις (τσάμπα)

Αγοράζεις έναν καπουτσίνο σε πλαστι-κό, για να τον απολαμβάνεις στη δια-δρομή από τα Coffeeway (1,20 ευρώ)

Μόλις τελειώσεις τη βόλτα, παίρνεις τον κολλητό σου και κλείνετε μέσω What’s up δύο εισιτήρια για τα Village cinemas στην τιμή του ενός (5 ευρώ το άτομο μαζί με το μήνυμα)

Βλέπεις την ταινία σου και μετά πας για ποτό στο Βοτανικό στο Soiree De Votanique. Παραγγέλνεις ένα ποτήρι κρα-σί και δύο ουίσκι για 4 και 5 ευρώ αντί-στοιχα το καθένα (14 ευρώ συνολικά)

Σύνολο: 20 ευρώ και 20 λεπτά για τρία ποτά, έναν καφέ και μία ταινία.Είσαι σίγου-ρος ότι θα κάτσεις μέσα τελικά;

Στο πεζοδρομάκι της Υμητ-τού, απέναντι από τις ομοιόμορφα ανυπόφορες καφετέριες του Παγκρατί-ου, υπάρχει και μία τρύπα να πας να ηρεμήσεις! Η «Συλλαβή» είναι, δυστυ-χώς, μικρή σαν συλλαβή. Αλλά αν πας, θα περάσεις σίγουρα ωραία. Τώρα που χειμωνιάζει, ξεκινά και μι-κρές παρουσιάσεις βιβλί-ων, μουσικές βραδιές και εκθέσεις. Λόγω της στενό-τητας του χώρου γίνεσαι μία παρέα με τους άλλους θαμώνες. Μινιόν κατάστα-ση, αλλά για μεγάλα αισθή-ματα. Μια ατμόσφαιρα οι-κογενειακή. Οταν θέλω να

αποσπάσω πληροφορίες, χωρίς να κάνω ανάκριση, φέρνω το φιλοξενούμενο ή τη φιλοξενούμενή μου στην παγκρατιώτικη Συλ-λαβή. Εχει κάτι το εξομο-λογητικό ετούτη η τρύπα. Καλό κρασί με επιλογές από κάβα, ζεστό τσαγάκι με ρούμι, αλλά και μπίρα, αν έχει ζέστη, ενώ μπορείς να ευχαριστηθείς άσκοπες κουβέντες με απρόοπτη κατάληξη στα τραπεζάκια έξω από το βιβλιοπωλείο. Στο παταράκι υπάρχει με-γάλη ποικιλία σε παιδική λογοτεχνία και δωράκια μαζί με επιλεγμένα βιβλία για μεγάλους. Μην ξεχά-

σεις να χτυπήσεις και κου-λουράκι μαζί με τον καφέ, είναι Τερκενλής!

Ανάμεσα στο Κολωνάκι και τα Εξάρχεια βρίσκεται το Circus, ένα από τα ωραιότερα μπαράκια της περιοχής. Ανοίγει από νω-ρίς το πρωί, σερβίροντας καφέ και φαγητό, αλλά ο περισσότερος κόσμος αρχίζει να μαζεύεται από αργά το απόγευμα για ποτό. Η αλήθεια είναι πως μερικές φορές επι-κρατεί το αδιαχώρητο, με αποτέλεσμα να είσαι μάλλον στριμωγμένος, αυτό όμως συμβαίνει εξαιτίας του τρομερού κεφιού και της ωραίας funky, jazz και pop μουσι-κής που παίζει το μαγαζί. Η τιμή του ποτού είναι αρκετά καλή, στα 7 ευρώ, αν και θα μπορούσε να είναι λίγο χαμηλότερη, ενώ έχει και πολύ ωραία κοκτέιλ -εμπνεύσεις του μπάρμαν. Αν θες να το απολαύσεις στο έπακρον, καλύτερα να πας από Κυριακή μέχρι Πέμπτη που ο κόσμος είναι λιγότε-ρος και το πολύ ευγενικό προσωπικό μπο-ρεί να σε εξυπηρετήσει καλύτερα

Το φθινόπωρο είναι εδώ και τα παρεΐστικα στέκια έχουν την τιμη-τική τους. Οσοι από εσάς, λοιπόν, αναζη-τάτε έναν όμορφο και ζεστό χώρο, για να πε-ράσετε μία όμορφη βραδιά, δεν έχετε παρά να περάσετε μια βόλτα από το Μοσχάτο. Εκεί βρίσκεται το κουτούκι «Ζεμπερέκι», ο πα-λαιικός χαρακτήρας του οποίου προσελκύ-ει ολοένα και περισσότερο κόσμο από όλες τις γειτονιές της Αθήνας. Γευστικοί μεζέδες, τηγανιά και σπετζοφάι που σου κόβουν την ανάσα, πιπεριές γεμιστές με τυρί, πικάντικο κοτόπουλο και χορταστικές μερίδες, συνδυ-άζονται ιδανικά με το καλό κρασί του μαγα-ζιού, καθώς επίσης και με τους προσφερό-μενους ναργιλέδες. Το κερασάκι στην τούρτα ακούει στο όνομα λουκουμάδες με μερέντα ή μέλι, τους οποίους κερνάει το Ζεμπερέκι στους θαμώνες του με την παράδοση του λο-γαριασμού. Μιλώντας για λογαριασμό, μόνο «τσιμπημένο» δεν θα τον θεωρήσετε, καθώς με 10-15 ευρώ το άτομο θα μείνετε απόλυ-τα ικανοποιημένοι. Καλό θα ήταν να κάνετε κράτηση, προτού το επισκεφθείτε, μιας και δεν είναι σπάνιο φαινόμενο να μην βρίσκεις τραπέζι στο συγκεκριμένο μαγαζί.

INFO

INFOINFO

4

4

1

8

7

3

8

9

3

9

5

4

1

4

2

8

7

3

4

8

2

7

5

9

9

8

2

4

42 21

Μπορεί τα Windows 7 να κυ-κλοφορούν μόλις ένα χρόνο στην αγορά, η Microsoft, ωστό-σο, έκανε γνωστό μέσα από blog της πως σε δύο χρόνια από τώρα σκοπεύει να εμφανί-σει στην αγορά τα Windows 8. Πολλές λεπτομέρειες για τις νέες λειτουργίες που θα προσφέρουν δεν έγιναν γνωστές, με εξαίρεση ότι θα δοθεί ιδιαίτερο βάρος στο χρόνο εκκίνησης του λειτουργι-κού και θα περιλαμβάνουν κατά-στημα με εφαρμογές, αναγνώρι-ση προσώπου, καθώς και υπο-στήριξη των προτύπων USB 3.0

και Bluetooth 3.0. Ο πήχης, πά-ντως, για την Microsoft έχει ανέ-βει ψηλά μετά τη μεγάλη επιτυ-χία που γνωρίζουν τα Windows 7, με τον Steve Ballmer να δη-

λώνει πως «τα Windows 8 εί-ναι το υπό ανάπτυξη προϊόν με το οποίο η εταιρεία ρισκάρει πε-ρισσότερο».

www.microsoft.com

Αν έχεις βαρεθεί να βλέπεις τα σκουπίδια στην κουζίνα σου να ξεχειλίζουν από τον κάδο τους, υπάρχει λύση. Αμερικανι-κή εταιρεία κυκλοφόρησε ειδι-κό κάδο ο οποίος πιέζει τις συ-σκευασίες και ό,τι άλλο ρίξεις μέσα σε αυτόν, με αποτέλεσμα να χωράει διπλάσια ποσότητα σκουπιδιών, ενώ παράλληλα σε βοηθάει να έχεις καθαρά τα χέ-ρια σου. Σίγουρα, δεν ανακάλυ-ψε τον τροχό, αλλά αν έχεις 108 ευρώ που να σου περισσεύουν και δεν θες να έχεις καμία επα-φή με μικρόβια, τότε μπορείς να αγοράσεις αυτόν τον ατσάλινο κάδο που έχει και ωραίο ντιζά-ιν, για να ταιριάζει στις περισσό-τερες κουζίνες.

www.reduceeveryday.com

Η συσκευή που βλέπεις στη διπλανή εικόνα είναι η μικρότερη οθόνη στον κόσμο με δυνατότητα αναπα-

ραγωγής περιεχομένου υψηλής ευκρίνειας. Ηρθε στο φως της δημοσιότητας πριν από λίγες ημέρες από την ORTUS, μία εταιρεία που ίδρυσαν μαζί η Casio και η Toppan Printing στις αρχές του χρόνου. Με μέγεθος μόλις 4.8 ίντσες, προσφέρει ανάλυση 1.920x1080 και πυκνότητα πίξελ 458ppi, υποστηρίζει μέχρι 16.8 εκατομμύρια χρώματα και έχει γωνία θέασης 160 μοιρών. Για να έχεις ένα μέτρο σύγκρισης, η πολύ καλή οθόνη του iPhone 4 έχει μέγεθος 3.5 ίντσες, ανάλυση 960x460 και πυκνότητα πίξελ 326ppi. Σίγουρα, τη δεδομένη στιγμή δεν απευθύνεται στο μέσο καταναλωτή, όμως δεν αποκλείεται σύντομα να βρει το δρό-μο της προς τα κινητά τηλέφωνα και τις φορητές παιχνιδομηχανές. www.ortustech.co.jp

Σύμφωνα με πληροφορίες που διέρρευσαν στο δι-αδίκτυο -και η ίδια η Sony δεν θέλησε να επιβεβαι-ώσει ή να διαψεύσει-, κατά τη διάρκεια του Tokyo Game Show η ιαπωνική εταιρεία έδωσε στους στε-

νούς συνεργάτες της μία πρώτη γεύση από το PSP2. Από όσα έγιναν γνωστά, θα είναι εφο-διασμένο με οθόνη που θα είναι μία ίντσα

μεγαλύτερη από αυτή του PSP και θα είναι υψηλής ευκρίνειας. Επιπλέον, θα έχει διπλό

αναλογικό μοχλό, αλλά και ένα touchpad, το οποίο θα βρίσκεται στο πίσω μέρος της συσκευ-

ής. Τεχνικά χαρακτηριστικά, όπως ο επεξεργαστής της συσκευής, δεν έγιναν γνωστά, καθώς ενδέχεται να αλλάξουν μέχρι την κυκλοφορία της, που υπο-λογίζεται να γίνει μέσα στο φθινόπωρο του 2011. www.sony.com

Μπορεί το 1996 να μοιάζει πολύ κοντι-νό, ώστε να μιλάμε για ρετρό αντικείμε-να, όταν όμως πρόκειται για κινητά τηλέ-φωνα, των οποίων η εξέλιξη τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα, τα δεδομένα αλλά-ζουν. Πάνω σε αυτή τη λογική κινήθηκε η γαλ-λική εταιρεία lekki, η οποία κ υ κλ ο φ ο ρ ε ί ξανά το διάση-μο Motorola S t a r T A C , που πλέον άνετα χα-ρακτηρίζε-ται αντίκα. Με μόλις 109 ευρώ θα μπορείς να στείλεις μ η ν ύ μ α -τα, να πά-ρεις τηλέφω-να και να έχεις ένα ωραίο κινητό, γιατί άλλες λειτουργίες δεν έχει. Αν πάλι δεν σου αρέσει αυτό το μοντέλο, μπορείς να κάνεις υπομονή, κα-θώς η γαλλική εταιρεία που έχει ως σύν-θημά της το “back to basics”, σκοπεύει να επανακυκλοφορεί νέα μοντέλα κάθε ένα μήνα.

www.lekki.fr

43

Σε περίπτωση που έχεις παλιό λάπτοπ και σου έχει λεί-ψει μία ενσωματωμένη συσκευή που μπορεί να διαβάσει κάρτες μνήμης, η Elecom προσφέρει μία κομψή λύση. Πρόκειται για μία usb συσκευή με το όνομα MR-C25 που συνδέεται στο πλαϊνό μέρος του λάπτοπ και μπορεί να πε-ριστρέφεται μέχρι 180 μοίρες χωρίς να εξέχει. Ετσι, μπο-ρείς να την έχεις μόνιμα συνδεδεμένη πάνω του, ακόμα και όταν κλείνεις τον υπολογιστή και τον βάζεις στην τσά-ντα του, χωρίς να εμποδίζει. Υποστηρίζει τους περισσότε-ρους τύπους SD μνημών, μεταξύ των οποίων είναι και οι SDHC, SDXC και microSD, ενώ αναμένεται να είναι δια-θέσιμη μέσα στο Νοέμβρη.www.elecom.co.jp

Μπορείς να πάρεις τηλέφωνο; Ναι. Να δεχτείς; Πάλι ναι. Αυτή είναι όλη κι όλη η λειτουργία του “John’s Phone”, του πιο απλού κινητού στον κό-σμο, σύμφωνα με το δημιουργό του. Για τα τεχνικά του χαρακτηριστικά δεν πρόκειται να τσακωθεί κα-νένας, αφού πολύ απλά δεν έχει, ούτε πρόκειται να μπει κανείς στο δίλημμα για το ποιο λειτουργικό είναι το καλύτερο, για να το συνοδεύσει. Δεν έχει ούτε καν ευρετήριο επαφών: όποια τηλέφωνα θέλεις να αποθηκεύσεις, τα σημειώ-νεις σε ένα χαρτί στο πίσω μέρος της συσκευής. Αν, λοιπόν, είσαι της λογικής «όσο πιο απλά, τόσο πιο καλά», τότε μπορείς να το αποκτήσεις με 70 ευρώ.

www.johnsphones.com

Παρά τη μεγάλη καθυστέρηση, η Hewlett Packard τελικώς θα κυκλοφορήσει το Slate 500, το δικό της tablet υπολογιστή, ο οποίος θα «τρέ-χει» Windows 7. Το HP Slate 500, που θα απευ-θύνεται, σύμφωνα με την ίδια την εταιρεία, κυρί-ως σε επαγγελματίες, διαθέτει οθόνη 8.9 ιντσών με ανάλυση 1024x600, επεξεργαστή Intel Atom Z540 στα 1.86GHz, wi-fi, Bluetooth, SSD δί-σκο 64GB, SD Card Slot, καθώς και 2GB μνήμη ram. Στα υπόλοιπα τεχνικά χαρακτηριστικά ξε-χωρίζουν οι δύο webcams (3 megapixels, VGA ανάλυση) για πραγματοποίηση βιντεοκλήσεων, η usb θύρα και η αναπαραγωγή περιεχομένου υψηλής ευκρίνειας έως 1080p χάρη στoν Broadcom’s Crystal HD accelerator. Η τιμή του θα φτάνει τα 570 ευρώ, ενώ τον επόμε-νο χρόνο η HP θα κυκλοφορήσει και ένα πιο οικονομικό μοντέλο που θα στηρίζεται στην πλατφόρμα webOS της Palm. www.hp.com

Η απάντηση της BMW στα υβριδικά αυτοκίνητα θα είναι πιθανότητα δικύλινδροι κινητήρες 1.000 κυβ.εκ., όπως αποκάλυψε ο υπεύθυνος εξέλιξης της μάρκας, Klaus Draeger. Σύμφωνα με δηλώσεις του, η υβριδική τεχνο-λογία και η μείωση των ρύπων που αυτή προσφέρει εί-ναι κατάλληλη για τα μεγάλα αυτοκίνητα. Αντιθέτως, για τα μικρά που πρόκειται να κυκλοφορήσει η εταιρεία, δεν κάνει, γιατί από τη μία ανεβάζει την τιμή πώλησης, και από την άλλη περιορίζει τις διαστάσεις στο πίσω μέρος του αμαξώματος. Ετσι, προωθεί τη λύση ενός δικύλιν-δρου κινητήρα λίγων κυβικών και χαμηλής κατανάλω-σης που θα μπορεί να αποδίδει με τη βοήθεια turbo 80 με 100 ίππους. Θα τοποθετηθεί αρχικά στη νέα σειρά 1 και το BMW MegaCity, που θα έχουν μάλιστα και μπρο-στά κίνηση. www.bmw.com

α μπμπειει κανείς στο δίλημμα

ΣεΣ π περερίίπίπτωτωσηση π πουου έέ έχεχειςις π π λαλαλ όιόιό λλ λάάπάπτοτοππ κακαιι σοσουυ έέχέχειει λλ λείεί-

Τις νέες εκδόσεις του MacBook Air παρουσίασε η Apple, το οποίο στο εξής θα εί-ναι διαθέσιμο σε δύο μεγέθη 13.3 και 11.6 ιντσών, αντίστοιχα. Το πρώτο μοντέ-λο έχει ανάλυση 1.440x900 και αυτονομία επτά ωρών, ενώ το δεύτερο έχει ανάλυ-ση 1.366x768 και αυτονομία πέντε ωρών. Για να εξοικονομηθεί χώρος, να επιτευ-χθούν γρηγορότεροι χρόνοι πρόσβασης στο λειτουργικό και τα προγράμματα, αλλά και να αυξηθεί η διάρκεια της μπαταρίας, η Apple εξόπλισε το MacBook Air με μνή-μη Flash. Oι SSDs διατίθενται σε μεγέθη από 64 έως 256GB. Το μοντέλο των 11,6” ζυγίζει 1,06 κιλά, έχει μέγεθος 29,95x19,2x1,7 εκ. και ξεκινάει από τα 1.099 ευρώ. Το «μεγάλο» μοντέλο ζυγίζει 1,32 κιλά, έχει διαστάσεις 32,5x22,7x1,7 εκ. και η τιμή του αρχίζει από τα 1.429 ευρώ. www.apple.com

44

Μας άρεσε η ποικιλία και την ακολουθούμε. Ετσι, τα πάντα αγαπημένα προϊόντα ομορφιάς συνοδεύουν για αυτή την εβδομάδα τα είδη σπιτιού. Οχι μόνον είδη για τα Χριστούγεννα, αλλά και η πολύ εύκολη νέα καφετέρια σε πέντε χρώματα, ώστε να ταιριάζει με τη δική σας κουζίνα. Υποδεχθείτε, λοιπόν, το χειμώνα με μία κού-πα ζεστό καφέ και άρωμα γιαπωνέζικου τριαντάφυλλου, και τίποτα δεν πρόκειται να σας χαλάσει τη διάθεση.

Φανταστήκατε ποτέ ότι το γιαπωνέζικο τριαντά-φυλλο θα γινόταν ο καλύτερος φίλος σας για αυτό το χειμώνα; Αν όχι, κακώς. Γιατί η chic μυρωδιά ανατολίτικων ροδοπετάλων «εγκλωβίζεται» στο νέο αφρόλουτρο Γιαπωνέζικο Τριαντάφυλλο του Κορρέ, πλούσιο σε φυσικά συστατικά, όπως τα βιολογικά εκχυλίσματα Αλθαίας και Ελίχρυσου, έχει ενυδατι-κές και καταπραϋντικές ιδιότητες που θα σας ενθου-σιάσουν. Το νέο άρωμα στη δημοφιλή σειρά περι-ποίησης σώματος αποτελεί και το πρώτο δείγμα της ανανεωμένης δημιουργικής προσέγγισης στη συ-γκεκριμένη κατηγορία, με κύριο στοιχείο τους καφέ περιέκτες -ένα χρώμα που παραπέμπει στα μπου-κάλια του φαρμακείου- και τις ετικέτες αρμονικών διχρωμιών.

Παράλληλα, η σειρά Body Milks Κορρές -κατηγορία που τοποθετείται στην κορυφή των προτιμήσεων στο κανάλι του φαρμακείου- επανασχεδιάστηκε σε όλα τα μέτωπα, προσφέροντας υψηλότερα επίπε-δα ενυδάτωσης, χάρη στην ενισχυμένη φόρμουλα, αλλά και πρακτικότητα, χάρη στη νέα συσκευασία σωληναρίου με flip top. Δίπλα στα ήδη top-selling Πράσινο Τσάι, Γιασεμί, Κίτρο και Βανίλια Κανέλα, προστίθεται και το «σαγηνευτικό» γαλάκτωμα σώ-ματος Βανίλια Δαμάσκηνο, συνδυασμός που έγινε αρχικά γνωστός μέσω του ομώνυμου αφρόλουτρου.

Και τώρα που τακτοποιήσαμε το σώμα, ας περά-σουμε λίγο και στα θέματα σπιτιού. Γιατί από αύριο μπαίνουμε στο Νοέμβριο και -όπως ξέρουμε όλες- δεν είναι ποτέ νωρίς για την προετοιμασία των Χρι-στουγέννων. Αυτήν ακριβώς την τάση μας για βια-σύνη εκμεταλλεύεται και το Zara Home, το οποίο σε λίγες ημέρες εγκαινιάζει τη νέα σειρά με χριστου-γεννιάτικα προϊόντα. Περισσότερα από 100 είδη (μεταξύ των οποίων κεριά, είδη για το τραπέζι και διακοσμητικά) σχεδιάστηκαν ειδικά για εσάς. Μπο-ρεί να είναι λίγο νωρίς για ψώνια, αλλά όχι για να φανταστείτε το τέλειο ντεκόρ για τις φετινές γιορτές.

Στο χώρο του σπιτιού και το επόμενο προϊόν και πιο συγκεκριμένα στο χώρο της κουζίνας. Το ΤASSIMO ήρθε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, για να αλλά-ξει τον τρόπο που απολαμβάνουμε τα ροφήματα. Το μοναδικό σύστημα ροφημάτων με την εγγύηση της Bosch προσφέρει μεγάλη ποικιλία με περισσότερα από 20 ροφήματα από επτά γνωστές μάρκες. Οπως δείχνει και η τηλεοπτική διαφήμιση, ακόμα και ένα παιδί μπορεί να χρησιμοποιεί το TASSIMO. Αλλά τι κρίμα που δεν φτιάχνει και τοστ…

45VINIETAΚριός

(21/3 – 20/4)

Ζυγός(24/9 – 23/10)

Καρκίνος(22/6 – 22/7)

Αιγόκερως(22/12 – 20/1)

Ταύρος(20/4 – 20/5)

Σκορπιός(24/10 – 22/11)

Λέων(23/7 – 23/8)

Υδροχόος(21/1 – 19/2)

∆ίδυμοι(21/5 – 21/6)

Τοξότης(23/11 – 21/12)

Παρθένος(24/8 – 22/9)

Ιχθείς(20/2 – 20/3)

Ηρθε η στιγμή να πατήσεις πόδι, να δεί-ξεις ποιος είναι ο άνδρας, ποιος, τέλος πάντων, φοράει παντελόνια σε αυτή τη σχέση. Η διπλωματία δούλευε μέχρι τώρα, αλλά υπάρχουν και στιγμές που χρειάζεται πυγμή Τιτάνων, για να δι-εκδικήσεις τα του Καίσαρος. Πρόσεξε, πάντως, μην το παρακάνεις, ο άλλος απέναντί σου θα είναι εκεί και μετά τη ρήξη και όλα έχουν συνέπειες.

Μέχρι να ζυγιάσεις όλες τις παραμέτρους αυτών που σε αφορούν, Ταύρε, οι ευκαι-ρίες πετάνε μακριά σαν απογοητευμένα χελιδόνια. Η ανικανότητά σου να φα-νείς αποφασιστικός αυτή την εβδομάδα μού έχει σπάσει τα νεύρα, να το ξέρεις. Ευτυχώς που όλη αυτή η εσωτερίκευ-ση σε κάνει και πιο διπλωματικό, οπότε κάπως καταφέρνεις να με τουμπάρεις. Το νου σου, όμως.

Οταν σε λίγο καιρό θα στολίζεις δέντρο, Δίδυμε (ναι, χριστουγεννιάτικο εννοώ, αφού είσαι από αυτούς που ήδη το σκέφτονται), να έχεις στο μυαλό σου μερικά πραγματάκια. Να ξεθάψεις τις περυσινές μπάλες, γιατί τα οικονομικά σου μοιάζουν σιγά-σιγά με βάλτο κο-ντά σε παραπόταμο της Στύγας, αλλά να διαλέξεις τις πιο λαμπερές, γιατί για κάποιο λόγο η διάθεσή σου δεν χαλάει με τίποτα.

Η περιέργεια σκότωσε τη γάτα, λένε οι αγγλόφωνοι. Ευτυχώς που μιλάς ελληνι-κά. Παρόλα αυτά, η δική σου περιέργεια πολύ πιθανόν να οδηγήσει σε πονοκε-φάλιασμα από την υπερπληροφόρηση. Οχι μόνο θα θες να μπλεχτείς στα πά-ντα, αλλά τα πάντα θα πέσουν πάνω σου και από μόνα τους. Χρησιμοποίησε τις επαφές σου, για να ξεμπλέξεις. Και θυμήσου: δεν έχει σημασία τι ξέρεις, αλλά ποιον ξέρεις.

Από μικρός φοβόσουν τις ζάμπες, από τότε που έτρεχες και έπαιζες στα δάση μετά τη βροχή. Τώρα καλό είναι να τις φοβάσαι, με τη μεταφορική τους έννοια. Κοίτα μην μπλέξεις με καμιά ζάμπα και σιχαθείς τον εαυτό σου και ντρέπεσαι να την κυκλοφορήσεις και να την γνω-ρίσεις στους φίλους σου. Το νου σου στις ζάμπες, Τοξότη.

Η αυξημένη συγκέντρωσή σου σε βοηθά τώρα να λύσεις διάφορα ζητήματα που ζητάνε την προσοχή σου, όχι όμως τόσο στη δουλειά, όσο στη σχέση σου με την οικογένεια. Εκπλήσσεις μέχρι και τον εαυτό σου με την οξύτητα της μνήμης σου. Το αποτέλεσμα είναι η κοινωνική σου ζωή να γίνεται αρκετά ζωηρή. Φρό-ντισε να έχεις αρκετό καφέ και κουλου-ράκια στο σπίτι.

Σε γελάσανε, φίλε Σκορπιέ. Ηρθαν στον ύπνο σου και σου έδωσαν να φας γλι-στρίδα, και τώρα δεν σταματάς να είσαι κοινωνικός με ένα διαβολεμένα ψυχα-ναγκαστικό τρόπο. Μην σε νοιάζει, πά-ντως, σε καλό θα σου βγει. Οι σχέσεις σου με αδελφούς, αδελφές, γκόμενες, γκόμενους, γονείς, συνεργάτες, γείτο-νες, περιπτεράδες, γίνονται όλες πιο ουσιαστικές και προσοδοφόρες.

Κοίτα να μην εξαντλήσεις πάλι την έξαρ-ση δημιουργικότητας που σε χαρακτηρί-ζει αυτό τον καιρό στο να ξαναγράψεις το Κάμα-Σούτρα. Κάνε και κάτι άλλο με τη ζωή σου, άνοιξε και καμιά κουβέ-ντα με κανέναν άνθρωπο, ο περίγυρός σου θα εκτιμήσει τη διαύγειά σου και το χιούμορ σου. Μόνο μην πέσεις πάλι στην παγίδα να περιοριστείς στο να πε-ριγράφεις σκετσάκια του Σεφερλή.

Μήπως όλο αυτό το χρήμα που σου έρχεται (τηρουμένων των αναλογιών πάντα) σε κάνει λίγο Σκρουτζ; Πρόσε-ξε τι τίμημα έχει η επιτυχία σου στα επαγγελματικά, και αν χρειαστεί, άστα να μείνουν λίγο πίσω, προκειμένου να ανακτήσεις επαφές με ανθρώπους που εκτιμάς, αλλά δυσκολεύεσαι να «λαδώ-σεις», για να σου προσφέρουν αυθεντι-κά δείγματα αγάπης.

Καιρό είχες να νιώσεις τέτοια ανακού-φιση. Υποχρεώσεις του παρελθόντος επιτέλους τελειώνουν και σου προσφέ-ρεται το έδαφος, για να κάνεις όλες τις νέες αρχές που περίμενες. Πρόσεξε μην πέσεις με τα μούτρα σε όλη αυτή τη νέα ελευθερία που σου προσφέ-ρεται και τα σπάσεις. Μέτρα μέχρι το 310 και ξεκίνα!

Προσπάθησε να βάλεις τα πράγματα σε τάξη μέσα από το δρόμο του χάους, όπως μόνον εσύ ξέρεις. Κοίτα να τε-λειώσει μόνο η δουλειά, γιατί αλλιώς το αποτέλεσμα θα είναι χάος. Και αν εφαρμόσεις αυτήν την τακτική στη δου-λειά σου, να σιγουρευτείς ότι οι γύρω σου δεν θα αναγκαστούν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

Επιτέλους, σταμάτησες να σπας τα πά-ντα σε μικρά βολικά κομμάτια, για να τα αντιμετωπίσεις, και άρχισες να έχεις μια ολική εκτίμηση των γεγονότων. Εκανες καταμέτρηση και περιγραφή όλων των δέντρων ένα προς ένα, τώρα αρχίζεις να εκτιμάς το σχήμα, την έκταση και την καρποφορία του δά-σους, παλιοχίπι.

45

Την ανάγνωση της είδησης ότι ο Τζέιμς Κάμερον υπέγραψε συμφω-νία για τη δημιουργία δύο σίκουελ του Avatar ή κάτι τέτοιο. Η αμέσως επόμενη είδηση ότι οι Bon Jovi θα έρθουν για πρώτη φορά στην Αθή-να στις 20 Ιουλίου του 2011 ήταν καλύτερη. Οχι πως δεν μου άρεσε το Avatar, αλλά η πιθανότητα να ακούσω ζωντανά το “Always” και τόσα άλλα πολύ αγαπημένα κομμάτια του συγκροτήματος ήταν πολύ πιο εν-διαφέρουσα. Οσοι θέλετε να βρεθείτε στις 20 Ιουλίου στο ΟΑΚΑ, πρέ-πει να προνοήσετε, γιατί η προπώληση ξεκινάει στις 11 Νοεμβρίου.

Ευχάριστα τη Δευτέρα μου. Το πρόγραμμα έλεγε χαλαρή παρακολούθηση της «Ζωής της άλλης», για να προετοιμαστεί κατάλληλα το κλίμα για το μεγάλο γεγονός της Δευτέρας. «Το Νησί» έπρεπε να ξεκινήσει στις 10 παρά 10, αλλά ο Πρωθυπουργός της χώρας είχε άλλη άποψη. Διάλεξε να κάνει την ίδια ώρα διακαναλική συνέντευξη και να μας στερήσει το δικαίωμα να δούμε το αγαπη-μένο μας σίριαλ. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα απογοήτευσης κατάφερε να μας στερήσει ακόμα και αυτή τη μικρή απόλαυση. Μιας και δεν ακούσαμε τίποτα πρωτότυπο, μπορούσε τουλάχιστον να έχει διαρκέσει λιγότερο.

Την ακρόαση του δίσκου της Ανδριά-νας Μπάμπαλη «Ο Τζον Τζον ζει». Περί-μενα με τόσο ενδιαφέρον τη νέα της δι-σκογραφική δουλειά, μιας και τα πρώτα δείγματα παίζονται εδώ και ημέρες στο ραδιόφωνο, αλλά δυστυχώς πριν προ-λάβω να φτάσω στο 10ο τραγούδι («Ρε-βόλβερ»), είχα ήδη φτάσει έξω από το Θέατρο Κιβωτός. Ο Γιάννης Μπέζος σαν άλλος Αντωνάκης και η Ναταλία Τσαλί-κη σαν άλλη Ελενίτσα μάς υποδέχτηκαν στο σπιτικό τους και μας μετέφεραν με τον καλύτερο τρόπο στην παλιά Αθήνα. Το αγαπημένο έργο του Τζαβέλλα ανέ-βηκε στο θεατρικό σανίδι αυτή τη φορά «ντυμένο» με τη μουσική της Δήμητρας Γαλάνη και τους στίχους της Λίνας Νι-κολακοπούλου.

Την εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη «Πρωταγωνιστές». Το πρώτο μέρος (που κατάφερα να δω ολόκληρο) είχε καλεσμένους τον Γρηγόρη Ψαριανό και τον Αδωνι Γεωργιάδη. Αυτό, όμως, που έκανε ενδιαφέρουσα τη συνύ-παρξη των δύο ήταν οι 30 σύντομες ερωτήσεις του δημοσιογράφου και τα 30 δευτερόλεπτα που είχαν στη διάθεσή τους οι καλεσμένοι. Οι περισσότε-ρες ερωτήσεις ήταν κοινές και δυστυχώς κανένας από τους δύο δεν ήξερε -μεταξύ άλλων- τους ATENISTAS. Στο δεύτερο μέρος πήραν θέσεις η Ρέα Γα-λανάκη (από το συνδυασμό του Γ. Καμίνη) και η Εμμανουέλα Ιγνατίου (από το συνδυασμό του Β. Κικίλια). Η 18χρονη φοιτήτρια κατάφερε να αντεπε-ξέλθει στο γρήγορο γύρο ερωτήσεων, αλλά εγώ δεν κατάφερα να αντισταθώ στην κούραση της ημέρας και αποκοιμήθηκα.

Τη σκέψη ότι την 28η Οκτωβρίου θα έπρεπε όλοι να λέμε όχι παντού. Ετσι, συμβολικά. Να λέμε όχι σε όλες τις ερωτήσεις που μας κάνουν. «Θέλεις καφέ;», «Οχι», «Θέλεις να φας;», «Οχι», κτλ. Εκεί που φάνταζε ολοκληρω-μένο και τέλειο το σχέδιό μου, ακούστηκε μία φωνή από το υπερπέραν (δηλαδή από το διπλανό γραφείο). «Νατάσα, έρχεσαι λίγο;», «Ναι, αμέσως», απάντησα βιαστικά και το σχέδιο κατέρρευσε.

46