lykos_041
DESCRIPTION
Εβδομαδιαίο Περιοδικό ΤέχνηςTRANSCRIPT
ΛΥΚΟS 10 ΜΑΡΤΙΟΥ 2013
26 MAH 2013 # 41
ΕΞΩΦΥΛΛΟ:Ίσες αποστάσεις- Κωνσταντίνος Λιανός ◈ ΕDITORIAL:Μπαλκόνι ◈ Ίσος - Άνισος ◈ Candle Light ◈ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Μετρώ- Σωτηρία Παγουλάτου ◈ Οι Παλιάτσοι αντιστέκονται ακόµη ◈ ΠΡΟΣΩΠΑ: Alessandro ◈ Τα Κόκκινα Λουστρίνια ◈ Άθροισµα ◈ Και εγώ τραγουδάω Αµερική ◈ Χάσµα Εννοιών ◈ BIBΛΙΟ: Το Μαύρο Αλγέρι-Μωρίς Αττιά ◈
ΆΝΙΜΕ:Cardcaptor Sakura ◈ ΣΙΝΕΜΑ:2046-Wong Kar Wai ◈ Λεωφορείον ο Πόθος-Ηλία Καζάν ◈ ΉΧΟΣ:Swans-“The Seer” ◈ LYKOS VINYLS #41:Equal - Unequal ◈ To Be Safe-Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή ◈ ΈΞΟΔΟΣ:“A Greek Prtfolio”-Φόρος
Τιµής στον Κωνσταντίνο Μάνο ◈ Άρωµα Καλοκαιριού ◈ RADIO-TV ON ◈ COMIC:“Το Φόρεµα της Φύσης” -Κωστής Τζωρτζακάκης.
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
2
To Λύκος είναι εβδοµαδιαίο περιοδικό για τις τέχνες και τον πολιτισµό. Διανέµεται δωρεάν, καθε Κυριακή σε ηλεκτρονική µορφή.
Ενηµερωθείτε για τα νέα τεύχη και δείτε το αρχείο.
Βρείτε το Λύκος και στη σελίδα µας στο Facebook.
Eάν θέλετε να συµµετέχετε στα επόµενα τεύχη µε εικαστικό έργο, φωτογραφία ή κοµικ, στείλετε δείγµατα εργασιών σας στο email
ΕΚΔΟΣΗ | ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ | ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΞΙΑΣταυρούλα Παπαδάκη
ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΕΥΧΟΥΣΘοδωρής Ρέγκλης
ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗΚαλλιρρόη Κατσαφανα
Παύλος ΡέγκληςΣωτηρία Παγουλάτου
Κωστής ΑτσαλήςΙωάννα Χρονοπούλου
Ντίνος ΚαψάλαςΣτέργιος Ρουµελιώτης // KURO
ΕΦΩΦΥΛΛΟΚωνσταντίνος Λιανός
ΚΟΜΙΚΚωστής Τζωρτζακάκης
ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑΣταυρούλα Παπαδάκη, Εύη Αργυρίου, Jim Ver, Νίκος Μπελάνε, Μαρία Κυριακίδου (Pantallu), Ζωή Ν. Νικολοπούλου, Κωστής
Ατσαλής, Μικέλα Φερούση, Ειρήνη Τζιώκα, Gil Galad, Δηµήτρης Κεχρής, Κωνσταντίνος Κοττας, Θόδωρος Εξηντάρης,
Δώρα Κοροβέση, Χλόη Ιορδανίδου, Ελένη Αγγελοπούλου
Απαγορεύεται η αναδηµοσίευση, η αναπαραγωγή ολική, µερική ή περιληπτική ή κατά παράφραση η διασκευή απόδοση του
περιεχοµένου µε οποιοδήποτε τρόπο, µηχανικό, ηλεκτρονικό, φωτοτυπικό, ηχογραφήσεως ή άλλο, χωρίς προηγούµενη γραπτή άδεια του Εκδότη. Νόµοι 238/1970, 4301/1979, Ν.100/1975, Ν.Δ.
3565/1956 και 4254/1962 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου.
www.lykosmagazine.com
www.facebook.com/lykosmagazine
www.tedreglis.com
[email protected] [email protected]://atsalisart.blogspot.gr/[email protected]@[email protected]
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
3
ΕξώφυλλοΊσες αποστάσεις
ΕditorialΜπαλκόνι
ΑντιθέσειςΊσος - Άνισος
SideshowCandle Light
ΚλείστροΜετρώ
Beat BazaarΟι Παλιάτσοι αντιστέκονται ακόµη
Mάθε Τέχνη ΠρόσωπαAlessandro
Κόκκινη ΚλωστήΤα Κόκκινα Λουστρίνια
ΆθροισµαΚαι εγώ τραγουδάω Αµερική
Χάσµα Εννοιών
ΙnkΤο Μαύρο Αλγέριτου Μωρίς Αττιά
ΆνιµαCardcaptor Sakura
JUMPCAT2046
του Wong Kar Wai
Μεγάλο ΠανίΛεωφορείον ο Πόθος
του Ηλία Καζάν
JiveSwans
“The Seer”
PlayLykos Vinyls # 41Equal - Unequal
ΕνηχόριαTo Be Safe
Ελένη και Σουζάνα Βουγιουκλή
Showcase“A Greek Prtfolio”
Φόρος Τιµής στον Κωνσταντίνο Μάνο
Να ΠαςΆρωµα Καλοκαιριού
ΦωνόρασηRadio/Tv ON
Comic“Το Φόρεµα της Φύσης”
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
4
6
8
10
12
14
16
24
28
30
34
38
40
44
46
48
50
52
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
4
EDITORIAL
EDITORIAL
Μπαλκόνι
Εγώ θέσεις άλλαζα. Πότε στην καρέκλα του γραφείου, πότε στο σαλόνι. Αυτά στέκονταν εκεί µπροστά µου και περίµεναν. Το ήξερα ότι περίµεναν εκεί ακόµη και όταν έκλεινα το τετράδιο. Κάποτε είπα να επιχειρήσω να τρέψω τη
διαδικασία προσπάθειας της προσπάθειας επίλυσης του προβλήµατος σε κάτι ευχάριστο µετακοµίζοντας στο µπαλκόνι. Μάταια. Εκεί που ζοριζόµουν, χάζευα τα αµάξια να περνούν, τη γειτόνισσα να απλώνει. Μια σειρά από αγνώστους µου δήλωναν πως είναι µεγαλύτεροι , µικρότεροι ή ίσοι µε κάποιον άλλον. Άγνωστοι-γνωστοί προστίθενταν και αφαιρούνταν µε αποτελέσµατα συγκεκριµένα που µε θράσος στέκονταν στη σκιά του ''ίσον'' αγέρωχα.
Εγώ πάντως, έπρεπε να βρω τον τρόπο να ανακαλύψω τον άγνωστο , να καταγράψω την ιδιότητα και το όνοµά του. Οι γνώσεις που επιστράτευα δεν αρκούσαν για κανέναν πόλεµο , µα ούτε και για ειρήνη. Και αν ήταν ένας ο άγνωστος και µου ψιθύριζε το αρχικό του ονόµατός του ή ίσως από πού έρχεται , ίσως-ίσως να έβρισκα κάτι για να επιτύχω µερικώς.
Μέχρι που οι γνώσεις µου ,αρκούσαν για να αποδεχτώ πως ο ''χ'' και ο ''ψ'' θα µείνουν για 'µένα άγνωστοι και πως δε µε ενδιέφερε να βρω στην τελική αν είναι µικρότεροι-µεγαλύτεροι ή ίσοι µε κάποιον άλλο. Στο δρόµο περνούσαν άγνωστοι, η γειτόνισσα απέναντι
ήταν άγνωστη , η ζωή που θα εξελισσόταν σε τετράδια -µακάρι-εκατό φύλλων πιο αβέβαιη από ποτέ και η ζωή που βίωνα ήδη γεµάτη από γνωστούς-άγνωστους που περιµέναν επαλήθευση. Έπρεπε να ξεκινήσω από αυτό το µπαλκόνι και να γνωρίσω εµένα κάνοντας αφαιρέσεις και προσθέσεις µε αριθµούς τυχαίους , να αποδειχτώ µικρότερη , ίση ή και µεγαλύτερη από αυτούς , να ανατρέψω βεβαιότητες την τελευταία στιγµή.
Μέχρι που θα βρεθώ να κάθοµαι στο µπαλκόνι αυτό και πάλι, µε δυο γνωστούς, οι άγνωστοι θα µου είναι αδιάφοροι και η ζωή θα έχει συµπληρώσει τα κενά που είχαν αφεθεί στα κλειστά τετράδια και θα δικαιολογούνται επιτέλους τα ''ίσον''.
Σταυρούλα ΠαπαδάκηΑρχισυντάκτρια
◈
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
6
ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ
18
Υπάρχει µια γραµµή που άµα την περάσεις υψώνεται ένας τοίχος πίσω σου. Μπροστά και πίσω από τον τοίχο υπάρχεις εσύ. Όταν βρίσκεσαι πίσω του είσαι η πιο απλή εξίσωση του κόσµου. Τα ψηφία είναι πολύχρωµα, τα σύµβολα έχουν χαριτωµένες ουρίτσες και το αποτέλεσµα είναι πάντα σωστό. Το αγαπηµένο σου σύµβολο είναι το συν. Ανυποµονείς να µαζέψεις όσα περισσότερα συν µπορείς για να µεγαλώσεις την εξίσωση σου. Και όταν το πετυχαίνεις νιώθεις µια απερίγραπτη χαρά και καµαρώνεις γι' αυτά και τα φωνάζεις παντού. Κι όλα αυτά γιατί το αποτέλεσµα φαίνεται σωστό. Όταν βρεθείς µπροστά από τον τοίχο έχεις ήδη έρθει αντιµέτωπος µε το άπειρο. Και πριν ήσουν αλλά τώρα το αντιλαµβάνεσαι που το πεδίο της εξίσωσης έγινε µεγαλύτερο. Τώρα όλα είναι αλλιώς. Τώρα µπήκαν και άλλες πράξεις στο παιχνίδι. Όλες θα τις χρειαστείς. Και όλα τα σύµβολα τους θα παλεύουν να είναι σωστά απέναντι σε ένα, το ίσον. Και εκεί που έδειχνες παντού την συλλογή σου µε τα συν τώρα ψάχνεις παντού τα πλην. Και εκείνα σπάνια βρίσκονται. Σαν τα λάθη που
καταλήγουν να είναι σωστά. Και ο καιρός θα περνάει µε αµέτρητα χαρτιά µουτζουρωµένα και µάταιες επαληθεύσεις .Μέχρι να έρθει το ίσον λίγο πριν το άπειρο να σου δώσει την απάντηση που ψάχνεις σε όλη σου την πορεία. Η πλήρης αποµυθοποίηση της ζωής. Και τώρα χειροκρότηµα.
ΙΣΟΣ - ΑΝΙΣΟΣ
ΤΗΣ ΕΥΗΣ ΑΡΓΥΡΙΟΥ[email protected]
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
7
ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ
Άννα Εκουάλ
Η κυρία Άννα Εκουάλ είχε τα µαλλιά της ίσια.Καµιά σπιθαµή δεν προεξείχε. Το σπίτι της ήταν όµοιο µε το δεξί και το αριστερό αυτού. Τα φορέµατα και οι φουστές της άγγιζαν αυστηρά στο γόνατο. Οι στοίβες των βιβλίων ξεκινούσαν από το µεγαλύτερο στο µικρότερο αυστηρά. Ο άντρας της στο ύψος ήταν όσο εκείνη χωρίς τακούνια. Η κυρία Εκουάλ µοίραζε τον ίδιο αριθµό φιλιών στα παιδιά της για καληνύχτα. Τα παιδιά της ήταν δίδυµα και δεν τα ξεχώριζε κάποιος. Όνειρο της ήταν να ζήσει σε µια χώρα που η µέρα θα ήταν ίση µε τη νύχτα και καθηµερινός της στόχος το κοµµάτι τυρί να µην προεξέχει του κοµµατιού ψωµί αφού λιώσει. Η κυρία Άννα Εκουάλ τα είχε όλα σε τάξη. Έµενε σε ίση απόσταση από το σχολείο αλλά και από την εκκλησία, από το φούρνο και το κοµµωτήριο , από το φαρµακείο και το νοσοκοµείο. Η κυρία Εκουάλ ήθελε να ισιώσει όλον τον κόσµο, να κάνει το στραβό ίσιο και το ίσιο – ''ισιότερο''. Η κυρία Εκουάλ συµπαθούσε και τους χαιρετούσε όλους εκτός από τους γείτονες που ήταν ''βάρβαροι από τα εξωτερικά''. Η κυρία Άννα Εκουάλ δεν ήθελε να τη λένε Unequal και δεν τα κατάφερε γιατί δεν έµαθε ποτέ να
αντιµετωπίζει τον κόσµο ως ίσο αλλά ως ίσιο.
Eικονογράφηση: Παυλος Ρεγκλης - www.paulreg.tumblr.com
ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΔΑΚΗ[email protected]
stavpapadaki.com
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
9
SIDESHOW
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
10
ΚΛΕΙΣΤΡΟ
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
12
BEAT BAZAAR
ΟΙ ΠΑΛΙΑΤΣΟΙ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ, ΑΚΟΜΗ
Της Άνοιξης το τελευταίο κείµενο. Αυτό είναι· ασύντακτο, ανορθόγραφο και νικηµένο. Όπως και η ίδια η εποχή, όσο κι αν αντιστέκεται, όσο κι αν φωνάζει για να την ακούσει στο τέλος µόνο ο εαυτός της. Και η πόλη αντιστέκεται και οι κάτοικοι αυτής σε µια µάχη άνιση µε τον χρόνο, την κρίση και τη διεθνή κατακραυγή ή αν θέλεις καλύτερα µε την παγκόσµια ξεφτίλα. Στο κατώφλι ενός καυτού καλοκαιριού, όπως λένε αυτοί που γνωρίζουν, οι φωνές της απογοήτευσης τρυπούν το ευαίσθητο όζον µιας λογικής που τείνει να εκλείψει µια και καλή. Το λιπαντικό των γραναζιών δεν περισσεύει και η σωστή λειτουργία µοιάζει ταξίδι στο παράλογο και το εφιαλτικό. Όλοι έχουν µορφωθεί και µεταµορφωθεί σε ατσάλινα γερανοφόρα µηχανήµατα εκτελώντας µία εξωφρενικά δύσκολη εργασία χωρίς κανένα αντίκρισµα και χωρίς κανένα έλεος. Όλοι εκτός από τους πολύχρωµους παλιάτσους που είναι δακτυλοδεικτούµενοι ήδη από την αρχή της κατάργησης της όποιας λογικής. Αυτοί που πίστεψαν και συνεχίζουν να πιστεύουν στη χαρά των πολλών, στην ευδαιµονία και την ισότητα όλων. Μα και τι έχει να µας πει αυτή η διαπίστωση; Τι έχει να µας διδάξει, επιτέλους; Τίποτα;
Από τον Εύοσµο ως το αεροδρόµιο και από την άνω Τούµπα ως τη θάλασσα έχω καταργήσει την τηλεόραση, το ειδησεογραφικό ραδιόφωνο, τις υστερικές φυλλάδες, τους τελάληδες του µίσους και της πολεµόχαρης ιδεολογίας, τους πολιτικούς του Τίποτα, τις πορείες των στείρων ιδεολογιών. Έχω
αγκαλιάσει κι έχω σκαρφαλώσει κι έχω αναζητήσει και ζω κάθε µέρα το υπέροχα διαφορετικό σε µια πόλη που έχω ανάγκη να αντέξει ατενίζοντας τα κάστρα της ως το συµβολικό προπύργιο µιας ενωµένης κοινότητας. Είµαι ο απόλυτα ευτυχισµένος άνθρωπος πάνω σ’ αυτήν τη Γη καθώς πλέω κι ανακατεύοµαι στην απίθανη χύτρα των χωνεµένων πολιτισµών. Βρίσκοµαι µέσα στο ζωογόνο ζουµί των αναµειγµένων, των ανακατεµένων ανθρώπων, των ανθρώπων που γεννήθηκαν εδώ, που γεννήθηκαν αλλού και ήρθαν από κει, που ίσως αύριο να φύγουν για το κυρίαρχο Παντού. Αυτό χαίροµαι και το χαίροµαι όπως τα ατελείωτα ταξίδια που εύχοµαι να επαναλάβω ξανά και ξανά µέχρι να κουραστώ και να µην µε βαστάνε πια τα πόδια µου, τότε που έστω µόνο µε το µυαλό θα ταξιδεύω, γνωρίζοντας ανθρώπους και κατοίκους και γλώσσες και λαούς που µε χαρά θα µοιράζω τα κοµµάτια µου.
Και η θάλασσα πριονίζει χαµόγελα και λέξεις και νέες ανάγκες αγκαλιάζοντας και συγχωρώντας, εισχωρώντας στον υγρό κόλπο της Θεσσαλονίκης, τον αστείρευτο κόλπο που γεννά ακριβά στολίδια. Οι κάτοικοι τρυγούν τη χαρά, τα παιδιά επουλώνουν τις πληγές στα ανήλικα γόνατά τους και οι παλιάτσοι συνεχίζουν να χορεύουν, να τραγουδούν και να αντιστέκονται, ακόµη, ως το άπειρο, γνωρίζοντας ότι κάποιοι εκεί πέρα ενοχλούνται και κάποιοι άλλοι γουστάρουν κι αυτοί οι κάποιοι δεν έχουν παρά να τους µιµηθούν.
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΑΝΕ[email protected]://nikbelane.blogspot.com
(ή µήπως όχι;)
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
13
BEAT BAZAAR
Ώσπου καταλήγω, έπειτα από µία µεσηµεριανή νάρκη, να ξυπνήσω και να µπουσουλήσω ως τον νιπτήρα επιθυµώντας µε λαχτάρα το δροσερό νερό στο πρόσωπό µου. Έχει ήδη φτάσει το απόγευµα και το πληκτρολόγιο έχει αφήσει τα σηµάδια του πάνω µου, το στόµα µου έχει στεγνώσει κι ενώ ξαναδιαβάζω το κείµενο για να θυµηθώ τι έγραψα, καταλαβαίνω πως οι αράδες, τις περισσότερες φορές, ξεπηδούν µέσα από τα όνειρα που δεν βγαίνουν ποτέ αληθινά. Εκτός κι αν τα τύµπανα που ακούω αυτήν τη στιγµή δεν είναι τα έµβολα και τα σύρµατα των γερανών στο λιµάνι ούτε τα παιδιά της φτωχής φαντασίας µου.
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
14
ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ
ALESSANDRO
Ξεκίνησε να παρατηρεί τους γύρω, έχοντας µια φωτογραφική µηχανή στα χέρια. Απολάµβανε να τραβά ασπρόµαυρες φωτογραφίες µέχρι που διαπίστωσε πως τους έλειπε ο ήχος και η κίνηση. Και εκεί ήταν που ξεκίνησε να ασχολείται µε την σκηνοθεσία και το σενάριο. Ταινίες του (µικρού µήκους) ταξίδεψαν σε διεθνή φεστιβάλ αποσπώντας διακρίσεις και βραβεία. Σήµερα είναι µαζί µας για να µας µιλήσει για την νέα ταινία που σκηνοθετεί, την ‘’Μέρες Βροχής’’. Κυρίες και κύριοι ο Αλεσσάντρο Σπηλιωτόπουλος.
Ερ : Όταν ήσουν παιδί έλεγες : όταν µεγαλώσω θέλω να γίνω….;Απ : Αρχικά περιπτεράς, για να έχω πρόσβαση στα «βασικά αγαθά», µετά πυροσβέστης, για να βοηθάω τον συνάνθρωπο και µετά ποδοσφαιριστής, για να κάνω το χόµπι επάγγελµα αλλά . πολύ γρήγορα θα έλεγα, από όταν άρχισα να καταλαβαίνω κάτι παραπάνω, σταµάτησε να µε απασχολεί το τι θα γίνω, και απλά περνούσα πολύ καλά! Προφανώς σε αυτό είχαν µεγάλη συµβολή οι γονείς µου, που δεν µε πίεσαν ποτέ να γίνω κάτι.
Ερ : Τόπος γέννησης ;Απ : Γεννήθηκα στο Κάλιαρι, στο οµορφότερο –για µένα - νησί της Μεσογείου, τη Σαρδηνία!
Ερ : Σε ποια ηλικία ήρθες στην Ελλάδα; Απ : Τριών περίπου µηνών - αν θυµάµαι καλά - έκανα το βαλιτσάκι µου, πήρα και την µητέρα µου βεβαίως και επιστρέψαµε Ελλάδα!
Ερ : Η σκηνοθεσία προέκυψε σε ηλικία...;Απ : Μαρία, προλαβαίνω να αλλάξω αυτά που είπα στην αρχή και να βάλουµε ότι από τότε που θυµάµαι τον εαυτό µου ήθελα να γίνω σκηνοθέτης ; (Αστειεύοµαι!)Η σκηνοθεσία προέκυψε αρκετά αργά, στα 30κάτι µου... Από µικρός ασχολούµουν µε την φωτογραφία αλλά κάπου είχε βαλτώσει µέσα µου τα τελευταία χρόνια και έψαχνα για το "κάτι παραπάνω"... Αν βάλεις αυτό, συν κάποιες συγκυρίες που συνέπεσαν εκείνο το διάστηµα στο Μιλάνο, όπου ζούσα τότε, καταλαβαίνεις πως πήραν το δρόµο τους τα πράγµατα.
Ερ : Λέγοντας ''συγκυρίες''..;Απ : Στενές επαφές τρίτου τύπου... χαχα! Απλά γνώρισα κάποια άτοµα που, ασχολούνταν µε τον κινηµατογράφο και ειδικότερα τον ανεξάρτητο, και δεν άργησα και πολύ να κολλήσω και ‘γω το µικρόβιο!
Ερ : Και φτάνουµε στο σήµερα και στην ταινία ''Μέρες Βροχής''. Μίλησε µου λίγο γι’ αυτήν. Απ : Οι "Μέρες" είναι αυτές που ζούµε στη χώρα τα τελευταία χρόνια και η "Βροχή" είναι αυτή που πέφτει ασταµάτητα... Δε λέω, καλή η βροχή τον πρώτο καιρό..καθαρίζει και εξαγνίζει αλλά κάπου πρέπει και να σταµατά, να βγαίνει και λίγος ήλιος - τόσος ώστε να ζεσταθεί το κοκαλάκι µας . Τώρα στο ποιός την προκάλεσε τη βροχή, διίστανται οι απόψεις : είτε µόνοι µας, είτε, στην πιο προχωρηµένη βερσιόν, µας ψεκάζουν!
Ερ : Συντελεστές της ;Απ : Οι συντελεστές είναι πάρα πολλοί, τους οποίους και ευχαριστώ µε όλη µου την καρδιά για την φοβερή τους ανταπόκριση! Φοβάµαι όµως ότι θα σου κλέψω άλλη µία σελίδα, για να τους αναφέρω όλους. Οπότε για να µην παρεξηγηθεί κάποιος, θα αναφέρω µόνο τους βασικούς ηθοποιούς µας, που ήταν : ο Παναγιώτης Μπουγιούρης, ο Ζαχαρίας Ρόχας, η Χριστίνα Γερογιάννη και ο Ανδρέας Μαριανός. Και οι τέσσερις ήταν υπέροχοι! Όπως και όλο το team, πραγµατικά!
Ερ : Τρείς άστεγοι στην Αθήνα του 2013 και µια γυναίκα που γίνεται ο συνδετικός κρίκος τους και η αφορµή-αιτία- για την αναγέννησή τους. Σωστά ;Απ : Σωστά. Έχουµε τρεις άστεγους, σε τρεις διαφορετικές διαβαθµίσεις - ως προς το πόσο καιρό είναι άστεγοι - και µία νέα γυναίκα, η οποία θα έλεγα πως πιο πολύ είναι ο συνδετικός κρίκος µεταξύ αυτών και του θεατή... Όσο για την αναγέννηση, µόνο για έναν από αυτούς µάλλον ισχύει... (Αλλά ας µην αποκαλύψουµε περισσότερες λεπτοµέρειες καλύτερα ακόµα!).
Ερ : Μου επιτρέπεις µία (λεπτοµέρεια) που µου κίνησε το ενδιαφέρον; Γνωρίζω πως σπούδασες Ηλ/γος Μηχανικός, και ο Π. Μπουγιούρης υποδύεται έναν άστεγο Μηχανικό. Υπάρχει
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΜΑΡΙΑ ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ aka [email protected]
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
15
ΜΑΘΕ ΤΕΧΝΗ - ΠΡΟΣΩΠΑ
κάποια συσχέτιση βιογραφικών στοιχείων σου µε τον χαρακτήρα του ήρωα ;Απ : ;Oχι, ευτυχώς, δεν έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία η ταινία, άλλωστε ο ήρωάς µας, ο Αντώνης, κάνει τον Πολιτικό Μηχανικό, χαχα! Επίσης ο Σίµος ο Οικονοµίδης, ο σεναριογράφος, είναι Φυσικός, και ο John Stephens, ο script editor, είναι φιλόλογος! Αλλά, σοβαρά τώρα, ξέρουµε πως το επάγγελµα του Πολιτικού Μηχανικού, είναι από αυτά που επλήγησαν πολύ στην Ελλάδα της κρίσης και πως ο κατασκευαστικός κλάδος συµβολίζει αρκετά από όσα συνέβησαν στη χώρα τα τελευταία χρόνια.
Ερ : Κάπου διάβασα πως όλοι οι συντελεστές µετείχαν εθελοντικά. Είναι αλήθεια αυτό;Απ : Βεβαίως, καθώς το πιστόλι που τους κόλλησα στον κρόταφο ήταν ψεύτικο - αλλά καλού κακού τους το αποκάλυψα µετά το τέλος των γυρισµάτων! χαχα! Για να πούµε και κάτι σοβαρά, ναι, έτσι είναι. Πίστεψαν στην ιδέα και στο σενάριο, τους άρεσε η πρόκληση, οπότε πήγαµε όλοι µαζί και την γυρίσαµε την ταινία.
Ερ : Υπέροχο αυτό. Πότε θα είναι έτοιµη;Απ : Τώρα βρισκόµαστε στο µοντάζ. Ευελπιστώ στα µέσα Ιουνίου περίπου να έχει ολοκληρωθεί.
Ερ : Μιλάµε για µια ταινία µικρού µήκους ή όχι;Απ : Αυτή τη στιγµή δεν µπορώ να σας πω ακριβώς τη διάρκειά της καθώς ο θεός του µοντάζ δεν έχει ακόµα αποφανθεί οριστικά, αλλά είµαστε περίπου µεταξύ 25' και 30'. Οπότε είµαστε στα όρια µεταξύ µικρού και µεσαίου µήκους, όπως θεωρούνται διεθνώς τα 30'.
Ερ : Και όταν ολοκληρωθεί; Πως και που, θα µπορέσει το κοινό να δει το αποτέλεσµα των προσπαθειών σας ;Απ : Αρχικά θα δοθεί προτεραιότητα στους ανθρώπους που στήριξαν την καµπάνια µας και που ,δικαιωµατικά, θα την δουν πρώτοι. Έπειτα θα την στείλουµε σε διάφορα φεστιβάλ ανά τον κόσµο, και µετά θα κάνουµε κάποιες προβολές και θα κυκλοφορήσουµε και το DVD της.
Ερ : Τι ευχή θα έδινες σε όσους ''στεγάζουν'' το αύριο τους σε κάποιο δρόµο της Αθήνας; Απ :Χµµ... δύσκολη και σηµαντική ερώτηση αυτή... Για όσους βρίσκονται στο δρόµο παρά τη θέλησή τους - µην ξεχνάµε ότι υπάρχει και µια πολύ µικρή µερίδα για την οποία ο δρόµος αποτελεί ένα κάποιο είδος "επιλογής" - τους εύχοµαι ολόψυχα να καταφέρουν να κρατήσουν τη δύναµή τους, τόσο σωµατική και πνευµατική, ώστε να µπορέσουν το συντοµότερο να ξαναπάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους. Και φυσικά δεν το εύχοµαι σε κανέναν, αλλά θα πρέπει να σκεφτούµε ότι πλέον, για αρκετούς από εµάς, δεν φαντάζει και τόσο µακρινό και αδύνατο ένα τέτοιο ενδεχόµενο. Αυτός ήταν και ένας από τους στόχους της ταινίας, να ευαισθητοποιήσει δηλαδή την κοινή γνώµη… γιατί όταν µπαίνεις έστω για λίγο στο πετσί του άλλου, τότε είσαι και πιο έτοιµος να τον βοηθήσεις.
Ερ : Ποια ευχή κρατάς για τον εαυτό σου;Απ : Υγεία, διαύγεια και όρεξη να κάνουµε ωραία πράγµατα!
Μ.Κ : Αλεσσάντρο, την ίδια ευχή κάνω και εγώ για σένα. Σε ευχαριστώ πολύ για σήµερα και εύχοµαι στην ταινία, να πάρει τον δρόµο που της αναλογεί και να την ''συναντήσω'' σύντοµα σε κάποια οθόνη. Ευχαριστώ.Α.Σ : c'est magnifique ma chere!
Είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο ,σε µια εποχή απόλυτου κυνισµού, να υπάρχουν άνθρωποι που µέσα από την τέχνη που υπηρετούν ,να προσπαθούν να µοιράσουν αγάπη. Εθελοντικά και άδολα.Eδώ http://www.indiegogo.com/projects/rainy-days--2?c=home µπορείς να βρεις πληροφορίες για την ταινία ‘’Μέρες Βροχής’’ καθώς και τρόπους για να συνεισφέρεις σ’αυτήν. Μ.Κ
Φωτογραφια απο Ολυμπια Κρασαγακη
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
16
ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ
ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΛΟΥΣΤΡΙΝΙΑ
Τ ο είχε βάλει από καιρό στο µάτι. Ήταν ένα κοµµάτι κόκκινο γυαλιστερό λουστρίνι, καθάριο και αστραφτερό. Ήξερε, βέβαια, πως κόστιζε πολλά, µα κι αυτός είχε κάνει το κουµάντο του από νωρίς. Σύναζε λεφτά κρυφά κι απόκρυφα, χωρίς να φανεί, γιατί φοβόταν πως θα τον παίρναν στο µεζέ αν µάθαιναν τι είχε κατά νου να κάνει. Περίµενε τη µέρα που το αφεντικό θα τον έστελνε στον ταµπάκη για πανωπέτσια. Του είχε εµπιστοσύνη, βλέπεις, κι όλο αυτόν έστελνε να ψωνίσει, γιατί χώρια που γνώριζε καλά δέρµατα και προβιές, ήτανε και παζαριτζής και πάντα πετύχαινε σκόντο, που ’καναν το αφεντικό να τον κερνάει καφέ. Ως λίγο καιρό πριν, τον κερνούσε γκαζόζα, γιατί τ’ αφεντικό δεν το ’χε προσέξει πως ήταν µεγαλωµένος κάπως πια… Τον είδε όµως που κρυφοκάπνιζε µια µέρα κι από τότε το µπαξίσι του παζαριού έγινε ο γλυκύς βραστός.Έτσι, τη µέρα της αγοράς, τράβηξε κρυφά τον πάτο του παπουτσιού του κι έβγαλε τα λεφτά. Τα ’σπρωξε βιαστικά στην τσέπη του και, µε ύφος αδιάφορο κι ένοχο µαζί, τράβηξε για την αγορά. Το πήρε το λουστρίνι και σε καλή τιµή. Ήταν κοµµάτι σπάνιο, ένα κοµµάτι απ’ τη λαχτάρα της καρδιάς του.Γύρισε όλους τους δρόµους εκείνο τ’ απόγιοµα και διάλεξε σχέδιο. Είχε στον νου το τι ζητούσε, βλέπεις, κι απ’ την αρχή ξέκοψε τα σχέδια και διάλεξε το πιο αρχοντικό, γιατί αυτό θα ταίριαζε στην περίπτωση. Ζήτησε απ’ τ’ αφεντικό να δουλέψει µονάχος µερικές µέρες, αφού θα ’κλειναν πια, γιατί, είπε, είχε µαζωχτεί δουλειά πολλή. Τα καλαπόδια θέλαν άδειασµα, για να τεντώσουν πάλι τις καινούριες παραγγελιές. Κι όπως πάντα ήτανε φιλότιµος στη δουλειά, τ’ αφεντικό δεν έβαλε υποψία. Εδούλευε, λοιπόν, τα καλαπόδια του αφεντικού, να µην αποφανεί στα µάτια του, κι απέ, δούλευε τα λουστρινένια γοβάκια. Καρφάκι και µαντινάδα, φόντι και τραγούδι, ψίδι και αναστεναγµός. Το λουστρίνι έπαιρνε να γίνεται γοβάκι. Τ’ όνειρό του έπαιρνε να γίνεται αλήθεια. Σαν τέλειωσε, είπε στ’ αφεντικό πως είχε κουραστεί πια και
δε θα δούλευε νυχτέρι άλλο. Έκρυψε τα γοβάκια και παραµόνευε την ώρα. Η κόρη του δασκάλου δεν έβγαινε σεργιάνι ταχτικά. Είχε µάνα αυστηρή και πατέρα σπουδαίο. Σαν έβγαινε όµως, όλοι την κοίταζαν· γιατί είχε σγουρά µαλλιά και µάτια µεγάλα. Είχε στητό κορµί και περπατησιά περήφανη. Του ’χε λαβώσει την καρδιά. Η µάνα του πήγαινε κάθε µέρα στο σπίτι του δασκάλου και παραδούλευε, έκανε τη λάτρα. Τον είχε πάρει κάνα δυο φορές µαζί της, σαν τύχαινε να κουβαλήσει τίποτα πράµατα. Τότες την έβλεπε από κοντά και την καµάρωνε. Θάρρητα δεν είχανε, µα όσο να πεις, είχανε αλλάξει κουβέντες κάµποσες φορές. Σε µια τέτοια φοράπρόσπεσε να σηκώσει κάτι που έπεσε κι όσο να µπει και να βγει το κορίτσι, αυτός πρόκαµε και µέτρησε µε την παλάµη του το παπούτσι της. Είχε κιόλας, βλέπεις, το σχέδιό του καρφωµένο στο φακιδερό κεφάλι του. Θα της έφτιαχνε ένα ζευγάρι κόκκινα λουστρινένια γοβάκια, που όµοιά τους δε φορεθήκανε ποτέ. Ύστερα θα περίµενε µια γιορτή και, µε το µέσον της µάνας του που παραδούλευε στο σπίτι, θα πήγαινε να της τα δώσει ο ίδιος. Θα τα ’δινε, κι αυτή, δεν µπορεί, θα πηδούσε απ’ τη χαρά της. Δεν µπορούσε να γίνει αλλιώτικα, γιατί τέτοια παπούτσια δε γινόταν να ’χει ξαναβάλει. Η κόρη του δασκάλου θα χαιρότανε για το δώρο του, θα τον συµπάθαγε, κι άµα τον συµπάθαγε, ποιος ξέρει… Την κρίσιµη µέρα τύλιξε τα παπούτσια, τα πήρε σπίτι και τα ’κρυψε. Ήθελε πρώτα να µιλήσει της µάνας, να τα πούνε οι δυο τους και να τα συµφωνήσουνε. Για να γίνει τούτο, έπρεπε πρώτα να κοιµηθούνε τ’ άλλα παιδιά. Καθίσανε στο τραπέζι. Τα φαγητά ξανόσταιναν στο στόµα του. Yποµόνεψε να σηκώσουν το τραπέζι. Είχε στον νου του ολοένα την κόρη του δασκάλου. Δεν έβλεπε µπροστά του. Όλα τού φαίνονταν σκιές. Σκιά τα κρεβάτια µε τ’ αδέρφια που µαλώνανε για τα µαξιλάρια. Σκιά ο πατέρας που ρουφούσε το βιδάνι στο ποτήρι του. Σκιά η αδερφή του που σήκωνε το τραπέζι.
της Ειρήνης Μάρρα
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
17
ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ
Την κοίταξε πιο προσεχτικά. Πόσο ξέθωρη ήταν µπροστά στην άλλη! Τα µαλλιά της δεν έπεφταν σγουρά στους ώµους. Είχε µια πλεξούδα ίσια που τη σφιχτόδενε στον σβέρκο της µ’ ένα λαστιχάκι των πακέτων. Δεν περπατούσε καµαρωτά. Η µάνα την είχε µάθει να κοιτάζει το χώµα, έτσι που καλά καλά δεν έβλεπες τι χρώµα είχανε τα µάτια της. Αλήθεια, τι χρώµα να ’χανε τα µάτια της αδερφής του;Της µίλησε κι αυτή σήκωσε το κεφάλι κι αποκρίθηκε. Τα µάτια της ήταν καφετιά, ίδια µε τα µάτια των κοριτσιών όλου του κόσµου, και το φουστάνι της µε την ποδιά του µαγειρέµατος µπροστά ήτανε ξέθωρο κι αυτό, µα τώρα πρόσεξε πως ήταν ξέθωρο απ’ την πολυκαιρία.
Η αδερφή… Στα πόδια φορούσε κουτσοφτέρνια, για να γλιτώνει τα παπούτσια, να τα ’χει σκολιανά να τα ’χει σκολιανά. Η άλλη θα ’χε οπωσδήποτε πασουµάκια µεταξένια και παπούτσια πολλά.Μα ναι, είχε πολλά κι ένα ζευγάρι παραπάνω που θα της πήγαινε αυτός θα τη γιόµιζαν χαρά µονάχα για λίγο, ως να µπουν στο ράφι µε τ’ άλλα παπούτσια. Θα του ’λεγε σίγουρα ευχαριστώ, µα το ευχαριστώ της θα ’τανε για τα παπούτσια µονάχα κι όχι γι’ αυτό τον ίδιο. Σε µια στιγµή κατάλαβε πολλά και σβήστηκε µονοκοντυλιά η κόρη του δασκάλου.
Έδωσε τα λουστρινένια γοβάκια στην αδελφή. Της άξιζαν. Το ’νιωθε πως της άξιζαν. Χιλιάδες ήλιοι φώτισαν τα καφετιά µατάκια και µύρια αστέρια µπερδεύτηκαν στην πλεξούδα της. Πουλιά τρελά τιριτίριζαν στ’ αυτιά της και η καρδιά της µεθυσµένη χόρευε. Τα κόκκινα γοβάκια φωτίσανε το ξέθωρο φουστάνι κι η αδελφή ένιωσε ν’ ανεβαίνει, η ίδια µέσα της, ένα σκαλί πιο πάνω. Το σπίτι άστραψε και γέµισε µε το γέλιο της.Το άλλο πρωί πήγε στη δουλειά λίγο πιο ώριµος . Παρήγγειλε γλυκύ βραστό καφέ κι έπιασε τη φαλτσέτα µε το τραγούδι.
Τα κόκκινα λουστρίνια» είναι ένα από τα δεκατρία διηγήµατα της συλλογής Η τριλογία του δίφραγκου της Ειρήνης Μάρρα. Το περιεχόµενό τους αναφέρεται σε απλά, καθηµερινά περιστατικά από τη ζωή των νεαρών βιοπαλαιστών. Χαρακτηριστικά στοιχεία της συλλογής, που απαντώνται και στο συγκεκριµένο διήγηµα, είναι η λιτότητα της έκφρασης και τα ανθρωπιστικά µηνύµατα.
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
18
ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ
ΑΘΡΟΙΣΜΑ
Είδα στον ύπνο µου αυτά που αναζητώ,
σε περασµένου χρόνου τόπο,
να µε περιτριγυρίζουν.
Είδα σπίτι µεγάλο, φωτεινό, σε µέρος όµως σκοτεινό,
από όπου για χρόνια ήθελα να φύγω...
Και σκέφτηκα, «ας το αποδεχτώ»,
αυτή είναι η ζωή, τα όµορφα µέσα από τα άσχηµα
και τα άσχηµα απ’ τα όµορφα, θα αναβλύζουν.
ΚΕΙΜΕΝΟ ΚΑΙ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΟΥ ΚΩΣΤΗ ΑΤΣΑΛΗhttp://atsalisart.blogspot.gr/
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
19
ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
20
ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ
ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΡΑΓΟΥΔΑΩ ΑΜΕΡΙΚΗ
Και εγώ, τραγουδάω Αµερική.
Είµαι ο πιο µελαψός αδερφός.
Με στέλνουν να φάω στην κουζίνα
Όταν έρχονται φίλοι,
Αλλά εγώ γελάω,
Και καλοτρώω,
Και δυναµώνω.
Αύριο,
Θα είµαι στο τραπέζι
Όταν έρχονται φίλοι.
Κανείς δεν θα τολµήσει
Να µου πει,
“Φάε στην κουζίνα,”
Τότε.
Άλλωστε,
Θα δουν πόσο όµορφος είµαι
Και θα ντραπούν—
Είµαι και εγώ, Αµερική.
(James) Langston Hughes (1 Φεβρουαρίου 1902- 22 Μαΐου 1967) Γεννήθηκε στο Τζόπλιν του Μισούρι. Αφροαµερικάνος ποιητής, πεζογράφος και θεατρικός συγγραφέας. Υπερασπιστής των δικαιωµάτων των νέγρων.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ZΩΗ Ν. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ[email protected]
Langston Hughes
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
22
ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ
ΧΑΣΜΑ ΕΝΝΟΙΩΝ
Τούτη η αναρώτηση δε στέρευε ποτέ. Όπως και το µελάνι στο ρούχο του, εκτελούσε το ρόλο του µονάχα µέχρι να πλυθεί στη σκάφη. Το ίδιο εύκολα ξεπλενόταν και το παίδεµά του. Σα γραφέας είχε µάθει όλα τα αδύναµα σηµεία του µελανιού και του φερόταν αναλόγως. Με σεβασµό. Τι κι αν όλη του η συµβολή ήταν να καθαρογράφει, να αντιγράφει, να διορθώνει; Τι κι αν η δουλειά του δεν ενέπνεε για τους άλλους δράµι σεβασµού; Τα βράδια προσέθετε ένα ‘συν’ στον τίτλο του και µεταµορφωνόταν.
Το κύρος που απέπνεε αυτός ο καλλιτέχνης ξεπερνούσε και το βασιλιά. Οι θαυµάστριες στοιχίζονταν µπροστά από το κάρο µε τα βιβλία για να προλάβουν ένα αντίτυπο. Κοκκίνιζαν σαν προσπαθούσαν µέσα στα πηγαδάκια των κορασίδων να µαντέψουν ποιος κρυβόταν πίσω απ’ τον ταλαντούχο συγγραφέα µε το ψευδώνυµο Δον Άλες. Συνήθως τις άκουγε να χασκογελούν σαν πέρναγε βιαστικός να παραδώσει τα καθαρογραµµένα άρθρα στο τυπογραφείο. Τον φαντάζονταν ψηλό, µελαχρινό και γεροδεµένο· έναν αληθινό κόµη µε ευαίσθητη ψυχή και ρωµαλέο στήθος.
Θα µπορούσε να αποκαλύψει ποιος είναι και να χαρεί το θρίαµβό του –ή πάλι, όχι. Ποιος θα τον πίστευε, άλλωστε; Στη διαδροµή µέχρι το τυπογραφείο, είχε ήδη µετρήσει τέσσερα περιπαιχτικά σχόλια.
- «Καλύτερος αντιγραφέας απ’ τον Πέδρο δεν υπάρχει!», καυχιόταν ο εκδότης της εφηµερίδας.
«Αν χρειαστείς φτηνό γραφιά, να τον προτιµήσεις», προσέθετε στους παρευρισκόµενους συναδέλφους του.
Ακόµη κι αν έβρισκε το σθένος ν’ αποκαλυφθεί, ήταν πλέον πολύ αργά. Αλοίµονο αν µάθαιναν ότι ο περιζήτητος συγγραφέας ήταν ο ταπεινός γραφιάς της πλάτσα Ναβάλ. Θα ήταν τόσος ο θυµός που δεν τον είχαν καταλάβει για να τον ξεσκεπάσουν, που θα ζητούσαν τον απαγχονισµό του για να καλύψουν την ανεπάρκειά τους. Γι’ αυτό είχε φροντίσει από χρόνια να συµφιλιωθεί µε τη µοίρα. Ήξερε καλύτερα απ’ όλους πως, το ποταπό µελάνι της ηµέρας τού προσέφερε τα προς το ζην, ενώ το πολύτιµο νυκτερινό µελάνι φρόντιζε επιµελώς το ευ ζην του. Έλυσε τη δυσκολότερη εξίσωση του βίου του, προσθαφαιρώντας ένα ‘συν’. Κάθε που ξηµέρωνε τ’ αφαιρούσε, µαζί µε το γόητρο που κουβαλούσε και τις θαυµάστριες. Σε κάθε δύση το προσέθετε απ’ την αρχή, αφήνοντας σε προσωρινή λήθη τα ανούσια έγγραφα, τα δήθεν δηµοσιογραφικά άρθρα και τις αντιγραφές των µοναστηριακών βιβλίων.
Κι ήταν όντως ο ίδιος, αυτός ο κακόµοιρος, καχεκτικός υπαλληλάκος του δρόµου που ενσαρκωνόταν στο µυστηριώδη Δον Άλες, τον εκρηκτικό καλλιτέχνη που κόλαζε ευγενείς και πληβείους µε τις ιδέες που διέδιδε µέσα από τα κείµενά του. Αυτός, ο ακριβοθώρητος συγγραφέας που τόσο πολύ ήθελαν να βρουν, για να τον χρίσουν µ’ έναν τίτλο αντάξιο του ταλέντου και του µεγαλείου της ψυχής του. Πόσο κρίµα που περπατούσε ανάµεσά τους οικτίροντας την κοινωνία που τον θαύµαζε, αλλά δεν αποδεχόταν το φτωχό γραφιά της. Αυτός, που ούτε ψηλός ήταν ούτε ρωµαλέο στήθος είχε. Το µόνο που είχε ήταν ένα ‘συν’, που άλλοτε το έκρυβε και άλλοτε το στόλιζε στην κορυφή της λέξης του σα στέµµα. Γραφιάς ή συγγραφέας, η αναρώτηση είχε λάβει τέλος.
ΜΙΚΕΛΑ ΦΕΡΟΥΣΗ[email protected]://www.microstory.gr/#!wish/ckvk
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
23
ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ
της Ιωάννας Χρονοπούλου - http://www.flickr.com/photos/ionch/[email protected]
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
24
ΙΝΚ
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
25
ΙΝΚ
ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΑΛΓΕΡΙ
Αν φανταστεί κανείς τον κόσµο και τις εικόνες που δηµιουργεί ο Μωρίς Αττιά στο ‘’Μαύρο Αλγέρι’’ µέσα από το φακό µιας φωτογραφικής µηχανής είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα παίζει συνεχώς µε το zoom. Zoum in-zoum out-in-out-in… Κεντρικός ήρωας του έργου ο σινεφίλ αστυνόµος Πάκο Μαρτίνεθ αναλαµβάνει να εξιχνιάσει τη δολοφονία δύο νέων, της Γαλλίδας Εστέλ και του Αλγερινού Μουλούντ, ένα έγκληµα σκηνοθετηµένο ούτως ώστε να παραπέµψει σε πολιτικό. Στο Αλγέρι του ‘62 εν’ όψει της ανεξαρτησίας της Αλγερίας κορυφώνεται η δράση της ακροδεξιάς τροµοκρατικής οργάνωσης OAS µε αποτέλεσµα χιλιάδες νεκρούς Αλγερινούς αλλά και Γάλλους ‘’προδότες’’ που επιχειρούν την έξοδο από την Αλγερία και την επιστροφή στη Μητρόπολη. Σε ένα πολιτικό φόντο που µία δολοφονία είναι αναπόσπαστο κοµµάτι καθηµερινής τρέλας ο Πάκο επιλέγει εµµονικά να απεµπλέξει τη συγκεκριµένη υπόθεση από τα ιστορικά δρώµενα του παρόντος και να την αντιµετωπίσει ως ξεχωριστό γεγονός. Με σηµείο αναφοράς τον ήρωα και την υπόθεση ξετυλίγεται µεθοδικά ο αφηγηµατικός ιστός µιας ιστορίας που αφορά έναν άνθρωπο ζωντανό, δύο νεκρούς, εκείνους που τους περιβάλλουν και µια κοινωνία βουτηγµένη στην παράνοια. Τη σκυτάλη της
παράλληλης αφήγησης αναλαµβάνουν ο Πάκο, ο Σουκρούν, ο Πάκο, η Ιρέν, ο Πάκο, η Γιαγιά, πάλι ο Πάκο. Το σχόλιο στις ανθρώπινες σχέσεις τυπικές, καθηµερινές αλλά ταυτόχρονα έντονες και ιδιαίτερες, διαπερνά το κείµενο είτε σαν προσωπική κατάθεση και σκέψη των αφηγητών, είτε σαν εξιστορούµενες καταστάσεις τρίτων από αυτούς. Η Φιλία: Ο Πάκο και ο Σουκρούν συνεργάτες, φίλοι, πρότυπο πατέρα ο δεύτερος για τον πρώτο, είναι συµπληρωµατικό δίδυµο σκέψης, αγάπης και αφοσίωσης. Ο Έρωτας: Ο Πάκο και η Ιρέν-η γυναίκα- αιώνιοι εραστές ακροβατούν µεταξύ έρωτα και θανάτου. Εκείνος µε το θάνατο να φαντάζει βασικός κορµός στη ζωή και την προσωπικότητα του, εκείνη θύµα βοµβιστικής επίθεσης που της στοίχισε ένα πόδι και τον µισό έρωτα του αγαπηµένου της, δυναµική, αιθέρια, κοκκινοµάλλα, ανεξάρτητη, να του δίνει ζωή. ‘’Τον γέµιζα ζωή από τη µία, άδειαζε από την άλλη. Ο θάνατος τον Κατέτρωγε… Πώς να τον συναγωνιστώ; Πάντα χάνεις µε αντίπα- λο το θάνατο.’’Η Αγάπη: Ο Πάκο και η Γιαγιά, άλλος ένας βράχος στη ζωή του, η µητέρα του πατέρα του, έγινε γι αυτόν η µάνα που δε γνώρισε ποτέ µέχρι που η άνοια φέρνει στο προσκήνιο του µπερδεµένου λόγου της,
ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΤΖΙΩΚΑ[email protected]
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
26
µπερδεµένες σκέψεις, σύγχρονες µα κυρίως αναδροµικές, ικανές να ταράξουν ανεπιστρεπτι την αλήθεια του ήρωα. ‘’Πέρασα όλη µου τη ζωή να προσποιούµαι… Σωπαίνω. Όχι λέξη… Ούτε λέξη… Φόβος. Ιρένα. Αράχνη. Σκίζω δίχτυ… Νάνι Πάκο… Να…’’Σε ρόλο δευτεραγωνιστή βρίσκονται οι σχέσεις της οικογένειας Τεβενό, της νεκρής κοπέλας, φαινοµενικά απαστράπτουσες αλλά ουσιαστικά άρρωστες, σάπιες, συµπλεγµατικές, αποτελούν ίσως το κλειδί για τη λύση της υπόθεσης.
Μέσα από τους χαρακτήρες του ο Αττιά παίζει µε τα ανθρώπινα συναισθήµατα και το µυαλό, τις δυνατότητες και τις αδυναµίες του, τα θέλω και τα πρέπει. Ενοχές, φόβος, άνοια, ‘’χωρίς οικογένεια’’, πάθος, έρωτας, µίσος, ενοχές. Και καθώς ξετυλίγεται µπροστά στα µάτια µας µια ιστορία που το συλλογικό µπλέκεται µε το ατοµικό, τα ιστορικά γεγονότα µε τη µυθοπλασία όλα οδηγούν στον τίτλο. Το Αλγέρι, η πόλη που στα αραβικά σηµαίνει Απαστράπτουσα, Λευκή µεταµορφώνεται στο ‘’Μαύρο Αλγέρι’’ της Ιστορίας των βιβλίων και της προσωπικής ιστορίας των ανθρώπων του.
ΙΝΚ
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
27
ΙΝΚ
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
28
ΑΝΙΜΑ
CARDCAPTOR SAKURA
Η δεκάχρονη Sakura Kinomoto, συµπτωµατικά απελευθερώνει µια σειρά από µαγικές κάρτες ονόµατι Clow Cards, από το Clow Book. Θα µου πείτε τι λέω τώρα… Το Clow Book και οι κάρτες που η µικρή Sakura βρήκε µέσα πήραν το όνοµά τους από τον Clow Reed, ένα µάγο µε καταγωγή από την Αγγλία και την Κίνα. Κάθε κάρτα έχει τη δική της προσωπικότητα και τα δικά της χαρακτηριστικά και µπορεί να αλλάξει µορφές όταν ενεργοποιείται.
Ο Κέρβερος, ο φύλακας της σφραγίδας, βγήκε µέσα από το βιβλίο και απευθυνόµενος στη Sakura της είπε πως είναι δική της ευθύνη να βρει τις χαµένες κάρτες. Ο τρόπος να µαζέψει η µικρή τις κάρτες είναι να πολεµήσει µε τις µαγικές προσωποποιήσεις τους και έτσι να τις σφραγίσει. Ο Κέρβερος δρα ως οδηγός στην αποστολή της αυτή και η καλύτερή της φίλη και ξαδέρφη της, η Tomoyo Daiduji κινηµατογραφεί κάθε της µάχη.
Τα πρόσωπα που περνούν από τη ζωή της µικρής ηρωίδας εναλλάσσονται συχνά και αυτή προσπαθεί να συνδυάσει την προσωπική της ζωή µε αυτή την περίεργα µαγική κατάσταση στην οποία µπλέχτηκε. Όταν τελικά καταφέρνει να µαζέψει τις κάρτες, έρχεται η Τελική Κρίση από το δεύτερο φύλακα των καρτών το Yue. Σκοπός είναι να αποφασιστεί αν η Sakura µπορεί να γίνει ο πραγµατικός κύριος αυτών των καρτών. Στη δοκιµασία αυτή ο ίδιος ο Clow στέλνει προς βοήθειά της, µιας και είχε ήδη επιλέξει να είναι αυτή ο νέος κύριος των καρτών, το δάσκαλό της, Kaho Mizuki.
Αν και κατάφερε να περάσει τη δοκιµασία, οι Φωτεινή και Σκοτεινή κάρτα µένουν να σφραγιστούν και νέα πρόσωπα στην ιστορία, ο απόγονος του Clow, Syaoran Li, κι ο µυστηριώδης Eriol Hiiragizawa θα την οδηγήσουν σε ακόµη µεγαλύτερες αποκαλύψεις, σε περισσότερες περιπέτειες.
Σήµερα το φεγγάρι είναι πολύ φωτεινό και η αίσθηση περίεργη… Κάπου µέσα στην πόλη η Sakura Kinomoto ετοιµάζεται να βγει για να κυνηγήσει τις µαγικές κάρτες…
Kadokyaputa Sakura, από την οµάδα Clamp. Μάιος 1996 – Ιούνιος 2000. Έρωτες, µαγεία, µάχη για την ισορροπία και όλα όσα συµβαίνουν όταν εσύ δεν κοιτάζεις εκεί έξω γιατί τα µάτια σου φτάνουν µόνο µέχρι εσένα.
TOY GIL [email protected]
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
29
ΑΝΙΜΑ
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
30
JUMPCAT
2046
Στην Α.
‘’ Όταν ανθίζουν οι παιωνίες, εκείνη στέκεται αγέρωχη και ύστερα φεύγει. Εννοεί όχι ή ναι ?’’
Πώς είναι δυνατόν να αποβάλει κάποιος τις αναµνήσεις του και µάλιστα όταν αυτές αφορούν έναν σφοδρό έρωτα ? Πώς είναι δυνατόν να τις θάψει τόσο βαθιά που η ανάκτησή τους να απαιτεί µακροχρόνια και επώδυνη ενδοσκόπηση ή ακόµα και τη µετάβαση του στο µέλλον προκειµένου να τις ξαναβρεί, και γιατί θα πρέπει να προχωρήσει µπροστά για να ανακαλύψει κάτι που αφορά το παρελθόν του?
Μέσα από ένα ονειρικά πλασµένο πλέγµα χρωµάτων, ήχων, µουσικής, σκηνικών, φωτισµών, λόγου, χαρακτήρων ο Wong Kar Wai µας παρασύρει σε ένα δρόµο χωρίς επιστροφή προς έναν κόσµο όπου η απολυτότητα που ενέχει η ερωτική αγάπη και η απώλεια του προσφιλούς προσώπου, όπως αυτή βιώνεται στο µυαλό ενός ερωτευµένου ανθρώπου, καθώς και η σχέση αυτών µε το χρόνο και τη µνήµη είναι ό,τι πιο συγκλονιστικό και δυσβάσταχτο µπορεί να υπάρξει.
Ο δηµοσιογράφος Chow Mo Wan ταξίδεψε µε ένα µυστηριώδες τρένο στο µελλοντικό έτος 2046 προκειµένου να ξαναβρεί τις χαµένες του µνήµες
ΤΟΥ WONG KAR WAI / 2004, DVD ΠΕΡΙΟΧΗΣ 2, 16:9 WIDESCREEN, DOLBY DIGITAL 5.1, COLOR, GREEK SUBTITLES, BLOCK 2 PICTURES
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΕΧΡΗ[email protected]
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
31
JUMPCAT
σχετικά µε τη Su Lizhen , µια γυναίκα που είχε αγαπήσει κάποτε και η οποία τον απέρριψε, καθώς και για να µάθει αν ποτέ εκείνη τον αγάπησε. Και γίνεται ο µοναδικός άνθρωπος που επέλεξε να επιστρέψει από το 2046 ξανά πίσω στο παρόν. Γιατί άραγε ? Στη (µάταιη) προσπάθειά του να απεµπλακεί από την αιχµαλωσία του έρωτα, αναπτύσσει µια σειρά από περιστασιακές σχέσεις µε διάφορες γυναίκες. Ευρισκόµενος ένα βράδυ στο δωµάτιο 2046 του Oriental Hotel, ενός λαµπερού και ταυτόχρονα µελαγχολικού ξενοδοχείου, µε µια µεθυσµένη γνωστή από τα παλιά, την εντυπωσιακή Lulu (η οποία δολοφονείται από το ζηλιάρη εραστή της), ξεκινά την καταβύθισή του σε µια ακολουθία φαινοµενικά ασυνάρτητων εµπειριών. Το πρώτο πράγµα που γίνεται φανερό µε την έναρξη αυτής της περιπέτειας είναι πως η ζήλια και η κτητικότητα αποτελούν εναλλακτικούς ορισµούς στην έννοια του έρωτα Επόµενος ‘’σταθµός’’ του, η Bai Ling, µια νεαρή πόρνη που είναι η επόµενη ένοικος του δωµατίου 2046 και στην οποία εκτονώνει έναν συναισθηµατικό σαδισµό στην προσπάθειά του να φέρει µια γυναίκα στο ρόλο που ο ίδιος βρίσκεται και από τον οποίο αδυνατεί να διαφύγει, δηλαδή στο ρόλο του ερωτευµένου που βιώνει τον έρωτα από κάτω και από µειονεκτική θέση. Το µόνο που καταφέρνει είναι να συνειδητοποιήσει ότι ένας άνθρωπος γίνεται ‘’πουτάνα’’ στα χέρια του συντρόφου του αποκλειστικά και µόνο µε δική του ευθύνη και όχι επειδή ο σύντροφός του είναι σκληρός και άκαρδος. Στο ίδιο δωµάτιο θα ακούσει τη φωνή της
κόρης του ξενοδόχου, της ερωτευµένης Wang Jing µε έναν Ιάπωνα που ο πατέρας της δεν εγκρίνει. Είτε από αλαζονεία είτε από κεκτηµένη ταχύτητα επιχειρεί να εισβάλει στον ευάλωτο συναισθηµατικό της κόσµο σε µια ακόµα ανόητη απόπειρα να αποδείξει στον εαυτό του ότι µπορεί να κατακτήσει όποια γυναίκα βάλει στόχο. Όπως ήταν αναµενόµενο αποτυγχάνει αφενός επειδή το µυαλό της Wang Jing ήταν ταγµένο στον Ιάπωνα και αφετέρου επειδή ο ίδιος παρέµενε ακόµα σε συναισθηµατική οµηρία µε δεσµοφύλακα την Su Lizhen. Ένας ορυµαγδός σκέψεων και συναισθηµάτων συνταράσσει τον Chow και το δωµάτιο 2046 αναδεικνύεται ως ένα χώρος-σύµβολο όπου συγχωνεύονται παρελθόν, παρόν και µέλλον. Ένα δωµάτιο όπου ο Chow στέγασε αρχικά τον έρωτά του µε την Su Lizhen και έκανε το λάθος να προσπαθήσει να το επανανοηµατοδοτήσει µε αντικαταστάτριες και υποκατάστατα, κάτι που στην αγάπη δεν νοείται. Σε µια άκρως ευφάνταστη αχρονική περιπλάνησή του ο Chow έρχεται επίσης σε επαφή µε τα android οµοιώµατα των γυναικών αυτών, καθώς και µε µια από µηχανής θεά, µια σκοτεινή γυναικεία φιγούρα τη Μαύρη Αράχνη που αποτελεί το alter ego της Su Lizhen και εν τέλει ανακαλύπτει σε τί συνίσταται το όλο δράµα στον έρωτα.
Το όλο δράµα στον έρωτα λοιπόν, προκύπτει από την έλλειψη συγχρονισµού και την ανισορροπία όσον αφορά το τί είναι διατεθειµένη να δώσει η κάθε πλευρά σε µια δεδοµένη χρονική συγκυρία. Και ο πόνος
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
32
µπορεί να αποκτήσει απόκοσµες διαστάσεις όταν βρεθεί κανείς αντιµέτωπος µε την τροµακτική διαπίστωση ότι γνώρισε το κατάλληλο άτοµο πολύ νωρίς ή πολύ αργά. Τότε δυστυχώς αργά ή γρήγορα θα αναγκαστεί εκ των πραγµάτων να εγκαταλείψει και το µόνο που τον περιµένει είναι µια απύθµενη ψυχική αποµόνωση. Ο Chow όταν γνώρισε την Su Lizhen, εκείνη ήταν γυναίκα ενός άλλου άντρα, το παρελθόν της καλυπτόταν από ένα πέπλο µυστηρίου και είχε πολλές απρόσιτες πλευρές τις οποίες δεν ήταν διατεθειµένη ούτε να τις αποκαλύψει στον Chow ούτε να τις µοιραστεί µαζί του. Και ακριβώς αυτή η αίσθηση του ανολοκλήρωτου τον αναγκάζει να τρέχει. Να τρέχει µπροστά, να τρέχει αλλού, να τρέχει να ξεφύγει από τα δεσµά, να αναζητά καινούρια δεσµά για να τον απαλλάξουν από αυτά που κρατούν φυλακισµένη την καρδιά του, να κυνηγάει φαντάσµατα, να ψάχνει το παρελθόν στο µέλλον κάνοντας συχνά ανόητες ταυτίσεις και να µας κάνει τελικά να αναρωτιώµαστε πόσος καιρός χρειάζεται για να δραπετεύσεις από το κελί του έρωτα. Και µε τί µετριέται αυτός ο χρόνος? Με λεπτά σε ρολόγια, µε χρόνια, µε γυναίκες, µε ταξίδια, µε λεφτά, µε λόγια, µε εικόνες? Και πόσο σκληρός χρειάζεται να γίνεις? Και τί ρίσκα χρειάζεται να πάρεις? Όταν δεν δέχεσαι αντιρρήσεις, συχνά παίρνεις αυτό που θες, λέγεται κάποια στιγµή στην ταινία. Και ο Chow δέχτηκε µοιρολατρικά τις αντιρρήσεις της Su Lizhen. Αυτό ήταν το σηµείο-κλειδί. Εκεί ο Chow ‘’έχασε’’. Και ο λόγος που γύρισε πίσω από το 2046 ήταν ότι δεν βρήκε εκεί πέρα αυτό που αναζητούσε. ‘’Δεν µπορώ να πάψω να αναρωτιέµαι αν µε αγαπούσε ή όχι. Δεν έµαθα ποτέ. Ίσως η απάντηση της ήταν σαν ένα µυστικό που κανείς άλλος δεν έπρεπε να µάθει’’. Ο Chow δεν βρήκε στο 2046 κάποια ανάµνηση σχετικά µε το αν η Su Lizhen τον αγαπούσε, γιατί πολύ απλά ποτέ δεν είχε βιώσει αγάπη από αυτήν.
Με κλειστοφοβικούς εσωτερικούς χώρους που αντανακλούν τη συναισθηµατική αυτοπαγίδευση των ηρώων, µε φετιχιστικού χαρακτήρα κοστούµια και σκηνικά, µε ευφυή στοιχεία επιστηµονικής φαντασίας , ένα εξαιρετικά επιτυχηµένο casting και µε αρκετά λυρικά οπτικά εφέ, ο Wong Kar Wai φτιάχνει ένα φιλµ για τις αγάπες εκείνες που δεν ήταν γραφτό να ευδοκιµήσουν και χάθηκαν κάπου ανάµεσα στη λήθη και την αναπόληση. Το µόνο που απέµεινε από αυτές είναι φαντασιώσεις και οράµατα και µια ατέρµονη, επώδυνη λαχτάρα…
JUMPCAT
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
33
JUMPCAT
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
34
ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ
ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΝ Ο ΠΟΘΟΣ
Η θρυλική µορφή της Μπλανς ΝτυΜπουά παίρνει σάρκα και οστά στην κινηµατογραφική µεταφορά του γνωστότερου ίσως θεατρικού έργου του Τένεσυ Ουίλιαµς «Λεωφορείον ο Πόθος», από τον Ηλία Καζάν. Η ταινία που προτάθηκε για δώδεκα Όσκαρ το 1951 (αποσπώντας τα τρία βραβεία ερµηνείας για τους Λι, Μάλντεν και Χάντερ) φαίνεται πως παρά την παρωχηµένη, ενδεχοµένως για τα σηµερινά δεδοµένα, θεµατολογία της έχει ενσωµατωθεί στην λαϊκή κουλτούρα της Ευρώπης και της Αµερικής, σαν ένα διαχρονικό σηµείο αναφοράς, µια ωµά ρεαλιστική απαθανάτιση της µαταιοδοξίας, του ξεπεσµού, της παρακµής και του καθαρού σαρκικού πόθου.
Η Μπλας ΝτυΜπουά, µετά τον πλειστηριασµό της οικογενειακής τους περιουσίας λόγω πτώχευσης, εγκαταλείποντας την ονοµαστή βίλα τους «Belle Reve», επισκέπτεται την µικρότερη αδερφή της, Στέλλα, που συζεί µε τον άντρα της, Στάνλεϋ, στην Νέα Ορλεάνη. Η συγκατοίκηση θα είναι δύσκολη καθώς οι αντιδιαµετρικά αντίθετοι χαρακτήρες της Μπλανς και του Στάνλεϋ θα δηµιουργήσουν µια σειρά
εντάσεων και γεγονότων που θα ξεσκεπάσουν το παρελθόν της Μπλανς, ενώ παράλληλα θα την θέσουν στο επίκεντρο του πόθου, της ζήλειας αλλά και του οίκτου των υπολοίπων.
Τέσσερα µόλις χρόνια µετά την συγγραφή του οµώνυµου θεατρικού από τον Ουίλιαµς, ο Καζάν επιστρατεύει τα ιερά τέρατα του κινηµατογράφου Βίβιαν Λι και Μάρλον Μπράντο για την υλοποίηση µιας ταινίας που έµελλε να σαρώσει ακαδηµαϊκά βραβεία, να συγκινήσει και να προβληµατίσει το κοινό όπως λίγες ταινίες είχαν καταφέρει ως τότε, φτάνοντας πια, στις µέρες µας, να καταλάβει την 45η θέση στην λίστα των «Καλύτερων ταινιών όλων των εποχών» από την Αµερικάνικη Ένωση Κινηµατογράφου.
Η Μπλανς ΝτυΜπουά έχει περάσει πλέον στην λαϊκή αντίληψη ως η ενσάρκωση του ξεπεσµού µιας ολόκληρης εποχής καθώς στο πρόσωπό της αντικατοπτρίζεται η κοσµοθεωρία µιας αριστοκρατίας που εθελοτυφλεί αρνούµενη να αναγνωρίσει τα σηµάδια της κατάντιας της και βαυκαλίζεται
ΤOY ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΤΤΑ[email protected]
«Δεν θέλω ρεαλισµό, θέλω µαγεία, µαγεία!»
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
35
ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ
µοστράροντας τα «περασµένα µεγαλεία της» - “casting my pearls before swine” όπως θα πει χαρακτηριστικά η ίδια η Μπλανς. Με πρώτο χτύπηµα της µοίρας την πτώχευση της οικογένειας που θα οδηγήσει την τραγική πρωταγωνίστρια να πουλήσει την κληρονοµιάς της όσο όσο ( µαζί, συνεπώς ,και τις παιδικές τις αναµνήσεις, τις ρίζες της και τα αποδεικτικά, εν τέλει, στοιχεία της αριστοκρατικής της καταγωγής) και µε δεύτερο αυτό της ανελέητης ροής του χρόνου που αρχίζει να δείχνει τα σηµάδια της πάνω στο κουκλίστικο πρόσωπό της, η Μπλανς προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν κόσµο που δεν φαίνεται πια να κινείται µεταξύ των ορίων της έπαυλης όπου µεγάλωσε. Σχεδόν αµαθής, παρά την ηλικίας της, κι αθώα, έρχεται αντιµέτωπη µε την πραγµατική καθηµερινότητα των ανθρώπων της εποχής της, τα άγχη της βιοπάλης, τη βρωµιά, τον εξευτελισµό, τα µικρά διαµερίσµατα – και τα αληθινά ανθρώπινα συναισθήµατα. Ανήµπορη, ρίχνεται µε όλο της το µεγαλείο στον αγώνα για τον έρωτα, ανάγοντάς τον σε σχεδία σωτηρίας για την απροστάτευτη ψυχή της.
Ενεργώντας µε φινέτσα και νάζι επιζητά την αναγνώριση της οµορφιάς της από τους άνδρες, θέλοντας να καταστεί τον αντικείµενο του πόθου τους, καταφέρνοντας έτσι να αυτοπαρηγορηθεί πως παρά τον ξεπεσµό περνά ακόµα η µπογιά της. «Ψάρευα απλά κοπλιµέντα», «Ξέρω ότι παίζω λίγο θέατρο, αυτή είναι άλλωστε η γοητεία της γυναίκας» θα τολµήσει να πει στους περαστικούς άνδρες της.
Ο Στάνλεϋ από την άλλη, είναι ένας Πολωνός µετανάστης, µαθηµένος στα «λίγα και φτωχά» που παρά το οξύθυµο του χαρακτήρα του φαίνεται πως έχει δοθεί πραγµατικά συναισθηµατικά στην γυναίκα του. Η συνύπαρξη των δυο αυτών, άκρως αντίθετων, χαρακτήρων στους τέσσερεις τοίχους ενός φτωχικού διαµερίσµατος θα εγείρει εντάσεις και διαφορές που σε δεύτερη ανάγνωση αντιπροσωπεύουν την µάχη του παλιού µε το νέο, του φτωχού µε τον πλούσιο, της καθεστηκυίας τάξης µε την τάξη της βιοπάλης. Αναπόφευκτο αποτέλεσµα, παρά τις διαφορές, η ανάπτυξη ενός κρυφού, ενδόµυχου πόθου που
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
36
ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ
κρύβεται πίσω από τις ακριβές δαντέλες της Μπλανς, αλλά και η σταδιακή επικράτηση της υποβόσκουσας τρέλας-αποτέλεσµα της ανικανότητας του ανθρώπου να ευθυγραµµιστεί µε την όποια «νέα τάξη πραγµάτων».
Με άψογη µουσική επένδυση και χειριζόµενος την δύναµη του φωτός και του σκοταδιού, ο Καζάν δηµιουργεί µια υποδειγµατική ατµόσφαιρα στην ταινία. Με διαρκείς εναλλαγές της φωτοσκίασης µέσα στο πλάνο, ο σκηνοθέτης αναδεικνύει την δυναµική (αν)ισορροπία που επικρατεί στον ψυχισµό των ηρώων, ενώ µε τις χαρακτηριστικές ριπές αέρα που ρίχνει πίσω από τις κουρτίνες και τα υφάσµατα προσθέτει το απαραίτητο αυτό «µεταφυσικό» στοιχείο που φαίνεται πως µεταφέρει τις εντάσεις σε µια παράλληλη διάσταση όπου επικρατούν µόνο τα ένστικτα, εκδεδυµένα των επίγειων δεσµών τους. Παρότι το σενάριο είναι βασισµένο σε θεατρικό, το οποίο αναπόφευκτα δηµιουργεί κάποιους σκηνογραφικούς περιορισµούς, ο Καζάν καταφέρνει να ξεφύγει από τα όρια της θεατρικής σκηνοθεσίας και παρά την εξέλιξη της ιστορίας σε ένα διαµέρισµα, δηµιουργεί µια ολόκληρη κινηµατογραφική γειτονιά. 62 χρόνια µετά την υλοποίηση της ταινίας, οι ήρωες φαίνονται ακόµα πιο ζωντανοί και αληθινοί, σε µια εποχή όπως η δική µας που ο κάθε ένας έρχεται αντιµέτωπος µε τον επαναπροσδιορισµό των δικών του ηθικών –αλλά και χρηµατικών – αξιών και που το άγνωστο µέλλον της νέας κατάστασης των πραγµάτων µοιάζει εγγύτερα από ποτέ.
«Πάντοτε βασιζόµουν στην καλοσύνη των ξένων»
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
37
ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΙ
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
38
JIVE
SWANS
Υπάρχει ένας κόσµος, µικρότερος, διαφορετικός και οµορφότερος που ζει µέσα στον δικό µας, από κάτω του, στο κέντρο του, στις βάσεις του. Και αυτός είναι που µας κρατάει όρθιους. Αυτή είναι η σκέψη που είχα ακούγοντας τους “Swans” στο περσινό υπέροχο “The Seer”. Και αυτό χωρίς να θέλω να παρεξηγηθώ και να περάσω ότι οι “Swans” είναι µια underground µπάντα και ούτε ότι η underground σκηνή είναι το µόνο γνήσιο µέρος που υπάρχει στον κόσµο της µουσικής. Αλλά όπως και ο ίδιος ο Michael Gira, ιδρυτής του σχήµατος, έχει πει σε συνέντευξή του: Η µουσική των “Swans” δεν είναι για να γεµίζει γήπεδα.
Οι Swans λοιπόν ξεπήδησαν το 1982 από τη µουσική σκηνή της Νέας Υόρκης, για να διαλυθούν το 1997 και να ενωθούν και πάλι το 2010. Κοινός παρανοµαστής σε όλη αυτή την ιστορία ο Michael Gira, ο οποίος είναι και το µόνο σταθερό µέλος της µπάντας από την αρχή µέχρι τώρα. Άλλωστε η µπάντα του ανήκει, από το soundcheck µέχρι το ίδιο το όνοµα για το οποίο ο ίδιος έχει πει: “Οι κύκνοι είναι µαγικά, όµορφα πλάσµατα. Με ένα άσχηµο ταµπεραµέντο”. Το πρώτο τους, οµότιτλο E.P., αν και δεν έχει µεγάλη σχέση µε την µετέπειτα δουλειά τους, ήταν αυτό που τους χαρακτήρισε ως post-punk σχήµα και έφερε τις συγκρίσεις µε τους Joy Division, συγκρίσεις που κατέρρευσαν αργότερα καθώς οι “Swans”
ακολουθούσαν διαφορετικά µονοπάτια από τους Άγγλους.
Η µουσική τους έχει µια µινιµαλιστική προσέγγιση στη σύνθεση, µε επαναλαµβανόµενα-υπνωτιστικά µοτίβα, χωρίς καταγωγή από κάποιο συγκεκριµένο είδος, ούτε και προορισµό. Περιληπτική, ασαφής βασισµένη σ’ ένα πρωτόγονο ένστικτο. Οι “Swans” πήραν τα “blueprints” της σκληρής rock µουσικής, τα έγδυσαν, τα έγδαραν και στο τέλος τα κόλλησαν πάλι µε τρόπο που οι ίδιοι πίστευαν. Έφτιαξαν κάτι εντελώς δικό τους, που µε τη σειρά του αναπόφευκτα επηρέασε ένα µεγάλο µέρος µιας γενιάς.
Δεν νοµίζω ότι υπάρχουν λέξεις κατάλληλες γι αυτό που κάνουν και όποιος προσπαθήσει να τους κατηγοριοποιήσει θα χάσει τον ύπνο του. Το όλο θέµα είναι να βάλεις το τελευταίο τους αριστούργηµα “The Seer”, το οποίο κέρδισε ουκ ολίγες διακρίσεις στον κόσµο, να παίξει στα ηχεία και για τις δύο ώρες που διαρκεί (!) να το αφήσεις να σε κατακλύσει.
TOY JIM VER [email protected] www.jimver.net
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
39
JIVE
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
40
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
41
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
42
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
43
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
44
ΕΝΗΧΟΡΙΑ
ΤΟΥ ΘΟΔΩΡΟΥ ΕΞΗΝΤΑΡΗhttp://thodorosexintaris.blogspot.gr/[email protected]
Ήταν καιρός να κυκλοφορήσουν κάτι καινούργιο οι αδερφές Βουγιουκλή. Για όσους δεν έτυχε να ακούσουν κάτι µε τις φωνές τους µπορούν αν το κάνουν στο: http://www.youtube.com/user/souzanaeleni και για περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα τους: http://vougioukli.gr/gr/ . Εκτός από πολύ καλές ερµηνείες και ωραίες επιλογές τραγουδιών, χαρακτηριστικό τους είναι οι ποιοτικές ζωντανές εµφανίσεις πάντα µε µεγάλο πιάνο και εντυπωσιακά φορέµατα. Δεν είναι φυσικά η εικόνα που έχει σηµασία· δείχνει όµως την υπεύθυνη αντιµετώπιση και σοβαρότητα µε την οποία οι αδερφές Βουγιουκλή αντιµετωπίζουν τη δουλειά τους.
Περισσότερα από τέσσερα χρόνια έχουµε να ακούσουµε δική τους δουλειά, αν λάβει δε κανείς υπ’ όψιν πως τα περισσότερα από τα τραγούδια του πρώτου δίσκου κυκλοφορούσαν στα ραδιόφωνα – θυµάµαι να τα παίζω πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος – η χρονική περίοδος που δεν ακούσαµε κάτι καινούργιο, προσωπικό, είναι µεγάλη. Και λέω προσωπικό γιατί συµµετοχές υπήρξαν και ενδεικτικά αναφέρω δύο καταπληκτικές, µία στον δίσκο «Θνητάριο» του Δηµήτρη Καρρά και µια στον πολύ πρόσφατο δίσκο των Rotting Christ «Κατά Τον Δαίµονα Εαυτού».
Δράττοµαι της ευκαρίας να πω πως η δίφωνη εκδοχή τους στο «Μάνα µου», βασισµένο στην απόδοση του Χριστόδουλου Χάλαρη είναι συγκλονιστική· από τους αγαπηµένους δίσκους όλων των εποχών οι «Δροσουλίτες», ένα µουσικό αριστούργηµα µε τη φωνή του Χρύσανθου και της Δήµητρας Γαλάνη, θυµάµαι να πρωτακούω το τραγούδι αυτό γεµάτος δυσπιστία και αρνητισµό, οµολογώ, που όµως έγινε θαυµασµός σε µερικά δευτερόλεπτα.
Στη Ελλάδα της κρίσης ο µουσικός γίνεται και παραγωγός του (δαίµονα) εαυτού του για να ξεπεράσει την απουσία των δισκογραφικών εταιρειών. Η Ελένη και η Σουζάνα Βουγιουκλή µπήκαν και αυτές στην διαδικασία αυτή και όλη η προσπάθειά τους αποτυπώθηκε στον δίσκο «To Be Safe». Δέκα κοµµάτια από τα οποία τα εφτά είναι δικά τους σε µουσική και στίχους και τα τρία σε δικές τους διασκευές.
Ο δίσκος ανοίγει µε το κοµµάτι «Σαν Οίκτος». Με ξεκάθαρες αναφορές στα αµερικάνικα spirituals είναι ένα κοµµάτι που απλά κολλάς µε το πρώτο άκουσµα. Δεν έχω ακούσει κάτι ανάλογο από έλληνα καλλιτέχνη, τουλάχιστον τελευταία µε µια πρώτη σκέψη. Το ενδιαφέρον ωστόσο είναι πως δεν είναι η πρωτοτυπία του µόνο αλλά και το ίδιο το τραγούδι που µε τη µουσική και τις ερµηνείες σε φέρνει σε ακουστική εγρήγορση.
Το «Πυροµάνι» είναι ένα ακόµα δικό τους τραγούδι επηρεασµένο από την ρεµπέτικη και δηµοτική παράδοση. Εδώ, λόγω ενός πολύ ταιριαστού ρυθµικού σχήµατος από τον Αλέξη Αποστολάκη λίγο µετά το τρίτο λεπτό, πρέπει να αναφέρουµε πως είναι αυτός και ο Χρήστος Τσαπράζης στα τύµπανα και το µπάσο αντίστοιχα οι µουσικοί που κρατούν το λιτό ενορχηστρωτικό µέρος, µαζί βέβαια µε την κιθάρα και το πιάνο της Έλενας και της Σουζάνας.
Το οµότιτλο κοµµάτι του δίσκου είναι ένα ωραιότατο µπλουζ και η φυσαρµόνικα δένει άριστα, όπως είναι αναµενόµενο. Στο «Καλύτερα Τα Μαύρα Ρούχα»η διασκευή βγάζει µια µάλλον πιο σκοτεινή πλευρά του γνωστού παραδοσιακού τραγουδιού ενώ το τραγούδι
TO BE SAFEΕλένη & Σουζάνα Βουγιουκλή
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
45
ΕΝΗΧΟΡΙΑ
τους «Wake Up» έρχεται πιο κοντά στο σήµερα, για να ταξιδέψουµε στη συνέχεια στην Αµερική και πάλι µε ένα παραδοσιακό όµως τραγούδι, το «Where Did You Sleep Last Night (In The Pines)». Το «Μοve Over» είναι µια µπαλάντα που κουβαλάει κάτι γλυκό από τα 70’s και µε ενδιαφέρουσα εξέλιξη. Στο «Άνοιξαν Πολλές» η παραδοσιακότροπη µελωδία συνδυάζεται µε πιάνο και ωραίες αρµονικές ιδέες και το «Pentathlon» που έπεται αποτελεί την συνέχειά του (χωρίς παύση), σε πέντε όγδοα, µόνο µε µουσική και «βοκαλισµούς». Ο δίσκος κλείνει µε κάτι που αδερφές Βουγιουκλή γνωρίζουν να κάνουν πολύ καλά: διφωνία a cappella και µάλιστα σε ένα παραδοσιακό κοµµάτι της Κάτω Ιταλίας, το «Moje Bukura».
Προσεγµένη παραγωγή που επιπλέον έγινε στη Θεσσαλονίκη µε ηχολήπτη τον Τίτο Καρυωτάκη. Η Ελένη και η Σουζάνα Βουγιουκλή λοιπόν διαθέτουν ωραίες και δουλεµένες φωνές, γράφουν ωραία τραγούδια, µπλέκουν την ελληνική µουσική µε την ξένη παραδοσιακή και παραµένουν σε ποιοτικές κατευθύνσεις. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;
Ακούτε:
και 90,4 Αριστερά στα fm: Τετάρτη 21.00-23.00 και Κυριακή 19.00-21.00
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
46
SHOWCASE
ΕΙΚΟΝΙΣΜΑ
Μόνο ένα θαµπό φως της µέρας και τα υγρά µου µάτια µπορούν να συγχρονιστούν µε την εικόνα σου.
Σα να σ’ έχω µπροστά µου είσαι. Ξεθωριασµένος.
Με άσπρες γραµµές, φωτεινά και σκοτεινά κοµµάτια, τσακισµένες άκρες, τσαλακωµένη εικόνα που ξετύλιξαν και έβαλαν µπροστά της ένα γυαλί για να µη φαίνεται.
Σε κάρφωσαν στον τοίχο µάτια µου, και τα µάτια σου κόκκινα αντί για πράσινα, κάποιο φως σε τύφλωσε. Καλύτερα έτσι. Σε κάρφωσαν µε στραβές πρόκες που βρήκαν σ’ ένα κουτί στα ράφια της αποθήκης, λίγο σκουριασµένες. Σε κάρφωσαν στον τοίχο µπροστά απ’ το σώµα µου. Εδώ και καιρό περιφέροµαι µέσα σε τέσσερις τοίχους που βλέπουν µόνο οι άλλοι. Εγώ κοιτάζω τον κόσµο, τον ήλιο όταν βγαίνει και την εικόνα σου που γίνεται σκιά στον ήλιο και τον κόσµο µπροστά µου, και τον κόκκινο ήλιο όταν συννεφιάζει. Και πες µου, πες µου αλήθεια, δε µετανιώνεις καθόλου που το τζάµι µπροστά σου, που δεν έχω κουραστεί να το ξεσκονίζω για να λάµπεις, το τζάµι αυτό, δεν το έβαλες εσύ;
Πόσο θα γελάω κάποτε µε τα χάλια µου; Σε µισώ ήδη λίγο αλλά σε θέλω.
Η έκθεση – φόρος τιµής στον Κωνσταντίνο Μάνο στο Μουσείο Μπενάκη µάς ταξιδεύει στα πιο αποµακρυσµένα µέρη της Ελλάδας του ’60.
“A Greek Portfolio”, από τις 22 Μαϊου ως τις 25 Αυγούστου.
ΤΗΣ ΔΩΡΑΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗ[email protected]
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
47
SHOWCASE
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
48
ΤΗΣ ΧΛΟΗΣ ΙΟΡΔΑΝΙΔΟΥ[email protected]
ΝΑ ΠΑΣ
Ξέρω, είµαι από εκείνες που µυρίζουν καλοκαίρι απ’ το Μάρτη. Όµως τώρα ήρθε για τα καλά. Για να το υποδεχτώ, έκανα βόλτα στην πόλη, χωρίς ζακέτα, χωρίς κάλτσες, χωρίς µακιγιάζ, όπως αρµόζει στην εποχή που δικαιώνει τη χίππικη φύση µας.
Πρώτη στάση, φαγητό σε βραζιλιάνικη µπιστρό. Περίεργο µου ακουγόταν. Περπάτησα από την Ιλισσίων µέχρι το Άλσος (Οδός Δηµητρέσσα, αν δεν απατώµαι), και µετάνιωσα που δεν πήρα τη ζακέτα που λέγαµε. Θερµοκρασία 4 βαθµοί κάτω. Γύρω µου µαµούνια, τριζόνια να τρίζουν, ένας γκιώνης να γκρινιάζει. Κάθισα, παρήγγειλα, χάζευα το διάκοσµο. Μέχρι να έρθουν τα ορεκτικά και οι βραζιλιάνικες µπύρες είχα µεταφερθεί στο Ρίο, όχι στη σάµπα βερσιόν, αλλά µάλλον σε µια ροµαντική του έκδοση, απόρροια των Πορτογάλων κατακτητών. Από το µενού ξεχώρισα την παραδοσιακή Φεσουάδα, τα γλυκά [όλα, πάρτε πιατέλα, είναι αξεπέραστα] και φυσικά την καϊπιρίνια, που σε τίποτα δε θύµισε το ξέπλυµα που σερβίρουν στα µπαράκια του άστεως. Πήρα την κατηφόρα µε µια αύρα από άλλη ήπειρο, µε το άλσος να µε τραβάει, χορτασµένη και ικανοποιηµένη από την επιλογή.
Μια άλλη βραδιά, είπα να επανανακαλύψω τα Εξάρχεια, που όλο και αλλάζουν πίστες. Χαµός γίνεται πια στον Τζερεµέ, στην Μπενάκη, στο ύψος της πλατείας. Χαλαρό τσιπουράδικο µε πολύ εντάξει φαγητό, καλές σχετικά τιµές, καλό αλκόολ και τέλεια εξυπηρέτηση. Γύρω, φοιτητές, καλλιτέχνες, ΜΑΤ, το αθάνατο πνεύµα της περιοχής. Κι όµως, κάτι θύµισε νησί, επαρχεία, µη – Αθήνα. Ίσως οι µαµαδίστικοι γίγαντες του µενού, ίσως το τσίπουρο απ’ τα Γιάννενα, όπως µας είπε η Βάσια που σερβίρει. Οι καλές επιλογές δεν αιτιολογούνται εύκολα. Δοκιµάστε, περιµένω ανταπόκριση.
ΑΡΩΜΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
49
ΝΑ ΠΑΣ
Παρασκευή βράδυ στην Αθήνα. Πανικός. Σκουπιδιάρικο στην Καραγιώργη 10:30, µηδέν θέσεις παρκαρίσµατος, καβάληµα πεζοδροµίου στη Βουλής, έξω απ’ το Seven Jokers – που αν και δεν αποτελεί θέµα του άρθρου, συνεχίζει να είναι ένα από τα καλύτερα αθηναϊκά µαγαζιά. Καταλήξαµε στο Σινάτρα, µαζί µε τη µισή πόλη. Όµορφος κόσµος, πολύ κέφι, καλό αλκόολ, µουσική κλασική αλλά ποτέ αδιάφορη. Η Θησέως ποτέ δεν πεθαίνει. Κατά τις 12 ξεκίνησα για το Χολαργό, για το Bootleg. Εδώ, άλλη ατµόσφαιρα, κοκτέηλ ψαγµένα, δοκίµασα ένα µε τζίντζερ και εξεπλάγην. Έµπνευση από ποτοαπαγόρευση, που δυστυχώς δεν άγγιξε τη µουσική [η οποία στην καλύτερη ήταν επιπέδου γυµναστηρίου]. Το µαγαζί, σε µια στοά δίπλα στην εκκλησία, είχε µια αίσθηση παρανοµίας, ένα feeling διαφορετικό από τη γνωστή πιάτσα της περιοχής. Αξίζει τον κόπο.
Κλείνοντας, γι’ αυτούς που ονειρεύονται καλοκαίρι και θάλασσα, αξίζει µια Δηµουλά, που τόσο µισήθηκε αντί να αγαπιέται αυτές τις µέρες.
ΚΟΝΙΑΚ ΜΗΔΕΝ ΑΣΤΕΡΩΝ
Χαµένα πᾶνε ἐντελῶς τὰ λόγια τῶν δακρύων.Ὅταν µιλάει ἡ ἀταξία ἡ τάξη σωπαίνει
-ἔχει µεγάλη πεῖρα ὁ χαµός.Τώρα πρέπει νὰ σταθοῦµε στὸ πλευρὸ
τοῦ ἀνώφελου.Σιγὰ σιγὰ νὰ ξαναβρεῖ τὸ λέγειν της ἡ µνήµηνὰ δίνει ὡραῖες συµβουλὲς µακροζωϊας
σὲ ὅ,τι ἔχει πεθάνει.
Ἂς σταθοῦµε στὸ πλευρὸ ἐτούτης τῆς µικρῆς Φωτογραφίας
ποὺ εἶναι ἀκόµα στὸν ἀνθὸ τοῦ µέλλοντός της:νέοι ἀνώφελα λιγάκι ἀγκαλιασµένοι
ἐνώπιον ἀνωνύµως εὐθυµούσης παραλίας.Ναύπλιο Εὔβοια Σκόπελος;
Θὰ πεῖςκαὶ ποὺ δὲν ἦταν τότε θάλασσα.
Eικονογράφηση: Ντίνος Καψάλας [email protected]
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
50
ΦΩΝΟΡΑΣΗ
ΔΕΥΤΕΡΑ 27/05ΤΗΣ ΕΛΕΝΗΣ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ[email protected] ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
-
ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
21:00Ξένο & Ελληνικό Ποικίλο Ρεπερτόριο: Πέτρος Κουμπλής (δίεση 101,3)
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
22:30Δικαστικό Θρίλερ: A Few Good Men (MEGA)
ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
13:00Ψυχαγωγικό-Ενημερωτικό Μαγκαζίνο: Μυαλά Κουβάρια (CR Radio)
15:00LYKOS Jukebox με την Ελένη Αγγελοπούλου(CR Radio)
21:00Ξένο & Ελληνικό Ποικίλο Ρεπερτόριο: Πέτρος Κουμπλής (δίεση 101,3)
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
21:00Κωμωδία: Το Ανθρωπάκι (ALPHA)
ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
21:00Ξένο & Ελληνικό Ποικίλο Ρεπερτόριο: Πέτρος Κουμπλής (δίεση 101,3)
ΦΩΝΟΡΑΣΗ
ΤΡΙΤΗ 28/05 ΤΕΤΑΡΤΗ 29/05
Eικονογράφηση Στέργιος Ρουμελιώτης // KURO - [email protected]
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
51
ΦΩΝΟΡΑΣΗ
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
-
ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
21:00Ξένο & Ελληνικό Ποικίλο Ρεπερτόριο: Πέτρος Κουμπλής (δίεση 101,3)
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
-
ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
21:00Ξένο & Ελληνικό Ποικίλο Ρεπερτόριο: Πέτρος Κουμπλής (δίεση 101,3)
22:00Dance-electronic: Το φ (rockharadio.com)
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
21:00Κωμωδία: Ο Τζαναμπέτης (STAR)
ΠΕΜΠΤΗ 30/05 ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 31/05 ΣΑΒΒΑΤΟ 01/06 ΚΥΡΙΑΚΗ 02/06
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ
22:00Ντοκιμαντερ-Σειρά: Οι Επιζήσαντες (ΣΚΑΪ)
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
52
COMIC
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
54
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
55
ΛΥΚΟS 26 ΜΑΪΟΥ 2013
56
WWW.LYKOSMAGAZINE.COM