EDITO

Τελευταία, όπου πηγαίνω, βλέπω στις εισόδους των πολυκατοικιών ενοικιαστήρια. Ολο και συχνότερα. Ειδικά στην περιοχή του Kέντρου, κάθε δύο πολυκατοικίες του-λάχιστον υπάρχει μία αγγελία. Με τον καιρό, το βλέμμα μου κατέκτησε την εικόνα του κίτρινου χαρτιού και πέρασε στη λεπτομέρεια. Πλέον, χωρίς να μειώσω ταχύτη-τα στο περπάτημα, μπορώ να διακρίνω την πρώτη λέξη. Τη λέξη, δηλαδή, που χα-ρακτηρίζει το είδος του διαμερίσματος. Δεν θα έγραφα τίποτα από όλα αυτά αν δεν παρατηρούσα ότι όλο και συχνότερα, η λέξη αυτή είναι «γκαρσονιέρα». Σπάνια δυ-άρι, σπανιότερα οτιδήποτε άλλο.Συζητώντας το θέμα με μια φίλη, καταλήξαμε ότι είναι λογικό. Μια γκαρσονιέρα απευθύνεται λογικά σε ένα χαμηλόμισθο εργένη ή σε ένα φοιτητή. Σε κάποιον που μένει μόνος του τέλος πάντων και θα προτιμούσε να πληρώνει 40-50 ευρώ λιγότε-ρο ενοίκιο από όσο θα πλήρωνε λογικά σε ένα δυάρι. Τα χρήματα αυτά είναι λίγα. Το πλεονέκτημα τού να τα γλιτώνεις στο μηνιαίο σου προϋπολογισμό δεν σώζει την κατάσταση. Οπότε, αντί να νοικιάσεις μια γκαρσονιέρα και να πληρώνεις 300 ευρώ μόνος σου (μια μέση τιμή ίσως), προτιμάς να βρεις άλλον έναν και να νοικιάσεις ένα δυάρι ή τριάρι ακόμα και να το πληρώνεις διά δύο. Επιστρατεύτηκαν, λοιπόν, φίλοι σε αντίστοιχη κατάσταση, αδέρφια, ξαδέρφια, σύντροφοι και γέμισαν ανά δυ-άδες ή τριάδες τα σπίτια, αφήνοντας τις γκαρσονιέρες ξενοίκιαστες -και τελικά γίνο-νται θέατρα, γιατί όχι;Πρόκειται λοιπόν για μια κίνηση ανάγκης, για την επιλογή να θυσιαστεί η ατομικό-τητα προς όφελος μιας καλύτερης τιμής. Στον αιώνα της παντοδυναμίας του ατόμου, της μονάδας, της απομόνωσης και της ατομικής διασκέδασης, η οικονομική συνθή-κη της χώρας επιβάλλει τη συγκατοίκηση. Μια συναδελφική πράξη δηλαδή, ένα κοι-νοβιακό πρότυπο, ένα κόλπο γροθιάς απέναντι στην κρίση. Και δεν είναι το μόνο. Το δούναι και λαβείν εισιτηρίων μπαινοβγαίνοντας στα Μέσα (όταν λειτουργούν) με τον άγνωστο συνεπιβάτη είναι πλέον κλασικό. Οπως και το να μαζεύονται άγνωστοι σε πιάτσες ταξί και να μπαίνουν σαν να είναι παρέα. Αυτή είναι η μία όψη. Η άλλη εί-ναι στον εργασιακό τομέα. Εκεί, εξακολουθεί ο νόμος της ζούγκλας. Εκεί, ο θάνατός

σου είναι πάντα η ζωή μου. Εκεί, ξε-νοίκιαστες δεν είναι οι γκαρ-

σονιέρες, αλλά το ερ-γατικό δυναμι-

κό.

a.dimoulas@metropolisnews.gr

Ιδιοκτησία - Εκδοση: ΜETROPOLIS EΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Εδρα: Κύπρου 12Α Τ.Κ. 183 46 - Μοσχάτο, τηλ. 210 4823977 l Σύμβουλος Eκδοσης: Κώστας Τσαούσης l Διεύθυνση Εκδοσης: Νατά-σα Μαστοράκου, Βίκτωρας Δήμας, Αθως Δημουλάς l Στην οργάνωση, παραγωγή και επι-μέλεια της έκδοσης συμμετέχουν οι: Λάμπρος Αραπάκος, Ανδρέας Γιαννόπουλος, Νικήτας Καραγιάννης, Μαρίνα Κατσάνου, Ηλίας Κολοκούρης, Αλέξανδρος Παπαδάκης, Μαργαρί-τα Πουρνάρα, Ντίνος Ρητινιώτης, Γιώργος Ρομπόλας, Ρενέ Σανς, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Βάσια Τζανακάρη, Χρήστος Τσαπακίδης, Αλέξανδρος Χαντζής, Χρήστος Χαντζής, Βαλα-σία Χαροντάκη l Δημιουργικό: Δημήτρης Στεργίου l Εμπορικός Διευθυντής: Πάνος Πατρί-κης l Διαφήμιση: Χρήστος Τσαούσης, Εμμανουέλα Χειρακάκη l Φωτογραφίες: ΑΠΕ-ΜΠΕ,

Actionimages, AFP, ΕUROKINISSI Εκτύπωση: «Η Καθημερινή» Α.Ε.

metropolis@metropolisnews.gr

INDEX

6

24

32

46

3

- Ο Στίβεν Φράι, Βρετανός ηθοποιός, συγγραφέας, δημοσιογράφος και προσωπικός φίλος του Ντά-γκλας Ανταμς, ξέρει. Ξέρει «γιατί 42». Ξέρει ποιο

είναι το μυστήριο πίσω από τον αριθμό που διάλεξε ο Ανταμς στο «Γυρίστε το Γαλαξία με Οτοστόπ» για να εξηγήσει την αλήθεια του σύμπαντος. Ορκίζεται

όμως ότι θα πάρει την απάντηση μαζί του στον τάφο του, και με τον Ανταμς να έχει πεθάνει από το 2001,

ίσως η απάντηση να μην δοθεί ποτέ. Σιγά το θέμα; Ισως. Οσοι όμως αγάπησαν το βιβλίο (και μιλάμε

για εκατομμύρια φανατικούς αναγνώστες παγκοσμί-ως) μπήκαν στη διαδικασία της αλλόκοτης λογικής του. Οπότε τέτοια μικρά κολλήματα είναι βασικά. Η λύση τους απαραίτητη. «Γιατί 42;» αναρωτιέται και ο Πίτερ Τζιλ στον Guardian σε ένα κομμάτι του τις

προάλλες, επειδή, μάλλον, πολλές μεγάλες αλήθειες έχουν μείνει αναπάντητες τελευταία.

- Μια περυσινή ιστορία ξέθαψε το περιοδικό New Yorker και ο Λόρενς Ράιτ, στο κείμενό του με τίτλο «Αποστάτης: Πολ Χάγκις vs Εκκλησία της Σαϊεντολογίας». Ο Πολ Χάγκις, λοιπόν, γνωστός από τα οσκαρικά “Crash” και “Million Dolar Baby”, ήταν εγγεγραμμένος πιστός της σαϊεντολογίας στην εκκλησία του Σαν Ντιέγκο στην Καλιφόρνια, μέχρι που ένα ωραίο πρωινό αποφάσισε να στείλει ένα γράμμα στον εκεί υπεύθυνο, λέγοντας ότι θέλει να διαγραφεί. Αφορμή για το «διαζύγιο» ήταν η υποστήριξη της εν λόγω εκκλη-σίας στην περίφημη «Πρόταση 8» της πολιτείας της Καλιφόρ-νια, που επέτρεπε γάμους μόνο ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες. «Η σιωπή μου ισοδυναμεί με συγκατάθεση», είπε ο Χάγκις, «και εγώ αρνούμαι να συγκατατεθώ». Βέβαια, αν έκανε το ίδιο ο Τομ Κρουζ ή ο Τραβόλτα (επίσης μέλη της συγκεκριμένης ενορίας), το θέμα ίσως είχε πάρει μεγαλύτερη έκταση, γιατί τώρα, αν ρωτήσου-με 100 ανθρώπους ποιος είναι ο Χάγκις (παρά τα Οσκαρ), ζήτημα είναι αν θα τον ξέρουν οι δέκα.

- Και ενώ η κατάσταση στην Αίγυπτο συνεχίζει να βρί-σκεται σε οριακό σημείο, το εξαιρετικό παραποδοσφαι-ρικό blog με τον ευφυέστατο τίτλο “From a left wing” (http://fromaleftwing.blogspot.com) ανέβασε ένα ποστ με πληροφορίες για τους πιο φανατικούς οπαδούς των ομάδων της χώρας. Ενα ποστ με διάφορα λινκ και δυο βίντεο από εξέδρες εν ώρα αγώνα. Το πάθος, δηλαδή, σε διαφορετικό επίπεδο. Στη φωτογραφία, μια εικόνα από τους ultras της παραδοσιακής δύναμης Al-Ahly.

- Αντιδράσεις σε κακές κριτικές. Ενδιαφέρον. Κανείς δεν είναι έτοιμος ποτέ να δεχτεί ένα αρνητικό σχόλιο. Το online περιοδικό “The

Millions” και η συντάκτριά του Εμιλι Μάντελ έγραψε ένα μάλλον διασκεδαστικό κομμάτι με τίτλο “On bad reviews”. Από το κείμενο αυτό

ξετρυπώσαμε ένα λινκ που μας παραπέμπει σε μια συνέντευξη του μεγάλου Νόρμαν Μέιλερ στο περιοδικό “Vanity Fair” προ τριετίας. Σε ερώτηση που δέχτηκε για το μεγαλύτερό του φόβο, ο Μέιλερ απάντησε: «Φοβάμαι ότι δεν

θα συναντήσω ποτέ τη Μιτσίκο Κακουτάνι και δεν θα μπορέσω να της πω τι νιώθω για

αυτήν». Και όχι, δεν πρόκειται για κάποια εξω-τική Ασιάτισσα στην οποία ο Μέιλερ θα ήθελε

να εξομολογηθεί τον έρωτά του. Η Κακουτά-νι είναι βραβευμένη με Πούλιτζερ κριτικός

λογοτεχνίας των Times της Νέας Υόρκης και,

όπως φαίνεται, κάποτε τον είχε κακολογήσει. Μια κακή κριτική, λοιπόν. Με το θάνατο του

Μέιλερ λίγο καιρό μετά τη συνέντευξη που αναφέραμε, το ερώτημα παραμένει για το αν

τελικά τη συνάντησε ποτέ ή αν ο μεγαλύτερός του φόβος επιβεβαιώθηκε.

- «Πρωτοείδα τον Γκάρι να παίζει με τους Thin Lizzy στο Brancknell Sports Center στις αρχές της δεκαετίας του ’70. Είχε μό-λις επιλεγεί για να αντικαταστήσει τον Ερικ Μπελ, και η απόδοσή του ήταν, ειλικρινά, καταπληκτική». Τάδε έφη Τζεφ Μπάρτον,

συντάκτης του περιοδικού Classic Rock, για το θάνατο του σπουδαίου κιθαρίστα Γκάρι Μουρ, ο οποίος ήταν ό,τι περίπου αφήνεται να εννοηθεί από αυτή την ατάκα. Ενα

μέρος της ιστορίας του κλασικού ροκ από την ακμή του μέχρι τη σταδιακή φθορά του, ένας πολύ αυθεντικός τύπος, επιδέξιος, εμπνευσμένος, σημαντικός.

- «ΠρωτοThin Lizzστις αρχέλις επιλεγΜπελ, κακαταπληκ

συντRoκιθήταεν

Συζήτηση περί νηφαλιότητας έγινε στο buzz, με αφορμή πρόσφατο ποστ του Σπύρου Δερ-βενιώτη με τίτλο «Οι φέρ’ το εδώ και οι άσ’ το κάτω». Το ποστ επιτίθεται σε όλους όσοι, όταν καλούνται να μιλήσουν για την τρέχου-σα οικονομική πραγματικότητα, εμφανίζονται απόλυτα ψύχραιμοι. Τους κατηγορεί για υπο-κρισία. «Οι ουδέτεροι είναι απλά οι νυφίτσες που προσπαθούν να κρύψουν σε ποιο στρατό-πεδο ανήκουν». Διαβλέπει στις απόψεις τους το ίδιο και απαράλλαχτο μοτίβο: καταδίκη των απόλυτων θέσεων. Υπεράσπιση της αμφιβολί-ας και της βαθύτερης αναζήτησης της ουσίας. Ιδέες που βασίζονται στο «αυτονόητο» και που περιλαμβάνουν προτάσεις για κυβερνήσεις τεχνοκρατών, ολιγαρχίες «αρίστων», κινήσεις πολιτών. Πολλά τα σχόλια στο buzz, αρκετά υπέρ του ποστ, αρκετά και τα διαφωνούντα. Από τα διαφωνούντα η στήλη ξεχωρίζει κά-ποιο του Προκόπη Δούκα. Υπερασπίζεται την αξία της νηφαλιότητας, «μιας από τις τελευταί-ες νησίδες σωτηρίας σε εποχή κρίσης». Γράφει ο δημοσιογράφος: «Οποιος είναι οργισμένος από τον κατακερματισμό του εισοδήματός του (όπως είμαι και εγώ), δεν νομιμοποιείται να κατηγορεί αυταπόδεικτα θετικές αξίες». Στον Προκόπη Δούκα απαντά ο χρήστης vasvas: «Ο Δερβενιώτης ονοματίζει ως νηφαλιότητα όχι μια στάση περίσκεψης, αλλά την εκλογίκευση της αποδοχής μιας κατάστασης που κατά τη γνώμη του (και την ανάλυσή του) είναι πολύ ζημιογόνα και όχι αναπόφευκτη».

Διαβάστε το ποστ του Σπύρου Δερβενιώτη: http:/derveniotis.wordpress.

com/2011/02/03/οι-φέρτο-εδώ-κι-οι-ασ-το-κάτω/

Διαβάστε τα σχόλια στο buzz http:/buzz.reality-tape.com

Τέρμα το άσπρο, κόκκινο και μαύρο μοτίβο των White Stripes. Η μπάντα από το Detroit ανακοί-νωσε τη διάλυσή της στην επίσημη ιστοσελίδα της. Και αν για πολλούς οι White Stripes δεν προσέφε-ραν κάτι καινούργιο στη μουσική, απλώς αναμάσησαν τις ’70s χαρ-ντροκιές, υπάρχει και ο αντίλογος, που λέει ότι ο JackWhite είναι ένας από τους πιο ταλαντούχους μουσικούς της εποχής μας και πως οι Stripes έχουν ηχογραφήσει τουλάχιστον δύο αριστουργηματι-κά άλμπουμ (“White Blood Cells”, “Elephant”). Ο πολυπράγμων JackWhite σίγουρα δεν θα χαθεί πάντως, καθώς το ένα project διαδέχεται το άλλο εδώ και χρόνια. Από την ημέρα που ανακοινώθηκε πάντως η διάλυση της μπάντας, οι πωλήσεις των άλμπουμ τους εκτο-ξεύτηκαν. Οι ίδιοι έχουν δηλώσει πως δεν θα επανενωθούν ούτε καν για να παίξουν live, αλλά όταν υπάρχει τέτοια ζήτηση είναι δύ-

σκολο να παραμείνει κανείς πιστός στις αρχές του.

Η ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρεία Inner Ear (από την οποία κυκλοφόρησε πρόσφαρα ο δίσκος του Φ. Δεληβοριά) ανακοίνωσε πως σύντομα θα κυκλοφορήσει ποιητική συλλογή με την υπογραφή του Π.Ε. Δημητριάδη των Κόρε. Υδρο., με τίτλο «Ξεκαθάρισμα Λογαριασμών», ενώ από εδώ και εμπρός εντάσσεται και ως μουσικός στο δυναμικό της εταιρείας. Το ίδιο ισχύει και για τους μέχρι πρότινος «άστεγους» His Majesty the King Of Spain, το άλμπουμ των οποίων θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2011.

Ο Θανάσης Παπακωνστα-ντίνου θα εμφανιστεί στο Fuzz (Πειραιώς 209 & Π. Ιωακείμ 1), ικανοποιώντας τους πολυάριθμους θαυμαστές του με δύο live, την Παρασκευή 11 και το Σάββατο 12 Φεβρουαρίου. Εκτός από τα κλασικά κομμάτια του, που έτσι και αλλιώς αρκούν, για να γεμίσουν τους χώ-ρους όπου εμφανίζεται, ο Θανάσης αυτή τη φορά αναμένεται να παρου-

σιάσει και το νέο του άλμπουμ, που λέγεται ο «Ελάχιστος Εαυτός».

Με ένα πρωτότυπο τρόπο απο-φάσισε το μπαρ Barazz να βοηθήσει τους συνδημότες του. Οπως και πέρυσι, έτσι και φέτος, διοργανώνει juke box party του οποίου τα έσοδα θα διατεθούν στο συσσίτιο αστέγων του Νέου Κόσμου. Η διαδικασία είναι

απλή. Μαζεύετε τα τραγούδια που έχετε κατά καιρούς ζητήσει απε-γνωσμένα από τον Αχιλλέα και έχει αρνηθεί να τα βάλει, παίρνετε και από το σπίτι τα απαραίτητα κέρματα και τρέχετε στο Barazz (Θεοδωρήτου Βρεσθένης 61) αυτό το Σάββατο. Εκεί ακούτε τα αγαπημένα σας τραγούδια και νιώθετε ικανοποίηση που βοηθή-σατε κάποιον που το είχε ανάγκη.

Το άλμπουμ “The Deep Field” (EMI) της Joan As Policewoman, κατά κόσμον Joan Wasser, είναι ίσως το καλύτερο άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής μέσα στο 2011. Μακριά από τα ευαίσθητα μοιρολόγια των προηγούμενων άλμπουμ της, η Joan Wasser επιστρέφει δυ-ναμικά, με διάθεση ανεβασμέ-νη, αποτίοντας φόρο τιμής στα αγαπημένα της soul ’70s και τραγουδώντας εκστασιασμένη για τον έρωτα.

Την Κυριακή στις 13 του μήνα, το ιστορικό βρετανικό συγκρότημα Band Of Holy Joy θα βρίσκεται στο Tiki Athens (Φαλήρου 15 & Μακρυ-γιάννη, Ακρόπολη). Το λονδρέζικο γκρουπ εμφανίστηκε στο προσκήνιο στα μέσα της δεκαετίας του ’80 και για περίπου μία δεκαετία έφτιαξε ένα εξαιρετικό όνομα, παίζοντας folk και indie μουσική. Μετά από διάφο-ρα σκαμπανεβάσματα στην καριέρα τους, είναι και πάλι μαζί, έχοντας καινούργιο δίσκο μάλιστα, το πολύ ενδιαφέρον “Paramour”, κομμάτια από το οποίο λογικά θα ακούσουμε και στο live τους.

Πολλοί είναι εκείνοι που έχουν επιφυλάξεις για το αν η Amy Winehouse θα βρίσκεται όντως στην Αθήνα στις 22 Ιουνίου, όπως έχει ανακοινωθεί. Δεν είναι και λίγα τα live που έχει ακυρώσει η ταλαντούχα Βρετανίδα λόγω των ανελέητων καταχρήσεων που την τσακίζουν χρόνια τώρα. Ασυζητητί η πιο ταλαντούχα γυναίκα στη μουσική βιομηχανία του 21ου αιώνα, ακόμα πιο ταλαντούχα και από την Lady Gaga, ακόμα και αν η τελευταία θεωρείται σήμερα φαινόμε-νο. Ολοι όμως μοιάζουν να ξέχασαν ότι κάτι ανάλογο πιστεύαμε και για την Winehouse το 2007, τη χρονιά που το “Back to Black” έφερε το ρετρό στη ζωή μας και επαναπροσδιόρισε τον τρόπο με τον οποίο ακούγαμε μουσική. Εκτοτε όμως η δημιουργός του μας απογοήτευσε. Οχι γιατί από τότε δεν έχει κυκλοφορήσει άλμπουμ -αυτό ίσως είναι καλό, αν στο τέλος μας δώσει κάτι συναρπαστικό-, αλλά γιατί έφτιαξε με τη μουσική της ένα δικό της κόσμο, ορίζοντας τη νεο-σόουλ και επαναπροσδιορίζοντας το γυναικείο στιλ. Το μόνο που δεν μπόρεσε να ορίσει ήταν ο εαυτός της. Κάποιοι ίσως έβρισκαν διασκεδαστικά τα συχνά δημοσιεύματα και τις φωτογραφίες των παπαράτσι όπου απεικονίζεται ημίγυμνη, ξεβαμμένη και χαμένη στον κόσμο της. Εί-ναι όμως διασκεδαστική η πάλη ενός ανθρώπου με τον εαυτό του; Η προσπάθειά του να επιβληθεί στις εξαρτήσεις και να διαχειριστεί την τεράστια επιτυχία; Κάθε άλλο. Είναι επίπονη και τραγική, είναι όμως και η κινητήρια δύναμη της Winehouse, αυτό που την κάνει να γρά-φει αριστουργήματα. Γι’ αυτό είμαστε σίγουροι ότι θα είναι εδώ τον Ιούνιο, και ας παραπατάει στη σκηνή, περιφέροντας τα γεμάτα τατουάζ χέρια της και το μακάβριο χαμόγελό της. Το μόνο που θα χρειαστεί είναι λίγο eyeliner και λίγη λακ, για να μας πάρει το μυαλό -όχι ολό-κληρη αποκριάτικη στολή. Ακούτε, Lady Gaga;

Το φαντασμαγορικό μιούζι-καλ “Burlesque” με το εκρηκτικό δίδυμο Σερ-Αγκιλέρα κάνει την πρεμιέρα του αυτή την εβδομάδα. Η Αλι (Αγκιλέρα) θα προσληφθεί ως σερβιτόρα από την Τες (Σερ), ιδιοκτήτρια του κλαμπ Burlesque Lounge. Στο μυαλό της Αλι όμως βρίσκεται πάντα το όνειρό της: να ανέβει στη σκηνή του κλαμπ.

Βραβείων συνέχεια στην Αμερική, με τα Βραβεία της Ενω-σης Ηθοποιών (SAG) να δίνονται την προηγούμενη εβδομάδα. Καμία έκπληξη δεν σημείωσε η βραδιά, με τα βραβεία να πηγαίνουν στους συνήθεις «υπόπτους»: στον Κόλιν Φερθ («Ο Λόγος του Βασιλιά») το Βραβείο Α΄ Ανδρικού Ρόλου, στη Νάταλι Πόρτμαν («Μαύρος Κύκνος») το Βραβείο Α΄ Γυναικεί-ου Ρόλου, στο ντουέτο Κρίστιαν Μπέιλ-Μελίσα Λίο (“The fighter”) τα Βραβεία Β΄ Ανδρικού και Β΄ Γυναικείου Ρόλου αντίστοιχα. Τέλος, το Βραβείο Καλύτερου Καστ (για το σύνολο των ηθοποιών μιας ταινί-ας) πήγε στην ταινία «Ο Λόγος του Βασιλιά». Να σημειωθεί ότι λίγες ημέρες πριν από τα βραβεία, ο Τομ Χούπερ (σκηνοθέτης της ταινίας «Ο Λόγος του Βασιλιά») πήρε και το αντίστοιχο Βραβείο από την Ενωση

Σκηνοθετών, κερδίζοντας το φαβο-ρί Ντέιβιντ Φίντσερ (“The Social Network”). Οσο τα Οσκαρ πλησιά-ζουν, η περιέργεια μεγαλώνει...

Και μια ταινία κινουμένων σχε-δίων κάνει την έξοδό της στους κι-νηματογράφους αυτή την εβδομάδα. Πρόκειται για την ταινία «Ζουμπαί-ος και Ιουλιέτα», παραλλαγή φυσι-κά του γνωστού θεατρικού «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Ουίλιαμ Σέξπιρ. Πρωταγωνιστές δύο νανάκια κήπου, τα οποία θα ερωτευτούν σφόδρα και θα κάνουν το παν, ώστε να μην ακολουθήσουν την πεπατημένη οδό του δραματικού τέλους που έχει το δημοφιλές θεατρικό.

Ξεκίνησαν οι αιτήσεις συμ-μετοχής για το 7ο Athens Video Art Festival, το διεθνές φεστιβάλ ψηφιακών τεχνών και νέων μέσων. Η διοργάνωση θα πραγματοποι-ηθεί την άνοιξη στην Αθήνα και θα συνεχιστεί με την προγραμμα-τισμένη περιοδεία του στην περι-φέρεια. Οι κατηγορίες στις οποίες μπορούν να υποβληθούν τα έργα είναι: Video Art, Animation, Video Installation, Installation, Digital Image, Performance Art, Web Art. Οι συμμετοχές θα γίνονται δεκτές μέχρι τις 10 Φεβρουαρίου.www.athensvideoartfestival.com.

Το σενάριο του δημοφιλούς ηθοποιού Βασίλη Χαραλαμπόπουλου σκηνοθετεί ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος στην ταινία του “Bank Bang” (2008). Στο έργο -που χάρισε στον Παπαδημητρόπουλο το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη στα Βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου- ο Μιχάλης (Χαραλαμπόπουλος) μετα-τρέπεται σε κακοποιό, για να σώσει τον αδελφό του Νώντα (Δημή-τρης Ημελλος) από τα χέρια των ανθρώπων της νύχτας. Οταν εκείνοι τον κρεμάσουν από τη γέφυρα του Ισθμού της Κορίνθου επειδή τους χρωστάει λεφτά, η καρδιά του Μιχάλη θα λυγίσει και μια νέα καριέ-ρα ληστή θα ανοιχτεί μπροστά του. Εν μέσω ληστειών, θα γνωρίσει όμως και τη Λένα (Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου), η οποία δουλεύει σε τράπεζα και είναι μυστική αστυνομικός. Η κάμερα του Παπαδημητρό-πουλου ακολουθεί τους ήρωές του σε μια μεγάλη πορεία μπλεξιμάτων και επικίνδυνων καταστάσεων, τις οποίες καλούνται να ξεπεράσουν: σκοτεινά καταγώγια με παράνομα στοιχήματα, μυστικά «καταστήματα» παράνομων όπλων, συνεχείς ληστείες τραπεζών, μεταφορές νεκρών, αλλά και βόλτες με τα ξεχασμένα πια φέριμποτ καθώς και ρομαντικοί καφέδες με θέα την Ακρόπολη. Στο ρόλο του πατέρα της Λένας, ο μο-ναδικός Κώστας Βουτσάς, που προσπαθεί να βρει τον πιο ανώδυνο τρόπο να αυτοκτονήσει. Στο τέλος της ταινίας, οι πρωταγωνιστές κατα-λήγουν στο νοσοκομείο, αλλά μια έκπληξη περιμένει τον καθένα τους.

Αγαπητοί μου, δεν χρειάζεται καν να σας πω ποια Παγκόσμια Ημέρα θα γιορτάσουμε αυτή την εβδομάδα. Είμαι σίγουρος ότι ξέρετε ήδη. Μα φυσικά την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου (14 Φεβρουαρίου), τη γιορτή των ερωτευμένων! Αυτή την ημέρα, ως είθισται, βλέπουμε την ταινία του Μάικλ Τσιμίνο «Ο ελαφο-κυνηγός», ταινία-σταθμό στον κινηματογράφο αλλά και στο ξεκίνημα ερωτικών σχέσεων, με την ολίγον βαρετή αρχή του να λειτουργεί υπέρ των ζευγαριών. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο ο

Ρόμπερτ Ντε Νίρο, στην ιστορία μιας παρέας στο διάβα τους στον Πόλεμο του Βιετνάμ, με τη θρυλι-κή σκηνή της ρώσικης ρουλέτας. Και μην ξεχάσω: Χρόνια μας Πολλά (αμήν και πότε)!

Ο Τάκης Βαρβιτσιώτης, από τους τελευταίους ποιητές της πρώτης Μεταπολεμικής Γενιάς, «έφυγε» σε ηλικία 95 ετών. Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη το 1916, σπούδασε Νομικά στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και εργάστηκε ως δικηγόρος. Η ποίησή του, στηριζόμενη σε μια θεματική λεπτών συναισθημά-των, χτίστηκε σε μια μετασυμβο-λιστική τεχνική. Επηρεασμένος αρχικά από ένα μετριοπαθή υπερρεαλισμό, για τον Οδυσ-σέα Ελύτη υπήρξε ένας «βαθύς γνώστης της λυρικής τέχνης». Πολυβραβευμένος διεθνώς και μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (1999), το όνομά του ακούστηκε για το Βραβείο Νόμπελ Λογο-τεχνίας. Κλείνοντας, ας θυμη-θούμε αίτημα που ακούστηκε σε συνέλευση της Φιλοσοφικής Αθηνών το 2006 (στις καταλή-ψεις κατά της αναθεώρησης του άρθρου 16). Τότε, μια πρωτό-τυπη πρωτοβουλία φοιτητών ανέγνωσε ψήφισμα διαμαρτυρί-ας για την απουσία ανθολόγη-σης του ποιητή Βαρβιτσιώτη στο σχολικό βιβλίο των Κειμένων Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Σύσσωμο το αμφιθέατρο υπερ-ψήφισε το ψήφισμα, εντέλει ίσως το μόνο ουσιαστικό αίτημα που έμεινε από τότε. Οπως όλα τα φοιτητικά αιτήματα, και τούτο παραμένει εκκρεμές.

Από την άλλη, ο αγαπη-μένος θεατρικός συγγραφέας και σεναριογράφος Ιάκωβος Καμπανέλλης έγινε αντικείμενο διαδικτυακής παραπληροφόρη-σης… Μέχρι σήμερα συνεχίζει να νοσηλεύεται σε μονάδα

εντατικής θεραπείας μεγάλου νοσοκομείου της Αθήνας. Η κατάστασή του είναι κρίσιμη, καθώς πάσχει από νεφρική ανεπάρκεια και υποβάλλεται σε αιμοκάθαρση. Ωστόσο, ο άνθρωπος ακόμα παλεύει. Αλλά από το Σάββατο ήδη, άρχισαν τα διαδικτυακά δημοσιεύματα τύπου «φτωχότερα τα ελληνι-κά γράμματα…». Ωστόσο, ο κ. Καμπανέλλης δεν είχε πεθάνει. Η κατάσταση της υγείας του θεωρείται -σύμφωνα με πλη-ροφορίες- ιδιαιτέρως σοβαρή, παραμένει όμως εν ζωή παρά τις περί του αντιθέτου φήμες που κυκλοφόρησαν το πρωί του Σαββάτου. Στην Wikipedia για αρκετές ώρες είχε ήδη αναγγελ-

θεί η καταληκτική χρονολογία (2011). Ας ελπίσουμε αυτός ο μάγος του μετεμφυλιακού νεορεαλισμού μας να βγει σώος από τη ΜΕΘ και να εκφωνήσει ο ίδιος την τρομερή και προφη-τική του παρωδία με τον τίτλο «Επικήδειος».

Η Ρέα Γαλανάκη είναι μια πολυβραβευμένη συγγραφέας στη χώρα μας. Αρμα της βιβλία, όπως το «Ελένη ή ο Κανένας», που αγαπήθηκαν από το κοινό.Τα έργα της έχουν μεταφραστεί από τα αγγλικά και τα σουη-δικά μέχρι τα κινέζικα και τα εβραϊκά. Η αναγνώρισή της διεθνής. Τώρα, θα την δούμε σε καινούργιο ρόλο. Ανέλαβε χρέη προέδρου στον «Αθήνα 9,84». Καλή αρχή!

Στον «Ανθυπολοχαγό» της Κέιτ Γκρένβιλ (εκδόσεις Καστανιώτη) διαβάζουμε για τη σχέση λευκών και Αβο-ριγίνων κατά την αποστολή

βρετανικών δυνάμεων στην Αυστραλία του 18ου αιώνα. Βασισμένη σε ιστορικά στοι-χεία, όπως τις σημειώσεις του ανθυπολοχαγού Ουίλιαμ Ντοζ, η Γκρένβιλ στήνει μια ιστορία για τη σύγκρουση των πολιτισμών και τον ισοπεδωτικό κατακτητή από την Ευρώπη απέναντι στον αθώο ιθαγενή. Παράλληλα, αφηγείται και τη μοναδική φιλία του Ντάνιελ Ρουκ με το νεαρό κορίτσι Τάγκαραν. Πώς γίνεται δύο άνθρωποι να ξεπεράσουν τα γλωσσι-κά και πολιτισμικά σύνορα που τους χωρίζουν και να αναπτύξουν μια σχέση στενή και ουσιώδη πέρα από τη γλώσσα;

Ενας σπάνιος διαδικτυακός πόλεμος ξέσπασε τις προάλλες στο προφίλ του Πέ-τρου Τατσόπουλου, συγγραφέα και παρου-σιαστή της σειράς ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ «1821». Ο,τι γράφτηκε χάθηκε στη διαδι-κτυακή αιωνιότητα, καθώς ο λογαριασμός του συγγραφέα στο Facebook διεγράφη. Πώς ξεκίνησε η ιστορία; Κάποιος εκ των διαδικτυακών φίλων του σχολίασε (με διάθεση ειρωνική και παιγνιώδη): «Πού να δεις τι θα γίνει όταν αποκαλύψετε τον Τούρκο γκόμενο του Κολοκοτρώνη». Ο συγγραφέας αστειευόμενος απάντησε: «Μα από εκεί αρχίζει το ξεσοβάντισμα της μνήμης, βρε. Εάν πείσουμε τους Ιταλούς ότι ο Τζιανκάρλο λεγόταν Τζιανφράνκο, θα πείσουμε και τους Ελληνες ότι ο Κολοκο-τρώνης είχε γκόμενο. Αν και… δεν ήταν γκόμενος. Είχαν αρραβωνιαστεί». Μετά την προβολή του δεύτερου επεισοδίου της σειράς, το σχόλιο αναπαράχθηκε, αλλοι-ώθηκε και έφτασε να γίνει εξώφυλλο στην «εθνεγερτική» εφημερίδα «Ελεύθερη Ωρα». Ο Τατσόπουλος έχασε τον έλεγχο του προ-φίλ του στο Facebook, καθώς έπεσε θύμα «ηλεκτρονικού ψαρέματος». Κάποιος έκλε-ψε τους κωδικούς και δεν υπήρχε πλέον η δυνατότητα παρέμβασής του. Αναγκαστικά απαντούσε χρησιμοποιώντας το προφίλ της γυναίκας του. Οσο συνέβαιναν όμως όλα αυτά, είχαν τρομερή πλάκα. Συγγρα-φείς που τα βιβλία τους είναι δίπλα-δίπλα στις βιβλιοθήκες μας έγραφαν ο ένας στον άλλο σχόλια γεμάτα χολή. Ειρωνείες, υπο-νοούμενα, βρισίδια. Ενα άγριο ιντερνετικό γιουρούσι λάμβανε χώρα στον περίφημο «Τατσότοιχο». Η κατάρρευση του «Υπαρ-κτού Τατσοπουλισμού», όπως περιέγραψε την κατάσταση ο συγγραφέας Θανάσης Χειμωνάς, υπήρξε απότομη.

Το κλασικό έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Λε-ωφορείο ο Πόθος» παρουσιάζει το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας την ερχόμενη Τετάρτη (16/2) στο Θέατρο Ιλίσια-Ντενίση (Παπαδιαμαντοπούλου 4). Την απόλυτη ερωτική ιστορία έχει σκηνοθετήσει ο Βα-σίλης Νικολαΐδης και πρωταγωνιστούν ανάμεσα σε άλλους η Κάτια Γέρου, ο Αλέξανδρος Μπουρ-δούμης και ο Κωνσταντίνος Φάμης.

Το «Σκοτεινό Σπίτι» του Νιλ Λαμπιούιτ ανεβαίνει στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206) σε σκηνοθεσία του Χρήστου Λύ-γκα. Το έργο του 2007 πραγματεύεται την ιστορία δύο αδελφών, οι οποίοι βιώνουν ο καθένας από τη δική του πλευρά μια υπόθεση σεξουαλικής κα-κοποίησης και βρίσκουν την αλήθεια στην αυλή μιας ψυχιατρικής κλινικής. Πρωταγωνιστούν οι: Θοδωρής Οικονομίδης, Γιώργος Χριστοδούλου, Μαρία Προεστάκη.

Το πάθος των Ιταλών για προβολή και κοι-νωνική αναγνώριση σατιρίζει ο Κάρλο Γκολντόνι στην «Τριλογία του παραθερισμού». Νεόπλουτοι της εποχής αλλά και ξεπεσμένοι αριστοκράτες υφαίνουν το δικό τους γαϊτανάκι ματαιοδοξίας σε μια κωμωδία πάντα επίκαιρη. Στο Λιβόρνο της Ιταλίας, λοιπόν, ο απένταρος Λεονάρντο, ο Φίλιπ-πο, η ερωτευμένη Τζακίντα και ο νεαρός Γουλιέλμο μπλέκονται σε μια ιστορία άφθονου γέλιου. Από την Τετάρτη (16/2) στο Εθνικό Θέατρο (Αγίου Κωνσταντίνου 22-24).

«Μία εκδοχή» παρουσιάζει η θεατρική ομάδα Roswitha στο Συνεργείο (Κολωνού31, Μεταξουρ-γείου) από την Δευτέρα 14/2. Η ιδέα της παρά-στασης γεννήθηκε από μια συζήτηση πάνω στο αίσθημα της συλλογικής ενοχής, τον κοινό θρήνο και το επικίνδυνο αδιέξοδο που ακολουθεί. Η ενα-πόθεση της ευθύνης του εαυτού σε κάποιον άλλο, που θα μας βγάλει από την ανυπέρβλητη δυσκο-λία, θα μας λυτρώσει, θα μας δώσει τη λύση... Σκηνοθεσία-ερμηνεία: Θοδωρής Σκυφτούλης, Δανάη Σπηλιώτη.

Η πρώτη δουλειά της ομάδας THEATER-ΨΙΘΕΑ «Ο θρίαμβος του έρωτα» ανεβαίνει στο Θέατρο Χυτήριο (Ιερά Οδός 44). Ενα ερωτικό παιχνίδι με νικητές και ηττημένους, που στο τέλος του κάποιοι θα γευτούν το θρίαμβο, έτσι όπως τον ονειρεύτηκαν και κάποιοι την πανωλεθρία. Η παρ-τίδα, όμως, κάνει το παιχνίδι να αξίζει.

Aντιγράφω -με την άδειά του- το κείμενο της σημείωσης που «ανέβασε» την περασμέ-νη Κυριακή στο Facebook του ο φίλος Κ. Τσαούσης.

«Στην πεσμένη από τη βία των χού-λιγκαν πινακίδα του Θεάτρου Τέχνης, στο στενάκι της Φρυνίχου, δίπλα-δίπλα από την παράσταση για τον ΠΑΟΚ φιγουράρει μια άλλη παράσταση με τον τίτλο ‘Ο Ελεγχος του Διεθνούς Ταμείου’. Σύμφωνα με τις σχετι-κές αναγραφές, πρόκειται για έργο του Γ. Η. Ησαΐα, σε δραματουργική επεξεργασία και προσαρμογή Λέανδρου Πολενάκη.

Το γεγονός μού κέντρισε το ενδιαφέρον και για λόγους πολιτικούς, καθότι δεν ανή-κω ούτε στη σκληρή πατριωτική Δεξιά, αλλά ούτε και στο στρατόπεδο των νεοκομμουνι-στών πάσης φύσεως...

Ετσι, έμαθα -διαβάζοντας από τα υλικά του ίδιου του θεάτρου- ότι πρόκειται για «μία κωμωδία μετ’ ασμάτων, ένα έργο γραμ-μένο το 1900, για τον ευρωπαϊκό έλεγχο επί της ελληνικής οικονομίας και τους δανει-στές μας». Με άλλα λόγια, τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια ή τι δοσοληψίες έχει η μυλωνού με τους πραματευτάδες...

Και σκέπτομαι τώρα, ως θεατρόφιλος αλλά και ως φορολογούμενος πολίτης, αν το επιχορηγούμενο από τον κρατικό προ-ϋπολογισμό Θέατρο Τέχνης ήθελε να μας μιλήσει για την αντίθεσή του στην παρουσία της τρόικας και του ΔΝΤ και να κηρύξει ως άλλος Τσίπρας αντιμνημονιακό αγώνα, ας το έκανε στο φεστιβάλ του ΣΥΡΙΖΑ, διεκ-δικώντας μάλιστα να αποτελέσει και μια νέα καλλιτεχνικής υφής νεοκομμουνιστική συνιστώσα του. Αυτά τα ολίγα ως προο-δευτικός πολίτης (και ως δημοσιογράφος που πληρώνει πάντα το εισιτήριο) για μια θεατρική σκηνή που πόρρω απέχει από τη φινέτσα και τη σπιρτάδα της παρουσίας του Καρόλου Κουν, με τους σημερινούς διαχει-ριστές της κληρονομιάς του να παραμένουν εγκλωβισμένοι στη λαϊκιστική θολούρα μιας λαϊκής μυθολογίας πέραν πάσης πραγματι-κότητας...

14

Πέμπτη απόγευμα στο αίθριο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, και ένα μικρό πλήθος περιμένει τον Ντένις Κέλι, τον Βρετανό συγγραφέα των θε-ατρικών έργων «Ορφανά» και “DNA”, που έχουν κάνει αίσθηση στη θεατρική Αθήνα. Εχει φτάσει την προηγούμενη ημέρα, για να παρακολουθήσει τις δύο παραστάσεις και να δώσει μία συνέντευ-ξη Τύπου. Χαλαρός, με τζιν και αδιάβροχο μπου-φάν, αλλά θυμίζοντας ταυτόχρονα και φιγούρα από την εποχή του Ερρίκου του 8ου παραδίδεται αμέσως στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων και τα φωτογραφικά φλας. Τον πλησιάζουμε και του ζητάμε να μας μιλήσει για αυτό το σύντομο ταξίδι στη χώρα μας. «Είναι η πρώτη φορά που επι-σκέπτομαι την Ελλάδα και νιώθω πολύ ωραία. Σήμερα είχε μία υπέροχη ημέρα και βρήκα την ευκαιρία να δω το Νέο Μουσείο Ακρόπολης, καθώς και τον Ιερό Βράχο. Είναι πραγματικά συγκλονιστική εμπειρία». Οπως εξηγεί, το προη-γούμενο βράδυ παρακολούθησε τα «Ορφανά» και ενθουσιάστηκε με την παράσταση που του φάνη-κε «γεμάτη με μια ενέργεια που δεν είχα ξαναδεί. Τα παιδιά έκαναν πολύ καλή δουλειά και τους συγχαίρω όλους». Λίγο αργότερα θα παρακολου-θήσει και το “DNA” πριν αφεθεί στην ξενάγηση

της βραδινής Αθήνας που του έχουν υποσχεθεί. «Δυστυχώς, δεν θα μείνω πολύ στην Ελλάδα, επειδή αύριο πρέπει να επιστρέψω πάλι στο Λονδίνο, όπου ετοιμάζω κάτι καινούργιο, για το οποίο, όμως, είναι νωρίς ακόμα να μιλήσω», σχολιάζει χαμογελώντας. Τον ρωτάμε αν έχει πα-ρακολουθήσει ελληνικό θέατρο: «Οχι, δεν είχα την τύχη, αλλά ό,τι έχω δει από ντοκιμαντέρ για το θέατρο στην Ελλάδα με έχει συναρπάσει και τώρα σκέφτομαι ότι πρέπει να μάθω περισσό-τερα». Οι διοργανωτές της βραδιάς πλησιάζουν και του θυμίζουν πως σε λίγα λεπτά αρχίζει η συνέντευξη Τύπου. Τους απαντά ευγενικά ότι πρέπει να τελειώσει πρώτα μαζί μας, επειδή του εξηγήσαμε ότι «τρέχουμε» για τους χρόνους της εφημερίδας. Ολοκληρώνει τη σύντομη κουβέ-ντα μας, δίνοντας μια συμβουλή στους νέους συγγραφείς: «Πρέπει να τολμήσουν όσο ακόμα είναι μικροί, να μην φοβούνται να πουν όσα σκέφτονται, διότι αν δεν το κάνουν τώρα, τότε μάλλον δεν θα το κάνουν ποτέ. Και αυτό θα είναι κρίμα!». Τον ευχαριστήσαμε και τον αφή-σαμε… στα νύχια των υπόλοιπων συναδέλφων μας. Καληνύχτα, κ. Κέλι…

15

Αναμφισβήτητα το μπαλέτο έχει φανατικό κοινό. Στη χώρα μας όμως, ο αριθμός του μοιάζει μι-κρός. Οσοι δεν το αγαπούν σπάνια γνωρίζουν το οτιδήποτε γύρω από αυτό. Και δύσκολα μπαίνουν στη διαδικασία να μάθουν. Στεκό-μαστε μακριά, χάνοντας μια μοναδική από-λαυση. Αν μια κλασική προσέγγιση του χο-ρού τρομάζει, κάποιος δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τις χορογραφίες του Μπαλέτου Αϊφμαν. Με σύγχρονη οπτική, φέρνουν φρέσκο αέρα σε μια παραδοσιακή τέχνη. Η ματιά του ιδρυτή τους συνδιαλέγεται με τη μοντέρνα αισθητική, ανακαλύπτοντας νέ-ους δρόμους έκφρασης για το ανθρώπινο σώμα. Με λίγα λόγια, προσφέρουν ένα θέ-αμα που μιλάει στο σήμερα -μακριά από οποιαδήποτε κλασικιστική αποστείρωση.

Και εάν το βήμα μιας μπαλαρίνας στη σκηνή είναι άηχο σχεδόν, ο κρότος των χει-ροκροτημάτων -από την τελευταία φορά του μπαλέτου στην Αθήνα (Red Giselle, 2009)- ηχεί ακόμη δυνατός. Οποιος τρομάζει με το ογκώδες αριστούργημα του Τολστόι δεν έχει παρά να βρεθεί στο Μέγαρο Αθηνών. Στις 17,18,19 και 20 Φεβρουαρίου, τα Μπαλέτα θα χορέψουν την «Αννα Καρένινα» υπό τους ήχους του Τσαϊκόφσκι. Γιατί το θέμα του ολέθριου έρω-τα, που διαχειρίστηκε ο μέγας Ρώσος συγγραφέ-ας και σκηνοθετεί ο διάσημος χορογράφος, είναι πάντοτε παρόν. Και σίγουρα το κλασικό είναι πα-νανθρώπινο. Ιδιαίτερα όταν επαναπροσδιορίζεται συγχρονικά με την εποχή του.

Μια σύγχρονη ματιά στον κλασικό χορό. Ενας χο-ρογράφος που σκανδάλισε το παλιό σοβιετικό καθε-στώς, σήμερα καταξιωμένος παγκοσμίως. Τα μπα-λέτα Μπόρις Αϊφμαν για δεύτερη φορά στην Αθή-να, ζωντανεύοντας την «Αννα Καρένινα» επί σκηνής Μεγάρου Αθηνών.

� Ζωγραφική αυτογνωσία. Η Fizz Gallery (Βαλαωρίτου 9) εγκαινιάζει την

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου την τρίτη ατομική έκθεση του Μανώλη Αναστασάκου με τίτ-λο: “Personhood”. Η σειρά διαπραγματεύ-εται τη σχέση ατόμου και περιβάλλοντος,

σε έργα τα οποία διαμορφώνουν έναν κό-σμο ωμό και φανταστικό. Τα πολυεπίπεδα

στρώματα ανάγνωσης των ζωγραφικών στοιχείων θυμίζουν κολάζ. O καλλιτέχνης

γεννήθηκε το 1977 στην Αθήνα. Εχει μελετήσει την τέχνη της ξυλογλυπτικής,

της υαλουργίας, της σκηνογραφίας και της αγιογραφίας, πριν εισαχθεί στη Σχολή Ει-καστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών στο

Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Αργότερα παρακολούθησε σκηνοθεσία στο εργαστή-

ριο του Emir Kusturica.

� «Η τέχνη μας σχολιάζει την κρίση τους» είναι ο τίτλος της έκθεσης που πα-

ρουσιάζεται από την ερχόμενη Τετάρτη (16 Φεβρουαρίου) στο Ash-In-Art (Λαχούρη

1 & Ηρακλέους, στάση μετρό Συγγρού-Φιξ). Εκθέτουν Stuckists, επαναμοντερ-

νιστές και ανεξάρτητοι συνοδοιπόροι καλλιτέχνες από την Ελλάδα, τη Βρετανία,

τη Βουλγαρία και την Ισλανδία. Οπως υποστηρίζουν και στο «μανιφέστο» τους: «Μέσα από έργα ζωγραφικής, κόμικ και

poster-art, σχολιάζουμε τον -πολύ πραγ-ματικό δυστυχώς- κοινωνικό εφιάλτη που

μας επέβαλαν να βιώνουμε, καταγγέλλουμε τους υπαίτιους και προτείνουμε τρόπους

για μια φιλοσοφημένη όσο και επαναστα-τική, κοινωνικά αλληλέγγυα και υπεύθυ-

νη αντιμετώπισή του». Συμμετέχουν οι: Μιχάλης-Οδυσσέας Γιακουμάκης, Γιώργος Σταυρόπουλος, Filiep Absolon, Bill Lewis, Λευτέρης Γιακουμάκης, Μαριάννα Μαντι-κού, Δημήτρης Μουστάκης, Πάνος Παύ-

λου, Bασίλης Σελιμάς, Χριστίνα Τοτικίδη, Stojan Stojanov, Berpor Morthens.

� Η αίθουσα τέχνης K-art (Σίνα 54) πα-ρουσιάζει την πρώτη ατομική έκθεση στην

Ελλάδα του εικαστικού καλλιτέχνη Διο-νύση Χριστοφιλογιάννη, με τίτλο: «time

present and time past», την ερχόμενη Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου. Eχουν προη-γηθεί ατομικές του εκθέσεις στο Τόκυο και πρόσφατα στη Ρουμανία. Η έκθεση περιλαμβάνει κυρίως έργα ζωγραφικής,

λάδια σε καμβά και σχέδια. Ο καλλιτέχνης διαχειρίζεται την έννοια του χρόνου ως

ενότητα και παρουσία. Εκθέτοντας εικόνες και στοιχεία από εμβληματικούς πίνακες

της Αναγέννησης, ενθέτει παραλλήλως εικόνες της σύγχρονης πραγματικότη-

τας, σε μία διαλεκτική σχέση ταύτισης-σύγκρουσης-τομής.

� Μέχρι και τις 26 Φεβρουαρίου η έκθεση του Ηλία Δελλόγλου με αν-θρωποκεντρικά πορτρέτα στην γκαλερί Astra (Καρυάτιδων 8, Ακρόπολη). Ο καλλιτέχνης, που υπογράφει τα σκίτσα του στην εφημερίδα «Καθημερινή» ως Ηλίας Μακρής, επιστρέφει στη ζωγρα-φική και παρουσιάζει έργα με τη δύ-ναμη της γραμμής και του χρώματος.

� Με το δεξί. Η γκαλερί Vamiali (Σάμου 1, Μεταξουργείο) ανακαινί-στηκε και ανοίγει ξανά τις πόρτες της με τριπλά εγκαίνια την Παρασκευή 18 Φεβρουαρίου στις 20:00. Στο ισό-γειο παρουσιάζεται η πρώτη ατομική έκθεση του νέου Γερμανού ζωγράφου Christof Mascher με νέα έργα σε ξύλο και χαρτί διαφορετικών διαστάσεων. Στον 1ο όροφο εκτίθεται μια σειρά από ψηφιακά επεξεργασμένα σχέδια μεγάλων διαστάσεων, επικολλημένα σε πλεξιγκλάς του Μίλτου Μανέτα. Ο Jonathan Monk παρουσιάζει δύο έργα. Το πρώτο με τίτλο “Peanuts”, μία μεγεθυμένη φωτογραφία ενός μοντέλου της δεκαετίας του ’50, έχει κρεμασμένο ένα αληθινό ανdρι-κό καπέλο που καλύπτει το γυμνό της σώμα. Το έργο με τίτλο “One in twenty five in one” αποτελείται από 25 όμοιες ψηφιακά τυπωμένες φω-τογραφίες. Ο Richard Woods εκθέτει δύο διαστάσεων έργα του σε ξύλο με την τεχνική της μαρκετερί. Στο υπό-γειο η Δήμητρα Βάμιαλη παρουσιά-ζει μια νέα εγκατάσταση με μουσική επένδυση του Voyager.

� Η αίθουσα τέχνης The Apartment (Ιθάκης 29α) παρουσιάζει από την Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου την ατομική έκθεση του Βασίλη Μπαλατσού με τίτ-λο: «Ο περίπατος του σχιζοφρενικού: μια απο-δρομική έκθεση». Ο καλλι-τέχνης έγινε γνωστός για τα Invisible Landscapes, επιτοίχιες εγκαταστάσεις με μονωτικές ταινίες που ορίζουν τα περιγράμματα του αστικού τοπίου και έχουν αισθητικές συγγένειες με τον ευ-ρωπαϊκό μοντερνισμό του Mondrian.

� Την Πέμπτη 3 Μαρτίου εγκαινιά-ζεται στην αίθουσα τέχνης Αστρολάβος Δεξαμενή (Ξανθίππου 11, Κολωνάκι) η έκθεση ζωγραφικής της Ελλης Γρίβα με τίτλο «11 ./ Μια Ιστορία Αγάπης στον Ενδιάμεσο Χρόνο». Παρουσιάζει έργα με διαφορετικά μέσα και ύλες, σχέδιο, ζωγραφική, γλυπτικές κατα-σκευές και εγκατάσταση.

LeonΤον απολαύσαμε μαζί με το πολύ καλό συγκρότημά του την προηγούμενη εβδομάδα στο ΤΩΡΑ Κ44 και του ευχη-θήκαμε για τα γενέθλιά του. Εκείνος, μας ανταπέδωσε τις ευχές με ένα συναρπαστικό live που έκανε όσους δεν τον είχαν ακούσει στο παρελθόν να αναρωτηθούν ποιος είναι αυτός ο υπέροχος νεαρός καλ-λιτέχνης;.

20

Se 1 lipto

Η πολυπολιτι-σμικότητα έχει αποτύχει…Τουλάχιστον ορθογραφικά.

Greek CultΑν κρίνουμε από τον προπομπό του, δηλαδή τη συλλεκτικού τύπου αφίσα που έχει πλημμυρίσει την Αθήνα με τον μέγα Γκουσγκούνη σε δοξασμένες στιγμές, τότε το Φεστιβάλ, στο Gagarin της Λιοσίων έχει προδιαγράψει την επιτυχία του.

Εδώ ίσως βρίσκεται η απάντηση στην καταιγίδα των tags που έχουν μετατρέψει την πόλη σε πεδίο βολής αδίστακτων μαρκαδοράδων. Το κτίριο της φωτογραφίας διακοσμεί μία εξαιρετικής αισθητι-κής τοιχογραφία/graffiti, που παραπέμπει στους παράδεισους στους οποίους μάλλον δεν θα ταξι-δέψουμε ποτέ για να ξεχάσουμε την κόλαση που ζούμε. Τολμηρό, ναι. Αποτελεσματικό; Μακάρι!

21

Liquid SkyΣτο ισόγειο της Στέγης Γραμμάτων και Τε-χνών του Ιδρύματος Ωνάση βρίσκεται το μπαρ Liquid Sky, δημιουργία της εικαστι-κού Αιμιλίας Παπαφιλίππου, το εκπληκτι-κό ντιζάιν του οποίου το κατατάσσει σί-γουρα στα ωραιότερα της Ευρώπης. Αψογα ποτά και σέρβις για όσους (μη καπνιστές) αναζητούν νέες… συγκινήσεις.

Très belle…Η μικρή οδός Βλαχάβα, που βρίσκεται μεταξύ Αθηνάς και Ευριπίδου στην καρδιά του ιστορι-κού Kέντρου, φιλοξενεί ένα από τα ωραιότερα κτί-ρια της Αθήνας, αυτό του μπαρ/πολυχώρου Nueva Trova. Θα μπορούσε να βρίσκεται στο Παρίσι, στη Ρώμη ή στη Βιέννη, αλλά ξεπηδάει ανάμεσα στα υπόλοιπα απρόσωπα κτίσματα του δρόμου μα-γεύοντας με την ομορφιά και το στιλ του. Στο εσω-τερικό, κόκκινα βελούδα, παλιές φωτογραφίες και κλασάτες πινελιές δημι-ουργούν ένα τέλειο διά-κοσμο για τις συναυλίες, τα happening και τις πα-ραστάσεις που φιλοξε-νεί. Απορία: τα φυτά στα μπαλκόνια είναι αληθινά; www.nuevatrova.gr,τηλ.: 6980091150

Kounelis & KopsinisΟι δύο καλλιτέχνες, των οποί-ων η μινιμαλιστική ματιά σο-κάρει με την απλή «γλώσσα» της, θα εκθέσουν έργα τους στην Γκαλερί Cheapart των Εξαρχείων από 17/02 έως και 23/03. Θεμιστοκλέους & Α. Μεταξά 25. www.cheapart.gr

“To smoke or not to smoke?” αναρωτιέ-ται το νυχτόβιο -και όχι μόνο- κοινό της πόλης, τώρα που η κυβέρνηση απειλεί εκ νέου με επιβολή σκληρών αντικαπνιστι-κών μέτρων. Στα παλιά κλασικά στέκια, στα οποία το καλό ποτό συνοδεύεται συνήθως από φιλοσοφημένες συζητήσεις που ανα-δύονται μέσα από καπνό τσιγάρου, η «αντί-σταση» οργανώνεται.

Οπως λέει και το (μεταλλαγμένο) δημοτικό άσμα: «Ως πότε παληκάρια θα ζούμε στη σκλαβιά, μονάχοι

σαν λιοντάρια στις... ράχες, στα βουνά;»

Η τηλεθέαση χρειάζεται γερές δόσεις σοκαριστι-κών εικόνων. Εμείς συνήθως αντιμετωπίζουμε τα ντοκιμαντέρ για την άγρια φύση ως «καλή τη-λεόραση». Και πολύ συχνά είναι, όταν δεν με-ταλλάσσονται. Οταν δηλαδή δεν γίνονται όλο και πιο αιμοβόρα. Σίγουρα ο νόμος της ζούγκλας εί-ναι πάντοτε παρών, αλλά πόση βία πια; Καρχα-ρίες, φίδια, τίγρεις μέχρι και αιμοβόροι χιμπα-τζήδες επιστρατεύονται στη μάχη των μετρήσε-ων. Πόσα Top Ten για το πιο θανατηφόρο ζώο του κόσμου θα δούμε επιτέλους;

Ενα ολοκληρωμένο ντοκιμαντέρ για μια αγέ-λη λύκων είναι δεδομένο ότι θα εμπεριέχει σκη-νές ζευγαρώματος. Κανένα πρόβλημα, το σεξ μόνο κακό δεν είναι. Και σίγουρα εικόνες κυνηγιού, αιμα-

τηρές επί το πλείστον. Λογικό. Τι δουλειά έχει όμως η δραματική αφήγηση που θυμίζει επική ταινία; Η υποβλητική μουσική πριν από τη θα-νάτωση του ελαφιού; Και εν πάση περιπτώσει, οι διάφορες 3D αναπαραστάσεις μαχών -ανάμεσα σε εικονικά θηρία που ενδημούν σε τελείως δι-αφορετικά σημεία του πλανήτη- κρίνονται αστεί-ες. Δηλαδή ποια η αξία του Πολική Αρκούδα vs Κροκόδειλος του Νείλου; Θυμίζει γιαπωνέζικες b-movies τύπου Γκοτζίλα vs Μόθρα. Καμένες κα-ταστάσεις.

Φαίνεται όμως ότι εμείς οι τηλεθεατές αυτά λαχταράμε και έτσι το φαινόμενο γιγαντώνεται. Αλλωστε, το βιντεάκι “Battle at Kruger” -το από-λυτο βίντεο ξύλου της ζούγκλας- κοντεύει να φτά-

σει τα 60 εκατομμύρια hits στο YouΤube.

Η εκπαιδευτική τηλεόραση προσαρμόζεται στις ανά-γκες των καιρών: πολλή βία και πομπώδεις αφηγή-σεις. Ακόμα και οι φίλοι μας τα ζώα ρίχνονται στη μάχη της τηλεθέασης με όπλο το «άγριο ξύλο».

Ομως η μανία για αίμα δεν σταματάει εκεί, δεν ξεδιψάει στα ζώα, μεταπηδά και στους παρουσι-αστές. Παλιότερα είχαμε καλοπροαίρετους κουλ-τουρέ ζωολόγους. Τώρα, κατά κύριο λόγο, βλέ-πουμε μάτσο άντρακλες να επιδεικνύουν τον απαράμιλλο ζήλο τους. Επιβιώνουν στις πιο άγριες καταστάσεις. Τρώνε ό,τι πιο αηδιαστι-κό έντομο υπάρχει. Τους δαγκώνουν αλιγάτορες και παίζουν σφαλιάρες με πύθωνες. Μέχρι και ο Chuck Norris θα τρόμαζε να τα βάλει μαζί τους.

Και όλα αυτά στη μάχη της τηλεθέασης. Ρι-σκάρουν τη ζωή τους. Κάποιες φορές μέχρι το τραγικό τέλος. Το 2006, ο διάσημος Αυστραλός τηλεπαρουσιαστής Steve Irwin πέθανε -εν ώρα εργασίας- ύστερα από τσίμπημα ενός σαλαχιού. Δύο χρόνια νωρίτερα παραλίγο να καταδικαστεί για μια πολύ επικίνδυνη και ανεύθυνη τακτική του. Είχε κρατήσει το νεογέννητο μωρό του σχε-δόν πάνω από τα ανοιχτά σαγόνια ενός κροκό-δειλου.

Στο περιβαλλοντικό site ειδήσεων Mongabay.com, οι ειδικοί επιστήμονες Laurel Neme και Ben Kennedy στηλίτευσαν πρόσφατα και μια άλλη ενοχλητική τακτική πολλών σημε-ρινών ντοκιμαντέρ. Τη συνήθεια να «στήνονται» σκηνές, με χολιγουντιανό μάλιστα τρόπο. Το δι-αδίκτυο βρίθει καταγγελιών για κινηματογραφι-στές που, αντί να μας δίνουν πραγματικές εικό-

νες της άγριας φύσης, φροντίζουν να τις «πε-ριποιούνται» καταλλήλως. Αντί για αρκούδες

στο φυσικό τους περιβάλλον, βλέπουμε ζώα δασκαλεμένα από κάποιον εκπαιδευτή.

Μάλιστα, μέχρι και ο μεγάλος Ζακ Υβ Κου-στώ είχε κατηγορηθεί παλιότερα για «στημένες» σκηνές. Και εάν υπάρχουν υπόνοιες για αυτόν τον σημαντικότατο επιστήμονα, καταλαβαίνετε σε τι άκρα θα φτάνουν άλλοι λιγότερο συνειδητο-ποιημένοι συνάδελφοί του. Ολα αυτά μπαίνουν στο καλάθι με τα πλην του σύγχρονου ντοκιμα-ντέρ για την άγρια φύση. Φυσικά, ακόμη υπάρ-χουν πολλά συν. Ακόμη γυρίζονται κάθε χρόνο αριστουργήματα. Οπως το «Ταξίδι του Αυτοκρά-τορα» για τους πιγκουίνους της Ανταρκτικής, πα-ραγωγής 2005. Μεγαλείο εικόνας και συγκίνη-σης. Και τελικά, ακόμα και ένα «ασυνείδητο» ντο-κιμαντέρ μπορεί να εμφυσήσει σε ένα μικρό παι-δί ενδιαφέρον για το ζωικό βασίλειο. Αντίθετα, φαντάζει απίθανο η παρακολούθηση reality τύ-που “Big Brother”, να στείλει κάποιον να σπου-

δάσει Κοινωνιολογία. Εκτός και αν πέφτω έξω. Και αυτός ο υπερηχητικός κόσμος μας έχει ξεπεράσει κάθε φαντασία.

23

Οι εκδόσεις των -με έδρα τη Βρετανία- Penguin Books αποτελούν ένα φετίχ του απα-νταχού βιβλιόφιλου. Ιδιαίτερα δε, εάν επιδί-δεται στο σπορ της αγγλόφωνης ανάγνωσης. Η γραφιστική τους έχει δημιουργήσει σχολή. Οι απέριττες γραμμές τονίζουν το περιεχόμε-νο. Και καλούν τους βιβλιοφάγους (αγγλιστί: bookworms), όπως ένα μοσχομυριστό κέικ καλεί ένα λαίμαργο παιδάκι. Το έμπειρο μάτι τα ανακαλύπτει από μακριά να στέκονται αγέ-ρωχα στα ράφια βιβλιοπωλείων. Είναι εγγύ-ηση ποιότητας, βλέπετε. Και παρ’ όλη την τε-ράστια γκάμα λογοτεχνίας, ιστορίας, φιλο-σοφίας που καλύπτουν, ένα Penguin Book οφείλει να είναι -και συνήθως είναι- καλό. Τυχαία, πριν από κάποια χρόνια, κληρονό-μησα δύο από αυτά. Το ένα είναι μια μονο-γραφία για το μυστηριώδη πολιτισμό των Χετταίων και το άλλο το εμβληματικό μυθι-στόρημα “As I Lay Dying” του «πολύ» Ουί-λιαμ Φόκνερ. Περιττό να πω ότι και τα δύο σε αφήνουν άφωνο με την ποιότητά τους.

Το 1961 υπήρξε μια ξεχωριστή χρο-νιά για τις εκδόσεις. Μέχρι τότε ήταν γνω-

στές για τις εκπληκτικές μεταφράσεις που έκαναν σε κλασικά αναγνώσματα. Είτε μετα-φράζοντας από λατινικά και αρχαία ελληνικά είτε από άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες, οι εκδό-σεις Penguin είχαν ένα βασικό στόχο. Να κα-ταστήσουν βιβλία και συγγράμματα που μο-νοπωλούσαν οι πανεπιστημιακοί αναγνώ-στες προσιτά στο ευρύ κοινό. Οπλο τους, η σύγχρονη προσέγγιση της γλώσσας, μακριά από τους βάλτους του ακαδημαϊσμού. Και τα κατάφεραν. Υπήρξαν οι πρώτοι που απέδει-ξαν την ύπαρξη μιας μεγάλης αγοράς για τη «σοβαρή» λογοτεχνία. Η δικιά τους μετάφρα-ση της «Οδύσσειας» ήταν αυτή που έφτασε τα 3 εκατομμύρια πωλήσεις στον Αγγλοσα-ξονικό κόσμο. Ομως δεν έμειναν εκεί. Ενας καινοτόμος επιμελητής εκδόσεων, ο Tony Godwin, είχε ένα όραμα: Κλασικός δεν μπο-ρεί να είναι μόνο ο Ντίκενς και ο Πλάτωνας. Εχει και η μοντέρνα λογοτεχνία τις κορυφώ-σεις της. Βιβλία που θα μείνουν κλασικά. Και εγένετο, πριν από πενήντα χρόνια, η σειρά Penguin Modern Classics.

Ετσι σήμερα, εμείς οι απανταχού

bookworms έχουμε τη χαρά να επιδιδόμα-στε στο κυνήγι του «χαμένου» Penguin. Δεν τα βρίσκεις και τόσο εύκολα στα ελληνικά βιβλιοπωλεία. Ομως η επέτειος αυτή δεν θα περάσει έτσι απλά. Κυκλοφορεί ήδη μια νέα σειρά με 50 μικρά αφηγήματα από 50 «μά-στορες» της μοντέρνας γραφής. Ετερόκλη-τα μεταξύ τους. Από τον «κοφτό και κοφτε-ρό» Σάμιουελ Μπέκετ στο «ζοφερό» Φραντς Κάφκα, και από εκεί στον άρχοντα της λογο-τεχνίας του φανταστικού Χάουαρντ Φίλιπς Λάβκραφτ. Σερβιρισμένα με τον κλασικό απέριττο τρόπο του αγαπημένου «Πιγκουί-νου». Λιτό στιλ σε αποχρώσεις του ασημιού. Απολαύστε υπεύθυνα.

Γιατί δώρα υπάρχουν πολλά, αλλά τα πρωτότυπα είναι αυτά που μένουν αξέχα-στα. Ετσι, την εφετινή ημέρα του Αγίου Βα-λεντίνου, μην ξεπαραδιαστείτε σε σοκολά-τες, λουλούδια και φο μπιζού. Εάν η αγα-πημένη ή ο αγαπημένος σας αγαπάει τα βι-βλία, χαρίστε του αυτή τη σειρά. Ακόμα και να μην τα διαβάσει, θα δακρύζει κάθε φορά βλέποντάς τα. Γιατί τα Penguin Classics εί-

Ενας θρυλικός βρετανικός εκ-δοτικός κολοσσός γιορτάζει. Εδώ και πενήντα χρόνια, η σει-ρά Penguin Modern Classics θέ-τει τα στάνταρ για το τι θα πει αξιόλογη μοντέρνα λογοτεχνία. Κάθε επέτειος χρειάζεται το μι-κρό δωράκι της.

ναι σαν ένα καλό single malt ουίσκι. Η μισή χαρά βρίσκεται μέχρι να το ανοίξεις. Οταν το καμαρώνεις στην κάβα σου. Ετσι και με τα Penguin, τα λατρεύεις ακόμα και πριν πά-ρεις την πρώτη γλυκιά τους γεύση. Εκεί, σε μια περίοπτη θέση της βιβλιοθήκης σου.

24

Μετά την πολυσυζητημένη πρώτη του ταινία «Χώρα Προέλευσης», ο Σύλλας Τζουμέρκας επι-στρέφει στη σκηνοθεσία για λογαριασμό της NΕΤ και της εκπομπής «Φυλές της Αθήνας». Πρόκειται για μια σειρά αυτοτελών ντοκιμαντέρ

που «ανιχνεύει τις ευτυχείς συγκυρίες της πολυπολι-τισμικότητας, μέσα από τη συχνά δύσκολη πραγματι-κότητα της μετανάστευσης», όπως αναφέρει και το δελ-τίο τύπου της σειράς. Δοκι-μασμένοι ντοκιμαντερίστες αλλά και νέοι κινηματογρα-φιστές καλούνται, λοιπόν, να δώσουν τη δική τους ξεχωριστή ματιά στις κοι-νότητες των μεταναστών. Aλλά και στην Αθήνα. Ανά-μεσά τους και ο 32χρο-νος Σύλλας Τζουμέρκας, ο οποίος έχει στη φιλμογρα-φία του ήδη ένα ντοκιμα-ντέρ. Πρόκειται για το «Πα-ράδεισο Ηθελα να Γράψω»,

που έχει ως θέμα του τον ποιητή Εζρα Πάουντ και γυρίστηκε το 2004 για τη σειρά «Παρασκή-νιο».

Αναφορές σε ονόματα όπως ο ακτιβιστής κατά των φυλετικών διακρίσεων Μάρτιν Λού-θερ Κινγκ, η ποπ τραγουδίστρια Μπρίτνεϊ Σπί-αρς, ο ράπερ Jay-Z, η ριάλιτι περσόνα Τσίλα κρίνονται άκρως δελεαστικές. Και προσφέρο-νται για πολλές ερωτήσεις. Ετσι, η συζήτηση με τον Σύλλα ξεκίνησε από τον «περίεργο» τίτλο και το περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ. «Στο επει-σόδιο, ξεκινάμε από το μύθο του κρυφού σχο-λειού και τις ελληνικές κοινότητες ομογενών του 19ου αιώνα, κάνουμε μια στάση στο πικρό φαινόμενο ‘Αγιος Παντελεήμονας’ και φτάνου-με στις σύγχρονες πηγές γνώσης των μετανα-στών στην Αθήνα, δηλαδή στο πώς μαθαίνουν ελληνικά, τι μαθαίνουν από τις κοινότητές τους

Ο Σύλλας Τζουμέρκας μπαίνει στα «κρυφά σχολειά» του σήμερα και αποτυπώνει με το δικό του κινηματογραφικό τρόπο ένα μείζον ζήτη-μα: το μεταναστευτικό. Αλλη μια «φυλή της Αθήνας», στο πλαίσιο της σειράς της κρατικής τηλεόρασης.

25

ή από τους θρησκευτικούς ηγέτες τους και τον κόσμο της εργασίας, καθώς και ποιες αρχές αγωνίζονται να διατηρήσουν», εξηγεί ο Σύλλας. «Φτάνουμε φυσικά και στα ‘κρυφά σχολειά’ όλης της ελληνικής κοινωνίας (και των μετανα-στών): τα media, τα γκέτο, τις ανώτερες κοινω-νικές τάξεις, την Ευρώπη και το καπιταλιστικό σύστημα».

Οσο για το ποιους βρήκαν στο δρόμο τους ο σκηνοθέτης και οι συνεργάτες του, ο Σύλλας ξεκαθαρίζει πως στο επεισόδιο μιλούν πολλοί άνθρωποι, από διάφορες κοινότητες, θρησκεί-ες και θέσεις. «Αυτό ήταν για εμάς ένα πολύ σημαντικό ζήτημα: να μην κατασκευαστεί καμία ομοφωνία ούτε να επαναληφθούν τα γνωστά κλισέ σε σχέση με το θέμα, από όποια πλευ-ρά, συναισθηματική προδιάθεση ή πολιτική τοποθέτηση και αν προέρχονται. Ετσι, μαζί με τη Γιούλα Μπούνταλη, την Ισμήνη Πάλλα και τον Σιαμάκ Ετεμάντη που δουλέψαμε μαζί, μι-λήσαμε με: εργαζόμενους μαθητές νυχτερινών Λυκείων, με τον Φατός Μαλάι (διαπολιτισμι-κό μεσολαβητή στο δήμο Κορυδαλλού), με τον πατέρα Μάξιμο του Αγ. Παντελεήμονα και τις εθελόντριες του συσσιτίου της αρχιεπισκοπής, τον Οτσούκα Τακαάκι (σεφ του εστιατορίου Inbi στο Κολωνάκι), τον Αλέξη Πολίτη (ιστορικό του Πανεπιστημίου Κρήτης), που λέει τη φράση του Ρενάν ‘ένα συνεχές δημοψήφισμα είναι το έθνος’, τη Φιλιππινέζα μοναχή Εμμα, που όταν τη ρωτάμε για τον υλισμό μάς λέει: ‘Α, εδώ συ-γκλίνουν όλα’, την κεντήστρα Κλικ Νγκουέρα από τη Ζιμπάμπουε, που ‘αναπνέει άνεμο’, τον δημοσιογράφο Μοαβία Αχμέντ και άλλους».

Και όταν ρωτάμε για τη μουσική, ο Σύλλας απαντάει πως ανάμεσα σε άλλα θα ακούσουμε «την Αμαντιπ Μαγκμπούλος να τραγουδά το ‘Superstar’ των Carpenters για να ντύσει το κε-φάλαιο ‘Οι πλούσιοι’, τον J.S. Bach να δοξάζει έναν πολύ κοντινό μας ‘Παράδεισο’, τη Μπρίτ-νεϊ Σπίαρς να υποδέχεται τον τρίτο κόσμο με το ‘We will rock you’ και τον Jay-Z να βαφτίζει την Ερμού σε ‘New York’».

26

Από μικρός έβλεπε θεατρικές παραστάσεις, αλλά τις σιχαινόταν γιατί θεωρούσε ότι υποτιμούσαν τη νοημοσύνη των παιδιών. Σιγά-σιγά άρχισε να τις αγαπάει, να τις καταγράφει και να κρατάει σημειώ-σεις για ό,τι του έκανε εντύπωση. Ηξερε από τότε όχι μόνο ότι τον αφορούσε το θέατρο αλλά και ότι ήθελε να γίνει σκηνοθέτης.

Στην εφηβεία του έγραφε θεατρικά έργα και, όπως λέει ο ίδιος γελώντας: «Μετά έκανα φίλους και σταμάτησα να γράφω». Ενα από αυτά τα έργα που έγραψε στα 16 του ήταν και η αιτία να ασχο-ληθεί ενεργά με τη σκηνοθεσία. Ενώ σπούδαζε στη θεατρική σχολή Εμπρός, αποφάσισε να κα-ταθέσει το έργο του «Χιόνι στο στόμα» στις δοκι-μές του Αμόρε. «Είχα γράψει το έργο, αλλά δεν είχα σκεφτεί να το σκηνοθετήσω εγώ. Τελικά, δεν προέκυψαν οι συνεργασίες που είχα προτείνει και βρέθηκα να το σκηνοθετώ εγώ». Οπως εξομολο-γείται η Σοφία Βγενοπούλου και ο Θωμάς Μοσχό-πουλος, χωρίς να γνωρίζει ο ένας την άποψη του

άλλου, τον έπεισαν να δοκιμάσει. «Αν δεν είχα πά-ρει τότε αυτή την απόφαση, μπορεί να μην τολ-μούσα ποτέ να σκηνοθετήσω μια παράσταση, όσο και αν το ήθελα».

Πώς αποφάσισε όμως να σπουδάσει ηθοποι-ός, παρόλο που ήξερε ότι ήθελε να γίνει σκηνοθέ-της; «Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει κάποια σχολή για να σπουδάσεις σκηνοθεσία, και ειδι-κά θεάτρου. Ποτέ δεν τρελάθηκα με την προβολή που έχει ένας ηθοποιός, αλλά έπρεπε να σπουδά-σω κάτι σχετικό. Είναι κρίμα που μπορείς να μά-θεις μόνο εμπειρικά αυτή τη δουλειά, αλλά μέσα από τη σχολή έμαθα πολλά πράγματα για την υπο-κριτική και τον τρόπο που λειτουργεί ένας ηθο-ποιός».

Στην πρώτη του δουλειά εξομολογείται ότι υπήρχε ένα χάος. Παρόλο που ήξερε τον τρόπο που σκέφτεται ένας ηθοποιός, ήταν πολύ δύσκολο να οργανώσει τη σκέψη του. «Ο τρόπος που πρέ-πει να βρεις για να κάνεις κοινή γλώσσα αυτό που

Στην ηλικία του έχει ήδη σκηνοθετήσει τέσσερις θε-

ατρικές παραστάσεις. Ο άνθρωπος που κρυβό-

ταν πίσω από το περυσινό «Ιβάνοφ», ο Δημήτρης Κα-

ραντζάς, μας μίλησε λίγο πριν από την πρεμιέρα της

νέας του παράστασης «Η γυναίκα που κάθεται».

27

έχεις στο μυαλό σου με αυτόν που συνεργάζεσαι είναι το πιο δύσκολο. Γιατί μιλάμε για δύο ξεχω-ριστούς εγκεφάλους που πρέπει να συναντηθούν. Ευτυχώς σε μεγάλο βαθμό κατάφερα να πετύχω αυτό που είχα από την αρχή στο μυαλό μου. Χρει-άστηκε βέβαια να αφαιρέσω σε κάποια σημεία, αλλά αυτό είναι αναγκαίο σε όλες τις δουλειές».

Τον ρωτάω αν οι ηθοποιοί με τους οποίους συνεργάζεται έδειχναν κάποια δυσπιστία στο πρό-σωπό του εξαιτίας του νεαρού της ηλικίας του, αλλά ο Δημήτρης είναι κάθετος. «Εγώ το είχα αυτό στο πίσω μέρος του μυαλό μου, αλλά ποτέ δεν το εισέπραξα από τους ανθρώπους που συνεργάστη-κα. Βέβαια, πάντα σε μια θεατρική παράσταση γί-νεται συλλογική δουλειά. Αν δεν συνυπολογίσεις ποιον έχεις απέναντί σου δεν μπορείς να φτάσεις εύκολα στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Αν θες να γί-νουν τα πράγματα ακριβώς όπως τα έχεις στο μυα-λό σου, καλύτερα να τα κάνεις μόνος σου. Γιατί αν αυτός που εκτελεί είναι απλώς ένας εκτελεστής, το αποτέλεσμα δεν θα αφορά κανέναν. Η μοναρ-χία του σκηνοθέτη κάνει απλώς φασιστική τη δι-αδικασία».

Λίγο μετά την πρώτη αυτή παράσταση, ο Δη-μήτρης δοκίμασε τις δυνάμεις του σε ένα κλασικό έργο, τον «Ιβάνοφ» του Τσέχωφ, που αγαπήθηκε πολύ από το κοινό. Ο ίδιος χαρακτηρίζει τη διαδι-κασία της προετοιμασίας ως την καλύτερη εμπει-ρία της ζωής του και μου εξηγεί γιατί: «Στην πα-ράσταση αυτή συνεργάστηκα με παιδιά που ήμα-σταν μαζί στη σχολή. Ημασταν έντεκα άτομα που υπήρξαμε συμμαθητές για τέσσερα χρόνια, οπότε ο κώδικας επικοινωνίας που είχαμε ήταν τρομερός. Αυτό το έργο το είχαμε κάνει στη σχολή σαν μάθη-μα, αλλά δεν το είχαμε ολοκληρώσει. Ετσι, είχα-με όλοι ίδιες αναφορές και προσλαμβάνουσες και αυτό έκανε πολύ εύκολη τη συνεννόηση».

Ζητάω από τον Δημήτρη να μου πει πώς ένιωθε με την επιτυχία που είχε ο «Ιβάνοφ» και η απάντησή του με εντυπωσιάζει. «Δεν το καταλά-βαμε πολύ», μου εξηγεί, «εξαιτίας του άγχους που είχαμε για το στήσιμο του σκηνικού». «Στον ίδιο χώρο παιζόταν και άλλη παράσταση, οπότε έπρε-πε να στήνουμε και να ξεστήνουμε κάθε φορά μια ολόκληρη κατασκευή και ήμασταν πολύ αφοσιω-μένοι σε αυτό. Μόνο στο τέλος που άρχισε να έρ-χεται πολύς κόσμος στο θέατρο καταλάβαμε πόσο θετική αίσθηση είχε αφήσει».

Φτάνοντας στο σήμερα, εκφράζω στον Δη-μήτρη την απορία μου σχετικά με την παράσταση που ανεβαίνει σε λίγες ημέρες στο θέατρο Αρτι. Το έργο είναι δικό του και, όπως μου αναφέρει, το έγραψε μετά από παρότρυνση της κ. Μακράκη, ηθοποιού με την οποία είχε συνεργαστεί και στην πρώτη του παράσταση. «Είναι μια βουβή παράστα-ση, το μόνο που ακούγεται είναι ένα ηχογραφημέ-νο κείμενο». Βρίσκω την ιδέα αρκετά πρωτότυπη για την Ελλάδα και ο Δημήτρης μου εξηγεί: «Η δυ-σκολία μιας τέτοιας παράστασης είναι να λειτουρ-γήσουν όλα χωρίς το λόγο και να μπορούν να εί-ναι εξίσου πυκνά και συγκεκριμένα χωρίς να εί-ναι ούτε χορός ούτε παντομίμα». Στη σκηνοθεσία της παράστασης μαζί με τον Δημήτρη συμμετέχει και η χορεύτρια Σταυρούλα Σιάμου. «Σε μια τέτοια

δουλειά είναι απαραίτητη η βοήθεια ενός χορευτή. Οχι για τον καλλωπισμό της κίνησης, αλλά για το συνολικό στήσιμο της ιστορίας».

Το έργο εκτυλίσσεται σε ένα δημόσιο χώρο, επισκέψιμο από τον καθένα. Ενα χώρο συνεστι-άσεων, ο οποίος συνήθως σφύζει από ζωή, αλλά παραδόξως είναι τελείως άδειος. Σε αυτόν το χώρο δύο άγνωστα μεταξύ τους άτομα εμφανίζο-νται ντυμένα πολύ επίσημα και καλούνται να δημι-ουργήσουν μια καθημερινότητα «υπακούοντας» σε ένα φως που μια πέφτει πάνω τους και τους εξανα-γκάζει να δράσουν και μια υποχωρεί και τους αφή-νει να χαλαρώσουν. Ευτυχώς, όπως μου αποκαλύ-πτει ο Δημήτρης, «πολύ πριν από το τέλος της πα-

ράστασης, οι θεατές αντιλαμβάνονται τι ακριβώς συμβαίνει».

«Το έργο έχει να κάνει με το πώς δεσμεύε-σαι κοινωνικά. Ερευνά τι σημαίνει δημόσιος και ιδιωτικός χώρος. Οταν μιλάμε για μια τόσο μεγά-λη έκπτωση κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά, όταν υπάρχει τόσο μεγάλη σαβούρα και όλα ‘πέ-φτουν’ τόσο πολύ, προσπαθείς να κρατηθείς από διάφορα πράγματα που τελικά δεν σου λένε κάτι». Αυτή είναι η άποψη του Δημήτρη για την πραγμα-τικότητα που ζούμε και, όπως λέει ο ίδιος, μπο-ρεί το έργο να κινείται σε ένα αφηρημένο σύμπαν, οι αναφορές του στην πραγματικότητα όμως είναι πολύ συγκεκριμένες.

28

«Ο λόγος που έφυγα από τη Θεσσαλονίκη ήταν για να αποφύγω τη μονιμότητα μιας κατά-στασης που σε κάνει νωθρό. Στη Θεσσαλονίκη δεν έχεις επιλογές και όταν το θέατρο λειτουρ-γεί με κανόνες δημόσιας υπηρεσίας δεν υπάρχει καμία καλλιτεχνική αξία σε αυτό. Πήρα έτσι το ρίσκο να δοκιμάσω τις αντοχές μου σε μία άλλη πόλη και δεν θα επέστρεφα με τίποτα πίσω».

«Το θέατρο ήταν μια κατεύθυνση που μου όρισε η φιλόλογός μου στο Λύκειο. Δεν ήταν κάτι στο οποίο στόχευα από μικρή. Για μένα δύο άνθρωποι ήταν αυτοί που -ο καθέ-νας με τον τρόπο του- με βοήθησαν να βρω την υποκριτική μου ταυτότητα και να μάθω τη λέξη μετατόπιση: ο Γ. Παρασκευόπουλος και ο Α. Βουτσινάς».

«Η Αννα Φρανκ είναι ένα όμορφο ταξί-δι ακόμα, που καταγράφεται στη μνήμη με χαρές και συγκινήσεις. Μία από τις συνθήκες που με δυσκόλεψαν ήταν η αθωότητα που έπρεπε να βρω, ώστε να επιστρέψω εκεί, στα 13 μου χρό-νια. Η συγκεκριμένη παράσταση χρησιμοποιεί τη διασκευή εκείνη, κύριος άξονας της οποίας είναι ο πρώτος και τελευταίος έρωτας της Αννας Φρανκ, ο Πήτερ. Στρέφεται γύρω από το κομμά-τι της μετάβασης ενός κοριτσιού σε γυναίκα, με όλα τα πάθη, τις επιθυμίες και τις ορμές μέσα στο πλαίσιο του εγκλεισμού και του φόβου. Το έργο είναι ανθρωποκεντρικό και παραμένει δια-χρονικό».

«Αν είσαι υπομονετικός και εργατικός, θα σου δοθεί η ευκαιρία ακόμα και σε περίο-δο κρίσης. Αν ένα πράγμα δημιουργεί η κρίση,

είναι ότι δεν μπορείς να είσαι για τίποτα σί-γουρος. Υπάρχει τεράστια απόκλιση μεταξύ του ‘φαίνεσθαι’ και του ‘είναι’. Αυτή την περίοδο συμμετέχω σε δύο παραστάσεις, αλλά η δεύτερη είναι δικής μου παραγωγής, οπότε δεν έχω κα-νένα χρηματικό κέρδος».

«Το ‘Chez Alba’ είναι μια σύγχρονη μα-τιά επάνω στο κλασικό κείμενο του Λόρκα ‘Το σπίτι της Μπερνάρντα Αλμπα’. Πέντε γυναίκες έγκλειστες σε ένα μπουντουάρ υπό την επίβλε-ψη της Μάνας παλεύουν με την απουσία του αντρικού φύλου. Η πρώτη εκδοχή του έργου είχε παρουσιαστεί στο Φεστιβάλ Χώρος Δράσης του ΚΘΒΕ τον Ιούνιο του 2010. Ευτυχώς, στην ομάδα υπάρχουν και άντρες από πλευράς συ-ντελεστών, και έτσι αποφεύγουμε την ταμπέλα του φεμινιστικού κινήματος… Η σκηνοθεσία ενός έργου μού δημιουργεί ένα μεγάλο αίσθημα ευθύνης για την ταυτότητα και την ολότητα του πράγματος».

«Η υποκριτική είναι αυτό που σπούδα-σα και αυτό που με αντιπροσωπεύει. Δεν ορίζω τον εαυτό μου ως σκηνοθέτιδα, γιατί πολύ απλά κάνω δουλειές μόνο όταν έχω κάτι πολύ συγκε-κριμένο να επικοινωνήσω. Αλλωστε, αυτή είναι η δεύτερή μου σκηνοθεσία».

«Εχω φίλους που έφυγαν μόνιμα για το εξωτερικό και η ποιότητα ζωής τους απέχει πραγματικά χιλιόμετρα. Στο θέατρο όμως, αν δεν γνωρίζεις τη γλώσσα της χώρας, είναι δύ-σκολο να φύγεις. Το σκέφτομαι όμως κι εγώ και αφήνω ανοιχτό το ενδεχόμενο του να ζήσω για κάποιο χρονικό διάστημα στο Βερολίνο».

Η Εφη Γούση γεννήθηκε πριν από 26 χρόνια και μεγάλωσε στη Θεσ-σαλονίκη. Σπούδασε στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και εδώ

και ενάμισι χρόνο είναι μόνιμη κά-τοικος Αθηνών. Την περίοδο αυτή

«μεταμορφώνεται» στην Αννα Φρανκ και παράλληλα σκηνοθετεί

την παράσταση “Chez Alba”.

INFO

Στη μυθολογία ο Φαέθων, ο γιος του ήλιου, οδήγησε ατυχώς το χρυσό του άρμα γύρω από τη γη. Στο ομώνυμο μουσείο, πάντως, υπάρχουν άλλου τύπου «άρματα» που κου-βαλούν τους δικούς τους προσωπικούς μύ-θους. Μουσείο αυτοκινήτου λοιπόν; Γιατί όχι;

Η May Roosvelt και το θέρεμιν

Πρώτα το βάζεις στην πρίζα. Μετά παρεμβάλλεσαι με τον όγκο σου στα ηλεκτρομαγνητικά πεδία που παράγονται από τις δύο κεραίες. Η παρεμβολή σου αυτή ερμηνεύεται ηχητι-κά ή μελωδικά -στην περίπτωση που είσαι ειδικός, όπως η May Roosvelt. Γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη, σπούδα-σε γραφιστική, αλλά έγινε θερεμίστρια. Εφηβη άρχισε μαθή-ματα βιολιού και τα συνέχισε μέχρι την ημέρα που συνάντη-σε το θέρεμιν. «Επαθα σοκ όταν το είδα και το άκουσα», λέει η May, που λίγο καιρό μετά το έκανε δικό της. «Με το που το πήρα, σταμάτησα το βιολί».

Οταν παίζεις για χρόνια με παρτιτούρες, δεν είναι εύκολο να απαγκιστρω-θείς και να αυτοσχεδιάσεις. «Με το θέρεμιν απέκτησα μια άλλη ελευθερία, κυ-ρίως συνθετική». Δεν υπάρχει δάσκαλος να σ’ το μάθει. «Δεν μπορείς να πεις, όπως στο βιολί, ‘αν βάλω εδώ το χέρι μου είναι η φα και εδώ είναι η σολ’. Στο θέρεμιν δεν έχεις αυτήν τη δυνατότητα, γιατί το κούρδισμα του δεν είναι ποτέ το ίδιο και αλλάζει με το χώρο που θα παίξεις, τα άτομα που είναι μέσα, τον ηλεκτρισμό που υπάρχει». Επινόηση του Ρώσου Λέον Θέρεμιν, έχει μεγά-λη ιστορία που ξεκινάει το 1928. Βέβαια στην Ελλάδα είναι λίγοι οι μουσικοί που ασχολήθηκαν μαζί του. Η May Roosvelt το ερωτεύτηκε. Το 2009 κυκλοφό-ρησε τον πρώτο της δίσκο με τίτλο “Panda, a Story about Love and Fear” και αυτό τον καιρό βρίσκεται στην Αθήνα ολοκληρώνοντας τη δεύτερη δουλειά της.

Το πρώτο μοιάζει με μικρό ιπτάμενο δίσκο, το δεύτερο είναι πριόνι, το τρίτο λειτουργεί χάρη σε ηλεκτρομαγνητικά πεδία, το τέταρτο έρχεται από την κληρονομιά της Αγριας Δύσης και το πέμπτο από τα βάθη της Ανατολής. Πέντε ασυνήθιστα -για τα ελληνικά δεδομένα και όχι μόνο- μουσικά όργανα που μας συστήνουν πέντε νέοι μουσικοί που ζουν και εργάζονται στην Αθήνα.

30

Μοιάζει με μικρό ιπτάμενο δίσκο, η συνταγή του μυ-στική όσο και εκείνη της Kόκα Kόλα. Κατασκευασμένο το 2000 από δύο Ελβετούς, για να το αποκτήσεις πρέ-πει να τους πείσεις ότι το θέλεις πολύ. Τότε, θα σε κα-λέσουν σε ένα δάσος έξω από τη Βέρνη. Εκεί θα πρέπει να αφήσεις το χανκ να διαλέξει εσένα. Ο Σπύρος γεννη-μένος στην Αθήνα, υπήρξε στέλεχος μεγάλης εταιρείας μέχρι που τα παράτησε όλα. «Ημουν σε μια φάση που

άλλαζε η ζωή μου, όταν άκουσα για το χανκ». Δεν ήξερε από νότες και κλίμακες, αλλά βρήκε τον τρό-πο να το χειριστεί.

«Κάποια στιγμή άρχισα να βλέπω σχήματα όπως έπαιζα, τρίγωνα, πολύγωνα, και έλεγα θα το χτυπήσω εδώ, εδώ και εδώ και η μουσική μου άρχι-σε να πηγαίνει γεωμετρικά. Εξελικτικά βρήκα και τη σωστή ακολουθία των γεωμετρικών σχημάτων». Λέ-γεται πως μέσα στο χανκ κρύβεται ένας άγγελος που ανεβαίνει στα δύο μέτρα και τραγουδάει προς εκεί-νον που το χειρίζεται. Η δύναμη της μουσικής του φέρνει τους ακροατές σε επαφή με την ψυχή τους. Είτε τους τρελαίνει και το μισούν είτε το αγαπούν και λειτουργεί ως μαγικό αναλγητικό. Σήμερα, ο Σπύρος έχει δώσει συναυλίες στη μισή Ευρώπη, σε Ινδία, Ιαπωνία και συνεχίζει. Μπορείτε βέβαια να

τον πετύχετε από το Booze μέχρι το Mουσείο Μπενάκη. Αν από την άλλη ενδιαφερθήκατε για ένα χανκ, υπομο-νή τρία χρόνια, όσο δηλαδή και η λίστα αναμονής.

Ο Σπύρος Παν και το χανκ

Το πριόνι δεν είναι μόνο για κόψιμο ξύλων. Απόδειξη: Ο Νίκος Γιού-σεφ ανοίγει μια τεράστια θήκη και βγάζει από μέσα ένα πριόνι με ύψος ενάμισι μέτρο. Ενα μοναδικό μουσικό όργανο παγκοσμίως, που ο ίδιος αποκαλεί “Giousef”. Ο Νίκος γεννήθηκε στη Ζάκυνθο. Το 1992, σε ηλικία δεκαεφτά ετών, έρχεται στην Αθήνα. Παίζει μπάσο σε μπάντες, σπουδάζει τσέλο και το 2000 ιδρύει τους «Τσιριτσάντσουλες». Μια κο-λεκτίβα καλλιτεχνών που δημιουργούν θεατρικά, μουσικά και εικαστι-κά δρώμενα. «Το 2001, για τις ανάγκες ενός σεναρίου που αφορού-σε κάποιους μποέμ μουσικούς, που δεν μπορούσαν να έχουν κανονικά όργανα, έπρεπε να φτιάξουμε δικά μας, χρησιμοποιώντας σκουπίδια, βαρέλια...»

Τότε ο Νίκος σκέφτηκε το πριόνι, που μικρός άκουσε στην ταινία «Ντελικατέσεν». Εψαξε και βρή-κε ένα στο γιουσουρούμ. Το έκοψε, το έραψε και εγέ-νετο το Giousef saw. «Για περίπου ένα χρόνο έβγαζα ήχους που δεν ήξερα τι να τους κάνω. Ωσπου κατάφε-ρα και αποκωδικοποίησα όλες τις δοκιμές και έβγα-λα μια τεχνική εντελώς δικιά μου». Αργότερα, ο Νίκος έμαθε να παίζει και το κλασικό μονοφωνικό πριόνι. Το Giousef saw, από την άλλη, βγάζει πολλούς διαφορετι-κούς ήχους. «Γι’ αυτό, με το δικό μου πριόνι παίζω οτι-δήποτε σε τζαζ, ροκ ή κάτι πιο πειραματικό». Αυτό πράττει με το σχή-μα Moussas Farm, σε ντουέτο πριόνι-πιάνο με την Ειρήνη Τηνιακού, πλάι στον Θάνο Ανεστόπουλο και στις παραγωγές με υπογραφή «Τσι-ριτσάντσουλες».

Ο Νίκος Γιούσεφ και το πριόνι

31

Ο Νεκτάριος Κουβαράς και το μπάντζο

Το μπάντζο ταυτίζεται με την εικόνα ενός Τεξανού τραγουδιστή country που μασάει ταμπάκο. Ο 24χρονος Νεκτάριος Κουβαράς, πά-ντως, είναι Αθηναίος και παράλληλα με τις σπουδές του παίζει μπά-ντζο. Συνδυάζοντας με επιτυχία από το 2008 το παραδοσιακό με το μοντέρνο στο indie/pop/blues σχήμα του ονόματι His Majesty The King Of Spain. Πριν από αυτό έπαιζε μπαγλαμαδάκι, τζουρά και κιθάρα. «Η μουσική που γράφω έχει στοιχεία σύγχρονα, όμως σε μια πιο blues και country-folk βάση. Ετσι, είδα ότι σε κάποια από αυτά τα κομμάτια που έχω γράψει, χρειαζόταν ο πολύ ιδιαίτερος ήχος του μπάντζο». Μπορεί το μπάντζο να μην είναι σπάνιο εκτός συνό-ρων, αλλά στην Ελλάδα η αγορά, η συντήρηση και κυρίως η διδασκαλία του είναι σχεδόν αδύνατη.

Ετσι, ο Νεκτάριος δεν διάλεξε το αυθεντικό αμερικάνικο πεντάχορδο, αλλά πα-ρήγγειλε από το εξωτερικό ένα φτηνό εξάχορδο με κούρδισμα κιθάρας. «Το πήρα δοκιμαστικά για να αρχίζω να παίζω και να δω αν όντως μου ταιριάζει. Τελικά μου αρέσει πάρα πολύ, γιατί δεν μοιάζει με οτιδήποτε άλλο μπορείς να ακούσεις. Αυτή η ιδιαίτερη μεταλλική του χροιά οφείλεται στο ηχείο του που δεν είναι ξύλινο όπως στην κιθάρα, αλλά έχει μεμβράνη». Το πείραμα πέτυχε και ο Νεκτάριος είναι έτοιμος να αγοράσει ένα αυθεντικό αμερικάνικο μπάντζο, παρ’ όλες τις δυσκολίες.

Ο Γιώργος Διαμαντόπουλος και το γιαϊλί ταμπούρ

Τον ταμπουρά λίγο πολύ τον γνωρίζουμε, αλλά για τον ταμπουρά με δοξάρι -αλλιώς γιαϊλί ταμπούρ- γνωρίζουμε ελάχιστα. Είναι μογ-γολικής προέλευσης, αλλά επικράτησε στην οθωμανική μουσική. Και αποτελεί για την Ανατολή περίπου ό,τι το τσέλο για τη Δύση. Ο Γιώργος Διαμαντόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Εξάρχεια. Μέχρι τα δεκαοχτώ δεν ήξερε να παίζει κανένα μουσικό όργανο.

Σήμερα, στα 32 του, παίζει -μεταξύ πολλών άλλων ακό-μη- dijiritu, καβάλ, ιρλανδέζικη φλογέρα και φυσικά γιαϊλί ταμπούρ. «Οταν άρχισα να ασχολούμαι με το για-ϊλί ταμπούρ, ήταν μια δύσκολη περίοδος και η μουσική ξεκίνησε ως τρόπος διοχέτευσης μιας κατάστασης και συναισθημάτων. Νιώθω πως το γιαϊλί ταμπούρ μιλάει και λέει ιστορίες πολύ αληθινές». Μπορεί να είναι συν-δεδεμένο με την παράδοση, αλλά ο Γιώργος αρέσκεται σε πειραματισμούς.

«Αρχικά, έμαθα να παίζω το είδος της μουσικής που αντιπροσωπεύει, αλλά μετά σιγά-σιγά ξέφυγα από αυτή. Χωρίς να σημαίνει ότι την αναιρώ ή δεν τη σέ-βομαι, θεωρώ ότι όταν κάνεις κάτι με ειλικρίνεια, δεν πρέπει να υπάρχουν όρια, γιατί τότε μπαίνεις σε στε-γανά που θεωρώ ότι σκοτώνουν την παράδοση παρά τη βοηθάνε». Πρόσφατα, επεξεργάστηκε ήχους του με

φίλτρα και παραμορφώσεις στον υπολογιστή για τη θεατρική πα-ράσταση «Σπασμένη Καρδιά» του Τζων Φορντ. Αυτή την περίοδο, ο Γιώργος γράφει τη μουσική στις παραστάσεις της θεατρικής ομάδας Αρένα. Παίζει με τους Chaos Star και περιμένει την κυκλοφορία του δίσκου των Septic Flesh, όπου και συμμετείχε.

32

Αυτή η παράσταση απαιτεί το μυαλό και το σώμα του ηθοποιού, καθώς από την αρχή ως το τέλος συμβαίνουν δυνατά πράγματα. Το συγκεκριμένο είδος μού αρέσει, διότι δίνει μια απεριόριστη ελευθερία σε όλους μας, δηλαδή δεν πρέπει να ακολουθήσουμε κάποια στάνταρ από την αρχή. Μπορούμε να αυτοσχεδιάσουμε αλλά και οι ατάκες των χαρακτήρων διαμορφώνονται, επει-δή τα πρόσωπα αλλάζουν και εξελίσσονται. Ο Αραμπάλ κάνει κύκλους, τα λέει χύμα, οπότε το έργο του δεν είναι όπως τα υπόλοιπα του σου-ρεαλισμού. Ελευθερώνει τη σκέψη και έτσι όσοι έχουν ανοιχτό μυαλό περνούν καλύτερα! Ο ρό-λος μου, του Φάντο, με δυσκόλεψε, επειδή από ατάκα σε ατάκα δείχνει διαφορετικά συναισθή-ματα και εκ διαμέτρου αντίθετα· γελάει, κλαίει, είναι τρυφερός και βάναυσος συνάμα. Ο Φάντο αυτό που λέει, αυτό εννοεί. Ολα είναι στο φως αλλά και στο σκοτάδι ταυτόχρονα.

Αυτός είναι ο πρώτος μου πρωταγωνιστικός ρό-λος από το 2007 που τελείωσα τη Δραματική Σχο-λή του Θεάτρου Τέχνης. Ενσαρκώνω τη νΛις, μια παράλυτη κοπέλα που εξαρτάται από τον Φάντο σε μία σχέση σαδομαζοχιστική, που όμως αντα-ποκρίνεται πολύ στην πραγματικότητά μας. Η Λις είναι πιο «γήινη» από τους υπόλοιπους ρόλους, αλλά με δυσκόλεψε πολύ η παραλυσία της. Το ωραιότερο κομμάτι είναι για μένα το ταξίδι προς την Ταρ, δηλαδή προς το καλύτερο, που αν και δεν θα έρθει ποτέ, κάνει την Λις να ελπίζει. Το κοστούμι μου σκίζεται σχεδόν σε κάθε παράστα-ση, επειδή σέρνομαι στο πάτωμα, και το παίρνω σπίτι μου για να το ράψω. Ε, λοιπόν, αυτή η δια-δικασία με κάνει να μπαίνω πιο πολύ στο ρόλο. Βλέπεις, η πραγματικότητα του θεάτρου είναι δι-αφορετική από αυτή της σχολής. Μου αρέσει να έρχομαι νωρίτερα και να αναπνέω τον αέρα της σκηνής! Αν και δεν έχω κάνει ακόμα σινεμά, νο-μίζω ότι η καρδιά μου ανήκει στο θέατρο. Αν και ο κινηματογράφος είναι μαγικός, η άμεση επαφή με το κοινό είναι πολύ ιδιαίτερη.

Πίσω από τη θεατρική κουίντα. Και μέσα στη σουρεαλιστική πραγματικότητα της ζωής. Σκέψεις, εικόνες και απόψεις από τα παρασκήνια του «Φάντο και Λις». Με οδηγό το έργο του Φερνάντο Αραμπάλ, οι συντελεστές

της παράστασης μάς προσκαλούν στον κόσμο τους.

Νιώθω υπέροχα εδώ! Είναι η πρώτη μου θεα-τρική δουλειά και τελικά το θέατρο είναι πολύ ωραιότερο από ό,τι περίμενα. Μου αρέσει πολύ η έκθεση στον κόσμο, δεν την φοβήθη-κα. Φοβάμαι μόνο τους κακούς ανθρώπους, τί-ποτα άλλο. Δεν νομίζω ότι με δυσκόλεψε κάτι ιδιαίτερα στην παράσταση, εκτός ίσως από το κομμάτι που τραγουδάω όπερα. Αν παίζαμε πε-ρισσότερες βραδιές, τότε μάλλον θα έκλεινε η φωνή μου. Πάντως, εύχομαι να πάει καλά και να πάρει παράταση. Σίγουρα θέλω να ξανακά-νω θέατρο, άσε δε που είναι και εποχή που δεν υπάρχουν δουλειές. Πιστεύω ότι στο θέατρο, τον κινηματογράφο ή την τηλεόραση δεν πρέ-πει να υπάρχει μεγάλη διαφορά, επειδή σε όλα αυτά ενσαρκώνεις ένα ρόλο. Θα δούμε!

33

Υποδύομαι την Ναμούρ, ένα από τα τρία πλά-σματα που πάνε μαζί αλλά είναι και ανεξάρτη-τοι χαρακτήρες. Η Ναμούρ έχει την ιδιαίτερη δυσκολία ότι παίρνει πολλές «αναγνώσεις». Για να καταλήξουμε στο αποτέλεσμα που παρου-σιάζουμε, τα δοκιμάσαμε όλα, κάτι που είναι κέρδος για την υποκριτική μας. Εχω ξαναπαί-ξει σουρεαλιστικό έργο με την Λουκία Ρικάκη, αλλά εδώ είναι πολύ διαφορετική φάση. Παί-ζουμε πολύ με το ασυνείδητο και ποτέ δεν ξέ-ρουμε αν θα φτάσουμε τελικά στην Ταρ, στην ευτυχία. Οπως και στη ζωή, μέσω των παρα-στάσεων ανακαλύπτεις νέα πράγματα, νέες δι-αδρομές. Στη σκηνοθεσία του Βασίλη δεν έχει τονιστεί τόσο η πολιτική χροιά των χαρακτή-ρων, όσο η Βαβέλ της επικοινωνίας μεταξύ τους. Στη θεατρική Ελλάδα είμαστε τυχεροί και άτυχοι ταυτόχρονα, γιατί, αν και κάθε χρόνο ανεβαίνουν αξιόλογες παραστάσεις, μπορεί πα-ρόλα αυτά να χαθούν στη σωρεία των θεάτρων που φυτρώνουν παντού. Ομως, παραμένω αι-σιόδοξη και λέω στα νέα παιδιά που μπαίνουν τώρα στη δουλειά να είναι σίγουρα ότι το θέ-λουν πολύ.

Ως ο παλαιότερος ηθοποιός του θιάσου, πι-στεύω ότι ο σουρεαλισμός θεωρείται ξεπερα-σμένος και δύσκολος. Ο χαρακτήρας που υπο-δύομαι είναι ένα παράξενο πλάσμα με εμμονή στην Ουτοπία της Ταρ, πράγμα που εμπεριέχει δυσκολίες. Είναι μια δύσκολη παράσταση που απαιτεί και «προτάσεις» από τον ηθοποιό. Δεν είναι ακριβώς θέατρο του παραλόγου, αλλά απευθύνεται σε μυημένο κοινό, ένα έργο απαι-τητικό αλλά και δημιουργικό. Στο θέατρο δεν έχω αγαπημένο είδος, δεν πρέπει να κλισαρι-ζόμαστε. Θέλω να χαίρομαι ό,τι ερμηνεύω. Πά-ντως, μάλλον προτιμώ την κωμωδία, επειδή ως ηθοποιοί δίνουμε χαρά στον κόσμο. Ο,τι όμως και να παίξω θέλω να το υπηρετώ σωστά. Ενα καλό έργο είναι πάντα καλό όσο δύσκολο και να είναι. Ας μην ξεχνάμε ότι το θέατρο, τελικά, μας κάνει καλύτερους ανθρώπους!

Αυτή είναι μία από τις πιο δύσκολες παραστά-σεις που έχω σκηνοθετήσει. Είναι ωραίος ο σουρεαλισμός αλλά και… Γολγοθάς. Το εντυπω-σιακό είναι οι συμβολισμοί που μας συνδέουν με το σήμερα. Τρελαίνομαι για συμβολισμούς και εκεί είδα τη γέφυρα με το επίκαιρο. Μετά μπήκα στον κόσμο του Αραμπάλ και μαγεύτη-κα! Ρίχνει μια πρωτόγονη ματιά στο συναίσθη-μα και γι’ αυτό το επέλεξα. Η βασική θεωρία του σουρεαλισμού είναι να ξεφύγουμε από δε-σμούς οικογενειακούς, πολιτικούς κλπ. Οι πιο δύσκολες φάσεις της παράστασης είναι τα τρία πλάσματα, επειδή μιλάνε με «κούφια» λόγια. Ο Αραμπάλ δεν θέλει να βγάλει εκεί νόημα, γρά-φει κάτι που δεν σκηνοθετείται, δεν παίζεται, δεν έχει συνοχή. Σκέφτομαι ότι μετά από αυτό το έργο μπορώ να κάνω τα πάντα. Ολα γίνο-νται, ενώ δεν μιλάει για τίποτα, και ο Αραμπάλ το κάνει αυτό εξολοκλήρου, χωρίς εκπτώσεις. Μας καλεί σε ένα νέο τρόπο σκέψης.

Στο θέατρο σήμερα είναι πολύ δύσκολο να κάνεις ακριβές παραγωγές επειδή δεν υπάρ-χουν λεφτά. Μεγάλη ευθύνη έχουν οι καλλι-τεχνικοί διευθυντές που αποφασίζουν τα ρε-περτόρια. Εχουν εύκολες λύσεις, οπότε και το κοινό θέλει πιο εύκολα πράγματα, έχει χάσει το κριτήριό του. Μακάρι να ξημερώσει μια νέα εποχή. Πιστεύω ότι μόνο μια low budget λογι-κή μπορεί να σώσει το θέατρο. Πρέπει να γίνει ένα ξεκαθάρισμα στη σκηνή αλλά και στη ζωή.

Ο Φερνάντο Αραμπάλ στα 78 του αποτελεί ένα ζωντανό θρύλο για τη δημιουργία του 20ού αιώ-να. Προσωπικός φίλος του Andy Warhol, υπήρξε μέλος της «σουρεαλιστικής ομάδας» του Αντρέ Μπρετόν. Σκηνοθέτης, ποιητής, μα πρώτα και πάνω από όλα θεατρικός συγγραφέας. Ενας αυθε-ντικά εμπρηστικός καλλιτέχνης, άρχοντας της λοιδορίας ενάντια στο κατεστημένο. Οποιο και αν είναι αυτό.

Τι να αναζητούν άραγε ανθρώπινα πλάσματα σε ένα ταξίδι προς τη μυθική πόλη της Ταρ; Στο έργο του «Φάντο και Λις», που παίζεται στο Θέατρο Ροές, μας αποδεικνύει με αφοπλιστικό τρόπο ότι τίποτα δεν είναι πιο σουρεαλιστικό από την πραγματικότητα που δεν βλέπουμε. Η σαδομαζο-χιστική σχέση ενός ζευγαριού που ψάχνει την ευτυχία, τρία πλάσματα που θέτουν απανωτά ερω-τήματα και μια λύτρωση που δεν λέει να έρθει συνθέτουν ένα πολύ δυνατό έργο με μεγάλες αλή-θειες. Οι ηθοποιοί και ο σκηνοθέτης της πολυσυζητημένης παράστασης μας ξεναγούν στο μαγικό κόσμο που πλάθουν επί σκηνής.

34

Περίμενα όλη τη μέρα για να γυρίσω σπίτι και να κατεβάσω την ταινία που θα δω το βράδυ. Για να τσεκάρω τα e-mail μου, να ρίξω μια ματιά στο News Feed του Facebook και για να μιλήσω μέσω Skype με ένα αγαπημένο πρόσωπο στον Καναδά. Η επιφάνεια εργασίας απλώνεται μπρο-στά μου και το χαμόγελό μου φτάνει ως τα αυτιά. Προσπαθώ να συνδεθώ στο ίντερνετ αλλά μά-ταια! «Τι γίνεται ρε;» αναρωτιέμαι, τη στιγμή που η πίεσή μου έχει ανέβει επικίνδυνα.

Είχα ξεχάσει πως το προηγούμενο βρά-δυ εγώ ο ίδιος είχα κατεβάσει ένα πρόγραμμα μέσα από το οποίο ρύθμιζα τον υπολογιστή μου να μην μπορεί να συνδέεται στο διαδίκτυο. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος για να σταματήσω επιτέ-λους να ξοδεύω με καταχρηστικό τρόπο ώρες ατελείωτες «σερφάροντας».

Δεν είναι εύκολη υπόθεση το να αποκλεί-εις τον (εξαρτημένο) εαυτό σου από το διαδί-κτυο. Προχτές, μάλιστα, διάβαζα για τα αποτελέ-σματα μιας έρευνας που αποδείκνυε πως κάθε φορά που βλέπουμε ένα νέο e-mail στα εισερ-χόμενα ή μια νέα ειδοποίηση στο κοινωνικό δί-κτυο όπου είμαστε εγγεγραμμένοι, ο εγκέφαλός μας εκκρίνει ντοπαμίνη. Μια από τις ουσίες, δη-λαδή, που μας προκαλούν ευχαρίστηση. Επειδή όμως το «μέτρον άριστον» βρίσκει παντού την εφαρμογή του, βγήκαν πρόσφατα στη φόρα διά-φορα προγράμματα που σε βοηθούν να ξεκό-

ψεις από την online «πρέζα». Ενα από αυτά είναι το “Freedom”. Ονομασία η οποία μάλλον παρα-πέμπει στο επιθυμητό αποτέλεσμα που θα προ-κύψει μέσα από τη χρήση του. Αφού το εγκα-θιστάς στον υπολογιστή σου από την τοποθεσία MacFreedom.com, θέτεις το χρονικό όριο που θες να μείνεις μακριά από το διαδίκτυο. Εάν δεν μπορείς να αντισταθείς και θέλεις να συν-δεθείς πριν από την ώρα που έχεις καθορίσει, τότε θα πρέπει να περάσεις μια περίπλοκη διαδι-κασία και να κάνεις επανεκκίνηση στον υπολο-γιστή σου. Στην ουσία το Freedom σηματοδοτεί την έναρξη μιας παράνοιας: Ενώ εδώ και χρό-νια πληρώνεις για να συνδέσεις τον υπολογιστή σου με το διαδίκτυο, τώρα πλέον πληρώνεις για να το διώξεις.

Μια άλλη επιλογή ακούει στο όνομα “StayFocusd”. Το πνεύμα του διαφέρει από αυτό του ‘‘Freedom’’, καθώς δεν σου μπλοκάρει κα-θολικά τη χρήση ίντερνετ. Απλά σε βοηθάει να

αποκλείσεις τις ιστοσελίδες που συνήθως σου αποσπούν την προσοχή όταν εσύ προσπαθείς να δουλέψεις στον υπολογιστή σου. Την ίδια στιγ-μή, ωστόσο, μπορείς να μπεις στα sites που εί-ναι χρήσιμα για την εργασία σου.

Τέλος, για όλους εμάς που «πήζουμε» στα διάφορα κοινωνικά δίκτυα, υπάρχει και το ερ-γαλείο απεξάρτησης με την ονομασία “Anti-Social”. Ο σκοπός αυτού του προγράμματος δεν είναι να σε κάνει αντικοινωνικό σαν τα «μούτρα» του. Το αντίθετο. Αποτρέποντας την πρόσβαση σε αυτά, σε επαναφέρει σε νορμάλ επίπεδα κοι-νωνικότητας. Σαν κι αυτά ας πούμε, που βρισκό-σουν προτού ανακαλύψεις τον «δαίμονα» (όπως το λέει η μάνα μου), το Facebook.

Ωραίο πράγμα το να πολεμάς τους ψηφι-ακούς περισπασμούς χρησιμοποιώντας ψηφια-κά τρικς. Αρκεί αυτά να συνοδεύονται βέβαια και από την απαραίτητη θέληση για πραγματική «αποτοξίνωση».

Ξέχνα τα στούντιο, την τηλεόραση, το άγχος. Για να παίξεις σήμερα σε τηλεπαιχνίδι δεν χρειάζεται να βγεις στο γυαλί. Από την άνεση του γραφείου σου και με τη βοήθεια του Facebook μπορείς να πάρεις μέρος σε ζωντανό παιχνίδι γνώσεων και να αποδείξεις σε όλους πως δεν ξέρεις άδικα απέ-ξω όλες τις απαντήσεις του Trivial.

Το Mathe Klik είναι το πρώτο ελληνικό παι-χνίδι αυτού του είδους και διοργανώνεται από τον ΟΠΑΠ κάθε Τετάρτη στις 20:00 με παρου-σιαστή τον Γιώργο Μητσικώστα. Για να παίξεις απλά πρέπει να μπεις στη σελίδα της εφαρμογής στο Facebook και να δηλώσεις συμμετοχή. Μισή ώρα πριν ξεκινήσει το παιχνίδι κάνεις check-in και αμέσως μετά 300 παίκτες κληρώνονται για να λάβουν μέρος.

Αν βρίσκεσαι ανάμεσά τους θα πρέπει να απαντήσεις σωστά σε 9 ερωτήσεις πολλαπλής επι-λογής μέσα στα χρονικά πλαίσια που δίνονται. Η

10η ερώτηση διαφέρει γιατί καλείσαι να βάλεις στη σωστή σειρά όσο το δυνατόν γρηγορότερα τέσ-σερις απαντήσεις.

Οι 10 πιο γρήγοροι που απαντούν σωστά εί-ναι οι νικητές του παιχνιδιού. Το βραβείο για τον πρώτο νικητή είναι ένα Playstation 3, για τους νι-κητές από τη 2η έως και την 5η θέση από ένα xbox 360, για τους νικητές από την 6η έως και την 8η θέση από ένα Nintendo Wii και για τους νικητές της 9ης και της 10ης θέσης από ένα Apple iPod shuffle.

Σε περίπτωση πάντως που δεν επιλεγείς στην κλήρωση, τότε μπορείς απλά να καθίσεις και να παρακολουθήσεις τους υπόλοιπους παίκτες να παίζουν ακριβώς σαν να ήταν εκπομπή στην τη-λεόραση. Και αν ανάμεσά τους βρίσκεται κάποιος φίλος σου, τότε θα ειδοποιηθείς με ειδικό μήνυμα για να τον υποστηρίξεις. Σκέφτεσαι κάτι καλύτερο για το βράδυ της Τετάρτης;

Ζείτε και αναπνέετε σε ρυθμούς Facebook; Τρέμετε στην ιδέα ότι θα

βιώσετε σκηνικά Trainspotting εξαι-τίας του ιντερνετικού εθισμού σας;

Μην φοβάστε! Υπάρχει λύση.

e-

35

Ο Πίτερ Θιλ θέλει να σώσει τον πλανήτη. Ή τουλάχιστον να τον βοηθήσει να αντιμετωπί-σει τα προβλήματά του με τη χρήση της τε-χνολογίας. Μπορεί να τα καταφέρει; Αν λει-τουργήσει όπως και στις επενδύσεις του, τότε έχουμε κάθε λόγο να είμαστε αισιόδοξοι.

Ηδη στα 44 του είναι ένας από τους πιο επιτυχημένους επιχειρηματίες στον κόσμο. Ιδρυσε το PayPal, την πιο αξιόπιστη ίσως υπηρεσία online πληρωμών αυτή τη στιγμή, και την πούλησε στο Ebay για 1,5 δισ. δολά-ρια με καθαρό προσωπικό κέρδος 55 εκατ. δολάρια.

Ηταν ο πρώτος μεγάλος επενδυτής στο Facebook, δίνοντας 500.000 δολάρια το 2004 για το 10,2% των μετοχών του. Σήμε-ρα, έχοντας κατά καιρούς πουλήσει τμήματα του μεριδίου του, ελέγχει το 3% της εταιρεί-ας, ποσοστό που αναλογεί σε 1,5 δισ. δολά-ρια. Ταυτόχρονα, ίδρυσε ή χρηματοδότησε νεοσύστατες εταιρείες, όπως το YouTube, το LinkedIn (ιστοσελίδα επαγγελματικής κοι-νωνικής δικτύωσης), την Tesla Motors (κα-τασκευάστρια ηλεκτρικών αυτοκινήτων), την Kiva (χορηγεί μικροδάνεια) και την SpaceX (κατασκευάστρια πυραύλων για ταξίδια στο διάστημα). Μέσα από την Founders Fund, εταιρεία επενδύσεων που δημιούργησε μαζί με δύο συνεταίρους, ξεκίνησε να αγοράζει πο-σοστά σε εταιρείες με αρχικό κεφάλαιο μεταξύ 500.000 και πέντε εκατ. δολαρίων. Η IronPort ήταν μία από αυτές και εξαγοράστηκε το 2007 από τη Cisco για 830 εκατομμύρια δολάρια.

Εχοντας κερδίσει τόσα χρήματα, δηλώνει πλέον έτοιμος να κάνει το επόμενο βήμα που θα αλλάξει τον κόσμο μας. «Επειδή δεν υπάρ-χουν πραγματικά ελεύθερα μέρη πάνω στον πλανήτη, έχω εστιάσει τις προσπάθειές μου στις νέες τεχνολογίες, οι οποίες ίσως κατα-φέρουν να τα δημιουργήσουν», ανέφερε χα-ρακτηριστικά όταν τον ρώτησαν για τα σχέδιά του. Παραδόξως, στους στόχους του δεν συ-

μπεριλαμβάνεται το ίντερνετ, καθώς ο κόσμος που ονειρεύεται θέλει να είναι «πραγματικός και όχι εικονικός».

Βασικό του σχέδιο είναι τα φτηνά ταξί-δια στο διάστημα που ίσως επιτρέψουν και την αποίκηση άλλων πλανητών. Εχει ήδη επενδύσει περισσότερα από 30 εκατ. δολάρια στην SpaceX, ελπίζοντας πως θα κατασκευά-σει απλούς, λειτουργικούς και οικονομικούς πυραύλους. «Από τη στιγμή που θα καταφέ-ρουμε η μεταφορά μισού κιλού φορτίου να κοστίζει 1.000 δολάρια από 20.000 που κά-νει σήμερα, θα έχουμε πετύχει», τονίζει.

Λιγότερο δαπανηρά είναι τα όνειρά του για τη δημιουργία πόλεων σε πλατφόρμες πάνω από τη θάλασσα. Μέχρι στιγμής υπο-στηρίζει την ανάπτυξή τους έχοντας δώσει 900.000 δολάρια, ώστε να δημιουργηθούν μακροπρόθεσμα νέες χώρες. Θεωρεί πως «για να πιέσεις τις κυβερνήσεις να βελτιω-θούν, απλά θα πρέπει να τις ανταγωνιστείς αντί να διαμαρτύρεσαι για τον τρόπο λειτουρ-γίας τους».

Μία άλλη επένδυσή του αφορά την επι-μήκυνση του μέσου όρου ζωής των ανθρώ-πων. «Εάν μπορούσαμε να θεραπεύσουμε τη γήρανση, όλα όσα μας περιορίζουν θα έπαυ-αν να υφίστανται», υποστηρίζει. Εχει δώσει μάλιστα 500.000 δολάρια σε ένα ίδρυμα που ερευνά μεταξύ άλλων την αλλοίωση του αν-θρώπινου DNA που προκαλείται με το πέρα-σμα των χρόνων.

Το πιο μεγάλο στοίχημά του όμως -όπως ο ίδιος λέει- είναι να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεται η πλειονότητα των ανθρώπων. Για να το καταφέρει, δημιούργησε ίσως ένα από τα πιο περίεργα προγράμματα, το “20 Under 20”. Δίνει 20 υποτροφίες 100.000 δολαρίων με δύο προϋποθέσεις: α) οι συμμετέχοντες να είναι 19 χρόνων ή μικρότεροι και β) να πα-ρατήσουν το κολέγιό τους. Σίγουρα έχει τον τρόπο του.

Κέρδισε δισεκατομμύρια δολάρια ιδρύοντας το PayPal και

επενδύοντας στο Facebook. Τώρα δηλώνει έτοιμος

να εφαρμόσει τις ιδέες του για να σώσει τον κόσμο.

Ιδεολόγος, λοιπόν, ή ένας ακόμη μεγαλοκαρχαρίας;

-

-

-

-

38

«Αποχή από το σεξ μέχρι το σχηματισμό κυβέρ-νησης», ζητά από όλες τις γυναίκες του Βελγίου η βου-λευτής των Φλαμανδών σοσιαλιστών Μαρλέν Τέμερ-μαν, ως άλλη Λυσιστράτη. Σύμφωνα με τη γαλλόφωνη εφημερίδα “Le Soir”, η Φλαμανδή βουλευτής, γυναι-κολόγος στο επάγγελμα, προτείνει ένα «ακραίο μέσο άσκησης πίεσης» στους πολιτικούς που διαπραγματεύ-ονται το σχηματισμό κυβέρνησης στη χώρα με τις δι-αφορετικές εθνοτικές και γλωσσικές κοινότητες. Στη πόλη της Λυσιστράτης η πρόταση της αγαπητής κυρί-ας Μαρλέν θα άξιζε όσο η πρόταση για μια νέα Εξετα-στική Επιτροπή…

Εγκυρες πληροφορίες αναφέρουν ότι το κίνημα του «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω» μετά τα διόδια θα επεκταθεί και σε χώρους παροχής υπηρεσιών sex. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα πρόκειται για την απαρχή της οικονομικής ανάκαμψης.

Επίσημος guest στην προχθεσινή συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου ήταν ο πρώην αναπλη-

ρωτής καγκελάριος και πρώην υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας Γιόσκα Φίσερ, ο οποίος εστίασε κατά την ομιλία του στη σημασία της «πράσινης» ανάπτυ-ξης. Το τοπίο χωλαίνει χωρίς ανεμογεννήτριες και …ηλιακούς συλλέκτες είναι η πικρή αλήθεια. «Θα τον μαζέψουμε τον ήλιο, σίγουρα ναι»… δεσμεύθηκε εν χορώ το Υπουργικό Συμβούλιο.

Από την άλλη, η ΝΔ ετοιμάζεται για το δικό της άνοιγμα στην κοινωνία: θα αρχίζει να κόβει κουπόνια οικονομικής ενίσχυσης. Πληροφορίες θέλουν τη Βα-σιλική Τζότζολα με ταγάρι και τον Χρύσανθο Λαζαρί-δη (ξανά) σε ρόλο καθοδηγητή.

Στο ίδιο πλαίσιο, χαμός επικρατεί για μια θέση στον ήλιο της Πρώτης Αθηνών. Ο εκ Περιφερείας Κι-κίλιας και η θυγατέρα Κεφαλογιάννη φαίνεται πως μπαίνουν με τις καλύτερες αξιώσεις σε μια κούρσα με πολλά χιλιόμετρα και όχι μόνο. Ο πρώτος, κεφαλαιο-ποιεί τις εκλογικές επιδόσεις του και η δεύτερη, τον κρητικό «αέρα» της.

Οταν ακόμη πήγαινα Δημοτικό, θυμάμαι

τέτοιες ηλιόλουστες μέρες -τέτοιες μέρες που μας την

βάραγε και γκαρίζαμε: «Θέλουμε εκδρομή». Μια,

δυο και τρεις, κάποια στιγμή μάς πήγαιναν. Και ρωτάω εγώ τώρα:

Σήμερα είναι που δεν το ζητώ ή που δεν με πηγαίνουν;

39

«Ο ανθρώπινος πόνος δεν έχει χρώ-μα και οπαδική ταυτότητα, και εκείνο που ευχόμαστε όλοι μας είναι να μην θρηνήσουμε ποτέ ξανά τέτοια απο-τρόπαια ατυχήματα, να μην υπάρ-ξουν ποτέ ξανά τόσο τραγικές απώ-λειες». Τάδε έφη ο “Super 3”, ο με-γαλύτερος φορέας φιλάθλων του Αρη. Αφορμή της ανακοίνωσης, η συμπλήρωση 30 χρόνων από την τραγωδία της «Θύρας 7», όπου 21 νέοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, όταν ποδοπατήθηκαν στα σκαλοπά-τια του σταδίου «Καραϊσκάκη». Η συ-γκεκριμένη κίνηση των φίλων του Αρη προκάλεσε μεγάλη έκπληξη. Στη χώρα μας, βλέπετε, το να εκφρά-ζεις τη συμπάθειά σου σε άτομα τα οποία δεν «στέκονται» κάτω από τα ίδια οπαδικά λάβαρα με εσένα, δεν θεωρείται αυτονόητο.

Απεναντίας, αυτονόητο θε-ωρείται το να οργανώνεσαι σε συν-δέσμους φιλάθλων της ομάδας που υποστηρίζεις από τα πρώιμα εφη-βικά σου χρόνια και να ξεκινάς την οπαδική σου κοινωνικοποίηση, κά-νοντας «ντου» σε συνδέσμους άλλων ομάδων, κρατώντας λοστούς και σα-νίδες. Ή -σε πιο εξελιγμένα στάδια οπαδικής βίας- το να κάνεις «ντου» με σανίδες στο ίδιο το «σανίδι». Ανα-φέρομαι φυσικά στα όσα συνέβησαν προ ολίγων ημερών στο Θέατρο Τέ-χνης Κάρολος Κουν, όπου κάποιοι φρόντισαν να «μπαχαλέψουν» την πρεμιέρα του έργου με τον τίτλο: «Τα-ξιδεύοντας με τον ΠΑΟΚ, μια ιστο-ρία του σταθμού Λαρίσης».

Προσωπικά, το άκουσμα της εί-δησης δεν μου προκάλεσε καμία έκ-πληξη. Γνωρίζοντας από πριν για το «ανέβασμα» της συγκεκριμένης πα-ράστασης στο θέατρο της οδού Φρυ-νίχου, ήμουν σίγουρος πως η επι-λογή των συντελεστών να συμπερι-λάβουν τη λέξη «ΠΑΟΚ» στον τίτλο του έργου, θα μετέτρεπε αυτόματα το χώρο σε ένα εν δυνάμει υαλοπω-λείο. Ηταν ζήτημα χρόνου πότε θα μπουκάρουν οι μαινόμενοι ταύροι με τα οπαδικά κασκόλ, για να δεί-ξουν «ποιος είναι το αφεντικό στην πόλη».

Το ίδιο θα συνέβαινε βεβαίως και στη Θεσσαλονίκη. Μόνο αυτο-κτονικές τάσεις θα είχε όποιος σκε-φτόταν να «στήσει» κάποιο έργο που θα συμπεριελάμβανε στον τίτλο του

την απαγορευμένη λέξη «Ολυμπι-ακός». Αν η παράσταση είχε τίτ-λο «Γαμ…ας το Θρύλο και τον Πει-ραιά», θα «έσπαγαν» τα ταμεία, ενώ

τα πρωτοσέλιδα των οπαδικών εφη-μερίδων της συμπρωτεύουσας θα έγραφαν διθυραμβικές κριτικές.

Καταντάς γραφικός, όταν αναφέ-

ρεσαι στα αίτια αυτής της σαπίλας. Ολοι αυτοί που την υποθάλπουν, είτε μέσα από τα εμπρηστικά τους πρωτοσέλιδα, είτε από τις «πλάτες» που παρέχουν στις σφηκοφωλιές των συνδεσμιτών (που δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τις γιάφκες των «Πυρήνων της Φωτιάς»), απο-τελούν την κορυφή ενός παγόβου-νου που θα έλιωνε με συνοπτικές διαδικασίες, αν οι διάφορες πολιτι-κές και δικαστικές μαριονέτες έκα-ναν σωστά τη δουλειά τους. Ολα τα άλλα είναι άλλα λόγια να… κοροϊ-δευόμαστε.

40 21

Θυμάσαι τον Abe, το μικρό πράσινο τερατά-κι που πρωταγωνιστούσε σε παιχνίδια του

PlayStation πριν από μία δεκαετία περί-που; Οπως ανακοίνωσε η εταιρεία πα-

ραγωγής του, η Just Add Water, ήρθε η ώρα να

επιστρέψει στο προ-σκήνιο με μία βελτι-

ωμένη έκδοση του πρώτου τίτλου της σειράς, του Oddworld: Abe’s Oddysee.

Το ανανεωμένο παιχνίδι θα είναι σε high definition και θα ενσωματώνει

μια καινούργια μηχανή γραφικών, για να αποδώσει καλύτερα τη σύγχρονη εκδοχή του κλασικού πλέον παιχνι-

διού. Η ημερομηνία κυκλοφορίας του δεν έχει γίνει γνωστή ακόμα, ωστόσο

η είδηση και μόνο έφτανε για να σκορ-πίσει ενθουσιασμό στους gamers στο

ίντερνετ και να δώσει στην εταιρεία ένα αισιόδοξο μήνυμα για να προχωρή-

σει τη δουλεία της.www.jawltd.com

Η ταμπλέτα που βλέπεις στη φωτογραφία, η G-Slate, είναι σύμφωνα με την LG ό,τι καλύτερο πρόκει-ται να κυκλοφορήσει στην αγορά το επόμενο χρονικό διάστημα. Ενσωματώνει διπύρηνο επεξεργα-στή Tegra 2 στο 1GHz και οθόνη 8,9 ιντσών τρισδιάστατης απεικόνισης με την προϋπόθεση όμως ότι θα φοράς τα γνωστά ειδικά γυαλιά. Στο πίσω μέρος έχει στερεοσκοπική 3D κάμερα με ανάλυση 5 μεγαπίξελ και δυνατότητα εγγραφής βίντεο 1080p, ενώ στην μπροστινή πλευρά υπάρχει κάμερα 2 μεγαπίξελ για βιντεοκλήσεις (μέσω Skype για παράδειγμα). Ο αποθηκευτικός χώρος φτάνει τα 32GB, στην ίδια της την οθόνη μπορεί να αναπαράγει περιεχόμενο 720p και όταν συνδεθεί με κατάλληλη τηλεόραση 1080p. Το λειτουργικό της θα είναι το Honeycomb (Android 3.0) και θα βρεθεί στα ρά-φια των καταστημάτων κάποια στιγμή μέσα στην άνοιξη.

www.lg.com

SCRIPTA MANENT

Υπάρχουν φορές που ένα γκάτζετ σε κάνει να νιώθεις σαν να παίζεις στο “Minority Report” ή

σε κάποια ταινία του Τζέιμς Μποντ. Το Airpen Mini εντάσσεται σε αυτή την κα-

τηγορία, αφού πρόκειται για ένα

στυλό που, όταν γράφεις πάνω σε χαρτί,

μεταφέρει αυτόματα τα πάντα και στον υπολογιστή. Για την ακρίβεια, τα

μεταφέρει στο δέκτη που έχει μαζί του μέσω Bluetooth, και στη συνέχεια συνδέεται με το κομπιού-

τερ σου. Σε περίπτωση τώρα που έχεις δει ξανά παρόμοια συσκευή, μάθε πως αυτό που τη διαφοροποιεί είναι η δυνατότητα να

συνδεθεί και με συσκευές Android, όπως για παράδειγμα το κινητό σου. Η κυ-κλοφορία του είναι προγραμματισμένη για μέσα στο Μάρτιο, και κάτι μου λέει πως από την επόμενη εξεταστική τα κρούσματα αντιγραφής θα αυξηθούν κατακόρυφα.

www.airpen.jp

Εχεις δει ποτέ σου τα “Star Wars”; Αν η απάντη-ση είναι όχι, δυστυχώς δεν πρόκειται ποτέ να εκτι-μήσεις την καρέκλα της φωτογραφίας. Αν όμως τα έχεις δει, τότε ήρθε η ώρα να εκφράσεις τον ταπει-νό σου σεβασμό στον άρχοντα Darth Vader, βάζο-ντας στο δωμάτιό σου την πολυθρόνα που θα μπο-ρούσε άνετα να είναι και θρόνος του. Κατασκευα-σμένη από σωλήνες πλεξιγκλάς και νέον λάμπες, ξεφεύγει εντελώς από τις συμβατικές καρέκλες γρα-φείου. Τα χρώματά της φυσικά μπορούν να αλλά-ξουν για να ταιριάζουν με αυτά του χώρου σου, το-ποθετώντας απλά άλλες λάμπες με χρώματα του γούστου σου. Ο δημιουργός της, ο Αυστριακός καλ-λιτέχνης Manfred Kielnhofer, έχει κατασκευάσει και ανάλογες καρέκλες από ανακυκλωμένες εφημε-ρίδες και, αν και δεν ξέρω πόσο κοστίζουν, φαντά-ζομαι πως δεν θα είναι και τόσο δύσκολο να τις φτιάξεις μόνος σου, άμα πιάνουν τα χέρια σου.

www.kielnhofer.at

Εάν έχεις μπλέξει στη ζωή σου σε τρακάρισμα, έστω και μικρό, ξέρεις τι ταλαιπωρία πρέπει να υποστείς σε περίπτωση που δεν καταλήξεις με τον άλλο οδηγό σε φιλι-κή δήλωση. Για να γλιτώ-σεις λοιπόν όλο το τρέξι-μο, μπορείς απλά να αγοράσεις το «μαύρο κουτί» των αυτοκι-νήτων, το Car DVR της Chinavasion. Εχει απλό τρόπο λειτουρ-γίας, καθώς γράφει σε βίντεο ό,τι συμβαίνει μπροστά και πίσω από το όχημά σου. Τα κλιπ αποθηκεύονται σε μία κάρτα μνή-μης SD με χωρητικότητα 2 GB και έχουν ανάλυση 640x480 και διάρκεια 20 λεπτά το καθένα. Μόλις η κάρτα γεμίσει, αυτόματα σβήνονται τα παλιότερα βίντεο για να υπάρχει χώρος. Επιπλέ-ον, δεν χρειάζεται να ανησυχείς ότι θα το ξεχάσεις κλειστό, κα-θώς ενεργοποιείται μόνο του από τους αισθητήρες κίνησης που διαθέτει. Και το καλύτερο όλων; Κοστίζει μόλις 40 δολάρια (πε-ρίπου 30 ευρώ).

www.chinavasion.com

41agiannopoulos@metropolisnews.gr

Το ότι οι Ιάπωνες κυκλοφορούν κατά καιρούς διάφορες περίεργες συ-σκευές δεν προκαλεί εντύπωση σε κανέναν. Το ότι θα έφταναν όμως στο σημείο να κατασκευάσουν ένα καλάμι για εικονικό ψάρεμα, ενώ η χώρα τους στην ουσία είναι ένα σύμπλεγμα νησιών, πάει πολύ. Σε κάθε περίπτωση, το Virtual Master Real της Takara Tomy σου επιτρέπει να κάθεσαι στο γραφείο σου και να ψαρεύεις ψηφιακά ψάρια. Χρησιμοποι-εί μία κάμερα 0,3 μεγαπίξελ για να δείχνει μέσα από την οθόνη του το χώρο που έχεις μπροστά σου, προσθέτοντας όμως και μερικές τσιπού-ρες, μπαρμπούνια και λυθρίνια. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να πας το δόλωμα κοντά τους, και μόλις τσιμπήσουν να τα μαζέψεις γρήγο-ρα. Κοστίζει 56 ευρώ και δίνει δώρο και εικονικό τηγάνι για να μαγει-ρέψεις την ψαριά σου.

stores.rinkya.com

Με ένα ομολογουμένως παράξενο σχήμα, που μοιάζει σαν να κόλλησες μία φωτογραφική μηχανή πάνω σε μία βιντε-οκάμερα, η JVC φιλοδοξεί να σε πείσει πως δεν χρειάζεσαι δύο διαφορετικές συσκευές για να καταγράφεις εικόνες. Το υβρίδιό της με το όνομα GX-PX1 έχει 10x οπτικό ζουμ, τρα-βάει φωτογραφίες με ανάλυση 10 μεγαπίξελ και βίντεο υψη-λής ευκρίνειας 1080p. Οταν μειώσεις την ανάλυση στα 5,7 μεγαπίξελ, μπορείς να τραβήξεις 60 frame το δευτερόλεπτο, τη στιγμή που το ISO της ρυθμίζεται μεταξύ 100 και 6.400. Στο πίσω μέρος της υπάρχει μία οθόνη αφής 3 ιντσών για το χειρισμό της, ενώ έχει χωρητικότητα 32GB και δυνατότητα προσθήκης εξωτερικής κάρτας μνήμης SD, SDHC και SDXC. Αναμένεται να κυκλοφορήσει στο τέλος του μήνα σε άγνωστη ακόμα τιμή. www.jvc.com

Το Acoustable αποτελεί ένα από τα πιο πρωτότυ-πα και ωραία τραπέζια που έχουν κυκλοφορήσει τον τελευταίο καιρό. Πέρα από το μίνιμαλ ντιζάιν του, που το κάνει να ταιριάζει στα περισσότερα μοντέρνα σαλόνια, ενσωματώνει στο σκελετό του και ένα ηχοσύστημα, για να απολαμβάνεις τη μουσική σου. Μπορείς να συνδέσεις πάνω του κάθε συσκευή με έξοδο USB αλλά και iPod και να δουλέψεις ή να πιεις τον καφέ σου απολαμ-βάνοντας ταυτόχρονα τα αγαπημένα σου κομμά-τια. Η μουσική κατανέμεται ομοιόμορφα σε όλο το χώρο, ενώ υπάρχει δυνατότητα ρύθμισης του μπάσου και της έντασης του ήχου από τηλεκο-ντρόλ. Οσον αφορά στις διαστάσεις του, η διά-μετρος είναι 120 εκατοστά και το ύψος άλλα 50, οπότε κάνε χώρο από τώρα στο σαλόνι σου για να είσαι έτοιμος μόλις κυκλοφορήσει.

www.designboom.com

Με σχήμα που παραπέμπει σε μπάλα ποδοσφαίρου (ή σε ανθρώπι-

νο μάτι, αν προτιμάς), τα ηχεία Planet L της Elipson διεκδικούν με την ποιότητα και το φουτου-ριστικό σχεδιασμό τους πιθανότατα ένα μισθό σου. Και αυτό γιατί κοστίζουν 965 δολάρια (περίπου 700 ευρώ), τιμή διόλου ευκαταφρόνητη. Το σετ περιλαμβά-νει δύο ηχεία με απόδοση 60 Watt, τα οποία είναι δια-θέσιμα σε λευκό, μαύρο και κόκκινο χρώμα. Μπορούν να τοποθετηθούν οπουδήποτε μέσα στο χώρο, μέχρι και πάνω στους τοίχους ή στο ταβάνι, καλύτερα όμως είναι να αγοράσεις και τις βάσεις στήριξής τους, μια και το βάρος του καθενός φτάνει τα 7 κιλά. Και αν μέχρι τώρα δεν έχεις εντυπωσιαστεί, διάβασε κι αυτό: η κα-τασκευάστρια εταιρεία υποστηρίζει πως χρειάστηκε δύο χρόνια έρευνας για να τα αναπτύξει και να

αποδώσουν το άριστο ηχητικό αποτέλεσμα που επιθυμούσε.www.elipson.com

Η νέα Aston Martin Vantage S προστίθεται στο μακρύ κατάλογο των αυτοκινήτων που θα αγοράσουμε αν κάποια στιγμή στη ζωή μας βγάλουμε πολλά λεφτά. Αποτελεί τη βελτιωμένη έκδοση της 8κύλινδρης Vantage, όντας 30 κιλά πιο ελαφριά από το «απλό» μοντέλο και απο-δίδοντας πλέον 436 άλογα από τον 4.700 κυβικών κινητήρα της. Επίσης, το 7τάχυτο κιβώ-τιο ταχυτήτων της είναι 20% πιο γρήγορο στην αλλαγή των σχέσεων, οι αναρτήσεις είναι πιο επιθετικά ρυθμισμένες και η διάμετρος των μπροστά φρένων έχει αυξηθεί από 355 σε 380 χιλιοστά. Αλλαγές υπάρχουν και στην εμφάνιση του οχήματος με νέους πιο χαμηλούς προ-φυλακτήρες, καινούργιους πλευρικούς αεραγωγούς και νέους τροχούς 19 ιντσών. Πότε είπα-με ότι κληρώνει το Τζόκερ;

www.astonmartin.com

42

Ο Στέφανος Κοτσόλης πέρασε στο πα-ρελθόν οχτώ χρόνια στην Παιανία και είχε συνολικά οχτώ συμμετοχές στο πρωτάθλημα με τον Παναθηναϊκό. Επιστρέφει μετά από χρόνια, ώριμος, γεμάτος εικόνες και εμπειρίες, για να είναι όμως ξανά αναπληρωματικός. Η κατάρα του τερματοφύλακα, βλέπεις. Ετσι κι αλλιώς δεν είναι εύκολη περίο-δος για να είσαι τερματοφύλακας στον Παναθηναϊκό, οπότε ίσως και καλύτε-ρα έτσι, Στέφανε.

Φαγώθηκε η Γιουβέντους να πάρει τον Φορτούνη. Ας τον πάρει να τελειώνου-με. Ο Φορτούνης δεν ξέρω αν θέλει να πάει, μια και πέντε χρόνια πλέον μετά το Καλτσιόπολι, η κατάρα στο Τορίνο καλά κρατεί και άλλη μία σεζόν μοιάζει ψιλο-χαμένη για την «Κυρία», παραπαίοντας στην 8η θέση του Καμπιονάτο. Ασε που στη θέση του Φορτούνη βρίσκεται ακόμα ο Ντελ Πιέρο και κάθε πιθανός διάδοχός του στο μέλλον θα φανεί ελάχιστος.

Εχοντας αγωνιστεί στη Τζουγκάρντεν και τη Μάλμε, τον Αύγουστο του 2005 έρχεται στην ΑΕΚ ο Λουάι Τσάνκο, για να γίνει παρτενέρ του Κώστα Κατσου-ράνη στη μεσαία γραμμή της ομάδας. Στον ένα χρόνο που έμεινε απέκτησε το παρατσούκλι «Τσάνκο το τσακάλι» και οι φίλαθλοι της «Ενωσης» θα τον θυμούνται για το απίστευτο γκολ που σημείωσε απέναντι στον Παναθηναϊκό από το κέντρο του γηπέδου. Αυτή μάλ-λον όμως είναι και η μοναδική καλή

ανάμνηση που θα έχουν από τον μισό Σουηδό μισό Σύριο, καθώς οι συνολι-κά 21 εμφανίσεις του ήταν τουλάχιστον μέτριες. Αποτέλεσμα ήταν το 2006 να λυθεί πρόωρα το τριετές συμβόλαιό του και ο ποδοσφαιριστής να μετακομίσει στη σουηδική Χάμαρμπι. Εκεί αγωνί-στηκε σε 72 αγώνες σκοράροντας επτά τέρματα και το 2009 έφυγε για τη Δανία και την Ααλμποργκ. Με τα χρώματά της παίζει μέχρι και σήμερα μετρώντας 47 εμφανίσεις και τρία γκολ. Α.Γ.

Μου έχει λείψει...

a.dimoulas@metropolisnews.gr

Ο Μανόλο Χιμένεθ είχε στην καριέρα του στην ΑΕΚ μια σπάνια τύχη. Ηρθε σε μια ομάδα που έψαχνε απε-γνωσμένα κάποιον για να αγαπήσει. Μετά τον Ντού-σαν, αυτός ο κάποιος θα μπορούσε να είναι (σχεδόν) οποιοσδήποτε. Πόσο μάλλον που ο Μανόλο είχε έτσι κι αλλιώς όλα τα στοιχεία: νέος, ξένος, ιδεολό-γος. Ηρθαν και εκείνα τα 0-4 στο Βικελίδης, οι νίκες επί Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού και ο Ισπανός ήταν ζεστό μέλι σε πονεμένο λαιμό. Ανακουφιστικός.

Εχουν περάσει από τον ερχομό του τέσσερις μήνες και κάτι ημέρες, οι αεκτζήδες τον αγαπάνε ακόμα, οι δημοσιογράφοι τον λατρεύουν περισσότερο από ποτέ καθώς μιλάει πολύ και βγάζει ειδήσεις, αλλά πραγ-ματικά δεν ξέρω αν οποιοσδήποτε αποστασιοποιη-μένος φίλαθλος έχει καταλάβει τι στο καλό προπονη-τής είναι. Καλός; Κακός; Επιπόλαιος; Ανατρεπτικός; Δυστυχώς σε αυτές τις περιπτώσεις η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.

Ο Ντίεγκο (εκείνος της Βέρντερ που τώρα παί-ζει απλώς στη Βόλφσμπουργκ) στήνει την μπάλα στα 11 βήματα. Ο προπονητής τού φωνάζει να μην εκτελέσει το πέναλτι αυτός, ο Ντιέγκο τον αγνοεί, εκτελεί το πέναλτι, το χάνει και ακολου-θεί η τιμωρία: μερικές χιλιάδες ευρώ πρόστιμο και αποκλεισμός από την αποστολή του επόμε-νου αγώνα. Σιγά το πράγμα. Αλλοι για τον ίδιο λόγο βρίσκονται τώρα στον Πανιώνιο.

43VINIETA

Γενικώς στην Ελλάδα έχουμε ένα πρόβλημα όταν είναι να βραβεύσουμε έναν παί-κτη. Δεν θα μπω στη διαδικασία να θυμηθώ κωμικές στιγμές τιμής ένεκεν μεγά-λων αθλητών -σε όλα τα αθλήματα. Θα αναφερθώ κατευθείαν στο ματς της Τετάρ-της: εννιά χρόνια παρουσίας στον ελληνικό πάγκο. Ο πολυνίκης προπονητής της ιστορίας μας.

Ο θριαμβευτής του Euro της Πορτογαλίας. Ο άνθρωπος που μας οδήγησε στο Μουντιάλ. Ο χίλια δυο. Ο Ρεχάγκελ, τέλος πάντων. Και εμείς τον τιμούμε σε φιλι-κό αγώνα στη Λάρισα; Οπου λογικά δεν έχει ξαναπάει ούτε εκδρομή; Τετάρτη με-σημέρι; Με τα μαγαζιά ανοιχτά; Με τον Καναδά; Τον Καναδά; Τον οποίο την προ-ηγούμενη του αγώνα ο νυν ομοσπονδιακός Φερνάντο Σάντος είχε παρομοιάσει με τη Μάλτα; Δεν είμαι τεράστιος οπαδός του Ρεχάγκελ, σε ένα παράλληλο σύμπαν ό,τι ζήσαμε επί των ημερών του πιστεύω ότι ίσως να μπορούσαμε να το έχουμε πετύχει και με κάποιον άλλο στον πάγκο. Ηταν άλλωστε τέτοια η καρμική συγκυ-ρία. Αλλά από τη στιγμή που ήταν αυτός, αυτόν θα τιμήσουμε. Τι να πω; Τον Κα-ναδά; Ετσι κι αλλιώς το θέμα Ρεχάγκελ πέρασε στα ψιλά γράμματα του αγώνα. Πε-ρισσότερο σταθήκαμε στο ότι ξεχειλίζει ταλέντο από αυτή την ομάδα, ότι ο Φετφα-τζίδης (τον οποίο είχαμε ξεχάσει εν τω μεταξύ) πέτυχε το πρώτο του γκολ με την Εθνική, ότι έτσι όπως πάνε τα πράγματα καλά κι ωραία θα τερματίσουμε πρώτοι στον όμιλό μας.

Δεν λέω, καλός ο Νίνης, καλός ο Φέτφα, καλός και ο Γεωργιάδης. Καλή όμως και η Κροατία (αντίπαλός μας στα προκριματικά), η οποία με συνοπτικές διαδικασί-ες καθάρισε 4-2 τους Τσέχους εκτός έδρας και βρίσκεται γενικώς σε εξαιρετική κατά-σταση. Για να μπορέσουμε, λοιπόν, κάποτε να τιμήσουμε και τον Φερνάντο Σάντος, καλύτερα να δούμε ότι δεν ήταν και τόσο φανταστική η Εθνική που κέρδισε 1-0 τον Καναδά και να θυμηθούμε ότι η Μάλτα κάποτε μας είχε κόψει μια χαρά βαθμούς.

44

Αγαπάς τα σπορ; Τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μην λατρέψεις το νέο Puma Phone, το ιδανικό τηλέφωνο για όσους θεωρούν τον αθλητισμό και την περιπέτεια βα-σικό κομμάτι της ζωής τους. Το κινητό βρίσκε-ται αποκλειστικά στο δίκτυο κατα-στημάτων Γερμα-νός και προσφέ-ρει Run & Bike Trackers, δυνατό-τητα φόρτισης με ηλιακή ενέργεια αλλά

και άμεση πρό-σβαση σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύ-ωσης, όπως το Facebook. Διαθέτει επίσης κάμερα 3,2 μεγαπίξελ με φλας LED, GPS, MP3 Player, ραδιόφω-νο, ενώ μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως πυξίδα. Και το καλύτερο όλων είναι πως με την αγορά του παίρνεις δώρο και μία VIP κάρτα για έκπτωση 30% σε όλα τα είδη Puma, για να ανανεώσεις την γκαρνταρόμπα σου.

Οταν το 87% των παιδιών άνω των 13 ετών δηλώνει ότι μπαίνει καθημερινά στο διαδίκτυο, τότε η ενημέρωση των γονιών για τους κινδύνους που εγκυμονούν κρίνε-ται απαραίτητη. Η Wind, ανταποκρινόμενη στο πρόγραμμα της εταιρικής κοινω-νικής της ευθύνης, προχώρησε σε συνεργασία με την ΕΨΥΠΕ (Εται-ρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου), για να προτείνει τρόπους εκπαίδευσης και καθοδήγησης των ανηλίκων γύρω από τις νέες τεχνολογίες. Ετσι, μέσα από το www.kidsatsafety.gr μπο-ρεί κανείς να βρει πληροφο-ρίες και επιστημονικές συμ-βουλές για τη συστηματική προστασία τους. Επιπλέον, η Wind προσφέ-ρει εργαλεία, όπως το λο-γισμικό γονικού ελέγχου για την ασφαλή πλοήγηση στο διαδίκτυο, το οποίο εί-ναι διαθέσιμο δωρεάν με τα προϊόντα Double Play της εταιρείας και δυνατότη-τα φραγής συγκεκριμένων υπηρεσιών και τηλεφώνων (όπως 901 ή χρεώσιμα 5ψή-φια) στο κινητό.

Με το μεγαλύτερο περίπτερο συμμετείχε η Levi’s στην έκθεση Bread & Butter που πραγματοποιήθηκε στο Βερολίνο, συγκεντρώνοντας τα πιο σύγχρονα εμπο-ρικά σήματα ρουχισμού. Με απλές αλλά εντυπωσιακές γραμμές και ένα ξεκάθαρο σχέδιο, το περίπτερο αναδείκνυε το κλασικό αμερικανικό cool ύφος για το οποίο το brand είναι αναγνωρισμένο, υπογραμμίζοντας ταυτόχρονα την κληρονομιά του, που το καθιστά το πρώτο εμπορικό σήμα τζιν. Η ιδέα του Denim Authority υπήρξε παρούσα σε όλα τα σημεία του περιπτέρου, όπου παρουσιαζόταν ένα αυ-θεντικό υφαντικό εργοστάσιο με ενσωματωμένα ανακυκλωμένα υλικά, όπως τα ασπρισμένα ξύλινα, ενώ γάντζοι παλτών παλιών σχολείων χρησιμοποιήθηκαν για να κρέμονται τα εμπορεύματα.

Παρά την οικονομική κρίση που έχει χτυπήσει το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού εμπορίου, οι Misko και Barilla παραμένουν ανεπηρέαστες σύμφωνα με έρευνα της Nielsen Market Track. Οι δύο μάρκες διατηρούν ποσοστό 42% σε μερίδιο όγκου και 47% σε μερίδιο αξίας στις προτιμήσεις των Ελλήνων καταναλωτών, κρατώντας την ηγετική τους παρουσία στον κλάδο των ζυμαρι-κών. Σύμφωνα με την εταιρεία, η παραπάνω τάση είναι απόλυτα δικαιολογημένη, αν σκεφτεί κανείς ότι τα ζυμαρικά αποτελούν βασικό στοιχείο της ελληνικής διατροφής και κουζίνας. Ο εύκο-λος και γρήγορος τρόπος παρασκευής τους, η υψηλή διατροφική αξία τους και τα θρεπτικά τους στοιχεία συνιστούν την καλύτερη λύση για το γεύμα όλης της οικογένειας.

-με αλλά

Ενα πρόγραμμα δεδομένων για το iPad Wi-Fi+3G το οποίο σου δίνει τη δυνατότητα να το ενεργοποι-είς ή να το διακόπτεις ανά πάσα στιγμή ανακοίνω-σε η Vodafone. Ειδικότερα, προσφέρει 500 Mb στο ίντερνετ με 10 ευρώ το μήνα, τα οποία είναι ιδανικά σε περίπτωση που κάνεις περιορισμένη χρήση του διαδικτύου και αρκείσαι σε λειτουργίες όπως σερφάρισμα, αποστολή/λήψη απλών email και ανανέωση των λογαριασμών κοινωνικής δικτύ-ωσης. Χρησιμοποιώντας τα με το iPad Wi-Fi+3G, το οποίο έχει πάχος μόλις 1,3 εκατοστά και βάρος μόλις 730 γραμμάρια, μπορείς με μία φόρτιση να πλοηγείσαι στο ίντερνετ μέχρι 9 ώρες με χρήση 3G, και μέχρι 10 ώρες με χρήση WiFi. Μπορείς ακόμη να διαβάζεις ηλεκτρονικά βιβλία, να βλέπεις φωτο-γραφίες και βίντεο, να ακούς μουσική αλλά και να παίζεις παιχνίδια όπου και αν βρίσκεσαι.

νός και προσρει Run & Trackers, δυντητα φόρτισηηλιακή ενέργ

και άσβασωσηςΔιαθφλανο, ως πωςκαιόλατη

φο-μ-ή

-

ν -

Εχεις ιδιαίτερα οξυμένο πνεύμα αυτή την εβδομάδα, Κριέ. Και αυτό σε κάνει πολύ καλό συνομιλητή. Αναλύεις τις ιδέες σου με περίσσια χάρη και ακούς τι λένε οι άλλοι με ενδιαφέρον, συμπληρώνοντας τις σκέ-ψεις σου. Κι όλα αυτά με μια ζεστασιά στην προσέγγισή σου. Θέλω να σου κάνω παρέα, Κριέ.

Εσύ, Ταύρε, προβληματίζεσαι αρκετά για τα επαγγελματικά σου. Τα σχέδιά σου εκτί-θενται με πιο έντονο τρόπο τώρα, και είναι η κρίσιμη στιγμή που είτε θα πραγματοποι-ηθούν ή θα καταρρεύσουν. Δώσε προσοχή και μην ξεχάσεις πόσο σημαντική είναι η ξεκούραση τέτοιες μέρες.

Ο Δίδυμος από την άλλη αεροβατεί, κοι-τάζει τα πράγματα απ’ έξω και συνθέτει νέες ιδέες, οράματα και σκέψεις. Σαν να έχει ανέ-βει στο εκκλησάκι του Λυκαβηττού και να μην έχει περπατήσει στους δρόμους που βλέπει εδώ και καιρό. Χρειάζεται κι αυτό καμιά φορά, Δίδυμε, πρόσεχε όμως μην πέ-σεις.

Ο Καρκίνος επίσης λατρεύει τη θεωρία αυτό τον καιρό, αλλά κοιτάζει από λίγο πιο κάτω, ας πούμε από το λόφο του Στρέφη και χρησιμοποιεί την αφαιρετική του ικανότη-τα για πιο πρακτικά ζητήματα. Κάνει πιο με-σοπρόθεσμα σχέδια, κανονίζει ταξίδια, ορ-γανώνει τα οικονομικά του και φτιάχνει κο-κτέιλ στα διαλείμματα.

Αντίθετα, ο Λέων έχει κολλήσει στην κί-νηση, έχει πήξει στη δουλειά, μπλέκεται με τα ερωτικά του, παίρνει τέλος πάντων μια γερή δόση πραγματικότητας. Τα κάνει όλα αυτά όμως με πολεμικό πνεύμα, με μια αποφασιστικότητα να τα διεκπεραιώσει, με ένα πείσμα που θυμίζει τύπους με σπαθιά πάνω σε άλογα.

Παρθένε, πρόσεξε να μην επηρεάζεσαι από ό,τι βλέπεις. Και αν δεν μπορείς να κά-νεις διαφορετικά, προσπάθησε να βλέπεις το σωστό πράγμα, για να επηρεάζεσαι προς το καλύτερο. Φυσικά, καταλαβαίνεις ότι μι-λάω για το βίντεο της Τζούλιας.

Ο Παρθένος βλέπει τέχνη, ο Ζυγός όμως δημιουργεί τέχνη, μια και βρίσκε-ται στη μέση μιας πολύ δημιουργικής περι-όδου. Μόνο κοίτα, Ζυγέ, μην τα κρατήσεις όλα πάλι στο συρτάρι σου ή πνίξεις πάλι τις εμπνεύσεις σου στα ούζα του Θησείου.

Το δυνατό σημείο του Σκορπιού, από την άλλη, είναι το με πόση πνευματική συ-γκέντρωση αντιμετωπίζει τα προβλήμα-τά του, προκειμένου να μην αφήσει καμιά λεπτομέρειά τους άλυτη. Τώρα ή τα άστρα φταίνε ή ο πολύς καφές, μερικές φορές δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω αυτά τα δύο.

Δεν έχει σημασία τι ξέρεις, Τοξότη, αλλά ποιον ξέρεις. Βάλτο στο μυαλό σου για τώρα γιατί λειτουργεί, και ξέχασέ το αργότερα. Ξέ-ρεις ήδη πολλά, αλλά τώρα έρχεται η ώρα που πρέπει να τα χρησιμοποιήσεις σωστά και να τα μοιραστείς με τους ανθρώπους που πρέπει.

Ο Αιγόκερως ακολουθεί τη μόδα που θέσπισαν Καρκίνος και Δίδυμος και χάνε-ται μέσα στις σκέψεις του, προκειμένου να λύσει από την πλευρά της θεωρίας ό,τι οι-κονομικό, επαγγελματικό και ερωτικό πρό-βλημα τον απασχολεί. Πρέπει να προσέξει τουλάχιστον να μην ντύνεται σαν τους άλ-λους δύο, μπλιαχ.

Για τον Υδροχόο η εβδομάδα επιφυλάσ-σει συναντήσεις με κόσμο που έχει καιρό να δει. Αραχνιασμένοι παιδικοί έρωτες, μα-κρινοί συγγενείς, φίλοι από το Μπραχάμι που συνήθως βαριέσαι να πας γιατί δεν έχει καλό σουβλάκι, όλα τα έχει ο μπαχτσές. Μέ-νει να δει τι θα βγει από αυτή την υπόθεση.

Ιχθύ, πρόσεξε την αθυροστομία σου. Εχεις αρχίσει να βρίζεις σαν νταλικέρης. Το νου σου, καμιά φορά ο περίγυρός σου δεν συγχωρεί τα βρόμικα στόματα. Κι εσείς, Ιχθείς που οδηγείτε φορτηγά, συγχαρητήρια που φτάνετε τη γλώσσα σε νέα όρια εφευρε-τικότητας αυτή την εβδομάδα.

Την γκρίνια μου αμέσως μετά την είσοδό μου στο Ghost House στου Ψυρρή. Κάτι το αυθεντι-κό κιτς ντεκόρ, κάτι η μουσική που ακουγόταν από τους δύο djs, είχα αρχίσει να μην αισθά-νομαι και πολύ άνετα. Ολα αυτά μέχρι την ώρα που ο Μιχάλης Ρακιντζής βγήκε στη σκηνή. Με το κλασικό ντύσιμο και πάντα φορώντας μαύρα γυαλιά, έκανε στη στιγμή όλους τους θα-μώνες να χειροκροτούν όρθιοι. Ο Μιχάλης ερμήνευσε όλες τις επιτυχίες του, και όχι μόνο, σε ένα κοινό που έδειχνε ιδιαίτερα ενθουσιώδες, ανάβοντας αναπτήρες, κρατώντας πανό και τραγουδώντας απέξω τους στίχους από όλα τα τραγούδια. Πολύ γρήγορα γίναμε όλοι μια με-γάλη παρέα που δεν σταμάτησε να χορεύει μέχρι τις 4 το πρωί της Κυριακής. Προσωπικά, ήμουν ευχαριστημένη και μόνο που άκουσα την «Τυχερούλα» live, αλλά και το «Κάνε μια ευχή» και το «Δικός σου για πάντα». Το μόνο σίγουρο είναι ότι με την πρώτη ευκαιρία θα ξα-ναπάω στο Ghost. Αυτή τη φορά για να δω τον Θάνο Καλλίρη και να ακούσω το «Κάποιο κα-λοκαίρι»!

Την περιγραφή μου σε φίλο για την γκάφα του Mega σχετικά με τον Ιά-κωβο Καμπανέλλη. Το κανάλι βιάστηκε να δώ-σει τέλος στη ζωή του συγγραφέα, αλλά δυστυ-χώς πριν προλάβω να σατιρίσω το λάθος, εκεί-νος με πρόλαβε δηλώ-νοντάς μου ότι πέθα-νε ο Μιλτιάδης Εβερτ (αυτή τη φορά στα αλή-θεια). Ασχημα παιχνίδια που παίζει καμιά φορά η ιστορία…

n.mastorakou@metropolisnews.gr

46

Tα ποπ-κορν μου βλέποντας την ταινία «Μαύρος κύκνος» την περασμένη Κυριακή. Γιατί μπορεί να είχα ακούσει τα καλύτερα από φίλους και γνω-στούς, αλλά όταν πρόκειται για τέχνη, ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις πώς θα επηρεάσει εσένα. Και ο «Μαύρος κύκνος» στα πρώτα πέντε λεπτά σε κάνει να μην θες να ασχοληθείς με τίποτα άλλο. Ούτε καν με ποπ-κορν! Η Νά-ταλι Πόρτμαν παίρνει πάνω της ένα ρόλο που θα της χαρίσει σίγουρα το Οσκαρ και θα την κάνει αξέχαστη για όλους εμάς. Μουσική, χορός, σκη-νοθεσία, κοστούμια, υποκριτική και ό,τι άλλο μπορεί να συντελέσει στο να κάνει μια ταινία αριστούργημα, ήταν όλα στο φουλ. Και γι’ αυτό την έβαλα στη λίστα με τις αγαπημένες μου!

Την ενημέρωσή μου σχετικά με τις κινητοποιήσεις των ερχόμενων ημερών. Σήμερα Παρασκευή έχουν στάση εργασίας τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, ενώ οι γιατροί συνεχίζουν την απεργία τους. Τα φαρμακεία άνοιξαν, αλλά οι περιπτερούχοι ετοιμάζονται να κλείσουν τα περί-πτερα. Και επειδή όλο και κάτι θα έβλεπα στη συνέχεια, σταμάτησα την ανάγνωση ειδήσεων. Τελικά, θα κάτσω σπίτι να είμαι σίγουρη.

Τη συνομιλία μου με φίλη στο chat του Facebook. Την ίδια ώρα έβλεπα Ράδιο Αρβύλα και δεν μπορούσα να σταματήσω να γελάω, με αποτέλεσμα να αφήσω την φίλη μου να μιλάει μόνη της. Σε αντίθεση με την εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου που έχει αρχίσει να με κου-ράζει, τα παιδιά από τη συμπρωτεύουσα όλο και με ξαφνιάζουν ευχά-ριστα. Ειδικά τώρα που κάνουν εκπομπή μόνο τρεις φορές την εβδο-μάδα και δεν προλαβαίνουν να γκρινιάξουν ότι κουράζονται. Μήπως έχω αρχίσει να παλινδρομώ προς την εφηβεία;