25 Şubat February 2019 Pazartesi Monday, 20.00 Bilkent Konser Salonu | Concert Hall

konzertmeister Irina Nikotina

Gürer Aykal sef conductor

Emre Yavuz piano

Elvin Hoxha Ganiyev keman violin

İhsan DoğramacıAnısına

In Memory

of

Program

Zorunlu durumlarda program değişikliği yapılabilir.Programs may be subject to changes due to reasons beyond our control.

Değerli Dinleyicilerimiz,Gittikçe artan sayılarla yeni dinleyicilerimizin aramıza katılmasından mutluluk ve gurur duyuyoruz. İzleyicilerimizin beğenilerini içten alkışlarıyla sergilemeleri, bizler için paha biçilmez bir destek.Konserlerimizde ses ve görüntü kaydı yapılmaktadır. Seslendirilen eserlerin bazıları birkaç bölümden oluşmaktadır. Eserin tümü bittikten sonra alkışlamanız bizlere kolaylık sağlayacaktır. Aynı nedenle konser esnasında cep telefonlarınızı tamamen kapatmanızı ve flaşla fotoğraf çekmemenizi rica ederiz.

Dear Listeners,We are happy and proud to perform to a growing audience. The applause we receive from the audience is an invaluable expression of appreciation. All our concerts are audio-visually recorded. Some of the works performed by the artists are composed of several parts. It would be highly convenient, if the listeners hold their applause until the end of the work. For the same reason, we kindly ask our listeners to turn off their cell phones and not to take any photographs with flash during the concert.

E. Chausson Poème, Op.25

S. Rachmaninov Paganini'nin Bir Teması Üzerine Rapsodi, Op.43 Rhapsody on a Theme of Paganini, Op.43

ara interval

J. Brahms Senfoni No.2, Re majör, Op.73 Symphony No.2 in D major, Op.73I. Allegro non troppoII. Adagio non troppoIII. Allegretto gracioso (quasi Andantino)IV. Allegro con spirito

Gürer Aykal şef conductor

Müzik eğitimine Ankara Devlet Konservatuvarında başlayan Gürer Aykal, Necdet Remzi Atak'ın öğrencisi olarak 1963 yılında Keman Bölümünden, Adnan Saygun'un öğrencisi olarak 1969 yılında Kompozisyon Bölümünden mezun oldu. Aynı yıl devlet bursu

kazanıp İngiltere'ye giderek Londra'da Guildhall Müzik Okulunda Andre Previn ve George Hurst gibi önde gelen şeflerin yanında orkestra şefliği okudu. Guildhall Müzik Okulu ve Royal Academy İleri Şeflik Bölümlerini birincilikle bitirdi (1972). Ardından İtalya'ya giden Aykal, Academia Chigiana'dan Şeflik Nişanı aldı ve Santa Cecilia Akademisini Franco Ferrara'nın asistanlığını yaparak bitirdi. Bu arada Adnan Saygun'un isteği üzerine Pontificio Istituto di Musica Sacra'da Bartolucci ile Gregorien koro müziği ve Rönesans çoksesli müzik öğrenimi de gördü.

1975 yılında Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrasının Daimi Şefliğine atanan Aykal, daha sonra bir süre Devlet Opera ve Balesi Genel Müdürlüğü yaptı. Bu arada Suna Kan ile birlikte kurduğu Ankara Oda Orkestrasının ülkemizdeki faaliyetlerinin yanı sıra bu orkestranın yurt dışında da yüzden fazla konserini yönetti. Aykal, Avrupa ülkelerinin önde gelen orkestraları ile sayısız konser verdi; İngiliz Oda Orkestrasını Güney Amerika ve Karayipler turnesinde yönetti. Amsterdam Concertgebouw Oda Orkestrasının da şefliğini yaptı.

Eğitimci yönü yurtiçi ve dışında orkestra şefliği profesörlüğünü de kapsayan Gürer Aykal, ABD'de Indiana (Bloomington) Üniversitesi, Teksas Tech ve UTEP Üniversitelerinde ileri orkestra şefliği dersleri verdi. Halen Bilkent Üniversitesinde ve Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi Devlet Konservatuvarında bu görevi sürdürüyor.

ABD'de toplam 16 yıl şeflik ve genel müzik direktörlüğü yapan Aykal 1991-2003 yılları arasında El Paso Teksas Senfoni Orkestrası Daimi Şefliği ve Genel Müzik Direktörlüğü yaptı ve burada "Profesör Emeritus" unvanı aldı.

Müzik alanındaki uluslararası başarıları ve hizmetleri nedeniyle 1981 yılında kendisine Devlet Sanatçısı unvanı verilen Aykal, bugüne kadar yaptığı CD kayıtlarında Londra Filarmoni Orkestrası, Kuzey Almanya Radyosu

(NDR), Ankara Oda Orkestrası, Bilkent Senfoni Orkestrası, Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrası ve El Paso Senfoni Orkestrası gibi önde gelen birçok sanat topluluğu ile Bach, Beethoven, Mozart, Tchaikovsky, Elgar, Smetana, Ravel, Akses, Erkin ve Saygun gibi büyük bestecilerin yapıtlarını seslendirdi.

Gürer Aykal, Çağdaş Türkiye Cumhuriyetinin müzik yoluyla tanıtılması konusunda yurtiçi ve yurt dışında yaptığı başarılı çalışmalarından dolayı 1999 yılında Türkiye Gazeteciler Cemiyeti tarafından Yılın Sanatçısı seçildi.

1999 yılında Borusan İstanbul Filarmoni Orkestrasını kuran ve Daimi Şefliği ile Genel Müzik Direktörlüğünü yürüten Gürer Aykal, bu görevine Borusan İstanbul Filarmoni Orkestrası Onursal Şefi olarak devam etmektedir. 2000-04 yılları arasında Antalya Devlet Senfoni Orkestrasını kurmak ve geliştirmek görevini üstlendi. Aykal Mayıs 2008’de, Türkiye ile Finlandiya arasındaki kültürel işbirliğine sağladığı katkılardan ötürü Finlandiya Devlet Nişanı ile ödüllendirildi. 2008 Temmuz ayında Roma Lazio Avrupa ve Akdeniz Festivali kapsamında Roma’da düzenlenen törende, Uluslararası Gösteri Sanatları kategorisinde başarı ödülü aldı. 2009 yılında Bilkent Üniversitesi tarafından Fahri Doktora ile, Sevda-Cenap And Müzik Vakfı tarafından 2011 Onur Ödülü Altın Madalyası ile onurlandırıldı.

Gürer Aykal, Aralık 2011'de Karşıyaka Belediyesinin öncülüğünde Karşıyaka İzmir Filarmoni Orkestrasını kurdu. Bu orkestra oda orkestrası olarak devam etmektedir.

Gürer Aykal started his music education at Ankara State Conservatoire as a violin student of Necdet Remzi Atak. After he graduated in violin in 1963, Aykal studied composition with Ahmed Adnan Saygun and received his diploma in composition in 1969. The same year Aykal went to London on a state scholarship to study conducting at Guildhall School of Music, where he became the pupil of prominent conductors such as Andre Previn and George Hurst. He graduated from Guildhall School of Music and Royal Academy of Music in advanced conducting with honours degrees in 1972. Subsequently, he studied for two years in Italy where he served as assistant to Franco Ferrara in the Academia of Santa Cecilia in Rome. He received the “Diploma di Merito” for conducting from Chigiana Musica Accedemia. Meanwhile on Saygun’s request, he also studied Gregorian chants and Renaissance polyphonic music with Prof. Bertolucci in Pontificio Instituto di Musica Sacra.

In 1975, Gürer Aykal was appointed as the Principal Conductor of the Presidential Symphony Orchestra. He later served as the General Director of State Opera and Ballet for a period. Together with Suna Kan, he established the Ankara Chamber Orchestra, which he conducted both in Turkey and in more than one hundred concerts abroad. Aykal gave numerous concerts conducting the leading orchestras of Europe. He was the conductor of English Chamber Orchestra on its tour to South America and Caribbean. He also served as a permanent conductor of the Amsterdam Concertgebouw Chamber Orchestra.

Maestro Aykal has taught conducting at Indiana University, Texas Tech and UTEP Universities in the United States. He is currently a professor of conducting at Bilkent University and Mimar Sinan University’s State Conservatory in Turkey.

Aykal was awarded the title of State Artist by the Turkish State in 1981 for his international achievements and his contributions to music. He has recorded the works of a wide range of composers – Bach, Beethoven, Mozart, Tchaikovsky, Elgar, Smetana, Ravel, Erkin and Saygun – with a number of prominent orchestras, such as the London Philharmonic, Norddeutscher Rundfunk Radiophilharmonie NDR, Ankara Chamber Orchestra, Bilkent Symphony Orchestra, Presidential Symphony Orchestra and El Paso Symphony Orchestra.

Having worked as a conductor and musical director in the United States for 16 years, Aykal held the post of Musical Director and Principal Conductor of Texas El Paso Symphony Orchestra between 1991 and 2003. He holds the title of “Professor Emeritus”. In 2000, he accepted the post of establishing and developing Antalya State Symphony Orchestra, where he served until 2004.

Currently, Aykal is the Honorary Conductor of Borusan İstanbul Philharmonic, which he founded in 1999 and where he served as the Musical Director and Principal Conductor. In May 2008, Aykal was awarded the Order of Merit of the State of Finland for his contributions to the cultural cooperation between Turkey and Finland. In July 2008, he was awarded for his success in the category of the International Performing Arts at Lazio of Rome in Europe and the Mediterranean Festival in Rome. In 2009 he was honored with an honorary doctorate by Bilkent University and in 2011 he was awarded the Honor Award Gold Medal by Sevda-Cenap And Foundation.

Gürer Aykal founded Karşıyaka İzmir Philharmonic Orchestra in December 2011 by the initiative of Karşıyaka Municipality. This orchestra continues its concerts as chamber orchestra.

Elvin Hoxha Ganiyev keman violin

1997’de Ankara’da müzisyen bir ailede dünyaya geldi. Keman öğrenimine beş yaşında dedesi, Server Ganiyev ile başladı. Altı yaşında ilk resitalini, sekiz yaşında orkestra eşliğinde ilk konserini verdi; aynı yıl Zakhar Bron’un sınıfında eğitim görmek

üzere Zürih Konservatuvarı Genç Öğrenci Programına kabul edildi. 2005’te Cihat Aşkın ve Arkadaşları (CAKA) topluluğuna katıldı. 2008’de Azerbaycan Cumhurbaşkanlığı Bursunu aldı ve adı Azerbaycan Altın Kitabına yazıldı. Pek çok uluslararası yarışmada ödüller kazandı; Azerbaycan Cumhurbaşkanı ve Papa’dan madalya aldı. 2006’da Moskova’da Klasik Kültür Mirası Yarışmasını, 2007’de Mersin’de Gülden Turalı Keman Yarışmasını kazandı. 2009’da Polonya’da Wieniawski Genç Kemancı Yarışmasında ikincilik ödülü aldı. 2010’da, Güher ve Süher Pekinel’in başlattığı Dünya Sahnesinde Genç Yetenekler projesiyle desteklenen genç müzisyenler arasına girdi. Aynı yıl, Yılın Yeni Genç Müzisyeni seçildi ve İsviçre’de düzenlenen 7. Tchaikovsky Genç Müzisyenler Yarışmasında iki özel ödül kazandı. 2012’de “Noche en Madrid” Müzik Yarışmasında birincilik, 2013’te 5. Moskova David Oistrakh Keman Yarışmasında üçüncülük, 2016’da Rusya’da Novosibirsk Genç Kemancılar Yarışmasında birincilik ödülünün sahibi oldu. 2018’de Carnegie Hall’de Uluslararası Müzik Yarışmasında “Florida Keys” büyük ödülünü, Berlin Müzik Yarışmasında Altın Madalya ve Fazıl Say ödülünü, 2019’da Viyana Müzik Yarışmasında Büyük Ödülü kazandı. 2015’te Liechtenstein’da LTG topluluğuyla yaptığı kayıt Sony etiketiyle yayımlandı.

On üç yaşından itibaren, Vladimir Spivakov, Zubin Mehta, Placido Domingo, Yuri Bashmet, Vladimir Fedoseyev, Gennady Rozhdestvensky, Zakhar Bron, Sasha Goetzel, Gürer Aykal, Rauf Abdullayev, Server Ganiyev, Rengim Gökmen, Naci Özgüç, Valery Vorona, Klaus Weise, Jules van Hessen, Ender Sakpınar, Nikolay Lalov ve David Bernard gibi pek çok tanınmış şefle sahneye çıktı; Zakhar

Bron, Vadim Repin, Maxim Vengerov, Ivri Gitlis, Cihat Aşkın, Fazıl Say, Viktor Pikayzen, Yusif Eyvazov, Güher-Süher Pekinel, Farhad Badalbeyli ve Anne Sophie Mutter gibi ustalarla çalıştı. Carnegie Hall, Berlin Filarmoni Salonu, Kremlin Sarayı, Tchaikovsky Konser Salonu, Opera Garnier Monte-Carlo, Azerbaycan Filarmoni, Haydar Aliyev Merkezi, Concertgebouw, Atina’da Megaro Salonu, Zürih’te Tonhalle, Londra’da Royal Albert Hall, St. John’s Smith Square, Victoria & Albert Museum, Teatro Real, Rotterdam’da De Doelen, Düsseldorf’ta Museum Kunstpalast, Münih’te Hubertussaal, Max-Joseph Saal ve Musikverein’de sahneye çıktı. Moscow Virtuosi, Shanghai Oda Orkestrası, Gara Garayev Devlet Oda Orkestrası, Amsterdam Filarmoni, Azerbaycan Filarmoni, Katar Filarmoni, Odessa Filarmoni, New Russia Orkestrası, BMTG NY Oda Orkestrası, Tchaikovsky Senfoni Orkestrası, Bron Oda Orkestrası, Burgogne Lyric Orkestrası ile konserler verdi. İsviçre’de Interlaken Classics Festivalleri; Azerbaycan’da Rostropovich Festivali ve Gabala Festivali; Rusya’da Vladimir Spivakov Invites Festivali, Trans-Siberian Sanat Festivali, Kremlin Classical Stars Festivali; İstanbul ve Ankara Müzik Festivalleri; Fransa’da Cannes Müzik Festivali, Voices for Peace, Festival du Floréal Musical d'Epinal, Menton Festivali; Almanya’da Oettingen Festivali ve Yunanistan’da Megaro Festivaline katıldı.

Elvin Hoxha Ganiyev, İsviçre’deki Kalaidos Üniversitesi Uygulamalı Bilimler Müzik Bölümünde ve İspanya’daki Escuela Superior de Musica Reina Sofia’da Zakhar Bron’un sınıfında öğrenimini sürdürüyor. Türkiye Çağdaş Eğitim Vakfı (ÇEV), QNB Finansbank, Anadolu Vakfı ve Anadolu Grubu tarafından destekleniyor.

Elvin Hoxha Ganiyev was born in Ankara into a musical family in 1997. He started playing the violin at the age of five with his grandfather Server Ganiyev, and gave his fırst recital when he was six. At age eight, he gave his first concert with orchestra, and in the same year, he was admitted to the Zurich Conservatory Young Student Program as a student of the legendary Zakhar Bron (with whom he still studies). In 2005, Elvin became a member of the Cihat Aşkın and Young Friends (CAKA) ensemble. In 2008, he was granted the Azerbaijani Presidential Scholarship and his name was included in the Golden Book of Azerbaijan. He has received many honors and awards at international competitions including medals from the President of Azerbaijan and Pope. He won the first prize

in the Classical Culture Heritage Competition (2006, Moscow) and “Gülden Turalı” Violin Competition (2007, Mersin). He won the second prize at the Wieniawski Young Violinist Competition (2009, Poland). He was supported in 2010 as one of the selected young musicians in the Young Talents on the World Stage Project, launched by Güher and Süher Pekinel. He became a New Young Musician of the Year (2010) and won two special awards at the Tchaikovsky Young Musicians Competition in Switzerland. He was awarded the first prize at the “Noche en Madrid” Music Competition (2012), third prize in the Moscow David Oistrakh Violin Competition (2013), and the first prize at the Novosibirsk Competition of Young Violinists in Russia (2016). He also received Grand Prize “Florida Keys” at the International Music Competition (2018, Carnegie Hall), Golden Medal at the Berliner Music Competition (2018), award by Fazıl Say, and the first Great Award at the Vienna Music Competition (2019). In 2015, he recorded a CD for the Sony label with the LTG Ensemble, Liechtenstein.

Since the age of thirteen when he made his debut with the Moscow Virtuosi under the baton of Vladimir Spivakov, he has always performed with renowned conductors, such as Zubin Mehta, Placido Domingo, Yuri Bashmet, Vladimir Fedoseyev, Gennady Rozhdestvensky, Zakhar Bron, Sasha Goetzel, Gürer Aykal, Rauf Abdullayev, Server Ganiyev, Rengim Gökmen, Naci Özgüc, Valery Vorona, Klaus Weise, Jules van Hessen, Ender Sakpınar, Nikolay Lalov, and David Bernard. He has worked with masters, such as Zakhar Bron, Vadim Repin, Maxim Vengerov, Ivri Gitlis, Cihat Aşkın, Fazıl Say, Viktor Pikayzen, Yusif Eyvazov, Güher-Süher Pekinel, Farhad Badalbeyli, and Anne Sophie Mutter. He played in concerts throughout the world in prominent concert halls, such as Carnegie Hall; the Berlin Philharmonic Hall; Kremlin Palace and Tchaikovsky Concert Hall; Opera Garnier Monte-Carlo; Azerbaijan Philharmonic, Heydar Aliyev Center; Amsterdam Concertgebouw; Athena Megaro Hall; Zurich Tonhalle; and the Royal Albert Hall, St. John’s Smith Square, Victoria & Albert Museum, London; Teatro Real; De Doelen, Rotterdam; Museum Kunstpalast, Düsseldorf; Hubertussaal and Max-Joseph Saal, Munich; Musikverein. He has worked with the Moscow Virtuosi, Shanghai Chamber Orchestra, Gara Garayev State Chamber Orchestra, Amsterdam Philharmonic, Azerbaijani Philharmonic Orchestra, Qatar Philharmonic, Odessa Philharmonic, New Russia Orchestra, BMTG NY Chamber Orchestra, Tchaikovsky Symphony Orchestra,

Bron Chamber Orchestra, Burgogne Lyric Orchestra. As a passionate musician, he has performed at many festivals internationally: Interlaken Classics Festivals in Switzerland; Rostropovich Festival and Gabala Festival Music in Azerbaijan; Vladimir Spivakov Invites Festival, Trans-Siberian Art Festival and Kremlin Classical Stars Festival in Russia; Istanbul and Ankara Music Festivals; Cannes Music Festival, Voices for Peace, Festival du Floréal Musical d'Epinal, and Menton Festival in France; Oettingen Festival in Germany; and Megaro Festival in Greece.

Ganiyev is a student of Kalaidos University of Applied Sciences, Department of Music in Switzerland and Escuela Superior de Musica Reina Sofia in Spain in the class of Prof. Zakhar Bron. He is being supported by the Contemporary Education Foundation of Turkey (ÇEV), QNB Finansbank, Anadolu Foundation and Anadolu Group.

Emre Yavuz piano

1990’da İzmir’de doğdu. 1998 yılında Kültür Bakanlığı tarafından yapılan bir sınavla Sanatta Üstün Yetenekli Çocuklar Yasası kapsamına alınarak Hacettepe Üniversitesi Devlet Konservatuvarında Kamuran Gündemir ile piyano öğrenimine başladı. 2001’de Kırım’da yapılan

Uluslararası Mavi Kuş Müzik Yarışmasında kendi yaş kategorisinde birincilik ve En İyi Çağdaş Eser Yorumu ödüllerine layık görüldü. Lise öğrenimi boyunca Bilkent Üniversitesinde Fazıl Say ve Sanem Berkalp ile çalıştı, aynı zamanda bestecilik dersleri aldı.

Cumhurbaşkanlığı Senfoni, İzmir, Bursa, Antalya Devlet Senfoni Orkestraları, Eskişehir Büyükşehir Belediyesi Senfoni Orkestrası, Bilkent Senfoni Orkestrası ve Borusan İstanbul Filarmoni Orkestrasıyla, Gürer Aykal, İbrahim Yazıcı, Rengim Gökmen ve Ender Sakpınar yönetiminde konserler verdi. 2004 yılında Antalya Piyano Festivalinde ve Moskova’da Spivakov Müzik Festivalinde konserler verdi. 2007’de Sicilya’da yapılan Ibla Grand Prize yarışmasında Frederic Chopin Özel Ödülüne layık görüldü. 2010 Chopin Yılı kapsamında Viyana’da yapılan Rotary Interpretationspreise - Chopin & Schumann Yarışmasını kazandı; Viyana Musikverein’da ve Avusturya’nın çeşitli kentlerinde resitaller ve Bratislava Senfoni Orkestrası ile konserler verdi.

Viyana Konservatuvarında Roland Batik ile çalıştı. Mezuniyet resitalinde Beethoven, Rachmaninov ve Saygun yorumladı; tüm jüri üyelerinden tam puan alarak mezun olan ilk ve tek öğrenci oldu. Aynı zamanda Almanya’daki Hannover Müzik Medya ve Tiyatro Yüksekokulunda Karl-Heinz Kämmerling ile eğitimini sürdürdü. Seymour Lipkin, Lang Lang, Murray Perahia, Till Fellner’in ustalık kurslarına katıldı.

2012’de Viyana’da düzenlenen 4. Rosario Marciano Piyano Yarışmasında birincilik ödülü kazanarak “sıra dışı bir sanatsal kişilik” olarak tanımlandı. 2013’te Zubin Mehta yönetiminde Tel Aviv’deki yıllık geleneksel Gala Konserinde Beethoven’in 3. Konçertosunu seslendirdi. 2015’te 2. Hacettepe Ulusal Piyano Yarışmasında birincilik ödülü, 2016’da 15. Viyana Uluslararası Piyano Yarışmasında birincilik ve Schubert Özel Ödülü, Dortmund’da düzenlenen 13. Uluslararası Schubert Piyano Yarışmasında üçüncülük ödülü kazandı.

2017’de kemancı Tolga Kulak ve çellist Gözde Yaşar ile birlikte kurduğu Geistesblitz Trio 1. Eğirdir Oda Müziği Yarışmasında birincilik kazandı. Aynı yıl Bad Kissingen’de düzenlenen Kissingen Piyano Olimpiyatlarında birincilik ödülüne layık görülen Emre Yavuz, eğitimini halen Viyana’da Arie Vardi ile sürdürmektedir.

Emre Yavuz was born in İzmir in 1990. In 1998, after passing the examination of the Ministry of Culture, he started his piano education with Kamuran Gündemir at the State Conservatory of Hacettepe University within the scope of the Law on Children Gifted in Arts. In 2001, he won the first prize in his age category, as well as the Best Contemporary Work Interpretation award at the 2nd International Blue Bird Music Competition in Crimea. During his high school years, he studied with Fazıl Say and Sanem Berkalp and received composing lessons.

Emre Yavuz has given concerts with the Presidential Symphony, İzmir, Bursa and Antalya State Symphony orchestras, Eskişehir Metropolitan Municipality Symphony Orchestra, Bilkent Symphony Orchestra and the Borusan İstanbul Philharmonic Orchestra under the baton of Gürer Aykal, İbrahim Yazıcı, Rengim Gökmen and Ender Sakpınar. He also played in concerts at the Antalya Piano Festival and Spivakov Music Festival in Moscow in 2004. He was awarded the Frederic Chopin Special Prize at the Ibla Grand Prize Competition in Sicily in 2007. In 2010, he

won the Rotary Interpretationspreise - Chopin & Schumann Competition organized in Vienna as part of the Chopin Year activities. He gave recitals in Musikverein in Vienna and other Austrian cities and performed in concerts with the Bratislava Symphony Orchestra.

Yavuz worked with Roland Batik at the Vienna Conservatory. He interpreted the works of Beethoven, Rachmaninov and Saygun in his graduation recital, and became the first and the only graduate who collected full points from all members of the jury. At the same time, he continued his studies with Karl-Heinz Kämmerling in the Music, Media and Theater High School in Hannover, Germany. He participated in the masterclasses of Seymour Lipkin, Lang Lang, Murray Perahia, and Till Fellner.

At the 4th Rosario Marciano Piano Competition in Vienna where he won the first prize in 2012, Yavuz was described as “an extraordinary artistic personality”. In 2013, he played Beethoven’s Concerto no. 3 at the annual traditional Gala Concert conducted by Zubin Mehta in Tel Aviv. He won the first prize at the 2nd Hacettepe National Piano Competition in 2015, the first prize and the Schubert Award in the 15th Vienna International Piano Competition and the third prize at the 13th International Schubert Piano Competition in Dortmund in 2016.

The Geistesblitz Trio he founded with violinist Tolga Kulak and cellist Gözde Yaşar was awarded the first prize at the 1st Eğirdir Chamber Music Competition in 2017. In the same year, he won the first prize at the Kissingen Piano Olympics in Bad Kissingen. Emre Yavuz currently continues his studies with Arie Vardi in Vienna.

Ernest CHAUSSON (1855-1899)Poème, Op.25

Bu eser 19. yüzyılın ikinci yarısındaki tanınmış Fransız bestecilerden Ernest Chausson’un erken dönem eserlerindendir. Sanatçı bu yıllarda önde gelen Fransız besteci Massenet’in etkisinde kalarak operayı andıran, dramayı ön planda tutan, dolayısıyla ezgiyi merkeze alan bir stil üzerinde yoğunlaşmıştır. Ancak aynı zamanda Wagner’in izinden giden Frank gibi Fransız bestecilerin eserlerini de dikkate alarak 19. yüzyılın gelişmiş armoni anlayışını da yapıtlarında yansıtmıştır.

The work is from the early period of Ernest Chausson, a well-known French composer of the second half of the 19th century. Influenced by the leading French composer of the time, Massenet, Chausson concentrated on a style resembling opera, that is, keeping the drama in the forefront and giving the central place to melody. At the same time, however, he was cognizant of the works of the French composers following Wagner, such as C. Frank, and reflected the improved harmony understanding of the 19th century in his works.

Sergey RACHMANINOV (1873-1943) Paganini’nin Bir Teması Üzerine Rapsodi, Op.43 Rhapsody on a Theme of Paganini, Op.43

Rachmaninov 20. yüzyıl boyunca meydana gelmiş pek çok farklı bakış açısını kullanmayı istikrarlı bir biçimde reddetmiş, yaşamı boyunca romantik geleneğe bağlı kalmıştır. Rusya’daki politik çalkantılardan rahatsız olması nedeniyle 1906 yılında Bolşoy Tiyatrosundaki görevinden istifa ederek ailesi ile önce İtalya sonra Dresden’de yaşamaya başlamıştır. 1909 yılında çıktığı Amerika turnesi onun Rusya’dan tamamen koparak Amerika’ya yerleşmesine yol açacak süreci başlatmıştır. 1917 yılında Bolşevik Devriminin ardından tüm mal varlığını geride bırakarak Rusya’yı terk etmiştir. Bundan sonra yaşantısını Amerika ve İsviçre merkezli olmak üzere Avrupa’da sürdürmüştür. Ancak ekonomik sıkıntıları nedeniyle besteciliğe az zaman ayırabilmiş, kariyerini ağırlıklı olarak piyanist olarak sürdürmüştür.

1934 yılında, Niccolo Paganini’nin (1782-1840) solo keman için yazdığı 24 Kapris’ten sonuncusunun teması üzerine piyano ve orkestra için yazdığı varyasyonlar, bestecilik hayatının en çok bilinen ve takdir toplayan eserlerindendir. Paganini’nin teması Rachmaninov’a 19. yüzyıl boyunca besteciler tarafından ölümü temsil etmek üzere pek çok kez kullanılan Dies Irae isimli Gregoryan İlahisini çağrıştırmış, bu ezgiyi de farklı varyasyonlarda kullanmıştır.

Bestecinin bu eseri bir piyano konçertosu olarak isimlendirmemesinin en önemli nedeni, eserin odak noktasının piyano yazısından daha çok dramatik akış ve anlatısallık üzerine olması ile ilişkilendirilebilir. Bu sağlam dramatik kurguyu ve temaların işlenişindeki incelikli harekete dayalı potansiyeli fark eden ünlü dansçı ve

koreograf Michel Fokine, 1939 yılında bu eser üzerine bir bale kurgulamıştır. Bu yapıtta Kapris teması Paganini’yi, Dies Irae ise Şeytanı temsil etmiştir. Eserin 1934 yılındaki ilk seslendirmesinde Rachmaninov solist olarak görev almış, kendisine Leopold Stokowski yönetimindeki Philadelphia Orkestrası eşlik etmiştir.

Consistently refusing to adopt any of the various perspectives that arose in the course of the twentieth century, Rachmaninov remained loyal to the romantic tradition throughout his life. His discontent with the political turmoil in Russia led him to resign from his position at the Bolshoi Theatre, and moving from Russia with his family, he settled first in Italy and then in Dresden. The United States tour he went on in 1909 marked the beginning of the process by which he severed all ties with Russia and settled in the States. Following the Bolshevik Revolution in 1917, he departed from Russia for good, leaving all his possessions behind. He spent the rest of his life in the United States and Europe, based in Switzerland. However, financially strained, he could not spend much time on composing and continued his career primarily as a pianist.

The variations he wrote for piano and orchestra in 1934 using the theme of the last one of the 24 Caprices Niccolo Paganini (1782-1840) composed for solo violin are the best-known and best-received works of his composing career. Paganini’s theme reminded Rachmaninov the Gregorian Hymn titled Das Irae, which was used many times by the nineteenth century composers to represent death, and he used this melody in different variations.

The main reason why the composer did not call this work a piano concerto may be associated with the fact that the focal point of the work is not the piano text, but the dramatic flow and narrative. The famous dancer and choreographer Michel Fokine who noticed this strong dramatic fiction and the potential behind the sophistication with which the themes were processed wrote a ballet based on the work. In the latter, the Caprice theme was used to represent Paganini and Das Irae represented the Devil. The premiere of the work in 1934 featured Rachmaninoff as the soloist, and he was accompanied by the Philadelphia Orchestra under the baton of Leopold Stokowski.

Dr. Onur Türkmen

Johannes BRAHMS (1833-1897) Senfoni No.2, Re majör, Op.73 Symphony No.2 in D major, Op.73

19. yüzyıl sanatçısının sanata bakış açısını belirleyen temel parametrelerden biri tarihsel bilinç düşüncesidir. İki tezin bu dönemin sanatsal üretimlerini doğrudan şekillendirdiği görülür; birincisi, tüm bilginin tarih tarafından koşullandığı ve tarihten bağımsız bir hakikatin olamayacağı; ikincisi ise Hegel'in diyalektik felsefesidir. Hegel insanlık tarihini “mutlak birlik” olarak nitelediği bir yaşamsal öze ulaşma süreci olarak tanımlar. Hegel'e göre tarihsel süreç, karşıtlıkların çatışması sonucu oluşan bir sentez, daha sonra tez haline gelerek karşısına çıkan yeni antitezlerle sürekli bir gelişim içerisinde ilerler.

Bu düşünceler, zamanın ruhunu kavramayı 19. yüzyıl sanatçısının temel meselelerinden biri haline getirmiştir. Şüphesiz, sanatçı zamanını kavrayabilmek için geçmişin ve onun çelişkilerinin bilincinde olmalıdır. Robert Schumann 28 Ekim 1853'te Neue Zeitschrift für Musik‘te yayımlanan ve henüz 20 yaşındaki Brahms'ı göklere çıkardığı “Neue Bahnen” (Yeni Yollar) adlı makalesinde, sanatçının tam da bu hassasiyetini sergiler. Schumann, genç Brahms'ı okura “zamanı en yüksek ve ideal biçimde ifade etmeye yazgılı” bir besteci olarak tanıtır.

Ancak 19. yüzyılın ikinci yarısı geçmişin nasıl yorumlanacağına dair bestecilerin fikir birliğinde olduğu bir dönem değildir. Aksine, Avusturya-Alman müziği bu dönemde geçmişin değerlerini birbirinden çok farklı yorumlayan (ve günün müziğinin nasıl duyulması gerektiğine dair farklı tezler sunan) iki karşıt görüş öne sürmüştür. Bu polarizasyonun bir tarafında müziği edebiyatla birleştirmeye çalışan ve Haydn, Mozart ve Beethoven'ın klasisist yapısalcılığına karşı “süreklilik” anlayışını benimseyen “yenilikçi” Wagner ve Liszt, öbür tarafında da senfoni ve oda müziği gibi salt çalgısal müziğe (absolute music) bağlı kalarak müziğin soyutluğunu (dilsel bir anlama/anlatısallığa indirgenemeyeceğini) savunan “gelenekçi” Mendelssohn, Schumann ve Brahms yer alır.

Fakat Brahms'ın gelenekçiliği ile Mendelssohncu neo-klasisist yaklaşımın arasında temel farklılıkların olduğu vurgulanmalıdır. Mendelssohn, özellikle erken dönemlerinde yaptığı gibi, geçmişin klasik formlarını

doğrudan müziğine uygularken, Brahms geçmişin müzik sistemlerini bir akademisyen titizliğiyle analiz edip, burada kendi döneminin müziğindeki çıkmazları çözmek için öngörüler aramıştır. Brahms için temel sorun, tematik kontrast prensibi üzerine kurulu sonat formunun müzikte süreklilik anlayışıyla nasıl bağdaştırılacağıdır. Brahms bu sorunu, tematik kontrast prensibi yerine sürekli dönüşüm ve varyasyon prensibini koyarak ve bunu kendine özgü armonik ve ritmik bir zenginlik ile birleştirerek çözmeye çalışmıştır.

Sanatçı kariyeri boyunca senfoni yazmak için oldukça temkinli davranmıştı. Kendi deyimi ile Beethoven gibi bir devin ayak izlerini arkasında hissederek bu işe kalkışmak çok zordu. Bu yüzden Brahms ilk senfonisini 14 yıllık bir çalışmanın ardından 43 yaşında bitirdi. 1876’da seslendirilen 1. Senfoni, besteciye büyük bir şöhret kazandırdı. Brahms bu başarıdan aldığı enerjiyle ikinci senfonisini hemen ertesi yılın yaz ve sonbahar mevsimlerinde bestelemiş, buradan daha da büyük bir başarı elde edip senfonist kimliğini iyice pekiştirmişti. Brahms, 1884’te son senfonisi olan 4. Senfonisi’ni bestelediği döneme geldiğinde, (Schumann’ın öngördüğü gibi) Alman müziğinin üç büyük B’sinden (Bach ve Beethoven ile birlikte) biri olarak anılmaktaydı.

2. Senfoni yukarıda anlatılan prensiple bestelenmiştir. Bu eser, hem birliği hem de çeşitliliği barındırır. Açık ve koyu, lirik ve kuvvetli, içe dönük ve dışadönük gibi karşıtlıklar başarıyla birleştirilmiştir. Tüm senfoni organik bir biçimde eseri başlatan ilk üç notanın (çello ve kontrbaslarda duyulan re-do-re diyez) oluşturduğu tohumdan büyür. Bu müzikal ekonomi kulağa içgüdüsel olarak açıktır ve ilgi veya spontanlıktan ödün vermeden eseri anlaşılır hale getirmeye yardımcı olur.

Birinci bölüm sözü edilen üç notalık hücre ve kornonun basit melodisi ile başlar. Bunu sırayla tanıştırılacak iki tema takip eder; birincisi kemanlar tarafından ilan edilir; ikincisi ise çello ve viyolaların gösterişli düetinde sunulur. Her iki temayı geliştirdikten sonra Brahms, ilk korno melodisini ve birinci temayı kısaca birleştirerek ilginç bir özetleme yaratır ve ardından da ikinci temayı yoğun bir şekilde ele alır.

İkinci bölüm, iki fagotun koyu bir kontrpuan ile renklendirdiği çelloların açılış temasıyla başlar. Brahms’ın içe dönük yanı en çok bu bölümde ortaya çıkar. Ancak yine de, bölümün hakim yavaşlığında şaşırtıcı bir ifade çeşitliliği kendini belli eder.

Üçüncü bölümde Brahms ilk kez yaylı çalgıların hakim olduğu dokuyu kırar ve pizzicato çello ve tahta nefesliler korosunun eşliğinde solo obuanın temasını duyurur. Çapraz ritimlerle dolu olan bu bölüm bir serenadın rahat karakterine sahiptir.

Karamsar ve öngörülemez ruhlu final, manik enerji ve huzursuzluk arasında salınır. Müzik bu bölümde neredeyse kontrolsüz bir biçimde ileri doğru parlar. 2. Senfoni ilk bakışta 1. Senfoni’nin karşıtı gibi görünür ve bu kontrast ilk seslendirmelerden itibaren Beethoven'ın 5. ve 6. (Pastoral) senfonilerinin arasındaki kontrasta benzetilmiştir. Gerçekten de Re majör tondaki ikincinin optimist ve dışadönük karakteri, Do minör tondaki birincinin karanlık ve fırtınalı ruhundan oldukça uzaktır. Bu eser anlaşılır bir biçimde bestecinin “Pastoral” senfonisi olarak kabul edilir ve dört senfonisi arasında en sevinçli olanıdır.

Among the main parameters informing the artistic perspective of the 19th century artist is the idea of historical consciousness. Two theses are observed to directly shape the artistic productions of this period: the first of these is that all knowledge is conditioned by history, independent of which there cannot be any reality, and the other is Hegel’s dialectic philosophy. Hegel considers the history of humanity a process of moving towards an essence, which he describes as “absolute unity”. According to him, the historical process is a continuous development, in which a synthesis born out of the clash of opposites then form a thesis, which is then confronted by new antitheses.

With these ideas, understanding the spirit of time became one of the fundamental struggles of the 19th century artist. Understanding the spirit of time, undoubtedly required the artist to be aware of the past and its conflicts. This sensitivity is exactly what Robert Schumann displays in his article “Neue Bahnen” (“New Paths”), published on October 28 1853 in Neue Zeitschrift für Musik, where he praised Brahms, who was only 20, to the skies. Schumann introduced the young Brahms to the readers as a composer “called to give expression to his times in ideal fashion”.

Still, the composers in the second half of the 19th century did not have a complete agreement on how to interpret the past. Quite the contrary, the Austrian-German music propounded two distinct ideas which interpreted the values of the past in very different ways (and which presented particular theses about how to hear the music of the time).

On one side of the polarization was the “innovative” Wagner and Liszt, who adopted an understanding of “continuity” as opposed to the classicist structuralism of Haydn, Mozart and Beethoven and who wanted to integrate music with literature, while the other side was held by the “traditional” Mendelssohn, Schumann and Brahms, who remained committed to pure instrumental music, like symphony and chamber music (absolute music), and defended the abstractness of music (which cannot be reduced to a lingual meaning/narration).

However, it should be noted that there are basic differences between Brahms’ traditionalism and Mendelssohnian neo-classicist approach. While Mendelssohn applied the classical forms of the past directly to his music, as he did particularly in his early period, Brahms analyzed the former music systems thoroughly like an academician and looked for foresights which could help him resolve the dilemmas in the music of his period. The main issue for Brahms was how to reconcile the sonata form based on the principle of thematic contrast with the understanding of continuity in music. Brahms strived to address this issue by replacing the principle of continuous transformation and variation with the principle of thematic contrast, and combining it with unique harmonic and rhythmical wealth.

Throughout his career, Brahms was very cautious about writing symphonies. As he put it, it was hard to make such an endeavor while following the footsteps of a prodigy like Beethoven. That is why Brahms could complete his first symphony at the age of 43, after 14 years of work. His first symphony performed in 1876 brought Brahms considerable success. With the vim and vigor of his success, he composed his second symphony in the summer and fall of the following year, and achieved even greater success, which helped him forge his identity as a symphonist. In 1884, as Brahms entered the period when he composed his fourth and last symphony, he had come to be recognized (as Schumann predicted) as one of the three great B’s of the German music (along with Bach and Beethoven).

Symphony No.2 was composed according to the principle outlined above. The work harbors both unity and variety. It successfully combines dark and light, lyrical and strong, internal and external contrasts. The entire symphony raises organically from the seed sown by the three notes with which the work starts (D – C – D sharp introduced by the cellos and double basses). This musical economy is instinctively convenient for the ear and helps make the

work more understandable without sacrificing interest or spontaneity.

The first movement starts with the three-note cell mentioned above and the simple melody of the horn. This melody is followed by two themes presented in sequence; the first is announced by the violins and the second is presented through the pompous duet of cellos and violas. After developing both themes, Brahms briefly unites the introductory horn melody and the first theme to present an interesting summary, and then addresses the second theme thoroughly.

The second movement begins with the opening theme of the cellos, which is colored by a dark counterpoint of two bassoons. Brahms’ introverted side shows itself most clearly in this part, but still, an amazing variety of expression is evident in the dominant slowness of the movement.

In the third movement, Brahms disrupts the structure dominated by the strings for the first time, and presents the theme of the solo oboe in the accompaniment of the choir of pizzicato cellos and woodwinds. The movement full of crossing rhythms has the easygoing character of a serenade.

The finale with its pessimistic and unpredictable mood swings between manic energy and uneasiness. In this movement, the music shines forward almost uncontrollably. At first, the symphony appears to be in contrast to Symphony No.1 and from the very first performances, this contrast was found similar to the one between Beethoven’s fifth and sixth (“Pastoral”) symphonies. In fact, the optimistic and extroverted character of the second symphony in D major is entirely different from the dark and stormy mood of the first one in C minor. Understandably, the work is acknowledged as the composer’s “pastoral” symphony and is the most joyous one among his four symphonies.

Aylin Yılmaz

BSO konserlerini Radyo Bilkent Klasik Müzik Kuşağı’nda dinleyebilirsiniz.You may listen BSO concerts on Radio BilkentClassical Music Hours.Cumartesi | Saturday 08.00 - 10.00Pazar | Sunday 08.00 - 12.00

1. Keman | 1st ViolinIrina Nikotina, konzertmeister asst. Bahar KutaySuzana BezhaniRefik ZamanalioğluAdilhoca AzizVseslava ÖztürkSüreyya DefneEda DelikçiDavut AliyevElena PostnovaArif Möhsünoğlu

2. Keman | 2nd ViolinFeruza Abdullayeva, grup şefi | principalElena RihsiMarina AgapovaAdelya AteşoğluNil Cetizİskender OkeevSeyran AhundzadeFerhat Mehmet *

Viyola | ViolaCavid Cafer, grup şefi | principal Elena GnezdilovaSema HakioğluUluğbek RihsiEce AkyolSvetlana SimolinElif Onayİrşad Mehmet

Viyolonsel | VioloncelloHayreddin Hoca, grup şefi | principalSerdar RasulArtur RahmatullaAdil Babacan Yiğit ÜlgenVerda ÇavuşoğluSalim Gayıblı

Kontrbas | Double BassSergey Margulis, grup şefi | principalDritan GaniZurab TsitsuashviliBurak NoyanŞalva Gagua

Bilkent Senfoni OrkestrasıBilkent Symphony Orchestra

Flüt | FluteAlbena Sezer, grup şefi | principalZita ZempleniEbru Aykal

Obua | OboeSelçuk Akyol, grup şefi | principalVioletta LupuViktoriya Tokdemir

Klarnet | ClarinetSelen Özyıldırım Leonid Volkov

Fagot | BassoonOzan Evruk, grup şefi | principalYaman İrun *

Korno | HornHasan Erim HacatGüloya AltayMustafa Kaplan *Neşe Türk *

Trompet | TrumpetJulian Lupu, grup şefi | principalKrasimir Konyarov

Trombon | TromboneCem Güngör, grup şefi | principalMehmet Ali Baydar Aleksey Medvedev

Tuba Noriyoshi Murakami

Vurmalı Çalgılar | PercussionAydın Mecid, grup şefi | principal Alper Özgüzel *Ali Can Öztan *Tansu Karpınar *Tanya Tarazan *

Arp | HarpMehmet Şahin *

* Misafir Sanatçı | Guest Artist

www.bso.bilkent.edu.trbso@bilkent.edu.tr

Bilkent Üniversitesi kültür ve sanat faaliyetidir. | Cultural and artistic activity of Bilkent University.

Ücretsiz Servis | Free TransportationTunus Caddesi, Milli Kütüphane, Armada ve Kentpark’tan, konserden bir saat önce ve konser sonrasında.From and to Tunus Street, National Library, Armada and Kentpark one hour prior to concert time and after the concert.

bilet.bilkent.edu.tr Gişe-Ticket Office: (312) 290 1775

Bilet ve Ulaşım BilgileriTicket and Transportation Information

Gelecek ProgramlarNext Programs

2 Mart March 2019, Cumartesi Saturday, 20:00 Bilkent Konser Salonu | Concert Hall

Mevsim İlkbahar It is SpringtimeMiquel Ortega şef conductor Ana Ibarra mezzo-soprano

R. Schumann Manfred Overture, Op.115

Frauenliebe und Leben, Op.42

M. de Falla 7 Canciones Populares Españolas

El Sombrero de Tres Picos

8 Mart March 2019, Cuma Friday, 20:00 Bilkent Konser Salonu | Concert Hall

Dünya Kadınlar Günü Women’s Day Concertİbrahim Yazıcı şef conductor David Orlowsky klarnet clarinet Selen Öztürk anlatıcı narrator

E. Mayer Faust Overture, Op.46

A. Copland Klarnet Konçertosu | Concerto for Clarinet

İ. Yazıcı Kadın(ım), BSO siparişi, İlk seslendiriliş World premiere, BSO commission Metin | Text: Şirin Aktemur